คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4 - [140%]
4
“ฉันต้องทำเป็นไม่รู้จักคุณด้วยรึป่าวคะ?”
BY JORMKWAN
“เธอลงตรงนี้แหละ” รถจอดเทียบริมฟุตบาทช้าๆ พร้อมกับน้ำเสียงเยือกเย็น ของอนาคิน สายตาของเขามองไปข้างหน้าไม่แม้แต่หันมามองคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง
หลังจากที่เขาไปส่ง‘จอมจันทร์’ที่มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง เข้าไปจอดถึงตึกในคณะ อีกทั้งยังเปิดประตูข้างคนขับให้หญิงสาว แต่กลับเธอ’จอมขวัญ’ เขาจะใจร้ายไล่เธอลงกลางทางเช่นนี้หรือ
“อะ...อะไรนะคะ แต่มหาลัยยังอีกตั้งไกลกว่าจะถึงนะคะ”
“ฉันบอกให้เธอลงไปไง! ฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่า เธอกับฉันอยู่บ้านเดียวกันเข้าใจมั้ย ยัยโง่!”
“แต่มันอีกไกลมากเลยนะคะ คุณช่วยขับไปอีกหน่อยได้ไหมคะ เพราะฉันเองก็เจ็บขาอยู่ ถ้าจะให้เดินไปไกลขนาดนี้ก็...”
“ลงไปซะ!”
จอมขวัญน้ำตาคลอ เปิดประตูก้าวลงจากรถ ก่อนจะหันไปมองหน้าเขาอีกครั้ง
“อ้อ! อย่าเสนอหน้าไปฟ้องแม่ฉันเชียวล่ะ ถ้าเธอไม่อยากมีปัญหา” น้ำเสียงของเขาต่ำเบา
“เดี๋ยวค่ะ คุณคิน” เธอเดินตามไปเคาะกระจกรถที่เกือบออกจะออกตัวไปแล้ว
“อะไร!!”
“ฉันต้องทำเป็นไม่รู้จักคุณด้วยรึป่าวคะ?” หญิงสาวนิ่งเพื่อรอคำตอบ
“นี่ ฉันจะบอกอะไรให้เอามั้ย? ถ้าเธอคิดไม่ได้ก็ไปตายซะ!” เขาขับรถพุ่งออกไปด้วยความรวดเร็ว ทิ้งผู้หญิงคนหนึ่งไว้ที่ยืนนิ่งราวกับก้อนหิน
“อีขวัญ! ดูนี่ๆในเพจcute boyมหาลัยเราแชร์รูปพี่ต้าร์กับแกกันใหญ่เลยอ่ะ” โจวยื่นมือถือส่งมาให้ฉันดูพร้อมกับใบหน้ามีความสุข ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ใต้ตึกคณะเพื่อรอเรียนในคาบเช้า
“อีตุ๊ด! แกจะมีความสุขอะไรนักหนาเนี่ย ดูหน้าเพื่อนด้วย” เหมยว่า
“มีคนคอมเม้นท์ว่าเค้าแรงๆเต็มเลยแก” ฉันส่งยิ้มเนือยๆไปให้เพื่อนทั้งสองคน
“โอ้ย! อย่าไปสนในปากหอยปากปูสิแก ว่าแต่ได้ไลน์หรือมีเบอร์พี่ต้าร์ เขารึยัง”
“ทำไมต้องมีอ่ะ” จอมขวัญทำหน้าสงสัย
“นั่นสิๆ ทำไมว่ะ” เหมยเหม่ยเองก็เช่นกัน
“ตุ๊ดล่ะเบื่อ! ชะนีน้อยสองตัวนี้จริงๆ เคยทันโลกเขาบ้างมั้ยเนี่ย ถ้ามีไลน์มีเบอร์จะได้ติดต่อสานความสัมพันธ์กันต่อไง”
“ความสัมพันธ์ของพี่ต้าร์กับขวัญ?” เหมยถามพลางเลิกคิ้ว
“เปล่า ของฉันกับของพี่ต้าร์ย่ะ 555”
“โจว เย็นนี้ฉันไปร้านแม่แกนะ ขอติดรถไปด้วย” ฉันพูดขณะเดินลงจากตึกคณะ โดยที่มีเหมยช่วยพยุงอยู่
“แกหายดีแล้วหรอ?” โจวว่าพร้อมใช้สายตามองฉันหัวจรดเท้า
“เออน่า! ไม่ต้องห่วงฉันทำงานได้เต็มที่ๆ” ฉันตอบพลางผลัดหัวมันไปทีนึง
“ฉันไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นย่ะ ฉันสงสารสังขารแก เดี๋ยวจะอายุไม่ยืน :P”
“อีตุ๊ดปากเสีย นี่แหน่ะๆๆๆ” เหมยเอื้อมมือมาตบปากโจวที่อยู่อีกด้านของฉัน อีกคนก็หลบกันพัลวัน
“พอๆ เล่นกันเป็นเด็กๆไปได้ 555” ฉันยกมือห้ามทัพเพื่อนสองคนนี้
“งั้นฉันไปซ้อมการแสดงเดือนดาวก่อนนะ อะไรก็ไม่รู้โคตรน่าเบื่ออ่ะ” เหมยทำหน้าเซ็งๆ ยกมือข้างหนึ่งเอามือเสยผม
“กลับดีๆน้า เหมย~~~” ฉันยิ้มสดใสและโบกมือลาเหมย
“บอกตัวเองเถอะอีเดี้ยง555 อีเหมย! ไปละนะ บาย” อีตุ๊ดนี่ น่าตบให้หน้าทิ่มจริงๆ
ร้านจิ้มจุ่มนครพนม
“ขวัญ รับออเดอร์หน่อยลูก” เจ้าของร้านหรือแม่ของโจวที่กำลังวุ่นกับแขกโต๊ะอื่นๆ เรียกฉันที่กำลังช่วยแม่ครัวเตรียมอาหารในครัวให้ออกไปช่วยงานหน้าร้าน
“ได้ค่ะแม่”
“มากี่ที่คะ?” ฉันถือเมนูอาหารแล้วหยิบสมุดมาจดออเดอร์
“มา5คนครับ” เมื่อได้ยินเสียงที่ตอบกลับมา ฉันจึงเงยหน้าและบังเอิญสบตากับร่างสูง
“อ้าว! พี่ต้าร์ หวัดดีค่ะ เพิ่งมากินหรอคะ ไม่เคยเห็นเลย”
“อ๋อ! คือเพื่อนพี่ชวนมาน่ะ อยู่ใกล้ๆมหาลัยนี่เอง แต่พี่ไม่เคยมากินสักที”
“เห้ยๆๆๆ! ไอ้ต้าร์ มึงนั่นแหละชวนพวกกูมา ไหนว่าจะเลี้ยง มึงจะเบี้ยวหรอว่ะ”
“ใช่ๆ คนอย่างคุณชายต้าร์ชวนกินอาหารร้านข้างทางแบบนี้ มึงไม่สบายรึป่าวว่ะครับผม” เพื่อนของพี่ต้าร์ทำท่าเอามือไปอังหน้าผากเขา
“เงียบไปเลยพวกมึงอ่ะ” พี่ต้าร์พยายามเอามือไปปิดปากเพื่อนๆ หูของเขาขึ้นสีแดงเลยอ่ะ สงสัยจะโกรธจริงๆ คนอะไรขนาดโกรธยังน่ารัก >///<
“ฮ่าๆๆๆ แม่งงอนเป็นตุ๊ดเลยว่ะ” เพื่อนหน้าตาดีคนหนึ่งของเขาพูด
“เอ่อ...ตกลง จะรับอะไรดีคะ?” ฉันถามแล้วหันไปสบตากับพี่ต้าร์
“สั่งสิพวกมึงอ่ะ น้องเขารอรับออเดอร์อยู่” แล้วเขาก็เอาเมนูไปตีหัวเพื่อนคนที่นั่งใกล้ๆ ท่าจะเจ็บนะนั่น
“อีขวัญ~~ ปะ แม่บอกให้กับได้เลย วันนี้ไม่ต้องช่วยปิดร้าน” ตอนนี้ก็เกือบ5ทุ่มแล้ว ลูกค้าเริ่มเบาบาง ปกติเราจะปิดร้านกันตอน5ทุ่ม แต่ฉันก็มักจะได้กลับก่อนทุกครั้งด้วยความเอ็นดูจากแม่ของโจว ^^
“เอางั้นหรอโจว ก็ดีเหมือนกันๆ”
“เดี๋ยว ฉันไปเอากุญแจมอไซค์แปปนึง” โจววิ่งไปเอากุญแจในร้าน
“เออได้ๆ”
“น้องขวัญจะกลับบ้านแล้วหรอ” พี่ต้าร์เดินแยกออกมาจากกลุ่มเพื่อนที่กำลังจะไปขึ้นรถ หลังจากกินเสร็จ
“ค่ะ พี่มีอะไรรึป่าวคะ?” อาหารมันเผ็ดไปรึป่าวนะ ToT
“คือ...กลับยังไงหรอครับ?” เขายกมือขึ้นเกาจมูก ดูสิ! หูแดงอีกแล้ว
“อ๋อ! เดี๋ยวเพื่อนไปส่งค่ะ นั่นไงโจวมาพอดีเลย”
“ปกติเพื่อนไปส่งทุกวันเลยหรอครับ”
“ไม่ทุกวันหรอกค่ะพี่ วันไหนหนู ลูกค้าเยอะ ขวัญมันก็ต้องกลับเอง” โจวกอดอก ทำปากยื่นมาทางฉัน
“กลับเอง?”
“ปั่นจักรยานกลับน่ะค่ะ แต่ช่วงนี้คงต้องเดินกลับเอา บ้านขวัญอยู่ใกล้ๆเอง แล้วก็ไม่อยากขึ้นมอไซค์วินด้วยมันอันตราย” เขาจะอยากรู้ไปทำไมเนี่ย?@_@
“กลับเองคนเดียวก็อันตรายอยู่ดีนั่นแหละ”
“อะไรนะคะ?” พีเขาพูดอะไรพึมพำๆอยู่คนเดียว =_=?
“เปล่าๆ ไม่มีอะไร งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ” พี่ต้าร์ฉีกยิ้มอย่างอบอุ่นและโบกมือบอกลา
“ขอบคุณนะคะพี่ ถ้าคิดถึงกัน วันหลังก็มากินอีกนะคะ” แหม่นังโจว เสนอหน้าเชียวนะยะ
“โชคดีค่ะ” ฉันบ๊ายบายให้พี่เขา
“ได้เลยครับ”
หลังจากโจวขี่มอไซค์มาส่งฉันหน้าประตู ฉันเลยไขกุญแจเล็กเข้าไปในบ้าน ตอนนี้ทุกคนคงขึ้นห้องไปหมดแล้ว ฉันจึงเดินไปหาอะไรกินในครัว
“วันก่อนก็อีกคน วันนี้ก็อีกคน พรุ่งนี้จะคนไหนดีล่ะ”
“ฉันยังไม่แน่ใจเลยค่ะ คุณคินยังไม่นอนหรอคะ” เพราะวันนี้ฉันเหนื่อยและหิวมากๆเลยไม่มีอารมณ์ไปต่อปากต่อคำกับเขาหรืออธิบายอะไร จึงได้แต่ตอบคำถามส่งๆไป
“ถ้านอนแล้วจะเห็นฉันยืนอยู่อย่างงี้มั้ยล่ะ ยัยโง่!”
“อ๋อค่ะ -_-”
“นี่! ฉันหิว ไปทำอะไรให้ฉันกินสิ”
“กับข้าวเมื่อตอนเย็นก็มีนะคะ ป้าอรแบ่งไว้ให้”
“ฉันไม่กินข้าวเย็นแบบนั้น ฉันต้องกินอาหารปรุงเสร็จใหม่ๆ”
“งั้นฉันจะไปตามคนมาทำกับข้าวให้คุณนะคะ”
“โง่รึไง นี่มันกี่โมงกี่ยาม คนอื่นเขาคงหลับกันหมดแล้ว แค่ไข่เจียวโง่ๆก็ทำมาเถอะ”
“แต่คุณเคยบอกว่า ไม่ให้ฉันทำอะไรให้คุณกินอีก” จอมขวัญนึกถึงตอนที่เธอทำอาหารเช้าให้เขากิน ตอนแรกเขาไม่รู้ว่าเธอทำก็ชมแม่ครัวซะดิบดี แต่พอแม่ครัวบอกว่า เธอเป็นคนทำ เขาถึงกับเรียกเธอไปต่อว่าและห้ามไม่ให้เธอทำอาหารให้เขากินอีก
“ไปทำมาซะ! ตอนนี้ฉันจะกิน มีปัญหาอะไรมั้ย?”
“มะ...ไม่มีค่ะ” คนบ้าอะไรเอาแต่ใจตัวเองที่สุด แล้วพูดดีๆไม่เป็นหรอ ทำไมชอบตะคอกกันจัง ฉันมองหน้าเขาด้วยสายตาไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนจะละมือจากการกินข้าวเย็นตรงหน้าทั้งที่ยังไม่อิ่มดีแล้วลุกขึ้นหยิบผ้ากันเปื้อนเดินเข้าไปในครัว
“เร็วๆสิ ยัยบื้อ!” โอ๊ย! ฉันสุดจะทนแล้วนะ!
“คุณคินคะ กินผัดผักได้มั้ยคะ พอดีว่าไข่ไก่หมด”
“อืม”
ฉันวางผักต่างๆและกุ้งสดที่หยิบออกมาจากตู้เย็นลงที่โต๊ะกลางห้องครัว เริ่มด้วยจัดการล้างผักต่างๆแล้วลงมือหั่นผักเหล่านั้น
พึ่บ!
“กรี๊ดดดดดดดดดดด”
ฉันร้องลั่นด้วยความตกใจเมื่อไฟในห้องครัวดับลง จนทำให้ฉันต้องโยนมีดที่กำลังหั่นผักกาดขาวไปไกลมือเมื่อมันเฉือนนิ้วฉันจนได้เลือด
“อ๊ะ โอ๊ย TOT”
“เป็นอะไรหรือเปล่า มาให้ฉันดูดิ๊” เขาเข้ามาในครัวตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้พร้อมกับไฟฉายในมือถือส่องมาทางฉัน
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ!”
ฉันยืนหันหลังให้เขาที่ถลาเข้ามาอาการอย่างเป็นห่วง แต่คนอย่างเขาเนี่ยนะจะเป็นห่วงฉัน ฉันว่า ฉันคงหลงตัวเองมากไป แต่ตอนนี้เขากำลังยืนประชิดกับแผ่นหลังของฉัน...ทำไมหัวใจของฉันต้องเต้นแรงจนเป็นบ้าแบบนี้นะ
“ก็เห็นๆอยู่ ว่าเลือกออก ฉันบอกให้เอามาดู!”
“ฉันไม่เป็นไรแค่เล็กน้อยน่ะค่ะ”
“จอมขวัญ! ฉันบอกให้เอามาดู”
น้ำตาของฉันแทบจะไหลพรากๆลงมาทันทีที่เขากระชากแขนฉันแรงๆให้หันกลับไปหาเขา แล้วเขาก็เอามือมากดแผลฉันไว้เพื่อให้เลือดหยุดไหล
“แผลไม่ใช่เล็กๆเลยนะ แล้วยังจะมาทำปากดี”
“ฉันเจ็บนะคะ เบาๆสิT^T”
“ไปล้างแผล”
“ไม่ค่ะ มันแสบบบบบบบบบบ!!!”
ฉันกรีดร้องสุดเสียง เมื่อคนใจร้ายลากฉันไปแผลที่ก๊อกน้ำแล้วเปิดน้ำไหลแรงซ่าๆ จนน้ำตาฉันแทบร่วง
“ร้องเป็นเด็กไปได้”
“ก็มันแสบนี่ พอแล้ว ” อยาคินบอกแล้วกดบาดแผลให้แน่นขึ้นไปอีก สายตาของเขามองมาที่มือของจอมขวัญอย่างห่วงใยโดยที่เขาเองก็ยังไม่รู้ตัว
“เลือดยังไหลอยู่หรือเปล่า...” เสียงของเขาดังอยู่ใกล้หูของฉันนี่เอง
“น่าจะไม่แล้วค่ะ” ฉันเอี้ยวตัวกลับไปมองเขาที่กอดฉันอยู่เบื้องหลังแล้วก็รีบหันกลับมามองมือของตัวเองเช่นเดิม ตอนนี้มันไม่ต่างอะไรกับการที่เขากำลังกอดฉันเลย บ้าๆๆๆๆ...เธอกำลังคิดอะไรอยู่จอมขวัญ!
“เดี๋ยวไปใส่ยา”
ความอ่อนโยนที่เขามีให้...ทำให้ความรู้สึกที่เคยหายไปของฉันกลับมาก่อตัวขึ้นอีกครั้ง ฉันต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเขาใช้ชายเสื้อของตัวเองเช็ดเลือดที่เปื้อนนิ้วให้
“อย่าใช้เสื้อเช็ดสิคะ มันจะล้างไม่ออก เสื้อคุณมันสีขาว”
“มันมืด ขี้เกียจหาทิชชู่”
ฉันหมดคำพูด ตอนนั้นนั่นเองที่สายตาของเราประสานกันโดยไม่รู้ตัว ฉันได้แต่ยืนนิ่งแอบมองเขาและปล่อยให้หัวใจเต้นแรง แม้สมองจะสั่งให้ละสายตาจากเขา แต่ฉันกลับทำไม่ได้เลย
“สะ...เสร็จแล้ว”
“คุณช่วยส่องไฟให้ฉันหน่อยได้มั้ย ฉันจะได้ต้มมาม่าให้”
“ไม่เป็นไร ฉันอิ่มแล้ว”
“แต่เมื่อกี้คุณบอกว่าหิวอยู่เลยนะคะ”
“เธอจะให้ฉันกินมาม่าผสมเลือดของเธอรึไง เธอจะไปไหนก็ปะ ฉันเหม็นขี้หน้าเธอเต็มทนละ”
“งั้นฉันขอเก็บของก่อนแล้วจะไปนะคะ”
“ก็ไฟมันดับ พรุ่งนี้ก็ค่อยมาเก็บเซ่!”
“งั้นฉันขอตัวนะคะ” ฉันเดินขึ้นห้องนอนอย่างงงๆ อะไรของเขากันแน่นะ เดี๋ยวกินเดี๋ยวไม่กิน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย แต่ที่ฉันแน่ใจได้อย่างก็คือ ตอนนี้ฉันกำลังหวั่นไหวกับคนที่ไม่ควร!!!!!
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
แถมเป็น140%ไปเลย ไถ่โทษที่หายไปหลายวัน รอกันอยู่รึเปล่าน้า~?
ถ้าชอบก็คอมเม้นท์ให้กำลังใจด้วยนะคะหรือจะกดถูกใจกำให้ดาวจะเป็นพระคุณอย่างยิ่งเลยค่ะ :)
ฝากติดตามด้วยน้า~
แล้วเจอกันตอนหน้า...
PRISTIN
ความคิดเห็น