เปเตอา

เปเตอา

บทที่ 1 บทนำ

หมู่ดาวส่องแสงสุกสกาวสดใสแข่งกับแสงจันทร์สีเหลืองนวลภายใต้ท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มท่ามกลางความเงียบสงัดวังเวงของยามราตรี

บ้านหลังหนึ่งสร้างอยู่ท่ามกลางป่าเขาอันกว้างใหญ่ บ้านหลังนี้เป็นบ้านไม้สองชั้นทาสีขาว จึงดูคล้ายกับบ้านสมัยใหม่ แต่ด้วยเวลาผ่านไปหลายปี ทำให้บางส่วนของบ้านทรุดโทรม เจ้าของบ้านจึงนำไม้เลื้อยและต้นไม้หลายชนิดมาปลูก และไม่นานต้นไม้เหล่านั้นก็งอกงามในบริเวณรอบตัวบ้าน

บริเวณระเบียงบ้านมีพันธุ์ไม้เลื้อยขึ้นงอกงาม มีไม้ดอกและไม้ประดับปลูกไว้ในกระถางเล็กๆ เรียงไว้รอบๆ ริมระเบียง เก้าอี้ไม้ตัวเล็กสองตัวถูกตั้งไว้ให้ห่างกันโดยคั่นด้วยไม้ตัวเล็กๆ ตัวหนึ่ง

ณสิตายืนเหม่ออยู่บนระเบียงบ้าน หญิงสาวอยู่ในชุดเสื้อยืดแขนยาวสีฟ้าอ่อนและกางเกงยืดสีเข้ม  ผมนุ่มสลวยยาวตรงถึงกลางหลังกำลังปลิวไสวกับสายลมที่พัดพาเอากลิ่นหอมของดอกไม้บางชนิดในเวลากลางคืนผ่านมา แต่ทว่าหญิงสาวก็ยังคงยืนนิ่งไม่สนใจสิ่งรอบกาย เธอยังคงยืนเหม่อมองตรงไปข้างหน้าซึ่งเป็นป่าทึบและภูเขาสูง

เวลาผ่านไปไม่นาน เสียงเพลงจากโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ซึ่งถูกวางไว้บนโต๊ะไม่ก็ดังขึ้น ทำให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์แล้วรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ

หวัดดีค่ะแม่ หญิงสาวพูด

ข้าวเหรอลูก  ยังไม่นอนอีกเหรอจ๊ะ เสียงถามจากปลายสาย

ยังค่ะ  พอดีข้าวกำลังคิดอะไรอยู่น่ะค่ะ หญิงสาวตอบ โดยแทนตนเองด้วยชื่อเล่น

เรื่องงานใช่มั๊ยล่ะ ใกล้จะเสร็จรึยังล่ะลูก

ยังเลยค่ะแม่ แต่ตอนนี้ข้าวก็รวบรวมข้อมูลได้มากแล้วค่ะ

รวงข้าวเป็นหญิงสาวไฟแรงที่เพิ่งเรียนจบ ตอนนี้เธอกำลังเขียนสารคดีให้กับนิตยสารชื่อดังฉบับหนึ่งอยู่

แต่ยังไม่พอใช่มั้ยล่ะ  เป็นยังไงบ้างล่ะยัยข้าว ไปอยู่ที่นั่นตั้งเกือบอาทิตย์แล้ว พ่อกับแม่เป็นห่วงรู้มั๊ย คุณสิริยาพูดอย่างรู้ทัน

แค่ห้าวันเองนะคะแม่ ยังไม่ถึงเลย แล้วข้าวก็มาอยู่กับคุณป้าด้วย..... บ้านคุณป้าน่าอยู่มากเลยค่ะแม่ รอบๆ บ้านปลูกดอกไม้ไว้เต็มไปหมดเลย ข้าวชอบที่นี่จังค่ะ รวงข้าวพูดอย่างตื่นเต้น

เหรอจ๊ะ  แต่ชอบยังไงข้าวก็ต้องกลับมาบ้านเรานะลูก ผู้เป็นแม่พูดดักคอหญิงสาว

ต้องกลับสิคะ  ถึงข้าวจะชอบที่นี่ยังไง แต่ที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านของเรานี่คะ..... แม่คะ  ข้าวคิดถึงแม่จัง คิดถึงป๊า คิดถึงตาไม้ด้วยค่ะ หญิงสาวพูดออดอ้อน

แม่ก็คิดถึงข้าวจ้ะ...จริงสิ เห็นป๊าบอกว่ามะรืนนี้จจะพาแม่กับน้องขึ้นเหนือไปหาลูกกันน่ะ เพราะตอนนี้ตาไม้ปิดเทอมแล้ว สิริยาพูดถึงนนท์ทรีหรือไม้กล้า ลูกชายซึ่งเป็นน้องของรวงข้าว

อีกอย่างนะ อย่าลืมบอกป้าเขาด้วยนะ เผื่อป้าอยากได้อะไร แม่จะได้ซื้อไปฝากไง

            ค่ะ รวงข้าวรับคำ

            ไปนอนเถอะข้าว ดึกแล้วนะลูก

            ค่ ข้าวรักแม่ค่ะ

            แม่ก็รักข้าวจ้ะ

            หญิงสาวกดปิดโทรศัพท์มือถือแล้ววางเอาไว้บนโต๊ะไม้เหมือนเดิมพลางทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ที่ตั้งอยู่ด้านซ้ายของโต๊ะไม้