เลขาสถานะเมีย

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่1 น้ำหอมเป็นเหตุสังเกตได้ 3

สควอชเช้าเย็น จะไม่ให้กลมกลึงได้ไงเล่า เป็นเพียงเสียงในหัวของพาขวัญ ก่อนสติที่กลับมาน้อยนิด ถูกเขาปัดออกไปอีกครั้ง เมื่อเขาเชื่อมประสานเข้ามาอีกครั้งจนสุดในคราวเดียว

“อะ อูยยย ซี๊ดดด”

“อา ชัญญ่า แน่นชะมัดทูนหัว”

สองร่างครางอู้อย่างสุดเสียว ผสานกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นหวั่นไหว ในยามปกติเตชน์ ‘กินดุ’ อยู่แล้ว พอแอลกอฮอล์เข้าปากความดุดันก็ยิ่งเพิ่มขึ้นอีกทบทวี มิหนำซ้ำยังทอดเวลาไปนานอีกเท่าตัว

พาขวัญไม่อยากนับว่าเธอไปพบกับความสุขขั้นสุดกี่ครั้ง ก่อนร่างหนากระตุกเกร็งพร้อมกับได้ยินเสียงคำรามของเตชน์เพียงหนึ่งครั้งก่อนที่เขาจะฟุบลงมาที่แผ่นหลัง เป็นการบังคับให้เธอต้องผ่อนร่างนอนราบไปกับโซฟา ด้วยรับน้ำหนักของคนบนร่างไม่ไหว

เมื่อไฟพิศวาสมอดลง ความกังวลก็เข้ามาแทนที่ เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องเล็กๆ กลับกันเป็นเรื่องใหญ่อีกเรื่องในชีวิต หญิงสาวครุ่นคิดเพื่อหาทางออก ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร กระทั่งตกผลึกในความคิด แต่ก็คิดว่านานมากนั่นแหละ เมื่อวัดจากลมหายใจเข้าออกในจังหวะสม่ำเสมอของคนบนร่าง 

พาขวัญพยายามขยับตัวให้เบาที่สุดเพราะไม่อยากให้คนที่หลับสนิทไปแล้วตื่นมาพบว่าเป็นเลขาฯ หน้าห้องแทนที่จะเป็นคู่ขาอย่างชญานี

ดีแล้วที่เขาเข้าใจผิดแบบนั้น นั่นหมายความว่าเธอจะได้ไปต่อในสถานะเลขาฯ

เงินเดือนเฉียดแสน รถ คอนโดฯ เธอไม่พร้อมที่จะเสียไปเพียงเพราะถูกจับได้ว่าเธอเสียตัวให้เขา

พาขวัญรู้ดีว่าเตชน์ติดจะไม่ชอบขี้หน้าเธอ เผลอๆ เกลียดด้วยซ้ำ ถ้ารู้ว่าเลขาฯ ที่เขาให้สมญานามว่าสมศรี 422R ตกเป็นของเขา คงไล่ตะเพิดเธอออกจากตำแหน่งเลขาฯ ด้วยความรังเกียจอย่างไม่เสียเวลาคิด

คิดได้ดังนั้นพาขวัญก็มองหาชั้นในที่เขาเหวี่ยงหายไปมาใส่ เก็บข้าวของที่หล่นกระจายใส่กระเป๋าสะพายข้าง สำรวจรูปร่าง เสื้อผ้า หน้าผมอีกครั้งก่อนจะพุ่งไปยังประตู โดยไม่คิดเหลียวแลคนชีเปลือยบนโซฟาแม้แต่หางตา

ปลายทางคือคอนโดฯ หรูของตัวเอง โดยระหว่างทางไม่ลืมที่จะแวะซื้อยาคุมฉุกเฉินติดมือกลับไปด้วย

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนพาขวัญปฏิเสธไม่ได้ว่ามันคือเรื่องจริง แต่นับจากที่เธอเดินออกจากคอนโดฯ ของเตชน์ แล้วตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ก็บอกกับตัวเองว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพียงความฝันและไม่ใช่แค่ฝันธรรมดา แต่เป็นฝันร้ายที่เธอจะลืมมันให้เร็วที่สุด และตัวช่วยที่ดีที่สุดคือทำตัวให้เป็นปกติอย่างเช่นทุกวัน

เช้านี้พาขวัญจึงหอบร่างกายที่บอบช้ำมาทำงานในเวลาเดิม แต่สิ่งที่แปลกไปกว่าทุกวันคือท่าเดินที่ลุงยามประจำลานจอดรถถึงกับเอ่ยทัก

“ขาไปโดนอะไรมาล่ะหนูข้าว” คนลืมตัวเดินขาถ่างถึงกับทำสีหน้าไม่ถูกหลังจากถูกทัก แต่ก็ไม่นานนักพาขวัญก็หาคำตอบให้กับคนถามได้ไม่ยาก

“เอ่อ ข้าวเล่นโยคะท่ายากน่ะค่ะลุงเสริม แข้งขาเลยเคล็ดนิดหน่อย”

จะบอกว่าไม่นิดลุงเสริมก็คิดว่าไม่ใช่เรื่องที่จะมายืนต่อปากต่อคำกับเลขาฯ ของท่านรองฯ เพราะไม่อยากเบียดเบียนเวลาทำงานของอีกฝ่าย ด้วยรู้จักกันมานานจึงรู้ดีว่าทุกลมหายใจเข้าออกของคุณเลขาฯ คือเรื่องงานกับงานเท่านั้น

ต่างจากพนักงานสาวแผนกอื่น ทำงานครึ่งวัน อีกครึ่งวันจับกลุ่มเมาท์เพื่อนร่วมงาน นินทาหัวหน้าแผนก

“งั้นก็อย่าลืมหาหยูกหายาทานะหนูข้าว”

“ค่ะลุงเสริม” ตอบรับความหวังดีของลุงเสริมจบพาขวัญก็ก้าวไปยังลิฟต์ด้วยความระมัดระวัง เพราะไม่อยากให้ใครทักเรื่องการเดินอีก

อาจจะเป็นเพราะว่าเธอเข้าบริษัทแต่เช้า ในขณะที่คนอื่นเพิ่งตื่นนอนหรือกำลังออกจากที่พัก เลยรอดพ้นจากการถูกทักและนินทา ไม่นานลิฟต์โดยสารก็พาร่างแบบบางขึ้นมายังชั้นสูงสุดของตึกตันติวัฒน์3

อันเป็นชั้นทำงานของผู้บริหารระดับสูงของบริษัทโฮมไอเดียอย่างเตชน์ ตันติวัฒน์ที่ดำรงตำแหน่งรองประธานบริษัท และประธานบริษัทอย่างเติมศักดิ์ ตันติวัฒน์ ผู้กุมบังเหียนธุรกิจในเครือตันติวัฒน์ทั้งหมด

และเป็นเพราะว่าเติมศักดิ์ยังไม่ได้ส่งต่อธุรกิจในเครือให้กับลูกๆ ได้บริหารกันอย่างอิสระ ห้องทำงานของนักธุรกิจวัยดึกจึงกระจายอยู่ทั่วทุกตึกที่ตันติวัฒน์เป็นเจ้าของ

เช้านี้จึงไม่แปลกไปกว่าทุกวันที่เห็นว่าบนชั้นนี้เงียบเชียบยิ่งกว่าป่าช้า เพราะเติมศักดิ์พร้อมกับผู้ติดตามจะแวะเข้ามาประชุมในวาระสำคัญเท่านั้น

ย้อนกลับไปเมื่อวานที่ท่านประธานพร้อมกับผู้ติดตามเดินทางมาเข้าร่วมประชุมสำคัญ สีหน้าและท่าทางของท่านพาขวัญยังจำได้แม่น เพียงไม่กี่เดือนที่ไม่ได้เจอเติมศักดิ์ พบว่าใบหน้าของท่านเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งวัย ดวงตาดุกร้าวภายใต้ขนคิ้วสีดอกเลาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ไหล่กว้างที่เคยผึ่งผายงองุ้มไปตามวัยที่ร่วงโรย

ให้เธอเดาว่านี่คือเหตุผลที่นักธุรกิจวัยเจ็ดสิบต้องการวางมือ สมองของท่านยังคงปราดเปรื่อง ยังมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวสมกับเป็นผู้คุมอาณาจักรหมื่นล้านก็จริง แต่ด้วยวัยชราจึงเริ่มมีปัญหาเรื่องสุขภาพ ท่านจึงตัดสินใจถ่ายโอนอำนาจบริหารไปยังทายาท เพื่อที่ตัวเองจะได้พักผ่อนและมองดูความสำเร็จของลูกๆ

พอคิดถึงตรงนี้ใบหน้าที่ปราศจากเครื่องสำอางของพาขวัญก็ตึงขึ้นมาทันที เมื่อนึกถึงเจ้านายของตนที่ยังไม่เป็นโล้เป็นพาย ทั้งที่อายุอานามก็ปาเข้าไปสามสิบสองแล้ว และการที่เขาโดดประชุมเมื่อวาน ก็อย่าหวังว่าจะคว้าเก้าอี้ประธานบริษัทโฮมไอเดียมาไว้ในมือได้สำเร็จ ขนาดเก้าอี้รองประธานยังสั่นคลอน ไม่รู้ว่ากระเด็นหลุดจากที่นั่งวันไหน

ถึงตอนนี้เธอยังจำความเกรี้ยวกราดที่เติมศักดิ์ฉายออกมาทางแววตาได้แม่น ตอนที่รู้ว่าบุตรชายคนสุดท้องของท่านไม่เข้าร่วมประชุม ซึ่งเป็นการประชุมในวาระสำคัญกว่าครั้งไหนๆ เนื่องจากเป็นการชี้ชะตาว่าเตชน์เหมาะสมกับตำแหน่งประธานบริษัทโฮมไอเดียคนต่อไปหรือไม่

แต่ต่อให้เตชน์ไม่ได้เข้าร่วมประชุม คนที่เดือดร้อนที่สุดก็ไม่ใช่เขา แต่เป็นเธอที่อาจจะหลุดจากตำแหน่งเลขาฯ ของรองประธานบริษัท เพราะอะไรก็เกิดขึ้นได้หากเตชน์ถูกลดตำแหน่งให้ไปเป็นผู้จัดการฝ่าย แล้วตำแหน่งที่ว่าเลขาฯ ก็ไม่มีความจำเป็นอีกต่อไป

ดังนั้นพาขวัญจำเป็นต้องเอาตัวรอด เพื่อไม่ให้เงินเดือนเฉียดแสน โบนัสปีละสองครั้ง รถและคอนโดฯ หรูกลายเป็นความฝันที่จับต้องไม่ได้ ด้วยการปลุกรอยหยักในสมองคิดหาหนทางพาเตชน์ขึ้นตำแหน่งว่าที่ประธานบริษัทโฮมไอเดียคนต่อไป

แล้วผลที่ได้หลังจากเสนอความคิดเรื่องขยายสาขาในจังหวัดของภูมิภาคหนึ่งออกไปในที่ประชุม ริ้วรอยแห่งความไม่พอใจในแววตาดุดันของเติมศักดิ์กลับฉายแววเปลี่ยนไป

เติมศักดิ์อาจจะชอบใจไม่มากก็น้อย

ถึงตอนนี้ก็ได้แต่รอคอยผลว่าจะร่วงหรือรุ่ง

หากกระนั้นเธอก็ไม่ควรปล่อยเตชน์ให้ลอยนวล พอคิดได้ว่าควรเอาคืนเขาในเรื่องที่โดดประชุม ทิ้งให้เธอเจอกับความกดดันจนเกือบหายใจไม่ออก ประหนึ่งถูกมัดมือมัดเท้าถ่วงลงในน้ำลึก

บวกกับเหตุการณ์เมื่อคืน...

จู่ๆ ใบหน้าของพาขวัญก็แดงระเรื่อ ร้อนระอุไปทั่วอณูเนื้อบนผิวกาย โดยเฉพาะกึ่งกลางกายเสียววูบวาบไปหมด ทั้งที่สั่งตัวเองให้ลืมแล้วแท้ๆ แต่สมองกลับจำได้แม่นทุกท่วงท่า จำได้แม้กระทั่งกลิ่นกายของเขาว่าหอมเย้ายวนกว่าผู้ชายคนใดบนโลก

โอ๊ย! คิดอะไรอยู่เนี่ย บ้าจริง!

พาขวัญเอ็ดตัวเองในใจอย่างอับอาย พร้อมกับย้ำบอกว่าเธอไม่ได้หวั่นไหวไปกับรูปร่างชวนสะท้านใจสาวของเตชน์ ก่อนพิสูจน์ตัวเองด้วยการคว้าโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานมากดโทร.หาใครบางคน

ทันทีที่ปลายสายกดรับ เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อวาน แต่ละเว้นไว้เรื่องหนึ่งคือเรื่องที่เธอพลาดท่าเป็นของเตชน์ ถูกเล่าออกจากปากอย่างเผ็ดร้อน ซึ่งไม่ต่างไปจากเด็กหญิงที่ถูกเพื่อนแกล้งแล้วนำเรื่องไปฟ้องคุณครูประจำชั้นหวังให้เพื่อนจอมอันธพาลถูกทำโทษ

หลังจากวางสายพาขวัญก็เหยียดยิ้มดั่งนางร้ายในละคร ก่อนจะคว้าถุงผ้าภายในเป็นกล่องอาหารคลีนที่เตรียมมาจากคอนโดฯ ไปเก็บไว้ในแพนทรีที่อยู่ห่างออกไป

“อ้าวคุณข้าว มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”