[Fic HxH : Hunter x Hunter] CHECKMATE

ลำดับตอนที่ #46 : Chapter 34 | สิ่งที่ยึดเหนี่ยว

♝

Chapter 34

โครม!!

ตัวตลกโดนเตะกลิ้งกลายเป็นเป้าสายตา หากแต่ไม่มีใครตำหนิ นอกจากเสียงหัวเราะเยาะเย้ยก็มีแค่สายตาสมเพชบางส่วนส่งไปให้คนถูกกระทำ

“สมน้ำหน้า”

เฟย์ตันไม่รอช้า ซ้ำเติมตามประสาคนปากร้าย

กอร์นหันไปจ้อง คิรัวร์กวาดสายตามองรอบด้าน แมงมุมทุกคนดูจะรู้จักคุเรฮะดี หรือญาติฝั่งคราวน์ของเขาจะเป็นสมาชิกแก๊งแมงมุมมาตั้งแต่แรกกัน?

โนบุนากะเลื่อนสายตากลับมา เห็นเด็กชายสองคนจ้องไปที่เด็กสาวเพียงคนเดียวในกลุ่มก็ยกยิ้ม

“มาเข้ากลุ่มคู่กับฉันเป็นไง จะได้อยู่เป็นเพื่อนให้เจ้าเปี๊ยกตรงนั้นด้วย อายุน่าจะใกล้ ๆ กันนี่นะ” นิ้วโป้งชี้ไปยังเจ้าเปี๊ยกที่ว่า

ดวงตาสีผสมหันมาสบตาพวกเขา คุเรฮะทำหน้าตาย มือล้วงกระเป๋าเสื้อพลางนั่งลงข้างชิซึคุ เสแสร้งไม่รู้จักกันตามฮิโซกะไป ขยับปากเอ่ย

“ถ้าจับคู่กับนาย เขาจะตายก่อนใคร”

โนบุนากะเป็นกองหน้า จู่โจมและทะลวงศัตรู เป็นเกราะป้องกันชั้นดีให้กับคนในแก๊ง หากจับคู่กับกอร์นจริงคงไม่พ้นหิ้วกอร์นลงไปในสนามรบพร้อมกัน ดูยังไงก็ตายหยังเขียด

และต่อให้กอร์นตอบตกลง

เธอก็ไม่คิดจะให้เขาเข้ากองโจรอันตรายนี่อยู่ดี

“เรื่องแบบนั้นมันสอนกันได้น่า” ชายซามูไรโบกมือปัด ดูท่าจะต้องตานิสัยมุทะลุของกอร์นเข้าจริง ๆ

“ไม่เอา!”

คำพูดแค่นั้นก็พอเตือนให้กอร์นตั้งสติได้ เด็กชายหันกลับมา ยืนกรานหนักแน่น “จะให้เข้ากับพวกแกน่ะเรอะ ฉันยอมตายซะดีกว่า!”

“หึหึหึ ท่าจะเกลียดฉันน่าดูเลยแฮะ นายอยู่สายเสริมพลังใช่ไหมล่ะ?”

“แล้วไงล่ะ!?”

ตามมาด้วยเสียงตบเข่าฉาดใหญ่ โนบุนากะหัวเราะเสียงดังชอบอกชอบใจไปทั่วรัง ชิซึคุเลิกคิ้วสูง หันมาจ้องหน้าเด็กสาวข้างกายเป็นคำถามกลาย ๆ คุเรฮะยักไหล่ให้ทำเป็นไม่ใส่ใจ

นิ้วหยาบกร้านปาดน้ำตรงหางตาออก หยุดหัวเราะขณะหันไปหาพวกตัวเอง “เฮ้ กักตัวเจ้าพวกนี้ไว้จนกว่าหัวหน้าจะกลับมาก็แล้วกัน ฉันจะฝากมันเข้ากลุ่ม”

ฟิงค์เลิกคิ้ว “เอาจริงเรอะ!?”

“หัวหน้าไม่มีวันยอมอยู่แล้ว” เฟย์ตันมองนิ่ง เจ้าเด็กอวดดีแบบนี้น่ะเรอะจะเข้าตาหัวหน้าเหมือนไอ้ซามูไร ไม่มีทาง

“เอางั้นก็ตามใจ พวกมันหนีไปฉันไม่รู้ด้วยนา” มาจิปล่อยเลยตามเลย ไม่คิดจะสนใจ ตามด้วยฟิงค์ที่เดินไปทางอื่นเอ่ยทิ้งท้าย

“นายเฝ้าไว้คนเดียวก็แล้วกัน”

ทุกคนเดินไปอีกทางเพราะชาร์แน็คเรียกประชุม คุเรฮะเหลือบมองด้วยหางตา โนบุนากะกำลังต้อนกอร์นและคิรัวร์ขึ้นไปชั้นบนเพื่อกักตัวไว้

ดวงตาสีเปลือกไม้ของกอร์นจ้องคุเรฮะจนลับสายตา ก่อนจะเลื่อนกลับมาเมื่อเห็นอีกฝ่ายขยับปากมาให้อย่างไร้เสียง

‘ซนได้ แต่อย่าเยอะ’

จากตอนแรกจะรีดข่าวหาข้อมูลคนใช้โซ่จากมาเฟียที่มาโจมตี ทุกอย่างกลับผิดจากที่คาดไว้หมด เจอก็แค่เด็กอมมือสองคนที่ไม่ได้เรื่องอะไรเพิ่มเติมซะงั้น

—แมงมุมจึงเปลี่ยนแผน จากรอให้เหยื่อเข้าหา จากนี้พวกเขาจะเป็นฝ่ายออกไปตามล่าพวกมันด้วยตัวเอง

คุเรฮะปรายตามองกระดาษในมือ ภาพและข้อมูลบางส่วนของบอดี้กอร์ดลูกสาวแก๊งนอสทราดถูกแจกให้กับทุกคน เป็นพวกที่จับอุโบกินไปแต่เจ้าตัวบอกไว้ก่อนหายตัวไปว่า

“ในกลุ่มนี้ไม่มีเจ้าคนใช้โซ่”

ชาร์แน็คชี้แจง “เราไม่รู้ว่าเจ้าคนใช้โซ่มันหน้าตาเป็นไง เพราะงั้นต้องหาตัวคนที่รู้จักมัน”

“อ๊ะ หมอนี่ฉันฆ่าไปแล้ว งั้นกาเจ้าคนมุมขวาทิ้งไปซะ” ฟิงค์แทรก นิ้วเคาะลงที่รูปชื่อดัลทอลเน่ไปส่ง ๆ

“ต่อไปก็แยกกันเป็นคู่ ออกตามหาคนในรายชื่อสุดกำลังเลยนะ แล้วมาเจอกันที่นี่ตอนสี่ทุ่ม แค่นี้แหละ—”

“คุเรฮะ” ไม่รอชาร์แน็คพูดจบ มาจิหันมาจ้องเด็กสาวผมดำขลับทันที ถ้าโนบุนากะที่เป็นคู่ของเธออยู่เฝ้าเด็กสองคนที่นี่ก็เหลือแค่คุเรฮะกับเจ้าตัวน่ารำคาญอย่างฮิโซกะเท่านั้น

แน่นอนว่าเธอเลือกคนแรก

“...”

คุเรฮะที่ยืนอยู่ข้างนักมายากรหนุ่มเลิกคิ้วสูง ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเป็นคำถาม มาจิพยักหน้ายืนยันว่าจะไปกับเธอไม่เปลี่ยนใจ “มีเรื่องอยากจะคุยด้วยน่ะ”

ว่าจะขอไปคนเดียวแล้วเลี้ยวกลับมาช่วยเจ้าสองหมาแมวนั่นซะหน่อย...

“งั้นรอแป๊บนึง”

ดีที่มาจิไม่ได้อยู่ใกล้นัก สมาชิกคนอื่นก็เริ่มเคลื่อนตัวไปทำหน้าที่ของตนกันแล้ว ทันทีที่ชายหนุ่มข้างกายสบตากันก็รู้ทันทีว่าเธอจะสื่ออะไร

เหลือแค่เขาคนเดียวที่ไม่มีคู่ เพราะงั้นจะแวบมาช่วยเจ้าหนูสองตัวนั่นได้โดยไม่มีปัญหา -- เขาเองก็ถูกใจกอร์นไม่น้อย จะปล่อยให้เสี่ยงอันตรายแล้วตายก่อนสุกงอมคงน่าเสียดายแย่

“แต่”

เรียวนิ้วแตะข้างแก้มแผ่วเบา ใบหน้าหล่อเหลาแสยะยิ้ม “ฉันไม่ทำให้ฟรี ๆ หรอกนะ อย่างน้อยก็ต้องมีของแลกเปลี่ยนหน่อยซี่ ♠”

คุเรฮะผงะเล็กน้อย หรี่ตามอง “ไม่ใช่ตอนนี้—”

“ก็เค้าจะเอาตอนนี้ ♥”

“ฮิ-โซ-กะ”

เสียงเข้มขึ้นไม่ได้ช่วยอะไร

“จะเอาตอนนี้ จะเอา จะเอา จะเอา”

“นาย...!”

ฮิโซกะฉีกยิ้ม อมลมจนแก้มป่องข้างนึงแล้วยื่นให้อย่างเสนอหน้า นิ้วจิ้มแก้มตัวเองจึ๊ก ๆ

เรื่องแกล้งหยอกนี่ของถนัด

เด็กน้อยเหมือนกลั้นหายใจจนหน้าเขียว แต่มาจิตรงนั้นเริ่มแยกเขี้ยวทำหน้ายักษ์แล้ว เขาเร่ง “เร็วเข้าสลีปปี้”

อยากจะบ้า

จะเอาใช่ไหม

ได้

มือขาวซีดกำเข้าแล้วแบออกช้า ๆ ตีหน้านิ่งเหมือนผืนน้ำสงบไม่ไหวติง ก่อนจะ—

จุ๊บ

สองมือกระชากคอเสื้อผู้ใหญ่ชอบหยอกลงมา แต่แทนที่จะเป็นแก้ม สัมผัสนุ่มนิ่มกลับประทับลงที่มุมปากข้าง ๆ แทน

มาจิที่ยืนมองอยู่ตัวแข็งเป็นหิน

“โทษที พอดีตรงนี้มันนิ่มกว่า”

ใบหน้าหล่อร้ายแต่เด็กแลบลิ้นซน ทิ้งโจ๊กเกอร์ไว้ตรงนั้นแล้วเดินมาคว้ามือมาจิที่ยืนช็อกออกไปหน้าตายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่สองหูนี่แดงแปร๊ดเลย

♝

“ถ้าให้ฉันเลือก ฉันว่าหัวหน้าดีกว่าหมอนั่นเยอะเลย”

“...”

หญิงสาวผมชมพูผู้กอดอกครุ่นคิดมาสักพักใหญ่เอ่ยขึ้น เหตุการณ์ช็อกชวนระทึกขวัญก่อนหน้านี้ติดอยู่ในหัว มาจิมองเด็กที่เดินอยู่ข้างกันด้วยแววตาจริงจัง

“ถึงจะเข้าใจยากไปหน่อย แต่ถ้าเป็นคุเรฮะ ฉันว่าหัวหน้าเองก็โอเค”

เดี๋ยว...

คุเรฮะสบตาด้วยแววตาปลาตาย “ทำไมต้องเป็นสองคนนั้นด้วย บางทีฉันอาจจะชอบมาจิก็ได้นี่”

“แน่ะ เดี๋ยวนี้รู้จักหยอกคนอื่นนะเรา” มือเรียวบีบจมูกเจ้าเด็กหน้าคมอย่างเอ็นดู ซึ่งคงไม่มีเด็กคนไหนทำให้มาจิยอมลดกำแพงลงด้วยได้เท่าคุเรฮะอีกแล้ว

ไม่สิ คุเรฮะไม่ได้ทำอะไรเลย มีแค่เธอที่ยอมให้เอง

คนตัวเล็กทำหน้ายู่ใส่เล็กน้อย

“แล้วที่ว่ามีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ เรื่องอะไรล่ะ?”

ดวงตาคมสีน้ำเงินสวยอ่อนแสงลง มือของเธอเลื่อนลงไปจับมือเด็กสาว กวัดเกวี่ยงไปมาราวกับหยอกเด็กเล็ก

“ก็แค่เรื่องทั่วไปน่ะ ถึงเธอจะมานั่งเล่นที่รังบ่อย ๆ แต่เราก็แทบไม่ได้คุยกันเป็นการส่วนตัวเท่าไหร่เลยนี่นะ”

ส่วนใหญ่หัวหน้าชอบคุเรฮะดึงไปนั่งข้าง ๆ กันระหว่างอ่านหนังสือ แถมต่างคนต่างก็ไม่ใช่พวกช่างคุยอยู่แล้ว บรรยากาศเลยเหมือนคนประเภทเดียวกันที่อยู่กันแบบเงียบสงบซะมากกว่า

“ตอนเด็ก ๆ มือของเธอนิดเดียวเอง ดูตอนนี้สิ” มือเรียวของมาจิจิ้มลงบนหลังมือที่มีเส้นเลือดเด่นชัดราวกับผู้ชาย คำพูดเหมือนคนแก่รำลึกความหลังทำให้เด็กสาวเลิกคิ้วสูง

“ฉันตอนเด็กเป็นยังไงเหรอ?”

มาจิยิ้มบางราวกับรอคอยคำถามนั้นมานาน “ตอนนั้นเธอตัวนิดเดียว มือก็เล็ก ตัวก็เล็ก เดินเตาะแตะไปได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกอุ้มไปเล่นซะหมด ยังกะตุ๊กตาเลย”

“แถมหน้ามึนที่หนึ่งเหมือนตอนนี้ไม่มีผิด”

คุเรฮะรับฟังเงียบ ๆ ในขณะเดียวกันพวกเขาก็เดินไปหาข้อมูลของบอดี้การ์ดนอสทราดด้วยกันอย่างไม่เร่งรีบ

เรื่องที่เธอถูกล็อกความทรงจำตอนเด็ก...ตอนที่รู้จักพวกกองโจร ทุกคนรับรู้กันหมด และนอกจากมาจิก็ไม่ค่อยมีใครอยากจะพูดถึงกันทั้งนั้น มีแค่ผู้หญิงคนนี้ที่มองเธอแล้วลึก ๆ ในดวงตามีความเศร้าซ่อนอยู่

“ทำไม...” ดวงตาคุเรฮะมองไปข้างหน้า รับรู้ความอบอุ่นที่สัมผัสกันบนมือที่ถูกกุมไว้

“ทำไมฉันถึงมารู้จักกับแมงมุม?”

ฝ่ามือถูกบีบแรงขึ้น มาจิหัวเราะเมื่อนึกถึงภาพในอดีต เจ้าตัวเล็กมองเธอตาแป๋วเชียวยามพบกันท่ามกลางกองขยะสูง “เธอตอนนั้นน่ะตามน้ำเก่งจะตาย ใครจูงมือไปไหนก็ง่ายยังกะปอกกล้วย”

“คนในแก๊งพาฉันมางั้นสิ”

“นั่นก็เป็นการฆ่าตัวตายทางนึงที่ไม่เลวนะ” ตามด้วยเสียงหัวเราะอีกครั้ง คุเรฮะชักหัวคิ้วไม่เข้าใจ มาจิเป็นฝ่ายถามกลับบ้าง

“แล้วเธอล่ะ ใกล้ชิดกับใครที่สุดในตระกูล?”

ราวกับรอยแผลเป็นที่มีร้อนขึ้นมา

ภาพของอาวุธและเล็บแหลมที่ค่อย ๆ กรีดลึกลงบนแผ่นหลังผสานกับกลิ่นคละคลุ้งแผ่ซ่าน ริมฝีปากสีแดงชาดของผู้ให้กำเนิดฉีกยิ้มกว้าง เสียงกรีดร้องอาละวาดดังก้องในความทรงจำ

แม้พี่สาวผมปลายแดงจะพยายามเข้าหาให้มากขึ้น พยายามผสานรอยแผลเข้าด้วยกันด้วยรอยยิ้ม ช่วยเธอด้วยความสงสารและเวทนา

แต่นั่นก็สายเกินไปอยู่ดี

ไม่รู้ว่าตัวเองทำสีหน้าแบบไหนออกไป แต่หญิงสาวผู้ฟังกลับชะงักงัน ดวงตาและริมฝีปากที่แสยะยิ้มบิดเบี้ยวสะท้อนในดวงตาสีน้ำเงินคม

“อะไรพรรค์นั้นน่ะ ไม่มีหรอก”

มาจิมองแผ่นหลังเล็กที่ทิ้งระยะห่างออกไป ใบหน้าฉายแววกังวล เธอกำมือแน่นขณะเดินตามเด็กสาว ไร้คำถามที่เธออยากจะเอ่ยออกไปอีก

คำพูดของผู้เป็นหัวหน้าดังขึ้นในหัว

‘จะมีสักกี่อย่างที่เด็กคนนึงจะยึดเหนี่ยวเป็นที่พึ่งได้ หากพวกเราสิ่งนั้นคือกลุ่มแมงมุม...’

หากไร้สายสัมพันธ์จากคนในครอบครัว

‘—จะเหลืออะไรอีกให้เด็กคนนั้นคว้าเอาไว้’

มือที่ล้วงกระเป๋าเสื้อโค้ทจิกเข้าหากันแน่น ดวงตาสีแดงเสี้ยวหม่นแสงไร้ความรู้สึก

‘จะเหลืออะไรอีก...’

♝

“เข้ามาสิ”

เสียงของชายร่างท้วมดังขึ้นเป็นสัญญาณ รองเท้าหนังชั้นดีก้าวเข้ามา เป็นชายหนุ่มจากตระกูลที่มีชื่อเสียงพอ ๆ กับสมาคม

ซีริลกวาดสายตามองรอบห้อง ทีมมือสังหารที่พวกมาเฟียพากันส่งออกมาเพื่อเอาหน้าให้กับแก๊งของตน โดยคนที่อยู่กับผู้ว่าจ้างคือพี่ชายคนโต

เซ็นโคคุฝีมือดีก็จริง แต่นิสัยโดยส่วนตัวเขากลับไม่ชื่นชอบการฆ่าฟันเท่าไหร่นัก เวลาว่างบางทีเขายังเห็นพี่ชายผมยาวคนนั้นไปนั่งขุดดินปลูกต้นไม้ในเรือนกระจกอยู่เลย

ส่วนเขาเอง...ถ้าไม่ใช่เรื่องที่ต้องยุ่งกับน้องสาวคนเล็ก ซีริลก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับภารกิจลอบฆ่าเป็นพิเศษ เป็นมือสังหารที่ทางตระกูลไว้วางใจคนนึงเลยก็ว่าได้

“เอ ดูเหมือนจะมากันครบแล้วนะ”

“ยังไม่ครบครับ”

บอดี้การ์ดส่วนตัวของมาเฟียร่างอ้วนเอ่ยขัด “ท่านไรท์ นอสทราดจะส่งคนมาเพิ่มครับ”

“ชิ เจ้าคนที่ใช้วิชาหมอผีเสี่ยงทายนั่นน่ะเรอะ”

ดวงตาสีแดงเสี้ยวเลื่อนมองคนที่มาใหม่ เป็นเด็กหนุ่มที่ดูอายุน้อยกว่าไม่กี่ปี ดวงตาสีนิลกับผมสีทองสว่างโดดเด่น ซีริลเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะละความสนใจมามองคนสองคนที่นั่งข้าง ๆ กัน

“เป็นไงล่ะเรา ช่วงนี้ยังเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านอยู่อีกรึเปล่า”

เซโน่ โซลดิ๊กเอ่ยกลั้วหัวเราะ ข้างกันเป็นลูกชายผมยาวที่มีศักดิ์เป็นผู้นำตระกูลคนปัจจุบัน ซิลเวอร์พยักหน้ารับยามหลานจากตระกูลพันธมิตรพงกหัวให้เงอะงะ

“อ่า...เอ่อ ก็เป็นช่วง ๆ ไปน่ะครับ” ซีริลยิ้มแห้ง เผลอย่นไหล่เข้าหากันเล็กน้อย

“หึหึหึ ดูท่างานนี้จะสนุกกว่าที่คิดนะเนี่ย” เซโน่ลูบเครา พลางหันไปด้านหน้าเมื่อผู้ว่าจ้างในทีมมือสังหารชี้แจงงานที่ต้องทำ

กำจัดกองโจรเงามายา

—มันจะไม่หมูก็ตรงที่เซ็นโคคุเคยบอกว่าแมงมุมรู้จักกับคุเรฮะนี่แหละ ชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลายเมื่อฟังรายละเอียดของงานจบ ทุกคนเริ่มแยกย้ายไปคนละทาง จัดการเตรียมตัวเองให้พร้อมเมื่อวันปะทะมาถึง

กึก

ปลายรองเท้าหยุดลง เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นคนคุ้นหน้าคุ้นตายื่นกอดอกพิงกำแพงรออยู่ไม่ไกล

“ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ เซ็นจิ”

“ฉันก็มาทำงานของฉันน่ะสิ”

มาเฟียจากอีกแก๊งนึงเดินออกมาจากห้องข้าง ๆ พูดอะไรสักอย่างก่อนจะเดินไป แสดงว่าเซ็นจิเองก็มาทำภารกิจคุ้มครองคนในงานประมูลนี้ไม่ต่างกัน

ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินเข้มเอานิ้วดันแว่นขึ้น เตรียมตัวเดินตามนายจ้างออกไป

“มองแบบนั้นหมายความว่าไง ไอ้ลูกแหง่ติดแม่”

คำจิดกัดต่อท้ายเป็นเรื่องปกติของน้องชายคนนี้ ซีริลทำหน้าไม่ไว้วางใจ “ทำไมฉันกับพี่เซ็นโคคุไม่รู้เรื่องนี้...”

“จำเป็นเรอะ? ตัวก็ไม่ได้ติดกันซะหน่อย” ดวงตาสีแดงเสี้ยวมองเหยียด “พ่อเพิ่งส่งฉันมา ไม่เชื่อก็ไปคุยกันเองสิ”

ชายหนุ่มผมสีเงินสั้นประบ่ามองตามแผ่นหลังน้องชายคนละแม่ เขาถูมือตัวเองไปมา ลางสังหรณ์บางอย่างกำลังสะกิดความคิดอย่างคับข้องใจ

ทำไมกันนะ ทำไมเขาถึงรู้สึกไม่ดีเอาซะเลย

“แบบนี้ไม่ดีแน่...”

สลับตัวกับพี่ตอนนี้ทันไหมครับ แง...

__________C H E C K M A T E__________

เด็กบางคนอาจจะดูไม่รู้สึกอะไร เห็นหลายเรื่องคือตัวเอกเย็นชาต่อทุกสถานการณ์ แต่บางทีอาจลืมไปว่าเขายังเป็นแค่เด็กคนนึง ไม่มีทางยืนได้ด้วยตัวคนเดียวหรอกถ้าไม่มีอะไรยึดเหนี่ยวไว้

ถ้าคิรัวร์คือกอร์น

ถ้าคุโรโร่คือแมงมุม

แล้วคุเรฮะคืออะไร?

. . .

หมีง่วงรู้สึกว่าภาคแมงมุมเนื้อหาอาจจะอัดเยอะจนงงไม่น้อย หายไปนี่เครียดล้วน ๆ จะเอาเนื้อหาใส่ตรงไหนไม่ได้คนอ่านรู้สึกว่าเยอะเกินไป จะตัดจบตรงไหนไม่ให้ดูยืดเกินไป

แล้วภาคนี้มีดราม่าด้วยนะ ไม่ถนัดเลย ให้ตายเถอะ! 555555