คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แต้มสีที่1 - การเริ่มต้นครั้งใหม่
‘‘ แต้มสีที่1 - การเริ่มต้นครั้งใหม่ ’’
หิมะสีขาวพิสุทธิ์โปรยปรายจากท้องนภาในเหมันต์ฤดู แสงตะวันเริ่มโผล่พ้นขอบฟ้ามอบวันใหม่แก่สรรพชีวิต ณ ป่าใหญ่แห่งหนึ่ง ในรัศมีหลายร้อยเมตรเต็มไปด้วยร่องรอยของการต่อสู้ครั้งใหญ่ ต้นไม้หักโค่น พื้นสีขาวโพลนที่เต็มไปด้วยหิมะมีรอยบาดลึกคล้ายถูกตัดจากของมีคม ไร้วี่แววของสัตว์ป่าน้อยใหญ่ คราบโลหิตสีชาดเปรอะเปื้อนอยู่รอบบริเวณ
ร่างบางนอนหายใจรวยรินอยู่กลางป่าใหญ่ โลหิตมากมายไหลออกจากบาดแผลฉกรรจ์ที่พบอยู่ทั่วร่าง ดาบสีดำทมิฬในมือขวาแผ่กลิ่นอายประหลาดที่ไม่ชวนให้ผู้คนเข้าใกล้ออกมา เสียงกรีดร้องในหัวดังขึ้นราวกับกำลังยื้อยุดลมหายใจที่แสนแผ่วเบานี้กับพญามัจจุราชอยู่ เวลาเพียงชั่ววิหคสยายปีกอาจทำให้ลมหายใจของร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลนี้ปลิดปลิวไปได้อย่างง่ายดาย
เรือนผมดำสนิทที่เปรอะไปด้วยโลหิตสยายบนผืนหิมะ ดวงตากลมโตสีควันบุหรี่ราบเรียบไร้คลื่นของความรู้สึกแม้แต่น้อย ไม่แยแสต่อความเจ็บปวดแสนสาหัส ยามนี้แม้แต่เรี่ยวแรงกระดิกนิ้วก็ยังไม่มี จะใช้ชีวิตต่องั้นหรือ? อย่าได้ฝันถึงเลย แม้จะใกล้ความตายเพียงปลายเส้นผม แต่มุมปากของหญิงสาวกลับแย้มยิ้มบางเบาอย่างสมใจ
ผู้คนพูดกันว่าเมื่อคนเราใกล้จะตาย ภาพความทรงจำทั้งหลายจะฉายชัดในหัว ในตอนนี้. . . ภาพในอดีตมากมายที่เคยเลือนหายกำลังเด่นชัดขึ้นมาในหัว ภาพที่เคยร่ายรำกับท่านพี่ ภาพที่เล่นดนตรีกับน้องสาว ภาพที่กินอาหารพร้อมหน้ากับท่านพ่อ ภาพที่นอนหนุนบนตักอุ่นของท่านแม่
และ. . . บางความทรงจำที่ตราตรึงไม่เคยลืม ภาพการฝึกที่ยิ่งกว่าตกนรกทั้งเป็นนับสิบปี ภาพครอบครัวที่รักยิ่งถูกสังหาร ภาพซากของอสูรหลายร้อยร่างที่กองเป็นภูเขาใต้ฝ่าเท้าเล็ก ภาพรอยปานรูปดอกฮิกันบานะสีแดงสดที่เรืองรองบนหลังมือ
ลมหายใจของหญิงสาวเริ่มแผ่วลง ร่างกายที่เย็นเฉียบเนื่องจากหิมะเริ่มชาไร้ความรู้สึก โลหิตที่ไหลออกจากร่างย้อมผืนหิมะสีขาวสะอาดให้กลายเป็นสีแดงสด
ดูราวกับบุปผาสีชาดที่เบ่งบานบนผืนผ้าใบสีขาว
สายตาที่พร่ามัวคล้ายจะเห็นเงาแสนเลือนรางยืนอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่งที่เต็มไปดวยบุปผาสีแดงสด
เจ้ายังตามมาหลอกหลอนข้าจนวาระสุดท้ายสินะ หญิงสาวพ่นลมหายใจก่อนจะหลับตาลง
ทุกคน. . . ข้ากำลังจะไปหาแล้วนะ. . .
ในที่สุด. . .
ลาก่อนโลกอันแสนโหดร้าย ลาก่อนชีวิตบัดซบ ลาก่อนคำสาปบ้า
“ลาก่อน”
.
.
.
แสงอาทิตย์สุดท้ายของวันสาดส่องผ่านหมู่ไม้เข้ามาก่อนที่จะลาลับจากขอบฟ้า
ร่างเล็กนอนสลบไสลไม่ได้สติกลางป่าใหญ่ แพขนตาหนากระพริบถี่ก่อนที่นัยน์ตาสีควันจะสอดส่ายมองไปรอบกาย ดวงหน้าเยาว์วัยของดรุณีน้อยมีความงุนงงปรากฏอยู่
ไม่ใช่ว่าข้า'ตาย'ไปแล้วหรือ ร่างเล็กพยุงตัวขึ้นมาอย่างยากลำบากก่อนจะก้มลงมองมือของตน มือ. . . ทำไมมันเล็กลง?
คงไม่ใช่ว่า ทำไมกัน ทำไมข้ายังไม่ตายกันนะ ร่างกายเล็กลงมาก ประมาณ. . . 8ขวบปีงั้นหรอ
เด็กหญิงสำรวจร่างกายของตน สองมือเล็กที่หยาบกร้านจากการฝึกอันหนักหนา ร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลและคราบโลหิตแห้งกรัง ดาบสีทมิฬที่ได้รับเมื่อนานมาแล้วหล่นอยู่ข้างกาย ใบหน้าที่เหมือนเช่นเดิมทุกกระเบียดนิ้ว ดวงตาสีควันไร้ร่องรอยของอารมณ์จ้องตอบกลับมาผ่านเงาสะท้อนบนใบดาบ หลังมือข้างซ้ายที่รอยปานรูปฮิกันบาะสีแดงสดยังคงเด่นสง่า
ทำไมกันนะ. . . ยังตามข้ามาอีกหรอ คำสาปบ้า ใกล้จะหลุดพ้นจากมันแล้วเชียว
เจ้าของนัยน์ตาสีควันพ่นลมหายใจอย่างเย้ยหยันก่อนจะลุกขึ้นเก็บดาบใส่ฝักสะพายไว้ข้างกาย แล้วจึงออกเดินเพื่อหาที่พักพิงสำหรับราตรีที่กำลังจะมาถึง
ผ่านมานานเท่าไหร่กัน?
นี่คือปีอะไรกันแล้วนะ?
ข้าย้อนเวลามาเหรอ?
เด็กหญิงเดินลึกเข้าไปในป่าที่ไม่คุ้นเคยก่อนจะนั่งลงบนพื้นถ้ำเย็นเฉียบ มือเล็กฉีกปลายชุดยูกาจะสีเข้มเพื่อนำมาพันรอบมือซ้าย ไม่ได้ จะให้ใครเห็นปานนี่ไม่ได้ ถ้าพวกมัน. . . ถ้าพวกมันยังอยู่ เด็กหญิงทรุดตัวลงนั่งพิงกับพนังถ้ำ อีกไม่นานก็จะค่ำแล้ว ขอพักก่อนแล้วกัน ดวงตาสีควันปิดลงพร้อมลมหายใจที่เริ่มสม่ำเสมอ
สายลมยามราตรีพัดอย่างเอื่อยเฉื่อยคลอเคล้าไปกับกลิ่นหอมของบุปผาในป่าใหญ่ แต่ทว่าบัดนี้กลับมีกลิ่นแปลกปลอมติดมาด้วย กลิ่นอายของอสูร ประสาทสัมผัสที่ดีเยี่ยมช่วยให้เด็กหญิงรู้สึกตัวได้เร็ว ร่างเล็กหยัดกายขึ้นพลางมองไปรอบๆ มือหนึ่งกระชับดาบไว้พร้อมที่จะใช้มันทุกเมื่อ
"ฮ่า! เด็กผู้หญิง! อาหารชั้นเลิศ!" น้ำเสียงแหบแห้งบาดหูดังขึ้น "เลือด! เลือดของนาง! ช่างหอมหวานอะไรอย่างนี้" อสูรตัวหนึ่งกระโจนออกมาจากพุ่มไม้ มันคงวิ่งตามกลิ่นของตนมา อสูรที่ผิวกายสีเขียวคล้ำ ดวงตาปูดโปนราวกับจะหลุดออกมาจากเบ้า มีกลิ่นกายเหม็นเน่าน่าขยะแขยง
". . ." เด็กหญิงถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายโดยไม่คิดปิดบัง ยังไม่ทันไรก็ต้องมาสู้กับอสูรพวกนี้อีกแล้วหรอ
อสูรเห็นดังนั้นก็วิ่งเข้าใส่เด็กหญิงหมายจะกัดกินร่างเล็ก ดวงตาสีควันบุหรี่ยังคงสงบนิ่งราวกับตรงหน้าหาใช่อสูรร้ายที่สังหารผู้คนมากมาย ในพริบตานั้นอสูรที่พุ่งเข้ามากลับคว้าได้เพียงอากาศ ก่อนที่มันจะรู้สึกตัว หัวและร่างกายก็ถูกแยกออกจากกันเสียแล้ว "อ้ากกกกกกก! เป็นไปไม่ได้!" ศีรษะที่ถูกตัดหล่นลงบนพื้นพร้อมเสียงกรีดร้องทุรนทุราย ร่างของอสูรร้ายกำลังสลายไปพร้อมกับกลิ่นของขี้เถ้า
เด็กหญิงเพียงสะบัดคราบเลือดออกจากดาบของตน แววตาหม่นแสงที่จ้องมองมาเป็นภาพสุดท้ายที่อมุนษย์ตนนี้ได้เห็น
เจ้าของนัยน์ตาสีควันละสายตาออกแล้วเดินไปนั่งพิงผนังถ้ำเช่นเดิม เทียบกับ'พวกมัน'ไม่ได้เลย เห็นได้ชัดว่าคนละระดับกัน "ชิ" เด็กหญิงแค่นเสียงอย่างไม่สบอารมณ์ เอาเถอะ ยังไม่ตายนี่ไว้ค่อยคิดก็ได้ หนีจากคำสาปบ้านี่ไม่ได้ อย่างน้อยก็ฆ่าพวกมันก่อนแล้วค่อยตายก็ได้ เริ่มใหม่อีกครั้งก็ได้. . . เด็กหญิงปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง แต่ทว่าราตรีนี้ยังอีกยาวไกลนัก
ชีวิตใหม่ที่กำลังจะเริ่มต้นใหม่
ดอกฮิกันบานะสีแดงสดเบ่งบานรับแสงจันทร์ที่สาดส่อง
หนทางที่กำลังจะถูกแต่งแต้มไปด้วยสีสันหลากหลาย
สุดท้ายแล้วมันจะกลายเป็นสีอะไรกันนะ
Talk กันหน่อยย :
- ช่วงแรกๆมันก็จะช้า(ไม่)หน่อยนะคะ
ปล. ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ //กอดๆ
ความคิดเห็น