เลขาสถานะเมีย

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่2 เข้าใจผิด 2

คิดได้ดังนั้นพาขวัญก็รีบพาตัวออกมา ทำเป็นวุ่นวายจัดนู่นนี่บนโต๊ะทำงาน ลามไปยังตู้ใส่แฟ้ม รวมถึงซ่อมเครื่องถ่ายเอกสาร เมื่อพบว่าได้เคลียร์งานในส่วนเอกสารไปทั้งหมดแล้วตั้งแต่ก่อนเก้าโมง

ทางด้านรัญญาพอได้ยินคำพูดนั้นของเตชน์จากใบหน้าบูดบึ้งก็แย้มยิ้มออกมาได้ในที่สุด

“รับปากน้าแล้วนะ”

“ครับ” คนรับปากส่งๆ ลอบยิ้มในใจ

“ส่วนเรื่องงาน ให้น้าไหว้ก็ยอม เตชน์ช่วยสนใจงานบริหารหน่อยได้ไหม นี่ไม่รู้ว่าผลออกมายังไง น้ากลุ้มไปหมดแล้ว”

จากสีหน้าที่เกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม พลันเปลี่ยนเป็นกลัดกลุ้มตามที่พูดออกไปจริงๆ ไม่เพียงแค่นั้นยังมองชายหนุ่มด้วยสายตาวิงวอน ที่เตชน์มักพ่ายแพ้ให้กับสายตาคู่นี้ของรัญญาเสมอ

“น้าไม่ต้องไหว้ผมหรอก เดี๋ยวนรกจะกินหัว เอาเป็นว่าผมขออ่านรายงานประชุมก่อนก็แล้วกัน ถ้าคุณข้าวทำไว้ดี ก็ไม่น่ามีปัญหา แต่ถ้าพบว่ายังไม่ถูกใจคุณพ่อ ผมจะรีบแก้ไขด้วยตัวเอง”

รัญญายิ้มออกอีกครั้ง หากไม่วายขอคำยืนยันอีกหนเพื่อความแน่ใจ

“จริงๆ นะเตชน์”

“ครับ... ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวอ่านรายงานก่อนก็แล้วกัน” พูดจบก็คว้าแฟ้มที่พาขวัญนำเข้ามาเปิดอ่านเป็นเชิงตัดบท ครู่หนึ่งก็แอบเลื่อนแฟ้มลอบมองรัญญาก่อนจะพบว่าอีกฝ่ายรีบโกยเครื่องสำอาง รวมถึงกระจกที่พกมาด้วยซึ่งวางกระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะกลางใส่กระเป๋าใบโต มุมปากเรียวก็ยกยิ้ม แววตาฉายความเจ้าเล่ห์เต็มพิกัดโดยที่รัญญาไม่มีโอกาสได้เห็น

“น้าไปล่ะ เจอกันเย็นวันอาทิตย์นะเตชน์”

เป็นกฎของบ้านตันติวัฒน์ที่สมาชิกทุกคนต้องมาร่วมรับประทานอาหารกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาในวันอาทิตย์สุดท้ายของเดือนที่คฤหาสน์ตันติวัฒน์ ยกเว้นว่าสมาชิกคนนั้นติดธุระสำคัญจริงๆ

แล้วคนที่มักหาข้ออ้างว่าติดนู่นนี่เสมอก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็เป็นทายาทคนสุดท้องของบ้านตันติวัฒน์อย่างเตชน์นี่แหละ

“ไม่ส่งนะครับ”

รัญญาพยักหน้าให้ทั้งที่เตชน์ก็ไม่ได้ละสายตาจากเอกสารขึ้นมองนาง ก่อนจะพาตัวบนรองเท้าส้นสูงห้านิ้วและรอยยิ้มเต็มหน้าออกไปจากห้องทำงานของว่าที่ประธานโฮมไอเดียอย่างมั่นอกมั่นใจ

            “เฮงๆ รวยๆ”

พาขวัญตบเช็คจำนวนห้าหลักกลางๆ ที่ได้รับจากรัญญาลงบนโต๊ะทำงาน ใครจะว่าเธอหน้าเงินเธอไม่สน ในเมื่อเธอไม่ได้ขอ แต่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงของเธอล้วนๆ อันนี้รวมถึงเรื่องที่โทร.ไปฟ้องเจ้านายตัวจริงอย่างรัญญาด้วย

และนี่แหละคือที่มาของคำว่าเลขาฯ เงินเดือนเฉียดแสน อันที่จริงบริษัทจ่ายเงินเดือนให้เธอสี่หมื่นห้า ที่เหลือก็ได้เป็นสินรางวัลจากรัญญา จำนวนเงินก็ขึ้นอยู่กับความพอใจของคนให้ ส่วนคนรับจะมากหรือน้อยก็ไม่เกี่ยงที่จะรับไว้อยู่แล้ว

ในเมื่อความจนมันน่ากลัว จะห้าบาทสิบบาทเธอเอาหมด!

แต่ที่ได้มานั้นมากกว่าหลายเท่า หญิงสาวยกเช็คขึ้นจูบอีกครั้งรัวๆ ก่อนจะหย่อนไว้ในกระเป๋าสะพายด้วยกลัวว่ามันจะหาย อันเนื่องมาจากเกรงใจรัญญา ไหนจะต้องโทร.อายัดเช็ค ไหนจะต้องเซ็นเช็คให้ใหม่ หากไม่ทันจะหย่อนก้นนั่งบนเก้าอี้ทำงาน เสียงเจ้านายหนุ่มก็ดังขึ้นผ่านอินเตอร์คอม

“สมศรีเข้ามาพบผมหน่อย”

“ค่ะ”

พาขวัญสูดหายใจเข้าลึกอย่างระงับอารมณ์เมื่อเผลอขานรับออกไป ถ้าจะสับสนเบอร์นี้ เดี๋ยวตอนบ่ายเธอลาไปเขตแจ้งเปลี่ยนชื่อเลยดีไหม เป็นสมศรี ตันติวัฒน์ ให้สมใจเขา

ดะ เดี๋ยว สมใจเขาหรือว่าสมใจเธอกันแน่ ทำไมต้องเปลี่ยนเป็นนามสกุลของเขาด้วย เพ้อเจ้อใหญ่แล้วนะไอ้ข้าว

พอสะบัดศีรษะไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปแล้ว ก็รีบคว้าไอแพดเข้าห้องเจ้านายไป โดยไม่ลืมส่งสัญญาณเคาะบอกเป็นเชิงขออนุญาต รักษามารยาทการเป็นเลขาฯ ที่ดีเอาไว้อย่างเหนียวแน่น

แล้วภาพที่เห็นควรเป็นภาพที่เจ้านายหนุ่มนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน อ่านเอกสารที่เธอนำมาให้ไม่ใช่เหรอ แต่นี่เขากลับนั่งจิบกาแฟอยู่บนโซฟาตัวเดิมอย่างสบายใจเฉิบ

ถามจริงตำแหน่งประธานบริษัทนี่ไม่เอาเหรอ ถ้าไม่เอายกให้เธอก็ได้ สัญญาว่าจะไม่ทำให้โฮมไอเดียเจ๊งเป็นอันขาด

และเพราะว่ามันอิมพอสซิเบิล ฉับพลันดวงตาหลังเลนส์กรองแสงก็หรี่แคบอย่างไม่ไว้ใจคนเป็นเจ้านาย พลางคิดว่าเตชน์จะมาไม้ไหนอีก คิดอยู่หลายตลบในหัวก็มีอยู่แค่เรื่องเดียว

ลวงเธอมาทำมิดีมิร้ายหรือเปล่า...

ตามด้วยภาพจูบ ลูบ คลำและสอดใส่ ไหลเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียววูบวาบไปหมดทั่วท้องน้อย

“อ่านรายงานการประชุมให้ผมฟังหน่อย”

เสียงนั้นเปรียบได้กับเสียงแก้วที่แตกละเอียดดังขึ้นในหัวของคนที่คิดหมกมุ่นอยู่กับเรื่องที่ต่ำกว่าสะดือ ก่อนพวงแก้มของคนหน้าแตกหมอไม่รับเย็บจะเห่อร้อนอย่างอับอายตัวเองที่เล่นคิดเองเออเองไปไกลจนสุดกู่ ทั้งที่เขาแค่เรียกมาให้อ่านรายงานประชุมเท่านั้น

แต่เดี๋ยวก่อน! เจ้านายเธออ่านออกเขียนได้ ทำไมต้องใช้เธอมาอ่านให้ฟังด้วย ปกติวันๆ ไม่อยากเฉียดใกล้ ยิ่งไม่เห็นหน้าด้วยยิ่งดี ถ้าไม่ใช่ว่าเรียกเธอมาเพื่อเอาคืน ในเรื่องที่เธอโทร.ไปฟ้องรัญญา ก็คิดเป็นเรื่องอื่นไม่ได้เลย

ความเงียบไร้เสียงตอบรับใดๆ จากเลขาฯ สาวทำให้เตชน์หันไปมอง ก่อนจะพบว่าพาขวัญยืนเชิดหน้า คอตั้ง ดวงตาหลังเลนส์ในกรอบแว่นที่ฮิตใส่กันในรุ่นคุณยายทวดถลนราวกับเคียดแค้นใครสักคนมาชาติหนึ่ง ทำเขาหลุดยิ้มขำ หากไม่นานก็รีบดึงหน้าให้ตึง

“เอ้า ยืนทื่อเป็นหุ่นยนต์ ลืมไขหลานหรือถ่านหมดล่ะคุณ”

พาขวัญเผลอค้อนใส่อย่างลืมตัว ก่อนจะก้าวฉับๆ มาหยุดตรงหน้าเจ้านายหนุ่ม แล้วปฏิกิริยาที่ว่าของเลขาฯ สาวทำเอาเตชน์อึ้ง ปกติอีกฝ่ายทำตัวไร้ความรู้สึกอย่างกับหุ่นยนต์ อะไรเข้าสิงหล่อนงั้นเหรอ ผีบ้านผีตึกหรือเปล่า

“ท่านรองฯ ก็ทราบดีนี่คะว่าฉันมีงานอื่นต้องทำเยอะแยะ ในขณะเดียวกันท่านรองฯ ออกจะว๊าง ว่าง อ่านเองเถอะค่ะ”

ลับหลังเจ้านายตัวจริงอย่างรัญญา พาขวัญที่ไม่เคยยอมตกเป็นลูกไล่ของเตชน์ง่ายๆ ประกอบกับอยากพาตัวออกห่างจากเขาเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องหมกมุ่นไปกับเรื่องไร้สาระอีก พอเหน็บเจ้านายเสร็จก็หมุนตัวออกจากห้องไปทันที ทว่าไม่ทันจะก้าวเท้าพ้นประตูห้องทำงานอันหรูหรา เสียงทรงอำนาจที่ไม่บ่อยครั้งจะได้ยินพลันดังขึ้น

“ถ้าคุณก้าวออกจากประตูนั่น ผมจะลาออกจากตำแหน่งรองประธาน แล้วมาดูกันว่าใครจะฉิบหายมากกว่ากัน”

ท่องไว้ไอ้ข้าวว่าเงิน รถ คอนโดฯ เป็นของนอกกาย... ที่หายาก ดังนั้นเจ้านายใช้อะไรก็ทำๆ ไปเถอะ อย่าดื้อ!

คว้าแฟ้มเอกสารหมับทันทีที่เดินมาหยุดตรงหน้าเขาอีกครั้ง พร้อมกับระงับอารมณ์ไม่ให้ยื่นมือออกไปข่วนหน้าหล่อๆ ให้เสียโฉม เพียงเห็นว่านัยน์ตาทรงเสน่ห์ของเตชน์ไหวระริกอย่างผู้ชนะ

เข้าใจว่าทีใครทีมัน แต่ก็อย่าให้ถึงตาเธอก็แล้วกัน!

“อะๆ ผมบอกให้คุณนั่งเหรอ” คนที่ทำท่าจะหย่อนก้นลงนั่งบนโซฟาตัวตรงกันข้าม ตัวเดียวกับที่รัญญานั่งก่อนหน้านี้ถึงกับสะดุ้งโหยง ก่อนจะยืนขึ้นอีกครั้ง มองเจ้านายที่ทำตัวเหมือนพระเจ้าด้วยสายตาขุ่นข้นขณะกางแฟ้มออกกว้าง

จากนั้นพาขวัญก็หลุบสายตาอ่านรายงานการประชุมด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้น แต่กลับสร้างรอยยิ้มขำขึ้นบนหน้าของอีกคน

เริ่มจากชื่อบริษัท เรื่องที่จะประชุม วันเดือนปี  สถานที่ รายชื่อผู้เข้ามาประชุม สลับมองหน้าเจ้านายหนุ่มเป็นครั้งคราวและทุกครั้งก็จะประสานเข้ากับดวงตาลุ่มลึกของเจ้านาย นั่นหมายความว่าเขาจับตามองเธออยู่ตลอดเวลา

“หยุดก่อนคุณข้าว”

“คะ” พาขวัญขานรับเชิงตั้งคำถาม

“ช่วยทวนรายชื่อคณะกรรมการและหุ้นส่วนที่เข้าประชุมให้ผมฟังใหม่”

พาขวัญสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างระงับโทสะ รายชื่อหุ้นส่วน ไหนจะคณะกรรมการอีกตั้งเท่าไร พ่วงด้วยตำแหน่งหน้าที่ ทำไมต้องอ่านทวน ระเบียบวาระประชุมไม่สำคัญกว่าหรือไง กระนั้นก็ยอมอ่านทวนให้เขาฟังเพื่อไม่เป็นการเสียเวลา เสร็จแล้วเธอจะได้พาตัวออกไปจากห้องทำงานเขาเสียที

คนบ้า! เล่นจ้องเอาๆ ไม่รู้หรือไงว่าคนเขาอึดอัด