คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : BJIN - BROTHER [SWEET/COMEDY]
.BROTHER.
I don't wanna be needing your love
I just wanna be deep in your love
And it's killing me when you're away
Ooh, baby, 'cause I really don't care where you are
I just wanna be there where you are
And I gotta get one little taste
ว่างเปล่า....
คิมฮันบินลืมตาขึ้นก่อนจะมองไปเตียงนอนอีกเตียงในห้องที่ว่างเปล่า ในเเว๊บนึงตอนที่เขาเห็นว่ามันเกือบจะเที่ยงแล้ว เขาเกิดนึกอยากจะหันไปเหวี่ยงรูมเมตของตัวเองที่ไม่ยอมปลุกเขา
ก่อนที่จะนึกได้ว่า.... คิม จินฮวาน ย้ายออกไปแล้ว
ห้องที่เขาเคยคิดมาตลอดว่ามันคับแคบเกินไปสำหรับการที่จะต้องแชร์กับรูมเมตอีกหนึ่งชีวิต แต่ดูเหมือนตอนนี้มันก็กว้างเกินไปสำหรับเขาคนเดียวเช่นกัน
ให้ตายเหอะ นี่มันจะเที่ยงแล้วนี่น่า.. หิวชะมัด
ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินไปยังครัวเล็กๆภายในห้อง
ความจริงคือ คิม ฮันบิน เป็นคนทำอาหารไม่เป็น.... สิ่งเดียวที่เขาพอจะทำประทังชีวิตได้คือ รามยอน ที่ปกติเขาเกลียดแสนเกลียด
ทั้งไม่อร่อยแถมยังไร้สารอาหารสุดๆอีก...
ว่าแต่....
"หม้อ หายไปไหนวะ?"
ทำไมชีวิตแม่งเหี้ ยจังวะครับ ขนาดหม้อแม่งยังแกล้งเขาเลย
หิวก็หิว ทำอาหารก็ไม่เป็น จะต้มรามยอนหม้อก็หายอีก!
ปกติร่างสูงจะไม่เคยเข้ามายุ่งแถวนี้เลยซักนิด จากพื้นที่ทั้งหมด(ซึ่งก็ไม่เยอะเลย เชื่อสิ) ส่วนนี้เขายกให้จินฮวานเป็นคนครอบครองเเต่เพียงผู้เดียวตลอดหลายปีที่อยู่ด้วยกัน
หรือว่าจินฮวานแบกหม้อกลับบ้านไปด้วยวะ?
คิม จินฮวานคงไม่ใจร้ายขนาดแบกของกลับบ้านไปหมดหรอกล่ะมั้ง...
แล้วหม้อมันจะหายไปไหนได้ล่ะ?
เออ! เขาไปกินข้างนอกก็ได้
ฮันบินรีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อยพอที่จะออกไปข้างนอกได้ คว้าเอากุญแจรถของตนเองมาไว้ในมือ และเดินออกจากห้องไปในที่สุด
รวมทั้งด่าตัวเองในใจที่มาเลือกหอห่างไกลความเจริญแบบนี้ไปพลางๆ
ร้านสะดวกซื้อที่ใกล้ที่สุดอยู่ห่างออกไปเกือบ500เมตร ซึ่งปกติฮันบินก็มักจะเดินไปกับจินฮวานบ่อยๆ ถ้าไม่ใช่วันที่เขาหิวมากและอารมณ์ไม่ดีแบบวันนี้
เขารู้สึกแย่ๆแบบนี้เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี
เขาตัดสินใจมาอยู่หอตั้งแต่เข้าปี1 จนตอนนี้เขาปี4แล้ว
จินฮวานเป็นรูมเมทเขาตั้งแต่ตอนนั้น และยังเป็นรุ่นพี่ในมหาลัยเขาอีกด้วย ถึงแม้จะคนละคณะก็ตาม
จินฮวานจะแก่กว่าเขาปีนึงก็จริง แต่เขาก็แทบไม่เคยเรียกคนตัวเล็กนั่นว่าพี่เลยซักครั้ง
อาจจะเป็นเพราะการกระทำของจินฮวานที่ดูเหมือนเด็กมากกว่าคนที่แก่กว่าเขาล่ะมั้ง
แล้วทำไมเขาต้องมานั่งพร่ำเพ้อถึงจินฮวานด้วยเนี้ย เขาไม่ใช่เด็กสาววัยละอ่อนที่โดนแฟนบอกเลิกนะเห้ย! เขากับจินฮวานก็แค่รุ่นพี่รุ่นน้องกันแค่นั้นเอง ไม่มีอะไรต้องให้เขาไปคิดถึงซะหน่อย
เขาไม่คิดถึงจินฮวานจริงๆนะ...
คิดถึงจินฮวานนิดนึงก็ได้!
โอเคคคคคค เขาคิดถึงทุกอย่างนั้นแหละ
คิดถึงอาหารที่จินฮวานทำ
คิดถึงเสียงที่ปลุกตอนเช้า
คิดถึงเสียงบ่นที่น่ารำคาญ
คิดถึงหน้าเอ๋อๆเวลาโดนแกล้ง
แต่ความจริงที่เขาต้องยอมรับคือจินฮวานย้ายออกไปแล้ว ย้ายออกไปเป็นอาทิตย์แล้วด้วย
คิม จินฮวานเรียนสถาปัตย์ปี5 และตอนนี้เจ้าตัวได้ย้ายไปตั้งสำมะโนครัวที่คณะเพื่อทำโปรเจ็คไฟนอลอันอลังการงานสร้างของเจ้าตัวเรียบร้อย
เพราะอีกเเค่เดือนกว่าก็จะถึงวันส่งงานแล้ว นานๆทีจินฮวานถึงจะกลับหอ ซึ่งหอที่เขาอยู่ก็ไม่ได้ใกล้มหาลัยเท่าไหร่นัก ดังนั้นเพื่อเป็นการประหยัดค่าขนมที่เจ้าตัวต้องไปทุ่มให้อุปกรณ์สำหรับโปรเจ็ค เขาจึงย้ายออกจากเเล้วเอาข้าวของกลับไปบ้านแทน (ซึ่งตามที่คุณแม่จินฮวานว่า จินฮวานไม่ได้กลับบ้านเลยตั้งแต่ย้ายของเสร็จ) แต่อาศัยมหาลัยเเละหอในเพื่อนนอนเอา
จริงๆเลยลึกๆของเขาไม่เคยคิดว่าจะต้องมาอยู่หอแบบนี้โดยไม่มีจินฮวาน เพราะคณะเขาเรียนแค่4ปี ในขณะที่จินฮวานเรียน 5 ปี นั่นหมายความว่าเขากับพี่ชายคนสนิทนี้จะเรียนจบพร้อมๆกันและย้ายออกพร้อมๆกัน
เขาไม่ชอบอยู่คนเดียวเลย...
BROTHER
คิม จินฮวานกำลังนั่งต่อโมเดลชิ้นเดิมเป็นรอบที่3ของวัน
ครั้งแรกเขาเหม่อ....วางเบี้ยวต้องเริ่มทำใหม่
ครั้งที่สองเขาจำขนาดผิด ทำเล็กไปต้องเริ่มทำใหม่
ทั้งๆปกติเขานั้นเเทบจะเรียกได้ว่าต่อโมเดลเก่งสุดในคณะแล้วมั้ง ทำเร็วและยังได้รับคำชมตลอดว่างานออกมาเนี้ยบ แต่ช่วงนี้ทำไมเขาดูหลุดๆชอบกล?
ตั้งเเต่เขาย้ายออกจากหอก็ทำให้งานเขาเดินช้าลงอีกทั้งๆที่มันควรตรงกันข้ามแท้ๆ...
เขาไม่อยากเป็นอย่างงี้จริงๆให้ตายเถอะ...!
ทั้งๆที่เขาย้ายออกเพราะอยากให้งานเดินเร็วขึ้นแท้ๆ... เพราะไม่อยากมาใจสั่นเพราะใครอีกคนในห้อง...
นั่นเเหละ... ! คิม จินฮวานเริ่มหวั่นไหวกับฮันบินมาซักพักใหญ่แล้ว... ประมาณเกือบปีเเล้ว ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นมองอีกฝ่ายเป็นแค่น้องชายมาตลอด... จู่ๆเขาก็เริ่องฮันบินเปลี่ยนไป อาจจะเพราะเขาสองคนสนิทกันมากขึ้นจนทำให้ควาร็สึกเขาพัฒนาไปไกลเกินกว่าที่เขาจะควบคุมได้
เเล้ว พอต้องมานั่งทำโปรเจ็คจบจริงๆโดยมีเด็กนั่นนั่งจ้องอยู่ก็เกิดเขินจนมือไม้สั่นซะได้...
ไม่มีสมาธิทำอะไรเลยซักอย่างจนต้องย้ายออกมา แต่กลับไม่มีสมาธิกว่าเดิมเพราะมัวแต่คิดถึงเนี้ยนะ TT...
จินฮวานวางอุปกรณ์ในมือลงก่อนจะมองไปยังนาฬิกาที่แขวนอยู่ในสตูดิโอพลางคว้าขวดน้ำขึ้นมาจิบดับกระหาย
นี่เที่ยงกว่าเเล้วงั้นหรอ..
วันนี้วันเสาร์ ฮันบินไม่มีเรียน ไอ้เด็กนั่นจะมีไรกินไม๊วะ... ยิ่งทำอาหารไม่เป็นอยู่ หวังว่าจะไม่ทำหอไหม้นะ...
ว่าเเต่ทำไมเขายังเลิกคิดถึงฮันบินไม่ได้นะ..!
หยุดได้เเล้วจินฮวาน!
นายต้องรีบทำโปรเจ็คนะเว้ย TT
เขาพยายามกลับมาโฟกัสกับงานตรงหน้าเหมือนเดิม เเต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไหร่ จนสุดท้ายจินฮวานก็ตัดสินใจเอื้อมมือไปหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาก่อนจะกดเข้าแอพเเชทที่มีเเจ้งเตือนค้างอยู่หลายพัน
อิพวกเพื่อนเขาก็ขยันคุยกันจัง... รู้ไม๊ว่าตามไม่ทันโว้ย ;0;
ไม่เห็นใจคนติดงานบ้างเลยยยย
จินฮวานเลื่อนดูข้อความต่างๆที่ถูกส่งมาจากหลายคนก่อนจะมาหยุดที่แชทจากฮันบินที่ถูกส่งมาพอดี
HANBIN : เห้ยเตี้ย แห้งตายคางานยังเนี้ย วันนี้ว่าง ให้ไปหาไม๊?
ร่างบางอ่านข้อความที่คนที่อยู่ในหัวตัวเองมาตลอดส่งมาก่อนจะเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
กวนตีนเหมือนเดิมนะ.....ไอ้เด็กบ้า
เพียงไม่นานจินฮวานรีบพิมพ์ตอบกลับไปตาสไตล์ตัวเองทันที
KJH : เตี้ยพ่อง! ยังไม่ตายโว้ย มาดิ ซื้อขนมมาเซ่นด้วย อยากกินมาก
เพียงแค่ไม่กี่วินาทีต่อมา ข้อความนั้นก็ถูกอ่านจากอีกฝ่ายก่อนที่จะตอบกลับมาเร็วพอๆกัน
HANBIN : นึกว่าจมโมเดลตายไปและ อยากเจอผมอ่ะดิ รีบตอบเลยนะ
KJH : ประสาทป่ะ รีบมาด้วย หิวมากกกกกกกกก
HANBIN : คร้าบ คนแก่~
จินฮวานเผลอหลุดหัวเราะออกมาโดยไม่รู้ตัวก่อนจะปิดปากตัวเองแทบไม่ทันเมื่อเห็นว่าเพื่อนร่วมคณะที่นั่งหน้าตาเครียดปั่นงานอยู่หันมามอง
ฮันบินกำลังจะมาหาเขา J
จากหอมาถึงที่นี่...บวกกับเวลาแวะซื้อของให้เขานิดหน่อย
ถ้าฮันบินเอารถมาก็ซัก30นาทีได้มั้ง....
แปปนึงนะ
30นาที!
เขาหันไปมองตัวเองในกระจกบานเล็กที่วางอยู่ใกล้ๆ
นี่ ลืมไปได้ไงว่าตัวเองไม่ได้สระผมมา4วันแล้ว แถมยังทำงานทุกวันจนกาวเต็มหัวอีก น้ำก็อย่าเรียกว่าอาบเรียกว่าวิ่งผ่านน้ำดีกว่า
สีก็เลอะเต็มตัวขนาดนี้..
จัดว่าชิบหาย....!
จินฮวานรีบคว้าเอากระเป๋าสะพายตัวเองขึ้นมาอย่างไวก่อนจะหยิบกุญแจสำรองของหอเพื่อนอย่างแทฮยอนขึ้นมาก่อนจะรีบวิ่งไปยังหอพักที่อยู่ในมหาลัยทันที
BROTHER
คิม ฮันบินกำลังอารมณ์ดี...มาก ผิดจากหลายวันที่ผ่านมา
ด้วยสาเหตุอะไรไม่รู้ทำให้เขาทักไลน์จินฮวานไปแบบนั้น ก่อนจะรีบมุ่งหน้าตรงมาที่นี่ พร้อมกับขนมของโปรดของจินฮวาน นม4กล่อง เเละกระทิงแดงอีก1แพ็ค
ปกตินั้นเขาก็มาเรียนที่นี่เเหละ เเต่ว่าคณะนิเทศที่เขาเรียนมันดันอยู่ไกลซะคนละฝากกะคณะของจินฮวานเลยทำให้ไม่ค่อยได้มาเหยียบย่างแถวนี้ซักเท่าไหร่
นับๆดูแล้วเขามาที่นี่นับครั้งได้เลยทีเดียว ครั้งล่าสุดก็ตอนต้นปีที่มาช่วยจินฮวานแบกของที่เจ้าตัวซื้อมาส่ง เพราะจินฮวานขับรถไม่เป็น ของเยอะระดับนั้นแท็กซี่คงไม่รับแน่ๆ แถมจะให้คนตัวเล็กถือคนเดียวก็เกรงว่าจะโดนของทับตายซะก่อน
เขารีบมุ่งหน้าไปยังสตูทำงานของนักศึกษาปี5 และในไม่กี่นาทีต่อมา ฮันบินก็มาอยู่ตรงหน้ามันเเล้ว
สตูดิโอขนาดไม่ใหญ่มากท่ามกลางสภาพแวดล้อที่ร่มรื่น ภายในถูกแบ่งออกเป็นสัดส่วนชัดเจนว่าพื้นที่ไหนเป็นของใครทำให้เขารู้สึกอัดอัดเล็กน้อยตอนเดินเข้าไปโดยมีคนอื่นจับจ้อง
เขตทำงานของจินฮวานนั้นอยู่เกือบในสุดเลยทีเดียว
เขาเดินจนมาถึงตรงที่เป็นของจินฮวานก่อนจะกวาดสายตาไปทั่ว
ไม่มี.......
ให้ตายสิ อย่าบอกนะว่าจินฮวานลืมว่าเขาจะมาน่ะ
เขารีบหยิบมือถือขึ้นมาอย่างหงุดหงิดเตรียมจะกดโทรหาคนตัวเล็กก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นจินฮวานที่พึ่งวิ่งเข้ามาติดๆ
ฮันบินปล่อยมือข้างที่หยิบมือถือลงข้างตัวๆก่อนจะหันไปสำรวจอีกฝ่ายแทน
จินฮวานในเสื้อยืดบางสีขาวเเละการเกงยืนส์สีอ่อน ผมยังเปียกอยู่เเละลู่ตามใบหน้าขาวเนียนที่ดูอิดโรยไม่น้อย
"ร..รอนานป่ะ พอดีไปอาบน้ำห้องนัมมา"
"ไม่นานหรอก... อ่ะนี่"ฮันบินยื่นถุงใส่อาหารให้จินฮวานที่ถึงกับทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยจากการวิ่งระยะไกลพอสมควร
“แต้งมากไอ้น้อง”จินฮวานตอบก่อนจะยิ้มอย่างน่ารักเหมือนที่ชอบทำเป็นประจำ แต่กลับให้ความรู้สึกแปลกๆสำหรับฮันบิน
มันรู้สึกหวิวๆเหมือนเขากำลังล่องลอยอยู่อย่างงั้น
“สภาพดูไม่ได้เลยนะเนี้ย อยู่นี่ไม่มีใครบังคับไปนอนแล้วอ่ะดิ”ร่างสูงพูดก่อนจะนั่งลงใกล้ๆและหยิบเอาขนมที่ซื้อขึ้นมาแกะกินก่อนจะส่งให้จินฮวานกินต่อ
“ก็แน่ นี่ก็ไม่ได้นอนกันจะทั้งคณะแล้วเนี้ย”จินฮวานพูดพลางเคี้ยวขนมที่ฮันบินพึ่งส่งมา
“ว่าแต่นี้ใส่เสื้อไรของฮยองเนี้ย หึ?” ฮันบินพลางมองไปยังเสื้อของคนตรงหน้า
เสื้อยืดสีขาวที่ลำพังก็บางอยู่แล้ว นี่หนำซ้ำจินฮวานยังดูเปียกๆอยู่เหมือนกับอาบน้ำแล้วเช็ดตัวไม่แห้งทำให้เสื้อแนบไปกับเนื้อเป็นช่วงๆอย่างงี้
คนอื่นเห็นกันไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้....
“ห้ะ? ก็ปกติหนิ ในสตูร้อนจะตาย”จินฮวานพูดก่อนจะยกนมที่ฮันบินซื้อมาด้วยขึ้นดื่มอย่างกระหาย
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรทำให้ฮันบินหันไปโฟกัสที่ที่ปากสีแดงๆของจินฮวานก่อนจะเลื่อนลงตานมที่ไหลออกมาเป็นทางลงมาที่ลำคอขาวๆของจินฮวาน จนฮันบินถึงกับต้องกลืนน้ำลาย
เอ็กซ์เป็นบ้า....
บ้า! ไอ้ฮันบินหยุดคิดอะไรอกุศลนะเว้ย แค่นี้ก็ขนลุกและ
หยุด!
BROTHER
“ว่าไงไอ้บินยืนยิ้มมาเชียวนะ”บ๊อบบี้เอ่ยทักขึ้นทันทีที่ฮันบินเดินเข้ามาในห้องของเขา
ตามประสาของหนุ่มโสดเด็กหอ วันหยุดทั้งทีพวกเขาก็ไม่พลาดที่จะมานั่งจับกลุ่มกันตามเคย พร้อมเครื่องดื่มอีกพอประมาณ
ก็มากินกันทั้งชั้นตามเคย ทั้งบ๊อบบี้ จุนเฮว ยุนฮยอง
“ไง วันนี้ไม่พาเมียมาด้วยหรอฮยอง เห็นวันนี้ไปหากันมาหนิ”จุนเฮวพูดขึ้นมาต่อ
และแน่นอนว่าใครๆก็รู้ว่าจุนเฮวหมายถึงจินฮวานที่ตัวติดกับฮันบินเป็นตังเม
“เมียเมอไรกัน ไม่มีโว้ย”ฮันบินพูดออกมาก่อนจะรีบโบกไม้โบกมือห้ามเพื่อนไม่ให้แซว ก่อนจะนั่งลงบนพื้นที่ประจำของตัวเองเวลารวมกลุ่ม
แต่ทำไมเขาถึงยิ้มแก้มปริเลยวะ? ;/////////////;
“โหย ไม่มันส์เลย”
บทสนทนาระหว่างกลุ่มยังคงดำเนินไปเรื่อยๆจนเวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงๆ ยุนฮยองก็กลับห้องกันไปแล้ว
ฮันบินมองซากกระป๋องเบียร์ที่เกลื่อนพื้นก่อนจะสะบัดหัวไล่ความมึนเบาๆ
“พี่..ฮันบิน... นี่ กะพี่จินฮวาน ...งืม..ไม่ได้เป็นอะไรกันจริงอะ?”เสียงยานคางของจุนเฮวเริ่มถามขึ้นเมื่อเริ่มหมดประเด็นจะคุยต่อ
แต่ก่อนจินฮวานก็จะมานั่งด้วยกันเนี้ยแหละ ถึงแม้ร่างเล็กจะไม่ยอมกินเบียร์เกินกระป๋องซักทีก็ตาม แต่จินฮวานก็มักจะมาช่วยเก็บซากศพพวกเขาให้เป็นที่เป็นทางเสมอ
“..อืม..”
“ถามจริงเหอะ...พี่ไม่เสียดายอ่อวะ น่ารักขนาดนั้น เป็นผมนี่เสร็จไปนานและ”จุนเฮวถามขึ้นก่อนจะยกกระป๋องเบียร์ขึ้นพร้อมชี้หน้าฮันบิน
“ตลกแดกและไอ้จุน แดกตีนกูก่อนไม๊?”ฮันบินพูดขึ้นพลางเหยียดเท้าออกไปทำท่าเหมือนจะถีบเจ้าของประโยคเมื่อครู่จริงๆ
“เห็นปะ บอกว่าเหอะว่ามึงก็ชอบเค้า”บ๊อบบี้พูดขึ้น
“....”
“...เงียบเลยไง”
“เอาจริง...ก็ชอบ...นะ แต่ผมเป็นเพี่น้องกันมาหลายปีแล้วนะฮยอง” ฮันบินตัดสินใจพูกตามที่ตัวเองคิดออกไป..
เขาไม่ได้ไก่อ่อนขนาดไม่รู้ความรู้สึกตัวเองหรอก... เขารู้ว่าอาการพวกนี้มันฟ้องว่าเขาชอบจินฮวานชัดๆอย่างไม่มีข้อแม้เลยด้วย...
“แล้วไงวะ?”
“ก็...ถ้าบอกไปแล้วโดนปฏิเสธอ่ะ...”
“โถ่ ไอ้...นี่กูจะด่ามึงยังไงดีเนี้ย = = นี่มึงเปิดไอจีดูบ้างป่าววะ วันๆมึงแม่งจะแต่งเมียกะโปรแกรมแต่งเพลงอยู่และ”
“...ห้ะ?”
“แหกตาดูสิครับ สมาร์ทโฟนของมึงอ่ะ คนเขารู้ว่าจินฮวานกันไปถึงปูซานและ ควายยย”
ฮันบินฟังประโยคนั้นอย่างงงๆก่อนจะหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาก่อนจะจิ้มเข้าไปในอินสตาแกรมทันที
แม่งอะไรวะ? จินฮวานฮยองน่ะนะชอบเขา?
“เปิดแล้วไงต่ออ่ะ...?”
“นี่กูต้องบอกทุกอย่างป่ะ? มานี่มา..!”
บ๊อบบี้คว้าเอามือถือในมือหนาไปก่อนจะก้มหน้าก้มตาอยู่พักใหญ่และส่งกลับมาให้เขาเหมือนเดิม
B.Yours
139 post 46 followers 0 following
K.JH
one.way.love
“นี่แอคพี่จินฮวานหรอ? ไม่ใช่ @KJHwan?”
“นั่นแอคหลัก นี่แอคที่เขาไว้ถ่ายรูปสวยๆลงเว้ย มีแค่พวกเพื่อนในคณะอ่ะที่ฟอล นี่กูก็ได้มาจากดงฮยอกที่อยู่อินทีเรียมาอีกที”
ฮันบินพยักหน้าเบาๆก่อนจะเลื่อนลงมาดูทีละรูปก่อนจะพบว่ารูปล่าสุดเป็นรูปของตัวเขาเอง... เพียงแต่เป็นรูปตอนที่เขาไปช่วยขนของย้ายให้พี่จินฮวาน
รูปของฮันบินที่กำลังหันมามองกล้องทั้งๆที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ แต่กลับมีรอยยิ้มที่มุมปาก
จริงๆเขาก็เคยเห็นจินฮวานยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปเขาบ่อยนะ.. แต่ไม่นึกว่าจะถ่ายสวยขนาดนี้และเอามาลงไว้ในนี้...
. happy ending? .
แคปชั่นที่ถูกพิมอยู่ใต้รูปทำให้เขาหายใจติดขัดไปเล็กน้อย.. เขาไม่ชอบคำว่า ending ในประโยคนั้นเลยจริงๆ
ฮันบินรีบสไลด์หน้าจอเพื่อดูรูปต่อๆไปทันที... ทั้งหมดร้อยกว่ารูปนั้นก็เป็นรูปที่เกี่ยวข้องกับเขาทั้งนั้น เหมือนกับว่าจินฮวานกำลังเล่าเรื่องราวของพวกเขาผ่านทางภาพถ่ายเหล่านี้ยังไงอย่างงั้น
“เข้าใจยัง? นี่จินฮวานก็ชัดเจนมาซักพักแล้วนะ มีแต่มึงแหละซื่อบื้ออยู่ได้...”
“....”
“เอ้า อย่าเงิบดิ เห้ย! จะไปไหนวะ”บ๊อบบี้ตะโกนเสียงหลงเมื่อจู่ๆฮันบินก็ลุกขึ้นพรวดพราด
“นี่กี่โมงแล้วอ่ะฮยอง!?”
“ส..สามทุ่ม เป็นไรวะ?”
“งั้นผมไปจินฮวานฮยองที่มหาลัยและนะ บาย”ฮันบินรีบพูดขึ้นก่อนจะรีบตรงไปยังทางออกอย่างเร็ว...
รู้งี้ไม่รอมาตั้งนานแล้วหรอก....
บอกไปนานและว่าชอบ...
บางทีเล่นโซเซียลบ้างก็มีประโยชน์นะครับ...
คิม ฮันบินคอนเฟิร์ม
Extra
“ไอ้ฮันบินนนนนนนนนน ไหนค่าเหล้ากูล่ะ…! ไอ้...!!!!”
TALK
เอามาขัดฟีล Dark side ก่อน 5555
มุ้งมิ้งมากมายยยยยย
เม้นหน่อยก็ดีนะทุกคน .3.
#StepOfBJIN
ความคิดเห็น