คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : BJIN - DAYDREAM II [DRAMA PG-15] 100%
*** รอ EDIT คำผิด***
LOST MYSELF IN
“DAYDREAM II”
Where there’s only you&me
But I'm only human
And I bleed when I fall down
I'm only human
And I crash and I break down
Your words in my head, knives in my heart
You build me up and then I fall apart
'Cause I'm only human
- DAY DREAM II -
ผมนั่งพิงหัวเตียงมองไปยังร่างเล็กๆที่นอนอยู่บนเตียงของเขา
คิม จินฮวานงดงามเสมอในแบบของเขา
ผิวขาวๆและปากเเดงนั่นยังทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้เห็นและสัมผัส
ผมชอบเวลาจินฮวานมองผม
...มองแค่ผมคนเดียว
ผมจำได้ว่าตอนแรกที่รู้จักเขานั้น เขาทำให้ผมรู้สึกสนใจเขาได้มากอย่างที่ไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน มันจะเรียกได้ว่ารักแรกพบรึเปล่านะ?
ไม่หรอกมั้ง ...มันเป็นสเน่ห์ของจินฮวานมากกว่าที่ทำให้ผมอยากลองเข้าไปรู้จักเขามากขึ้นเรื่อยๆ
และผมก็รู้ว่าเขาน่ะ รักผมแบบหัวปักหัวปำเลยล่ะ.... รักถึงขั้นยอมทิ้งศักดิ์ศรีที่เจ้าตัวบูชาแล้วเดินลงนรกไปกับผม
ยอมหักหลังเพื่อนสนิทเพื่อมาอยู่กับคนเลวๆอย่างผม
หรือจริงๆจะเป็นผมที่ทำทุกทางที่ทำให้เขายอมดำเนินความสัมพันธ์เลวๆแบบนี้ต่อไปกันเเน่นะ?
สำหรับเขาแล้ว จินฮวานก็เหมือนกับ...ยาเสพติด?
เขารู้ตัวว่าช่วงนี้เขาติดจินฮวายเกินไปจริงๆ
เสพติดดวงตาคู่นั่น เสพติดปากหวานๆ กับร่างกายอันร้อนแรงของจินฮวาน
แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ทิ้งจินวูไม่ได้หรอก...
จินวูเป็นรักแรกของเขา
จินวูคือทุกๆอย่างสำหรับเขา...
เขาเป็นฝ่ายแอบรักจินวูมาตั้งแต่ต้น จนถึงตอนนี้มันก็ไม่เคยลดลง
เขายอมทำทุกอย่างได้เพื่อจินวู
และเเน่นอนว่าเขาไม่มีวันทิ้งจินวูเพื่อจินฮวานแน่นอน
จริงๆเรื่องทุกอย่างควรจะจบอย่างเรียบง่ายไปตั้งนานแล้วตอนที่จินวูยอมตกลงคบกับเขา... ถ้าไม่ติดที่จินฮวานชอบควงไอ้เด็กกูจุนเฮวอะไรนั่นมาให้เขาเห็นบ่อยๆ
มันทำให้ด้านมืดในตัวเขาเกิดความคิดที่ไม่อยากจะเสียจินฮวานให้ใครตื่นขึ้นมา
สุดท้ายเขาก็เป็นแค่คนเห็นแก่ตัวที่พยายามเก็บคนดีๆทั้ง2คนไว้เอง
แต่ที่แน่ๆคือตอนนี้เขาไม่มีวันปล่อยทั้งจินฮวานและจินวูไปแน่
.
.
.
.
ผมโดนจินวูลากมางานเลี้ยงของเขา...
....มันค่อนข้างน่าอึดอัดนิดหน่อยที่ต้องมาอยู่พร้อมๆกับจินฮวานกับจินวูพร้อมๆกัน
จริงๆเรื่องเเบบนี้มันก็เกิดขึ้นบ่อยเพราะจินวูกับจินฮวานนั้นสนิทกันมาก
แต่ยังไงผมก็รู้สึกไม่ดีอยู่ดี
รู้สึกไม่ดีที่ต้องทำดีกับจินวูต่อหน้าจินฮวาน...
กลัวว่าจินฮวานจะหลุดลอยหายไปจากเขา...
“เออมึง ไหนๆก็ไหนๆ กูสงสัยมานานและ มึงกะไอ้ ฮงซ้ง ฮงซอก นี่เป็นไรกันป่ะวะ เห็นมึงแท็กรูปหากันตลอดเลยในเฟส” เสียงของเพื่อนคนนึงของจินวูดังขึ้นเรียกความสนใจผมได้ดี
ฮงซอกงั้นหรอ...?
ผมยังคงนั่งฟังบทสนทนาของกลุ่มนั้นไปเรื่อยๆจนจินวูที่นั่งข้างๆผมก็ลุกไปร่วมวงอย่างจริงจังด้วย
“รู้จักดิ อยากหาคนเผานานและ พูดเลย มันจีบจินน้อยร้อยเปอร์เซ็นนน”
จีบจินฮวาน?????
หึ......
ผมคว้าเอามือถือตัวเองขึ้นมาก่อนจะเปิดเฟสบุ๊คขึ้นมาทันที
ผมกดเข้าไปดูในโปรไฟล์ของจินฮวานก่อนจะพบหลายๆโพสที่ถูกtagมาจากคนคนเดียว...
Hongsoek 8 hours ago
กินข้าวแปป with JinhwanKim, JINHYUNGJ
Hongsoek 3days ago
ติว@บ้านจินนี่ with JinhwanKim
Hongseok 1 week ago
Listening to— want you - Luke james with JinhwanKim
Hongsoek 2week ago
หนังสนุกสาสสสสสส watching BeginAgain wIth JinhwanKim
Hongsoek 2week ago
คอนเสาร์นี้อย่าลืมนะ :) with JinhwanKim
ยั่วโมโหเขาจนได้สิคิมจินฮวาน...
“กูไปห้องน้ำแปปเดี๋ยวมานะ”
ผมมองตามร่างเล็กๆนั่นจนกระทั่งเขาเดินหายไปก่อนจะแกล้งทำเป็นมีโทรศัพท์เข้าและเดินตามจินฮวานไปเงียบๆ
จนกระทั่งไกลมากพอก็ตัดสินใจเดินไปคว้าข้อมือของจินฮวานแล้วลากเขาไปยังที่ที่ไม่มีคน...ก่อนจะจับเขาไปยืนชิดผนังและเอาเเขนกันไว้
ขนาดผมโกรธเขาอยู่พอเห็นหน้าเขาใกล้ๆอย่างงี้ยังอยากจูบเขาขึ้นมาเลย ให้ตายสิ
“มีอะไรก็ว่า..อื้อ...เอาหน้าออกไปไปห่างๆนะฮันบิน ใครมาเห็นเข้าจะทำยังไง..”
“...”
“ปะ...ปล่อยได้ยัง...”
“...ฮงซอกอะไรนั่นน่ะ... เลิกยุ่งซะ” ผมพูดในสิ่งที่คิดออกไป
“หืม?”
“เลิกยุ่งซะ มันไม่ใช่คนดีหรอก”
อันที่จริงผมไม่รู้จักหรอกไอ้ฮงซอกอะไรนี่...แค่ไม่อยากให้จินฮวานยุ่งกับหมอนั่นเท่านั้นเอง...
“นายรู้จักเขาหรอ?”
“ทำตามที่ฉันบอก จินฮวาน” ผมเน้นเสียงเข้มกว่าเดิม...
“ทำไ....อื้ออ” แล้วผมกดจูบลงไปบนปากเขาทันทีที่เขาคิดจะตอบ...
และสาบานได้ว่าในวินาทีนั้น ผมลืมเรื่องจินวูไปอย่างหมดสิ้นจริงๆ
เพล้ง!
จู่ๆเสียงแก้วแตกก็ดังมาจากใกล้ๆทำให้ผมต้องผละตัวเองออกจากจินฮวานก่อนจะหันไปมองที่มาของเสียง
ตอนแรกผมไม่มั่นใจนักว่าเขาคนที่ยืนทำแก้วน้ำตกแตกอยู่ตรงนั้นคือใครกันแน่ จนกระทั่วจินฮวานทำหน้าตกใจและวิ่งเขาไปรั้งแขนคนคนนั้นไว้...
แทฮยอน?
เพื่อนของจินวู?
จู่ๆผมก็รู้สึกกลัวขึ้นมา...
กลัวที่จะเสียทั้งสองคนไป....
ผมตรงเข้าไปช่วยจินฮวานจับคนคนนั้นไว้ในขณะที่คนคนนั้นผลักจินฮวานลงไปนอนกับพื้น... ซึ่งผมทำให้ผมรู้สึกโกรธขึ้นมาจริงๆ
เขามีสิทธิ์อะไร?
แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดต่อว่าอะไรคนที่จับอยู่ จู่ๆเขาก็เหลือบสายตาไปเห็นจินฮวานที่กำลังลุกขึ้นมาร่วงออกนอกระเบียงไปต่อหน้าต่อตา!
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก แต่ผมเห็นมันอย่างชัดเจน
ภาพรั้วที่หักและร่วงลงไปสู่พื้นดินพร้อมๆกับร่างของจินฮวาน...!
ก่อนที่ผมจะได้ทำอะไรหัวใจของผมก็เหมือนถูกกระชากออกไปจากร่างกาย....มันชาไปหมดทั้งตัว
“จินฮวาน!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมตะโกนดังลั้นก่อนจะวิ่งไปจนชิดระเบียงและเห็นจินฮวานที่ตอนนี้นอนกองอยู่กับพื้นด้านล่างลงไปถึง 5 ชั้น
นี่มันอะไรกันวะ!?
ผมนิ่งค้างอยู่ตรงนั้นหลายวินาที เหมือนกันสมองของผมไม่สามารถสังการณ์อะไรได้อีกแล้วก่อนที่ผมจะรีบวิ่งลงไปดูข้างล่าง..
เมื่อผมไปถึงนั้นมีคนมุงอยู่เยอะทีเดียว
ผมรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนตอนที่ผมมองไปยังเขาที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น..
“บ้าเอ้ย!”
ผมอยากจะย้อนเวลากลับไป...
ผมฝ่าผู้คนเข้าไปก่อนจะทรุดนั่งอย่างหมดแรงอยู่ข้างๆเขาก่อนจะประคองเขาที่โดนอะไรซักอยากแทงอยู่ที่ท้องขึ้นมาโดยพยายามให้เขาเจ็บน้อยที่สุด
ผมจำไม่ได้หรอกว่าครั้งสุดท้ายที่ผมร้องไห้มันเมื่อไหร่กัน แต่ที่แน่ๆผมว่าตอนนี้ผมกำลังร้องไห้
เป็นครั้งแรกที่ผมเริ่มอยากจะสวดมนต์อ้อนวอนกับพระเจ้า...
ให้ทั้งหมดนี้เป็นแค่ความฝัน...
ผมยังนั่งอยู่ตรงนี้...
นั่งอยู่ตรงหน้าห้องฉุกเฉิน...
กลิ่นยากับกลิ่นคาวเลือดที่ยังติดอยู่บนเสื้อเชิ๊ตของเขา
เหมือนจะยิ่งตอกย้ำให้เขารับรู้ถึงความเป็นจริง...
เสียงร้องไห้ของคนอื่นๆที่กำลังรอคอยไม่ต่างจากเขาเหมือนกับเสียงหัวเราะเยาะเขาว่า
เขาอาจจะเสียคิมจินฮวานไปจริงๆ
นี่ผ่านมาเป็นชั่วโมงๆแล้วนับตั้งแต่จินฮวานเข้าไปในนั้น แต่ ทุกวินาทีช่างผ่านไปเชื่องช้าสำหรับเขา
เขาพยายามไม่มองไปยังจินวูที่ยังนั่งทรุดนั่งอยู่ใกล้ๆเขาโดยไม่ถามเขาซักคำว่าเกิดอะไรขึ้น... และรวมถึงพยายามไม่มองนัมแทฮยอนผู้เห็นเหตุการณ์ที่กำลังสติแตกร้องไห้ไม่หยุดตั้งแต่เกิดเรื่อง
“ฮันบิน...ไปเปลี่ยนเสื้อก่อนไม๊... เสื้อนาย...เอ่อ....มันเลอะน่ะ”เสียงจินวูดังเป็นครั้งแรก
ผมก้มลงมองเสื้อตัวเองที่เปรอะไปด้วยคราบเลือดมากมาย เช่นเดียวกันกับบนมือ...
มันคงดูน่าสะเทือนใจสำหรับคนที่อื่นๆน่าดูเมื่อผมคิดได้ว่ามันเป็นเลือดของคนคนที่คนอื่นๆกำลังคาดหวังให้เขาปลอดภัย
“...อื้อ”ผมตอบรับเบาๆก่อนจะคว้าเอาเสื้อที่จินวูให้คนเดินไปหาซื้อมาให้มาไว้ในมือ
ตอนแรกนั้นจินวูจะมาเป็นเพื่อนผมแต่ผมยืนกรานว่าเป็นไร ให้จินวูอยู่รอจินฮวานต่อ
ผมค่อยๆเดินไปตามทางช้าๆก่อนจะเลี้ยวเข้าไปในห้องน้ำของโรงพยาบาล เดินเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะปิดประตูล็อคและเริ่มลงมือเปลี่ยนเสื้อ
เมื่อผมจัดการทุกอย่างจนเรียบร้อยผมก็เดินออกมาที่อ่างล้างมือก่อนจะเพ่งเสื้อตัวเก่าในมือ
เสื้อเชิ๊ตสีขาวที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดงที่เริ่งแห้งทำให้ผมนึกถึงภาพตอนจินฮวานตกลงมาอีกครั้ง
ภาพพวกนั้นยังฉายไปซ้ำไปซ้ำมาในหัวเขานับครั้งไม่ถ้วน ราวกับจะหลอกหลอนให้เขาเป็นเสียสติไปยังไงอย่างงั้น...
ถ้าเขาแค่เอื้อมมือไปจับจินฮวานให้เร็วกว่านั้น...
ผมกำมือตัวเองแน่นเพื่อระบายอารมณ์
ผมอยากจะชกไอ้หน้าโง่ที่อยู่ในกระจกนั่นเสียจริง หึ...
ผมเป็นต้นเหตุของไอ้เรื่องบ้าๆนี้ทั้งหมด....
“จินฮวานปลอดภัยแล้ว”มิโนที่ดูมีสติที่สุดบอกเขาเมื่อเขาเดินกลับมาถึงที่หน้าห้องฉุกเฉิน “แต่หมอบอกว่าต้องรอดูอีกอย่างน้อย 24 โมง และถ้าจินฮวานไม่ฟื้นภายใน 3 วัน เขามีโอกาศที่จะเป็นเจ้าชายนิทรา”
“...”
“ตอนนี้ทุกคนอยู่ที่แถวห้อง ICU แทฮยอนเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทุกคนฟังแล้ว ทั้งเรื่องของนายกับจินฮวานด้วย”
“จินวูด้วยสินะ...”
“ฉันจะพูดกับนายดีๆโอเคนะ...นายกลับไปก่อนดีกว่า... นายไม่รู้หรอกว่าตอนนี้คนอื่นๆอยากจะรุมกระทืบนายขนาดไหน ฉันก็ด้วย”
“..”
“จินฮวานมี่พ่อแม่...พ่อแม่เขาเสียตั้งแต่จบม.ต้น วันนี้พวกฉันจะเฝ้าจินฮวานกันเอง ดังนั้นกลับไปซะ คิมฮันบิน” มิโนพูดก่อนจะเดินหันหลังไป
ทิ้งให้ผมจมอยู่กับความคิดและความเจ็บปวดอย่างไม่มีจุดจบคนเดียว
เขาเสียคนที่เขารักทั้งสองคนไปแล้วจริงๆ
4 วันต่อมา
เขาไม่เคยได้ข่าวอะไรจากทั้งจินฮวานและจินวูอีกจนกระทั่งวันนี้
ผมใช้เวลาส่วนใหญ่เก็บตัวอยู่ในห้องและกินเหล้ากินเบียร์ไปวันๆ....
พอได้มาเจอจริงๆผมกลับไม่ค่อยเสียใจกับการต้องเลิกกับจินวูเท่าไหร่ แต่ตอนนี้เป็นเหมือนเขารู้สึกผิดกับจินฮวานมากกว่า...
เขาเคยบุกไปโรงพยาบาลหลายครั้งแต่สุดท้ายก็ทำได้แค่ยืนอยู่หน้าห้องไม่กล้าเข้าไป...
จนกระทั่งได้เมสเสจวันก่อนจากมิโนที่ยังใจดีส่งมาบอกเขาว่าจินฮวานฟื้นแล้ว ถ้าจะให้เขาไปเยี่ยมจะช่วยกันทุกคนออกไปให้วันนี้ตอนเย็น
และตอนนี้เขาก็มาอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว
ผมกดลิฟท์ขึ้นไปที่ฉัน 8 ตามที่มิโนส่งเลขห้องมาให้กอ่นจะตรงไปยังห้อง 806 ที่เป็นห้องพักของจินฮวานทันที
ผมรู้สึกได้ถึงหัวใจของตัวเองที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆเมื่อยิ่งเข้าใกล้ห้องของจินฮวาน และเหมือนมันจะหยุดเต้นเมื่อมาหยุดลงตรงหน้าห้องจินฮวาน...
ผมมองเข้าไปผ่านช่องหน้าต่างเล็กๆที่ประตู
ก่อนจะเห็นร่างเล็กที่คุ้นเคยกำลังนั่งตาแป๋วอยู่หน้าทีวี
ผมรู้สึกได้ถึงเหงื่อที่ไหลออกมาเต็มมือด้วยควาตื่นเต้นปนประหม่า แต่ในขณะเกียวกันก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกผิดที่เอ่อล้นออกมาจากหัวใจ
ผมค่อยๆเปิดประตูช้าๆก่อนจะจะเข้ามาปะทะกับสายตาของร่างเล็กที่กำลังจ้องมองผมด้วยควาตกใจเล็กๆอยู่...ก่อนจะพูดบางประโยคที่ทำให้ใจผมตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“คุณ...เอ่อ เข้าห้องผิดรึเปล่าครับ?”
ทำไมจินฮวานถึงพูดออกมาแบบนี้?
“ครับ?”
“เอ่อ...คุณเข้าผิดห้องรึเปล่าครับ”ร่างเล็กๆนั่นถามผมหน้าตาเหวอๆ
“...ทำไมฮยองพูดอย่างงี้อ่ะ”ผมตอบเบาๆก่อนจะจ้องเข้าไปในดวงตาที่คุ้นเคยแต่กลับให้ความรู้สึกประหลาดออกไป..
“เอ่อ..”เขาพูดอ้ำอึ้งก่อนจะหยิบเอามือถือขึ้นมาก่อนจะกดโทรหาใครบางคน
“...”
“...ฮงซอก....นาย อยู่ไหนอ่ะ เอ่อ...รีบกลับมาที่ห้องได้ไม๊? พอดีมีคนที่ฉันจำไม่ได้โพล่มาเยี่ยมอ่ะ”เขากรอกเสียงใส่โทรศัพท์ก่อนจะมองมาทางผมอย่างหวั่นๆ
ฮงซอกงั้นหรอ?
ชื่อนี้อีกแล้ว
“....”
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันแน่? ทำไมเขาถึงทำตัวเหมือนไม่รู้จักผมกันแน่
“คือ...หลังจากอุบัติเหตุ บางอย่างในหัวฉันมันก็หายไปน่ะ...ถ้าหนึ่งในนั้นเป็นนายด้วย... เราก็คงรู้จักกันมั้ง”
“รู้จักกันงั้นหรอ? เหอะ... จินฮวานนี่นายเล่นตลกอะไรกับฉันรึเปล่า พวกเราน่ะ...”
ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบดี ประตูที่เคยปิดสนิทก็ถูกเปิดอีกครั้ง ทำให้ผมต้องหันไปมองผู้มาใหม่ทันที
คนนี้น่ะหรอฮงซอก...
ในแว๊บแรกที่เห็น จู่ๆความรู้สึกไม่ชอบหน้าก็ผุดขึ้นในหัวเขาอย่างรวดเร็ว
เขาเกลียดคนคนนี้อย่างบอกไม่ถูกจริงๆ
ในขณะที่เขาจ้องอีกฝ่ายก็ตอบโต้เขากลับมาด้วยสายตาที่เหมือนจะถามเขาว่า เขากล้ามาที่นี่ได้ยังไง... นี่แสดงว่าไอ้ฮงซอกนี่คงรู้เรื่องหมดแล้วสินะ
“เอ่อ...”จินฮวานเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาก่อนจะมองผมสลับไปมากับฮงซอก
“ฮงซอก... นี่นายรู้จักเขาไม๊อ่ะ?”
“รู้จักดิ....”
“คนนี้ก็คิม ฮันบิน แฟนจินวูไง” ฮงซอกพูดก่อนจะจ้องเขาเขม่งเหมือนจะตอกย้ำให้เขายอมรับฐานะของตัวเอง
“อ่า...แฟนจินวูหรอ? ตอนนี้จินวูไม่อยู่นะ กลับไปเอาของที่บ้านน่ะ อยู่แต่เรากะฮงซอก”
เหอะ...แฟนจินวูงั้นหรอ...
เข้าใจกำหนดฐานะเขานะ
“นี่...ออกไปคุยกันเดี๋ยวดิ”ผมหันไปพูดกับฮงซอกก่อนจะพุ่งออกนอกประตูไป...
นี่มันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
ซักพักฮงซอกก็เดินตามออกมาด้วยหน้านิ่งๆก่อนจะเริ่มเปิดประเด็นคุยกับเขาก่อน
“เห็นแล้วใช่ไม๊ว่าจินฮวานเป็นยังไง”เขาพูเสียงเรียบๆ
“ทำไมเขาเป็นอย่างนั้น ทำไมจำฉันไม่ได้”
“หมอบอกว่ามันไม่ใช่เพราะแรงกระแทกที่ทำให้เขาสูญเสียความทรงจำบางส่วนไป... แต่เป็นสภาพจิตใจของจินฮวานต่างหากที่เลือกจะลบความทรงจำพวกนั้นทิ้ง”
“หมายความว่ายังไง...?”
“ก็หมายความว่า จินฮวานอยากจะลบนายออกไปจากชีวิตไงคิมฮันบิน...”
“...”
“ออกไปจากชีวิตจินฮวานได้แล้ว ดูแลจินวูให้ดีๆเถอะ”
“...”
“ฉันหวังว่านายจะเข้านะ...เพราะมันจะไม่มีโอกาศที่ฉันจะคุยกับนายดีๆอีกแล้ว ไอ้เลว”
แล้วฮงซอกก็เดินหายกลับเข้าไปในห้องพักของจินฮวานอีกรอบ
จินฮวานลืมเขาไปแล้วจริงๆน่ะหรอ?
คำพูดของฮงซอกทำให้เขาเหมือนโดยชกโดยที่ไม่สามารถตอบโต้ได้
เขากำลังเสียศูนย์อย่างมาก...ผมจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกด้วยซ้ำ และไม่รู้ว่าตัวเองควรรุ้สึกยังไงกันแน่
เผมค่อยๆก้าวเท้าไปที่หน้าประตูห้องพักของจินฮวานอีกครั้งเมื่อตั้งสติได้ก่อนจะพบภาพที่ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดเจียนตายยิ่งกว่าเติม
จินฮวานกำลังจูบกับฮงซอกอยู่ข้างในนั้น
ในตอนแรกที่ผมเห็นผมรู้สึกอยากจะพุ่งเข้าไปกระชากสองคนนั้นออกจากกันแต่ในวินาทีต่อมาเขาก็นึกขึ้นได้ว่า มันไม่ใช่ที่ของเขาอีกต่อไปแล้ว
ทั้งๆที่คนคนนั้นควรเป็นเขา...
ทั้งๆที่คนที่ได้จูบจินฮวานควรมีแค่เขาคนเดียว
เขาเสียจินฮวานไปจริงแล้ว
แต่ก็นั่นแหละ นี่อาจจะเป็นสิ่งที่เขาสมควรได้รับมากที่สุดแล้วก็ได้
Jinhwan’s side
รอยยิ้มของผมค่อยๆจางหายไปเมื่อฮันบินเดินออกไปจากห้อง
เขาพึ่งเล่นละครฉากใหญ่ออกไปเมื่อกี้
เมื่อจู่ๆคิมฮันบินก็เข้ามาในห้องเขา โดยที่เขาไม่ได้ตั้งตัว
ทำไมเขาต้องกลับมาตอนนี้ด้วยนะ... มันไม่ใช่เวลาที่เขาพร้อมเลยแม้แต่นิดเดียว
เขาเกลียดฮันบินที่มองเขาด้วยสายตาเจ็บปวดแบบนั้น เกลียดมากกว่าตอนที่เขาทำหน้าเศร้าแล้วมองมาที่ผม และที่เขาเกลียดที่สุดคงจะเป็นหัวใจตัวเองที่ยังคงเต้นเสียงดังเมื่อเห็นฮันบินเดินเข้ามาในห้อง
เกลียดที่ตัวเองดีใจที่ฮันบินมาเยี่ยม
“ฮงซอก...พูดตามที่เราตกลงกันไว้นะ... หลังจากฉันฟื้นฉันก็จำเรื่อง...เรื่องนั้นไม่ได้เลย”
“ถ้านั่นเป็นสิ่งที่นายต้องการนะ”เขาพูดก่อนจะหันมายิ้มแห้งให้ผมและเดินตามฮันบินออกไป
เขาตัดสินใจที่จะแกล้งทำเป็นลืมเรื่องราวเลวร้ายพวกนั้นทั้งหมดไป นั่นเป็นทางเดียวที่เขาจะทำตัวเองหลุดออกจากความสัมพันธ์อันน่าเศร้าพวกนี้ได้...รวมถึงเป็นการให้โอกาศฮันบินในการกลับไปคบกับจินวูเป้นครั้งที่สองโดยไม่มีเขาให้คาราคาซังอีก
สุดท้ายเขาก็เป็นแค่คนขี้ขลาดที่วิ่งหนีปัญหา
เขาจำความรู้สึกได้ดีตอนที่ตัวเองฟื้นขึ้นมาแล้วจินวูมาเยี่ยม
เขาตัดสินใจแกล้วทำเป็นจำเรื่องราวที่ผ่านมาเป็นปีไม่ได้ก่อนจะขอความช่วยเหลือจากมิโนและฮงซอกที่ผมพอจะสนิทด้วยให้คอยช่วยเหลืออยู่ห่างๆ
เขาร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังอยู่นานก่อนจะยอมให้คนอื่นเข้ามาเยี่ยม
จำได้ตอนที่จินวูเดินเข้ามาแล้วกอดเขาเหมือนจะให้กำลังใจเขาทั้งๆที่ตัวเองกำลังร้องไห้อยู่
ร้องไห้ที่ครั้งนึงตัวเองเคยโดนเพื่อนรักทรยศ แต่ในปากกลับพร่ำบอกว่าดีใจที่เขารอดมาได้
นั่นยิ่งทำให้เขาเกลียดตัวเองเข้าไปใหญ่
เพียงไม่นานฮงซอกก็กลับเข้ามาใหม่ก่อนจะนั่งลงข้างๆเตียงผมอย่างที่ทำประจำ
“ฉันเคลียร์ให้แล้ว นายนั่นไม่กล้าเข้ามาแล้วล่ะมั้ง” ฮงซอกพูดก่อนจะทิ้งตัวพิงเก้าอี้
ไม่หรอก...เข้าต้องกลับมาดูแน่...
“ฮงซอก... ช่วยฉันอีกซักอย่างนะ”ผมพูดก่อนจะกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆและเอื้อมมือไปคว้าคออีกคนมาจูบในจังหวะเดียวกันที่เขาเห็นเสี้ยงหน้าของฮันบินที่หน้าต่าง
จูบนั้นเป็นจูบที่ธรรมดาที่สุด เรียบง่าย ไม่มีการรุกล้ำใดๆจากฮงซอกที่มัวแต่ทำหน้าตกใจอยู่ และไม่ทำให้หัวใจเขาเต้นแรง
ซ้ำยังทำให้เขาเจ็บปวดกว่าเดิมอีกต่างหาก
จริงอยู่ที่เขาไม่ควรมองฮงซอกเป็นเครื่องมือในการไล่ฮันบินไป แต่ในเมื่อมันช่วยไม่ได้ เขาก็ขอเป็นคนเลวอีกซักหน่อยแล้วกัน
ยังไงเขาก็คงไม่สกปรกไปมากกว่าตอนนี้เท่าไหร่หรอก
END Jinhwan’s side
เสียงดนตรีดังกระหึ่มกับแอลกอฮอลเข้มๆไม่สามารถทำให้ผมรู้สึกหายเศร้าได้อย่างทีเคย
จริงๆเรื่องมันก็ผ่านมาหลายวันแล้ว...หรือเป็นอาทิตย์เขาก็ไม่แน่ใจ
ทั้งๆที่ตอนนี้เขาควรจะเสียใจพร่ำเพ้อถึงจินวูแต่ในหัวของผมกับมีแต่จินฮวานเต็มไปหมดรวมถึงภาพที่จินฮวานจูบกับไอ้ฮงซอกอะไรนั่นด้วย
ผมยกมือขึ้นขยี้หัวแรงๆก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปากอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง
หวังว่าเมื่อดื่มมากพอมันจะช่วงเติมเต็มสิ่งที่หายไปจากชีวิตผมได้
ไม่ว่านั่นจะเป็นจินวูหรือจินฮวานก็ตาม
“นี่... นั่งด้วยคนดิ”
เสียงของใครซักคนดังขึ้นจากข้างหลังทำให้ผมชะงักแก้วในมือและหันไปมองก่อนจะพบกับคนที่คุ้นเคยทีเดียว และหนำซ้ำยังเป็นคนที่ไม่น่าจะอยากมานั่งกับผมมากที่สุดอีกด้วย
“จินวู? นี่ฉันเมารึเปล่าวะเนี้ย” ผมพูดออกมาเบาๆก่อนจะส่ายหัวเพื่อเรียกสติตัวเองที่กระเจิงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลกลับมาแต่ภาพตรงหน้าก็ยังเป็นจินวูอยู่ดี
“นี่ตัวจริงเสียงจริงเลย”
“....มีอะไรกับฉันอีกงั้นหรอ”
“ใจร้ายจังนะฮันบิน”
“ก็แค่คิดว่า ฉันทำกับนายขนาดนั้น นายไม่น่าอยากจะเห็นหน้าฉันอีกแล้วเท่านั้นเอง”
“มันก็จริง ฉันน่ะโคตรไม่อยากเห็นหน้านายเลยล่ะ”จินวูพูดด้วยสีหน้าเศร้าๆก่อนจะแย่งแก้วในมือฮันบินไปดื่มเสียเอง
“.....”
“นายมันใจร้ายโคตรๆเลยรู้ตัวป่ะ... ทั้งนายทั้งจินฮวานเลย หึ”
“ฉันผิดเองแหละ จินฮวานพยายามจะเลิกมันหลายครั้งแล้ว”
“มันเจ็บมากตอนที่รู้ว่าพวกนายหักหลังฉัน พระเจ้า มันโคตรแย่เลย ฉันไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าพวกนายจะทำอะไรแบบนี้กับฉันได้ลง พวกนายเป็นสองคนที่ดีกับฉันที่สุดมาตลอด แต่รู้ป่ะอะไรที่ทำให้ฉันเจ็บกว่าพวกนายหักหลังฉัน...”
“...”
“การทำใจให้เกลียดพวกนายไง...
“และสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกแย่แทบบ้าเลยคือการที่นายมามัวทำตัวไร้ค่าอยู่อย่างงี้ ถ้าจะทิ้งฉัน ก็ทิ้งอย่างมีศักดิ์ศรีหน่อยสิฮันบิน....”
“ฉันขอโทษ”ผมกล่าวออกไปก่อนจะหลบตาจินวูที่เริ่มมีน้ำตาเอ่อออกมา
“นายรู้ไม๊ แทนที่ฉันจะโกรธพวกนาย แต่ฉันกลับต้องมารู้สึกแย่ซะเองเหมือนฉันเป็นคนแย่งนายมาจากจินฮวานยังไงอย่างงั้น เหมือนฉันเป็นไอ้เลวที่ทำให้พวกนายเป็นอย่างงี้ ดูสิคนที่ควรจะกินเหล้าเป็นบ้ามันควรจะเป็นฉันไม่ใช่หรอ? ไม่ใช่นาย คิมฮันบิน”
“....”
“เมื่อสองวันก่อนจินฮวานพึ่งเล่าความจริงให้ฉันฟัง... ว่าเขาไม่ได้ลืมเรื่องบ้าๆพวกนั้นหรอก ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมานั่นแหละ”
?!?!
“จินฮวานแค่อยากให้นายเลิกยุ่งกับเขาแล้วกลับมาหาฉันเท่านั้นเอง”จินวูพูดก่อนจะยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่ดูเศร้าจนเขารู้สึกแย่
“....แต่นั่นก็หมายความว่าเขาอยากตัดฉันออกจากชีวิตไม่ใช่หรือไง อีกอย่าง...ฉันกับเขาถ้าไม่นับเรื่องพรรคนั้น ก็ไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย ฉันจะเอาฐานะอะไรกลับไปพบเขากัน” ผมตอบออกไปตามที่คิด
“ให้ตายเหอะ นายโง่หรือโง่วะ คิดดูให้ดีๆนะฮันบิน ว่านายรู้สึกยังไงกับจินฮวานกันแน่ ขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีกรึไง ที่นายต้องมานั่งเป็นบ้าอยู่อย่างงี้ นายคิดว่าเพราะอะไรกัน เพราะนายไม่รู้สึกอะไรเลยงั้นหรอ?”
“...”
“ ตอนนี้น่ะ จินฮวานกำลังแย่สุดๆไปเลย.... ตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อนที่เขามาสารภาพเรื่องที่เขาไม่ได้ลืมนั่น เขาก็เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด พูดขอโทษฉันเป็นพันๆครั้งทั้งๆที่ฉันก็บอกไปแล้วแท้ๆว่าฉันโอเคกับเรื่องนี้แล้ว ถึงขั้นเป็นโรคเครียดจนหมอต้องให้ยาเลยด้วยซ้ำ”
“จินฮวานน่ะ ต้องการนายนะฮันบิน มากกว่าฉันหรือใครๆทั้งนั้น” จินวูพูดต่อ “และถ้าการที่ฉันจะให้อภัยเพื่อนทั้งสองคนที่ฉันรักมาก มันจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดของเรื่องนี้ละก็ ฉันจะทำเอง เราจะได้ยุติไอ้ความสัมพันธ์แย่ๆแบบนี้ลงซะ”
“พรุ่งนี้จินฮวานจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว จินฮวานจะดร็อปเรียนไป และย้ายกลับไปอยู่บ้านเกิดที่เซจูซักพักใหญ่ ฉันบอกนายได้แค่นี้แหละ”
“แล้วฉันควรทำยังไง...”ผมถามออกไปด้วยความรู้สึกที่ปนกันจนแยกไม่ออก
มันทั้งดีใจ เสียใจ เศร้า เจ็ปปวด รู้สึกผิด..และ รู้สึกรัก?
“นั่นขึ้นอยู่กับสิ่งที่มันเต้นอยู่ในอกนายแล้วล่ะ เลี้ยงฉันด้วยแล้วกัน ฉันไปและ” แล้วจินวูก็ลุกเดินหายไป
หัวใจ...งั้นหรอ?
นั่นสิ...มันถึงเวลาที่เขาจะฟังมันจริงจังๆซักทีรึยังนะ?
แต่ที่แน่ๆตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาจะทำยังไงต่อไป...
ผมลุกพรวดขึ้นจากเคาน์เตอร์บาร์ที่นั่งอยู่อย่างไวก่อนจะคว้าเงินออกมากวางไว้ที่โต๊ะและเริ่มออกวิ่งทันที
วิ่งไปหาสิ่งที่ผมกำลังโหยหามากที่สุด
วิ่งไปหาคิม จินฮวาน
ความคิดเห็น