คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #77 : Chapter 59 | ตั๋วของผู้ชนะ
♞
Chapter 59
คราวน์กำลังปั่นป่วน
ยิ่งพวกหน่วยเงารู้ว่าผู้เป็นนายไม่ได้กลับมาจาก NGL พร้อมสองเด็กชาย พวกเขาจึงจำเป็นต้องไปแจ้งข่าวกับผู้ที่มีสิทธิ์ในการออกคำสั่งรองลงมา -- เป็นนายเหนือหัวของตระกูล -- เชสเตอร์ เอเรอัส คราวน์
“คิเมร่าแอ๊นท์กลายพันธุ์งั้นหรือ?”
ร่างสูงโปร่งนั่งบนเก้าอี้บุหนังเนื้อดี มือข้างนึงจับหัวไม้เท้าหรูเอาไว้ข้างกาย ชายผู้เป็นใหญ่ที่สุดในสายตระกูลขมวดคิ้ว ฟังจากข่าวสารที่พวกเงาโร่กลับมาแจ้ง ความกังวลก็อบอวลไปทั่วห้อง
ลูกสาวคนสุดท้องอยู่ใน NGL กับฮันเตอร์มืออาชีพอีกคน
ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไร
“ทางประธานเนเทโล่เองก็เข้าร่วมเป็นกองกำลังเสริมกับฮันเตอร์แนวหน้าอีกสองคน ตอนนี้อยู่ในระหว่างปฏิบัติภารกิจค่ะ”
ฟีลที่เป็นฝ่ายแทรกซึมในสมาคมฮันเตอร์ร่วมกับรัฐบาลเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดี ไม่สิ ทุกคนในห้องเองก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่
พี่น้องทุกคนมารวมตัวกันที่นี่ด้วยเหตุผลเดียว
ตำแหน่งผู้สืบทอดจะเว้นว่างไม่ได้
โอกาสที่น้องเล็กจะอยู่นับเป็นครึ่งต่อครึ่ง เพราะไม่มีใครรู้ข่าวภายใน แม้แต่กลุ่มพ้องเพื่อนที่สืบหาเรื่องนี้ของสองเด็กชายยังหมดหนทางจะติดต่อ ตอนนี้คนที่อยู่ข้างในก็มีแต่พวกของเนเทโล่เท่านั้น
‘คุเรฮะ’
ฝาแฝดฟีลอย่างฟีโอลอบกำหมัดภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย ซีริลก้มหน้ากุมสองมือไว้ไม่คิดออกความเห็น ส่วนพี่ชายคนโตอย่างเซ็นโคคุ—
ไร้ความลังเล
♞
“รู้รึยัง? จุดอ่อนของเธออยู่ตรงไหน”
บิสเก็ตในร่างจริงเอ่ยหลังดวลฝีมือกับทายาทโซลดิ๊ก
เกือบเดือนที่ผ่านมานอกจากกอร์นที่ไปซัดกับนัคเกิ้ลซ้ำ ๆ คิรัวร์ทำหน้าที่แค่ไปหิ้วเพื่อนตัวเองกลับมาเท่านั้น ไม่ได้ลงมือสู้เลยสักนิดเดียว -- ชู้ตเองก็เอาแต่ซ่อน ไม่โผล่หน้ามาให้เห็นพอกัน
เพราะงั้นจึงลองวัดฝีมือกันตรงนี้ไปเลย
“แฮ่ก...”
เด็กชายผมขาวฟูฟ่องในตอนนั้นแก้มบวมเป่ง มีแผลถูกกรีดบนแก้มอีกข้าง ท่าทางเหนื่อยหอบยามถูกอาจารย์ตรงหน้าเคี่ยวเข็ญในเวลาที่กอร์นนอนสลบไปแล้ว
เหมือนครั้งที่ญาติผู้พี่เคยบอกไว้ บิสเก็ตเองก็บอกแบบเดียวกัน
ยามที่เจอศัตรูที่คิดว่าอาจเก่งกว่าตัวเอง
เขาคิดเผ่นหนีก่อนใคร
บิสเก็ตในร่างล่ำบึกชี้มาที่เขา เอ่ยอย่างผู้ใหญ่มากประสบการณ์ “ขอบอกไว้ก่อนว่านี่ไม่ใช่ความผิดของเธอ แต่เป็นความรับผิดชอบของคนที่อบรมวิธีต่อสู้ให้”
“นิสัยที่ฝังรากลึกทั้งร่างกายและจิตใจแล้วน่ะ จะถอนออกเลยไม่ใช่เรื่องง่าย ...ฉันจะบอกอะไรให้อย่างนึง”
ภาพที่เขาทุบกอร์นจนสลบหวนกลับมา
เร่งรีบคิดหาทางเอาตัวรอด ไม่อยู่สู้กับปัญหาที่พบเหมือนคราว NGL เหมือนที่โมราอุดูถูกไว้ว่าเป็นแค่เด็กน้อยขี้ขลาดตาขาว
สิ่งที่ทำให้ชะงักตอนนั้นมีเพียงเธอที่เอื้อมมือเข้ามาหา
“สักวัน”
แล้วภาพทุกอย่าง
“เธอจะทิ้งให้เพื่อนตาย”
ก็ดับวูบไป
♞
ผั้วะ!!!
แลกกันหมัดต่อหมัด แสดงฝีมือที่กลับไปทบทวนและฝึกฝนซ้ำแล้วซ้ำเล่าหนึ่งเดือนเต็มให้คู่ต่อสู้เห็นเต็มสองตา กอร์นกระเด็นออกไปไกล เท้าจิกพื้นพยุงตัวได้แทบจะทันที
แต่ในวันนี้ที่นัคเกิ้ลเอาจริง
หมัดหนัก ๆ ที่ซัดมากลับไม่เจ็บเลยสักนิดเดียว
เด็กชายผมตั้งเหลือบมองด้านข้าง มีตุ๊กตาประหลาดโผล่มาบินไม่ห่างตัว ทุกครั้งที่หมัดของชายหน้าโหดแบบแยงกี้ต่อยมามันจะคอยร้องแต่คำว่า ‘ได้เวลาคิดดอกเบี้ยแล้วฮะ!’ อยู่ร่ำไป
“ความสามารถของฉันคือฮาโควาเร!”
นัคเกิ้ลพล่ามความสามารถของตัวเองออกมา กอร์นกัดฟันฟังแม้หัวจะแทบระเบิดกับสมการดอกเบี้ยต่าง ๆ ที่อีกฝ่ายร่ายยาว รู้แค่คร่าว ๆ ว่าหากเขาซัดอีกฝ่ายเพื่อคืนดอกเบี้ยไม่ได้จนกระทั่งมันถึงจุดสูงสุด
เขาจะอยู่ในสภาพเซ็ทสึ ใช้เน็นไม่ได้ไปเต็ม ๆ 30 วัน!
กอร์นรวบรวมสมาธิ ตั้งใจจดจ่อกับการต่อสู้เต็มที่
วันนี้แหละศึกตัดสินว่าใครจะอยู่หรือไป
ผลั่ก!!
เด็กชายผมสีเงินสะบัดโยโย่ในมือรับการต่อสู้จากชู้ตอย่างหนักหน่วง คนตรงหน้าติดตามเฝ้ามองพวกเขามาหลายวัน สุดท้ายมาวันนี้บอกจะทุ่มเทสู้ให้สุดฝีมือ -- เพื่อแสดงการยอมรับความตั้งใจของพวกเขาโดนไม่คิดดูหมิ่น
เป็นคนที่จิตใจดี...เหมือนกับนัคเกิ้ลไม่มีผิด
ฟุ่บ!
ชายตัวสูงที่มีเน็นควบคุมมือประหลาดให้ลอยกลางอากาศพุ่งเข้ามาในระยะประชิด เร็วพอ ๆ กับคุเรฮะที่มักจะมาไม่ให้สุ้มให้เสียง
ในเวลาเดียวกัน ความคิดของคิรัวร์กำลังแบ่งออกเป็นสองทาง
แย่งกับโต้ตอบระหว่างความคิดของเขาเอง
กับคำสั่งสอนของอิรุมิที่ฝังรากลึกในจิตใจ
“อึก!”
ถอยหลังเร็ว
ราวกับมีเสียงของพี่ชายคนโตสั่งการอยู่ข้างหู ดวงตาเรียวรีเบิกกว้างขณะที่กำลังถอยหลบการโจมตีหลายทิศทาง -- บ้าชัด ๆ แบบนี้ก็ไม่ต่างจากที่เคย งั้นต้องใช้ไฟฟ้าจู่โจม!
ถอยหลังเร็ว
ผั้วะ!
นี่แหละ
เสียงของอิรุมิยิดครองทุกตารางนิ้วในช่องว่างความคิด เด็กชายถูกต่อยกระเด็นจนหน้าหงาย การเคลื่อนไหวที่ควรจะรวดเร็วดั่งสายฟ้ากลับเชื่องช้าลงจนคู่ต่อสู้สังเกตได้
ตีกับตัวเองในใจ ก้าวร้าวจนคำรามในลำคอ
ปล่อยไม่ออก
ร่างกาย
ไม่ขยับตาม— ที่สั่ง!!
เสียงของบิสเก็ตยามวัดระดับฝีมือแทรกเข้าหัวมา
“ถ้าเกิดเธอโค่นชู้ตไม่ได้ล่ะก็ จงไปจากกอร์นซะ”
กัดฟันพยุงตัว ทั้งที่ความคิดในหัวกำลังโต้ตอบกันกระเจิง ระหว่างสู้ต่อให้สุดความสามารถกับหนีไปให้ไกลเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง
ไม่
“—แม้แต่คุเรฮะ ก็อย่าหวังว่าจะได้เจอ!”
ไม่เอาแบบนั้น!!
มือที่ค้ำพื้นพยุงร่างจิกหญ้าแน่น ก่อนจะพุ่งตรงเข้าไปสุดแรง เข้าไปหาชู้ตพร้อมตวัดโยโย่หนักหลายกิโลฯ ในมือ จิตสังหารแผ่เจาะจงมุ่งไปยังคนด้านหน้า
ต้องชนะ!!
หากในเวลาเดียวกัน
“ธงขาว?”
โมราอุเลิกคิ้วขณะที่เขากับโนว์กำลังจะหลบลงไปซ่อนในเน็นของโนว์ คิเมร่าแอ๊นท์มีปีกตัวนึงบินตรงมา ในมือกอบกุมสัญลักษณ์แห่งการประณีประณอมเอาไว้
สีหน้าไม่สู้ดี
พอ ๆ กับเนื้อหาที่เอ่ยมาจากจงอยปากแหลม
“พวกเรายอมแพ้”
มันกัดฟันมองพวกเขายืนตั้งท่าพร้อมรับมือหากมีการปะทะ มือกำธงในมือแน่นจนเส้นเลือดปูด “แต่มีเงื่อนไข— ช่วยราชินีของเราด้วย ราชินี...คงไม่มีพลังจะคลอดลูกอีกแล้ว”
“ราชา...ถือกำเนิดแล้ว”
“เป็นไปไม่ได้!”
โมราอุขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกตื่นตะลึง โนว์ดังแว่นขึ้นสันจมูก หน้าตาเคร่งเครียดจนเก็บไว้ไม่อยู่ ขยับปากพูด “มันเร็วเกินไป”
“เจ้านั่น...”
แม้แต่ทหารมดด้วยกันเองยังมีสีหน้าสะพรึงยามกล่าวถึง หยดเหงื่อไหลลงมาตามกรอบคาง ความทรงจำตอน ‘มัน’ ยืนจังก้าต่อหน้าองค์ราชินีที่ท้องถูกแหวกจากภายในอาการสาหัสย้อนคืนมา
ใบหน้าหยิ่งผยอง พลังกายอันแข็งแกร่ง -- ที่เพียงสะบัดหางยาวก็บั่นคอพวกเดียวกันได้ในเวลาอึดใจเดียวอย่างไร้ความปราณี
“พวกมัน”
แม้แต่องค์รักษ์ที่ควรจะอารักขาองค์ราชินีก็ยังไม่ใยดี มดระดับสูงสามตัวเดินไล่หลังราชาองค์ใหม่ เชิดหน้าชูคอปล่อยร่างผู้ให้กำเนิดนอนหายใจรวยรินอยู่ด้านหลัง
เลือกข้างผู้แข็งแกร่ง
ราชาแห่งเหล่ามด
“คือปีศาจร้าย”
คิเมร่าแอ๊นท์ก้มหัวอ้อนวอน โดยมีมนุษย์ผู้ชายสองคนมองหน้ากันอย่างไม่ไว้ใจ -- หลังจากสัตว์กลายพันธุ์บอกว่าหากราชินีตายพวกหัวหน้าหน่วยต่าง ๆ จะถูกปลดปล่อยจากพันธนาการดึงตัวกลับมาไม่ได้อีก -- โนว์จึงลองถามหยั่งเชิง
“ถ้าเป็นแบบนั้นจะเกิดอะไรขึ้น?”
“ก็คงเลียนแบบราชา… เข้าป่าสร้างอาณาจักรแพร่พันธุ์ของตัวเอง” แววตาของมดมีประกายตื่นตัวเต็มที่ นั่นไม่น่าใช่เรื่องเล็ก ๆ
“อย่างน้อยในกลุ่มหัวหน้าหน่วยก็มีพวกแบบนี้อยู่ 4-5 คน ถ้าสายบังคับบัญชาพังทลายลงก็คงมีพวกระดับหัวหน้าหมู่เพิ่มขึ้นมาอีก เจ้าพวกนี้จะกระจัดกระจายไปทั่วโลก สร้างความปั่นป่วนให้ระบบนิเวศน์—”
โมราอุหันไปทางคู่หูร่วมภารกิจ
“มดทหารของคิเมร่าแอ๊นท์สืบพันธุ์ได้ด้วยเรอะ?”
“ครับ ถ้าบังคับสืบพันธุ์กับสิ่งมีชีวิตเพศเมียตัวอื่นก็สามารถสร้างมดรุ่นต่อไปได้เหมือนกัน”
อ้างอิงจากในอาณาจักรมดธรรมดาที่มีราชินีเป็นศูนย์กลาง -- มดทหารจะไม่มีพฤติกรรมทางเพศ และมีการแจ้งว่าหากราชินีตายลงพวกทหารจะกระจายออกจากรัง ความสามารถสืบพันธุ์จะเพิ่มขึ้นเต็มที่
นัยน์ตาเรียวหลังเลนส์แว่นหรี่ลง
“ก็...ดูเหมือนว่าจะไม่ได้โกหกพวกเรานะครับ”
เรื่องมาขนาดนี้แล้ว โมราอุจึงรับหน้าที่พา ‘คอลต์’ ลงไปเล่าเรื่องทั้งหมดให้ประธานเนเทโร่ในห้องเน็นของโนว์ฟัง ถ้ารายนั้นไฟเขียว พวกเขาก็ยินดีช่วยเต็มที่
คอลต์ไม่คิดลังเลแม้แต่นิดเดียว
โนว์ย่อตัวลง มือแตะพื้นหยาบใต้ฝ่าเท้า เปิดเส้นทางลงไปยังห้องเน็นด้านใน
“ชักหลายเรื่องแล้วสินะครับ วันนี้พวกลูกศิษย์ก็จะมาถึงด้วย”
โมราอุค่อย ๆ หย่อนตัวลงไป “บ๊ะ! ลืมซะสนิทเลย ฉันพนันว่านัคเกิ้ลกับชู้ตแสนนึง— นายล่ะ?”
โนว์มองหนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัวหายลงไปในช่องทางเข้า
หัวเราะในลำคอ
“ผมพนันว่ามากันทั้ง 5 คนล้านนึง”
♞
รถรับจ้างจอดลงหน้าทางเข้า NGL
เดินเรียงกันลงมา -- ดวงตากลมมองแผ่นหลังของผู้ใหญ่ทั้งสองที่เป็นคู่ต่อสู้ตัดสินว่าใครจะได้มาและใครจะได้รออยู่ข้างหลัง ด้านหน้าเป็นต้นไม้ใหญ่ที่ก่อนหน้านี้จับจูงมือเข้าไปด้วยกัน สามคน
ฮาโควาเรในรูปแบบตุ๊กตาแมวเกาะหลังกอร์นไม่ยอมหายไปไหน
“นัคเกิ้ล...”
เด็กชายผมตั้งคิ้วลู่ตก ร้องขอด้วยสีหน้าจะร้องไห้อยู่ร่อมร่อ
“สัญญานะ! ช่วยไคท์ ...ช่วยคุเรฮะออกมาให้ได้นะ!!”
ชายในชุดแยงกี้พยักหน้า เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เขาก้มลงสบตาเด็กที่หากเกาะแขนเสื้อเขาไปสู้ด้วยได้คงทำไปแล้ว
“เชื่อใจฉันเถอะ จะพากลับมาให้แน่นอน— สาบานกับตั๋วนี้ก็ได้!”
ตั๋วของผู้ชนะ
ผู้แพ้...ทำได้เพียงมองตามนัคเกิ้ลกับชู้ตเคลื่อนตัวเข้าไปข้างใน ขอตามมาส่งทั้งคู่ได้ถึงปากทางเข้าขนาดนี้ก็ดีเกินพอด้วยซ้ำไป
“คิรัวร์”
เอ่ยกับเพื่อนสนิทที่มองเงียบ ๆ อยู่ด้านหลัง
‘ให้ตายสิ’
“ฉัน...อ่อนแอใช่ไหม”
‘คิรัวร์หายไปซื้อช็อกโกโรโบ้อีกแล้วเหรอ’
ตอนนั้นเธอก้มหน้าลงมา ผมสีดำปีกกายาวปกคลุมใบหน้าคนเบื้องล่าง เขาที่กำลังเหม่อลอยถึงเรื่องพลังเน็นที่เพิ่งได้เรียนกะพริบตาปริบ ๆ หัวเราะร่าเริง
‘อื้อ! ออกไปเมื่อกี้นี้เอง’
เห็นเด็กสาวกลอกตาหนึ่งรอบถ้วน ก่อนจะผละออกไป ทิ้งตัวลงนอนแหมะข้างกันบนเตียงนุ่มของลานประลองกลางหาวอย่างเกียจคร้าน
ได้ยินเสียงพ่นลมหายใจหนัก ๆ ลากยาว
นั่นแหละ คำบ่นของเธอ
เขาพลิกตัวนอนตัวแคงเข้าหาคนข้างกาย พินิจมองกรอบหน้าคมคายค่อนไปทางเพศสภาพตรงข้าม ไล่มองตั้งแต่คางขึ้นมาที่ริมฝีปากอิ่มน้ำ จมูกโด่งเป็นสันเข้ารูปหน้า พวงแก้มขาวซีดตามประสาคนไม่ชอบออกแดด
หยุดตรงเปลือกตาที่ปิดลงของคนขี้เซา
“...”
เธอรู้
ว่าเขามองอยู่
เหมือนทุกวัน และทุกครั้งที่เราอยู่กันสองคน
‘คุเรฮะ’
‘ฮื่อ’ เธอครางรับ
‘ไปหาของกินกันเถอะ’
จับจูงใส่เสื้อคลุมทับเสื้อคอเต่าแขนกุดตัวในทั้งที่เจ้าตัวยังขยี้ตางัวเงีย เธอเคยเล่า -- บอกว่าตอนอยู่ที่คราวน์ก็ยืนง่วงให้พ่อบ้านแต่งตัวให้แบบนี้ -- พอออกมาข้างนอกก็มีเขาคอยจัดเสื้อผ้าให้ก่อนออกไปด้านนอกอีก
ติดนิสัยมาจากคุณมิโตะทั้งนั้น
ขยับปีกหมวกให้เธอที่ครั้งนี้ปล่อยผมผลิ้วสะบัด กุมมือเย็นเฉียบออกไปข้างนอก เดินเคียงกันด้วยรองเท้าบูทยาวสดใสและบูทสั้นสีเข้ม
ถ้าคิรัวร์มาด้วยจะอยู่อีกข้าง กุมมือเธอที่เหลืออยู่ไว้ แกว่งไกวไปด้วยกันเหมือนเล่นชิงช้าทั้งที่ความจริงคนตรงกลางกำลังจะปิดตาหลับ
‘นี่ ๆ ลองอันนี้สิคุเรฮะ เหมือนมันแตกเป๊าะแป๊ะในปากเลย!’
เธอมองของกินชวนท้องเสียในมือเขาด้วยแววตาปลาตาย แต่มันอร่อยจริง ๆ นะเขายืนยันได้! -- สุดท้ายก็หัวเราะกว้างจนเธอที่กำลังก้มลงกัดมันในมือช้อนตามอง
ดวงตาสีผสมที่แสนจะหายากใสแป๋วเหมือนตากวาง แหงล่ะ ถ้าไม่นับเรื่องต่อสู้หรือการลอบสังหารในธุรกิจครอบครัว เธอก็เหมือนเด็กคนนึงที่เขาอยากจะดูแลไปซะทุกอย่าง
ทุกอย่างเลย.
‘ลองอันนั้นกัน!’
เขาลองทำท่าจะวิ่งไปทางของกินอีกอย่างที่ไกลออกไป เธอที่กำลังเคี้ยวของกินในมือตาปรือแก้มตุ่ยหันขวับ ไม่ได้พูดรั้ง แต่มองอยู่ตลอดไม่คลาดสายตา
นั่นไง ถอนหายใจอีกแล้ว
เขาหัวเราะจนตากลมยิ้มหยี มือดึงหมวกออกจากผมสีดำขลับ ทำท่าลูบจัดทรงให้ ก่อนจะลดระดับลงมาเสยผมหน้าม้าเธอขึ้น -- อา เธอต้องเอาไปทำกับคิรัวร์ต่อแน่นอน
เคลื่อนใบหน้าเข้าไปหา
แนบริมฝีปากลงไป
กอร์นกำลังครุ่นคิดกับตัวเอง
หากเธอโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่...
‘แล้วจะรีบกลับมานะ’
ต้องหวงมากแน่ ๆ เลย
“ฉัน...ไม่เคยคิด”
ถ้าเธอกลับมาเห็นเขาตอนนี้ เธอคงถอนหายใจแล้วเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้แหง
ทำไงดีล่ะคุเรฮะ
ทั้งเขา ทั้งคิรัวร์
“—ว่าความอ่อนแอจะน่าเจ็บใจขนาดนี้ ไม่เคยคิดเลยจริง ๆ”
กลายเป็นเด็กขี้แยไปซะแล้ว
__________C H E C K M A T E__________
มีแง้มถึงตอนจุ้บเหม่งในภาคประลองกลางหาวหน่อยนึง!
ความคิดเห็น