คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER 4 เด็กหนุ่มผมขาวจากเดิร์มสแตรงก์
เ็หนุ่มผมาวาเิร์มสแร์
ยิ่ใล้วันมาเยือนอทั้สอโรเรียนพวอาารย์็ูเหมือนะเ้มวับนัเรียนเพิ่มมาึ้น
แอเล่าโนับริเวและโนศาสราารย์ลิฟวิ่สโนเรียเ้าไปอบรบทุวันใน่วเย็น
าร์ล ไบรอัน
ไล์และเ็ธระมส่หมายมาำหนิเธอที่ไม่ยอมระับวามโรธอัวเอนทำให้เิเรื่อั้แ่เริ่มเปิเรียนไ้เพียเือนว่าๆ
เธอเอาวามสนใทั้หมอัวเอไปลับบทเรียนและารบ้านเพื่อไม่ให้ิถึเรื่อที่เนล์
เลย์ันพูถึในวันนั้น
แอเล่ายอมรับว่าเธอยัเ็บปวเรื่ออเฟฟรี่
แ่ว่าวามโมโหและวามเลียัาเรื่อที่อีนทำับเธอ็มีมานแอเล่าไม่รู้ว่าเธอยัรัเาอยู่หรือเปล่า
วันพฤหัสบีมาถึพร้อมับอาารหัวเสียอเอิสันในั่วโมวิาแปลร่าเมื่อโนศาสราารย์เวลมารีุ่เรื่อารเสาถาอันรธานเป็นรอบที่สอ
“ให้ายสิ
ทำอย่าับพวนั้นะมาเรียนับเรา”
เอิสันบ่นพึมพำะพวเาเินไปเรียนวิาป้อันัวาศาสร์มืใน่วบ่าย
“ไม่อารม์เสียน่า”
แอเล่าพูปลอบเบาๆ
ศาสราารย์บาร์โทโลมิวเป็นอาารย์ประำวิาป้อันัวาศาสร์มื
เาเป็นผู้ายัวสูให่ ผมสีำสลับาวยาวประบ่าและมีท่าทาใี
วันนี้โ๊ะและเ้าอี้ในห้อเรียนถูเลื่อนไปไว้ิผนัให้มีที่ว่า
แอเล่าเินเอาระเป๋าไปวารวมไว้ับเพื่อนๆ่อนเินไปยืนรวมลุ่มหน้าศาสราารย์บาร์โทโลมิวที่ำลัยิ้มให้พวเาอยู่รที่ว่าลาห้อ
“เอาล่ะ
วันนี้เราะมาฝึาถาที่พวเธอหลายนั้ารอ”
ศาสราารย์บาร์โทโลมิวมอสบาเ็นัเรียนไปรอบๆห้อ่อนหยิบเอาไม้ายสิทธิ์อัวเอออมาท่ามลาสายาอนัเรียนที่มออย่าใใ่อ
“าถาผู้พิทัษ์!!”
นัเรียนพึมพำอย่าื่นเ้น
เ็ริฟฟินอร์พาันรูไปหาศาสราารย์นแอเล่า้อยับออให้พวนั้นเินเ้ามาแทนที่ัวเอ
“เราทวนาถาัน่อนแล้วัน
พูามรูนะ เอ์เปโ พาโรนุม”
“เอ์เปโ
พาโรนุม” นัเรียนทวนาถาามศาสราารย์บาร์โทโลมิว
“เอาล่ะ
่อนเสาถารูอยาให้ทุนหลับา” แอเล่าลอหลับาามที่ศาสราารย์บอ
“นึถึเรื่อที่มีวามสุที่สุ”
แอเล่าถอนหายใ
เธอเยฝึาถานี้ับไล์และเ็ธใน่วปิเทอมปีห้าหลัาเธออายุรบสิบเ็ปีแล้วทั้สอนับเธอไปสอนาถาป้อันัวหลายาถาโยทั้สอนบอว่าเพื่อให้เธอเอาไว้ป้อันอันราย แ่าถาผู้พิทัษ์เป็นาถาเียวที่แอเล่าไม่สามารถเสออมาไ้อย่าสมบูร์สัที
มาที่สุ็แ่ลุ่มแสสีเินนาให่แ่ไม่เยออมาเป็นผู้พิทัษ์เลยสัรั้
ไล์บอว่าอาะเพราะวามสุที่เธอนึถึมีพลัไม่มาพอเลยทำให้แอเล่าไม่สามารถเสผู้พิทัษ์ไ้
แอเล่าพยายามนึถึ่วเวลาที่าร์ล่วยเธอออมาาที่นรแห่นั้น
อนที่าร์ลัานวันเิที่เป็นานวันเิรั้แรในีวิอเธอให้
หรือแม้แ่วามรู้สึอนไ้นั่หัวเราะเรื่อลอเอิสัน
แ่เหมือนทุวามทรำยัมีพลัไม่มาพอที่ะเสผู้พิทัษ์ออมา
“หยิบไม้ายสิทธิ์ออมาแล้วร่ายาถาพร้อมันนะ..”
แอเล่าหยิบไม้ายสิทธิ์อัวเอออมาแล้วเริ่มร่ายาถาพร้อมับนอื่นๆในห้อ
“เอ์เปโ พาโรนุม!” เสียร่ายาถาั้อไปทั่วห้อเรียนวิาป้อันัวาศาสร์มื
แสสีเินพุ่ออมาาปลายไม้ายสิทธิ์อนัเรียนหลายน
บาน็มีเพียเส้นสีเินบาๆออมา
แอเล่ามอลุ่มแสสีเินที่พุ่ออมาาปลายไม้ายสิทธิ์อัวเอ
“ีมา
ีมา ลอใหม่อีรั้” ศาสราารย์บาร์โทโลมิวพู้วยน้ำเสียื่นเ้น
“ผู้พิทัษ์ะออมาเมื่อเธอนึถึวามสุที่เธอสัมผัสมันไ้ริๆ”
แอเล่าสะบัศีรษะพยายามเลียร์หัวให้ว่าและนึถึวามสุในีวิที่ผ่านมานระทั่สายาไปสะุับร่าสูยืนโเ่นอยู่ท่ามลาเ็บ้านริฟฟินอร์
ภาพวามทรำหลายอย่าเ้ามาในหัวอเธอในทันที
“เอ์เปโ
พาโรนุม!”
เฟฟรี่ร่ายาถา่อนหมาป่าสีเินะระเบิออมาาปลายไม้ายสิทธิ์พร้อมเสียปรบมืออเ็ริฟฟินอร์
“เ่มา
เ่มา สิบะแนนให้ริฟฟินอร์” ศาสราารย์บาร์โทโลมิวร่วมปรบมือไป้วย
ใน่วหนึ่เฟฟรี่ือวามสุที่สุอแอเล่า
ือวามหวัทุอย่าในอนนั้น ถึมันะทำให้เธอเ็บปวในอนนี้แ่็ปิเสธไม่ไ้ว่ามันือวามทรำที่มี่า
หรือบาทีวามทรำนั้น..
อาะเป็นวามทรำที่มีพลัมาพอ็ไ้
“เอ์เปโ
พาโรนุม” แอเล่าร่ายาถา้วยน้ำเสียมั่น
แสสีเินระเบิออมาาลายไม้อเธอลายเป็นลุ่มวันนาให่ว่าเิมแ่ทว่า็ยัไม่ลายเป็นผู้พิทัษ์อยู่ี
“ลอใหมู่สิ
มิสิลเวอร์สไน์” ศาสราารย์บาร์โทโลมิวพูอย่าใี
“ลอหาวามทรำที่มีวามสุมาพอ”
แอเล่าพยัหน้ารับและฝึาถา่อโยพยายามหาวามทรที่มีวามสุอัวเอทุวามทรำที่มีในหัว
แ่ทว่าทุรั้็ไม่เป็นผลสำเร็
ผู้พิทัษ์อเธอยัเป็นเพียลุ่มวันไร้รูปร่าอยู่เหมือนเิม
“ลอลับไปฝึูนะ
ผมเื่อว่าุทำไ้อยู่แล้ว” ศาสราารย์บาร์โทโลมิวพูับเธอ
“ลอเพ่ถึวามทรำที่มีวามสุที่สุเพียเรื่อเียวอเธอู”
ั่วโมวิาารป้อันัวาศาสร์มืเลิเร็วว่าเวลาเลิเรียนริรึ่ั่วโมามำหนาร
ศาสราารย์บาร์โทโลมิวบอ่อนพวเาะออมาาห้อว่ารั้่อไปะให้ลอฝึับบ็อาร์เพื่อให้สมริมายิ่ึ้น
เาให้ำลัใแอเล่า่อนเธอออมาาห้อเพราะปิแอเล่ามัเป็นนัเรียนในลุ่มแรๆที่สามารถเสาถาไ้แ่รั้นี้เธอลับทำไม่ไ้แม้ว่าะพยายามหลายรั้นบั่วโมเรียนแล้ว็าม
“อบุ่ะ
ศาสราารย์” เธอบอ
แอเล่าเินเอาระเป๋าไปเ็บที่หอนอนและัารแ่ัวให้เรียบร้อยในะทีู่เลียับเมแนรีบร้อนพยายามแ่หน้าในเวลาำั
พวเาถูสั่ให้ั้แถวอยู่รลานหน้าปราสาทแยันามบ้านท่ามลาเสียพูุยันอย่าื่นเ้นและเสียุอศาสราารย์ประำบ้านเรื่อเรื่อแบบและารแ่าย
ศาสราารย์ลิฟวิ่สโนที่ปิะมีใบหน้าเรียบนิ่เย็นาไม่่อยแสวามรู้สึถึับทำหน้านิ่วิ้วมวใส่เ็ผู้หิหลายนพยายามิเรื่อประับบนผม
“พวเาะมาันยัไนะ”
เอิสันับเลย์ยืนถันเรื่อวิธีารมาอทั้สอโรเรียน
แน่นอนว่าไม่มีใรสามารถหายัวในเอฮอวอส์ไ้
แอเล่าเอ็สสัยเหมือนันว่าทั้สอโรเรียนะเินทามายัไแ่็ไม่ิะออวามเห็นอะไรเพราะยัไำอบ็ะปราให้เห็นในอีไม่นานนี้อยู่ี
“ในอีไม่ี่นาทีนี้แหละ”
ศาสราารย์สแนบริ์พูึ้นรแถวหน้าสุ
เวลาผ่านไปไม่นานท้อฟ้าเริ่มลายเป็นสีรามและมีาวประายระยิบระยับอยู่บนฟ้า
ในะที่แอเล่าำลัมอพยายามหาาวลูไ่อยู่็มีเสียเหมือนอะไรบาอย่าแหวมาในอาาศพร้อมับเานาให่ลอยอยู่บนท้อฟ้า
มันเลื่อนัวเ้ามาอย่ารวเร็วนแอเล่าสามารถมอเห็นไ้ในไม่ี่วินาที่อมาว่ามันือรถม้าสีฟ้านาเท่าบ้านหนึ่หลัเทียม้วยม้ายัษ์พันธุ์พาโลมิโนสีมอัวเท่า้า
พวมันบินวนรอบลานหน้าปราสาทหนึ่รอบ่อนแล่นลมาออย่าแรนนัเรียนแถวหน้า้าวถอยหลั้วยวามใ
"ะอโบ์บามาถึ่อน!" ศาสราารย์สแนบริ์ร้อ
ประูรถม้าเป็นราอาร์มรูปไม้ายสิทธิ์ไว้ันสออันแ่ละอันมีาวสามวพุ่ออมา
มันเหวี่ยเปิออ้วยฝีมืออหิสาวใบหน้าสะสวยนหนึ่
เธอสวมุลุมผ้าไหมเนื้อบาพลิ้วสีฟ้าอ่อนและมีผมสีำสนิทยาวถึลาหลั
เธอระโลารถม้าและทำอะรัอย่ารพื้น้ารถม้า่อนะมีบันไทอทอลมา
“เราเมอร์ลิน!” แอเล่าไ้ยินเสียเอิสันร้อเบาๆออมาเมื่อผู้หิอีน้าวเินลมาาบันไทอนั้น
เธอมีใบหน้าสะสวยและมีหุ่นเพรียวบาเหมือนนาแบบในนิยสารอพวมัเิ้ล ผิวสีแทนบ่มแสวย ผมสีน้ำาลาราเมลม้วนเป็นมวยร้นอ
สวมุผ้าำมะหยี่สีแเลือนและรอเท้าส้นสูสีไวน์
ศาสราารย์สแนบริ์เริ่มปรบมือเป็นนแรและนัเรียน็เริ่มบมือาม
เธอนนั้นหันมาส่รอยยิ้มที่แอเล่ามั่นใว่านัเรียนายหลายนถึับาพร่าไ้แน่นอน
“มาามบาบาร่า
ฮอวอส์ยินี้อนรับ”
ศาสราารย์สแนบริ์พูพร้อมับุมพิลบนมือเรียวู่สวยที่เ็มไป้วยแหวนเพรระยิบระยับ
“สแนบริ์”
น้ำเสียอเธอใสัวานเหมือนระัแ้วและูเ็ว่าศาสราาย์สแนบริ์สัสามสิบปีไ้
“ุสบายีนะะ”
“เยี่ยมยอ
อบุมา” ศาสราารย์สแนบริ์ว่า “เิุับนัเรียนเ้าไปรอ้านในีว่า
้าในะอุ่นว่าหน่อย”
“เี๋ยวันนำุไปเอ่ะ”
ศาสราารย์เวลมารี่เินเ้าไปหา เธอูเหมือนะรู้ัมาามบาบาร่าเป็นารส่วนัวอยู่แล้ว
พวเธอทั้สอนเินผ่านหน้าแอเล่าเ้าไปพร้อมับเ็นัเรียนหิล้วนรุ่นราวราวเียวับเ็ปีหปีเ็อฮอวอส์
พวเธอมีท่าเินที่เหมือนันือารเินทิ้สะโพที่ทำให้นัเรียนายฮอวอส์เหลียวมอาม
“เ็น้ำลายหน่อยไหมออสิน”
แอเล่าหันไปบอออสินที่มอามาเยิ้ม
“นั่นเรือนี่!!”
เ็ปีหนึ่ะโนึ้นาแถวหน้าสุเรียสายให้นอื่นหันไปมอ
เพราะมัวสนใแ่เ็นัเรียนาโบ์บาเลยไม่ไ้สัเทะเลสาบที่อนนี้เิน้ำวนนาให่อยู่รลา
เรือลำหนึ่โผล่ึ้นมาาใลาน้ำวนมีลัษะเหมือนาเรือเ่าที่นำมาประอบใหม่
แสไฟสลัวลอออมาา่ออาาศเรือ
มันโผล่มาพร้อมับเสียู่าัลั่นและโลเลอยู่สัพัแล้วเลื่อนัวมาเทียบริมฝั่
มีเสียทิ้สมอเรือ่อนไม้ระานะทอึ้นมาบนฝั่พร้อมับเาร่าอผู้ายหลายนเินลมาาเรือ
เาสะท้อนอพวเาูัวให่ผิปินน่าลัว
“ทำไมัวให่ันั”
โลอี้พึมพำ
แ่พอพวเาเินเ้ามาใล้แอเล่าถึรู้ว่าที่พวเาูัวให่ผิปิเพราะสวมเสื้อลุมันหนาวทำานเฟอร์เส้นหยาบหนาสีน้ำาลเ้ม สวมหมวนสัว์สีเียวันและถือไม้เท้าสูเท้าไหล่
หน้าสุอะเป็นายร่าสูสวมุนเฟอร์สีเินนุ่มเป็นมันวาว
ผมอเาเป็นสีอเลาและใบหน้าุัน หนวเราราถูัเล็มมาเป็นอย่าี
“สแนบริ์!”
เาร้อพร้อมับยิ้มว้านเห็นฟันสีเินส่อประายสะท้อนแสไฟ
“ศาสราารย์เย์อฟสี้”
ทั้สอเย่ามือทัทายัน
“ฮอวอส์..
นานแล้วนะที่ไม่ไ้ลับมา” แอเล่าเห็นเาเยหน้ามอปราสาท
วาอเาเป็นสีเทาเ้มูเย็นาและมริบ
เ็นัเรียนาเิร์มสแร์มีำนวนพอๆับนัเรียนาโบ์บา
พวเาเินมาเรียวแถวันอยู่้าหลัศาสราารย์เย์อฟสี้ที่หันไปเรียใรนหนึ่ออมา
“โอ้.. เทย์เลอร์
มาทานี้สิ มาทัทายศาสราารย์สแนบริ์หน่อย”
ศาสราารย์เย์อฟสี้ใ้สุ้มเสียเอาแ่ใับนัเรียนนหนึ่ที่ยืนอยู่้านหลัสุ
เาเินออมาาลุ่มนัเรียนพร้อมับเสียฮือฮาัไปทั่วบริเว
“ให้ายสิ! นั่น เทย์เลอร์ สเปนเอร์!”
ไม่ใ่แ่เอิสันนเียวที่ร้อออมาอย่าใแ่นัเรียนนอื่นๆ็้วย
แอเล่าเพ่มอนที่ำลัับมือับศาสราารย์สแนบริ์อย่าพิารา
ใบหน้าหล่อปนหวานเรียบนิู่ีนเหมือนรูปสลั
วาลมโสีเฮเลนัทและริมฝีปาสีมพูส
แน่นอนว่าเาูีมาแ่มัน็ไม่น่าทำให้ทุนื่นเ้นไ้นานั้น
“พวนายื่นเ้นอะไรัน”
แอเล่าถามเพื่อนอย่าไม่เ้าใเมื่อเห็นว่าเ็หนุ่มนนั้น็ปิีเหมือนนอื่นทั่วไป
“เธอไม่รู้ัเาไ้ยัไ
แอเล่า” เอิสันว่าะยือเพื่อให้มอเห็นเ็หนุ่มนนั้นไ้ัๆ
แอเล่ามวิ้วเมื่อเห็นปิิริยาอนรอบ้า
“ใ่! ันเห็นผมอเา เาือสเปนเอร์ผมาวริๆ้วย”
:: เ็หนุ่มผมาวาเิร์มสแร์ ::
“โอเ
ันรู้ว่านายื่นเ้นมาแ่่วยอธิบายให้ฟั้วยว่าสเปนเอร์ผมาวืออะไร”
แอเล่าเินามเพื่อนบ้านสลิธีรินเ้ามาในห้อโถให่พร้อมับเสียพูุยัเ็แ่ไม่พ้นเรื่ออผู้ายนนั้น
นอื่นพาันเบียมา้าหน้าเพื่อให้มอเห็นเทย์เลอร์ สเปนเอร์นนั้นไ้ัๆ
“หน้าาเหมือนรูปสลัสมำร่ำลือริๆ”
ูเลียพูเสียเพ้อฝัน
มาร์ัส
เรย์ับยเ้าอี้มาเสริมให้ะที่เ็นัเรียนาเิร์มสแร์็เลือนั่ลรโ๊ะบ้านเรเวนลอ
เ็นัเรียนาโบ์บานั่รออยู่รโ๊ะบ้านฮัฟเฟิลพัฟพวเธอเอาผ้าพันอมาพันอหรือไม่็เอามาโพหัวเหมือนับว่าอาาศหนาวมา
“เอาผ้าโพหัวแ่ไม่ยอมสวมเสื้อลุมเนี่ยนะ”
เมแนพูสิ่เียวับแอเล่าิ
“ยัยไอรีนนั่นทำหน้าีใเหมือนนะารประลอเวทไรภาีเลย”
ูเลียพูอย่าหมั่นไส้เมื่อเทย์เลอร์ สเปนเอร์นนั้นนั่ลรที่ว่า้าไอรีน
บูลล็อสาวสวยประำบ้านเรเวนลอ
เ็เิร์มสแร์ถอเสื้อลุมนสัว์อัวเอออเผยให้เห็นุเรื่อแบบสีแสเหมือนเลือ้านใน
และพอถอหมวออแอเล่า็รู้ว่าทำไมนอื่นถึเรียนนนั้นว่าสเปนเอร์ผมาว
ผมอเาเป็นสีาวันเหมือนโปร่แสเวลาสะท้อนับแสเทียน
มันถูเไว้อย่าีนเหมือนว่าเาไม่ไ้สวมหมวทับมา่อนหน้านี้
“ลเาเป็นใรเหรอ”
แอเล่าสะิถามเอิสันอีรอบเมื่อำถามในอนแรถูเมิน
“ระูลพ่อมแม่มเลือบริสุทธิ์เ่าแ่าทาเหนือน่ะ”
เอิสันหันมาอบเธอในที่สุ
“นนามสุลสเปนเอร์็มีั้เยอะไม่ใ่เหรอ”
แอเล่าถามอย่าไม่เ้าใ เธอำไ้ว่าเ็ปีหบ้านฮัฟเฟิลพัฟ็มีนนามสุลสเปนเอร์
“แ่ระูลสเปนเอร์ที่มีผมสีาวมีแ่ระูลเียว
พวเาเป็นระูลทรอำนาที่ใล้ราวศ์อพวมัเิ้ลมาที่สุ
เ่าแ่และทรอำนาที่สุ ไม่นึเลยว่าเิร์มสแร์ะมีอีนานี้”
เอิสันอธิบาย
“แล้วทำไม้อผมาว”
แอเล่าถาม่อ
“ไม่รู้สิ
เหมือนเป็นอะไรที่สืบทอันมา
ันเยไ้ยินว่านอย่าอื่นอร่าายเป็นสีปิแ่มีแ่ผมเท่านั้นที่เป็นสีาวันเหมือนโปร่แสแบบนั้น”
เอิสันว่า
“มันล้ายๆับสัลัษ์อระูลที่ทำให้พวเาโเ่นานอื่นๆ”
เสันยื่นหน้ามาอธิบาย “เาเหมือนวามหวัอเิร์มสแร์ในปีนี้เลยนะ”
นัเรียนอโบ์บามอไปรอบๆห้อโถให่้วยสีหน้าไม่่อยพึพอในัในะที่เ็าเิร์มสแร์หยิบเอา้อนส้อมทอำึ้นมาูและเยหน้าูเพานเวทมนร์อย่าื่นเ้น
แอเล่าละสายาานัเรียน่าาิหันไปมอทาโ๊ะอาหาร้านหน้าที่วันนี้เหมือนเ้าอี้ะเพิ่มมาหลายัว
นอาเ้าอี้ออาารย์ให่ทั้สอโรเรียนแล้วยัมีเ้าอี้ว่า้านละสอัว้าเ้าอี้พนัสูออาารย์ให่แห่ฮอวอส์
“สวัสี
สุภาพบุรุษและสุภาพสรี บรราผีและที่สำั.. แอเรา”
ศาสราารย์สแนบริ์วาสายาไปยันัเรียน่าาิ “มาามแ็าลีน บาบาร่าและะลูสาวาทาใ้
วิทยาลัยเวทมนร์โบ์บาฮานส์ เย์อฟสี้และะลูายาทาเหนือ สถาบันสอนเวทมนร์เิร์มสแร์”
“ฮอวอส์อเรามีวามยินีอย่ายิ่ที่ไ้้อนรับนัเรียนทุท่าน
หวัว่าารพำนัอยู่ที่นี่ลอปีที่เหลือะเป็นไป้วยวามสะวสบายและสนุสนาน”
พวโบ์บาทำหน้าล้อเลียนเหมือนมันเป็นเรื่อล
“ารประลอเวทะเริ่มึ้นเมื่อสิ้นสุานเลี้ยแล้ว”
ศาสราารย์แสนบริ์พู่อ
“อนนี้ันอเิทุท่านรับประทานอาหารและทำัวามสบายเหมือนอยู่บ้านอท่านเอ”
อาหารนับนานานิปราึ้นมาบนโ๊ะอาหาร้วยเวทมนร์
ูเหมือนว่าเอลฟ์ประำบ้านะแสฝีมือเ็มที่เพราะอาหารวันนีู้ีว่าานเลี้ยเปิเทอมเสียอีแถมมีอาหาร่าาิปะปนอยู่้วย
ออสินลาเอาถ้วยเหมือนสูหน้าาประหลามาให้แอเล่าแ่เธอปิเสธไปแม้ว่าเพื่อนะบอว่ามันอร่อยมาแ่ไหน็าม
ุสีฟ้าอ่อนและสีแสอทั้สอโรเรียนทำให้พวเาูโเ่นท่ามลาุเรื่อแบบสีำอฮอวอส์
“หวัว่าพวเาะินันไ้นะ”
เอิสันพึมพำพลามอไปทาลุ่มเ็โบ์บา
เ็ผู้หิาโบ์บาลุยืนึ้นเรียสายาอนัเรียนหลายนให้มอาม
เธอมีรูปร่าบอบบาและผิวาวสะอา ผมหยัเป็นลอนสีน้ำาลทอยาวถึเอว
วาลมโเป็นสีน้ำเินเ้ม
เธอเิน้วยท้วท่าเหมือนลอยเพื่อเินไปหยิบอาหารหน้าาเหมือนที่ออสินพยายามัวนให้แอเล่าลอิม
“อเล็มั้เนี่ย”
แอเล่าแวเอิสันที่มอามเ็ผู้หินนั้นเหมือนัน
“เปล่าสัหน่อย”
เาหูแเถือและัเอาี่โรแะสอสามิ้นใส่านแอเล่า “เนี่ย! ินไปสิี่โรแะอเธอน่ะ”
แอเล่าหัวเราะับท่าทาอเพื่อน
“ูยัยไอรีนนั่นสิ
ระริระรี้เียว” ูเลียพูพลามอไปทาไอรีน
บูลล็อที่ำลัุยับสเปนเอร์ผมาวนนั้นพร้อมับยมือปิปาหัวเราะอย่ามีมารยาท
ไอรีนเป็นเ็รุ่นเียวับแอเล่า
เยุยันหลายรั้ในั่วโมเรียนและื่อเสียเรื่อวามสวยับวามเลียวลาอไอรีน็เป็นที่ยอมรับอทุนี
ผมสีำสนิท
ใบหน้าสวยหวานน่ารัและรูปร่าเล็บอบบาที่ผู้าย่า็บอว่ามันน่ารัน่าทะนุถนอม
“็เหมาะสมันีนะ”
แอเล่าพูไปามที่ัวเอิแ่ลับโนูเลียถลึาและแหวใส่เสียั
“ให้ายเถอะ! พูแบบนั้นออมาไ้ยัไัน!!”
“็พูเรื่อริ”
แอเล่าว่า
เวลาผ่านไปอาหารบนโ๊ะ็หายไปและถูแทนที่้วยอหวานเหมือนทุรั้
อหวานหลายนิ็เป็นนม่าาิที่แอเล่าไม่รู้ั มีพุิ้หน้าาประหลาอันหนึ่ที่ออสินพยายามบอให้เธอลอิมเหมือนับสูแ่แอเล่า็ปิเสธไปอีรอบ
เธอเพียแ่หยิบบราวนี่ใส่านอัวเอเท่านั้น
“นั่นไล์ับเ็ธ
โอเวอร์สรอมนี่” โลอี้พูึ้น “มาับหัวหน้าอวามร่วมมือ้านเวทมนร์ระหว่าประเทศหรือเปล่า แล้ว็อีนหนึ่ือใรน่ะ”
แอเล่าหันไปมอเพื่อนอพี่ายทั้สอนอย่าแปลใ พวเาำลัเินึ้นไปนั่รโ๊ะอาารย์พร้อมับพ่อมอีสอน นหนึ่อยู่ในุเสื้อลุมสีน้ำเินเ้ม เามีผมสีเทาเรียบแปล้และมีเราทรรูปสามเหลี่ยมรเป๊ะเหมือนใ้ไม้บรรทัวัมา ส่วนอีพ่อมอีนทำให้แอเล่านึถึานารอสเพราะเาสวมหมวทรแหลมสูไว้บนผมหยิหนาอัวเอและไว้หนวยาวหยิสีำแมเทาที่เสียนมอไม่เห็นริมฝีปา
“นผมเทาื่อแมททิว สเอร์ริทเป็นห้วหน่าอวามร่วมมือ้านเวทมนร์ระหว่าประเทศ ส่วนนที่เราหนาๆื่อปีเอร์ ทอมสันเป็นหัวหน้าอวบุมูแลเมและีฬาเวทมนร์” เสันบอ "ไม่รู้ทำไม้อมีมือปราบมารมา้วย"
แถมยัเป็นมือปราบมารมือหนึ่ออมือปราบมารเสีย้วย
“นี่เลอ่า*ลอินูสิ” ออสินพยายามัวนเธอให้ิมนมที่เหมือนแป้โรีหรือแป้นานที่เยมีแอเล่าเยเห็นรั้เียวอนมีนเอามาฝาพี่สะใภ้เธอาอินเีย
เลอ่า – นมพื้นบ้านอนอร์เวย์ทำาแป้ับมันฝรั่แบ่เป็น้อนลมๆแล้วลึให้แบนๆ่อนนำไปย่า
ไส้้านในเป็นไ้ทั้ไส้าวและไส้หวาน ในเรื่อให้เป็นไส้รีมสนะะ
“วันนี้ทำไมนายูวอแวับแอเล่าั”
เสันถามออสิน
“็เห็น่วนี้อารม์ไม่่อยีนี่หน่า”
ออสินว่า่อนันมที่ทำาแป้เหนียวๆใส่านัวเอ
“ันว่าะอารม์ไม่ีอีรอบเพราะนายมาะยั้นะยอนี่แหละ” เลย์พู
ออสินยัไหล่อย่าไม่ใส่ใ
เมื่ออหวานหายไปนานามสะอาเลี้ยเลา
ลื่นวามสนใแผ่ไปทั่วห้อโถให่เมื่อศาสราารย์สแนบริ์ลุยืนึ้น แม้แ่แอเล่า็พลอยรู้สึื่นเ้นไป้วยทั้ที่ัวเอ็ไม่ไ้ิะลสมัร
“เอาล่ะ
อนนี้ถึเวลาแล้ว”
ศาสราารย์แสนบริ์พูพลายิ้มให้ทุสายาที่มอมาาทั่วห้อ
“่อนารประลอเวทไรภาีะเริ่มึ้น ันออธิบายอะไรเล็น้อย่อนะนำหีบมา..”
“หีบอะไรนะ..”
“แผู้มีเียริสอท่านนี้”
เาผายมือไปทานายสเอร์ริทและนายทอมสัน “ุแมททิว สเอร์ริท
หัวหน้าอวามร่วมมือ้านเวทมนร์ระหว่าประเทศ..”
เสียปรบมืออย่าสุภาพัึ้นเมื่อพ่อมเราแหลมรูปสามเหลี่ยมยืนึ้นและโ้ให้เล็น้อย
“และุปีเอร์
ทอมสัน หัวหน้าอวบุมูแลเมและีฬาเวทมนร์”
เสียปรบมือัว่าเมื่อรู่
นายทอมสันยืนึ้นพร้อมับอ้าแนรับเสียปรบมือ
เราหนายับเหมือนับว่าเาำลัยยิ้มหรือไม่็พูอะไรสัอย่า
“เอาล่ะ
ถึเวลาแล้ว” เรย์เหมือนเรียมพร้อมอยู่แล้วที่อีฝั่อห้อโถ
เาประอหีบไม้เ่าแ่ประับประา้วยอัมธีสวยามผ่านโ๊ะอาหารอนัเรียนไปยัโ๊ะอเหล่าอาารย์และวามันไว้บนแป้นสู
“ำสั่สำหรับภาริที่ัวแทนะ้อปิบัิในปีนี้ไ้รับารรวราาุสเอร์ริทและุทอมสันเรียบร้อยแล้ว”
ศาสราารย์สแนบริ์พู “และยัไ้ำเนินารเรียมภาริทั้สามภาริทั้สามให้ัวแทนไ้ผไว้ลอปีารศึษานี้
แน่นอนว่าภาริแ่ละภาริะถือเป็นารทสอบัวแทนใน้าน่าๆ”
ทั้ห้อโถให่เียบริบ
“วามเี่ยวาทา้านเวทมนร์
วามล้าหา ารเอาัวรอหรือแม้แ่รับมือับอันราย”
ศาสราารย์สแนบริ์เาะไม้ายสิทธิ์ลบนหีบสามรั้
“ัวแทนาทั้สามโรเรียนทั้สามโรเรียนะไ้รับารัเลือารรมารที่เป็นลาที่สุ
นั่นือ.. ถ้วยอันี”
ถ้วยไม้แะสลัหยาบๆลอยึ้นมาบนหีบพร้อมับเปลวไฟสีาวอมฟ้าพ่วพุ่ออมาาอบถ้วย
“ใร็ามที่ปรารถนาะเสนอื่อเป็นัวแทนในารประลอเวทไรภาีรั้นี้ให้เียนื่อัวเอและื่อโรเรียนให้ัเนลบนระาษ่อนหย่อนลไปในถ้วยนี้”
ศาสราารย์สแนบริ์พู “มีเวลายี่สิบสี่ั่วโมที่ะใส่ื่อลไป
ถ้วยะถูั้อยู่ที่โถทาเินเพื่อให้สะวแ่ทุน
ันะีเส้นอายุรอบถ้วยอันีเพื่อให้แน่ใว่าะไม่มีนัเรียนอายุ่ำว่าสิบเ็ปีเ้ามาหย่อนื่ออัวเอลไป”
“อเือน..”
น้ำเสียอเาริัและเ้มวึ้นว่าเิม “้อผู้เียวหาถูเลือ
อให้ิให้ี่อนใส่ื่อลไป เมื่อไ้รับเลือแล้วะไม่สามารถถอนัวไ้
ารใส่ื่อลไปถือเป็น้อผูมัามสัาวิเศษและไม่มีารเปลี่ยนเมื่อไ้รับเลือ
ัวแทนะ้อเ้าร่วมแ่ันนบารประลอ”
“เพราะะนั้นิให้ี”
ศาสราารย์สแนบริ์ว่า “เอาล่ะอนนี้ไ้เวลาเ้านอนแล้ว..
รารีสวัสิ์นหนุ่มสาว”
แอเล่ายันั่อยู่เมื่อนัเรียนนอื่นๆพาันทยอยลับหอนอน
ไล์และเ็ธยืนุยับศาสราารย์บาร์โทโลมิวอยู่สัรู่หนึ่่อนเินเ้ามาหาเธอ
“ไ”
ไล์ยิ้มว้า “หวัว่าไม่ลสมัรหรอนะ
ไม่อย่านั้นาร์ลับไบรอัน้ออแายแน่”
แอเล่าส่ายหน้า่อนเินเ้าไปอเ็ธที่ยยิ้มให้เธอเ่นัน
“ลับหอนอนัน่อนไ้เลยนะเ็ๆ”
ไล์หันไปยิ้มให้เอิสันและออสินที่ยัรอแอเล่าอยู่
“ันอยืมยอมัวเพื่อนเธอไม่นานหรอ เี๋ยวพาลับไปส่ถึห้อนั่เล่นรวมเลย”
:: เ็หนุ่มผมาวาเิร์มสแร์ ::
หลบหน่อยพระเอมา
ว่าพระเอะมา็ปาเ้าไปอนที่สี่แล้ว ปาเหื่อเลย่ะ หลั็ปว นิ้ว็้น ไม่รู้ว่าแ่หรือทำานหนั
อบุทุนนะะที่อบฟิอเรา
ความคิดเห็น