รักของเรา

บทนำ

เคียวโต ประเทศญี่ปุ่น

“เวลารับบอล ย่อตัวหน่อยสิ”

“อื้มมม”

เด็กสาววัยสิบห้าปีนั่งมองเด็กชายสองคนกำลังเล่นวอลเลย์บอลด้วยกันที่สนามเด็กเล่นที่อยู่ท้ายหมู่บ้าน

คนหนึ่งคือน้องชายที่เกิดตามกันมา ส่วนอีกคนหนึ่งคือน้องชายข้างบ้านที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ถือว่าพวกเขาสามคนก็สนิทกันมาก

“เหนื่อยแล้วอะ”ซาซากิ ฮิโรชิ เด็กชายตัวเล็กพูดจบก็นั่งลงกับพื้นทันที เพราะว่าเล่นวอลเลย์บอลมาเป็นเวลาเกือบชั่วโมงได้แล้วจึงรู้สึกเหนื่อยจนหอบ

“งั้นกลับบ้านเลยไหม”โคบายาชิ คาโอรุ เพื่อนสนิทข้างบ้านพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆ ฮิโรชิ

“งั้นกลับเลยดีกว่า หิวข้าวมากกกก”ฮิโรชิ ลูบท้องตัวเองเพื่อแสดงว่าตนเองหิวมาก

“พี่ยูมิ ผมขอแวะซื้อขนมก่อนกลับบ้านได้ไหม”ฮิโรชิ เดินมาอ้อนพี่สาวที่นั่งอยู่ชิงช้าตัวหนึ่ง

“ได้สิ งั้นกลับกันเลยเน้าะ”ยูมิหรือซาซากิ ยูมิโกะ ลุกขึ้นแล้วเดินไปจับมือเด็กชายทั้งสองคนไว้ข้างกาย ก่อนที่ทั้งสามจะเดินกลับบ้านพร้อมกัน

บ้านซาซากิ

เมื่อเด็กทั้งสามกลับมาถึงบ้านก็เกิดความงงเล็กน้อย เนื่องจากที่บ้านเต็มไปด้วยผู้คน ไม่ว่าจะเป็นคุณปู่ คุณย่าคุณพ่อ คุณแม่ หรือแม้แต่พ่อแม่ของคาโอรุก็อยู่ที่นี่ แถมบนโต๊ะอาหารยังมีกับข้าวมากมายหลายอย่าง

“กินเลี้ยงอะไรกับหรอครับ”ฮิโรชิถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

คนเป็นพ่อหันมาส่งสายตากับลูกสาวเชิงคำถามว่า “ยังไม่ได้บอกน้องอีกหรอ?”

ยูมิจึงสายหน้าไปมาส่งกลับไป แท้จริงแล้ววันนี้เป็นวันเลี้ยงส่งยูมิและพ่อที่กำลังจะกลับประเทศไทยในอีกสามวันข้างหน้า

“เด็กๆ มานั่งกันก่อน เดี๋ยวแม่จะบอกให้ฟัง”คุณนายซาซากิพูดเช่นนั้น เด็กๆจึงไปนั่งตามเก้าอี้ที่ว่างอยู่

“คือพี่ยูมิกับพ่อ จะไปอยู่ไทยสักระยะหนึ่งนะจ๊ะ พวกเราก็เลยจะเลี้ยงส่งทั้งสองคน”จบคำพูดของคนเป็นแม่ ทั้งโต๊ะก็เงียบลงเพื่อดูปฏิกิริยาของเด็กทั้งสองที่ต้องห่างจากพี่สาว

“อะไรอะ แล้วทำไมผมถึงรู้คนสุดท้ายด้วย! ไม่รักพี่ยูมิแล้ว!”ฮิโรชิพูดจบก็เดินหนีขึ้นไปที่ห้องนอนตนเองที่อยู่ชั้นบนทันที

ส่วนอีกคนหนึ่งก็นั่งนิ่งเงียบโดยที่ไม่พูดอะไร แต่ในใจคาโอรุก็รู้สึกเสียใจมากที่จะไม่ได้เจอกับพี่ยูมิอีกแล้ว

“เดี๋ยวหนูขี้นไปดูน้องก่อนนะคะ ทุกคนกินกันไปก่อนเลย”ยูมิโกะพูดจบก็เดินออกมา

“เราก็ขึ้นไปด้วยก็ได้นะ”คุณนายซาซากิหันมาคุยกับหลานชายข้างบ้าน

“ครับ”คาโอรุ รับคำสั้นก่อนจะเดินตามพี่สาวขึ้นไป

ห้องนอนฮิโรชิ

“ฮือออ ฮือออ”เด็กชายขึ้นห้องมาก็หมุดตัวเข้าผ้าห่มแล้วปล่อยโฮออกมาทันที

ฮิโรชิรู้สึกเสียใจมากที่จะต้องอยู่ห่างจากพี่สาว รู้สึกเหมือนโดนทิ้งให้อยู่คนเดียว

ยูมิโกะเปิดประตูอย่างเบามือเพื่อไม่ให้เกิดเสียงดัง ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่ข้างเตียง และค่อยๆถึงผ้าห่มออก

“ฮิโรชิครับ พี่ไปอยู่แปปเดียว เดี๋ยวก็กลับมาที่ญี่ปุ่นเหมือนเดิมแล้ว”คนเป็นพี่พยายามพูดปลอบใจน้องชาย คำว่าแปปเดียวของเธอคือหลายปีเลยต่างหากละ

เธอตั้งใจจะไปเรียนต่อมอปลายที่โน้นและอาจจะเรียนต่อมหาลัยที่โน้นเลยก็ได้

“ฮึก…จริงหรอครับ”ฮิโรชิพยายามกลั้นร้องไห้เพื่อที่จะพูดกับพี่สาวได้ชัดเจน

“จริงครับ อีกอย่างถ้าฮิโรชิอยากคุยกับพี่ ก็ขอยืมโทรศัพท์คุณแม่โทรมาหาพี่ทุกวันเลยก็ได้”พี่สาวพูดพร้อมกับดึงตัวน้องชายเข้ามากอด

“ผมต้องคิดถึงพี่มากแน่ๆ”ฮิโรชิพูดพร้อมกับกอดพี่สาวกลับ

“โอะ! คาโอรุ มากอดพี่สาวด้วยกันสิ”ฮิโรชิเหลือบไปเห็นเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่ตรงประตู ก็เรียกเข้ามาหา

“พี่ก็ต้องคิดถึงพวกเธอสองคนมากๆ เหมือนกัน มาสิ คาโอรุ มากอดกัน”ยูมิโกะ กางแขนขวาออกเผื่อให้คาโอรุได้เข้ามากอดกัน

“ฮือออ”คาโอรุเมื่อได้เข้ามาในอ้อมกอดของพี่สาวก็ร้องไห้ออกมาเช่นกัน

กลายเป็นว่าทั้งสามพากันร้องไห้ที่จะต้องแยกจากกัน

หลังจากพายุสงบลงแล้ว เด็กๆก็ลงมากินข้าว ส่วนผู้ใหญ่กก็แยกย้ายกันกลับบ้านไปแล้ว

สามวันถัดมายูมิโกะและพ่อออกเดินทางไปประเทศไทย…
 

#ไรท์ถือคติอยากอัพก็อัพค่ะ5555 คนอ่านจะทวงก็ทวงได้ แต่ฉันจะอัพตอนที่อยากอัพอิอิ