ผมอยากเป็นยากุ(ซ่าส์)

ลำดับตอนที่ #3 : เลี้ยงรับทาคุยะว่าที่ยากุซา

บ้านเจ้าสัวชิตพงศ์ ไม่ใช่บ้านซิ คฤหาสน์ต่างหาก ทาคุยะคิดในใจ ถูกประดับด้วยไฟหลากหลายสี พร้องเสียงเพลงที่บรรเลงมาจากด้านใน ทาคุยะคิดว่างานเลี้ยงรับเขาช่างยิ่งกว่างานวันเกิดที่บ้านเขาจัดให้เมื่อปีก่อนซะอีก ก่อนที่รถจะแล่นเข้าสู่คฤหาสน์ มียามสองคนเข้ามาถามพอเห็นเป็นวีรชนยามทั้งสองคนทำความเคารพก่อนที่เปิดประตูเข้าไป ทาคะยอดที่จะถามวีรชนไม่ได้

“ทำไมเขาต้องตรวจตราอะไรกันมากมายขนาดนี้หรอ” วีรชนยิ้ม พร้อมส่ายหัวยอมรับในความซื่อของทาคุยะ

“ก็วันนี้ที่บ้านมีงานเลี้ยง ชิตพลกลัวว่าจะมีผู้ไม่หวังดีแฝงตัวเข้ามาในบ้าน เขาจึงให้ยามขอดูบัตรทุกคนที่จะเข้าไปข้างใน เพื่อความปลอดภัย” ทาคุยะทำท่าเข้าใจ แต่สีหน้ายังคงแบบฉบับ

เมื่อรถแล่นเข้าสู่ตัวบ้านทาคุยะกะระยะทางได้ว่าประมาณ 200 เมตรกว่าๆ กว่าที่รถจะแล่นจากประตูที่มียามเฝ้าอยู่ เข้ามาถึงตัวบ้าน ด้านข้างที่ใช้จัดงาน เนื้อที่ที่เป็นที่โล่งประมาณ 5 ไร่เศษ แล้วรอบๆมีไม้ประดับทั่วบริเวณ ช่างเหมือนราชวังโบราณของจีนจริงๆ ทาคุยะคิด เมื่อก้าวลงจากรถ มีสาวใช้ที่แต่งกายสะอาดมา

ยกกระเป๋าไป ชิตพลพร้อมกับฟารีนเดินออกมารับทาคุยะ

“ทาคุยะเข้ามาข้างในก่อนซิ พ่อเราอยู่ข้างใน” ชิตพลบอกทาคุยะ ก่อนที่ทำท่าทางเหมือนในทาคุยะเดินตามไป

ข้างในบ้านแต่งด้วยของโบราณของจีน ผนังถูกประดับด้วยรูปภาพมังกร หงส์ และภาพวาดที่หาดูได้ยากอีกหลายภาพ ทาคุยะเดินตามวีรชนมาถึงห้องรับแขกซึ่งมีชุดรับแขกขนาดใหญ่ทำด้วยไม้สักที่สลักลายมังกรทั่วทั้งชุด ทำให้ทาคุยะหวนนึกถึงตอนเด็กๆ ที่เคยดูหนังจีน มันไม่ต่างกับที่เขาเห็นตอนนี้เลย

เมื่อทำความเคารพพ่อของชิตพลแล้ว ชิตพลพาทาคุยะไปพักที่ห้องที่จัดเตรียมไว้

“ทีแรก เราว่าเราจะให้นายนอนห้องเดียวกับเรา แต่ไม่ดีหรอก เราว่าเราคงอึดอัดเพราะเราชอบอยู่ห้องคนเดียวมากกว่า ฟารีนก็เลยให้จัดห้องที่ใกล้ๆห้องเราให้นายแทน ห้องนี้เป็นไงอยู่ได้ไหม” ชิตพลพูดพลางเปิดประตูเข้าไปในห้องที่เตรียมไว้ให้ทาคุยะ ทาคุยะมองห้องของเขา ช่างเหมือนสวรรค์เสียยิ่งกระไร มันใหญ่กว่าห้องของเขาที่อยู่ที่บ้านเสียอีก ชิตพลให้ทาคุยะอาบน้ำแต่งตัวเพราะ เพื่อนๆเริ่มมากันแล้ว แล้วเขาจะให้คนมาเรียก ทาคุยะมัวแต่มีความสุขกับห้องใหม่ของเขา โดยไม่รู้ว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเขาจะเจอกับอะไรที่พวกเพื่อนๆใหม่ของเขาเตรียมไว้ให้

    เวลาผ่านไป................ แม่บ้านก็เลยมาเชิญทาคุยะไปข้างล่าง เสียงเพลงญี่ปุ่น บรรเลง ช่างเหมาะเจาะกับบริเวณที่จัดงานเลี้ยง ได้เป็นอย่างดี แต่ที่น่าแปลกก็คือ เพื่อนๆที่มาในงาน ต่างก็แต่งชุดแฟนซี จนทาคุยะจำใครไม่ได้สักคน  แม่บ้านพาทาคุยะไปนั่งที่โต๊ะ ที่อยู่กลางงาน พร้อมให้เด็กมาเสิร์ฟอาหารให้ทาคุยะ

“ขอโทษครับ ชิตพล กับเพื่อนเขาไปไหนกันหมดครับ ผมยังไม่เห็นเขาเลย” ทาคุยะเอ่ยถามเด็กที่มาเสิร์ฟอาหาร

“ไม่ทราบคะ แต่อีกห้านาทีงานจะเริ่มคะ เดี๋ยวคุณชิตพลคงลงมา ขอตัวนะคะ” เด็กเสิร์ฟรีบวิ่งออกไป แต่เมื่อทาคุยะหันมา ก็ไม่พบว่ามีใครอยู่ในบริเวณงานเลย ทาคุยะงงเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นอาจารย์วัชรีเดินเข้ามาทาคุยะก็โล่งใจ เพราะว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่แกล้งเขาแน่เลย ทาคุยะรีบลุกขึ้นไหว้อาจารย์วัชรี

“สวัสดี จ๊ะ คุยะ แล้วเพื่อนๆหละ ไปไหนกันหมดหละ” อาจารย์วัชรีมองไปรอบๆแล้วนั่งลงข้างๆทาคุยะ

“ไม่ทราบครับ ผมเพิ่งลงมา” ไม่ทันที่ทาคุยะจะพูดจบ ไฟทั่วทั้งงานก็ดับลง พร้อมกับมีเสียงร้องเพลงดังมาจากรอบๆบริเวณงาน

“ยินดีต้อนรับสู่ ห้อง5-D ทาคุยะ” เสียงเพื่อนๆประสานเสียง ดังขึ้นพร้อมๆกับไฟที่สว่างขึ้นทีละดวง ตามด้วยของขวัญกล่องใหญ่ที่เพื่อนๆ ช่วยกันแบกมาไว้ตรงหน้าทาคุยะ

“ขอบคุณครับทุกคน”ทาคุยะลุกขึ้นมารับของขวัญนั้น แล้ววางไว้ข้างๆโต๊ะ มีเพื่อนบางคนแอบยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย

“เอ้า ในเมื่อมากันครบทุกคนแล้วอาจารย์ในฐานะ อาจารย์ที่ปรึกษาห้อง อาจารย์ขอต้อนรับ ทาคุยะ คิมูระ เข้าสู่ห้อง 5-D และขอให้ทุกคนคิดว่าทาคุยะ เป็นเพื่อนของเราอย่างที่เราเป็นเพื่อนกันมาจนทุกวันนี้ ขอให้ทาคุยะมีความสุขและได้รับประสบการณ์จากการเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนครั้งนี้ ขอให้งานเลี้ยงครั้งนี้ ทำให้มิตรภาพระหว่างทุกคนแน่นแฟ้นขึ้นคะ” เมื่ออาจารย์วัชรีพูดจบเสียงปรบมือดังขึ้น ฟารีนขึ้นไปพูดบ้าง

“เราในฐานะตัวแทนเพื่อนๆทุกคนในห้อง ขอต้อนรับทาคุยะ เพื่อนใหม่ของเราเข้าสู่ห้อง 5-D เราสัญญาเราจะดูแลทาคุยะ คิมูระ เป็นอย่างดี ขอให้ทาคุยะ ขึ้นมาพูดอะไรสักนิดนะคะ เชิญคะทาคุยะ” ทาคุยะ มองไปรอบๆ ลุ้นจนตัวโก่ง ไม่รู้ว่านี่เป็นแผนแกล้งเขาไหม

“ผม ทาคุยะ คิมูระ ยินดีที่ได้มาอยู่ในห้องเดียวกันกับเพื่อนๆ ผมขอฝากตัวด้วยนะครับ มีอะไรช่วยแนะนำด้วยนะครับ” ทาคุยะ โล่งอกด่านนี้ผ่านไปได้ด้วยดี งานเลี้ยงดำเนินไปด้วยดี จนเมื่ออาจารย์วัชรี กลับ งานเลี้ยงเริ่มเละ ทุกคนสนุกจนไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรจะแกล้งทาคุยะ

“คุยะ นั่งนิ่งเลย ไม่ไปสนุกด้วยกันหละ” ตะวัน เดินมาถามทาคุยะ เมื่อเห็นทาคุยะนั่งนิ่งอยู่นาน

“ไม่หละตามสบาย” ทาคุยะตอบเสียงสั่น

“ไม่ต้องกลัวน่าวันนี้ยังไม่มีอะไรแกล้งนายหรอกวันหลังยังมี มาเหอะน่า” ตะวันเซ้าซี้ แต่ทาคุยะยังปฏิเสธ

“งั้นตามใจ” ตะวันเดินออกไปอย่างไม่พอใจนัก สักพัก เอมี่ก็เดินมาคุยกับทาคุยะ พร้อมกับโมจิก้อนโตเหมือนเดิม

“ทาคุยะ ไม่สบายใจหรอ เราไปรู้ข่าวมาว่า วันนี้เขาไม่แกล้งนายมากหรอก เชื่อดิ” เอมี่เอาโมจิก้อนโตเข้าปากก่อนที่จะเดินออกไป

“เฮ้ นาย นาย ทาคุยะ คิมูระ” ทาคุยะหันไปเจอกับเพื่อนที่ไม่รู้จักมาก่อนถึง 4 คนยืนอยู่

“นาย ทาคุยะ เรา ซาร่า ยินดีที่ได้รู้จัก” ทาคุยะยิ้มรับพร้อมกับมองตาซาร่าไม่กระพริบ จนเพื่อนอีกคนที่อยู่ข้างหลังกระแอ้ม

“เรา จอห์น ส่วนนี่ ไมค์ นิค ยินดี” เพื่อนอีกสามคนแนะนำตัว ทาคุยะคิดในใจ นี่หรือกลุ่ม ZFที่เอมี่บอก ดูพวกเขาไม่เหมือนนักเลงหรือมาเฟีย สักนิดเดียว แต่ที่น่าสนใจคือ ดวงตาอันพราวเสน่ห์ของซาร่าซิ

ทำเอาทาคุยะตะลึง  พระเจ้าดวงตาเธอช่างสวยงาม ราวพระจันทร์ที่มีเพชรประดับรอบดวงตา ทาคุยะคิด

แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อเธอถามขึ้น

“ทาคุยะ เอ้อเรียกคุยะได้ไหมสั้นดี” ทาคุยะรีบพยักหน้า

“พรุ่งนี้เจอกันนะ ไปก่อนหละ” ซาร่าพูดพลางหันไปหาเพื่อนอีกสามคน

ทาคุยะมองตามตาไม่กระพริบ

“ทาคุยะ นายอย่างคิดอะไรเกินเลยนะ นายยังไม่เคยเห็นดวงตาเพชฌฆาตของซาร่า อย่างเพิ่งไว้ใจ” วีรชนหันมาบอกทาคุยะหลังจากที่เห็นเหตุการณ์ ช่างเถอะยอมให้เธอเพชฌฆาตยังจะดีกว่าถ้าได้เห็นดวงตาอันสวยงามของเธอทุกวัน ทาคุยะคิด

งานเลี้ยงเดินต่อไปอย่างราบรื่น จนเวลาสี่ทุ่ม

“เพื่อนคะได้เวลาที่ทาคุยะจะเปิดกล่องของขวัญของพวกเราแล้วคะ เชิญทาคุยะแกะกล่องของขวัญได้เลยคะ”

ฟารีนพูดจบพร้อมกับเสียงเชียร์ของเพื่อนๆ เปิดเลยๆๆๆๆๆ.............

ทาคุยะค่อยแกะกล่องอย่างบรรจงในที่สุดสิ่งที่เพื่อนจะแกล้งเขาก็อยู่ที่กล่องของขวัญของเขานี่เอง

เขาค่อยแกะกล่องออก............................ในที่สุดสิ่งที่ทาคุยะรอคอยก็มาถึง ในกล่อง..... มีตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ ถือช่อดอกไม้ ช่อใหญ่ในแต่ละดอกมีรูปเพื่อนๆในห้องติดอยู่ เขาดีใจมากที่ไม่ใช่เรื่องแกล้งเขา เมื่อเขาหยิบช่อดอกไม้ออกเสียงเพื่อนก็ดังขึ้น ยินดีต้อนรับสู่ห้อง 5-D ทาคุยะยิ้มให้ทุกคน ก่อนที่ฟารีนจะบอกว่าถึงเวลาที่ทุกคนต้องแยกย้ายกันกลับบ้าน เพื่อนๆทุกคนต่างร่ำลาทาคุยะ รวมทั้ง ซาร่า

“บาย คุยะ แล้วเจอกันนะคะ” ทาคุยะพยักหน้า ซาร่าขำท่าทางของทาคุยะ ก่อนที่จะเดินออกไป ทาคุยะฝันหวานถึงวันพรุ่งนี้ที่เขาจะได้เจอกับซาร่า โดยที่หารู้ไม่ว่าวันนี้ยังไม่จบแค่งานเลี้ยงนั้น

ทาคุยะเดินตามชิตพลเข้าบ้าน

“วันนี้ พ่อเราไม่อยู่นายขึ้นไปนอนได้แล้ว วันพรุ่งนี้เช้านายต้องตื่นก่อน หนึ่งโมงครึ่ง แล้วลงมาทานอาหารเช้าก่อน หนึ่งโมง สี่สิบห้า ทำได้ไหม” ชิตพลถาม ทาคุยะคิดในใจ ไม่เห็นจำเป็นต้องถามเพราะนี่คือคำสั่งอยู่แล้ว ทาคุยะพยักหน้า

“เอ้อ แล้วตอน หนึ่งโมงครึ่ง แม่บ้านจะเข้าไปเก็บเสื้อผ้าทำความสะอาดห้อง อย่าทำห้องเลอะ หละ แม่บ้านเขาไม่ค่อยชอบ” ชิตพลพูดพลางเดินเข้าห้อง ทาคุยะหอบตุ๊กตาหมีเข้าห้องไป สิ่งที่เขาเห็นตรงหน้าคือ สภาพห้องที่เละตุ้มเป๊ะจนดูไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าที่วางระเกะระกะ อาหารที่วางเต็มที่นอน นี่หรอสิ่งที่เพื่อนๆแกล้งเขา นี่ปาเข้าไปห้าทุ่ม เขาจะทำความสะอาดห้องเสร็จทันหนึ่งโมงเช้าไหมเนี่ย

    ตีสามสิบห้านาที เสียงกุ่กกัก ในห้องทาคุยะเงียบ ชิตพลแอบยิ้มก่อนที่จะล้มตัวลงนอนสบายใจ ทางด้านทาคุยะ ก็ล้มตัวลงนอนแต่กลับเป็นที่พื้น เฮ้อ น่าสงสาร