เลขาสถานะเมีย

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่2 เข้าใจผิด 3

กระทั่งถึงลำดับสุดท้ายของรายชื่อคณะกรรมการ ต่อด้วยรายชื่อของเขาที่ไม่เข้าร่วมประชุม ถึงตรงนี้เตชน์บอกให้เธอหยุดอีกครั้ง ทั้งที่กำลังจะอ้าปากอ่านวาระการประชุม

“หยุดๆ”

“คะ”

“กาแฟผมชืดหมดแล้ว ช่วยเอาแก้วใหม่ให้ผมที ขออเมริกาโน่เหมือนเดิมนะข้าว ฟังคุณอ่านชักง่วงแฮะ” พูดไม่ทันขาดคำเตชน์ก็หาวหวอด พาขวัญเห็นแล้วก็อดหมั่นไส้ไม่ได้

“กลางค่ำกลางคืนแทนที่จะนอนพักผ่อน กลับเอาเวลาไปทำอย่างอื่น”

“เมื่อคืนอยู่ใต้เตียงผมมารึไง อย่างกับตาเห็น”

คนที่คิดดังไปหน่อยเบิกตากว้าง แล้วก็รู้สึกคันยุบยิบที่ปากอยากจะแก้ต่างว่าไม่ได้อยู่ใต้เตียงย่ะ แต่อยู่บนโซฟากับเขาต่างหาก แต่เกรงว่าเรื่องจะเข้าตัวเลยรีบปฏิเสธออกไป

“แหม ฉันแค่เดาเองนะคะท่านรองฯ แต่กลับเดาถูกซะด้วย”

“หึ” เตชน์เยาะเสียงขึ้นจมูก ทำไมเขาไม่รู้ว่าถูกเลขาฯ สาวหลอกด่าเรื่องมั่วผู้หญิง ขึ้นชื่อว่าเขาแล้ว ในเรื่องที่คนอื่นร่ำลือกันนอกจากความหล่อรวยก็เรื่องผู้หญิงนี่แหละ

ในขณะที่พาขวัญค้อมศีรษะเล็กน้อยเป็นการตอบรับคำสั่ง ก่อนจะรีบพาตัวออกไปจากห้องทำงานของผู้เป็นเจ้านาย

เตชน์ที่เห็นว่าทำตัวหล่อไปวันๆ แบบนี้ ใครจะรู้บ้างว่าเขาเป็นคนเจ้าเล่ห์ตัวพ่อ ถ้าไม่อยากถูกเขาต้อนจนจนมุมก็ให้รีบถอยออกไปตั้งหลักโดยด่วน

สิบนาทีต่อมา พาขวัญเปิดประตูเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับ ถาดกาแฟส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วทั้งห้อง ทำให้คนนั่งรอเปลือกตาจะปิดอยู่รอมร่อตื่นตัวขึ้นมาทันทีและอดที่จะประชดตามสไตล์เขาไม่ได้

“ไปคั่วเมล็ดกาแฟมาหรือไงคุณ ช้าชะมัด”

หญิงสาวค้อนขวับให้กับคำพูดนั้นอีกครั้งอย่างลืมตัว ทว่าครั้งนี้เตชน์ไม่มีท่าทีตกใจในสิ่งที่เห็น แต่กลับลอบยิ้มเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายทำออกมาน่ารักดี

ใช่ เขาชม แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะล้มเลิกความตั้งใจเดิมเรื่องเอาคืนแม่เลขาฯ ถนัดฟ้อง เดี๋ยววันนี้จะให้ยืนสลับเดินให้เข็ด!

มือหนายกแก้วกาแฟขึ้นจิบ รสชาติขมปร่าบวกกับกลิ่นหอมของกาแฟคั่วบดส่งผลให้เตชน์รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที โดยเฉพาะปาก

“ต้องให้ผมไขลานให้ไหม ปากคุณถึงจะขยับ เอ้า อ่านต่อสิคุณ”

พาขวัญได้แต่นับหนึ่งถึงสิบอยู่ในใจก่อนจะคว้าแฟ้มขึ้นมาเปิดกว้าง แล้วอ่านเวลาเริ่มประชุม ตามด้วยระเบียบวาระที่1 เป็นเรื่องที่ประธานในที่ประชุมอย่างเติมศักดิ์แจ้งให้ทราบเรื่องการวางมือจากงานบริหารในเครือตันติวัฒน์ทั้งหมด และพร้อมที่จะส่งไม้ต่อให้กับบรรดาทายาทอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า

ตามด้วยระเบียบวาระที่2 เรื่องขยายสาขาที่2 ในจังหวัดใหญ่ทางภาคใต้ ซึ่งพาขวัญได้ขึ้นพูดแทนรองประธานบริหารอย่างเตชน์ที่ติดธุระด่วนเป็นเหตุให้ไม่สามารถมาเข้าร่วมประชุมได้ และในส่วนคณะกรรมการต่างก็เห็นด้วยกับข้อเสนอของเตชน์โดยผ่านการนำเสนอของเลขานุการอย่างพาขวัญที่ว่าจะไม่มีการขยายสาขา แต่จะใช้กลยุทธ์การขายทางออนไลน์แทน

พอเลขาฯ สาวอ่านถึงตรงนี้หัวคิ้วของเตชน์ถึงกับขมวดมุ่น เพราะสิ่งที่พาขวัญพูดในที่ประชุมไม่ได้เตี้ยมหรือปรึกษาหารือกับเขามาก่อน พูดง่ายๆ เลยพาขวัญไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในที่ประชุมเขาเตรียมอะไรไปพูดบ้าง เพราะงานนี้เป็นงานของเขาโดยตรงและเป็นไปตามความถนัดที่ชอบฉายสดมากกว่าที่จะอ่านโพย แต่น่าแปลกมันกลับเป็นความคิดเดียวกัน จนอดสงสัยไม่ได้

“นี่คุณคิดเองเหรอ” จู่ๆ เขาก็ถาม ทำให้คนที่กำลังอ่านรายงานการประชุมถึงกับหยุดอ่าน แล้วมองเขาตาแป๋ว “ผมถามว่าคุณคิดเองเหรอ”

“เรื่องอะไรคะท่านรองฯ” พาขวัญถามอย่างยียวน ด้วยรู้ดีว่าเตชน์อยากรู้เรื่องอะไร แต่อย่างที่บอกไว้ว่าทีใครทีมัน

เขาแกล้งเธอ เธอกวนกลับ ก็วินๆ แล้ว

“อยากตกงานหรือไงคุณ” รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งก็ชนะทั้งร้อยครั้งนั่นแหละ เตชน์ยิ้มมุมปาก เมื่อพบว่าอีกฝ่ายเม้มปากเป็นเส้นตรง สายตาที่มองมาแทบจะกัดหัวเขาให้ขาด

“ใช่ค่ะ ฉันคิดของฉันเอง”

“แน่ใจนะว่าไม่ได้ถามหรือลอกใครมา” บางทีเขายุ่งๆ แล้วเผลอร่างสิ่งที่จะพูดไว้บนกระดาษสักแผ่น บังเอิญว่าพาขวัญเห็นเข้าก็อาจจะเป็นไปได้

“อยู่ให้ถามเหรอคะ ส่วนลอกมั้ย วันๆ ก็ไม่เห็นว่าท่านรองฯ จะทำอะไร นอกจากเซ็นเอกสารที่ฉันนำเข้าไปให้ เสร็จแล้วก็นั่งเล่นมือถือ”

เตชน์ทำตาขวาง เมื่อถูกอีกฝ่ายย้อนเข้าให้ หากกระนั้นเขาก็เชื่อแล้วว่าเป็นความคิดของเจ้าหล่อนจริง เพราะพอมาทบทวนดูแล้ว ก็เป็นอย่างที่เจ้าหล่อนว่านั่นแหละ หากไม่นับที่ออกไปพบลูกค้ากับตรวจสาขา วันๆ เขาก็เซ็นแต่เอกสารและหยิบมือถือขึ้นมาดูทุกครั้งที่ว่าง จึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะร่างคำพูดที่จะพูดในที่ประชุมลงในแผ่นกระดาษ

“ว่าแต่กลยุทธ์ที่คุณคิดได้ มั่นใจแค่ไหนว่ามันไม่เดิมๆ เพราะโฮมไอเดียก็มีเว็บไซต์ขายสินค้าทางออนไลน์อยู่แล้ว”

พาขวัญไม่ได้คิดไกลถึงขนาดว่าเตชน์อยากลองภูมิ แต่ที่เขาถามเผื่อว่ามีอะไรขาดเกิน จากนั้นก็จะเพิ่มเติมหรือลดเพื่อนำเสนอพ่อของเขาอีกครั้ง เนื่องจากคนที่ตัดสินว่าควรขยายสาขาหรือยอมรับข้อเสนอที่เธอพูดไปในที่ประชุมนั้นขึ้นอยู่กับดุลยพินิจของประธานบริษัทอย่างเติมศักดิ์เพียงคนเดียวเท่านั้น

ซึ่งเธอได้แต่ภาวนาว่าให้เป็นอย่างหลัง นั่นหมายความว่าเตชน์จะได้ไปต่อในสถานะประธานบริษัทโฮมไอเดียคนต่อไป และยิ่งไปกว่านั้นเธอก็จะได้อัปตำแหน่งเป็นเลขาฯ ประธานบริษัทไปด้วย แน่นอนว่าเงินเดือนก็ต้องเยอะตาม

“ฉันยอมรับค่ะว่ามีแฮปปี้ช้อปเป็นอินสไปรเรชัน เพราะช่วงนี้ฉันสั่งของจากแอปฯ นี้บ่อย”

“ยังไง” คนที่ยกกาแฟขึ้นจิบเอ่ยถามยิ้มๆ โดยที่พาขวัญไม่ทันสังเกต

“ก็มีของให้ช้อปหลากหลาย ราคาก็ถูกกว่าแอปฯ คู่แข่ง แถมส่งฟรีเดือนละหลายครั้ง แต่ที่แน่กว่านั้นเจ้านี้ส่งเร็วดุจจรวดทั้งที่ของนำเข้าจากต่างประเทศ ไม่ต้องรอแล้วรออีก รอจนลืมว่าผ่านไปแล้วชาติหนึ่งถึงจะได้ของ” เตชน์หัวเราะทันทีที่พาขวัญพูดถึงตรงนี้ เพราะเธอแสดงสีหน้าจนเขาเชื่อว่ารอนานจริงๆ

“แล้วไงต่อ”

“ก็อย่างที่เราทราบกันว่าปัจจุบันนี้ธุรกิจแบบ E-commerce สามารถเข้าถึงลูกค้าได้กว้างขวาง เพราะคนส่วนใหญ่ใช้อินเทอร์เน็ต แทบจะถือได้ว่าเป็นกิจกรรมหลักในชีวิตประจำวัน ไม่ว่าจะเป็นการเล่นโซเชียลมีเดีย ค้นหาข้อมูล เช็กอีเมลและอื่นๆ ฉันเลยไม่เห็นถึงความจำเป็นที่โฮมไอเดียจะต้องขยายสาขาเพิ่ม ทั้งที่จังหวัดนั้นก็มีสาขาอยู่แล้ว รวมถึงจังหวัดเล็กๆ ที่ยังไม่มีสาขาด้วย เพราะธุรกิจแบบE-commerce ไม่จำเป็นต้องมีหน้าร้าน สามารถโชว์ตัวอย่างสินค้าเป็นรูปหรือคลิปวิดีโอบนเว็บไซต์ได้เลย ซึ่งโฮมไอเดียก็มีอยู่แล้ว เพียงแต่เราจ้างบริษัทพัฒนาเว็บไซต์เข้ามาดูแลเว็บไซต์ให้มีประสิทธิภาพมากขึ้น เพื่อรองรับลูกเล่นที่เราจะใส่เข้าไป อย่างการเก็บคอยล์เพื่อใช้เหรียญเป็นส่วนลดในการสั่งซื้อครั้งต่อไป เก็บโค้ดส่งฟรีตามระยะทางที่กำหนด หรือมีโค้ดส่วนลดการจัดส่งเมื่อเกินระยะทางที่กำหนด จัดแฟลชเซลล์แบบลดกระหน่ำในเวลาที่จำกัด ซึ่งนี่คือส่วนหนึ่งในกลยุทธ์การขายสินค้าทางออนไลน์และฉันเชื่อว่าทีมการตลาดของเราสามารถต่อยอดไอเดีย คิดหากลยุทธ์ได้มากกว่าที่ฉันเสนอไปในที่ประชุมอย่างแน่นอน”

พาขวัญหยุดพูดเพื่อเปิดโอกาสให้เตชน์ถามหรือค้าน แต่เมื่อเห็นว่าเขาเงียบ เธอจึงพูดต่อ

“ไม่เพียงแค่นั้นธุรกิจแบบ E-commerce ยังลดค่าใช้จ่ายให้กับผู้ดำเนินธุรกิจเพราะไม่ต้องจ้างพนักงานขาย เพราะสามารถทำการซื้อขายได้อัตโนมัติ หรือติดต่อทางร้านโดยผ่านแอดมิน ทำให้เปิดขายและรองรับลูกค้าได้ทุกวันตลอด 24 ชั่วโมง อีกทั้งยังเพิ่มโอกาสในการขาย ด้วยความที่ร้านค้ามีโอกาสเข้าถึงทุกคนที่มีอินเทอร์เน็ตได้ จึงสามารถมีลูกค้าได้ทั่วประเทศ หมดปัญหาเรื่องการเดินทาง ไม่ทราบว่าท่านรองฯ มีความเห็นกับเรื่องนี้ยังไงคะ”

“ดี”

“คะ”

“ก็ดีไง”

“สั้นๆ แค่เนี่ย”

“ก็ยาวๆ คุณพูดไปหมดแล้วนี่”

พาขวัญเผลอค้อน ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างเมื่อนึกทบทวนคำพูดของเขาดีๆ ก็รู้ว่าเขาไม่ได้ประชด ตรงกันข้ามเขากลับยอมรับในข้อเสนอที่เธอพูดไปในที่ประชุมแบบไม่เห็นต่าง ทีนี้ก็มาลุ้นว่าท่านประธานจะเห็นชอบหรือไม่

ทางด้านเตชน์ยอมรับว่าเลขาฯ สาวไหวพริบดี แก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าได้อย่างเฉียบขาด แต่พอเห็นเจ้าหล่อนยิ้มแฉ่งแข่งตะวันก็อดเหน็บแนมไม่ได้

“ยิ้มทีเห็นฟันครบสามสิบสองซี่เชียวนะคุณ”

“แหม ฉันเห็นนะว่าท่านรองเองก็ยิ้ม ถึงจะยิ้มมุมปากก็เถอะ คิดว่ารอดตัวแล้วใช่มั้ยคะ” คนอุตส่าห์ลอบยิ้มยังเห็น นั่นทำให้เตชน์รู้สึกหมั่นไส้คนตาดีไม่น้อย

“หึ อย่าเพิ่งได้ใจไป อย่างที่รู้ว่าพ่อผมเอาแน่เอานอนกับท่านไม่ได้หรอก”

เรื่องนั้นพาขวัญไม่เถียง หากกระนั้นหญิงสาวก็ยังเชื่ออยู่ลึกๆ ว่าประธานโฮมไอเดียคนต่อไปจะเป็นใครไม่ได้นอกจากเตชน์คนเดียวเท่านั้น นั่นเป็นเพราะว่าเขานั่งบริหารในตำแหน่งรองประธานอยู่ก่อนแล้ว บวกกับเจ้านายเธอเป็นลูกชายคนเล็กของเติมศักดิ์ที่เกิดจากภรรยาหลวงอย่างคุณหญิงพิมประภา ในขณะที่พี่ชายร่วมท้องเดียวกันอย่างต่อเติมพิการทางสมองตั้งแต่กำเนิด ได้รับการฝึกให้ช่วยเหลือตัวเองได้แค่อาบน้ำ แต่งตัว ทานข้าวเท่านั้น ให้บริหารธุรกิจนับว่ายากไป ในขณะที่พี่สาวคนรองอย่างต้องตาออกเรือนไปนานแล้ว ตอนนี้ก็ช่วยสามีบริหารธุรกิจที่มีไม่น้อยกว่าฝั่งตันติวัฒน์ จึงมีลุ้นว่าทรัพย์สมบัติที่มีอยู่มากมายย่อมตกมาถึงลูกเมียหลวงอย่างเตชน์ไม่มากก็น้อย โดยเฉพาะโฮมไอเดียอันเป็นธุรกิจบุกเบิกที่เติมศักดิ์กับคุณหญิงพิมประภาร่วมสร้างมาด้วยกัน

“คุณมีอะไรก็ไปทำเถอะ ที่เหลือผมอ่านต่อเอง” ตอนแรกก็อยากจะแกล้งให้มากกว่านี้ แต่พอเห็นความทุ่มเทของคนเป็นเลขาฯ แล้วเขาจึงยกผลประโยชน์ให้

ส่วนพาขวัญที่ไม่อยากอยู่กับเขาตามลำพังอยู่แล้วรีบตอบรับคำสั่ง ก่อนจะหมุนตัวออกไปทันที แต่เพราะว่าทรงตัวอยู่บนรองเท้าส้นสูงขนาดสามนิ้วนานไปหน่อย บวกกับเพิ่งผ่านศึกมาเมื่อคืนทำให้แข้งขากลับอ่อนแรงลงดื้อๆ

“ว้าย!”