คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1 - [100%]
1
“ชื่อ จอมขวัญ เรียกสั้นๆว่า ขวัญก็ได้ค่ะ อยู่ปี1 คณะนิเทศ”
‘ฮิป! ฮิป! ฮิป! ฮิปโป โอ้โห ตัวมันใหญ่มัน เดินอุ้ยอ้าย มันเดินอุ้ย ลัลล้า ลัลลัลลา ลัลล้ลลา’
‘มีตารอบตัว รอบตัวรอบตัว มีตัวลายตา ลายตาลายตา ฮูลาฮูลา สับปะรด ๆ (เปรี้ยวไหม ๆ...เปรี้ยว) เปรี้ยวทำยังไง...เปรี้ยวก็จิ้มเกลือ หวานก็จิ้มเกลือ เปรี้ยวก็จิ้มเกลือ หวานก็จิ้มเกลือ ถ้าไม่มีเกลือ ก็ไม่ต้องจิ้มหม่ำไปเลย ๆ’
‘มะหมี่ มะหมี่ มะหมี่ขูดมะพร้าว ทำกับข้าวอยู่ในครัว มะหมี่ไม่รู้ตัวถูกคนชั่วลากเอาไป เอาไม้แหย่รู
ถู ๆ ไถ ๆ แสบ ๆ คัน ๆ มัน ๆ ปนกันไป เอาออกก็ไม่ได้ ใครก็ได้ช่วยเอาออกที เอาออกที เอาออกที’
แย่แล้วๆ...ฉันกำลังสาย! มันเป็นอะไรที่ไม่ดีแน่ๆสำหรับการรับน้องวันแรก ฉันไม่น่าพาน้องพอร์ช
(จักรยานสุดที่รัก) ปั่นมาจากบ้านแบบนี้เลย รู้อย่างนี้ขึ้นรถเมล์มาเสียแต่แรกคงไม่มีปัญหา
เพราะน้องพอร์ชน่ะสิ ดันโซ่ตก เสียเวลาซ่อมตั้งนาน ไม่น่างกเงินเลยเราToT
กริ๊ง~~~~~
[ฮัลโหล! ขวัญแกอยู่ไหนแล้ว ที่คณะคนมาเกือบจะครบแล้วนะ รีบมาเร็วๆเลย] เสียงโหวกเหวกโวยวายจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเพื่อนสนิทของฉันเอง
[เม่ย ฉันอยู่หน้าประตูทางเข้าแล้ว อีกแป๊ปเดียวก็จะถึงละๆ]
[โอเค ฉันจองที่ให้แล้วนะ อยู่ข้างหลังๆอ่ะ]
[ขอบใจมาก]
แล้วคณะของฉันอยู่ไหนล่ะเนี่ย? ขณะที่ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบแผ่นพับแผนที่ของมหาลัย
น้องพอร์ชดันทรยศโซ่ตกอีกครั้ง
“เฮ้ย! ระวังนะคะ! หลบไปค่ะ! หลบไป!” ฉันร้องบอกผู้คนตามข้างทางให้หลบไปเพราะ
มันกำลังจะทรงตัวไม่อยู่ตอนที่ลงเนินชันๆแบบนี้ยังไงล่ะ
“อย่าขวางทางค่ะ! รถเสีย! หลบไปปปป...!”
โครม!
เนื่องจากมีผู้ชายคนหนึ่งกำลังใส่หูฟังอยู่เลยไม่ได้ยินในสิ่งที่จอมขวัญตะโกนบอก ทำให้เธอหักรถหลบไปชนกับต้นไม้เข้าอย่างจัง
“โอ๊ย!”
“คุณ! เป็นอะไรมากรึป่าวครับ เจ็บตรงไหนมั้ย”
“เหมือนจะเจ็บที่ข้อเท้านะคะ” จอมขวัญตอบ ก่อนที่จะเงยหน้าไปสบตากับนัยน์ตาสีน้ำตาลดูอบอุ่นภายใต้กรอบแว่นตากลมมนและผิวขาวซีด ที่ยิ่งขับให้ใบหน้าหล่อๆนั้นดูน่าหลงใหลยิ่งขึ้นไปอีก
“ขอผมดูหน่อยนะครับ อ๋อ...ข้อเท้าแพลงนี่เอง” นิ้วของเขาแตะที่ข้อฉันเบาๆ
“ลุกไหวมั้ยครับ ให้ผมช่วยนะ” วงแขนกว้างช่วยพยุงฉันเอาไว้ให้ค่อยๆลุกขึ้น
“ขอบคุณค่ะ”
“ผมว่า ไปประคบเย็นแล้วพันข้อเท้าไว้ดีกว่านะ เดี๋ยวมันจะบวมไปใหญ่” ร่างสูงพูดก่อนจะมองวงหน้าเรียวบาง ดวงตาเป็นประกาย เส้นผมสีน้ำตาลยาวรุ่ยร่ายกับหน้าม้าที่เข้ากับรูปหน้าของเธอ แม้เธอจะไม่ใช่คนสวยอะไรมากมาย แต่ก็จัดได้ว่าเป็นคนน่ารักที่น่ามองคนหนึ่งเลยทีเดียว จนทำให้เขาไม่ทันฟังในสิ่งที่เธอพูด
“มะ...เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะครับ?”
“พอดีต้องรีบไปรับน้องน่ะค่ะ ฉันกำลังสายแล้ว”
“ถ้าไม่ไปทำแผลตอนนี้มันจะแย่ไปใหญ่นะ ไม่ห่วงหรอกเรื่องรับน้องเดี๋ยวผมจะรับผิดชอบให้เอง”
“แต่...” ไม่ทันที่ทันจะพูดจบเขา ออกแรงพยุงฉันไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
“รีบไปเถอะครับ เดี๋ยวจะสายไปใหญ่”
หลังจากทำแผลเสร็จแล้ว เวลาก็ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเต็ม ฉันต้องโดนทำโทษแน่ๆเพราะโทรศัพท์ของฉันมีสายที่ไม่ได้รับเกือบสิบสาย
“เมื่อกี้ น้องบอกพี่ว่า ชื่ออะไรนะ” พี่ต้าร์ถามขึ้น ขณะช่วยพยุงฉันไปที่ซุ้มของคณะ อ๋อ! ไม่สงสัยนะว่า ฉันไปสนิทสนมกับเขาตอนไหน ระหว่างทางพี่เขาก็แนะนำตัวเองว่า ชื่อ ต้าร์ วศิน ปี3 คณะแพทยศาสตร์
“ชื่อ จอมขวัญ เรียกสั้นๆว่า ขวัญก็ได้ค่ะ อยู่ปี1 คณะนิเทศ”
“พอดีเลย คณะนิเทศอยู่ข้างหน้านี่แหละ” พี่ต้าร์บอกพร้อมกับส่งรอยยิ้มพิฆาตใจมาให้ คนอะไรยิ้มน่ารักชะมัด
“แล้วน้องขวัญตั้งใจขี่จักรยานมาเรียนทุกวันเลยรึป่าวเนี่ย ?”
“ก็ว่าจะอย่างนั้นแหละค่ะ ประหยัดค่าเดินทางได้เยอะเลยนะคะ”
“แล้วจะกลับบ้านยังไง จักรยานก็พังแบบนี้”
“คงต้องนั่งรถเมล์กลับแทนแล้วล่ะค่ะ”
“งั้นจักรยานนี่ไว้กับพี่ดีกว่านะ เดี๋ยวพี่เอาไปซ่อมให้”
“ไม่เป็นไรค่ะ อย่ารบกวนพี่จะ...”
“นี่ไง! ถึงคณะนิเทศละล่ะ” จะมีสักครั้งมั้ยที่พี่เค้าไม่ตัดบทฉันเนี่ย! -_-
“น้องๆปี1 ใครรู้ตัวว่า มาช้าออกมายืนข้างหน้าเลยครับ!” รุ่นพี่หน้าเหี้ยมในคณะของฉันพูดด้วยเสียงดังลั่น ดังยิ่งกว่าโทรโข่งอีก ไม่เจ็บคอเหรอคะT^T
“พี่ต้าร์คะ รีบเดินหน่อยได้มั้ยคะ คือพี่เค้าจะทำโทษแล้วอ่ะค่ะ” ทันทีที่ฉันพูดจบพี่หน้าเหี้ยมคนนั้นก็หันมาทางฉันพอดี
“เอ้า! น้องคณะอะไร?”
“คณะนิเทศค่ะ พี่คะ หนู...”
“คือเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ เราทำน้องเค้าข้อเท้าแพลงแล้วไปทำแผลมา ก็เลยมาช้า นายอย่าลงโทษอะไรน้องเลยนะ”
“แต่กฎก็ต้องเป็นกฎว่ะนาย เราคงทำตามที่นายขอไม่ได้”
“งั้นเราขอทำแทนน้องได้รึป่าว”
“พี่ต้าร์คะ ไม่เป็นไรค่ะ ตอนแรกหนูเกือบจะชนพี่ด้วยซ้ำ หนูรับผิดชอบเองดีกว่านะคะ”
“เราเงียบไปเถอะน่า!” พี่ต้าร์หันมาพร้อมกับทำหน้าดุ
“งั้นนายวิ่งรอบสนาม 30รอบก็พอ ส่วนคนอื่นๆที่มาสายวิ่งรอบสนาม 50รอบ ปฏิบัติ!” พี่หน้าเหี้ยมตะโกนบอกทุกคนอีกครั้ง พร้อมกับกวาดสายตาโหดๆไปยังเหล่าปี1ที่มาสาย พี่เค้าจะเมื่อยหน้ามั่งมั้ยนะ -.,-
“พี่ไปก่อนนะ โชคดีล่ะ” พี่ต้าร์พูดเสร็จและกำลังออกตัวจะวิ่งไปที่สนาม
“ขอบคุณมากๆนะคะ แล้วก็ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ” ฉันพูดพลางยกมือไหว้
“ไม่เป็นไรๆ ไม่ต้องคิดมากนะ” พี่ต้าร์ตอบพลางขยิบตาให้ฉันแล้ววิ่งออกไป
“ขวัญ! แกไปทำอะไรมาเนี่ย พวกฉันเป็นห่วงแทบแย่” เมยเม่ย เพื่อนสนิทของฉันพูดขึ้นก่อนจะมาช่วยพยุงฉัน
“ว่าแต่แกไปหาผู้ชายแซ่บๆแบบนั้นที่ไหนยะ คนอะไรน่ารักอ่ะ”โจว นังเพื่อนตุ๊ดห่วยจีบปากจีบคอพูด พร้อมกับแววตาอันน่าสะพรึงกลัว ทั้งสองคนเป็นเพื่อนรักตั้งสมัยมัธยม เป็นเรื่องที่โชคดีมากๆที่พวกเราได้มาเรียนอยู่ในมหาลัยเดียวกันและยังคณะเดียวกันอีก
“แกควรห่วงฉันก่อนมั้ยโจว”
“นังขวัญ! บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกว่า โจลี่”
“ฉันว่า พวกเราไปเข้านั่งในแถว ก่อนที่จะโดนทำโทษดีกว่า” เมยเม่ยผู้ช่วยตัดบทสนทนา ก่อนที่จะบานปลายไปมากกว่านี้
เมยเม่ย เป็นผู้หญิงที่สวย เธอมีผิวขาวจัดตามแบบฉบับของคนไทยเชื้อสายจีน ผมสีดำสนิทเป็นมันเลื่อมโดยธรรมชาติ ริมฝีปากสีแดงที่ถูกแต่งแต้มจากลิปสติกราคาแพง แม้เธอจะมาจากครอบครัวมาร่ำรวย แต่ก็ไม่เคยคบเพื่อนจากฐานะ อาจจะมีนิสัยเอาแต่ใจตัวเองและใจร้อนไปบ้าง แต่เธอก็รักเพื่อนพ้องเป็นที่สุด
โจว หรือโจลี่ ชายไม่จริงหญิงไม่แท้ ภายนอกอาจดูเหมือนหนุ่มตี๋ปากแดงหน้าตาดี แต่ที่จริงแล้วใจเป็นหญิงเกิน100%แน่นอน ที่ต้องแอ๊บแมนไว้เพราะกลัวที่บ้านจะจับได้ โจวเป็นคนปากร้ายแต่ก็ใจดี มีน้ำใจคอยช่วยเหลือเพื่อนๆอยู่เสมอ
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
กลับมาแล้วค่ะ สำหรับเรื่องนี้ได้เปลี่ยนเนื้อหากลับเค้าโครงเรื่องนิดหน่อย
เขียนเป็นเรื่องแรกถ้าอยากติชมอะไร เชิญได้ตามสบายเลย!
ถ้าชอบก็คอมเม้นท์ให้กำลังใจด้วยนะคะหรือจะมาพูดคุุยกันก็ได้ :)
ฝากติดตามด้วยน้า~
แล้วเจอกันตอนหน้า...
PRISTIN
ความคิดเห็น