คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ☇S.s 1.1 My twins brother melted math teacher.
ว่าไงทุกคน.. กลับมาเจอกันอีกครั้งกับเพเนโลปีแจ็คสันคนเดิม และลองทายดูซิว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากเพอร์ซี่ย์ผลัก?? โบโบฟิชอัปลักษณ์ตกน้ำ
จริงๆถ้าว่ากันทางเทคนิคแล้วเพอร์ซี่ย์จะไม่ได้ทำแต่เป็นน้ำพุต่างหากล่ะที่ดูดเธอลงไป...
เฮ้อ! จะยังไงก็ตาม เอาเป็นว่าตอนนี้ยัยไก่นรกรู้ตัวแล้ว และหล่อนกำลังจะลากเพอร์ซี่ย์ไปกินในน้ำ... ถุ้ย! ลากไปจัดการตามลำพังต่างหาก
แย่ละซิไม่ได้การเผลอนิดเดียวคลาดสายตาซะแล้ว
ชั้นเดินเข้าไปในพิพิธภัณฑ์จนมาถึงโถงห้องจัดแสดงยุคกรีกและโรมัน ก่อนจะหยุดตรงหน้าประตูทางเข้า
โอ้...ซุสช่วย
เอ๊ะ ไม่สิ ซุสคงไม่ช่วย เพราะตอนนี้เขาคงกำลังหัวฟัดหัวเหวี่ยงแบบว่าสายฟ้าสุดที่รักของข้าหายไป และเพอร์ซี่ย์แจ็คสันคนที่ข้ายังไม่เคยแม้แต่เห็นหน้าแถมยังเป็นแค่เด็กเกรดหกต้องเอาไปแน่เพราะเขาเป็นบุตรแห่งโพไซดอนพี่ชายคิดไม่ซื่อ!!! อะไรประมาณนั้น
งั้นเปลี่ยนเป็น โอ้...โพไซดอนช่วย(พ่อเราควรจะช่วยเราแหละถูกแล้ว)
สถานการณ์เริ่มตึงเครียดเมื่อยายหน้าไก่แร้งทึ้งแปลงร่างกลายเป็นค้างคาวนรกแทน
คุณบรันเนอร์ที่เข้ามาอยู่ข้างชั้นเมื่อไรก็ไม่รู้แล้วร้อง"วะโฮ่"พร้อมกับโยนปากกาลูกลื่นไปให้เพอร์ซี่ย์แน่นอนว่าฉากเด็ดจะขาดผู้ชมแถวหน้าอย่างชั้นไปไม่ได้
ชั้นหลบอยู่หลังกรอบประตู กำชายเสื้อแน่นขึ้นเมื่อเห็นเพอร์ซี่ย์หลบกรงเล็บของไก่นรกผ่านหูไปอย่างฉิวเฉียด
เพอร์ซี่รับปากกาลูกลื่นไว้ได้ ฉับพลันนั้นปากกาเปลี่ยนรูปร่างเป็นดาบ'อนาคลัสมอส'
(ต้องขอบอกเลยว่าของจริงเจ๋งกว่าในละครเยอะ)
ดาบไม่ได้ช่วยอะไรเลย...
เมื่อดาบอยู่ในมือเพอร์ซี่ย์ดูสับสนและหวาดกลัวยิ่งกว่าเก่า
"ตายซะเถอะที่รัก"คุณนายด็อดจ์ตะโกนก้อง
แล้วหล่อนก็บินตรงมาที่เพอร์ซี่ย์
ชี่! บังเกิดเสียงดังเหมือนเอาของทอดลงกระทะ(บรรยายซะหิวเลยนะไรท์!//เพน) เพอร์ซี่ย์ตวัดดาบเฉือนร่างคุณนายด็อดจ์ง่ายดายราวกับตัดเต้าหู้
ทันใดนั้นหล่อนระเบิดออกเป็นผงสีเหลือง ระเหยเป็นไอ ไม่ทิ้งร่องรอยใดๆไว้เลย
ยกเว้นแต่กลิ่นกำมะถันคละคลุ้งในอากาศและเพอร์ซี่ย์ที่ยืนถือปากกาลูกลื่นอยู่ในห้องโถงโอ่อ่าเพียงลำพัง
"เพิร์ช ทำไมไปยืนอยู่ตรงนั้น คนอื่นเขาไปกินข้าวกันตั้งนานแล้ว" ชั้นตัดสินใจเดินออกมาจากที่ซ่อนก่อนจะทำตัวตามปกติ
"เพน..." เพอร์ซี่ย์เงยหน้าขึ้นมาเหมือนเพิ่งตื่นจากภวังค์
ชั้นคว้ามือเพอร์ซี่ย์ไว้"ไปกันเถอะ" "อืม" เขาหันไปมองห้องอันว่างเปล่าก่อนจะเดินตามแรงจูงไป
ไม่เหลืออะไรเลย...
ราวกับฝันตื่นนึง
.
.
.
ฝนเริ่มตกแล้ว
โกรเวอร์ยังคงนั่งเหมือนเดิมที่น้ำพุ ใช้แผนที่มากางแทนร่ม ชั้นไม่คิดว่านั่นจะกันฝนได้ดีเท่าไรนัก เห็นชัดๆว่ามันกำลังยุ่ยลงทุกทีที่หยาดฝนหยดใส่
โบโบฟิซคนดีก็ยังยืนอยู่ที่เดิมกับเพื่อนๆที่จิตใจไม่ได้ดีไปกว่าหน้าตาฝูงเดิม
ทันทีที่เห็นเพอร์ซี่ย์หล่อนก็ก้าวขึ้นมาอย่างกระหยิ่มใจ"หวังว่านายคงจะโดนคุณนายเคอร์หวดก้นนะ"
"ใครนะ"หลังจากเงียบมาตลอดทางในที่สุดเพอร์ซี่ย์ก็ปริปากพูดด้วยความฉงน
หลังจากโกรเวอร์ก็แสดงท่าทีว่าไม่รู้จักคุณนายด็อดจ์เช่นกัน(ซึ่งโครตไม่เนียน)
ทำให้เพอร์ซี่ย์เหมือนจะเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาจริงๆ คุณบรันเนอร์ก็เองปากขอปากกาคืนเสียก่อน
"ครูครับ"เพอร์ซี่ย์เอ่ย"คุณนายด็อดจ์หายไปไหนครับ"
.
.
.
"เพอร์ซี่ย์ ทัศนศึกษาครั้งนี้ไม่มีคนชื่อคุณนายด็อดจ์นะ และเท่าที่ฉันรู้โรงเรียนยองซีย์ก็ไม่เคยมีคุณนายด็อดจ์เหมือนกัน เธอเป็นอะไรรึเปล่า"
เพอร์ซี่ย์ดูฉุนเฉียวและงุนงงกว่าเก่าหลังจากกลับโรงเรียนพร้อมกับพบว่าแทบจะไม่มีใครเลยที่จำคุณนายด็อดจ์ได้
ทุกคนเชื่อสนิทใจว่าคุณนายเคอร์สอนพีชคณิตมาตั้งแต่คริสต์มาส
แน่นอนว่าทั้งหมดเกิดจากมนต์บังตาซึ่งมีผลกับเฉพาะมนุษย์ธรรมดาและเลือดผสมที่ยังไม่รู้ตัวเท่านั้น แต่เพอร์ซี่ย์หน่ะใกล้จะรู้ตัวแล้ว
ก็นะ...(-_-;) จริงๆเพอร์ซี่ย์อาจจะเชื่อสนิทแล้วก็ได้ถ้าโกรเวอร์ไม่ได้ทำตัวมีพิรุธเกินเบอร์ขนาดนี้
สภาพอากาศเริ่มย่ำแย่ลงทุกที่พอๆกับสภาพของจิตใจเพอร์ซี่ย์ นอกจากจะอารมณ์ร้ายขึ้นแล้วเกรดยังร่วงแบบรัวๆอีกต่างหาก
"คุณแจ็คสัน! ออกไปสงบสติอารมณ์นอกห้องเดี๋ยวนี้"
ช่วงนี้เหตูการณ์วนลูปอย่างนี้ทั้งวัน เรียน ทะเลาะ ออกไปยืนนอกห้อง
ชั้นเท้าคางมองเดจาวูรอบที่สี่ของวันนี้ก่อนจะถอนหายใจ
"เพิร์ช เราต้องคุยกัน"ชั้นลากเขาออกมาคุยในระหว่างพักเปลี่ยนคาบ "อย่ามายุ่งน่า ไม่จำเป็นต้องคุยอะไรทั้งนั้น!"เพอร์ซี่ย์ตวาดกลับ
โอ้...นี่มันเริ่มไม่น่ารักแล้วนะ ในสายตาชั้นตอนนี้เพอร์ซี่ย์เหมือนคนบ้าเข้าไปทุกที
ไม่ใช่ชั้นไม่เข้าใจว่าเรื่องทั้งหมดที่เขาต้องประสบมันยากแค่ไหนแต่นั่นไม่ใช่ข้ออ้าง
ที่เขาจะสติแตกหรือจะวีนใส่ใครก็ได้
"เพอร์ซี่ย์" ชั้นกดเสียงต่ำลง นับหนึ่งถึงสามในใจพร้อมกับคิดว่าถ้ายังพูดภาษาคนไม่รู้เรื่องก็คงต้องพูดกับกำปั้นชั้นแทนแล้วล่ะ
"อะไรเล่า..."เหมือนความกลัว?จะทำให้เพอร์ซี่ย์ลดเสียงลงโดยสัญชาติญาณ
"ช่วงนี้ทำตัวไม่โอเคเลยเพิร์ชมีปัญหาอะไรรึเปล่า" ชั้นถามทั้งที่ในใจรู้คำตอบอยู่แล้ว
"ยุ่งน่า!"เพอร์ซี่ย์ฉุนเฉียวขึ้นอีก"ไม่ว่าชั้นจะพูดอะไรก็ไม่มีคนเชื่ออยู่แล้ว ทำเหมือนชั้นเป็นคนงี่เง่าปัญญาอ่อ-"
"เชื่อสิ" ชั้นขัด
"ชั้นหน่ะเคยไม่เชื่อนายด้วยหรอเพิร์ซ ขอแค่นายเล่าออกมาไม่ว่ายังไงชั้นก็จะเชื่อนายอย่างแน่นอน ถ้าไม่อยากเล่าตอนนี้ก็ไม่เป็นไร ไว้เลิกเรียนแล้วเราค่อยๆคุยกันได้นะเพิร์ซ "
"อืม...โอเค"เพอร์ซี่ย์ขบริมฝีปากอย่างครุ่นคิด
.
.
.
"กริ๊งงง"
เราทั้งสองเดินเข้าห้องเรียนทันเวลาฉิวเฉียดหลังจากปรับความเข้าใจกันเรียบร้อย
ว่าแต่คาบนี้คาบอะไรนะ
อ้อ...
คาบอังกฤษของคุณนิคอล
โอ้...โพไซดอนช่วย
ในตอนนี้หัวชั้นเต็มไปด้วยคำว่า พัง พินาศ ย่อยยับ ป่นปี้ อะไรก็ตามที่อธิบายความหายนะนี้ได้ดีที่สุด
การปรับความเข้าใจของชั้นกับเพิร์ชมลายหายไปเป็นฝุ่นผง
ทันทีที่เพอร์ซี่ย์ตะโกนคำว่าตาลุงขี้พี้ยาออกจากปาก
พวกเราถูกไล่ออกในสัปดาห์ต่อมา
(ยังดีที่โรงเรียนให้เราอยู่จนจบปีการศึกษานี้)
วันสอบปลายภาค.. เพอร์ซี่ย์มีสีหน้าสับสันและยุ่งเหยิงและยิ่งแย่ลงไปอีกเมื่อคุณบรันเนอร์กล่าวว่ามันเป็นการที่ที่สุดแล้วที่เขาจะต้องออกจากที่นี่ไป
วันสุดท้ายของเทอมเพอร์ซี่ย์แบกกระเป๋ามาหาชั้นด้วยท่าทางห่อเหี่ยวสุดๆ
"ไปบอกลาโกรเวอร์รึยังละ"ชั้นถาม
"คือชั้นไม่-แบบว่--"
"ยังไม่บอกก็ดีเพราะเค้าจะไปแมนฮัตตันกับเราหน่ะ"
○[ ]○//เพอร์ซี่ย์
-_-//เพเนโลปี
-----------------------
ดีจ้าาเราหายไปนานเลย ตอนนี้จบแบบงงๆหน่อยเนอะ5555ต่อไปจะพยายามอัพบ่อยๆนะ
ความคิดเห็น