เลขาสถานะเมีย

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่1 น้ำหอมเป็นเหตุสังเกตได้ 4

“เวลาปกติเลยค่ะป้าแหวน พอดีข้าวเอาของไปวางไว้ที่โต๊ะทำงานก่อนจะแวะแพนทรีน่ะค่ะ”

“เป็นอย่างนี้นี่เอง ถึงว่าไม่เจอคุณข้าวในครัว ป้านึกว่าลาหยุดซะอีก เสียดายข้าวหลามน่ะค่ะ”

“ข้าวหลาม?” พอทวนคำพูดจบ ป้าแหวนก็หยิบกระบอกข้าวหลามออกจากถุง

“พอดีหลานป้าเอามาฝาก ข้าวหลามหนองมนของแท้ ดูสิคะทั้งยาวทั้งใหญ่ ป้าตั้งใจเอามาฝากคุณข้าวเลยนะคะเนี่ย”

ทั้งยาวทั้งใหญ่...

พาขวัญอดไม่ได้ที่จะนึกถึง ‘ของ’ ของเตชน์

แล้วอาการวูบวาบก็กลับเข้ามาเล่นงานคนที่ย้ำบอกกับตัวเองว่าไม่ได้หวั่นไหวอีกครั้ง

“คุณข้าว คุณข้าวคะ”

“คะ ค่ะป้า” พาขวัญขานรับอย่างมึนงงหลังถูกเขย่าแขน

“ไม่สบายหรือเปล่าคะ หน้าแด๊ง แดง”

“อ้อ... สะ สบายดีค่ะป้า พอดีข้าวคิดอะไรเพลินไปหน่อย” เพลินไปมากทีเดียว คิดแล้วก็อดเคืองตัวเองไม่ได้

“ว่าแต่คิดเรื่องอะไรคะ เรื่องทะลึ่งป่าว เห็นหน้าแด๊ง แดง”

เพราะความสนิท ทำให้ป้าแหวนกล้าแซวเลขาฯ สาวที่ใครต่างก็ให้สมญานามว่าแม่ชี ทำตัวเคร่งครัดราวกับกลัวว่าศีลจะขาดอย่างไรอย่างนั้น แต่สำหรับนางมองว่าเลขาฯ สาวน่ารักดี มีมนุษยสัมพันธ์ ขนาดนางเป็นแค่แม่บ้าน อีกฝ่ายยังไม่ถือตัวสักนิด ส่วนพาขวัญที่กำลังคิดทะลึ่งอยู่พอดีเกือบหลุดปากออกไป ดีที่ว่ายั้งไว้ทัน

“คิดเรื่องกิน... ข้าวหลามน่ะค่ะ พอดีข้าวอยากกินอยู่พอดี” 

ตายๆ ใครก็ได้ช่วยเอาภาพไอ้นั่นของเตชน์ออกไปจากหัวเธอที!

10.05 น.

เสียงลิฟต์ดังขึ้นทำให้พาขวัญจำต้องละสายตาจากรายงานการประชุมที่เพิ่งพิมพ์เสร็จเงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่ ก่อนจะพบว่าเป็นเจ้านายหนุ่มรูปหล่อ ขวัญใจสาวๆ ทั้งบริษัท ยกเว้นเธอ

แต่เวลานี้กลับต่างออกไป เลขาฯ สาวไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังมองร่างสูงที่เดินตรงมาด้วยท่วงท่ากร๊าวใจ ประหนึ่งว่าทางเดินตรงมายังห้องทำงานไม่ต่างไปจากรันเวย์ให้เตชน์ได้เดินอวดความหล่อเหลาที่นายแบบตัวท็อปยังต้องฝึกฝนเคี้ยวกรำอย่างหนักกว่าจะเดินได้เท่และสะกดสายตาคนดู

สวนทางกับผู้ชายคนนี้ที่ออกมาจากอินเนอร์ล้วนๆ

พาขวัญกระแอมเรียกสติเมื่อพลันสบสายตากับเจ้านายหนุ่มที่เดินเข้ามาใกล้ในระยะห่างแค่สองเมตร พลางนึกตำหนิตัวเองที่หลงเพ้อไปกับรูปลักษณ์ของเตชน์ ทั้งที่เขาก็หล่อของเขาอยู่ทุกวัน

แม้จะรู้สึกไม่พอใจเตชน์ในหลายๆ เรื่อง โดยเฉพาะเรื่องเมื่อคืน แต่ด้วยสถานะเบ๊อย่างเธอจำต้องลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างเสียไม่ได้ พนมมือไหว้เจ้านายหนุ่มอย่างเฉกเช่นปกติ

ทั้งที่ไม่ปกติเอาเสียเลย

“สวัสดีค่ะท่านรองฯ”

“สวัสดีคุณข้าว” ร่างแบบบางผงะ ดวงตาหลังเลนส์กรองแสงเบิกกว้าง ตกใจกับปฏิกิริยาตอบรับของผู้เป็นเจ้านาย ปกติเตชน์แค่พยักหน้าแล้วเดินเข้าห้องทำงานไปเงียบๆ แทบไม่มองหน้าเธอด้วยซ้ำ หลังจากนั้นก็เป็นหน้าที่ของเธอที่จะต้องยกกาแฟตามเขาเข้าไปพร้อมกับไอแพดคู่ใจเพื่อรายงานนัดหมายประจำวันกับเจ้านายหนุ่ม

อะหรือ อะหรือว่า...

ท่ามกลางความหวาดวิตกกังวล กลัวว่าเขาจะจับได้ แล้วจะส่งผลโดยตรงกับเรื่องงาน เพลงของแม่หยาดพิรุณก็ดังขึ้นในหัวอย่างควบคุมไม่ได้ จะเรียกว่าหลอนก็ไม่ผิด เพราะเวลานี้ไม่ว่าเข้าเฟชบุ๊กหรืออินสตาแกรมเป็นต้องได้ยินเพลงว่างแล้วช่วยโทร.กลับ จนเธอลืมต้นฉบับเดิมของแม่ลิเดียไปแล้วว่าร้องยังไง

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น เท่ากับว่าตอนนี้เตชน์รู้ว่าผู้หญิงที่เขาคลุกวงในด้วยไม่ใช่ชญานีแต่เป็นชะนีที่ชื่อว่าพาขวัญ

ซวยแล้ว!

ยัง ยังไม่ถึงคราวซวยเมื่อพาขวัญพยายามตั้งสติแล้วคิดทบทวนดีๆ ว่าหากเตชน์จำเหตุการณ์เมื่อคืนได้ เขาคงไม่ทักทายเธอตอบ แต่จะไล่เธอออกเพราะความรังเกียจแทน

พอสรุปได้ว่าเรื่องเมื่อคืนยังเป็นความลับ พาขวัญก็ลอบถอนใจอย่างโล่งอก แต่ความสบายอกสบายใจอยู่กับหญิงสาวได้ไม่นาน เมื่อฉุกคิดได้ว่าเรื่องที่เตชน์ทำไว้เมื่อวาน สุ่มเสี่ยงทำให้เธอตกงานได้เหมือนกัน

แล้วดูสิเธอกังวลแทบตาย ด้วยไม่รู้ว่าผลออกมาอย่างไร ลอบถามคนที่สามารถให้คำตอบได้ อีกฝ่ายก็เดาใจท่านประธานไม่ออกว่าสุดท้ายแล้วตำแหน่งประธานโฮมไอเดียจะตกอยู่ที่ทายาทคนไหน ต่างจากเขาที่ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษไม่รู้ว่าไปโดนตัวไหนมา

เขาชิลล์เกินไปแล้ว

“ดูท่านรองฯ อารมณ์ดีนะคะวันนี้” น้ำเสียงประชดทำคนอารมณ์ดีเลิกคิ้ว มองเลขาฯ สาวด้วยแววตาฉงน แต่ไม่นานมุมปากเรียวก็ยกยิ้มเมื่อนึกขึ้นได้ว่าสาเหตุใดถึงได้เปลี่ยนเลขาฯ หน้านิ่งมาเป็นหน้ายักษ์ไปได้ ก็มีอยู่เรื่องเดียวคือเรื่องที่เขาโดดประชุมเมื่อวาน แล้วปล่อยให้เจ้าหล่อนตกที่นั่งลำบาก เผชิญชะตากรรมในห้องประชุมตามลำพัง

เป็นเขาก็โกรธ

“แล้วทำไมผมจะต้องหน้าหงิกหน้างอเหมือนคุณด้วย ทำแล้วสวยเหรอ ก็ไม่นี่”

สวยไม่สวยไม่รู้ แต่คนที่คุณนอนด้วยเมื่อคืนก็ฉันนี่แหละโว้ย

ถ้าไม่ติดว่าต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ พาขวัญก็อยากจะตะโกนใส่หน้าเขานัก ดูสิ ถ้าเขารู้ว่านอนกับคนที่เขาตราหน้าว่าไม่สวย พ่วงด้วยฉายาสมศรี422R จะอารมณ์ดีอยู่ไหม

ก็คงไม่ แถมยังตระเวนทำบุญล้างซวยเจ็ดวัดเจ็ดวาอีกต่างหาก

“แทนที่จะมองเรื่องความสามารถ กลับมองเรื่องรูปลักษณ์หน้าตา ไม่รู้เหรอคะว่าสมัยนี้เขาไม่บูลลี่เรื่องหน้าตากันแล้วนะคะท่านรองฯ”

เพราะวันนี้เขาอารมณ์ดีเกินกว่าจะรู้สึกโกรธเมื่อถูกเหน็บ อีกทั้งเรื่องที่พาขวัญพูดก็คือเรื่องที่ถูกต้องว่าไม่ควรบูลลี่หน้าตาของคนอื่น แต่เขาก็อดแกล้งยัยเลขาฯ หน้าตายนี่ไม่ได้จริงๆ

เตชน์ยอมรับอย่างไร้อคติ ใครบ้างมองไม่ออกว่าพาขวัญเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่งทั้งที่ไม่ได้แต่งหน้า อีกทั้งกรอบแว่นทรงโบราณที่เจ้าหล่อนใส่ก็ยังบดบังความสวยไม่ได้ แต่ความเย็นชาของอีกฝ่ายกลับทำลายความสวยนั้นไป จนกลายเป็นผู้หญิงไร้เสน่ห์ ไม่ชวนมอง

กลับกันต่อให้พาขวัญสวยเจิดจรัส มีเสน่ห์แพรวพราว จนเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ แต่คงต้องยกเว้นเขาไว้คนหนึ่งเพราะเขาไม่มีวันทำลายกฎของตัวเองที่ว่าห้ามยุ่งกับเด็กของรัญญาเด็ดขาด!

“อ้อ ที่โมโหนี่แค่อยากให้ผมชมว่างั้น”

“ไม่ต้องชมฉันหรอกค่ะ เพราะฉันไม่ได้หลงใหลไปกับคำพูดหวานหูของคนที่ไม่รู้จักความรับผิดชอบ” และรวมถึงพวกเจ้าชู้กะล่อนพูดจาหวานหูไปวันๆ ด้วย

หากประโยคนั้นเป็นเพียงคำพูดในใจของพาขวัญเพราะไม่อยากให้เขาเอะใจ จนสาวไปถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

คนโง่เท่านั้นแหละที่แปลความหมายในคำพูดของแม่เลขาฯ ปากจัดไม่ออก เตชน์ที่รู้ตัวว่าถูกด่าก้าวประชิดโต๊ะทำงานของเจ้าหล่อน ยื่นหน้าหล่อเหลาเข้าไปใกล้ สายตามองเธออย่างรู้ทันแกมเย้ยหยัน

“แต่ไม่ปฏิเสธใช่ไหมว่าคุณหลงใหลในเงินทองและข้าวของราคาแพง จนต้องหาผลประโยชน์จากคนที่ไม่รู้จักความรับผิดชอบอย่างผม”

หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำเมื่อได้กลิ่นน้ำหอมของเขา เกือบเคลิบเคลิ้มไปกับกลิ่นหอมสะอาดที่ยังติดจมูก ถ้าเขาไม่มองเธอด้วยสายตาดูถูกดูแคลนซะก่อน

“ฉันไม่ได้นั่งเฉยๆ แล้วได้เงิน รถ คอนโดฯ มานะคะ แต่ฉันทำงานแลกมันมา จะเรียกว่าหาประโยชน์จากท่านรองฯ ไม่ได้ ซ้ำฉันนี่แหละที่คอยพยุงท่านรองฯ ให้อยู่ในตำแหน่งทุกวันนี้”

จบคำพูดของพาขวัญ แววตาของเตชน์พลันเปลี่ยนเป็นเข้มจัด พร้อมกับอารมณ์เบิกบานก่อนหน้านี้ปลิวหาย

“ทวงบุญคุณงั้นเหรอ เคยถามหรือเปล่าว่าตำแหน่งพวกนั้นผมต้องการมันไหม ก็เปล่า และเพราะว่าไม่เคยถาม ทำให้คุณคิดมาตลอดว่าผมติดหนี้บุญคุณคุณอยู่ และเพราะคิดว่าผมเป็นหนี้บุญคุณ คุณถึงได้กล้าด่าผมแบบไม่กลัวเกรงว่าจะร่วงจากเก้าอี้เลขาฯ ราคาแพง เป็นแบบนี้ผมไล่คุณออกดีไหมข้าว”

คำขู่ของเขาใช้ไม่ได้ผลกับพาขวัญ หญิงสาวเชิดหน้าขึ้น แล้วพูดออกไปอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า

“ท่านรองฯ ทราบดีนี่คะว่าฉันไม่ได้ทำงานขึ้นตรงกับคุณ” 

“งั้นวันนี้ผมจะลาออกจากตำแหน่งรองประธานโฮมไอเดีย แล้วดูสิว่ามันจะส่งผลโดยตรงกับคุณหรือเปล่า”

ครั้นเห็นว่าคนปากดียืนหน้าซีดปากสั่นทันทีที่เขาขู่ออกไป อารมณ์เบิกบานก็หวนกลับมาอีกครั้ง มิหนำซ้ำยังดีกว่าเดิมหลายเท่า ก่อนเข้าห้องทำงานไปจึงไม่วายตีคิ้วใส่อย่างกวนประสาท ราวกับจะบอกกับอีกฝ่ายว่าคนที่ถือไพ่เหนือกว่าคือเขา ไม่ใช่เธอ!

เพราะฉะนั้นเบาได้เบา

แต่คนที่ควรได้พูดคำนั้นน่าจะเป็นพาขวัญมากกว่า

เพราะทันทีที่เตชน์เปิดประตูเข้าไปก็พบว่างานเข้าตั้งแต่หัววัน ในใจก็บ่นอุบว่าสมศรีแกงเขาแล้ว

“เมื่อคืนกกแม่ดารานั่นอยู่สินะ ถึงได้มาทำงานสายตะวันโด่งแบบนี้!”