คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : BJIN - DAYDREAM [DRAMA PG-15]
DAY DREAM
ชี้แจงว่า จริงๆเรื่องนี้มันควรจะเป็นฟิคยาว...แต่คือเรากลัวถ้าเราแต่งยาวมันนจะไม่จบ 555 เลยเอามาตัดเป็นฟิคสั้นแทน...เรื่องเลยอาจจะรวบรัดนิดนึง
*** รอ EDIT คำผิด ***
LOST MYSELF IN
“DAYDREAM”
where there’s only you & me
I can turn it on
Be a good machine
I can hold the weight of worlds
If that's what you need
Be your everything
- DAYDREAM -
...ผมลืมตาขึ้นพร้อมกับความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วทุกอณูของร่างกาย…
ผมมั่นใจนักว่ามันคือความเจ็บปวด ความอึดอัดหรืออะไรกันแน่
แสงสีขาวของไฟสำหรับผ่าตัดถูกเปิดขึ้นท่ามกลางความวุ่นวายของหมอนับสิบชีวิตที่พากันรุมออผมอยู่...
แสบตาชะมัด...ผมคิดในใจตัวเองก่อนจะหรี่ตาและมองไปรอบๆด้วยความสงสัย ถึงแม้ว่าจริงๆแล้วผมควรจะรีบๆนอนหลับตาไปซะ จะได้ไม่ต้องมานอนรอรับความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาอย่างไม่ปราณีอย่างนี้...
ผมอยู่ในโรงพยาบาล...ในห้องฉุกเฉิน
ความเจ็บปวดกำลังเล่นงานผมอย่างหนัก... โดยเฉพาะจากช่องท้องที่เจ็บจนเหมือนจะแบ่งร่างกายของผมออกเป็นสองท่อน
ผมฝืนก้มลงไปมองบริเวณลำตัวของตัวเองก่อนจะพบว่ามีท่อนเหล็กเสียบที่ท้องของผมอยู่
ผมสัมผัสได้ถึงหัวใจของตัวเองที่กำลังเต้นช้าลง...เสียงของมันทีเต้นอย่างแผ่วเบาแต่กลับดังก้องในหัวของผม
อากาศที่ผมพยายามโกยเข้าปอดให้มากที่สุดกำลังลดน้อยลงไปเรื่อยๆ
ผมมั่นใจว่าผมกำลังจะตาย
ภาพตรงหน้าเริ่มเบลอและเคลื่อนไหวช้าลงๆๆเหมือนกับภาพสโลว์โมชั่นในหนัง...ซึ่งผมไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะผมเสียเลือดไปมากหรือเพราะถูกยาสลบกันแน่ ผมก็ค่อยๆหลับตาลงช้าๆ
หมดเวลาของผมแล้วหรอ?
ถึงแม้ผมอาจจะไม่ได้อยากมีชีวิตอยู่ซักเท่าไหร่แต่เสียงของหัวใจและความเจ็บปวดต่างๆนานาที่พากันถาโถมเข้ามาใส่ทำให้ผมรู้สึกได้ถึงความกลัวที่เริ่มก่อตัวในช่องท้องและหมุนไปมาเหมือนพายุและมันก็พัดพาเอาอวัยวะทั้งหมดของผมไป
ความเจ็บปวดค่อยๆถูกกลืนกินไปกับความมืดที่ปกคลุมห้วงความคิดของผม
ภาพในอดีตของตัวเองจู่ๆก็วนกลับเข้ามาในสมองผมอีกครั้งก่อนที่ผมจะสัมผัสได้ถึงน้ำอุ่นๆที่หางตาช้าๆ
ผมเป็นคนโง่ที่พยายามหลอกตัวเองมาตลอดว่าผมกับเขาจะสามารถรักกันได้ตลอดไป
ผมเป็นคนเลวที่ทรยศเพื่อนที่รักมากที่สุด
ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนจะหมดสติไปคือ...เสียงของเครื่องเช็คระดับหัวใจที่ถูกเชื่อมเข้ากับปลายนิ้วของผมส่งเสียงเตือนดังลั่นท่ามกลางความเงียบงันที่เข้ามาเยือน
เสียงที่บ่งบอกว่าหัวใจของผมมันหยุดเต้นไปแล้ว
-DAY DREAM-
24 hours ago..
ผมมองออกไปนอกหน้าต่างของคอนโดหรูกลางเมือง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ...
เขาเกลียดความรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสัตว์เลี้ยงโง่ๆแบบนี้.... เกลียดที่ตัวเองหลงคิมฮันบินแบบหัวปักหัวปำ ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้...
เมื่อชั่วโมงก่อนเขาพึ่งจะตัดใจจากฮันบินและมาทีนี้เพื่อมายขอตัดความสัมพันธ์เลวๆนี้กับฮันบิน
แต่แค่ฮันบินจับตัวเขา เขาก็รู้สึกเหมือนความมั่นใจของเขามันแตกเหมือนฟองสบู่ในอากาศ
เป็นอีกครั้งที่เขาโยนศักดิ์ศรีตัวเองทิ้งไว้หน้าประตูแล้วก้าวตกลงไปในหลุมพรางของฮันบินอีกแล้ว และก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาปล่อยให้ร่างสูงเข้าครอบงำตัวเองจนมาจบลงที่เดิมๆเหมือนทุกครั้ง....
บนเตียงของคิมฮันบิน
เขาเกลียดตัวเองที่ยอมตกเป็นของเล่นของฮันบินอีกครั้ง เกลียดที่ต้องมีความสัมพันธ์ลับหลังคนรักที่แท้จริงของฮันบิน
เกลียดตัวเองที่ทำผิดต่อเพื่อนที่ไว้ใจเขามากที่สุดอย่างจินวู
ผมลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะควานหยิบเสื้อที่กองตามพื้นมาใส่
“จะไปแล้วหรอ?” ฮันบินที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำถามเขาโดยที่เจ้าตัวแทบไม่ได้หันมามองเขาด้วยซ้ำ
“รู้เอาไว้ฮันบิน...ฉันเกลียดนาย...” ผมตอบพลางควานหาโทรศัพท์ของตัวเองที่ไม่รู้ว่าโยนเอาไปไว้ตรงไหนกันแน่ เขาจำได้นะว่าเมื่อคืนเขาวางมันไว้แถวๆนี้?
นี่มันน่ารังเกียจชะมัด
“หึ.... มือถือนายอยู่นี่” เขาพูดก่อนจะชูสิ่งที่ผมตามหาขึ้นมาและโบกไปโบกมา
“เอาคืนมาได้แล้ว ฉันจะรีบไป” ผมเดินเข้าไปใกล้ๆเขาก่อนจะพยายามคว้าโทรศัพท์ของตัวเองคืนมา
“จูบฉันสิ แล้วจะให้”เขาพูดก่อนจะคลี่ยิ้มที่มุมปากออกมา และมันก็เป็นรอยยิ้มแบบที่เขาเกลียดที่สุด
เขาว่าอะไรนะ?!
“นายมัน....เฮ้อ งั้นฉันไม่เอาก็ได้ ฝากปิดเครื่องด้วยแล้..ว...อื้อ..”
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบมือของฮันบินก็คว้าเอาเอวผมเข้าไปแนบตัวก่อนจะโน้มลงจูบผมอย่างรุนแรง...
ตั้งสติไว้คิม จินฮวาน!
ผมพยายามดันฮันบินออก แต่ก็อย่างว่า ผมจะไปสู้กับเรงช้างอย่างหอนี่ได้ยังไง เขาจูบผมอยู่ซักพักก่อนจะเริ่มลามลงมาถึงคอเสื้อที่พึ่งถูกผมสวมไปไม่ทันถึงนาทีดี
“ปล่อยนะฮันบิน!”
ผมใช้แรงทั้งหมดดันเขาออกไปและกระชากมือถือมาจากมือของเขา ก่อนจะจัดเสื้อให้เรียบร้อยอีกครั้ง
เผลอไม่ได้เลยให้ตายสิ!
ผมรีบคว้ากระเป๋าเป้ของตัวเองและเดินจ้ำอ้าวออกนอกห้องในคอนโดหรูของคิมฮันบินไปให้เร็วที่สุด โดยไม่มีกระทั่งคำอำลา
เมื่อพ้นจากเขตห้องของฮันบินแล้วก็ถึงเวลาที่ผมจะเริ่มสำรวจร่างกายตัวเองอีกครั้ง...
วันนี้เขาต้องไปเรียนซะด้วย
ผมมองเข้าไปยังกระจกลิฟท์ที่กำลังส่งเขาไปยังชั้นหนึ่งของคอนโด
ให้ตายเถอะ... ทำไมเขาดูไม่เป็นผู้เป็นคนแบบนี้นะ? แล้วนี่อะไร รอยเต็มคอเขาเลย
เขาเกลียดฮันบินจริงๆ หาเรื่องให้เขาอีกแล้ว
ผมรีบลงมือติดกระดุมเม็ดบนสุดของเสื้อเชิ๊ตที่ใส่ก่อนจะเดินออกจาลิฟท์ไปเมื่อถึงชั้นที่ต้องการ
เขาเกลียดวันนี้จริงๆ
เขาเกลียดทุกอย่างเลยล่ะ...
-DAY DREAM-
“หวัดดีจินฮวาน~” เสียงของคนที่ผมคุ้นเคยดังขึ้น
คิมจินวูกำลังเรียกเขาอยู่
วันนี้กลุ่มเพื่อนๆมัธยมของเขามีนัดเลี้ยงรุ่นกันที่นี่ แน่นอนว่าจินวูก็ต้องมาด้วยเช่นกัน และเมื่อไม่กี่นาทีก่อนจินวูก็โทรให้เขาออกมรับข้างหน้าร้าน
ผมมองเลยจินวูก่อนจะพบกับคนที่ผมไม่อยากเจอที่สุดของวันนี้ยืนทำหน้าเบื่อโลกอยู่ข้างหลัง
จินวูกับฮันบินชอบทำตัวเป็นคู่รักที่น่าอิจฉาอยู่แล้ว ไม่ว่าใครไปไหนก็หนีบอีกคนไปด้วยเสมอๆ
ผมไม่แน่ใจว่าผมรู้สึกยังไงกันแน่... กลัวหรือว่าเจ็บ? แต่หัวใจของผมกำลังรัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก... ทั้งๆที่ผมควรชินภาพที่สองคนนี้อยู่ด้วยกันได้แล้ว
“หวัดดี จินวู ^^ ” ผมตอบไปอย่างเกร็งๆ
“นี่คนอื่นมากันครบยังอ่ะ”
“ยังเลย ยังขาดยุนฮยอง กะ ซึงยุนอยู่ แต่คนอื่นๆมาครบและ อยู่ข้างในอ่ะ”
“งั้นเข้าไปกันเลยดีกว่า ไม่ได้เจอคนอื่นมาซักพักและ”
“อื้อๆ” เขาตอบก่อนที่จินวูจะพุ่งมาควงแขนเขาแล้วลากกลับเข้าไปในงานอีกรอบ...
ไม่ว่าเมื่อไหร่จินวูก็เป็นคนน่ารักในสายตาทุกคนเสมอ ทั้งนิสัยดี หน้าตาก็ดี
นี่เขาทรยศเพื่อนที่แสนดีคนนี้ได้ยังไงกันนะ
เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
ใช่ เขาต้องบ้าแล้วก็เลวมากๆที่ทำร้ายคนดีๆแบบจินวูลง.... เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าเพื่อนของเขาจะเสียใจขนาดไหนถ้ารู้ความจริง
รู้ว่าแฟนที่ตัวเองคบมาเกือบ 3 ปีกำลังนอกใจไปหาเพื่อนที่คบกันมาทั้งชีวิตแบบเขา
แถมเป็นอย่างงี้มาตั้งแต่แรกแล้วด้วย....ตั้งแต่ที่จินวูยังคบฮันบินได้ไม่ถึงปี
และมันก็มีแว๊บนึงที่เสี้ยวของจิตใจชั่วๆของเขาบอกว่าเขามาก่อนจินวู
เขาสมควรได้ครอบครองฮันบิน
เขามีความสัมพันธ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้กับฮันบินตั้งแต่ก่อนที่สองคนนั้นจะคบกัน
แต่ถึงยังไงตอนนั้นผมกับฮันบินก็ฐานะระหว่างเราไว้แค่คนรู้จักเท่านั้น แม้เราจะไปมาหาสู่กันบ่อยและจูบกันหลายครั้งก็ตาม
และแน่นอนว่าผมมีความรู้สึกดีๆให้เขาไม่น้อยเลยทีเดียว
และผมไม่เคยรู้สึกเสียใจกับมันจนกระทั่งจู่ๆจินวูก็เดินแนะนำให้เขารู้จักฮันบินอีกครั้งในฐานะแฟนของเขา
เขารู้สึกเหมือนโดนหักหลัง...แต่เพราะตอนนั้นเขาอาจจะไม่ได้จริงจังมากเพียงไม่นานเขาก็ลืม
จากนั้นเขาก็ไปคบกับกูจุนเฮว รุ่นน้องในมหาลัยของเขา
และฮันบินก็กลับมามีบทบาทในชีวิตของเขาอีกครั้ง
มันเหมือนฮันบินกำลังหึง..? ไม่สิ หวงเขามากกว่า
พวกเขาสองคนเริ่มมีควาสัมพันธ์ลับๆกันตั้งแต่ตอนนั้น... โดยที่เขาไม่รู้ตัวว่า เมื่อถึงเวลาหนึ่ง เขานั้นได้เป็นฝ่ายหลงรักฮันบินแบบโงหัวไม่ขึ้นขึ้นมา
เขาเลิกกันจุนเฮวตั้งแต่5-6เดือนที่คบกัน ดังนั้นตอนนี้จึงมีแต่ฝ่ายเขาเท่านั้นที่ไปทำลายความรักระหว่างฮันบินกับจินอู
และมันผ่านมามากกว่า 2ปี แล้ว
....เขาเคยพยายาจะเลิกอยู่หลายครั้ง... แต่ก็อย่างว่า เขาไม่เคยปฎิเสธฮันบินได้เลย...ถึงแม้อีกฝ่ายจะทำแค่เหมือนเขาเป็นของเล่นก็ตาม
มันกลายเป็นเขาอยู่ฝ่ายเดียวรึเปล่านะที่รักอีกคน....
ฮันบินไม่เคยพูดว่าเขารักผม...ไม่เคยเลย....
“ย่าห์ จินฮวาน เหม่อไรวะ?”เสียงของมิโนดึงผมขึ้นว่าภวังค์ของตัวเอง
“เปล่าๆ มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย”
“เออมึง ไหนๆก็ไหนๆ กูสงสัยมานานและ มึงกะไอ้ ฮงซ้ง ฮงซอก นี่เป็นไรกันป่ะวะ เห็นมึงแท็กรูปหากันตลอดเลยในเฟส”
“บ้าและ ฮงซอกเพื่อนกูเอง เพื่อนที่คณะอ่ะ”
“อ่าวงี้ก็รู้จักกะจินวูป่ะ?” มิโนถามผม และผมก็ให้คำตอบเป็นการพยักหน้าเบาๆตอบไป
อืม...ผมกับจินวูเรียนอยู่มหาลัยเดียวกัน และคณะเดียวกัน แค่คนละเอกเท่านั้น
“เฮ้ยจินวู มานี่แปปดิ”มิโนหันไปเรียกจินวูที่กำลังนั่งคุยกับฮันบินเรื่องอะไรซักอย่างอยา
“มีไรๆ”
“เออ นี่รู้จักคนที่ชื่อฮงซอกป่ะ? ที่แท็กเฟสถึงจินน้อยของพวกเราตลอดอ่ะ”
มิโนเรียกผมด้วยฉายา... มันไม่ได้มาจากไรหรอกครับ มาจากส่วนสูงผมนี่แหละ = =
“รู้จักดิ อยากหาคนเผานานและ พูดเลย มันจีบจินน้อยร้อยเปอร์เซ็นนน”จินวูพูดก่อนจะยิ้มอย่างสดใสเหมือนที่ทำเป็นปกติ
“นี้ไง! เห็นไม๊ ไหนบอกไม่มีไรไงจินน้อย” มิโนพุดก่อนจะหันมาขยี้ผมผมเบาๆ
จริงๆผมก็ไม่ได้ใสขนาดดูไม่รู้หรอกว่าฮงซอกมันจะจีบผม แต่นั่นแหละ สำหรับผมตอนนี้ ผมยังไม่อยากจะเริ่มอะไรกับใครทั้งนั้น
ผมเหลือบมองไปยังตัวปัญหาที่ทำให้ผมไม่กล้าเริ่มต้นกับใครใหม่เล็กน้อยก่อนจะพบว่าเขากำลังนั่งมองผมอยู่เช่นกัน
“ก็ยังไม่มีอะไรจริงนี่หว่า”ผมตอบมิโนไป ก่อนจะหันไปถอนหายใจเมื่อพบว่าจากตอนแรกที่มีผู้ฟังแค่มิโนกับจินวูตอนนี้แทฮยอนกันซึงฮุนก็มานั่งฟังด้วย
“นี่ กูไปส่องมาและ หน้าตาก็โอนี่หว่า มึงไม่สนใจเลยหรอ? นี่มึงโสดมาหลายปีแล้วนะจิน”
“เออ! ขอกูเรียนก่อนเหอะ แม่ งตอนนี้เกรดกูแย่สัสๆ ถ้ามีแฟนอีกนี่เกรดกูหล่นอีก”
“3.3 เกรดมหาลัยนี่ยังแย่อีกอ๋อวะ... นี่ถ้ามึงแย่แล้วกูเรียกไรเนี้ย”
“เรียกโง่ไงมึง ฮ่าๆๆๆ”
“เอาดีๆ นี่มึงซุกเมียซุกผัวไว้ป่ะวะ”
ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเผลอมองไปยังจินวูที่นั่งฟังอยู่ด้วยกัน...
“ตลกและมิโน อยากแด กตีนกูก็ขอดีๆก็ได้”ผมตอบก่อนจะหันไปยกเหล้าเข้าปากอึกใหญ่ๆ
ซึงฮุนนี่ก็ผสมเหล้าเข้มไปนะบางที....อึกเดียวนี่รู้ผลเลย
“กูไปห้องน้ำแปปเดี๋ยวมานะ”ผมรีบลุกก่อนที่ใครจะตอบเพื่อนหนีคำถามและเดินออกไปจากห้องที่พวกผมจองไว้จัดงาน
ผมตรงไปยังห้องน้ำที่อยู่หลังร้านทันทีแต่ก่อนที่ผมจะไปถึงก็มีคนมาดึงข้อมือผมไว้ซะก่อน
ผมหันหน้าไปดูก่อนจะพบกับคนที่ไม่เหนือควาคาดหมาย
คิม ฮันบิน
“...” เขาไม่พูดอะไรนอกจากลากผมไปอีกทางด้วยหน้าเรียบนิ่ง
“จะลากฉันไปไหนห้ะ?”ผมถามก่อนจะหันไปรอบๆเพื่อเช็คว่าไม่มีใครเห็นผมกับเขา
“....”
“นี่…!”
สุดท้ายแล้วคนที่ยอมแพ้ก็ต้องเป็นผทุกทีสิ ให้ตาย จะมีวันไหนบ้างที่ผมชนะฮันบินบ้างไม๊
ผมปล่อยให้เขาลากผมไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาหยุดที่ระเบียงเล็กๆของร้านอาหาร ก่อนจะเหวี่ยงผมไปติดกับผนังก่อนจะเอือยันผนังไว้ กักขังให้ผมหนีออกไปได้ จนผมต้องเอียงงหน้าด้วยควาสงสัย...
นี่เขาไปทำอะไรให้คนตรงหน้าโกรธกันนะ?
“...”
“มีอะไรก็ว่า..อื้อ...เอาหน้าออกไปไปห่างๆนะฮันบิน ใครมาเห็นเข้าจะทำยังไง..” ผมรีบตวาดใส่เขาทันทีที่เขาเริ่มเคลื่อนหน้าเขาใกล้ผม
“...” เขายังจ้องมาในตาของผมไม่หยุดเหมือนจะค้นหากะไรจากแววตาของผม จนผมเริ่มกลัว...
“ปะ...ปล่อยได้ยัง...” ผมถามก่อนจะหลบตาก้มลงมองเท้าตัวเอง
“...ฮงซอกอะไรนั่นน่ะ... เลิกยุ่งซะ” ฮันบินพูดเสียงเข้ม
“หืม?”
“เลิกยุ่งซะ มันไม่ใช่คนดีหรอก”
“นายรู้จักเขาหรอ?”
“ทำตามที่ฉันบอก จินฮวาน”
“ทำไ....อื้ออ” เป็นอีกครั้งที่เขาฟังผมไม่จบก่อนจะประกบปากลงมาก
มันไม่เหมือนจูบปกติที่เขามอบให้ผม...
จูบของฮันบินเป็นจูบที่พร้อมจะหลอมละลายผมทำให้ผมเข่าอ่อนได้ตลอด เหมือนจะอ้อนวอนแต่ก็ร้องแรง แต่จูบนี้มันต่างออกไป มันเป็นจูบที่เต็มไปด้วยความโกรธ
เอาเป็นว่ายังไงผมก็แพ้เขาอยู่ดี
.
.
.
เพล้ง!
เสียงแก้วแตกเรียกสติผมกลับมาก่อนจะรีบหันไปมองที่มาของเสียง
เข..เขายืนอยู่ตรงนั้น...
ทะ..แทฮยอนยืนอยู่ตรงนั้น
หัวใจของผมเหมือนหยุดเต้นไปแล้ว... แทฮยอนรู้แล้วอย่างงั้นหรอ?
ไม่นะ...!
ฮันบินผละออกจากผมอย่างไวก่อนที่ผมจะวิ่งไปคว้าแขนของแทฮยอนเอาไว้
“แทฮยอน!”ผมตะโกนเมื่อเขาพยายาจะสะบัดมือของผมออก
“มึง! มึงทำงี้กะจินวูได้ไงวะ ไอ้....นี่กูไม่รู้จะพูดอะไรและ มึงแม่ ง...”เขาพูดอย่างเสียสติก่อนจะพยายามแกะมือของผมออก และคงหลุดไปแล้วถ้าไม่ได้ฮันบินมาช่วยจับไว้
“เออ กูมันเลว! แต่กูขอร้องมึงอย่าบอกจินวูได้ไม๊...”ผมพูดออกไป
ผมมันคนแก่ตัว....
“มึงทรยศจินวูได้ไงวะ? ยังไงกูก็ไม่ช่วยพวกมึงสวมเขาให้จินวูแน่นอน ปล่อฉันเดี๋ยวนี้นะฮันบิน!”
“ช่วยหยุดฟังพวกฉันหน่อยได้ไม๊นัมแทฮยอน” ฮันบินพูดออกมาบ้าง
ผ..ผม ควรทำยังไงดีนะ... ผมรู้สึกชาไปทั้งหน้าและขาเริ่มอ่อนแรง
“แทฮยอน...ฟังกูก่อนนะ...นะ...เพื่อน คือกู...กูไม่ตั้งใจให้มมันเป็นอย่างงี้”
“นี่ขนาดพวกมึงไม่ตั้งใจยังแทบจะมีอะไรกันอยู่ที่นี่แล้วเนี้ยนะ! มึง จินวูอยู่แค่ข้างล่างนี้เองนะ”
“....”
“มึงแม่ ง...”เขาพูดก่อนจะสะบัดมือผมออกและผลักจนผมล้มลงไปกองกับพื้นและพยายามสะบัดฮันบินออกอีกคน
ผมค่อยๆเอื้อมมือไปจับรั้วเหล็กของระเบียงไว้ก่อนจะดันมันเพื่อยกตัวขึ้นลุกขึ้นยืนอีกครั้ง...
แต่ดูเหมือนผมจะมองข้ามมันไปว่าระเบียงส่วนนั้นนั้นีแต่สนิทเกาะจนฝุหมดแล้ว เมื่อผมจับมันและใช้เป็นเครื่องยึดมันจึงหักอย่างง่ายดาย
เพียงแค่ไม่ถึงเสี้ยววินาทีผมก็พบว่าตัวเองเสียหลักและร่วงออกมานอกระเบียงซะแล้ว
!!!!
ผมร้องออกมาสุดเสียงก่อนจะพยายามคว้าหาที่จับแต่ดูเหมือนจะช้าเกินไปเพราะผมคว้าได้แต่อากาศและร่วงตามแรงโน้มถ่วงของโลกอย่างรวดเร็ว
นี่ผมกำลังร่วงลงจากตึกงั้นหรอ?!
“จินฮวาน!!!!!!!!!!!!!!” เสียงของฮันบินกับแทฮยอนดงัขึ้นก่อนที่ผมจะถึงพื้น
ผมหลับตาเพื่อนเตรียมรับความเจ็บปวดที่จะเกิดก่อนจะพบว่าผมไม่ได้แค่ตกลงมาปะทะกับพื้นโดยตรง ผมตกลงมาในพุ่มไม้ในสวนของร้าน...แต่ในขณะเดียวกันผมก็พบว่าตัวเองโดนแท่งเหล็กแถวนั้นเสียบตรงกลางตัว
ผมแทบไม่รู้สึกได้ถึงตัวเองอีกต่อไปก่อนจะปล่อยให้สติตัวเองหลุดลอยไปในอากาศ
มันคงเป็นบทลงโทษที่สาสมกับผมแล้วล่ะ
....
แล้วผมก็หลับไปพร้อมกับความรู้สึกผิดต่อจินวู
END or TBC?
Talk
ตัดจบดื้อๆงี้แหละ 555
อยากให้แต่งต่อไม๊อ่า....
ถ้ามีคนอยากให้แต่งต่อก็อาจจะแต่งนะ..
อ้าว! ก็พี่จินไม่ได้ตายหรอ?
เรื่องนั้นมัน.....
แล้วแต่อารมณ์ไรต์ค่ะ 5555
เจอกันเรื่องต่อไป
ความคิดเห็น