คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #88 : Chapter 68 | รุกฆาต
♛
Chapter 68
หลุดกระอักเลือดออกมาคำโต
เด็กชายหันขวับกลับมา รีบกดปุ่มให้เรือเหาะตั้งค่าบินอัตโนมัติแล้ววิ่งมาประชิดตัว ดีที่อารุกะหลับไปแล้วจึงไม่ทันเห็นพี่สาวเทเลพอร์ตขึ้นมาบนนี้— พร้อมท่าทีไม่สู้ดีเอาเสียเลย
“กินยาที่เดเรคให้มารึยัง?!”
“กินแล้ว” หน้ายู่นิดหน่อยเมื่อถูกญาติผู้น้องเช็ดเลือดด้วยแขนเสื้อ ไม่แปลกใจที่อีกฝ่ายจะรู้ว่าในขวดคริสตัลเป็นยาสำคัญ คนอย่างคิรัวร์ปะติดปะต่อได้ไม่นานหรอก “อย่าตื่นตูมสิ”
คิรัวร์สบถในลำคอ ตีหน้ายักษ์ทำท่าอยากจะหยิกแก้มเธอแรง ๆ สักที แต่ก็กลัวทำเธอเจ็บเพิ่มในคราวเดียวกัน เลิ่กลั่กไปหมดจนน่าขำ
มันช่วยไม่ได้ที่จะมีผลกระทบขนาดนี้ เดิมทีแค่เทเลพอร์ตไปที่ไกล ๆ ก็กินพลังแล้ว ยิ่งตอนนี้ร่างกายมีปัญหาแล้วตัวคิรัวร์อยู่บนยานพาหนะบนฟ้าอีก สุดท้ายก็หลุดท่าทีออกมาให้เห็นจนได้
เจ้าแมวหางคิ้วตก ยืนกดไหล่ให้คุเรฮะนั่งลงบนเบาะ
ท้องฟ้าในแววตาครึ้มหม่น
“ฉันต้องให้อารุกะรักษาเธอเดี๋ยวนี้”
“ไม่ใช่ตอนนี้”
“แต่เธอไม่ไหวแล้วนะ คุเรฮะ”
“ไหวสิ” นัยน์ตามุ่งมั่นชัดเจน “ต้องไหว”
ต่อให้ยาของเดเรคจะมีเวลาไม่พอ แต่ความรั้นของเธอใช่ว่าจะน้อยกว่ากอร์นซะเมื่อไหร่
คิรัวร์ถอนหายใจยาว มือนึงยกขึ้นมาบีบขมับ อีกมือเท้าเอว -- ระบายความหนักใจกับสถานการณ์ที่เขาคิดว่ามันไม่ควรปล่อยให้เกิดขึ้นในอนาคต
ร่างกายของคุเรฮะแสดงอาการชัดมาก ไม่ว่าจะเลือดที่ไหลออกมา ท่าทีเจ็บปวดที่ข่มกลั้นเสียงร้อง ปลายนิ้วที่สั่น แววตาที่—
มือเย็นเชียบกุมมือเขาไว้
คุเรฮะยิ้มอ่านยาก
“การดัดแปลงของปีโต้เข้ากันไม่ได้กับอ็น นั่นทำให้ตอนนี้อวัยอะข้างในฉันเสียหายหนักมาก” ลูบไปตามนิ้วมือของคิรัวร์ที่เปียกชื้น ถึงอย่างนั้นมันก็ยังอบอุ่น
“แต่ฉันไม่ได้แบกรับแค่อาการบาดเจ็บ
...นายก็รู้ใช่ไหม?”
—เป็นแววตาที่เตรียมใจกับทุกอย่างหลังจากนี้
อาจเทียบเท่าการรักษากอร์นเลยด้วยซ้ำ -- แบบนั้นคงไม่มีทางรอดพ้นเงื้อมมือของอิรุมิไปได้อีก เลวร้ายกว่านั้นคืออารุกะถูกฆ่า กอร์นไม่รอด เธอก็ไม่รอด คิรัวร์ถูกพาตัวกลับบ้านและทำให้เป็นหุ่นเชิดของพี่ชายคนโตอีกครั้ง
แม้จะเจ็บทุกองศาการขยับตัว แต่คุเรฮะก็ปล่อยให้เด็กชายผมเงินโอบกอดตัวเองเต็มที่ พวกเขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก คิรัวร์คงรู้สึกเหมือนทุกอย่างกำลังบีบบังคับเขาไปหมด
“สัญญากับฉัน” เสียงสั่นเครือดังข้างใบหู “ว่าเธอจะรอให้ฉันกลับมาช่วย”
สัญญาซะ -- ว่าต่อให้เจ็บร้าวเจียนตายแค่ไหน
ก็ต้องอยู่ให้ถึงตอนนั้น
ขอบตาร้อนผ่านไปหมด ถึงอย่างนั้นสิ่งที่อาจจะไหลออกมาอย่างไรก็ไม่ใช่น้ำตา
“...สัญญา”
_______________________________________
“ไม่เป็นไร มันจะไม่เป็นไร”
ความอบอุ่นจากคนที่รักที่สุดกอบกุมสองมือ
คนตรงหน้ากระตุกยิ้ม
“นี่”
“เรามาเล่นเกมกันไหม?”
_______________________________________
คิรัวร์คาดการณ์สิ่งที่อิรุมิจะทำได้ -- พี่ชายคิดจะใช้เข็มเน็นปักหัวคนบริสุทธิ์ ใช้งานให้วิ่งเต้นขัดขวางพวกเขาจนตัวตาย -- เพราะงั้นเขาจึงโทรบอกเรื่องนี้กับโมราอุไปแล้ว
ให้พวกในสมาคมฮันเตอร์ออกล่าพี่ชายคนโตกลับในฐานะฮันเตอร์ที่ทำผิดกฎ อิรุมิอาจถูกจับหรืออะไรก็ตามแต่ เขาช่างหัวเรื่องนั้นโดยสิ้นเชิง
ถึงอย่างนั้นก็ยังถูกอิรุมิตามมาดักทางไปโรงพยาบาลอยู่ดี
“ได้ยังไงกัน!!”
มนุษย์เข็มรุมล้อมทุกสารทิศ -- ในป่าห่างจากโรงพยาบาลกว่า 60 เมตร พวกเขาลงมาจากเรือเหาะแล้วต่อรถยนต์ที่มีมนุษย์เข็มของอิรุมิควบคุมไว้โดยไม่รู้ตัว คิรัวร์กอดอารุกะไว้แน่น
พี่ชายผมยาวเดินย่างก้าวเข้ามาอย่างใจเย็น
“คิรัวร์” อิรุมิเอ่ยเรียก มือแตะคางครุ่นคิด “นายน่ะ กำความลับบางอย่างไว้ไม่ให้ฉันรู้ใช่ไหม? อะไรสักอย่างเกี่ยวกับอารุกะ”
“ฉันสลัดนายหลุดไปแล้วนี่ ทำไมนายยังรู้ตำแหน่งฉันอีก!!”
“ถ้าฉันยอมบอกนาย นายจะส่งอารุกะมาให้ฉันใช่ไหม?”
“ไม่มีทาง! ช่างมัน ฉันไม่อยากรู้แล้วก็ได้!”
ขณะที่คิรัวร์กำลังครุ่นคิดหาทางออกจากวงล้อมมนุษย์เข็มอย่างเคร่งเครียด
ซึโบเนะก็เดินออกมาตรงกลางพุ่มไม้
“เป็นดิฉันเองค่ะ -- ที่ติดกับดักของเขาไปเต็ม ๆ”
คุเรฮะกระดิกหู
ตามที่วางแผนกันไว้คือพวกเขาจะแยกกันอีกครั้ง รับมือสองทาง -- กับตัวอันตรายสองคน -- เคลื่อนสายตากลับมา มองหนึ่งในสองที่เธอลากออกห่างจากอิรุมิมาได้—
...หรือเธอโดนลากมาเองวะ
ถอนหายใจยาวเมื่อเขาสีหม่นถูกฟันของผู้ใหญ่ตัวโตแทะดังกึก ในขณะที่ลอบฟังทางคิรัวร์ถูกซึโบเนะยื่นมือเข้ามาช่วยด้วยการขอพรอารุกะผ่านการถอดเล็บสามเล็บ ...ทำไมเธอถึงเหมือนโดนหิ้วมากัด ๆ งับ ๆ อยู่วงนอกอย่างไรอย่างนั้น
ทำหน้าปลาตายขณะปล่อยให้ตัวตลกพิสูจน์ส่วนที่ถูกดัดแปลงผ่านเรียวปาก ยังไม่ทันได้ถอนหายใจยาวครั้งที่สามก็สะดุ้งโหยง
มองเจ้าของตักตาเขียวปั๊ด
“อย่าทำหน้าอย่างซี่~ บอกแล้วไงว่าฉันไม่มีอารมณ์สู้กับคนใกล้ตาย” โดนแขนแกร่งโอบไว้เป็นป้อมปราการ ฉีกแนวไปคนละโซนกับอิรุมิสุดขีด
ก้มลงคลอเคลีย “แต่กับอย่างอื่น...ก็ไม่แน่ ♥”
ก็บอกว่าอย่างับหู!
แยกเขี้ยวในปากที่แหลมกว่าตอนเป็นมนุษย์ขู่ พอไอ้หมอนี่รู้จุดอ่อนไหวเข้าก็ตีหน้าระรื่นจู่โจมไม่หยุด -- มิหนำซ้ำยังตาวาวตอนเห็นการเปลี่ยนแปลงของเธออีก
รู้งี้ลากไป NGL ด้วยก็ดี
แต่คิดอีกที -- ไม่เอาดีกว่า
เด็กสาวปล่อยตัวทับแหมะใส่ตัวตลกเต็มเหนี่ยว กลิ่นเลือดลอยคลุ้งในอากาศ ได้ยินแว่ว ๆ ว่ารู้แบบนี้เอาชุดมาเผื่อให้ดีกว่า -- คนเป็นเบาะรองนั่งเอนตัวพิงต้นไม้ใหญ่ด้านหลังอีกทอดหนึ่ง
มือหนาวางลงบนหน้าท้อง สีแดงชื้นบนเสื้อเชิ้ตเลือดหมูติดปลายนิ้วขึ้นมาด้วย
เธอสูดหายใจลึก
“...ง่วง”
“ไม่ได้ยินคำนี้จากปากสลีปปี้นานแล้วนะเนี่ย ♠”
“ฮื่อ”
ปล่อยให้คนกอดพูดไร้สาระลั้ลลา หูกระดิกฟังเสียงฟังคิรัวร์ที่ดูเหมือนจะผ่านอิรุมิไปได้อย่างทุลักทุเล -- เจ้าแมวให้นานิกะแสดงการรักษามือซึโบเนะก่อนเด็กน้อยจะผล็อยหลับไป -- ส่วนอิรุมิที่ยังมีความสงสัยกับคิรัวร์ยอมล่าถอยไปก่อน
แต่— ยังหรอก อิรุมิต้องหาทางลงมืออีกแน่
เพราะยังระแคะระคาย กฎ ข้อสำคัญอยู่
“จะสนุกไหมน้าถ้าฉันฆ่าอารุกะให้คิรัวร์แค้น หรือจะปล่อยให้อารุกะช่วยกอร์นแล้วเป็นศัตรูกับอิรุมิดี? -- หรือถ้าคิรัวร์มาตามล่าฉันหลังจากอารุกะตาย ถึงตอนนั้นเธอจะโดดเข้ามาปกป้องเจ้าเหมียวอีกไหมเอ่ย~”
“ถึงตอนนั้นคิรัวร์ก็คงมีฝีมือเด็ดหัวนายได้แล้ว”
ปล่อยให้จมูกคนตัวโตซุกกลางศรีษะ
“ถ้าฉันฆ่ากอร์นกับคิรัวร์ต่อหน้าเธอ แบบนั้นยังจะมีแรงลุกขึ้นมาสู้ไหม?”
“อาจได้แค่สามก้าว”
“แล้วหลังจากนั้นล่ะ?”
“ไม่รู้สิ ล้มใส่หน้านายมั้ง”
“เห~ ฉันว่าฉันเตรียมเจ้าหมาแมวไว้รอรับดีกว่า เด็ดหัวเจ้าหมา เฉือนคอเจ้าแมว อ๊ะ มีเจ้าแมวตัวน้อยอีกตัวใช่ไหม บางทีฉันอาจหักแขนมาให้หนุน ♣”
“อา...”
“นี่ นี่ นี่—”
“เปลี่ยนไปนะ ฮิโซกะ”
รอยยิ้มของนักมายากรโค้งขึ้น เธอจุดยิ้มมุมปาก
ฟังเสียง
“แต่ก็ไม่เปลี่ยนไปเลยเหมือนกัน”
รสจูบคราวนี้มีเลือดแซมมาซะส่วนใหญ่
หวานจนขมไปหมด
_______________________________________
ตอนแรกก็ไม่ได้หูดีขนาดนั้นหรอก
คุเรฮะในวัยเด็กได้ยินเสียงมากกว่าคนอื่นก็จริง แต่ก็ไม่ได้ดีถึงขนาดได้ยินเสียงกระซิบ -- ขนาดได้ยินเสียงพึมพัมกับตัวเอง -- หรือกระทั่งได้ยินเสียงหัวใจคน
มันก็แค่...หลังจากนรกครั้งนั้นผ่านพ้นไป ชีวิตทุกอย่างก็กลับตาลปัตร ทุกอย่างมืดมิดไปหมดแม้กระทั่งภาพของพี่ จากที่เคยลืมตารับแสงยามเช้า เด็กน้อยกลับได้รับทุกอย่างมากับความมืดมิด
มันไม่เหมือนกลางคืนไร้แสงจันทร์ที่ดวงตาของสายเลือดเคยมองเห็น มันคือความมืดที่ร้องไห้ดังสักแค่ไหนก็ไม่ได้รับอะไรตอบกลับมา ตะโกนจนลำคอแตกระแหงก็ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวความเห็นใจของแสงตะวัน -- มันก็แค่นั้น
แค่จากที่ต้องสังเกตทุกอย่างด้วยตา ครั้งนี้กลับต้องฟังทุกอย่างด้วยหู
แค่นั้นเอง
แม้แต่พี่ชายผู้เคยสมบูรณ์แบบยังสติแตก ได้ยินเสียงปัดเอกสารบนโต๊ะ ได้ยินเสียงขว้างข้าวของกระทบผนัง ได้ยินเสียงคร่ำครวญยามกอดร่างเล็กไร้ดวงตาใสกระจ่างเหมือนเคย
“ถ้าเซย์แข็งแกร่งกว่านี้ ถ้าพ่อเด็ดขาดกว่านี้ ถ้า -- ถ้า --”
ถ้า,
ได้ยินเสียงหัวใจของพี่ที่เริ่มถลำลึก แม้กระทั่งพลังอ็นที่ได้มาจากการวาดวงสัญลักษณ์กรีดเลือดสาบานยังเติมเต็มไม่พอ ข้อมูลลับเกี่ยวกับดาร์กเมมโมรี่และชาโดว์ถูกค้นกระจัดกระจาย
แล้วทุกอย่างก็เริ่มขึ้นจากตรงนั้น
“ไม่เป็นไร มันจะไม่เป็นไร”
ความอบอุ่นจากคนที่รักที่สุดกอบกุมสองมือ
คนตรงหน้ากระตุกยิ้ม
“นี่— เรามาเล่นเกมกันไหม?”
“ไม่นะ ไม่”
“เรามาเล่นเกม King & Knight กันดีกว่า”
แม้จะมองไม่เห็น แต่เพื่อไม่ให้มีช่องโหว่ก็ถูกโคเซย์จับมาฝึกเพิ่มตลอด ทั้ง ๆ ที่ร่างกายของพี่ชายก็เริ่มทรุดโทรมลง ได้ยินเสียงอวัยวะข้างในตัวพี่ถูกฉีกขาด ได้ยินเสียงพลังที่คุมไม่ได้กำลังกัดกินเนื้อเยื่อของพี่จนหลอนไปทั้งหัว
ถึงอย่างนั้น...ถึงอย่างนั้น…
“เซย์จะเป็น Knight ส่วนเรย์จะเป็น King”
ผ้าพันแผลที่ตาชุ่มเลือดเป็นวงสองวง เสียงร้องไห้ผสานเสียงกรีดร้อง เด็กน้อยขืนตัวพยายามดึงมีดที่ปักอกพี่ชายที่รักยิ่งกว่าใครออก -- ได้ยินเสียงโคเซย์หัวเราะในลำคอ ถึงอย่างนั้นก็ไม่ยอมให้น้องสาวปล่อยมือ
หัวเราะสมเพช หัวเราะชิงชัง
แล้วร้องไห้เจียนตายไปพร้อมกัน
“ให้พี่ปกป้องเจ้าก้อนแป้งของพี่เถอะนะ”
_______________________________________
คิรัวร์ตาโตจนทุกคนหลุดขำ แยกเขี้ยวใส่แรงมากตอนเห็นฮิโซกะอุ้มคุเรฮะมาที่รถ แต่จะตะโกนด่าก็ไม่ได้ เดี๋ยวน้องชายที่หลับปุ๋ยจะตื่นขึ้นมากลางคัน
มีผู้โดยสารมาเพิ่มอีกหนึ่งคน
♛
โมราอุกับโนว์จัดสถานที่ปิดอับให้พวกเขาตามที่โกโต้เคยย้ำไว้ มองภายนอกเหมือนก้อนซีเมนต์สี่เหลี่ยมอันใหญ่ แต่ภายในมีร่างของกอร์นนอนอยู่พร้อมเครื่องมือช่วยชีวิตครบครัน
ป้องกันความลับเรื่องอารุกะรั่วไหลไปข้างนอก
ทุก ๆ คนที่รู้จักพากันมาเฝ้าทางเข้าไว้เผื่อเกิดเหตุร้ายแรง ทั้งบิสเก็ต ฮันโซ นัคเกิ้ล ปาล์ม -- เยอะมาก หลายคนมาก -- มากเกินกว่าที่คิดไว้เสียอีก
รถขับเข้ามาจอดตรงเส้นทางเข้าในสถานที่ปิดสี่มุม เข้าออกได้แค่ทางเดียวเท่านั้น
เดินเข้าไปตามทาง ไม่นานก็จะพบกอร์น
“ฉันจะรออยู่ตรงนี้”
คิรัวร์หันกลับมาตามเสียง ในแววตามีแต่ความกังวล ดวงตาสะท้อนภาพเด็กสาวผู้กลับมาขี้เซาในอ้อมแขนนักมายากรน่ายิ้ม คุเรฮะโคลงหัว “ฉันไม่รู้ว่าขอบเขตการรักษากอร์นของอารุกะจะกว้างมากแค่ไหน เพราะงั้น...”
เด็กชายผมฟูฟองเม้มปาก
มือข้างนึงล้วงของในกระเป๋ากางเกง
“เฮ้”
โยนมาให้— ฮิโซกะรับไว้
เป็นกล่องเล็กเท่าฝ่ามือ
“นั่น...ของกอร์น หมอนั่นอยากให้เธอหลังจากจบเรื่องนี้ ถ้ารู้ว่าฉันให้ก่อนคงทำหน้าบูดแหง ๆ” ขยับยิ้มตามนิสัย สวนทางกับแววตา “รอฉันก่อนนะ รอกอร์นด้วย พวกเราจะรีบมา”
พูดจบคิรัวร์ก็อุ้มอารุกะวิ่งเข้าไปข้างใน
“แก่แดดเหมือนกันนี่นา ♥”
กอร์นคงหน้ายู่รอบสองถ้ารู้ว่าโดนชิงตัดหน้าให้ไม่พอ ยังมีคนหน้าหนาบางคนเอาไปเปิดดูก่อนไม่บอกไม่กล่าว ก่อนจะยื่นลงมาให้เจ้าของกล่องที่นั่งอยู่บนแขนอีกข้างได้ดูบ้าง
_______________________________________
ร่างที่ไร้วิญญาณของโคเซย์
คือหลักฐานสำคัญของสัตย์สาบานอ็น
แม้จะมีชีวิตได้อีกไม่นานเพราะถูกพลังความมืดกลืนกิน ถึงอย่างนั้น -- เขาก็จะปกป้องน้องสาวคนนี้ต่อไป แม้จะต้องฝืนใจให้คุเรฮะฆ่าต่อหน้า ฝืนใจสิ้นลมในอ้อมกอดเล็กจ้อยของเจ้าก้อนที่กอดไว้ไม่ปล่อย
หากผลลัพธ์ที่ตามมา— คุ้มยิ่งกว่าสิ่งใด
เมื่อไหร่ที่น้องใกล้หมดลมหายใจ ตอนนั้นเขาจะได้กลับมาอีกครั้ง -- ครั้งเดียวและครั้งสุดท้าย -- ไม่ว่าจะด้วยตัวตนแบบไหนเขาก็ยอมรับได้ ขอแค่ได้กลับมาก็พอ
ในการเดินหมากครั้งสุดท้าย
เขาขอแค่นั้น.
_______________________________________
คุเรฮะมองของในกล่อง กะพริบตาปริบ
แล้วหัวเราะออกมา
น้ำตา...เป็นเลือด
_______________________________________
พลังความมืดคือตัวตนของพี่
ภาชนะรองรับคือร่างของน้อง
บนกระดานหมากรุกสีดำแดงนี้
เขารุกฆาตแล้ว
__________C H E C K M A T E__________
ปมหลักที่สำคัญที่สุด : OPEN.
ความคิดเห็น