คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Go To Baramos
“ฟังกันหน่อยนะจ๊ะ” วีชาพูดอย่างหงุดหงิด แต่ต้องตีหน้ายิ้มแย้มไว้ “สัญญากันก่อนนะจ๊ะ ว่าต้องทำตามคำสั่งของพี่ก่อน”
“เดี๋ยวเราจะเดินทางไปเวนอลก่อนนะจ๊ะ ไปรับจักรพรรดินีวิเวียนนานีย่า โบแด็ง เนื่องจากประชาชนทุกคนในเวนอลลงความเห็นพ้องต้องกันว่าให้ท่านออกจากเมืองชั่วคราวเป็นดีที่สุด เพราะล่าสุด ชายแดนเวนอลนับร้อยต้องเสียชีวิตเพราะนางมาแล้ว แต่ให้เราวางใจได้เลย เรื่องมารยาทเอย ราชาศัพท์เอย ตอนนี้ท่านเท่าเทียมกับเรา... มีอะไรจะถามเรื่องเวนอลมั้ยจ๊ะ?”
เมื่อวีชาเช็คแล้วว่าไม่มี จึงพูดต่อ”และคณะเดินทางไปเดมอสของเรา มี 12 คน... รวมจักรพรรดินีกับ โร เซวาเรส ไปด้วย” เธอหัวเราะ “จะเช็คชื่อนะจ๊ะ ถ้าตกหล่นไปก็ขอให้บอกด้วยจ้ะ พี่จะพูดแต่ชื่อนะจ๊ะ”
“อาเธอร์” อาเธอร์ยกมือขึ้น
“โรเวน” โรเวนยกมือขึ้น
“เฟลิโอน่า” เฟรินยกมือขึ้น
“คิลมัส” คิลยกมือ
“คาโล” คาโลนิ่งๆ
“คาร์ลลีอาร์” เจ้าหนุ่มหน้าสวยยกมือ
“ไซอาร์” ตัวแทนจากแผ่นดินประชาชนยกมือขึ้นบ้าง
“พี่เอง” วีชายิ้ม
“กัส” กัสยกมือ
“มาทิลด้า” มาทิลด้าสะดุ้งและพูดว่า
“พี่คะ หนูขอเปลี่ยนให้คนอื่นแทนได้มั้ยคะ คือท่านแม่เรียกตัวหนูด่วนน่ะค่ะ แฮะๆ” วีชาเลิกคิ้วขึ้นก่อนพยักหน้าเรียบๆ
“งั้นเอาเป็นว่าตำแหน่งนี้ว่างแล้วกันนะจ๊ะ...” วีชาเอ่ย “โร” โรยกมือขึ้นอย่างหน่ายๆ วีชายิ้ม “มีอะไรอีกมั้ยจ๊ะ ถ้าไม่มีพี่พูดต่อนะจ๊ะ” เมื่อตรวจดูแน่ชัดแล้วว่าไม่มี เธอจึงพูดต่อ “ขอให้อยู่ในกฎเกณฑ์ของพี่ด้วยนะคะ และการไปครั้งนี้เราจะใช้เกวียนที่ดีที่สุดของเอดินเบิร์กจ้ะ มีห้อง 4 ห้อง ห้องละ 3 คน ต้องมีห้องหนึ่ง 2 คน เดี๋ยวพี่จะเลือกคนเองนะจ๊ะ ถ้ามีใครอยากเปลี่ยนห้องก็บอกพี่ได้เลย”
เอ้อ วันนี้มาแปลก วีชาใจดี
“อาเธอร์, โรเวน, ไซอาร์”
“คาร์ลลีอาร์, คาโล, คิลมัส”
“วิเวียน่า, เฟลิโอน่า, และพี่”
“กัส, โร”
“โอเคนะจ๊ะ ขึ้นเกวียนได้เลยจ้ะ เดี๋ยวจะมีเวรผลัดกะขับเกวียน...ให้โรเวนก่อนละกัน” (โรเวนร้อง “เฮ้ย”) “และพี่จะทำอาหารไว้ให้ หวังว่าคงจะไม่มีใครแพ้อาหารทะเลนะ
“และก่อนที่จะไปเวนอล จะผ่านบารามอสและคาโนวาลก่อน และพี่ขอสั่งให้แวะซักนิด เพื่อซื้อเสบียงอาหาร แต่เนื่องจากคนมากเกิน ให้พี่ออกเงินเพื่อท้องพวกเธอมันก็กระไรอยู่ พี่คิดว่าตกปลาเอาดีกว่านะ ส่วนอาหารเช้าวันนี้ จะเป็นสุกี้อย่างง่ายๆ และพอไปถึงบารามอสคงจะประมาณเที่ยง เราจะตกปลาทำอาหารเที่ยงกัน ใครตกได้อะไรก็บอกเมนูมานะจ๊ะ เดี๋ยวพี่จะทำให้ทุกอย่าง ขออย่างเดียว อย่าดื้ออย่าซนนะจ๊ะ แล้วพี่จะพยายามทำตัวให้ดี
“ขึ้นรถจ้ะ” วีชายิ้มร่าเริง กวาดมือไปทางเกวียนขนาดเล็ก ทั้งหมดขึ้นไปบนเกวียนพร้อมความคิดเดียวกันว่า
ปีศาจเมื่อวานหายไปไหน?!!!
เฟรินเข้าเดินเข้ามาในเกวียน อุทานเสียงเบา... ห้องสีครีมใหญ่มโหฬารผิดจากที่เห็นเล็กๆภายนอก เฟอร์นิเจอร์โบราณแต่สะอ้านสะอ้านหรูหรา แถมยังมีทางแยกไปห้องอื่นนอกจากห้องพักอีกด้วย “ห้องครัว” “ห้องรับประทานอาหาร” “ห้องน้ำ” (เอาไว้ใช้เมื่อห้องน้ำในห้องพักเสีย) “ห้องสมุด” “ห้องข่าวสาร” (รวบรวมข่าวสารที่ก้าวหน้าพัฒนาเรื่องเอเดน-เดมอส แต่มีโรอยู่คงไม่จำเป็นต้องใช้ห้องนี้) และยังมีห้องต่างๆอีกมากมายก่ายกอง ห้องพักอีก 4 ห้อง... ทุกคนยกเว้นวีชาก็ตะลึงพอๆกัน
“เอ้า เก็บข้าวเก็บของเข้าห้องพักได้แล้ว พวกผู้ชายเลือกห้องใดก็ได้ ยกเว้นริมซ้าย เพราะว่านั่นห้องผู้หญิง แต่งแบบผู้หญิงโดยเฉพาะ ไปได้แล้วไป” วีชาเรียก ทุกคนตื่นจากภวังค์ “เดี๋ยวพี่จะไปเก็บของก่อนนะ แล้วค่อยมาทำอาหารเช้า” วีชาหิ้วเฟรินเข้าห้อง
และเมื่อเข้าไปก็ต้องตะลึงค้างอีกรอบ...
ห้องสีชมพูอ่อนประดับประดาด้วยลายดอกไม้ซะสวยงาม เตียงสี่เสาผ้าม่านติดสามเตียง เนื้อเตียงเป็นสีชมพู ส่วนผ้าม่านเป็นสีแดงเลือดหมู ผ้าห่มสีชมพูเข้มกว่าเนื้อเตียงเล็กน้อย ริมซ้ายของห้องมีโต๊ะเครื่องแป้งที่มีเครื่องสำอาค์ต่างๆเรียงอยู่... ลิปสติกเรียงทุกสี ตั้งแต่สีขาวยันดำ เพราะว่าไม่ได้เจาะจงว่าใครจะมาใช้... ข้างบนเตียงทุกเตียงมีกรอบรูปสีขาวงาช้างอยู่ เฟรินกำลังคิดว่ามันจะใช้ทำอะไรได้
“อย่างงจ้ะ นี่จ้ะ” วีชาเดินไปหยิบกระดาษสีขาวอมชมพูในกรอบนั้นมาให้เฟริน “เขียนชื่อลงบนนี้ด้วยปากกาเวทมยตร์นะจ๊ะ ตราบใดที่เธอยังเป็นเจ้าของเตียงนั้นอยู่ มันก็จะไม่หายไป แต่เมื่อเข้าค่ายเดมอสเสร็จแล้ว มันก็จหายไปโดยปริยาย... นะจ๊ะ เดี๋ยวพี่ไปสอนคนอื่นก่อน และจะทำอาหารเช้าให้เลย” วีชาเดินออกไป ทิ้งให้เฟรินยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น
“พี่คร้า-บ ขอเติมอีก” เฟรินขอเติมเป็นรอบที่ 3 ของวัน
“ไม่ได้จ้ะ จะหมดแล้ว ให้คาร์ล (คาร์ลลีอาร์) ทานมั่ง ...ว่าแต่ ทำไมทานน้อยจังล่ะ ยังไม่ถึงทัพพีเลยนะเนี่ย คาร์ล” วีชาพูดอย่างงงๆ คาร์ลลีอาร์ยิ้ม แล้วพูดว่า
“เอาเถอะครับ ผมไม่ค่อยชอบอาหารทะเลเท่าไหร่”
“จะดีเหรอ แต่ถ้าไม่กินมันจะ...”
“น่า...นะครับ...นะ”
“อืมม์...ก็ได้จ้ะ งั้นพี่ไปแล้วนะ ถ้าจะเติมอีกก็เติมเองนะจ๊ะ พี่ต้องไปเก็บของละ”
ทุกคนทานสุกี้อย่างเอร็ดอร่อย สักพัก ก็ทานจนหมดเกลี้ยง คาโลกับโรช่วยกันล้างจานแทนเฟริน โรเวนกับวีชาผลัดกะขับเกวียนกัน พอเข้ามาร้องเฮ้ย! สุกี้หมดแล้วหรือนี่ จึงไปเปิดอาหารกระป๋องกินแทน เป็นภาพที่กษัตริย์เซธกับจักรพรรดินีวิเวีนนานีย่ามาเห็นคงหัวใจวายตาย และทั้งหมดก็พูดคุยกัน
“เฟริน นายจำฉันได้รึเปล่า” คาร์ลลีอาร์พูด ทุกคนหันมามองด้วยความแปลกใจ เพราะถ้าไม่รู้จักเฟรินมาก่อนก็จะเรียกว่าเฟลิโอน่า
“ไม่ได้...เอ๊ะ เดี๋ยวนะ” เฟรินพูดพลางจ้องหน้าคาร์ลลีอาร์ดีๆ “นายใช่หัวขโมยที่เจอตอนไปลิบราป่ะ”
“ใช่แล้ว”
“คาร์ลลีอาร์...คาร์ลลีอาร์...เฮ้ย! หรือว่าเคร์ล อุ้บ! ปล่อยนะเฟ้ย!!!”
“ถ้าแกพูดชื่อนั้นอีกคำเดียว อย่าคิดว่าจะอยู่ได้ถึงพรุ่งนี้เลย!” คาร์ลลีอาร์กระซิบขู่
“ครับ...ครับ...”
“นายช่วยแนะนำคนทั้งหมดให้หน่อยสิ”
“ได้” เฟรินพยักหน้า “ฟังนะ”
“ไอ้เจ้าคนไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาน่ะ ชื่อกัส” เฟรินชี้ไปทางกัส
“ส่วนไอ้บ้าไม่ยิ้มเลยน่ะ ชื่อคาโล” ชี้ไปทางคาโล
“ส่วนคุณพี่ที่แสนจะอบอุ่นน่ะ ชื่อโรเวน”
“ส่วนท่านพี่ที่ทำหน้าขรึมๆตลอดเวลาโดยไม่เมื่อยน่ะ ชื่ออาเธอร์”
“ส่วนเจ้าคนตาม่วงๆน่ะ ชื่อคิล”
“ไอ้คนที่มีตารู้มาก ชอบเดินมาข้างหลังน่ะ... แว้ก!!!!!” เฟรินร้องดังลั่นเมื่อมีมือมาจับทางด้านหลัง
“มีอะไร เฟริน เห็นชี้มาทางฉันตั้งนานแล้ว”
ฟู่ โล่งอก ไอ้เจ้าโรนี่เอง
“ไอ้คนเนี้ยะ ที่อยู่ข้างหลังฉันน่ะ ชื่อโร” เฟรินพูดต่อ
“ส่วนพี่ปีศาจร้าย สวย น่ากลัว ชอบขู่ นั่นน่ะ ชื่อวีชา”
“ส่วนไอ้คนที่เดินไปห้องสมุดตะกี้นี้ ชื่อไซอาร์”
“โอเคนะ แค่นี้แหละ” เฟรินถอนหายใจ คาร์ลลีอาร์เสยผมสีขาวของตัวเองเล่น
“ฉันจะไปห้องสมุดซักหน่อย จะไปด้วยมั้ย” คาร์ลลีอาร์เสนอ และไม่รอคำสนอง ฉุด ลาก กระชาก พาเฟรินเข้าห้องสมุดไปทันที เฟรินคิดด้วยความคิดที่ชวนหน่ายเป็นกระบุง
สงสัยจะมีเพื่อนคงแก่เรียนอีกคนซะแล้ว...
เอี๊ยด...
“ถึงบารามอสแล้วจ้า”
จ๋อม...
“โว้ย! ตกไม่ได้เลยเฟ้ย!” นักฆ่าผู้ไม่ประสีประสากับเรื่องนี้ร้องด้วยความหงุดหงิดเต็มประดา “แล้วแกล่ะเฟริน ได้เท่าไรแล้ว”
“หึ หึ นี่เว้ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ไอ้ตัวยุ่งหัวเราะดีใจ และโชว์กะละมังของตัวเองให้ดู
เต็มถัง!!!
“คนมันผิดกันเฟ้ย ฉันมันบารามอส แกมันซาเรส ไอ้การที่แกจะมาตกได้เหมือนฉันน่ะ โนเวย์~!” น่าน... มันกระแดะเล่นภาษาอังกฤษซะด้วย “เนอะ คาร์ล” เธอหันไปพูดกับหนุ่มหน้าสวย
“เออ คงงั้นมั้ง” คาร์ลลีอาร์ตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก รู้ได้เลยว่าเขาก็อารมณ์เสียกับการตกปลาเหมือนกัน
คิลถามอย่าตรงไปตรงมา “นายเป็นใครกันแน่ คาร์ลลีอาร์”
ทั้งคาร์ลลีอาร์และเฟรินสะดุ้งสุดตัว...
กะแล้ว... ไอ้หมอนี่มันไม่ใช่นักรบอเมซอน!
“เมื่อกี้ตอนที่พวกนายคุยกันในเกวียน เฟรินบอกว่าเคยเจอที่ลิบรา แต่หน้าของมันอึดอัดเหมือนคนที่เล่นละครสดๆ บอกมาซะดีๆว่านายเป็นใคร”
แก๊ง...
วีชาเคาะระฆังเป็นเชิงบอกว่าให้เลิกตกปลาได้แล้ว ทุกคนเก็บข้าวเก็บของลงกระเป๋า และยื่นถังปลาให้วีชา โดยเขียนชื่อไว้ด้วย จะได้ไม่สับสนวีชามองดูเสบียงอย่างพอใจ และตามขึ้นเกวียนไปด้วย
“เฟลิโอน่าจัง อยู่รึเปล่าจ๊ะ”
“เฟรินไปอยู่ในห้องคิลกับคาโลน่ะ ท่านวีชา” โรเวนตอบ
“เอ๊ะ ผู้หญิงไปอยู่ในห้องผู้ชาย”
“ปกติของสามคนนั่นน่ะครับรุ่นพี่วีชา รุ่นพี่ทำอาหารต่อไปเถอะ” โรกล่าว พร้อมกับอ่านหนังสือพิมพ์ประจำบารามอสที่เขาเพิ่งจะซื้อมาเมื่อไม่นาน
“ก็ได้จ้ะ”
“อือฮึ มีคนจากเดมอสมาด้วยอีกคนรึนี่ ดีจังแฮะ”
“นายเงียบไปเลยคิล ถ้านายทำให้ความลับของเคร์ลลาร์นแตกล่ะก็ ฉันจะเอานายขึ้นแท่นประหารเดมอสแน่ๆ”
แต่เจ้าคิลยังยิ้มร่า เพราะรู้ดีว่าเพื่อนของเขาคนนี้ไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก
“แต่ก็แปลกดีนะ ที่มหาปราชญ์เลโมธีไม่รู้ ว่ามีมนุษย์หมาป่าเรียนอยู่ในเอดินเบิร์ก”
“รู้สิแปลก ท่านจ้าวเอวิเดสอำพรางมนตร์ของฉันไปหมดแล้ว เพราะฉะนั้นใครที่ไม่ใช่เฟรินจะสัมผัสเวทไม่ได้” เคร์ลลาร์น (หรือนามแฝง คาร์ลลีอาร์) อธิบาย
“ไปทานข้าวกันเหอะ ฉันหิวแล้ว” เฟรินเสนอ และไม่รอคำสนอง ฉุด ลาก กระชาก ถู ไอ้สองคนออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะท้องร้องดังลั่นเกวียนแล้ว...
เมื่อไหร่ไอ้บ้าตัวนี้จะทำตัวให้เป็นผู้หญิงซักที...
“พี่ฮะ ผมอาบก่อนนะฮะ”
“จ้า จ้า เดี๋ยวพี่เข้าไปทำน้ำอุ่นให้” วีชาพูดและเดินตัดหน้าเข้าห้องน้ำแทนเฟรินไป ผ่านไปสองนาที วีชาก็เดินยิ้มเข้ามา “เร็วๆหน่อยนะจ๊ะ พี่จะได้อาบมั่ง”
วีชายิ้มหวานอย่างไม่เหลือคราบปีศาจร้ายเมื่อวานอีกเลย
“ครับ”
นั่นคงเป็นครั้งแรกที่เฟรินได้เห็นวีชาในคราบนางฟ้า...
ความคิดเห็น