[Fic HxH : Hunter x Hunter] CHECKMATE

ลำดับตอนที่ #65 : Chapter 49 | ก้าวกระโดด

♟

Chapter 49

ไม่รู้นึกครึ้มอะไรขึ้นมา

กลายเป็นเธอถูกจูงมือเดินไปด้วยกันซะงั้น

การสอบฮันเตอร์เปิดรับสมัครวันที่ 31 ธันวาคม ส่วนการสอบถูกจัดตอนต้นปี ดังนั้นตอนนี้จึงเป็นช่วงเวลาที่หลายเมืองจัดงานเฉลิมฉลองให้การเทศกาลขึ้นปีใหม่กันอย่างคึกคัก

เพราะงั้นเลยร้องอ๋อตอนเห็นถุงช็อปปิ้งมากมายในมือคนตัวสูง

ก่อนจะขมวดคิ้วตามมาติด ๆ

“ของฉัน?”

อีกฝ่ายพยักหน้ายิ้มแป้นแล้น ชูเสื้อหลวมโคร่งแบบเดียวกับที่คิรัวร์ใส่ประจำแต่สีทึบกว่ามาให้ ไม่พอยังมีกางเกงยีนส์ขาด ๆ กับรองเท้าผ้าใบสีแดงนั่นอีก

“ใส่เร็วสลีปปี้ แล้วไปเดินเที่ยวกัน ♥” ถูกยัดชุดที่ว่ามาให้ ท่าทางกระตือรือร้นเหมือนเด็กตอนเปลี่ยนชุดตุ๊กตาตัวโปรด “เรายังมีเวลาเหลือเฟือนี่นะ~!”

ก็ยังดีกว่าชุดโลลิต้าฟู ๆ

โคลงหัวนิดหน่อยแต่ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับเรื่องเสื้อผ้า ตอนอยู่ที่คราวน์ก็ใช่ว่าจะไม่เคยถูกพี่สาวจับแต่งตัวเลย ตอนถูกน้าคิเคียวลากไปลองชุดก็ไม่ได้ปริปากบ่น แค่ถ้ามันรุงรังนักแล้วคลาดสายตาเมื่อไหร่ก็เปลี่ยนกลับมาใส่ชุดประจำแทน

หากเป็นเมื่อก่อน ขอแค่ไม่กระทบกับเรื่องการนอนเป็นพอ

ออกมาจากห้องน้ำห้างก็มีเสียงผิวปากทักทาย

“เท่จังค้าบน้อง”

หือ

เสื้อคู่หรอกเรอะ

-----

“คุโรโร่ล่ะ?”

“อยู่ทางตะวันออกนู่น หาทางเข้าเกมอยู่ แต่เพราะเข้าไม่ถูกทางเลยโดนดีดดึ๊งกลับมา ♣”

“นายก็เลยเสนอหน้า?”

“ให้ความช่วยเหลือต่างหากสลีปปี้ ให้-ความ-ช่วย-เหลือ”

มือหนาจับปีกหมวกเลื่อนไปด้านหลัง ไม่ให้มันมาเกะกะตอนเขาก้มหน้าคุยด้วย -- เด็กน้อยที่ถูกจัดหมวกให้ไม่ได้สนใจ มือกางแผนที่เมืองที่ถูกยื่นให้ออกสำรวจถี่ถ้วน

ตอนแรกคิดว่าการสอบจะกินเวลาไปสักเดือนสองเดือน แต่ไม่คิดว่าปีนี้จะไก่อ่อนขนาดเธอจัดการวันเดียวหมด ดังนั้นระหว่างนี้ไปเดินเล่นสักหน่อยแล้วค่อยกลับเข้าเกมก็ได้

ถึงจะไม่ได้มาคนเดียวก็เถอะ...แต่พี่ชายก็คงไม่ว่าหรอกมั้ง

(คิดว่านะ)

หากชักคิ้วมุ่นไม่กี่วิ แผนที่ก็ถูกดึงไปฉีกทิ้งเป็นชิ้น ๆ

ตัวการแสยะยิ้มหน้าระรื่น

“มาเที่ยวใครเค้ามองแผนที่กัน!”

เจ้าเด็กโข่งผมสีตุ๊ด…!

กอร์นกับคิรัวร์เริ่มเริ่มไล่เก็บการ์ดในเกมแล้ว

หลังถูกบิสเก็ตเคี่ยวเข็ญฝึกเน็นจนแทบลากเลือด การไล่จับมอสเตอร์ที่ตอนแรกค่อนข้างหัวหมุนจึงกลายเป็นเรื่องง่ายดายทันตาเห็น ทั้งสามคนรวบรวมการ์ดต่าง ๆ ใส่หนังสือไว้ละลานตาไปหมด

แต่แล้วกลับมีเรื่องน่าสนใจแทรกเข้ามากลางคัน

“อาเบนกาเน่?”

“อื้อ! เค้าคือคนที่เราเจอตอนถูกชวนไปร่วมล่าการ์ดน่ะ ตอนเล่าก็มีเครื่องกลแปลก ๆ ที่ไหล่นับเวลาถอยหลังอยู่ด้วย”

“แล้วเชื่อที่หมอนั่นพูดไหม”

เสียงกอร์นแทรกด้วยเสียงคิรัวร์ แม้จะอยู่ในเกมแต่สัญญาณโทรศัพท์ก็ยังดีจนน่าทึ่ง “เชื่อ แต่ไม่ทั้งหมด ใครมันจะมาคาดหวังให้คนอายุน้อยกว่าไปจัดการเจ้าบอมเบอร์ได้สำเร็จกันเล่า”

ชายผิวสีใช้การ์ดเหาะมาหาพวกกอร์น เล่าว่าตัวเองและกลุ่มคนที่ร่วมมือกันล่าการ์ดทั้งหมดตกหลุมพรางของ บอมเบอร์ ฆาตกรที่ใช้เน็นฆ่าคนในเกมเพื่อชิงการ์ดมีค่า

ขอให้กลุ่มเด็กน้อยช่วยเล่าเรื่องวิธีการต่าง ๆ ที่บอมเบอร์ใช้ให้กับคนอื่น อย่างน้อยที่สุด -- ถ้าทำได้ -- ก็ช่วยขัดขวางบอมเบอร์ไม่ให้เคลียร์เกมด้วยวิธีสกปรกที เขาว่ามาอย่างนั้น

รอยยิ้มจุดข้างมุมปาก

มือข้างที่ถูกกุมไว้จับกระชับ โดนดึงไปอีกทางด้วยท่าทีเหมือนเด็ก

“แล้วพวกนายคิดว่าไงกันล่ะ”

เป็นเสียงกอร์น “ไม่ได้คิดทำอะไรหรอก ก็อยู่ของเราตามเดิมน่ะนะ” และคิรัวร์ “ยังไงพวกเราก็ช่วยอะไรไม่ได้นี่หว่า ถึงทำได้ก็คงไม่ทั้งหมด เพราะงั้นก็แค่ฝึกเน็นกันต่อไปนั่นแหละ”

บิสเก็ตแทรกเข้ามา เสียงร่าเริงสดใส

“เรื่องนั้นน่ะช่างเต๊อะ! คุเรฮะจางงง ไปเที่ยวทั้งทีอย่าลืมของฝากสาวน้อยเป็นชุดสวย ๆ น่ารัก ๆ ด้วยน้— พูดมุบมิบอะไรกันยะพวกนาย ฉันได้ยินนะ!!”

ได้ยินเสียงวิ่งไล่ คิรัวร์ตะโกนคำพูดขัดหูใส่บิสเก็ตจนโดนซัดกระเด็นอีกแล้ว ส่วนกอร์นก็หัวเราะสนุกสนาน เห็นความเจ็บปวดของเพื่อนเป็นเรื่องธรรมดาจนแอบสะพรึงนิด ๆ

ทั้งสามคนแย่งกันพูดบอกลา ก่อนจะวางสายไป

คุเรฮะถอนหายใจพรูพลางยิ้มอ่อน มือเก็บโทรศัพท์เบอร์ส่วนตัวลงกระเป๋าสะพายข้าง แสงสีฟ้าจากกระจกคั่นระหว่างคนและสัตว์น้ำในอควาเรียมสะท้อนเข้าเสี้ยวใบหน้า

ยืนนิ่งอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ ฉลามลวดลายประหลาดตัวมหึมาว่ายผ่านไปอย่างเนิบนาบ -- หลายวันมานี้เธอได้ไปเที่ยวสถานที่ต่าง ๆ แน่นอนว่าคนนำก็มีอยู่แค่คนเดียว

อยากไปที่ไหนก็ไป อยากกินอะไรก็กิน วันไหนเบื่อก็ไปนอนเล่นกันที่โรงแรมไม่หรูมาก แค่พอให้พักกลางทางเท่านั้น แต่ก็ใช่ว่าจะราบรื่นไปซะหมด

เพราะบางทีก็เจอกับศัตรูแล้วถูกคนหน้าแป้นแล้นดึงไปหาเรื่องกลางวงบ้าง ถูกอุ้มไปประมูลเพราะเป็นคราวน์หาเงินเพิ่มบ้าง ไปเตะขาเจ้าถิ่นให้เขาส่งลูกน้องมาไล่ฆ่าบ้าง

...ถึงจะทำหน้าปลาตาย หากมันก็สนุกดี

“ไปตรงโน้นกันสลีปปี้!”

โดนดึงไปอีกทางด้วยเด็กโข่งไซส์บิ๊ก ฮิโซกะโลดแล่นไปนู่นมานี่ด้วยท่าทางระริกระรี้จนน่าหมั่นไส้ หมายถึง— หมอนี่ตั้งใจทำจนน่าหมั่นไส้

แต่เธอไม่ได้ว่าอะไร

น่าแปลกใจที่เธอกับโจ๊กเกอร์หนุ่มสุดโต่งไปคนละทาง เทียบกันแล้วเธอเข้ากับคุโรโร่ได้ดีกว่าจอมก่อกวนตรงนี้เสียอีก ไหนจะกอร์นหรือคิรัวร์ที่เธอพร้อมเอนเข้าไปหานั่นด้วย

แถมยังรู้สึกแปลกใจจนชินไปแล้วนี่สิ

ดูดเครื่องดื่มในมือแก้กระหาย คุเรฮะเป็นคนขี้หนาวอยู่แล้ว พอมาอยู่ท่ามกลางแอร์เย็น ๆ หลายสิบตัวในอควาเรียมต่อให้ใส่เสื้อแขนยาวสองชั้นก็ต้องเริ่มมีสั่นกันบ้าง

อาจเป็นเพราะแบบนั้น มือข้างนึงเลยถูกกุมไว้ไม่ปล่อยจนอุ่นไปหมด

ดวงตาคมสีผสมเหลือบมองมือใหญ่

“เมื่อไหร่แมลงจะออกมาล่ะ”

ฮิโซกะหัวเราะ “วางใจได้ ฉันไม่ได้เอาเธอมาเป็นเหยื่อล่อหรอก”

เด็กสาวเลิกคิ้วสูงอย่างฉงน ดูทรงยังไงก็ไม่ต่างจากตอนเอาเธอเป็นเหยื่อล่อแมงมุมสักเท่าไหร่ ทั้งอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา โดนซื้อเสื้อผ้าและของหลายอย่างให้เต็มไปหมด

ลักยิ้มของอีกฝ่ายกดบุ๋มลงไป

“แต่ก็มีแมลงบางตัวดื้นอยู่รอบ ๆ เหมือนกัน”

แมลงที่ชอบโผล่มาตอนเด็กน้อยหลับสนิท ลูบหัวและแก้มนิ่มอย่างไรเธอก็ไม่ตื่น ต่างจากปกติที่รู้สึกตัวแทบจะตลอดเวลา แมลงที่น่าตีให้ตายตอนมองเหยียดเขาด้วยแววตาและรอยยิ้มร้ายกาจนั่น

‘ของฉัน’

‘เธอเป็นของฉัน’

‘ลองถามเธอดูสิ จะกี่ครั้งเธอก็จะเลือกฉัน’

โจมตีใส่ก็หายเป็นควันสีดำ น่าโมโหจริง ๆ

แต่ก็น้า -- อยู่กับเด็กน้อยทั้งวันทั้งคืนขนาดนี้ ไม่ว่าจะมาปั่นหัวเขาอย่างไรก็ไม่สะเทือน เพราะอย่างไรเขาก็ได้แต่กำไรมากกว่าขาดทุน

พอปล่อยมือ เด็กน้อยก็มองเหม่อเดินนำหน้า

ลึกเข้าไปในเส้นทางที่คนไม่ค่อยเข้าในอควาเรียม ดวงตาเรียวสีอำพันเจ้าเล่ห์หรี่ตาลง มองหลังคอที่ถูกปิดไว้ด้วยเสื้อคอเต่าสีทึบที่เจ้าตัวชอบใส่เป็นประจำ

เอื้อมไปคว้ามันไว้ ดึงคอเสื้อลงต่ำ

จูบซ้ำลงบนหลังคอที่มีรอยฟันกัดลึกนั่นให้เจ้าตัวสะดุ้งโหยงเล่น

-----

เราแยกไปคนละทางหลังจากเข้าเกม

ฮิโซกะไปหาผู้ขจัดเน็นให้คุโรโร่ บอกว่าจะแวะไปทักทายพวกแมงมุมในเกมก่อน ส่วนเธอกลับมาหาพี่ชายที่รออยู่ด้วยสีหน้านิ่งแต่รอบตัวแผ่บรรยากาศเข้มข้น มีเดเรคยิ้มแย้มอยู่ข้างกัน เหมือนเจ้าของกับสุนัขไม่มีผิด

“ไปเที่ยวสนุกไหม”

มองเงาทะมึนรอบตัวแล้วกะพริบตาปริบ

“ก็ไม่เลว...มั้งคะ”

นัยน์ตาคมกริบจ้องชนิดที่ว่าหากเป็นมีดคงพรุนไปทั้งตัว และเพราะมันเป็นดวงตาของเรทซ์ สีฟ้าพิศวงเลยให้ความรู้สึกเหมือนสุขุมลุ่มลึกมากกว่าเกรี้ยวกราดดุดัน

ลองเป็นดวงตาสีแดงเสี้ยวคู่เก่าสิ ถ้าเป็นคิรัวร์คงโดดเกาะต้นไม้ตัวสั่นแน่ ๆ

ผ่านไปสักพัก โคเซย์ถึงถอนหายใจยาว

“หึ มานี่มา”

เหมือนมีอะไรบางอย่างในใจ กรอบตาคมมองขึ้นมองลงแล้วคว้าตัวน้องสาวไปกอดหมับ สูดกลิ่นหอมที่คล้ายกับเขาเข้าปอดลึก แม้คุเรฮะจะงงงวยอยู่บ้าง แต่สัมผัสคุ้นเคยที่ได้รับจากพี่ชายก็ทำให้หลุดยิ้มออกมา

—จนดวงตาของคนตัวเล็กเริ่มสั่นไหว

“จะไปแล้วเหรอ”

“อืม”

น่าเสียดาย

ริมฝีปากของหุ่นเชิดประทับลงบนแก้ม ปลายจมูก เรือนผม แม้แต่ริมฝีปากเล็ก ๆ นั่นก็ไม่เว้น เป็นกิจวัตรปกติของพวกเขาที่หลังจากนี้อาจไม่มีอีก เป็นช่วงเวลาสามเดือนที่ผ่านไปเร็วจนชวนใจหาย

ฝ่ามือของคุเรฮะจิกชายเสื้อของพี่ชายแน่น

เสียงทุ้มเอ่ยหนักแน่น

“รัก”

เธอหลับตาลง “รัก”

♟

คุเรฮะกลับมาพร้อมขอบตาแดงก่ำ

ถึงอย่างนั้นกลับรู้สึกได้ว่าเธอไม่ได้รู้สึกแย่จนกินไม่ได้นอนไม่หลับ อาจเพราะส่วนนึงเธอทำใจไว้แต่เนิ่น ๆ แล้วว่าต้องเป็นอย่างที่คิด พอกอร์นถามถึงพี่ชาย

“พี่แค่กลับไปจัดการเรื่องทางบ้านน่ะ”

ตอบมาแค่นั้น

กอร์นกับคิรัวร์เลยเฮโลหิ้วคุเรฮะไปเก็บการ์ดเคลียร์เกมด้วยกัน ไม่รู้ว่าบิสเก็ตที่เป็นผู้ใหญ่สุดไปรู้อะไรมาแล้วเล่าให้สองหมาแมวฟัง อาจจะเป็นเรื่องของครอบครัว หรือเรื่องข่าวเกี่ยวกับพี่ชายที่ตายไปเมื่อหลายปีก่อน

ยิ่งเห็นเด็กสาวหงอยลงก็พากันโอ๋ใหญ่

รู้สึกถูกเอาใจจนทำตัวไม่ถูกนิดหน่อย

กลางดึกในเกมเงียบสงัดและสงบ สะเก็ดสีแดงส้มจากกองไฟดังเปรี๊ยะอยู่ตรงหน้า กอร์นกับคิรัวร์นั่งหลับอยู่ใต้ต้นไม้ มือถือเชือกห้อยก้อนหินขนาดใหญ่กันทั้งคู่ ถ้าหลับเพลินหรือถูกแกล้งตัดเชือกขาด หัวได้โนเป็นก้อนกะปูดแน่

เป็นการฝึกที่ทำจนชินกัน ตอนนี้ประสาทสัมผัสของกอร์นไวขึ้นมาเป็นกอง เรียกได้ว่าตามคิรัวร์มาติด ๆ เลยทีเดียว

“บุ๊ค”

ป๊อง!

เปิดหน้าหนังสือเก็บการ์ดทีละหน้า เพราะไม่ได้ตั้งใจจะเคลียร์เกมอยู่แล้วเลยมีที่ว่างเยอะ กลายเป็นว่าเธอเป็นคนเก็บการ์ดสำรองต่าง ๆ ไว้ให้พวกตัวแสบแทน

“ไง”

บิสเก็ตเดินมานั่งข้างกัน ใบหน้าน่ารักยิ้มแย้ม

“ได้เล่นเกมสนุก ๆ บ้างก็ไม่เลวเลยใช่ไหม”

“อื้อ” นัยน์ตาสีสวยมองการ์ดลูกเต๋าเสี่ยงทายในมือ -- ลูกเต๋าที่เกือบทำคิรัวร์เป็นผีพนันในร้านสล็อตแมชชีน เตือนยังไงก็ไม่ฟัง จะทอยเสี่ยงโชคดีเอาเงินรางวัลท่าเดียว

ลงเอยด้วยการโบกให้สลบเหมือดแล้วอุ้มกลับมานอนพัก

ตื่นมาก็งอแงแง้ว ๆ ใส่จนโดนบิสเก็ตซัดไปรอบนึง

กรีดไอร์แลนด์เป็นเกมที่สุดยอดมาก มีไอเทมดีไม่ดีปะปนกันเต็มไปหมด จนแวบนึงที่ความคิดบางอย่างผุดขึ้นมา

“บิสเก็ต”

“?”

“ถ้า แค่ถ้านะ”

“ถ้าฉันโยนลูกเต๋าได้หน้าโชคดี คนตายจะกลับมามีชีวิตรึเปล่า”

—ว่าไปนั่น

ไม่ได้ร้องไห้ มันไม่มีอะไรออกมาแล้ว แค่หัวเราะให้กับความคิดที่ไม่มีวันเป็นจริง แต่ไม่รู้ว่าทำสีหน้าแบบไหนออกไป บิสเก็ตถึงดึงเข้าไปกอดแน่นอย่างนี้

“บ้าจริงเชียว ฉันไม่ได้เข้าเกมมาเพื่อสวมบทเป็นแม่ปลอบลูกนะยะ”

โดนยีหัวจนผมยุ่งไปหมด

เธอหัวเราะ

เป็นผู้ใหญ่ที่ใจดีอะไรขนาดนี้

-----

พรึ่บ!

วงล้อมไฟลุกโชน ชายร่างท้วมมหึมายืนอยู่กลางวง คุเรฮะมองไปรอบ ๆ ร้านเหล้าที่ถูกยึดด้วยกลุ่มคนสิบกว่าคน เป็นกลุ่มผู้ชายใส่ชุดและหมวกเหมือนกันหมดเหมือนเครื่องแบบ

เรเซอร์กับ 14 ปีศาจ

ถูกเรียกขานมาแบบนั้น

ตามคำบอกเล่าของ NPC สาว คนพวกนี้คือโจรสลัดที่เข้ามาบุกยึดเมืองโซฟราบี ฆ่าล้างทุกคนที่รู้เบาะแสของการ์ดพื้นที่ชายฝั่งทะเลจนหมด หล่อนขอร้องให้ไล่กลุ่มคนพวกนี้ไปแลกกับข้อมูลการ์ดที่ว่า

นับว่าเป็นเควสที่ต้องทำให้ผ่านเพื่อเอาการ์ดมาใส่พ็อคเกตจำกัด และเพื่อไม่ให้กลุ่มมือระเบิดบอมเบอร์เก็บการ์ดไปเคลียร์เกมได้ พวกกอร์นและกลุ่มผู้เล่นคนอื่นที่มีจุดประสงค์เดียวกันจึงรวมตัวกันเดินทางมาที่นี่

ใช้เวลาไม่นานก็เข้าถึงตัวบอสโจรสลัดอย่างเรเซอร์ มีข้อแม้คือจะไล่พวกนั้นออกไปจำเป็นต้องชนะเกมกีฬาให้ได้

แน่นอนว่ามันไม่ง่ายอย่างที่คิด

นอกจากกลุ่มพวกกอร์นกับคนที่ชื่อโกเรอินุแล้ว -- ก็ไม่มีกลุ่มไหนกล้าฝ่าด่านกลุ่มโจรสลัดอีก กลุ่มต่าง ๆ พากันถอนตัวออกไปจนหมด กลับกัน เพื่อเก็บการ์ดไม่ให้พวกเดียวกันแตกคอกันเองเพราะการ์ดหายากที่มีเพียง 3 ใบ พวกเขากลับคิดที่จะลองเสี่ยงดู

ปัญหาคือ -- ต้องหาคนมีฝีมือมาเติมให้ทีมกีฬาครบ 15 คน

กอร์นกับคิรัวร์เลยมาดูรายชื่อคนที่เคยพบกันในสมุด

เด็กชายผมดำตั้งร้องเอ๊ะขึ้นมา

“การ์ดไอเทมที่พกอยู่มีแต่น้ำกับอาหารแฮะ”

คิรัวร์ขมวดคิ้ว “หมอนี่ไม่คิดจะเล่นเกมเลยนี่นา เจ้าคนที่ใช้ชื่อ คุโรโร่ ลูซิเฟอร์ เนี่ย”

คุเรฮะที่กำลังถูกจับนั่งให้หวีผมโดยบิสเก็ตชะงักเล็กน้อย หากเป็นเรื่องยากที่จะพ้นสายตาผู้ใหญ่ที่อยู่มานานครึ่งชีวิตได้ ยังไม่ทันได้ทักอะไรเสียงทะเลาะกันของสองหมาแมวก็แว่วเข้าหูมา

คนนึงมองโลกในแง่ดีคิดจะดึงเข้ามาเป็นพวก ส่วนอีกคนที่รู้ว่าใครแย้งไม่เห็นด้วย

และก็เป็นอีกครั้งที่กอร์นเถียงชนะ

เมินใบหน้าหงิกงอไปหาคุเรฮะอย่างยิ้มแย้ม แม้ก่อนหน้านี้จะเถียงกันจนโกเรอินุแอบคิดว่าถ้าไม่รู้ข้อมูลต่าง ๆ จากเด็กพวกนี้ ให้ตายก็จะไม่ร่วมมือด้วย

มือชูการ์ดเคลื่อนย้ายกลุ่มในพริบตาขึ้น

“ [แอคคอมปานี ออน] คุโรโร่ ลูซิเฟอร์!!”

“อ้าว มีแขกไม่ได้รับเชิญมาแฮะ ♥️”

...อล่างฉ่างเต็มหน้า

หมอกจางลอยวนรอบพื้นที่ คนไม่เพิ่งแยกกันไปไม่นาน (ไม่นานจริง ๆ ...) ยืนยิ้มกริ่มอยู่กลางหนองน้ำ -- ที่ระดับน้ำต่ำกว่าเข่าและไม่มีสวมเสื้อผ้าสักชิ้น -- ไวเท่าตาเห็น มือของบิสเก็ตยื่นมาปิดตาคุเรฮะหมับ

คุเรฮะไม่เห็น แต่เธอเห็น!

กำไรเข้าตัวทั้งนั้น!!

ส่วนคิรัวร์ผุดลุกขึ้นแยกเขี้ยว

“ฮิโซกะ!?”

“ไม่ได้เจอกันนานเชียว ♦️”

ดวงตาเรียวอำพันหลุบมองคนถูกปิดตาที่นั่งนิ่งเป็นเด็กดี ไม่แย้งไม่หือไม่อืออะไรทั้งนั้น แม้เนื้อหาจะพูดถึงคนอื่นก็ตาม “หึหึ...ดูการตั้งท่าเตรียมสู้ก็รู้ได้เลย ก้าวหน้าขึ้นเยอะเลยนี่ ได้อาจารย์ดีสิท่า?”

ออร่าน่าขนลุกกระจายออกมาจากร่าง

“สมกับที่ฉันคาดหวังไว้...”

ลิ้นเลียริมฝีปาก

“พวกเธอผลิตดอกออกผลเลิศรสเชียวล่ะ ♥️”

บางอย่างขยับตั้งสู้แรงโน้มถ่วงพรึ่บ

“โฮ่...”

ขณะที่กอร์นกำลังเจรจาชวนคนแก้ผ้าเข้ามาเป็นพวก บิสเก็ตขยับตัวเข้ามาชิด มือช้อนใบหน้าให้หันมามองหล่อนยักคิ้วหลิ่วตาใส่ เอ่ยเสียงกระซิบข้างหูอย่างจงใจ

ภาพตอนที่คุเรฮะมาหาหลังไปเที่ยวและโคเซย์ออกเกมไปแล้วผุดขึ้นมา ตอนเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในโรงแรมด้วยกัน และบังเอิญว่าเธอเดินเอาผ้าเช็ดตัวไปให้พอดี

นอกเหนือจากรอยสักที่น่าเกรงขามนั่น…

“คนนี้ใช่ไหมที่ฝากรอยจูบไว้เต็มหลังเธอน่ะ เด็กน้อย”

รูม่านตาหดลงชัดเจน ก่อนที่เด็กสาวจะยิ้มมุมปาก

นิ้วชี้แตะริมฝีปากบางเบา

“ความลับ”

__________C H E C K M A T E__________

ชื่อตอนก้าวกระโดดน่ะ

ไม่ได้หมายถึงแค่ฝีมือของเจ้าหมาแมวหรอกนะ!

ฮ่าห์!! ლ (・ヮ・ლ)