[Fic HxH : Hunter x Hunter] CHECKMATE

ลำดับตอนที่ #91 : — ʕ￫ᴥ￩ʔ —

"ทำไมพี่ชายคนนั้นหัวเราะอยู่คนเดียวล่ะฮะ?"

________________________________

ประโยคเดียวทำคนเขวกันทั้งบาง

จริง ๆ แล้ว

เรื่องนี้จบปลายเปิดค่ะ ʢᵕᴗᵕʡ

มามะ หมีจะจูงมือทุกคนไปมองรายละเอียดที่แฝงในตอนจบกัน

► หลุมศพสองอันที่ตั้งเคียงกัน 

: อาจเป็นของพี่ชายกับคุเรฮะก็ได้ และถ้าเป็นของสองพี่น้อง แล้วคุณแม่ล่ะ? — หรือคุณแม่จะไปอยู่กับคุณพ่อที่หาไม่เจอกันนะ

► รอยสักงูกินหางที่ข้อมือกอร์นกับคิรัวร์

: จำกันได้ไหมว่าตราประทับของคุเรฮะเป็นรูปงูกินหาง ตราประทับที่ทำให้คุเรฮะเทเลพอร์ตมาหายังไงล่ะ — แต่ก็อาจเป็นแค่รอยสักที่ทั้งสองคนสักคู่กันเพราะคิดถึงคุเรฮะก็ได้ รอยสักคู่ไง รอยสักคู่

► “คุเรย์ล่ะครับ?” ที่กอร์นถามถึง

: ถามหาคน? ถามหาหลุมศพ? — มาเยี่ยมทุกปีจะถามหาหลุมศพก็...ได้เหมือนกันแฮะ

► ท่ามกลางช่อดอกไม้ของพี่น้องคราวน์

: ในเรื่องคนที่ชอบโผล่มากับดอกพลับพลึงแดงมีแค่สองคน

► ในตอนท้าย

: ฮิโซกะบอกน้องใช้เซ็ทสึตลอดเวลา อีกทั้งยังมีการเล่นคำเรื่องแสง เด็กชายอาจจะมองไม่เห็นคุเรฮะเองก็ได้ หรือ -- เด็กเห็นแค่ฮิโซกะคนเดียวจริง ๆ อันนี้ก็ได้เหมือนกัน

ถ้ามอง ๆ หลายจุด คุเรฮะอาจมีชีวิตอยู่แล้วหนีเที่ยวมาอยู่กับฮิโซกะในงานเทศกาลก็ได้ แต่พอกอร์นถามหาไม่นานก็กลับเทเลพอร์ตกลับบ้าน ดอกพลับพลึงแดงนั่นก็อาจเป็นน้องที่เอาไปให้พี่เอง

กับ

น้องไม่อยู่แล้ว อยู่ในโลงข้าง ๆ พี่ชายแบบมีความสุข(?) ทุกคนมาเยี่ยมหลุมศพทุกปี และน้องที่ฮิโซกะเห็นก็แค่นางคิดไปเองทั้งนั้น

จะเข้าใจว่าตอนจบเป็นแบบไหนก็ได้ ได้สองทางเลย แต่ประโยคสุดท้ายท่าทางทำดาเมจคนอ่านได้อุกอาจที่สุด หลายคนบอกจบแฮปปี้ดี แค่จุก ๆ นิดนึง? เรียกว่าประสบความสำเร็จดีสินะ

*หัวเราะ*

ต่อมาก็ -- เฉลยปม!

(เรื่องยาวปมเยอะขนาดนี้มันต้องมีคนตามไม่ทันบ้างแหละ ฮา)

เริ่มมาจากพี่ชายเป็นลูกคนเดียวของแม่ชิรางิคุ ไม่ไว้ใจตระกูล ไม่ชอบระบบในบ้านตัวเองด้วย ในตอนแรกจึงต้องการพลังอ็น(จากเดอะมูฟวี่)มาเป็นกำลังเสริม

—แม่ตั้งท้องน้องสาว เลยคิดจะเอาน้องสาวมาฝึกเป็นสุนัขรับใช้ตัวแรกในโครงการ 'เงา'

—น้องโตมา พี่เป็นคนเลี้ยง พี่เป็นคนสอน น้องไม่ต่อต้านแบบคิรัวร์ด้วยซ้ำ สั่งอะไรก็ทำ อ้อน ๆ มุด ๆ เป็นเด็กเงียบ ๆ ที่ติดพี่แจ ตาแป๋วแหว๋วเกาะขา พี่ไปไหนหนูไปด้วย แฮะ

—สุดท้ายพี่บ้ง จากจะเอาน้องเป็นไม้ตาย กลายเป็นจุดอ่อนตัวเบ้อเร่อ แต่ทำไงได้ เป็นซิสค่อนเต็มตัวไปแล้ว ช่างแม่ง

—พ่อมองว่าพี่แข็งข้อเกินไป เลยสั่งให้ตระกูลรองซัลลิแวนไปกำราบเผื่อจะลดความสุดโต่งลงมาบ้าง โดยบอกความสามารถของลูกชายไป (เพราะคิดว่าถ้าไม่บอก ก็เหมือนส่งคนไปให้ลูกชายอัดเล่น)

—ซัลลิแวนแข็งข้อ คิดกำจัดพี่ชายแทนกำราบเพราะฝั่งตัวเองสนับสนุนทางนายหญิงที่หนึ่ง

—สองพี่น้องโดนเล่นงานปางตาย คุเรฮะถูกควักลูกตาและเกือบจะถูกข่มขืนต่อหน้าพี่ สุดท้ายพี่ชายระเบิด เรื่องพลังอ็นที่ศึกษามาทั้งหมดบู้มขึ้นมาตอนนั้น ซัลลิแวนหลบหนีไปคนละทาง

—อ็นเป็นความมืด คล้าย ๆ เน็นนอกรีต พี่ชายไม่ใช่สายเลือดอ็นโดยตรงเพราะงั้นเลยโดนพลังกัดกินไปเรื่อย ๆ จนชีวิตเหลือน้อย น้องสาวก็ตาบอดเพราะเซ็นจิทำตามคำสั่งแม่ตัวเอง

—พี่ใช้เวลาที่เหลืออยู่สั่งสอนน้องที่มองไม่เห็น คุเรฮะหูดีขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตอนนี้

—พี่ชายห่วงน้องมาก ตัดสินใจใช้สัตย์สาบานหลังความตายของอ็น → ให้น้องฆ่าพี่ เงื่อนไขคือถ้าน้องใกล้ตายเมื่อไหร่ตัวเองจะกลับมา จะเป็นสภาพไหนก็ได้ ขอแค่ได้กลับมา

—น้องช็อก กอดศพพี่ไม่ยอมปล่อยเป็นอาทิตย์ พ่อแม่กลัวน้องตรอมใจตามพี่ไปอีกคนเลยให้แม่ลบความจำน้อง แต่แม่ทำใจไม่ได้ เลยแค่ผนึกมันเก็บไว้ให้ลึกที่สุด จากนั้นก็เป็นบ้าไป

กลายมาเป็นคุเรฮะในตอนเริ่มต้น

—ที่น้องง่วงนอนตลอดเวลา → ลึก ๆ น้องหวังว่าเรื่องที่พี่ตายเป็นแค่ความฝัน ตื่นขึ้นมาจะพบพี่ที่ยังมีชีวิตอยู่ ก็คือน้องหลอกตัวเองนั่นแหละ

—ที่น้องไม่ชอบน้ำช่วงสอบ → ตอนโดนซัลลิแวนโจมตี ตอนนั้นน้องโดนจับกดน้ำที่ทะเลสาบ(หน้าหนาวด้วย มีหิมะ น้ำเป็นน้ำแข็ง) สลับกับพี่พยายามช่วยเลยเป็นยื้อยุดฉุดกระชากจากน้ำเย็น ๆ มันเลยฝังใจไม่ชอบไป

—ที่น้องชอบกาแฟ อะไรขม ๆ ไม่ชอบทำอาหาร → เลียนแบบพี่ชายโดยไม่รู้ตัว แต่จริง ๆ น้องชอบของหวานนะ ชูครีมไง

กับพวกแมงมุม

—พี่ชายเป็นเพื่อนสนิทคุโรโร่ โค้ทหนังสีดำของหัวหน้าพี่ซื้อให้

—ตอนแรกคุโรโร่จำน้องไม่ได้เพราะหายหน้าไปนาน 9 ปี แต่พอจำได้ก็ -- นั่นแหละ -- เป็นคนแรกที่เดาได้ว่าที่หายไปเกิดเรื่องกับพี่ชายถึงชีวิตแน่ เพราะรู้ว่าเพื่อนห่วงน้องมาก ไม่มีทางปล่อยให้น้องลืมตัวเองหรอก เอาแต่ใจฉิบหายเพื่อนคนนั้น

—ช่วงก่อนปล่อยตัวน้องกลับลานประลอง...ก็มีหลบไปร้องไห้กับเสื้อโค้ทบ้างเหมือนกัน

—ที่ถูกคุเรฮะหักหลังช่วยคนใช้โซ่ -- เสียดายแต่ไม่เสียใจ กลุ่มเขาก็มีอุดมการณ์ของตัวเอง เด็กคนนั้นก็มีเส้นทางของตัวเอง แต่ก็คิดเหมือนปาคูโนด้าว่าถ้าพี่ชายยังไม่ตาย คุเรฮะคงไม่ลังเลมาอยู่กับแมงมุม

—ฟิคนี้ปาคูโนด้ารอด เพราะตอนแรกน้องกังขาเรื่องความทรงจำตัวเองเลยติดต่อคนตระกูลพันธมิตร(ตัวละครใช้แล้วทิ้ง-- แค่ก) ให้มาช่วยปาคูโนด้าก่อนถูกโซ่คุราปิก้าแทงหัวใจตอนผิดคำสาบาน กะจะเก็บปาคูไว้ใช้ภายหลัง → แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ใช้ เพราะเจอพี่ชายก่อน

ที่พี่ชายกลับมาได้อีกครั้ง

—เพราะน้องเกือบตายตอนโดนซัลลิแวน(ไวเปอร์)รุมที่ยอร์คชิน ตรงเงื่อนไขสัตย์สาบาน พี่ชายในรูปแบบอ็นเลยตื่นขึ้นมา ฆ่าพวกนั้นหมด ที่ซัดฮิโซกะกระเด็นตกเตียงที่โรงพยาบาลก็ -- ใช่ค่ะ นั่นพี่ชายเองค่ะ ก็จะไปกอดน้องเขาอะ 555555555

—แล้วน้องสาวก็ร้องไห้มุดไปกอดตัวตลกซะเอง

พี่ชาย: …

—ภาคเดอะมูฟวี่ โอโมคาเงะสร้างหุ่นขึ้นมา พี่ชายเลยโป๊ะเช้ะ อะ เสร็จกุ → จากเป็นพลังงานอ็นลอยรอบตัวน้องเลยเข้าไปสิงในหุ่นซะ ได้ร่างใหม่ เย้

—ที่ชิงตาน้องก็เหมือนการทักทายนั่นแหละ กะจะปลุกความทรงจำน้องไปในตัว สุดท้ายน้องเครียดจนชัก -- อันนี้ยอมรับว่าพี่ก็ตกใจ ไม่นึกว่าจะเป็นหนักขนาดนี้ หันกลับมาอีกทีน้องโดนหิ้วไปแล้ว

พี่ชาย:/กำหมัด

—ที่จุ๊บตาจุ๊บปาก โมเม้นท์พี่น้องแหละ -- เย้ยตัวตลก ให้รู้ซะบ้างใครที่หนึ่ง เฮอะ

—ที่แวะไปเอากะโหลกตัวเองมาทำหน้ากากครึ่งหน้า พี่แกประชดพ่อ เกลียดพ่อมากเพราะรู้ว่าตัวเองตายเพราะอะไร เลยไปทุบหลุมศพที่บ้านเอามาใส่ สะใจมากบอกเลย

—แต่ยังไงหุ่นเชิดก็อยู่ไม่ได้นาน พี่ชายเลยตระเวนไล่ล่าพวกซัลลิแวนที่เหลือกับมือขวาอย่างเดเรค พอรู้ว่าน้องหายตัวไปใน NGL ประจวบเหมาะกับร่างหุ่นเริ่มทนไม่ไหว เลยไปช่วยน้อง สู้กับน้อง เรียกความทรงจำน้องจนร่างหุ่นแหลกสลายกลายเป็นฝุ่นประหนึ่งธานอสดีดนิ้วเป๊าะ

และเพราะพี่ชายหายไปนั่นแหละ

คุเรฮะเลยเข้าลูปโดนพลังอ็นกัดกินแบบพี่

—ตอนแรกที่คุมได้สบาย ๆ เพราะส่วนหนึ่งมีพี่ชายคุมพลังไว้ด้วย พอพี่ชายหลังเริ่มอ่อน หุ่นก็กำลังจะพัง แถมตัวน้องยังโดนปีโต้ดัดแปลงร่าง พลังอ็นยิ่งต่อต้านแรงขึ้นไปอีก

—พี่ชายกลายเป็นฝุ่น → เจ็บจากอ็นกัดกิน เจ็บจากอ็นต่อต้านร่างที่ถูกดัดแปลง → เจ็บเพิ่มคูณไปอีกสองเท่า ไม่มีคนช่วยแบกแล้ว ยิ่งโดนซัลลิแวนรุมตอนช่วยอารุกะคือฝืนสุด ๆ ถึงพ่อจะมาช่วยทันแต่เจ็บจนขาสั่นตัวสั่นไปหมด ยาเดเรคช่วยลดทอนความเจ็บลงไปเยอะ 

—ดีที่หลังจากนั้นโดนอุ้มไปอุ้มมา สบายมาก นอนแผละใส่คนอุ้มไปเลย

ปมน้องก็ประมาณนี้!

มาที่ความสัมพันธ์ของฮิโซกะกับคุเรฮะ

เรื่องการแต่งงานกันมีลูกสุขสันต์แบบในตอนพิเศษ = เป็นไปได้ยากมากค่ะ ยากม๊าก 55555555555555 

คาร์ฮิโซกะคือแปรปรวนมาก เอาความต้องการตัวเองเป็นที่ตั้ง ไม่สนใจใครนอกจากความต้องการของตัวเอง เทียบกันแล้วเรื่องรัก ๆ ยังเป็นรองเรื่องสู้ด้วยซ้ำ คุเรฮะก็ไม่คิดสนใจการผูกมัดขนาดนั้น แทบไม่มีความคิดเป็นแฟนกันยันแต่งงานอยู่ในหัวกันหรอกค่ะสองคนนี้

คือรู้ใจกันนะ

แต่ทั้งคู่ก็แบบ แล้วไง?

เป็นพวกที่ถ้าอยู่ด้วยกันก็มีกัดมีงับมีง้อบแง้บบ้างตามประสา แต่ถ้าให้เดินไปตามเส้นทางแยกก็ไม่คิดลังเล ต่อให้อีกคนพลาดท่าตายไปก็นะ ไม่ได้กวนใจขนาดนั้น คุเรฮะก็คงแค่เลิกคิ้วกะพริบตาร้องอาฮะ ส่วนฮิโซกะก็หัวเราะสนใจว่าพลาดอีท่าไหน

แค่นั้น

เป็นความสัมพันธ์แบบเส้นตรง รู้ใจกันแหละ ถ้าถามว่ารักกันไหม? คุเรฮะก็แค่ยิ้มมุมปาก แต่ฮิโซกะจะ(แกล้ง)พุ่งชนไปกอดไปหอมไปจูบตามประสาเขาแหละ อีกคนก็ปล่อยให้ทำหน้าตายไปเลย ตามใจเอ็งเห๊อะ (ฮา)

เอ้อใช่ แหวนเงินที่น้องใส่ก็แหวนแต่งงานแหละ

ใครเป็นเจ้าของน่ะเหรอ

ก็คนที่เขาให้มาแล้วมีคนโด้แอบเปิดดูก่อนคนใส่นั่นไง

(นังฮิ! นังทัวเด!!)

_____________________________________________

เป็นแฟนฟิคที่ ฮ่า! ในที่สุดก็จบซะที!!!!

แต่งมาตั้ง 6 ปีกับการโดนก๊อปโดนเรฟจนปวดหัวไปหมด! ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมามากนะ ทุกคนเลย -- ตั้งแต่พล็อตด้นสดแบบกาว รีไรท์ครั้งแรกแบบเครียด ยันรีไรท์ครั้งที่สองที่รวมทั้งกาวทั้งเครียดและดราม่าต่าง ๆ ไว้อย่างเสร็จสมบูรณ์

ฟิคนี้ทำให้ได้เจอคนเจออะไรเยอะมากกกกก ได้เพื่อนนักเขียนด้วยกัน ได้พี่ ได้น้อง

น่ารักกันทุกคนเลย! 

*หอมหัว ม๊วบ*

จากตอนแรกว่าจะวางนามปากกาหลังจบฟิคนี้ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจละ เดินหน้าต่อ ฮึบ ๆ เจอกันที่แฟนฟิคเรื่องอื่น นิยายเรื่องอื่นก็ทักทายกันได้นะคะ

—แล้วก็กำลังวาดรูปจบฟิคอยู่ ติดเรียนออนไลน์เลยเสร็จไม่ทันกำหนดอัพ บ้าจริง แต่เดี๋ยวเอามาแปะให้ทีหลังพร้อมโปรโมทฟิครูทโลกคู่ขนานคุเรฮะอีกเรื่องนะคะ ซาปอยว่าฟิคนั้นนังฮิเพนแค่เพื่อนรัก

อะแฮ่ม!

ถ้ามีโอกาสอาจผุดตอนพิเศษมาอัพบ้าง

(กระซิบ: ถ้ามีนะ แหะ)

ʕ￫ᴥ￩ʔ

จบฟิคแล้วอะ คุยกันได้! วิจารณ์ได้! ให้ฟีดแบคหมีเยอะ ๆ!

รักทุกคนเลยนะ!

(ยกเว้นคนก๊อป เหม็ง!)