คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3 - [100%]
3
“ก็เป็นธรรมดาของคนอยู่บ้านหลังเดียวกันไม่ใช่หรอครับ?”
BY ANAKIN
ทันทีที่จอมขวัญเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ก็พบกับร่างสูงเจ้าของนัยน์ตาสีดำที่หน้าประตู ซึ่งคงจะถึงบ้านก่อนเธอไม่นานนัก
”ไปมหาลัยวันแรกก็ได้เหยื่อรายใหม่เลยนี่ คราวนี้รวยซะด้วย ฉันละนับถือเธอจริงๆ”
สายตาของคนตรงหน้าไม่ได้บอกแค่ความไม่พอใจ แต่ยังแฝงรอยดูถูก รังเกียจและเหยียดหยามอย่างชัดเจน ‘อนาคิน’เขามักจะพูดจาร้ายๆกับเธอเสมอโดยไม่เคยคำนึงถึงเหตุและผลใดๆ นับตั้งแต่วันแรกที่เจอกันจนกระทั่งวันนี้และอาจจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป ช่างแตกต่างกับพี่สาวของเธอนัก เขามักจะปฏิบัติกับจอมจันทร์ราวกับเจ้าหญิง สิ่งนั้นทำให้เธอไม่เข้าใจเลย เธอไปทำอะไรให้เขากัน
“มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดนะคะ ฉันไม่ได้ทำอะไรเสี...”
“จุ๊ๆ เธอไม่ต้องพูดหรอก ฉันขี้เกียจฟังคำแก้ตัวของคนอย่างเธอ ทีหลังถ้าจะทำอะไรก็ให้นึกถึงคุณแม่ของฉันบ้าง ท่านอุตส่าห์รับเธอมาเลี้ยง คนอื่นเขาจะว่าแม่ของฉันได้ แต่ครั้งนี้ยังดีที่ไม่มาต่อกันถึงบ้านฉัน อย่าให้ฉันรู้นะ...ไม่งั้น ฉันไม่เอาเธอไว้แน่! ”
“มันจะมากเกินไปแล้วนะคะ! คุณไม่รู้อะไรอย่ามาพูดแบบนี้ดีกว่า” น้ำตาของหญิงสาวเอ่อขึ้นมาที่หัวตาอย่างห้ามไม่ได้ เมื่อไหร่เขาจะเลิกว่าเธอแบบนี้สักที
“ทำไม! ฉันยังต้องรู้อะไรอีก! เลิกบีบน้ำตาสำออยได้แล้ว ฉันไม่มีวันเชื่อน้ำตาจอมปลอมของเธอหรอก!”ชายหนุ่มบอกเสียงเข้มมือแข็งเหมือนคีบเหล็กบีบคางเธออย่าแรง มันเจ็บจนหญิงสาวร้องออกมาเสียงหลง
“โอ๊ย! มันเจ็บนะคะ ปล่อยฉันเถอะค่ะ”
“เหอะ! ฉันก็ไม่ได้พิศสวาทอย่างแตะต้องตัวเธอนักหรอก” อนาคินพูดใกล้ๆใบหูของจอมขวัญพร้อมกับออกแรงผลักเธอที่ทำให้เธอถอยหลังไป2-3 ก้าว แล้วเขาก็เดินจากไปโดยไม่หันหลังมามองเธอแม้แต่หางตา!
“คุณหนูกลับมาแล้วหรอคะ ทานอะไรมารึยัง ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะคะเนี่ย!” เสียงของป้าอิงอร แม่บ้านของคฤหาสน์หลังนี้ทำให้หญิงสาวได้สติแล้วหันกลับไปพูดคุยกับหญิงสูงวัยตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
“คุณหนงคุณหนูอะไรล่ะคะ หนูบอกว่าให้เรียกแบบธรรมดาก็พอไงคะ”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยค่ะ ไปทำอีท่าไหรมาคะเนี่ย?”
“อุบัติเหตุนิดหน่อยเองป้าอร จักรยานล้มเมื่อเช้าน่ะค่ะ พอดีหนูรีบไปหน่อย แหะๆ”
“ป้าก็บอกแล้วว่าให้ระวัง ดีนะคะที่ไม่เป็นอะไรมาก ถ้าล้มมาแล้วมีรถยนต์เหยียบซ้ำ ป้าล่ะไม่อยากนึกสภาพ”
“ป้าอรก็พูดซะน่ากลัวเลยนะคะ 55”
“แล้ววันนี้ก็ลางานหรอคะ? ถึงกลับเร็วได้”
“ค่ะ แล้วพี่จันทร์ล่ะค่ะยังไม่กลับมาหรอ”
“ป้าเห็นกลับมาพร้อมคุณคินนะคะ ไม่รู้ตอนนี้ไปไหนซะแล้ว คุณหนูไปพักเถอะนะ เดี๋ยวจะได้ลงมาทานข้าวเย็นกับคุณๆเขา”
“คุณหนูอีกแล้วนะคะ! ตอนนี้หนูก็เหมือนเป็นลูกหลานป้าอรคนนึง ตอนนี้หนูไม่มีเงินไม่มีบ้านเหมือนเดิมแล้ว สถานะของเราก็ไม่ต่างกัน ป้าอย่าเรียกหนูแบบนี้อีกเลยนะคะ เก็บไว้เรียกคุณอนาคินดีกว่าค่ะ”
“ป้าขอโทษนะ หนูขวัญ”
“อย่างงี้สิถึงจะน่าร้ากกกกก~ เดี๋ยวหนูไปเปลี่ยนชุดแล้วจะลงมาช่วยจัดอาหารนะคะ ”
“จ้า~”
“หนูขวัญ! ขาไปโดนอะไรมาลูก เป็นอะไรมากไหม?”
“คุณป้าสวัสดีค่ะ ขวัญซุ่มซ่ามขับจักรยานไม่ระวังเมื่อเช้านี้ที่มหาลัยน่ะค่ะ แต่เจ็บไม่มากนะคะ คุณป้าไม่ต้องตกใจ” คุณป้าที่กำลังคุยกับฉันอยู่นี้ไม่ใช่ป้าอร แต่ท่านคือคุณหญิงรพี ผู้รับอุปการะฉันและพี่สาวไว้เมื่อปีก่อน หลังจากเหตุการณ์คุณพ่อของพวกเราถูกศาลตัดสินให้เป็นบุคคลล้มละลายและได้ฆ่าตัวตายจากเราสองพี่น้องไป ส่วนคุณแม่ของพวกเราท่านจากไปตั้งแต่ฉันยังเด็ก เพราะคุณป้าสนิทสนมกับคุณแม่ของฉันและท่านก็เคยบอกว่าครอบครัวของฉันเคยช่วยเหลือท่านไว้ ท่านจึงเข้ามาอุปการะและดูแลเราทั้งสองคนเหมือนลูกแท้ๆและท่านมีลูกคนเดียวคือ ‘คุณอนาคิน’
“เอ๊ะ! ป้าบอกให้ตาคินไปส่งหนูขวัญกับหนูจันทร์ด้วยไม่ใช่หรอจ๊ะ ทำไมหนูยังขี่จักรยานไปอีก?”
“ก็รถมันเต็มอ่ะแม่” อนาคิน เลื่อนเก้าอี้นั่งลงตรงข้ามกับจอมขวัญ โดยมีคุณหญิงรพีนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ
“จะเต็มได้ยังไง รถก็มีตั้งหลายคัน แกก็เอาคันใหญ่ไปสิ”
“ผมไม่อยากขับคันนั้นนี่!”
“แสดงว่ามีคนไม่อยากได้ค่าขนมใช่ไหม”
“คือ...คุณป้าคะ ขวัญนั่งรถไปเองได้ค่ะ”
“แม่เห็นมั้ย เจ้าตัวเค้าปฏิเสธเองนะครับ”
“ไปด้วยกันนี่แหละจ้ะ หนูยิ่งเจ็บขาอยู่นะลูก”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่จ้ะ ตาคินตั้งแต่พรุ่งนี้ต่อไปลูกต้องขับรถไปส่งหนูขวัญกับหนูจันทร์ที่มหาลัยด้วย เข้าใจมั้ย”
“มีสิทธิ์ไม่เข้าใจได้ด้วยหรอครับ เอ้า! จันทร์มาพอดี นั่งนี่สิ”
“สวัสดีค่ะทุกคน ขอโทษที่ที่ทำให้รอนะคะ” จอมจันทร์ว่าพลางทิ้งตัวนั่งลงข้างอนาคิน
“แหมๆ สองคนนี้ดูสนิทสนมกันดีจังเลยนะลูก”
“ก็เป็นธรรมดาของคนอยู่บ้านหลังเดียวกันไม่ใช่หรอครับ?” ร่างสูงพูดพร้อมเหล่มองใบหน้าของฉัน แววตาของเขาราวกับยิ้มเย้ย ฉันได้เพียงแต่สนใจกับข้าวตรงหน้าพลางนึกถึงวันแรกคุณป้าพาฉันเข้ามาในบ้านหลังนี้
“ป้ามีลูกชายคนเดียวชื่อว่า คิน อนาคิน ทำความรู้จักกันไว้สิลูก ป้ามีธุระด่วนแล้วรีบจะกลับมา คุยเล่นกันไปก่อนนะจ๊ะ” หลังจากคุณป้าก็เดินออกไปเหลือเพียงฉันและลูกชายของท่าน ความเงียบเริ่มเข้ามาปกคลุม
“สวัสดี ฉันชื่อจอมขวัญค่ะ จะเรียกว่าขวัญก็ได้ เอ่อ...พี่คิน?” ฉันเริ่มต้นทำลายความเงียบเพราะบรรยากาศมันอึดอัดเกินไป
“ไม่ต้องมาเรียกฉันว่า พี่! เพราะฉันไม่เคยมีน้อง!”
“ฉัน...ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” หญิงสาวหน้าซีดเผือด มือสั่นทำอะไรไม่ถูกเพราะกลัวจะทำให้คนตรงหน้าโกรธเธอมากขึ้นไปอีก
“ต่อไปก็อย่ามาเรียกฉันแบบสนิทสนมแบบนั้นอีก! อ้อ! แล้วไม่ต้องไปเรียกต่อหน้าแม่ฉันล่ะ ถ้าเธอมีสมองน่ะนะ”
“ฉันจะจำใส่ใจไว้ค่ะ…” ตั้งแต่วันนั้นเธอก็เรียกเขาว่า อย่างห่างเหินมาโดยตลอด ราวกับเจ้านายและคนใช้ แต่ต่อหน้าคุณหญิงรพี เธอจะเรียกเขาอย่างสนิทสนมประหนึ่งรักใคร่กลมเกลียว
เธอคิดมาเสมอว่า ‘อนาคิน’ อาจจะกลัวโดนแย่งความรักจากผู้เป็นแม่ไปจึงทำตัวเหมือนเด็กๆที่คอยกลั่นแกล้ง คอยพูดจากระทบกระทั่งเธอและไม่ชอบเธอเอามากๆ แต่นับตั้งแต่พี่สาวของเธอย้ายมาอยู่ด้วยกันอะไรหลายๆอย่างก็เปลี่ยนไป
“พี่สาวของเธอเป็นคนยังไงหรอ?”
คำถามนี้คือจุดเริ่มต้นของทุกสิ่งทุกอย่าง จนคนฟังถึงกับชะงักขณะเงยหน้ามองคนที่พูด
จอมจันทร์คือพี่สาวแสนสวย เชียร์ลีดเดอร์โรงเรียน อ่อนหวานเรียบร้อยและน่ารัก ในขณะที่เธอคือเด็กสาวธรรมดาๆ อาจจะหน้าตาอาจจะสวยก็จริงแต่ไม่ได้โดดเด่นเพราะเป็นนักเรียนทุนผู้คงแก่เรียน จึงไม่ได้ใส่ใจเรื่องความสวยความงามเท่าที่ควร จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่ฝ่ายชายจะให้ความสนใจแก่พี่สาวแสนสวยของเธอมากกว่า
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
อยากสอบถามนักอ่านว่าอยากให้อัพบ่อยๆแต่ไม่จบตอนหรืออัพทีหนึ่งตอนจบยาวๆดีคะ?
คือ ถ้าอัพหนึ่งตอนจบก็จะใช้เวลาหลายวันหน่อยอย่างที่เห็นน่ะค่ะ55
ถ้าชอบก็คอมเม้นท์ให้กำลังใจด้วยนะคะหรือจะมาพูดคุุยกันก็ได้ :)
ฝากติดตามด้วยน้า~
แล้วเจอกันตอนหน้า...
PRISTIN
ความคิดเห็น