ความทรงจำในวันวานกับเหตุการณ์ของคนสองคน

เนื้อเรื่อง

ความทรงจำในวันวาน (The day of love)
วันนี้ผมเกิดความขยันผิดปกติ จึงจัดห้องเก็บของใหม่ และผมก็ได้เจอกับสมุดบันทึกของน้ำ ผู้หญิงที่ผมไม่เคยคิดว่าเธอจะมีความรู้สึกดีๆกับผม เธอมอบสมุดบันทึกเล่มนี้ให้ผมในวันที่ผมและเธอได้เจอกันวันสุดท้ายซึ่งนั่นเป็นวันเลี้ยงอำลาของรุ่น มันทำให้ผมแปลกใจแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมันมากมาย เพราะผมเองก็มีทรายอยู่แล้วแต่การเปิดอ่านครั้งนี้มันต่างจากเดิมมาก เพราะความรู้สึกของผมมันเปลี่ยนไปแล้ว
ผมค่อยๆเปิดอ่านมันอีกครั้ง ความรู้สึกเดิมๆก็กลับมา ในบันทึกหน้าแรกเป็นรูปน้ำ ที่ลักษณะ ท่าทางของเธอไม่น่าเชื่อว่าเธอจะชอบใครเป็น หน้าต่อมาเป็นข้อความ แนะนำตัวสั้นๆว่าเจ้าของบันทึกเล่มนี้เป็นใคร  และหน้าต่อๆไปเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับผม ตั้งแต่ผมเริ่มเข้าเรียนในระดับ ม.ปลาย และเธอได้รู้จักกับผม
“วันนี้เรารู้จักคนๆหนึ่งหน้าตาน่าหมั่นไส้มากๆ เขาชื่อ เอ็ม”
ผมก็หัวเราะไม่น่าเชื่อว่าเธอไม่ชอบผมตั้งแต่แรกเจอ แต่เธอมาชอบผมเอาตอนไหนหละ
“วันนี้เอ็มคุยกับเราด้วย และคาบ 7-8 ได้นั่งใกล้กันด้วย เอ็มคุยสนุกแต่เขาไม่ค่อยชอบคุยเลย”
เธอพูดถูกผมไม่ค่อยชอบคุยเท่าไหร่
“วันนี้ที่โรงเรียนมีงานเรากับเอ็มได้ช่วยกันถือของด้วยแต่เอ็มเขาไม่ได้ยกสักเท่าไหร่ เพราะข้างที่อยู่ทางเราหนักมากๆ เอ็มใจร้าย”
ผมอ่านแล้วยังนึกขำเรื่องแค่นี้เธอยังจำเอามาเขียน
“วันนี้เสื้อเอ็มยับมากเลยนะ”
อะไรกันเธอสังเกตขนาดนั้นเชียว
“ทำไมนาเราถึงต้องคอยสังเกตและชอบมองเอ็มขนาดนั้นหรือว่าเรา.............คงไม่จริงนะ”
ผมหยิบปากกามาเขียนช่องว่างว่า ชอบเอ็ม ป่านนี้ถ้าเธอรู้เธอจะคิดยังไงนะ
“อิจฉา แจนจังได้นั่งใกล้เอ็มด้วย”
แจนเขาเป็นเพื่อนสนิทของทราย แฟนเก่าผม น้ำเขาคงดูผมตลอดเวลาที่อยู่ ร.ร. หละมัง เขาถึงได้รู้มากขนาดนี้
“เอ็มชอบกินน้ำมะนาว เหมือนเราเลย”
เธอรู้ทั้งๆที่ผมจะให้เพื่อนอีกคนซื้อให้ น้อยครั้งที่ผมจะซื้อเอง
“เอ็มเขารีบร้อนไปไหนนะ เดินชนเราไม่ขอโทษเลย”
ไม่ทราบว่าตอนไหนครับ ผมไม่รู้ว่าเดนชนน้ำเขาตอนไหน
“วันนี้เสียดายไม่ได้เห็นเอ็มร้องเพลง เพราะเรามัวแต่หลับนะซิ”
น้ำเป็นคนขี้เซามากกะว่าคาบไหนที่บรรยากาศดี  หรือเธอกินอิ่มเต็มที่เธอก็จะหลับไป
“ทำไมนาเอ็มถึงชอบมองทรายทั้งที่ทรายก็ไม่เห็นจะสนใจเอ็มสักหน่อย”
ตอนนั้นผมกำลังชอบทรายอยู่นี่นาผมก็เลยชอบมองทรายแต่ผมก็คิดว่าไม่มีใครสังเกตผมนี่นา
“จะสอบแล้วอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเลย มัวแต่คิดถึงเอ็มไงรู้บ้างไหมนี่”
อ่านครั้งแรกผมไม่ทันจะสังเกต  และอาจเป็นเพราะผมที่ทำให้คะแนนสอบของเธอออกมาไม่ค่อยดีนัก ผมผิดเอง(มั๊ง)ครับ
“วันนี้เผลอบอกเอ็มไปว่าน่ารัก แต่โชคดีมากที่เอ็มไม่ได้ยิน”
ผมอยากให้เธอกลับมาบอกผมจังเลย
“วันนี้เพื่อนเอ็มมา.รับเรากลับบ้านด้วย แต่เราก็ปฏิเสธไปนะ เรายังรอเอ็มนี่นา”
เพื่อนสนิทของผมมันตามจีบน้ำอยู่ แต่ผมก็บอกมันไปว่า น้ำไม่ได้ชอบผู้ชาย เพราะอะไรครับที่ผมบอกมันไปอย่างนั้น
“แปลกจัง ทำไมวันนี้เอ็มมาถามเรื่องเรากับเพื่อนเขานะ”
เออผมถามไปทำไมทั้งๆที่ผมก็รู้ว่าน้ำไม่ได้ชอบเพื่อนผม
“วันนี้เอ็มไปส่งเราที่บ้านด้วย แต่เสียดายไม่ได้คุยกันเลย”
ผมอยากคุยนะแต่ไม่รู้จะคุยอะไร
“จะปิดเทอมแล้ว เราคงคิดถึงเอ็มแย่เลย ตั้ง2 เดือนแน๊ะ เอ็มจะทำอะไรนะคงเรียนหละซิ น้ำก็อยู่บ้านเฉยๆตามเคย”
“วันนี้อาจเป็นวันสุดท้ายที่เราอาจจะเจอเอ็มในรอบ 2เดือนนี้ จะมองหน้าเอ็มไว้ไม่ให้ลืมเลย”
“แต่วันนี้เราได้นั่งใกล้เอ็มอยากสอบอย่างนี้ตลอดชาติเลย”
ผมไม่นึกว่าผู้หญิงที่ดูไม่ค่อยจะอ่อนหวานอย่างน้ำ จะพูดคำแบบนี้ได้

................................................................................................................................................................
เปิดเทอมแล้วเธอไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับผมแต่เธอก็ยังเขียนบันทึกเกี่ยวกับผมอีก
“วันนี้เอ็มเรียนห้อง 233 คาบ 7 เราเรียนห้อง 233 คาบ 8 ได้เจอกันด้วยแต่เอ็มไม่ทักเลย”
ผมไม่เห็นเธอต่างหาก ทั้งๆที่ก็พยายามมองหา
“ได้ข่าวว่าเอ็มกับทรายเป็นแฟนกัน เราคงไม่มีสิทธิ์คิดถึงเอ็มแล้วหละ”
นั่นเป็นบันทึกสุดท้ายในปีนั้นที่น้ำบันทึกถึงผม และก็เริ่มมาเขียนต่อในวันปีใหม่
“วันนี้ทรายมีของขวัญให้เอ็มด้วย แต่น้ำก็มีนะ ก็พรไงหละ น้ำไปทำบุญมา ก็ขอให้เอ็มมีความสุขมากๆนะ ขอให้รักกันนานๆ นะ น้ำให้ได้แค่นี้แหละ”
ผมรู้สึกว่าผมทำร้ายน้ำมากแต่ผมรักทรายมากกว่านี่นา
น้ำไม่ได้บันทึกต่อจนวันที่เป็นวันเกิดผม
“มีความสุขมากๆนะคะ แม้ว่าน้ำจะไม่มีความสุขเท่าไหร่ แต่น้ำได้เห็นเอ็มมีความสุข น้ำก็มีความสุขคะ”
ผมเริ่มน้ำตาซึมไม่เคยรู้เลยว่าน้ำคนที่มองภายนอกดูร่าเริงแต่ลึกๆเขามีความรู้สึกที่ไม่เคยมีใครรู้มาก่อน
วันนี้เป็นวันที่ผมกับเพื่อนๆเอากีต้าร์มา ร.ร. และลองเล่นก่อนวันขึ้นประกวดที่ทาง ร.ร. จัด
“เอ็มเล่นกีต้าร์เก่งจัง แต่ทรายก็นั่งดูอยู่ข้างๆ เรามองไม่นานก็ต้องรีบเดินหนีเพราะถ้าอยู๋ต่อไปคงบ้าตายแน่ ทำไมนะเราตัดใจจากเอ็มไม่ได้สักที”
ผมเพิ่งรู้ตัวว่าที่น้ำเขาชอบมองทรายเพราะทรายเป็นแฟนผม ครั้งแรกผมนึกว่าน้ำชอบทรายซะอีก
ผมพยายามเปิดหาข้อความที่น้ำบันทึกต่อแต่ไม่มีแล้วจนมา9 หน้าสุดท้ายมีข้อความว่า
“ในที่สุดเราก็ได้มาอยู่ห้องเดียวกับเอ็มแล้ว แต่ทรายก็ยังรักเอ็มอยู่ เรา.............................”
ผมไม่รู้ว่าข้อความที่เธอจะเขียนต่อคืออะไร แต่ผมคิดว่ามันคงเป็นข้อความที่เธอไม่อยากให้ใครรู้เลย
“อีกไม่กี่เดือนเราก็จะจบแล้วซินะ เอ็ม เราจะลืมเอ็มได้ไหมนะ”
ผมเพิ่งรู้ทุกๆอย่างที่บางครั้งมันทำให้ผมแปลกใจ เช่น การที่สมุดจดของผมหายบ่อยๆและมันก็อยู่กับน้ำทุกครั้ง เพราะเธอคอยดูผมตลอด  หรือ การเสนอชื่อนักเรียนดีเด่นที่ผมถูกเสนอชื่อโดยไม่รู้ตัว เพราะว่าเธอเป็นคณะกรรมการ ร.ร. และดอกกุหลาบขาวที่ถูกส่งไห้ผมในวันวาเลนไทน์ ซึ่งผมคิดว่าเป็นทราย แต่ทรายก็ไม่รู้ว่าผมชอบกุหลาบขาวแต่ทรายก็รับว่าทรายส่งให้ แต่ผมก็รู้ว่าเป็นน้ำเพราะผมเคยเขียนไว้ในสมุดจดว่ากุหลาบขาวแทนรักของผม และเรื่องอื่นๆที่คาดไม่ถึง แต่มันสายไปแล้วหากผมคิดย้อนเวลากลับไปเพราะมันตั้ง4ปีมาแล้ว
“เอ็มได้โควตา แพทย์ และวิศวฯ ทรายได้โควตาทันตฯ เราซิวนศาสตร์ แต่เอ็มคงจะเรียนแพทย์ เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วซินะ ขอให้โชคดีนะ”
“ลาก่อนเอ็ม”  “แล้วเจอกันในวันที่เอ็มไม่มีใคร”
ผมไม่เข้าใจว่าน้ำหมายความว่ายังไง ที่ว่าไม่มีใครเธอจะมาหาผมหรือไง
สุดท้ายของสมุดมีข้อความที่ผมอ่านแล้วทำให้น้ำตาถึงกับไหลทั้งที่ไม่ตั้งใจ
“รักครั้งแรก อาจเป็นเพียงคำน้ำเน่าที่ไม่มีใครเชื่อ แต่น้ำก็ได้พิสูจน์ด้วยตัวเองแล้วว่ารักครั้งแรกมันมีอานุภาพขนาดไหน น้ำพยายามหลายครั้งที่จะตัดใจจากเอ็มแต่ก็ทำไม่ได้สักที แต่กลับตรงกันข้ามเหมือนกับว่าน้ำยิ่งหนีมันยิ่งตามติดน้ำ น้ำพยายามตัดใจแต่เหมือนน้ำยิ่งทุ่มเททุกสิ่งเพื่อเอ็ม แม้ว่าเอ็มจะรู้หรือไม่รู้น้ำก็มีความสุขที่น้ำได้ทำเพื่อเอ็ม หรือแม้ว่าเอ็มมีทรายอยู่แล้วแต่เมื่อน้ำได้เห็นเอ็มกับทรายมีความสุข น้ำก็มีความสุขไปด้วย เอ็มจะรู้ไหมนะว่าน้ำชอบเอ็ม รู้ไหมว่าน้ำทรมานแค่ไหนที่ใครๆคิดว่าน้ำรักใครไม่เป็นและน้ำก็เสียใจที่สุดที่คนที่น้ำรักคิดว่าน้ำเป็นอย่างนั้น น้ำเพิ่งรู้ว่าความรักมันสอนอะไรๆที่เป็นบทเรียนที่แสนแพงที่น้ำหาในตำราไม่ได้ น้ำรักเอ็มมากจนน้ำไม่รู้ว่าชาตินี้น้ำจะรักใครได้อีกไหม  ที่ใครๆว่าเวลาจะเยียวยาอาการที่เกิดจากความรักได้ตอนนี้น้ำกำลังใช้วิธีนี้อยู่ เมื่อน้ำไม่ได้เจอเอ็มน้ำคงจะลืมเอ็มได้สักวันๆ แม้ว่าน้ำไม่รู้เลยว่าสักวันนั้นมันจะเป็นวันไหน หรืออาจจะต้องใช้เวลาทั้งชีวิตของน้ำก็ตาม น้ำจะพยายามลืมเอ็มให้ได้นะคะ น้ำขอให้เอ็มและทรายมีความสุขและรักกันไปนานๆอย่าต้องให้ใครต้องเจ็บปวดเพราะรักเหมือนน้ำอีกนะคะ”
    “เมื่อถึงเวลาวาระที่ต้องจาก                      อยากจะฝากความทรงจำในวันนั้น                                      
ที่มันอาจจะลบเลือนในสักวัน                                   ขอให้มันไม่ลบเลือนจากใจเธอ”

บทความสุดท้ายที่ผมอ่านแล้วน้ำตาคลอไม่รู้ว่าผมควรจะทำไงต่อไปเพราะผมกับทรายก็ไม่ได้ติดต่อกันมา 2ปีเต็มๆแล้ว และผมก็เกือบจะลืมน้ำไปแล้วด้วยซ้ำ ตอนนี้น้ำก็คงจะจบแล้ว แต่เธอยังจำผมได้ไหม และผมจะหาทางติดต่อเธอได้ไง ผมพยายามเปิดหาที่อยู่ที่พี่จะติดต่อน้ำได้อย่างน้อยก็ให้ผมได้คุยกับเธอสักครั้ง
และแล้วผมก็เปิดเจอเบอร์โทรศัพท์ของเธอกับเพื่อนๆที่เคยทำงานด้วยกัน แต่ผมก็ต้องผิดหวังเพราะเธอคงเลิกใช้เบอร์นี้ไปแล้วผมจึงพยายามติดต่อเพื่อนสนิทของเธอ จนรู้ว่าเธอไปเป็นเจ้าหน้าที่ป่าไม้ประจำอยู่ที่เขาใหญ่และเธอกำลังจะแต่งงาน ผมตกใจมากไหนที่เธอบอกว่าเธอรักใครไม่ได้แล้ว  ผมรีบไปตามหาเธอตามที่อยู่ที่เพื่อนให้มา แต่ก็ไม่เจอคนในบ้านบอกว่าเธอย้ายไปเมื่อ 2 วันก่อน และเธอฝากของให้คนที่จะมาตามหาเธอ เธอรู้ว่าผมจะมาเธอกำลังหลบหน้าผม  ผมรับของจากแม่บ้านมา ข้างในมีดอกกุหลาบขาว และกระดาษที่มีข้อความว่า

“น้ำนึกว่าเอ็มจะลืมน้ำไปแล้วน้ำใช้เวลาตลอด4 ปีเต็ม เพื่อให้ลืมเอ็ม และน้ำก็ใกล้จะลืมเอ็มได้แล้ว น้ำขอร้องอะไรเอ็มหน่อยได้ไหม เอ็มกลับไปซะอย่าทำให้น้ำต้องเจ็บไปมากกว่านี้เลย น้ำขอโทษที่เคยบอกไว้ว่า น้ำจะกลับมาตอนที่เอ็มไม่มีใคร แต่เอ็มไม่เคยติดต่อน้ำเลย ทั้งๆที่น้ำก็รอเอ็มมาตลอด4 ปี เอ็ม ให้ความรู้สึกดีๆที่น้ำมีต่อเอ็มเป็นเพียงความทรงจำที่เราจะเก็บมันไว้หรือใช้มันเลางลือนไปกับกาลเวลาเถอะนะ ตอนนี้น้ำกำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ไม่มีเอ็มและเอ็มเป็นเพียงความรู้สึกดีๆที่เคยมีในชีวิตของน้ำเถอะนะ ไม่ต้องตามหาน้ำอีกเลยนะน้ำขอร้อง”
                                                                                                       น้ำ
ผมเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าความรักทำให้คนเจ็บปวดมากแค่ไหน ผมคิดถึงตอนที่น้ำแอบชอบผมมาตลอด 3ปี โดยไม่เคยบอกใคร และตลอด 4 ปีที่เธอต้องทรมานเพราะมัน ผมคิดว่านี่อาจเป็นเวรกรรมที่ผมต้องมารับรู้รสชาติของความรักทั้งๆที่ผมไม่เคยรักน้ำเลย แต่ทำไมผมต้องมาตามหาเธอ ผมไม่เคยรู้สึกเลยว่าลึกๆใจผมก็รักน้ำอยู่เหมือนกัน แต่ผมก็คิดว่าผมรักทรายเพราะว่าทรายสวยกว่า และนั่นก็คือ ผลกรรมที่ผมต้องรับมัน  ไม่รู้ซินะผมอาจจะลืมน้ำไม่ได้ตลอดทั้งชีวิต และผมก็คงต้องใช้เวลาเยียวยาความเจ็บปวดนี่ เหมือนกับที่น้ำทำ ไม่รู้ว่านานไหมผมถึงจะลืม
บันทึกเล่มนั้นคือต้นเหตุ ถ้าผมไม่หยิบมันขึ้นมาอ่านผมคงไม่เป็นแบบนี้ หากเก็บมันไว้มันอาจจะทำร้ายผมอีกสักวัน ลาก่อนความทรงจำในวันวาน เราคงลืมมันได้สักวัน ลาก่อนน้ำ ลาก่อนสมุดบันทึก ต่อไปนี้เราคงไม่ได้เจอกันอีกชั่วชีวิตนี้          น้ำ     เอ็มรักน้ำ   รักน้ำ...................


“ในเวลา 20.00 น.ที่ผ่านมาเจ้าหน้าที่ตำรวจได้รับแจ้งเหตุรถยนต์พลิกคว่ำบรเวณอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ ทราบชื่อเจ้าของรถผู้ขับคือ นายแพทย์ วีรกฤต วีรอุดมกุล ขณะนี้เจ้าหน้าที่ตำรวจนำส่งโรงพยาบาล............................ขณะที่สภาพรถพังยับ ขณะนี้เจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังเก็บกู้อยู่ โดยสันนิษฐานว่า ขณะขับขี่รถมีฝนตกหนัก หรือเพราะผู้ขับไม่ชำนาญเส้นทาง




“เอ็ม.............................”

“น้ำๆเป็นอะไรหนะ มาช่วยกันเร็ว  เรียกรถพยาบาลด้วย น้ำๆๆ”


ความทรงจำในวันวานและบทเรียนความรักราคาแพงที่ต้องแลกด้วย ความเจ็บปวดของทั้งสองคน
หากวันนั้นทั้งสองคนกล้าที่จะเปิดเผยความรู้สึกที่มีต่อกัน วันนี้เขาทั้งสองอาจจะไม่ต้องมาเจ็บปวดอย่างนี้
....................... ………………………………………………… ………….