[Fic HxH : Hunter x Hunter] CHECKMATE

ลำดับตอนที่ #69 : Chapter 53 | The Movie : Last Mission (III)

Chapter 53

The Movie : Last Mission (III)

ฟิ้ว—

ร่างสะบักสะบอมร่วงผล็อยจากดาดฟ้าสูงหลายร้อยชั้น ผมเผ้าพลิ้วไหวปิดบังเสี้ยวหน้าคนนิ่งเงียบ ได้ยินเสียงเรือเหาะหลายลำกำลังใกล้เข้ามา ดูเหมือนเรื่องนี้รัฐบาลกำลังยื่นมือเข้ามาเกี่ยวข้อง

“จะบอกอะไรให้”

ได้ยินชัด เสียงสั่นเครือทำให้ต้องเงยหน้าสบตา

“คนที่ทำลายดวงตาของเธอ คือฉันเอง”

น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมาจรดคาง ใบหน้าของพี่ชายต่างแม่ที่มักจะมองเหยียดและจิกกัดถูกครอบงำไปด้วยพลังความมืด -- ตรงข้ามกับดวงตาและเสียงหัวใจ

ทำไมมือถึงสั่น ทำไมถึงต้องมองกันอย่างนั้น

ในเมื่อความสัมพันธ์ในครอบครัวของเรามันไม่เคยมีอะไรดีสักนิดเดียว

ฟู่ว— อ็นสีดำค่อย ๆ มารวมกันเป็นกลุ่มก้อนที่ฝ่ามือ สานกันเป็นเกลียวก่อเป็นด้ามจับ แผ่ขยายความยาวออกไป จบลงที่จรดปลายแหลมเป็นอาวุธขึ้นมา

อาวุธของเธอในนามของผู้ใช้อ็น

-โชว-

ดวงตาคมสีแดงเสี้ยวเปิดขึ้น สะบัดอาวุธสายแปรสภาพที่ยาวเกือบเท่าตัวออกไป เมื่อมีแรงเหวี่ยงด้ามสีดำยาวก็แยกออกเป็นท่อน ๆ คล้ายกระบองหลายอัน มันเชื่อมกันด้วยสายโซ่ข้างใน

บางส่วนของอาคารมีร่องรอยการโจมตีทำให้มีเหล็กยาวด้านบนที่ยื่นออกมา เดาไว้ว่าอาจเป็นฝีมือของเจ้าสองหมาแมวที่ถูกซัดลงมาก่อนแล้ว -- ปลายหอกแหลมพุ่งออกไป พันเกี่ยวเหล็กนั่นเอาไว้

ตึง!!

ร่างเล็กเด้งกระดอนขึ้นมาตามแรงดึง ในที่สุดการร่วงลงจากหอคอยสูงก็สิ้นสุดลง อาวุธของเธอที่ปรับสภาพบางส่วนเกี่ยวเหล็กไว้ได้ ทำให้ไม่ต้องเปลืองแรงใช้เทเลพอร์ตเกินตัวมากนัก

กวาดสายตาไปมา ดูเหมือนร่างฟกช้ำจะร่วงลงมาคาอยู่ที่ชั้นร้อยกว่า ๆ โชคดีที่ตรงนี้ดูเหมือนจะใกล้กับจุดที่เป็นรูโหว่ สภาพเหมือนระเบิดออกมาจากภายใน

ตึง! ตึง! เคร้ง!

ขมวดคิ้วนิดหน่อยกับเสียงต่อสู้ด้านใน ตอนนี้คงต้องหาทางเข้าไปด้านในให้ได้ก่อน

คุเรฮะจับอาวุธไว้มั่น ใช้สองเท้าวิ่งไปบนผนังซีเมนต์ของหอคอยเป็นตัวช่วย ก่อนจะเหวี่ยงตัวเองออกให้ลอยไปเกือบถึงทางเข้าที่มีคนทำเอาไว้

เท่านั้นแหละ

เคร้ง!

“ทำหน้าตาบูดเป็นตูดลิงไปได้น่า ♥”

“หนวกหูไอ้ตุ๊ด”

ไหงเซย์ถึงมาตีกับเจ้าตัวตลกตรงนี้กัน!?

พรืด—

“เรย์!! / สลีปปี้!!”

กลายเป็นหลุดเหวอจนเผลอปล่อยมือร่วงซะนี่…

-----

ถูกคว้าเอาไว้ได้ทัน

แต่ถึงคว้าพลาดคุเรฮะก็เตรียมเทเลพอร์ตตัวเองพุ่งเข้าไปด้านในอยู่ดี -- พี่ชายสำรวจร่างกายที่ไปฟัดกับคนบนดาดฟ้ามา ดวงตาคมหรี่ลงใต้หน้ากากกระดูก เอ่ยถาม

“เซ็นจิสินะ”

“อือ”

มือฮิโซกะยื่นมาเก็บผมยุ่งทัดหู โดนพี่ชายปัดดังเพี๊ยะ

“เซ็นจิรับพลังอ็นจากคนชื่อเจดไปแล้ว” เธอเล่าสั้น ๆ

“งั้นเหรอ ฉันคงมาช้าไป”

แก้มนิ่มถูกจิ้ม ๆ ตรงรอยช้ำ โดนพี่ชายปัดดังเพี๊ยะ

“หมอนั่นบอกว่าเป็นคนทำลายดวงตาเรย์”

“ใช่ ฝีมือมันนั่นแหละ”

ฮิโซกะขยับเข้ามาใกล้ทีละก้าวสองก้าว โคเซย์ก้มหน้าลง เส้นเลือดปูดบนขมับเป็นทางยาว อ็นสีดำมารวมกันที่มือแปรสภาพเป็นแส้เหล็ก พร้อมฟาดเจ้าตัวก่อกวนให้กระเด็นตกหอคอย

มือคุเรฮะยื่นมาแตะไว้ เบรคก่อนเส้นความอดทนจะขาดผึ่ง เพราะต่อให้พี่ชายฟาดจนพังไปทั้งชั้น ฮิโซกะก็ยังยิ้มระรื่นได้อยู่ดี

เธอทำหน้าปลาตาย

ต้องแปลกใจไหมที่ตัวเองชินชาขนาดนี้ (...)

ตูม!!!

บนจุดสูงสุดของลานประลองกลางหาว เรือเหาะจากฝ่ายรัฐบาลระเบิดเป็นจุล คุเรฮะเอียงตัวมองทุกอย่างผ่านรูโหว่หอคอย เห็นร่างอวตารคล้ายยักษ์เพศหญิงขนาดใหญ่ใช้กระบวนท่าซัดเรือเหาะพังไปตาม ๆ กัน

พลังความมืดรุนแรงขนาดนี้...ฝีมือเจดแน่นอน

“ไปกันเถอะ”

พี่ชายจับมือไปกุมไว้ ไม่ต้องอธิบายก็รู้ว่าหมายความว่าอะไร คุเรฮะพยักหน้าออกตัววิ่งไปพร้อมโคเซย์ โดยไม่ลืมกระตุกชายเสื้อโจ๊กเกอร์หนุ่มตอนวิ่งสวนกัน

“ฝากตามหากอร์นกับคิรัวร์ด้วย”

“ไม่ทำให้ฟรีนะ ♦”

เธอกลอกตา

กระชากมือหนาเข้ามากัดงั่มแรง ๆ หนึ่งที

!!?

ฮิโซกะผิวปากอารมณ์ดี

—แต่โคเซย์เหลือกตาใส่แรงมาก

“ติดไว้ก่อน”

ตัดภาพระหว่างวิ่งเกินความเร็วคนปกติมาให้ดู

พี่ชายอุ้มน้องด้วยแขนข้างเดียว ส่วนอีกข้างคว้าผ้าสะอาดขึ้นมา สั่งให้อ้าปากแล้วเอาผ้าถูเขี้ยวแหลม ๆ จนคนเป็นน้องแทบน้ำตาเล็ด

“สกปรก!! ถ้าติดเชื้อบ้าขึ้นมาจะทำยังไง!! หา!!!”

เกรี้ยวกราดแล้ว

-----

โคเซย์เล่าให้ฟังระหว่างวิ่งขึ้นไปชั้นบน

ดูเหมือนเจดกับลูกสมุนสามคนจะไปบุกเรือนจำทางเหนือ เกลี้ยกล่อมเหล่านักโทษในนั้นให้มาเป็นพวกแล้วพากันบุกลานประลองตอนเนเทโล่อยู่ข้างใน

เป้าหมายคือใช้เนเทโล่และตัวประกันเป็นข้อต่อรอง เรียกร้องให้ปล่อยพวกของตัวเองทุกคน รวมถึงแฉความผิดพลาดในอดีตของสมาคมให้ปรากฏสู่สายตาคนทั้งโลก

ความผิดที่ระแวงพวกเดียวกันเองว่าเป็นตัวอันตราย

จึงคิดกำจัดทิ้ง

“เผยแพร่ข้อมูลพวกนี้ต่อสาธารณะ...ว่าดาร์กเมมโมรี่ที่เคยถูกพวกฮันเตอร์จับเป็นนักโทษทั้งหมดเป็นโมฆะ”

ส่วนสมุนอีกสามคน ตามข้อมูลคือเป็นชนเผ่าที่อาศัยในภูเขาลึก แต่แล้วก็ถูกระแวงและจับกุมทุกคนในเผ่าไปขังไว้ที่คุก ไร้ซึ่งอิสระ ให้ทำงานจนแก่เฒ่า ท้ายที่สุดก็ตายไปโดยไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน

สามคนนั้นคือผู้รอดจากการจับกุม คาดเดาว่าคงฝังใจกับพวกสมาคมฮันเตอร์มากจึงได้ออกตามหาเจดที่ถูกอ็นกลืนกิน จากนั้นจึงร่วมมือกันแก้แค้น โดยใช้สถานที่เป็นลานประลองกลางหาวที่จัดการแข่งทัวร์นาเมนต์ขึ้นพอดี

แถมยังมาโป๊ะเช้ะกับเซ็นจิที่พี่ชายกำลังไล่ล่าอีก

อยากกุมขมับจริง ๆ อะไรจะลงล็อกขนาดนี้

แต่พอนึกถึงหยดน้ำตาของพี่ชายต่างแม่

คุเรฮะก้มหน้าลง

สองเท้าวิ่งเคียงคู่ไปพร้อมพี่ชาย

เรา...พลาดอะไรไปรึเปล่านะ?

-----

“เนเทโล่ มีเพียงนายเท่านั้นที่เลือดฉันใช้ไม่ได้ผล”

ดวงตาที่กลายเป็นผู้ใช้อ็นโดยสมบูรณ์มองทิวทัศน์รอบเมืองบนดาดฟ้าหอคอยสูง ด้านหลังเป็นชายผู้อุทิศตนให้กับความมืด เพื่อเป้าหมายและการแก้แค้น

ตอนที่เรือเหาะบินเข้ามาใกล้ นอกจากพลังของเจดที่ทำลายมันแล้ว เซ็นจิเองก็ร่วมมือด้วยเช่นกัน เพื่อพิสูจน์ว่าเขาพร้อมมอบทุกอย่างให้โดยไม่มีข้อกังขา

—แม้ในใจจะไม่ได้จงรักภักดีขนาดนั้นก็ตาม

_________________________________________

“นี่มัน...”

เด็กชายในวัยเยาว์เงยหน้ามองมารดา หญิงสาวในชุดเดรสรัดรูปโชว์ทรวดทรงสมกับเป็นนายหญิงที่หนึ่งมองขวดแก้วขนาดเล็กในมือลูกชาย ดวงตาสีน้ำเงินเข้มหรี่ลงอย่างเย็นชา

หากริมฝีปากสวยเป็นกระจับแสยะยิ้ม

“นังเด็กนั่นน่ะ ลูกเกลียดมันใช่ไหม?”

“ครับท่านแม่”

“ดี”

จับไหล่ทั้งสองข้างของลูกชายหันไปทางประตู ด้านในเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องเจ็บปวดและเสียงของแพทย์กับพยาบาลหลายคนวิ่งวุ่นไปหมด

ลูกทั้งสองคนของนายหญิงที่สี่อาการสาหัสอยู่ในนั้น

จำได้ว่าเสียงกรี๊ดของแม่สี่ทำให้ทุกคนตกใจกันทั้งบ้าน เซ็นจิที่กำลังต่อหุ่นยนต์ตัวโปรดก็วิ่งไปตามเสียงเหมือนพี่น้องคนอื่น

ตุบ

แต่พอไปถึงของเล่นในมือพลันร่วงลงพื้น

ตรงหน้ามีแต่เลือดและซากศพ แพทย์ประจำตระกูลแบ่งเป็นสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งเป็นดูอาการพี่ชายคนรองของบ้าน เห็นเสี้ยวพลังสีดำแลบออกมาเป็นพัก ๆ หลายคนดูผวาและทำตัวไม่ถูกกัน

อีกกลุ่มหนึ่งดูอาการน้องสาวคนสุดท้อง

"อุ๊บ!"

พี่สาวฝาแฝดปิดปาก ใบหน้าหวาดหวั่นหันไปมองทางอื่น แต่เขาไม่เห็นอะไรเลย นอกจากคนของสายตระกูลรองที่นอนตายกันเกลื่อน กลุ่มแพทย์ และ—

รองเท้าเกี๊ยะที่ยัยเด็กนั่นชอบใส่

เซ็นจิหยิบรองเท้านั่นด้วยสองมือ เช็ดเลือดออกจนสะอาด แล้วพยายามชะเง้อคอมองลอดเข้าไปในกลุ่มแพทย์ที่ล้อมปิดเกือบทุกช่องทาง

แล้วท่านพ่อก็มาถึง ใบหน้าโกรธแบบที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน ตรงไปหาแม่สี่ที่ร้องไห้จนสลบ ประคองขึ้นมาอย่างทะนุถนอม พลางถามไถ่อาการลูกทั้งสองคนกับหน่วยแพทย์

เขากอดรองเท้าเกี๊ยะเอาไว้

ได้ยินทุกอย่าง

คนพี่กำลังถูกพลังความมืดเข้าครอบงำ

ส่วนคนน้องเกือบถูกรุมข่มขืน...ดวงตาสีแดงเสี้ยวทั้งสองข้างถูกควักออกไป

“เอาเจ้านี่ไปหยดใส่กล่องที่เก็บดวงตายัยเด็กนั่นซะ เท่านี้ดวงตาของมันก็จะไม่มีทางใช้การได้อีก”

เซ็นจิเงยหน้ามองผู้เป็นมารดา

รอยยิ้มบิดเบี้ยว

“ครับ ท่านแม่”

_________________________________________

“คุราปิก้า!!”

กอร์นกับคิรัวร์ที่ชนะหนึ่งในสามลูกสมุนของเจดพบร่างเพื่อนนอนทรมาณบนโซฟาข้างทางทาง เลโอลีโอคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง ถัดไปมีตัวตลกผมสีฮอตพิ้งค์ยืนพิงกำแพงยิ้มแป้น

“เกิดอะไรขึ้น!?” กอร์นร้องถาม

“ดูเหมือนจะสู้จนชนะเจ้าคนที่อยู่ในห้องควบคุมได้ แต่ก็พลาดท่าถูกฉีดเลือดของตัวหัวหน้าเข้าเส้นเลือดด้วยเหมือนกัน ♦”

ฮิโซกะอธิบายพลางสับไพ่เล่น “ก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนว่าจะใช้เน็นไม่ได้น่ะนะ ♠”

เลโอลีโอพูดเสริม

“ฉันเห็นเดเรคมาช่วยด้วย หมอนั่นเป็นคนจัดการให้ระบบรักษาความปลอดภัยกลับมาเป็นปกติ แต่ตอนนี้หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้”

คุราปิก้าในชุดสูทสีดำจิกแขนตัวเองแน่น ทางเลือกที่รับรู้มาท่าทางจะมีแค่สาบานกับความมืด ไม่งั้นก็ทรมาณแบบนี้ไปจนตาย

“ม-ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก อึก! ฉันจะไม่ยอมสาบานกับความมืดแม้ว่าจะต้องตายก็ตาม”

“ไม่ ฉันจะไม่ยอมให้คุราปิก้าตายเด็ดขาด!!” เด็กชายผมดำตั้งกำหมัดแน่น

“งั้นก็ต้องสาบานกับความมืด” คิรัวร์แย้ง

“คุราปิก้าจะไม่สาบานกับความมืดด้วย!”

ยิ่งพูดดูเหมือนจะเสียเวลามากขึ้น เลโอลีโอทำหน้าเครียด เอายาต่าง ๆ ให้แล้วแต่ก็ไม่น่าจะได้ผล เพื่อนผมทองมีแต่จะทรมาณเพิ่มขึ้นตามเวลาเท่านั้น

ตัวตลกยักไหล่ไม่ยี่หระ

“งั้นก็ต้องเอาชนะเจดให้ได้”

ชูไพ่ในมือที่จัดเรียงสวยงามให้ดู ปล่อยให้ตีความกันเอาเอง “ถ้าอยากชนะเกม...ลองทำทุกอย่างเพื่อเอาชนะศัตรูตัวสุดท้ายให้ได้สิ ไม่ก็—เลือกใช้โจ๊กเกอร์”

“นายหมายความว่าไง?”

ฮิโซกะฉีกยิ้ม ไม่ตอบคำถามใดก่อนจะเดินหายไปต่อหน้าต่อตา -- ทิ้งให้คิรัวร์ตะหงิดใจกับคำพูดต่อไป กอร์นก้มมองเพื่อนที่ทรมาณ ไหนจะมีคุเรฮะที่อยู่กับเจดข้างบนหอคอยนั่นอีก

ทำทุกอย่างเพื่อชนะศัตรูงั้นเหรอ...

ได้

“ศัตรูจะเป็นใครก็ช่าง ฉันจะทำทุกวิถีทาง

ฉันจะเอาชนะเจด!!”

ผั้วะ!!!

ประตูดาดฟ้าถูกเตะกระเด็น -- สองเด็กชายขึ้นมาด้วยท่าทางใบหน้าเคร่งเครียดเพราะมีชีวิตคุราปิก้าเป็นเดิมพัน ก่อนจะร้องตกใจเมื่อเห็นคนกำลังสู้กันอยู่

“คุเรฮะ!”

เด็กสาวที่โดดออกมาจากระยะการโจมตีของเจดเลิกคิ้ว ตามด้วยตาเบิกกว้าง

ใกล้ ๆ กันมีโคเซย์ที่สะบัดแส้ใส่เป้าหมายจนเซ็นจิกระเด็นไปไกล เดเรคคอยสนับสนุนอยู่ตรงมุมอับ -- มือสองข้างวางอยู่ที่พื้น ควบคุมโซ่ให้ผุดจากข้างใต้พุ่งไปสกัดการเคลื่อนไหวของเซ็นจิเอาไว้

“ขึ้นมาทำไม!”

เธอตะโกนเสียงดัง กอร์นตะโกนกลับมา

“คุราปิก้าทรมาณเพราะเลือดของเจดอยู่ เราต้องร่วมมือกันจัดการเจด!”

ข่าวของคุราปิก้าเป็นหนึ่งในสิ่งที่คุเรฮะไม่คิดว่าจะได้ยิน เธอพุ่งหลบอ็นสีดำของเจดที่โจมตีมาเป็นระยะ เม้มปากแน่น แผนในหัววิ่งเร็วเหมือนหนูติดจั่น

สุดท้ายจึงคำรามในลำคออย่างไม่มีทางเลือก

“ให้ตายสิ!!”

“ใครจะยอมให้เป็นอย่างนั้นไอ้พวกโง่!!!”

เจคสะบัดมือ คลื่นพลังอ็นรุนแรงซัดไปทางคราวน์ที่สาบานจะรับใช้เขาจนโซ่ที่จำกัดการเคลื่อนไหวไว้ขาดกระจาย พอเซ็นจิเป็นอิสระก็ระเบิดอ็นเป็นวงกว้างทันที

โคเซย์คำราม แส้เหล็กที่สร้างจากอ็นสะบัดยาวราวกับงูยักษ์เคลื่อนล้อมเหยื่อ ถึงเขาจะตายไปแล้วและนี่เป็นแค่ร่างบรรจุพลังอ็นจากสัตย์สาบาน แต่ก็ใช่ว่าจะสู้ไอ้คนที่ทำลายดวงตาน้องสาวไม่ได้

ต่างกันแค่เจตจำนงค์เท่านั้น

เพราะพลังของเจดที่เซ็นจิได้รับเกิดจากความเคียดแค้น -- ไม่เหมือนเขา!!

“ยัน ยี เยา— กระดาษ!!!”

“หึ!”

เจคแสยะยิ้มเอี้ยวตัวหลบพลังสายแผ่พุ่งของเจ้าเด็กผมตั้ง แต่พอก้อนพลังหายไปกลับแทนที่ด้วยร่างของมือสังหารโซลดิ๊กพุ่งเข้ามายกขาขึ้นเตะ!

อ็นของเจคซัดออกไป—

ฟุ่บ!

ร่างของคิรัวร์ถูกแตะให้เทเลพอร์ตหลบไปหากอร์น -- คุเรฮะที่มาแทนที่ต้านพลังอ็นเจดสุดแรง เสี้ยวพลังแตกเปรี๊ยะเป็นวงกว้าง เธอกัดฟันโยนอาวุธอ็นขึ้นให้กระจายเป็นใบมีดนับสิบลอยเหนือหัว พุ่งเข้าใส่เป้าหมายพร้อมกัน!

ตูม!!!!

คุเรฮะหันไปช่วยกอร์นกับคิรัวร์ตัดกำลังเจด ในขณะเดียวกันโคเซย์ก็โจมตีใส่เซ็นจิไม่ยั้งมือโดยมีสุนัขรับใช้อย่างเดเรคคอยสนับสนุนตลอดเวลา

“อ๊ากกก!!”

แส้เหล็กของโคเซย์คมกริบจนเฉือนเนื้อไปหลายรอย อีกทั้งยังต้องหลบโซ่ของลูกน้องมันที่ร้อนราวกับมีไฟลนอยู่ข้างใน เซ็นจิกระชากเหล็กของเสารับสัญญาณบนดาดฟ้ามา เสริมพลังลงไปจนเหล็กเกือบแตก

ฟาดเข้าใส่สุดแรง ปัดแส้เหล็กของคนที่ควรตายไปนานแล้วให้กระเด็นห่าง

“ถ้าไม่มีแก! ถ้าไม่มีแก!!!”

ภาพที่เขาเฝ้าทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ตำแหน่งนั้นมา ทั้งรวบรวมกำลังคนฝ่ายตัวเอง ทั้งแทรกซึมเข้าตระกูลสายหลักด้วยหนอนบอนไส้จากตระกูลรองที่ทรยศอย่างซัลลิแวน

แต่สุดท้าย

ก็แทนที่คนที่พ่อตั้งใจยกตำแหน่งให้แต่แรกไม่ได้

ดวงตาอำพันล้อมสีแดงเข้มแดงก่ำ เส้นเลือดขยายยาวในม่านตา “ถ้าไม่มีแกสักคน ฉันก็จะกลายเป็นคราวน์ที่สืบทอดผู้นำตระกูล!!”

“ถ้าทำได้แค่แหกปาก แกมันก็เป็นแค่ไอ้ขี้แพ้นั่นแหละวะ!”

“ไอ้โคเซย์!!!”

ฉั้วะ!!

“คิรัวร์!”

กอร์นกับคุเรฮะตาโต เด็กชายผมสีเงินพุ่งเข้าไปใช้กรงเล็บเฉือดแก้มเจดได้ในเวลาไม่กี่วิ แต่เลือดสีน้ำเงินที่พุ่งกระเซ็นออกมาทำให้พวกเขาตกใจมากกว่า

จะสัมผัสเลือดของเจดไม่ได้!!

กอร์นกระโจนเข้าไปผลักเพื่อนสนิทออก เอาตัวบังอีกฝ่ายไว้จนมิด ตอนนั้นเองไม่ต่างจากภาพในอดีตที่ทั้งสองคนถูกไวเปอร์รุมโจมตี ภาพที่อาวุธกำลังจะแทงเข้ากลางหลังคนที่ขึ้นชื่อว่าเพื่อนทำให้จิตสังหารระเบิดออกในพริบตา

พลั่ก—!

“คุเรฮะ!!”

“...ชิ”

เด็กสาวที่พุ่งเข้าไปช่วยอีกทีมองหลังมือตัวเองที่มีเลือดสีเข้มติดอยู่ ควันพุ่งออกมาราวกับน้ำกรดกำลังกัดผิว -- อย่างไรเสียเธอก็เป็นผู้ใช้อ็นอยู่แล้ว ยังไงก็ไม่น่ามีผลเสียเท่ากอร์นหรือคิรัวร์

ถึงจะเป็นพวกครึ่ง ๆ กลาง ๆ ก็ตามที

“ช้าไปหน่อย แต่การได้เธอมาเป็นพวกเดียวกันนั่นมันก็...น่ายินดี”

เจดแสยะยิ้ม -- มองผลงานที่เริ่มออกฤทธิ์ เด็กสาวกัดฟันจิกแขนตัวเองไว้ ราวกับกำลังสะกดความเจ็บปวดที่กำลังทิ่มแทงไปทั่งร่าง

กอร์นกับคิรัวร์ประคองเธอไว้ด้วยความเป็นห่วง เหงื่อไหลลงมาตามกรอบคาง หากคุเรฮะหัวเราะหยันแม้จะมีความเจ็บปวดในน้ำเสียง

“อะไรกัน...ก็อยู่ในเกณฑ์ทนได้นี่นา”

ตึง!!

ร่างที่ถูกประคองหายวับไป เด็กสาวพุ่งเข้าไปต่อสู้กับเจดอีกครั้ง พลังความมืดแผ่กระจายครอบคลุมจนแทบมองข้างในไม่เห็น แต่เสียงที่ได้ยินมั่นใจได้ว่าค่อนข้างลำบากสำหรับคุเรฮะไม่น้อย

คิรัวร์กะพริบตา— เห็นร่างของพี่ชายคุเรฮะโดดตามเข้าไปในนั้นโดยไม่ลังเล หันไปอีกฝั่งดูเหมือนจะจัดการคราวน์ที่ทรยศได้แล้ว มีเดเรคคอยคุมเชิงอยู่วงนอกอีกที

เหลือแค่เจดคนเดียวเท่านั้น

ทำยังไงดี เหลือแค่พวกเขาที่ได้แค่มองอยู่ตรงนี้

ทำไมเราสองคนถึงได้ไร้พลังขนาดนี้...

เปรี๊ยะ!

เงยหน้าขึ้น เห็นเนเทโล่ที่ถูกตรึงไว้ขยิบตาให้

“ไม่เอาน่า พวกนายยังใช้เน็นได้อยู่นะ”

ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองร่างหนุ่มหน้าหวานที่ยอมตายเพื่อแลกสัตย์สาบานที่ทัดเทียม สองหมาแมวมองหน้ากัน รอยยิ้มมั่นใจเริ่มปรากฏออกมา

รวบรวมออร่าไว้ที่ฝ่ามือ

พุ่งเข้าไปหาผู้พันธนาการตาแก่เอาไว้พร้อมกัน!

เปรี้ยง!!!!!

พลังความมืดที่ปกคลุมหนาถูกพัดออกไปด้วยสายลมกรรโชก โคเซย์คว้าตัวเด็กสาวโดดถอยออกห่างจากเจดทันทีที่มีช่องโหว่

ชายแก่ที่ได้รับอิสระสะบัดเกี๊ยะไม้ออกจากเท้าอย่างไม่ใยดี ขยับเขยื้อนคอแก้เมื่อย แล้วตั้งกระบวนท่าขึ้นมา เน็นก่อขึ้นเป็นร่างอวตารสีทองอร่ามเรียงร้อยฝ่ามือ -- ทุกอย่างอยู่ในสายตาของเจดที่จ้องอย่างนิ่งงัน

เนเทโล่สูดหายใจลึก

เฮียวคุชิกิคันนน— เทพคันนน 100 วิถี!!

“ขอชำระบัญชีแค้น!!”

ที่เหลือ...ปล่อยให้เป็นหน้าที่ตาแก่คนนี้จัดการเอง

__________C H E C K M A T E__________

The Movie : Last Mission (III)