Seaweed story (Fanfic percy jackson)

ลำดับตอนที่ #2 : ☇ss1.1 Begin agian

Penelope Jackson (11)

สวัสดีจ้าาา(๑´ڡ`๑) ไรท์เองแหละะ

สำหรับตอนนี้ใครที่ยังไม่ได้อ่านตอนก่อนหน้าก็ไม่เป็นไรอ่านรู้เรื่อง

แต่เพื่อความต่อเนื่องแนะนำว่าอ่านก็ดีนะ

ไรท์จะเริ่มเข้าเนื้อเรื่องหลักตอนหน้า และเตือนรีดที่รักไว้เลยว่า

เรื่องนี่ ดำเนินเรื่อง ช้ามากกกกก ตามไทม์ไลน์ที่ไรท์วางไว้อ่ะนะ

---------------------------------------------

Let's begin

.

.

.

คงไม่ต้องเดาใช่มั้ยว่าจะเกิดอะไรขึ้น... ช่ายยชั้นและเพิร์ชถูกไล่ออก แหงล่ะหลังจากพี่ชายตัวดีไปทำให้มารีนเวิลด์กลายเป็นสวนน้ำแทนอควาเรียม โรงเรียนคงไม่อยากเก็บพวกเราไว้นักหรอก

โชคดีที่ไม่ต้องจ่ายค่าเสียหายใดๆ เพราะโรงเรียนเป็นผู้รับผิดชอบ

หลังจากนั้นสองสามสัปดาห์แซลลี่(แม่ของพวกเรา)หาโรงเรียนใหม่ให้พวกเราได้สำเร็จและหล่อนรับประกันว่าเราจะสามารถจบเกรดห้าจากโรงเรียนนี้ได้แน่ๆ

รู้สึกว่าจะชื่อเซนต์....เอิ่ม...ออร์เรนจ์? อะคาเดมี

มันก็เหมือนจะมีหวังอ่ะนะ

แต่แบบ...โอ้.....หล่อนคิดผิดมหันต์

เพราะหลังจากเรียนไปได้ครึ่งเทอม เพอร์ซีย์... ไม่สิต้องเรียกว่าพวกเราทำพังในทัศนศึกษา(อีกแล้ว) หลังจากเพิร์ซไปยุ่งวุ่นวายกับปืนใหญ่ในสมรภูมิซาราโทกา จนมันเกือบบึ้มรถโรงเรียน (ความจริงแล้วไม่เฉียดเลยสักนิดเดียว) และชั้นที่ทำให้ส้วมโรงเรียนตันไปสามครั้งจากการวางยาถ่ายครูประจำชั้น

ชั้นอุตส่าห์ตั้งใจทำตัวดีๆที่สุดเท่าที่มนุษย์กึ่งเทพคนนึงจะทำได้ แต่....นั่นมันก่อนจะพบว่าครูประจำชั้นตัวเองเป็นหนึ่งในพวกมันนะซิ

แน่นอนว่าสังเกตได้จากการที่มันจ้องเราตาเป็นมัน แถมบางครั้งยังเห็นขากลายเป็นหางอีกต่างหาก

ไม่ต้องเดาเลยล่ะ

เราเจอดราซีนาเข้าแล้ว

พอมองย้อนกลับไปแล้ว ชั้นน่าจะทำมากกว่าให้มันไส้ตรงรั่ว แต่ควรเป่าหัวมันให้กระจุยซะตรงนั้นเลย

อย่ามองอย่างนั้นซี

ชั้นไม่ได้ทำจริงๆซักหน่อย

แล้วอีกอย่างถ้าไม่จัดการมันก่อน มันก็จะจัดการเราแทน เพราะฉะนั้น ปลอดภัยไว้ก่อน

นั่นแหละนะ เราโดนไล่ออกอีกครั้ง นี่คือสาเหตุให้ชั้นมาเดินเตร่อยู่ตรงนี้ เหลือเวลานิดหน่อยก่อนแซลลี่จะหาโรงเรียนใหม่เจอ ชั้นหวังว่าที่โรงเรียนใหม่จะไปได้สวย อย่างน้อยก็หวังว่าจะไม่เจอพวกมันที่โรงเรียนอีก

ช่างเรื่องอนาคตเถอะ!

เมื่อถึงที่หมายที่ต้องการชั้นก้าวเข้าไปในตึกแถวฝุ่นเขรอะที่มีป้ายภาษากรีกอ่านว่า'แลนดอนแลนด์' อ้อ....บอกรึยังว่าชั้นเป็นโรคเลสดิกเซียหรือโรคอ่านหนังสือไม่ออก ถึงความจริงแล้วจะอ่านได้แต่อักษรกรีกเพราะเป็นกึ่งเทพก็ตาม แน่นอนว่าชั้นรู้เรื่องนี้แค่คนเดียว ชั้นคิดว่ายังไม่ถึงเวลาที่เพอร์ซีย์จะรู้เรื่องของโลกฝั่งนี้ อย่างน้อยก็ไม่ถึงเวลาจนกว่าจะเข้าเนื้อเรื่องหลัก ซึ่งก็อีกไม่นานหรอก

เมื่อไม่เห็นคนที่ต้องการ ชั้นเอื้อมมือไปกดกริ่งทองเหลืองหน้าเคาเตอร์รัวๆ

กริ่งๆๆๆ

"กดทีเดียวก็พอแล้ว!นังบ้า!!!" ชายผิวดำท่าทางฉุนเฉียวลุกขึ้นมาจากใต้เคาเตอร์

"ไง อลาสเตอร์ ยังหยาบคายเหมือนเดิม ดีใจที่ยังไม่ตายนะ"ชั้นกรอกตา "แลนดอนไปไหน"

เราจ้องตากันสักพัก

เขาเดาะลิ้นก่อนจะเปิดประตูข้างตัว

"เข้ามาสิมันอยู่หลังร้าน"

แลนดอนเป็นชายวัยกลางคนจมูกโตรูปร่างล่ำสันสูงพอๆกับเพอร์ซี่ย์แต่กล้ามอย่างกับเดอะร็อค หนวดเครายุบยับ และยังมีกลิ่นตัวเหมือนน้ำมันเครื่อง ถึงจะเพี้ยนไปบ้างแต่อย่างน้อยเขาก็นิสัยดีกว่าใครบางคนละ=^=

ส่วนใครคนนั้นที่ชั้นพูดถึง อลาสเตอร์ ญาติและหุ้นส่วนของแลนดอน แน่นอนว่าสองคนนี้รูปร่างคล้ายๆกัน อืมมในส่วนของความปากหมานั้น...กินขาด

สองคนนี้เป็นมนุษย์กึ่งเทพกลุ่มแรกและกลุ่มเดียวที่ชั้นรู้จักในนิวยอร์ก

ตาแก่พวกนี้เป็นบุตรของเฮเฟตัสล่ะ

ฉันรู้ๆ ดูๆไปสองคนนี้ก็ดูเหมือนตาแก่หยาบคายปกติใช่มั้ยล่ะ แต่อันที่จริงเรียกได้ว่าพวกเขาเป็นผู้มีพระคุณของฉันเลย

เริ่มจากการช่วยชั้นจากพวกมันในตอนเด็กๆ

จากนั้นก็พามาฝึกฝนร่างกาย(ทรมาณ)

สุดท้ายก็มอบอาวุธให้ป้องกันตัว(หนูทดลอง)

ที่เคยบอกว่าจะเป่าหัวดราซีนาหน่ะจริงๆก็ไม่ล้อเล่นหรอกนะ ถ้าไม่ติดว่าของมันแรงไปหน่อย5555

"ว่าไงยัยหนู ไหงกลับมาเร็วจัง"ชั้นได้ยินเสียงแลนดอนตั้งแต่ยังไม่ก้าวเข้าห้อง

ชั้นยักไหล่ "มีเรื่องนิดหน่อย"

"เพอร์ซีย์ก่อเรื่อง?"แลนดอนถาม "เข้ามาแล้วอย่าแตะอะไรเด็ดขาดยัยหนู อย่าลืมกฎล่ะ"

.

.

.

หลายสัปดาห์ผ่านไปซึ่งส่วนใหญ่ชั้นใช้เวลาในร้านของแลนดอน ในที่สุดแม่ก็หาโรงเรียนใหม่ให้พวกเราเจอสักที

โชคดีที่โรงเรียนเก่าใจดีพอที่จะให้เอกสารว่าเราจบเกรดห้าแล้ว(แม้จะเรียนไปแค่ครึ่งเทอม)

เลยไม่ต้องซ้ำชั้นเกรดห้าอีกรอบ

คุณก็รู้ใช่มั้ย

ช่ายย

โชคชะตาได้เริ่มถักทอแล้ว

:)

--------------------------------------------

เย่ๆ จบตอนสองลิ่ว

ติชมได้นะะ❤❤