คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1
[บทที่1]
22:45
แบฮยอนนั่หอบหายใแรๆอยู่้าๆล็อเอร์ในห้อน้ำายที่แสนะมืมิ เหื่อเม็เล็ผุึ้นามหน้าผา้วยวามหวาลัวับบาอย่าที่ำลัะามล่าแบฮยอนับเพื่อนอยู่
ท่วทำนอเสียเพลมอร้อไห้่อยๆัแผ่วมาแ่ไลเป็นสัานอันรายว่า 'มัน' ำลัออมาามล่าเา
"ฮึ..."ร่าเล็พยายามเพ่มอฝ่าวามมือห้อล็อเอร์่อนะพบับู้เ็บอที่พอะพาร่าอเาเ้าไป่อนัวไ้
เมื่อแบฮยอนยับัวเา็รู้สึเ็บี๊ที่้นาวาทันที ายหนุ่มัฟันใ้มือเล็บาแผลรร์เอาไว้่อนะพาร่าัวเอึ้นไปหลบในู้เ็บอ
ในใอเาไ้แ่ภาวนาว่าอย่าให้มันเอเาเลย..นว่าะถึเที่ยืน
"พวแเยไ้ยินเรื่อเล่าอโรเรียนเรามั้ย"
ในวันที่อาาศร้อนอบอ้าวใ้้นหูวาอันร่มรื่นถูับอโยลุ่มเพื่อนสนิทอย่าแบฮยอนยอู อินและมินอที่มานั่เล่นันในเวลาพัลาวันอโรเรียน
บทสนทนาอยอูเรียวามสนใให้เพื่อนทั้ลุ่มหันมาสนในัวเล็ที่ำลัเปิประเ็นสุเ๋อย่าำนานในโรเรียน
"เรื่อเล่าอะไรวะ"อินเพื่อนัวสูผิวแทนมวิ้วเล็น้อย
"เยมีนเล่าว่า่อนะบารศึษาะ้อมีลุ่มใลุ่มหนึ่ในรุ่นะไ้บัรเิไปเล่น่อนแอบับผี"
"ฟัูแล้วน่าลัวแฮะ"
แบฮยอนรู้สึไ้ว่าอนที่ยอูพูมันเหมือนมีสายลมเย็นพัผ่านบริเวสันหลั
"นั่นิ เราไม่อบอะไรแบบนี้เลย"
มินออแนแบฮยอนแน่นเาไม่อบเรื่อราวผีสานาไม้แบบนี้ ฟัทีไรแล้วเหมือนะเป็นไ้ทุที
"ไร้สาระว่ะยอู5555"
ะมี็แ่อินนเียวที่ไม่เื่อและูเหมือนว่าเาอยาะลบหลู่สิ่ที่มอไม่เห็นเสีย้วย
ยอูถอนหายใเบาๆเารู้อยู่แล้วว่าพวนี้ไม่มีทาเื่อแน่นอน..แ่ยัไรั้นี้เาะ้อทำให้สำเร็ให้ไ้
"ถ้าพวแนะมัน..มันะให้พรเรานละ้อไม่ว่าเราะออะไรมัน็าม"
ยอูเอ่ยึ้น้วยน้ำเสียที่ริัและ่อยๆมอใบหน้าอเพื่อนทั้สามนที่มีสีหน้าแ่าันออไป
"ถ้าันอเินสัร้อยล้านล่ะ" อินเอ่ยึ้น
"มันสามารถบันาลให้แไ้ทุอย่าไม่ว่าะเป็นื่อเสียเินทอนรั..หรือแม้แ่าระแ้แ้นใรสัน"
แบฮยอนเยหน้าึ้นสบายอูแวบหนึ่เาเห็นวามสั่นไหวในวาเล็น้อย่อนะลับมาเป็นปิอีรั้
"ฟัู่อยน่าสนใหน่อย"
ูเหมือนว่าอินะเริ่มถูใไปับสิ่ที่ยอูเล่าเสียแล้ว มินอเอ็ูเหมือนะสนใ้วยเหมือนัน ผิันแบฮยอนที่ไม่เห็น้วยและิว่าเรื่อที่ยอูพูมันแปลๆ
"แล้วถ้าเราแพ้ล่ะ" แบฮยอนเอ่ยถาม
ยอูหันมาส่ยิ้มเย็นๆให้แบฮยอน
"แพ้็้อายไ"
"..."
ทุนในลุ่มลับเียบริบเมื่อยอูพูบประโย
"ันว่าเราไม่วรเอาีวิมาเสี่ยอันรายนะอีไม่ถึสอเือนเรา็ะบม.หแล้ว"
แบฮยอนเอ่ยแย้ึ้นทันที
"หรือแลัวันแน่ บยอน แบฮยอน"
22:50
ในู้อนนี้ร้อนอบอ้าวราวับไฟนรที่ำลัแผเผาให้แบฮยอนายไปในนร เหื่อาฬมามายไหลอาบร่าาวที่อ่อนล้าเ็มทนแบฮยอนรู้สึเหมือนัวเอเป็นเ็ายัวน้อยที่ำลัหนีาารโริในหนัสยอวัอเมือนอ
เสียเพลมอร้อไห้ที่ใ้เปิในานอวมลัเ้ามาใล้เรื่อยๆราวับสัานอยมทูยิ่เสียเ้ามาใล้มาเท่าไหร่ร่าายอแบฮยอน็สั่นเทามาึ้น..มาึ้น
ลิ่นน้ำอบฟุ้ระ่าไปทั่วห้อล็อเอร์เป็นสัานว่ามันเ้ามาล่าเหยื่อในนี้แล้ว
แบฮยอนปิปาัวเอแน่นเพราะลัวเผลอส่เสียัให้มันไ้ยิน วาเรียวสวยมอลอผ่านรูเล็ๆในู้ ้านอยัมืเแ่มืไม่มาเพราะแสันทร์สีนวลลอส่อเ้ามาภายในนเาเห็นทุอย่าที่อยู่้านนอู้
ร่าอหิสาวเพียวสวยในุเรื่อนาไทยโบราำลัยืนร่ายรำอ่อน้อยามใบหน้าอหล่อนเรียวสวยเป็นรูปไ่วาลมาหวาน่ำหวานับน้ำผึ้เือนห้าเรื่อหน้าที่สวยัามแบบหิไทยโ[ราทำเอาแบฮยอนนั่นิ่ราวับถูมนร์สะ
หิสาวสวมเสื้อในนาสีทอสวยทับ้วยผ้าห่มนาปัลุทอลายไทยสวยาม รอศอสีเียวสลับแเลื่อมทอทาบทับ้วยทับทรวสีทออร่ามามับา ่วล่าอหล่อนสวมผ้านุ่พระภูษาสีแสราวับลีบุหลาบถูรั้วยเ็มัสีทอสวย
ราวับนาในวรรี..
าเสียเพลมอร้อไห้ลาเป็นเพลบุหลันลอยเลื่อนในท่วทำนอที่เพราะับใแ่แฝไป้วยวามโศเศร้า
มือเรียวร่ายรำรีนิ้วไปามทำนอเพลในะที่แบฮยอนำลั้อมนร์สะพลันใบหน้านวลสวยอนารำ็่อยๆลายสภาพเป็นาศพผีเน่า เนื้อสีแ้ำเป็นแผลามลำัว ริมฝีปาที่เยิ้มลิ้มสีมพูลายเป็นสีม่วอมเียว้ำน้ำหนอ
หัวใอแบฮยอนแทบหยุเ้นมันเหมือนาหนึ่ในหนัผี เสียหัวเราะรีแหลมอมันยัสร้าวามหวาผวานแบฮยอนไม่สามารถวบุมให้ร่าายัวเอหยุสั่นไ้
ศรีษะอผีนานำ่อยๆระุไปมาออที่น้ำเลือสีำะไหลทะลัออมาาลำอที่มี
แผลนาให่ เสียเพลบุหลันลอยเลื่อน่อยๆแปรเปลี่ยนไปเป็นเพลมอร้อไห้ที่ฟัแล้วบีบเ้นหัวใสุๆ
"ิว่าะ่อนูไ้เหรอ"
น้ำเสียเย็นๆัึ้น แบฮยอนเริ่มหายใิัและร้อนวูบวามไปทั่วท้อน้อย ลิ่นวามายอยู่แ่ปลายมูอแบฮยอนเสียแล้ว
"รี๊"
"ันไม่ไ้ลัว"
แบฮยอนเอ่ยเสียเรียบทั้ๆที่ในใอเาำลัประท้วันอย่าหนั ยอูเพียยิ้มที่ปาเล็น้อย่อนะสบาแบฮยอน
"็แ่่อนอย่าให้ผีมันเอ่อนเที่ยืนแมีทานะมันอย่าแน่นอน"
ยอูยัพูโน้มน้าวให้แบฮยอนล้อยามในวามประส์อเา
"แบฮยอนแม่แำลัป่วยเป็นมะเร็นี่ถ้าเิ
ว่าเรานะแอพรให้แม่แหาย็ไ้"
มินอที่เียบมานานเอ่ยึ้นเบาๆ่อนะับแนแบฮยอนแล้วเย่าใ้ฟัในสิ่ที่นพู
"พูเหมือนพวเราะไ้บัรเินั้นริๆ"
อินส่ายหัวน้อยๆ่อนะเริ่มหยิบสมาร์ทโฟนเรื่อบาึ้นมาเล่นเม่อสู้ยอนิยม
"ใ่..พวเราไ้บัรเิมาแล้ว"
ยอูหยิบระาษสีำึ้นมาูให้ทุนูระาษแ็สีำสนิทมีอัษรสีทอประทับเอาไว้ อ่านร่าวๆ็ือบัรเิที่้อมาเล่นเม่อนหาับผีนี้แหละ
"เ๋ไปเลยว่ะ"อินละสายาาเมและหันมาสนใบัรเิสีำในมือยอูแทน
"เราะ้อเล่นริเหรอ"แบฮยอนเอ่ยเสียเบา
"ถ้าแนะแสามารถอพรให้แม่แหายามะเร็ไ้นะ"
มินอเอ่ยึ้นถึมันะูมายไปหน่อยแ่มัน็ไม่เสียหายที่ะลอนี่น่า
"เอาไมีใระไปเล่นบ้า"
"เราเล่น"อินรีบเอ่ยทันที
"เรา็เล่น"มินอทีู่ะลัวผีมาที่สุแ่็อยลทันที
"เหลือแแล้วแบฮยอน"
ทุสายาับ้อมาที่แบฮยอนเป็นาเียวร่าเล็ถอนหายใเบาๆ่อนะพยัหน้าล
"โอเ..เราะเล่น้วย"
22:53
เสียรีร้ออมินอัึ้น่อนที่ผีร้ายมันะ้าวเท้ามาถึที่่อนอแบฮยอน อาาศที่หนาวเหน็บเ้ามาแผ่่านแทนไอร้อนอบอ้าวนแบฮยอนรู้สึเหมือนัวเอะไม่สบายึ้นมาะั้น
ผีนารำ่อยๆบิอที่เน่าเฟะหันไปทา้นเสียที่ำลัยืนัวสั่นอยู่หน้าห้อล็อเอร์
"ับไ้แล้วฮี่ๆๆ"
"ไม่! ใร็ไ้ ะ ่วย้วย"
แบฮยอนลั้น้อนสะอื้นทีุ่อยู่ในลำอเาอยาะออไป่วยมินอแ่ในสถานาร์แบบนี้ลับุรั้วามเห็นแ่ัวแบะรััวลัวายึ้นมาเสียอย่านั้น แบยอนไ้แ่นั่มอร่าเล็อมินอที่พยายามหนีะเียะายไปามทาเิน
"แบฮยอน! แ้อ่วยเรา.."
เหมือนมินอะรู้ว่าแบฮยอนหลบ่อนอยู่ในู้เ็บอ เาพยายามลานมาทีู่้เ็บอแบฮยอนเบิาว้า้วยวามใวามผิอบั่วีีันไปหมแม้มันะแย้ันมาแ่ลึๆเ้าไปอยาให้มินอเห็นเา
"ะไปไหน.."
ผีร้าย้อมอมาทามินอ่อนะรีเสียหัวเราะออมาเมื่อเห็นอีฝ่ายพยายามะหนีสอมือเน่าเฟะยึ้นมา่อนะเริ่มร่ายรำ้าๆแู่เหมือนว่ายิ่รำร่าายอผีร้าย็ระุเป็นพัๆ เสือสีำเน่าเหม็นไหลทะลัออมาาปาเน่าเหม็น ศรีษะสั่นลอนไปมาเมื่อมัน่อยๆยับร่าเ้ามาใล้มินอ
"อ้า อย่าเ้ามา ลัวแล้ว"
มินอยมือึ้นไหว้เหนือหัว ร่าายเล็สั่นเทา้วยวามหวาลัวสุีนรู้สึบีบแน่นที่หน้าอ้า้าย
"มึ้อาย"มินอส่ายหน้าทั้น้ำาเมื่อพบว่าู่ๆในมืออเา็มีมีปัอเล่มให่ถืออยู่ ผีร้ายหัวเราะเสียแหลมมันถอยห่าออมาามินอเพียเล็น้อย่อนะยืนูสิ่ที่ำลัะเิึ้น
"ไม่..ยะ อย่านะ"
มินอสิแเมื่อพบว่ามืออนเอมันยับเอและไม่สามารถบัับมันไ้ามที่้อารมือวาอมินอที่ำมีไว้แน่นยึ้นมาสูเหมือนมีแรมหาศาลบัับให้เาสับมีลไปบนาอัวเอ
"อ้า ่วย้วยันบัับมือัวเอไม่ไ้ อึ..แบฮยอน่วย้วย"
แบฮยอนปิปาแน่นเพราะลัวว่าเสียร้อไห้อเาะัเล็ลอออไป มินอเพื่อนที่สนิทที่สุอเาำลัใ้มีปัอเล่มให่สับไปที่าอัวเอไม่ยั้ นเลือสีแสพุ่ระเ็นไปทั่วบริเว
มินอรีร้อ้วยวามเ็บปวทรมานเาไม่สามารถบัับมือัวเอไ้อีแล้วเพราะอีผีร้ายมันำลัวบุมัวเาอยู่
"มึ่าูเลยสิอีผีั้น่ำ! มึมันสารเลว"
ผีร้ายที่ำลัหัวเราะอย่าสนุสนานที่เห็นมินอสับาทั้สอ้าอัวเอนามันลับเียบลและ้อมอมาทามินอ้วยสายาที่เยือเย็น
"เพราะวามโลภแท้ๆมึถึ้อมาาย่อนะบารศึษา"
มินอส่ายหน้าทั้น้ำาเาไม่ไ้โลภนะเสแ่อยาสอบให้ิะแพทย์ในมหาวิทยาลัยอันับหนึ่อประเทศเท่านั้น
"ไม่ริ อึ"
"เิเป็นนแ่ยัยอมให้วามโลภมันบัานโ่อย่ามึสมวรายแล้วล่ะหึๆๆๆๆ"
มินอยมือ้าที่ไม่ถือมีึ้นมาแรบัับมหาศาล่อยๆวัลูาอัวเอ้าๆ
"อ้า่วย้วย"
เาอยู่
"มึ่าูเลยสิอีผีั้น่ำ! มึมันสารเลว"
ผีร้ายที่ำลัหัวเราะอย่าสนุสนานที่เห็นมินอสับาทั้สอ้าอัวเอนามันลับเียบลและ้อมอมาทามินอ้วยสายาที่เยือเย็น
"เพราะวามโลภแท้ๆมึถึ้อมาาย่อนะบารศึษา"
มินอส่ายหน้าทั้น้ำาเาไม่ไ้โลภนะเสแ่อยาสอบให้ิะแพทย์ในมหาวิทยาลัยอันับหนึ่อประเทศเท่านั้น
"ไม่ริ อึ"
"เิเป็นนแ่ยัยอมให้วามโลภมันบัานโ่อย่ามึสมวรายแล้วล่ะหึๆๆๆๆ"
มินอยมือ้าที่ไม่ถือมีึ้นมาแรบัับมหาศาล่อยๆวัลูาอัวเอ้าๆ
"อ้า่วย้วย"
มินอิ้นพล่านแ่มืออเา็ยัไม่หยุวัลูาอี้าอัวเอออมา เ็บแทนะาใ มันเ็บนไม่มีเสียร้อออมา
"อ่อ ..อ่อ"
มินอรู้ีว่าแบฮยอนเพื่อนรัอเา่อนัวอยู่ในู้เ็บอ ถ้าแบฮยอนออมา่วยเาบาทีทั้มินอและแบฮยอนอาะรอมาวามายนี่็ไ้
แ่ทำไมันล่ะ
"แบฮยอน แมันนเห็นแ่ัว.."
มินอเอ่ยเสียสั่น่อนที่มีเล่มโในมือะยึ้นมาอีรั้ วามเย็นาปลายมีสัมผัสที่้นออมินอเบาๆ
แบฮยอนพยายามแล้ว..พยายามที่ะเ้าไปหามินอแ่เพราะวามี้ลาาาวอัวเอแท้ๆ..มินอะเ็บมาสินะแ่แบฮยอน็รู้สึไม่่าามินอเ่oันแบฮยอนเ็บที่้อเห็นเพื่อนัวเอมาาย่อหน้า่อายเ้าแบบนี้
มีในมืออมินอเืออัวเออย่าแรนเลือสีสสาระายไปทั่วบริเว...
ไม่มีเสียร้อใใหลุออมาาปาอมินอทุอย่าเียบสนิทร่าเล็อเา่อยๆล้มลมานอนระุบนพื้น้าๆ
ั่วอึใแห่วามทรมาน..ร่าอมินอ็แน่นิ่ไปพร้อมับวิาที่หลุลอยออมาาร้า..
มินอายแล้ว!
ผีนารำหันมาส่ยิ้มเย็นๆให้ับแบฮยอนที่หลบ่อนอยู่แววาเย็นยะเยือที่าเาไม่ออ้อมาที่เาอย่าั
"มนุษย์่าโ่เลานั"
ไม่นานร่าายอผีร้าย็เลือนหายไปในวามมื เสียเพลมอร้อไห้และลิ่นน้ำอบหายไปแล้ว แบฮยอน่อยๆลานออมาาู้เ็บอมาหาร่าไร้วิาอมินอ
"ฮึ..มินอเราอโทษนะ"แบฮยอนร้อไห้เียบๆ่อนะึร่าไร้วิาอมินอ้นมาอไว้แนบอ
เพราะวามเห็นแ่ัวอเาแท้ๆมินอถึไ้มาบีวิลเ่นนี้
้อหนีออไปาโรเรียนให้ไ้..
แบฮยอนปาน้ำาออาสอแ้มอย่า้าๆเาสูหายใเ้าลึๆ่อนะวาร่าอมินอล..แบฮยอน้อามหาทุนให้เอและ้อหนีรอออไปาเมบ้าๆนี่ให้ไ้
TBC.
มาแล้ว้า..อ่านแล้วเม้นเยอะๆเป็นำลัในแ่นะเอ็น อยรีิ้
ความคิดเห็น