[IKON] "HOODWINK" DoubleB&Junjin

ลำดับตอนที่ #6 : file05 :: trust me

I wish that when I wake up you're there
To wrap your arms around me for real
And tell me you'll stay by side

CHANWOO’S SIDE

ผมมองเสื้อตัวเองที่ถูกถอดกองอยู่กับพื้น...

เเละเลื่อนสายตาขึ้นมามองร่างเล็กที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าผม มองมาด้วยสายตาว่างเปล่าเหมือนทุกครั้ง ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

เขาจ้องมาที่ผม...อยู่ซักพักใหญ่ เลื่อนมือมากุมมือที่ทิ้งอยู่ข้างลำตัวของผมเอาไว้

ก่อนจะหันไปมองผู้คุมอีกคนที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูที่ยังปิดไม่สนิทดี

โบกมือให้คนนอกออกไป...ไกลๆห้องนอนของเขา..

ผมกำลังอยู่ที่ห้องพักของซงยุนฮยอง

ห้องพักของผู้คุม ที่นับวันผมก็มาที่นี่บ่อยขึ้นเรื่อยๆ จนเกือบจะกลายเป็นภารกิจประจำวันไปซะแล้ว ที่จะมีผู้คุมไปตามเรียกผมถึงห้อง และพาตัวมายังที่นี่

ยุนฮยองหันกลับมามองที่ผมอีกครั้ง เขย่งขึ้นมาเเละเริ่มจูบผมก่อน นั่นทำให้ผมรีบเอื้อมมือไปสอดรับแผ่นหลังคนที่เเก่กว่าเอาไว้ และกระชับเข้ามาใกล้ขึ้นอีก

มือบางของอีกคนที่ถูกยกขึ้นมาเกาะไหล่ผมเอาไว้เป็นหลักโดยที่ปากของพวกเรายังไม่ละออกจากกัน

ความรู้สึก...โหวงๆ...เเละหิวกระหายบางอย่างถูกจุดขึ้นอีกครั้งในตัวผม

และผมรู้ว่านั่นหมายถึงผมกำลังต้องการ

ต้องการยุนฮยอง...

เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ผมปล่อยให้ตัวเองทำตามใจตัวเองโดยการรั้งหน้าของยุนฮยองฮยองเอาไว้ ไม่ให้อีกคนผละออกไปตามที่ต้องการ

"อื้อ" จนกระทั่งเสียงประท้วงเล็กๆนั่น...ทำให้ผมต้องถอนจูบออกมาด้วยความรู้สึกเสียดาย

"ว..วันหลังอย่าทำเเบบนี้อีกนะ"ยุนฮยองพูดด้วยสีหน้าเเดงก่ำในขณะที่มองมาที่ผมพลางหอบหายใจอย่างแรง

...น่ารัก เป็นคำเดียวที่ผมสามารถใช้สมองของตัวเองคิดขึ้นมาเพื่ออธิบายคนตรงหน้าของผมในตอนนี้ได้ แต่ผมไม่ได้พูดคำนั้นออกไปหรอก เเค่ยิ้มเจื่อนๆให้เขาก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายไปที่คอขาวเเทน

ผมดึงเสื้อนอกของเขาจนลดต่ำลง ก่อนจะเเหวกคอเสื้อยืดขาวของเขา....

ก่อนจะทำในสิ่งที่ทำเป็นประจำจนจำกลิ่นหอมๆอ่อนๆของยุนฮยองได้

สร้างรอยสีเเดงไปทั่วคอขาว ลามลงมาถึงกระดูกไหปลาร้า

ประกาศให้ทุกคนรู้ว่ายุนฮยองเป็นของผม

ในขณะที่เขาก็ใช้เล็บครูดไปตามเเผ่นหลังของผมแรงๆจนรู้สึกคับยิบๆ

แต่นั่น..ยิ่งทำให้อุณหภูมิในร่างกายผมสูงเข้าไปใหญ่...เหมือนมีใครมาจุดไฟเอาไว้อย่างงั้น จุดไฟไว้ทั่วห้องนอนขนาดกลางนี้

แต่นั่นเเหละอย่างที่เคย..

สุดท้ายมันก็ไม่เคยมีอะไรไปมากกว่านี้ซักที

"พ..พอได้เเล้วจองชานอู"

ผมผละออกมาตามคำสั่ง

แน่นอน...ว่าผมต้องทำตามคำสั่ง...ของยุนฮยอง

ผมเผลอสบทออกมาเล็กน้อยก่อนจะพยายามเบนสายตาออกจากยุนฮยอง

มันอย่างนี้มาทุกครั้ง และจบลงแบบนี้ทุกครั้ง

จบลงที่ยุนฮยองเดินเข้าห้องน้ำไปพร้อมรอยแดงเต็มคอ

ใช่...ผมไม่เคยมีอะไรกับยุนฮยองหรอก

มันก็เเค่เรื่องโกหกเท่านั้นเอง

 

20%



 

เรื่องโกหกที่ยุนฮยองบอกว่ามันจะทำให้ผมปลอดภัยจากบรรดาผู้คุมคนอื่นๆ

จริงๆผมก็ไม่เข้าใจนักหรอก ผู้คุมที่ไหนจะอยากมายุ่งกับผมกัน

ผมอยู่ที่นี่มาตั้งเเต่เด็ก ผู้คุมไม่ค่อยสนใจเด็กๆเท่าไหร่หรอก เเถมพอผมโตมา ผมเองก็ไม่ใช่คนที่ดู...น่าจะเข้ามายุ่งเท่าไหร่ ผมไม่ใช่คนบอบบาง ติดจะสูงและดูตัวใหญ่ไปด้วยซ้ำ

สิบกว่าปีที่ผมอยู่ที่นี่มันทำให้ผมเรียนรู้วิธีที่จะเป็นจุดสนใจ เรียนรู้ที่จะทำยังไงให้ไม่ขัดหูขัดตาผู้คุม ไม่โดดเด่นกว่าใครคนอื่นๆ

นั้นทำให้ผมรู้วิธีการที่จะทำให้ตัวเองปลอดภัยมากที่สุดเสมอ

            และผมก็พยายามมากที่สุดที่จะทำตัวเองให้ชินกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่

จนกระทั่งซงยุนฮยองเข้ามา

ผมจำไม่ได้แน่ชัดหรอกว่ามันใช้เวลากี่วันนับตั้งแต่วันแรกที่ผมเห็นยุนฮยองเดินผ่านหน้าห้องขังผมไปจนถึงวันที่เขาให้ลูกน้องมาลากผมเข้าไปในห้องของเขา

 ตอนแรกผมคิดว่าเขาจะมีตำแหน่งสูงกว่าการเป็นผู้คุมซะอีก  เขาดูดีเกินไปจริงๆ

นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมเข้าไปในห้องผู้คุมซักคน... มันดูน่ากลัว มันทำให้ผมตกใจ

คนอย่างซงยุนฮยองจะมาต้องการอะไรคนแบบผมกัน?

แต่สุดท้ายพอผมเข้าไปในห้องเขาจริงๆ..แค่เข้าไปนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้อง ส่วนเขาแค่อ่านหนังสือเล่มโตพร้อมกับฟังเพลงเฮวฟวี่เมทัลไปด้วยโดยไม่พูดออะไร ปล่อยให้ผมนั่งนิ่งๆอยู่เกือบ 4 ชั่วโมงเต็ม

ตอนก่อนออกมาก็ไม่วายกำชับหากมีใครมาถามให้ผมตอบว่า ไม่มีอะไรพิเศษระหว่างผมกับเขา

แต่แน่นอนว่าไม่มีใครเชื่อหรอก

คนเราก็ตัดสินในสิ่งที่เห็นกันทั้งนั้น

ผมค่อยๆเอนตัวลงบนเตียงไซส์ควีนในห้อง นั่งพิงกับหัวเตียง ก่อนจะหลับตาลง  ปล่อยให้ความคิดในหัวแล่นไปเรื่อยๆ

“อาบน้ำไม๊?” เสียงของยุนฮยองดังขึ้นทำให้ผมหันไปมองที่ประตูห้องน้ำ ก่อนจะพบเข้าในสภาพที่ผมเปียกชุ่มกำลังเดินออกมาพอดี

“พึ่งอาบเมื่อก่อนเข้ามา”ผมตอบก่อนจะมองตามร่างของยุนอยองที่ขยับใกล้เข้ามาเรื่อยๆก่อนจะทรุดตัวนั่งลงข้างๆผม

“เป็นอะไรห้ะ? อารมณ์เสีย?”

“ไม่รู้สิครับ..”

“ใครทำอะไรนายอีกล่ะ ให้ฉันช่วยก็บอก”

“เรื่องนี้พี่ช่วยไม่ได้หรอก”

“ถ้านายคิดอย่างนั้นก็ตามใจ แต่รู้ใช่ไม๊ชานอู พี่ชายคนนี้จะช่วยนายเสมอ”

พี่ชายนั่นเป็นคำที่ยุนฮยองให้กำหนดสถานะระหว่างพวกเขา

ผมไม่เคยบอกเขาหรอกว่าผมไม่ชอบคำว่าพี่น้อง

“...”

“...”

“ถ้าสมมุติวันนึง ผมทำผิดกับพี่ พี่จะตัดพี่ตัดน้องกับผมไม๊”

“ขึ้นอยู่กับว่านายกำลังวางแผนจะทำอะไรผิดต่อฉัน ทำไม มีคนจ้างมาฆ่าฉันรึไง”

“ก็ไม่เชิง...แต่ถ้าผมตกลงพี่จะต้องลำบากแน่ๆ”

“...”

“แต่ถ้าไม่ตกลง ผมก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสแบบนี้อีกเมื่อไหร่”

“โอกาสที่ว่าของนายคืออะไร”

“...เซฟโซน”

“ว้าว นั่นเป็นรางวัลใหญ่นะ จอง ชานอู นายต้องไปพบคนใหญ่คนโตมาแน่ๆ แล้วนายจะทำมันรึเปล่าล่ะ”

“ถ้าเกิดสมมุติผมทำขึ้นมาจริงๆพี่จะเกลียดผมไม๊”

“เกลียดนาย..? หลังจากที่นายมาสารภาพผิดก่อนที่จะทำร้ายฉันซะอีกอย่างนั้นน่ะหรอ ฉันว่านายตัดสินใจไปแล้วมากกว่านะว่าจะทำหรือไม่ทำ”

“ผมก็ว่างั้น ผมน่ะ ทำอะไรพี่ไม่ได้จริงๆ” ผมพูดพร้อมกับถอนหายใจออกมาแรงๆและหลับตาลงเบาๆ

ผมต้องบ้าไปแล้วที่โยนโอกาสดีๆแบบนี้ทิ้ง

คนที่ชื่อ กูจุนฮเว อะไรนั่นต้องหาทางมาเล่นงานผมแน่ๆ

“ขอบคุณนะที่ไม่ทรยศกัน”

“มันจะดีนะ ถ้าพี่หาทางกันผมออกจากคนที่ชื่อกูจุนฮเวอะไรนั่นด้วย อีกไม่นานเขาต้องหาทางมาบังคับผมแน่ๆ ไม่ก็บังคับให้พี่พูดเอง”

“จะพยายาม...” เขาตอบเบาๆก่อนจะส่งยิ้มให้ผม.. ยิ้มที่อ่อนโยนแต่กลับดูเยือกเย็น... เหมือนกับดอกไม้ในหน้าหนาว

ยุนฮยองน่ะ เหมือนดอกไม้หน้าหนาวจริงๆนะ สวยงามท่ามกลางความโหดร้าย ดูสงบนิ่งก็จริง แต่กลับอ่อนแอ

“ใช้พลังของนายสิ” ยุนฮยองพูดต่อ ทำให้ผมต้องหันไปมองที่นาฬิกาหัวเตียงอย่างแปลกใจ

“ตอนนี้? พึ่งสองทุ่มเองนะ”

“นะ...ขอร้องล่ะชานอู”

พลังของผมคือสามารถทำให้ใครคนนึงหลับได้...  มันไม่ใช่พลังที่ดีอะไรมาก ผมสามารถทำให้คนจำนวนน้อยๆหลับได้ในไม่กี่สิบวิ ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่เร็วพอที่จะใช้ทำอะไรได้มาก

คงมีแต่ซงยุนฮยองคนเดียวล่ะมั้งที่เห็นประโยชน์จากมัน

เขาเคยเล่าให้ผมฟังว่า เขาเป็นโรคนอนไม่หลับ... ไม่ว่าจะพยายามข่มตาขนาดไหน หรือแม้กระทั่งกินยาก็ไม่สามารถทำให้เขาหลับได้เต็มตา จนเขาบังเอิญไปเห็นความสามารถของผมโดยบังเอิญในประวัติ

“ผมขอถามอะไรก่อนอย่างนึงได้ไม๊... พี่เป็นอะไรกับคิมจินฮวานและคังซึงยุน”

“มันจะดีกว่าถ้านายไม่รู้เรื่องของสองคนนั้น มันจะดีกว่ากับทั้งนายและฉันชานอู ฉันขอโทษ”

“โอเค....ผมจะปล่อยเรื่องสองคนนั้นไป แต่ถ้าอย่างงั้น...พี่ต้องตอบคำถามนี้กับผม...”

“...?”

“ใครคือ บ๊อบบี้ คิม?”






 

50%

 HANBIN'S SIDE
 

ผมลืมตาขึ้นในห้องสีขาวสะอาด...และมีสายระโยงระยางเต็มตัวผมไปหมด....กลิ่นของยาฆ่าเชื้ออันคุ้นเคย..

โรงพยาบาล?

ผมมองไปรอบๆห้องนั้นอีกเล็กน้อยก่อนจะพบกับโต๊ะทำงานของหมอ...

เจ้าของแผ่นหลังที่เห็นเป็นประจำ

คิม จีวอน

เฮือก!!!

ผมตื่นขึ้นจากความฝันอีกครั้งพร้อมกับเหงื่อที่ไหลเต็มใบหน้า ผมใช้มือลูบหน้าตัวเองก่อนจะสัมผัสได้ถึงความชื้นที่หางตา..

ร้องไห้อีกแล้ว

ฝันแบบนี้อีกแล้ว...ครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ???

            ครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ผมยังพาตัวเองออกจากห้วงฝันร้ายที่ตามผมมาติดๆเป็นเงาตามตัว

ตั้งแต่วันที่หนีออกมานั่น ผมก็เอาแต่ฝันร้ายอยู่ตลอด ยิ่งหลังๆยิ่งเริ่หนักข้อขึ้นเรื่อยๆจนบางครั้งผมก็ไม่แน่ใจว่า..อะไรกันแน่ที่เป็นความฝันกันแน่

ทุกๆครั้งที่ผมตื่นขึ้นมาความกลัว และ ความเจ็บปวดก็จะยังตามหลอกหลอนผม... กลิ่นของโรงพยาบาลที่ยังติดออยู่ที่ปลายจมูก... ราวกับมันคือเรื่องจริงยังไงอย่างงั้น

เสียงคนพูดคุย เสียงของเครื่องวัดระดับการเต้นของหัวใจที่ดังก้องไปมายังคงชัดเจนในโสตประสาท

“ฝันร้ายอีกแล้วหรอ?”เสียงของจีวอนดังขึ้นโดยที่เจ้าตัวกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานที่ตั้งอยู่ไม่ไกล

“...อีกครั้งน่ะ” ผมตอบบ๊อบบี้ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆให้เขา

ผมมองตามร่างของบ๊อบบี้ลุกจากเก้าอี้มาช้าๆก่อนจะทรุดนั่งลงข้างๆผม..ก่อนจะรับผมไว้ในอ้อมแขนอันอบอุ่นของเขา

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงสามารถทำให้ผมผ่อนคลายและทิ้งความไม่สบายใจทุกอย่างไว้ที่บ่ากว้างของเขาคนนี้..

            มันอาจจะเป็นเวทย์มนต์วิเศษอย่างนึงของบ๊อบบี้ก็เป็นได้ล่ะมั้ง

“อย่าเครียดสิ เวลานายทำหน้าเครียดน่ะ น่าเกลียดจะตาย”

“ฮยองอ่ะ!”ผมพูดอย่างเคืองๆและทิ้งความคิดทุกอย่างเอาไว้เบื้องหลัง ตอนนี้มันไม่มีอะไรแล้ว...

เขาเอื้อมมือมาลูบที่หัวของผมเบาๆ

“แต่ก่อนน่ะ... เวลานายฝันร้ายก็ชอบหนีไปนอนห้องเดียวกับฉันบ่อยๆ มาอ้อนฉันแบบนี้เลย”

ใช่... ตอนนี้น่ะ ผมกำลังตื่นอยู่... ผมกำลังจะหลุดออกจากฝันร้ายพวกนั้นเเล้ว

และจะไม่กลับไปขังตัวเองไว้ในความทรงจำบ้าบอพวกนั้นอีก

“จีวอนฮยอง...”

“หึ?”

“ฮยองน่ะ...จะไม่ทิ้งผมไปไหนใช่ไม๊....”

            “ไม่ ไม่จนกว่านายจะไล่ฉันให้ไปไกลๆ คิมฮันบิน”

            “...”

            “จนกว่าจะถึงวันนั้น ฉันจะไม่ปล่อยมือจากนาย”

            “ฮยองน่ะ...เป็นของขวัญชิ้นเดียวที่ผมเคยได้รับมาตลอดชีวิตนี้...อย่างน้อยก็เท่าที่ผมจะพอจำได้”

            “...”

“พี่อาจจะไม่รู้แต่พี่น่ะ สำคัญกับผมมากจริงๆ...ไม่ว่าเราจะเคยคบกันจริงๆอย่างที่พี่เคยเล่ารึเปล่า ผมคงจะจำความทรงจำกับความรู้สึกตอนนั้นไม่ได้ตลอดชีวิตนี้ และคงเป็นฮันบินคนนั้นให้พี่ไม่ได้อีกตลอดกาล”

“นายเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตฉัน จำเอาไว้ คิมฮันบิน”

มันมีเรื่องอะไรหลายๆอย่างที่ผมต้องการพูดออกไปอีก... แต่เสียงของผมก็หายไปพร้อมๆกับตอนที่บ๊อบบี้เลือกจะโน้มหน้าลงมากดจูบลงที่หน้าผากของผมเบาๆ

ราวกับว่า ความคิด คำพูดทั้งหมดที่กำลังก่อตัววนไปวนมาในหัวของผมถูกพัดออกไปในวินาทีนั้น เหลือแต่ความอบอุ่นแผ่วเบาที่กลางหน้าผาก

“...อ่ะ...เอ่อ...” ดูเหมือนว่าเพราะสิ่งที่อยากจะพูดถูกดูดหายไปในอากาศแล้ว นั่นทำให้ผมเกิดติดอ่างขึ้นมาซะดื้อๆ

“เด็กดีต้องไม่คิดมากรู้ไม๊ ไม่ว่านายจะเป็นใครฉันก็รักนายทั้งนั้นแหละคิมฮันบิน”

            “....”

            นั่นสินะ...ผมยังต้องกลัวอะไรอีกล่ะ?

            ในเมื่อชีวิตของผมก็วางอยู่ในมือคนตรงหน้านี้แล้ว ยังจะมีอะไรให้ลังเล

            ผมแอบกัดปากตัวเองเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าคมของอีกคน

            ผมกำลังตกหลุมรักคิมจีวอน อย่างไม่มีข้อแม้ ตกหลุกรักในความอ่อนโยนที่ผมไม่เคยได้สัมผัส

“ฮันบิน..”

“หืม???”

“ส่งมือมาหน่อยสิ..” บ๊อบบี้พูดขึ้นก่อนจะยื้นมือของเขามาข้างหน้า ผมมองหน้าเขาอย่างงงๆก่อนจะส่งมือให้เขาไปทั้งอย่างนั้น

“...ฉันชอบนายนะ ไม่สิ.....รักนายนะ รักมาตั้งนานแล้ว"

            “..อืม...รู้แล้ว...”

            ดูเหมือนคำพูดพวกนั้นจะทำให้อากาศในห้องนี้ดูจะร้อนขึ้นมาอีกนิด ผมรู้สึกได้ถึงเหงื่อที่เริ่มซึมออกมาจากนิ้วมือ และความรู้สึกโหวงๆในช่องท้อง

            ราวกับลึกๆผมกำลังคาดหวังอะไรบางอย่างจากคนคนนี้

            อะไรบางอย่างที่แสนพิเศษ

“ถึงแม้ตอนนี้นายอาจจะไม่ได้ชอบหรือรักเหมือนที่ฉันรู้สึกกับนาย...”

“....” ผมได้แต่เงียบออกไปเป็นคำตอบ

“ถึงอย่างนั้น..ฉันจะ...ขอจองนายไว้ก่อนได้ไม๊?”

ผมเห็นชัดเจนในตอนที่ร่างสูงตรงหน้าค่อยๆหยิบกล่องขนาดเล็กใบนึงขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา... และผมรู้ว่ามันเป็นกล่องสำหรับใส่เครื่องประดับ

เหมือนในหนังหลายๆเรื่อง

ฉากที่โรแมนติกที่สุด... น่าอิจฉาที่สุด

ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก...

“จี..จีวอนฮยอง...”

“ถ้าวันนึงนายจะไปรักหรือชอบคนอื่น ฉันก็จะไม่บ่น ไม่ว่านาย ตอนนั้นนายค่อยคืนมันให้ฉันก็ได้.. แต่ตอนนี้แค่ใส่มันไว้ก็พอแล้ว...”

เขาค่อยๆเปิดกล่องกำมะหยี่สีดำสนิทนั่น ก่อนจะเผยให้เห็นแหวนเงินเรียบๆที่ถูกใส่เอาไว้ข้างใน

มันดูแปลกตาสำหรับผมมาก.. แต่ก้ทำให้หน้าของผมร้อนไปหมดเมื่อนึกถึงความหมายของแหวนวงนึง... ตื่นเต้นจนแทบจะขยับตัวไม่ได้ด้วยซ้ำ

บ๊อบบี้ดึงแหวนออกมาจากที่ของมัน ก่อนจะสวมแหวนวงนั้นเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายของผมอย่างเบามือ...

ผมเชื่อว่าถ้าใครเอากระจกมาส่องหน้าผมตอนนี้มันต้องแดงมากๆแน่นอน...ผมรู้สึกเหมือนมันกำลังจะระเบิดออกมาด้วยซ้ำ

“...อย่าพึ่งถอดมันจนกว่าจะถึงวันนะ...”

“ผมจะไม่มีวันถอดมัน...”

ทันทีที่ผมพูดมันออกไปริมฝีปากร้อนจัดของเขาก็กดลงมาที่ริมฝีปากของผม...อย่างอ่อนโยน

สัมผัสที่อ่อนนุ่มราวของเขาทำให้ผมรู้สึกราวกับลอยอยู่ในอากาศ

ผมไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปนานแค่ไหน แต่จูบอันแสนหวานของเราเริ่มร้องแรงขึ้นเรื่อยๆ  ในที่สุดผมก็สัมผัสได้ถึงมือของเขาเริ่มสอดผ่านเสื้อบางๆของเข้ามาสัมผัสกับร่างกายของผม

กับแผ่นหลังที่สัมผัสกับผ้าปูที่นอนสีครีม

ทุกๆสัมผัสที่เขามอบให้ทั้งหอมหวานและน่าหลงไหล

เหมือนจะตอกย้ำว่าต่อจากวันนี้...คืนนี้...วินาทีนี้ ผมจะเป็นของเขาคนดียว...

แค่เพียงคนเดียวท่านั้น เจ้าของชื่อของคนที่กำลังประทับตราความเป็นเจ้าของลงบนทุกๆตารางนิ้วของร่างกายของผม...

แค่ คิม จีวอน คนเดียว

Talk

ตัดได้น่ารักมาก คิดว่าทุกคนคงเตรียมอาวุธพร้อมแล้ว

ห้ามฆ่าเรานะทุกคน....ถถถถถถถ

จริงๆ....มันมีฉากคัทแหละ .____.

แต่เราแต่งไม่เก่งอ่ะ งื้อออออ มันสั้นมากด้วย ถถถถ

ใครสนใจ...แบบอันคัทเวอร์(?)

ติดตามได้ในแท็ก #ฟิคลวงดบบ หรือจะเมนชั่นมาขอกะดั้ยยยย @pimkiwiz




ป.ล.  เเอบมีคนถามว่าทำไมเรื่องเราดำเนินเรื่องเร็วจัง คือจริงๆเรื่องนี้เราวางเเผนให้มันเป็นเเค่ SF เองนะ...
เเต่พอร่างพล็อตไปเรื่อยๆมันเยอะมากจนคิดว่าถ้าเอามาเป็นฟิคยาวคงสนุกดี
จากตรงนั้นเราก็เลยเริ่มเเต่งเรื่องนี้มาเรื่อยๆ ทีนี้ปกติเราเป็นคนไม่ค่อยเขียนอะไรยาวๆเเบบนี้เท่าไหร่ 5555 เลยอาจจะดำเนินเรื่องเร็วหน่อย
เเล้วเรื่องนี้พล็อตก็ละเอียดมากด้วย เลยกะจะจับเฉพาะประเด็นหลักๆมาเขียน น้ำไม่ค่อยมีเท่าไหร่เลย... เราวางเเผนให้มันเเค่ซักไม่เกิน 15 ตอนด้วยล่ะ นี้ก็ปาเข้าไปครึ่งนึงเเล้ว เรื่องยังเอื่อยๆอยู่เลย หลังจากนี้เราจะเริ่มเข้าเรื่องจริงๆจังๆซะทีเเล้วค่ะ ถถถ


 
. ขอเเอบฝากช็อตฟิคเราด้วยนะ .
http://writer.dek-d.com/pimploy-proud/story/view.php?id=1328289

@SQWEEZ