คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ☇S.s 1.1 Don't mess with Jackson!!
ยองซีย์อะคาเดมี! อ่า~ ช่างเป็นสถานที่ที่น่าอยู่และสงบสุขพอๆกับนรก มาถึงวันแรกเพอร์ซีย์ก็ได้เพื่อนใหม่ชื่อ โกรเวอร์ โกรเวอร์เป็นเด็กผอมกระหร่องขี้โรค ตัวเล็กจี๊ดเดียว ตื่นกลัวแม้กระทั่งใบไม้ไหว ซ้ำร้ายยังพิการอีกนี่สิ ถึงจะรู้อยู่เต็มอกว่าไม่ได้พิการจริงก็เถอะ ก็นะปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขานะเป็นแบบอย่างของขี้แพ้ในอดุมคติของพวกอันธพาลเลย
แน่นอนว่าจะนึกเสียใจทีหลังไม่ได้ ในชีวิตจริงเป็นเพื่อนกันแล้วไม่มีปุ่มอันเฟรนหรอกนะ เพราะโกรเวอร์ตกเป็นเป้าการรังแกได้ง่าย ชั้นเลยต้องคอยเฝ้าระวังตลอดเวลา ไม่ใช่เพื่อปกป้องเพื่อนใหม่จากการโดนแกล้งหรอก
แต่เพื่อปกป้องตัวเองจากการโดนเฉดหัวออกจากโรงเรียนต่างหาก...
ผลั่ก!
ตุบ!
โครม!
"วอนตีนนักหรอแจ็คสัน" ใครสักคนที่โดนหมัดเพอร์ซี่ย์ร้องคำราม
"เพอร์ซี่ย์ พวกเขาไม่ได้ตั้งใจชนฉันล้มหรอก!!!" อ่า....นั่นไม่ได้ช่วยเลยโกรเวอร์
ตาขวาของชั้นเริ่มกระตุก
ก็นะ
วันๆในโรงเรียนยองซีย์ก็อย่างนี้แหละ
.
.
.
ผมชื่อ เพอร์ซี่ย์ แจ็คสัน
ปัจจุบันเรียนอยู่เกรดหกที่ยองซีย์อะคาเดมี มีเพื่อนสนิทในโรงเรียนชื่อโกรเวอร์ซึ่งมักจะถูกกลั่นแกล้งรังแกบ่อยๆ ถึงโกรเวอร์จะพิการที่ขา ทุกย่างก้าวของเขามันดูเจ็บปวด แต่อย่าให้ท่าเดินน่าสงสารนั่นหลอกคุณ จนกว่าคุณจะได้เห็นเขาวิ่งในวันที่โรงอาหารมีเอ็นชิลาด้า น่าจะเร็วว่ายูเซน โบลต์อีกมั้ง...
พูดถึงครอบครัวผมมีฝาแฝดคนหนึ่ง ชื่อเพเนโลปี เธอมักวางตัวเฉื่อยชาเหมือนแมวขี้เกียจ แถมยังชอบพูดอะไรน่ากลัวๆออกมาหน้าตาเฉย ถึงจะเป็นแบบนั้นแต่เธอไม่ได้เป็นพวกหน้าตายหรอก ออกจะตรงกันข้ามเลย
เพเนโลปีเป็นอีกหนึ่งสิ่งดีในชีวิตสั้นๆอันแสนขมขื่นของผม(โอ้...นายไม่รู้หรอกพี่ชายว่ามันจะขมขื่นกว่านี้อีกหลายเท่าตัว:เพเนโลปี)
เธอเป็นตัวอย่างที่ดีของสำนวนที่ว่า 'อย่าตัดสินหนังสือจากปกของมัน' ท่าทางเนือยๆไม่สนโลกนั่น ซ่อนไว้ด้วยความจู้จี้ระดับมาสเตอร์ดีกรี แถมแขนบางๆนั่นสามารถยกผมได้ด้วยมือข้างเดียวด้วยซ้ำ(สาบานได้เลยว่าไม่เกินจริง ผมเคยเห็นหล่อนน็อคชายตัวโตสามคนด้วยการทุ่มลงพื้น) อีกอย่างตอนนี้เรากำลังมาทัศนศึกษาและ--.....
แหมะ... เป็นครั้งที่สิบสองที่แซนวิซเนยถั่วซอสมะเขือเทศของยัยแนนซี่ (ขี้ขโมย) โบโบฟิชแปะลงบนหัวโกรเวอร์อย่างกับจับวาง
ผมพยายามห้ามตัวเองเพราะรู้ว่าถ้าผมมีเรื่องอีกแม้แต่ครั้งเดียว ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือใหญ่แค่ไหน ผมจะโดนลงโทษอย่างแน่นอน
เพราะฉะนั้น...
ขันติ...
ขันติ...
ขันตะ..ติ(แหมะ//เนยถั่วก้อนที่13และ14ตามมาติดๆบนหัวโกรเวอร์)
ขันติ....
ขันต-(แหมะ//เนยถั่วอีกก้อนบนหัวโกรเวอร์)
ขันแตกแล้วเว้ยย!!!
"ทนไม่ไหวแล้ว"ผมพึมพำ"ฉันจะจัดการยัยนั่น"
โกรเวอร์พยายามปรามผมเอาไว้"ไม่เป็นไรหรอก ยังไงฉันก็ชอบเนยถั่วอยู่แล้ว"
ฟิ้ว...แหมะ... ก้อนที่สิบหก
"พอกันที"ผมคำราม แทบจะกระโจนไปต่อยหน้ายัยแนนซี่ (งี่เง่า) โบโบฟิชแต่โกรเวอร์พยายามรั้งตัวผมไว้
โกรเวอร์เตือนผมเรื่องการติดทัณฑ์บน ซึ่งนั่นมีผลมากพอที่จะทำให้ผมยั้งหมัดตัวเองได้
"เข้าข้างในเถอะเพิร์ซ" เพเนโลปีที่มาอยู่ข้างๆผมตอนไหนก็ไม่รู้ กล่าวขึ้นเรียบๆ
"อย่าไปสนใจพวกเหลือบไรนัก"
"ปรสิตพวกนี้ ทำอะไรพวกเราไม่ได้มากกว่าแค่คันๆหรอก"เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงสบายๆ
"เอ่อ... อืม" ผมและโกรเวอร์เดินตามเพเนโลปีเข้าพิพิธภัณฑ์แต่โดยดี
ผมพยายามกลั้นยิ้มแล้วทำหน้านิ่งๆ ทั้งๆที่ในใจกำหมัดร้องเยสประมาณพันครั้ง ตอนเดินผ่านหน้าเบี้ยวๆของยัยแนนซี่ (ปรสิต) โบโบฟิช ที่เดี๋ยวขึ้นสีดำเดี๋ยวขึ้นสีแดงอย่างน่าตลก
อย่างนี้แหละเขาเรียกว่า
อย่าแหยมกับแจ็คสัน!!
.
.
.
*หมาเหตุเอ้ยหมายเหตุเผื่อใครงงการแทนตัวเองของไรท์ ถ้าเป็นนุ้งเพนจะแทนตัวเองว่าชั้นตลอดแล้วเรียกคนอื่นด้วยชื่อ
ส่วนตลค.อื่นๆรวมเพอร์ซี่ย์จะแทนตัวเองว่าฉัน/ผมส่วนการเรียกคนอื่นจะแทนด้วยอะไรก็ตามแต่คาแรคเตอร์พี่ท่านนะจ้ะ
ถ้าพร้อมแล้ว
งั้นนมาต่ออ่านกันเลยย
ตอนนี้ยังไม่จบนาคร้าบบ ตอนนี้ยาว555
.
.
.
"คุณแจ็คสัน เธอมีความเห็นอย่างนั้นรึ" ทันทีที่สิ้นเสียงคุณบรันเนอร์หรือจะเรียกให้ถูกว่าไครอน บุตรแห่งโครนอส พูดจบ เพอร์ซี่ย์เริ่มหน้าแดงก่ำขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
ชั้นเฝ้าดูเหตุการณ์นั้นอยู่ข้างๆแบบติดขอบสนาม ว้าว!บทพูดเหมือนในนิยายเป๊ะๆเลย ตื่นเต้นสุดๆ
แหม...
ถึงจะเห็นอย่างนี้แต่ชั้นก็เป็นแฟนตัวยงของเรื่องนี้เลยนะ
ให้โอกาสได้ติ่งแตกหน่อยเถอะน่าา (/◕ヮ◕)/
หลังจากดื่มด่ำกับความสุขเล็กๆของติ่งตัวน้อยได้ไม่นาน เวลาแห่งความสุขก็ถูกหยุดลงโดยรังสีอำมหิตจากมนุษย์ป้า?รายหนึ่ง โฮ้ย...เจ้เก็บอาการหน่อยมองอย่างนั้นจะงับหัวชั้นเลยก็ได้นะ ว่าแล้วก็เงยหน้าขึ้นไปสบกับสายตาอันร้อนแรง?! ที่มองมา น่าราญชะมัดเจ้าฟิวรี่นี่ หล่อนเอาแต่ตามติดทั้งชั้นและเพอร์ซี่ย์มาทั้งเกือบทั้งปีแล้ว
สายตาของชั้นสอดส่องมองหาความเป็นไปได้ที่จะมีพวกมันตัวอื่นๆนอกจากคุณนายด็อดส์อีก
เหมือนจะไม่มีแฮะ
จะลงมือมากก็ไม่ได้เพราะไอ้ 'ทฤษฎีผีเสื้อขยับปีก' บ้าบอนี่แหละ
ปีก่อนๆยังพอลงมือได้เพราะไม่ใช่เนื้อเรื่องหลัก
แต่ปีนี้หน่ะมันแตกต่าง....
ขืนจัดการสุ่มสี่สุ่มห้าแล้วได้ตัวที่แข็งแกร่งกว่ามาแทนมันจะซวยเอา
คิดดูสิว่าเทพนิยายกรีกมันมีกี่พันเรื่อง อสุรกายอีกกี่ร้อยตัว
แถมนอกจากจะกัดไม่ปล่อยแล้ว พวกมันส่วนมากมักจะมีเรื่องแค้นล้ำลึกกับพวกมนุษย์กึ่งเทพนี่สิ
ใช่แล้วล่ะพวกมันที่ชั้นพูดถึงตลอดก็คืออสุรกายนี่แหละ
พูดถึง ทฤษฎีผีเสื้อขยับปีก ถึงชั้นจะหลีกเลี่ยงยังไงแต่มันคงไม่พ้นอยู่ดี เพราะปีกพวกมันคงขยับกันวายวอดตั้งแต่ชั้นเกิดมาในโลกนี่แล้วล่ะ (︶^︶)
ถามว่าไหนๆก็เพี้ยนไปจากเดิมแล้วทำไมไม่ป่วนเนื้อเรื่องตามใจเลยนะหรอ ก็เพราะมันทำไม่ได้หน่ะซี!!! บ้าไปแล้ว คุณอยากให้ชั้นตายรึไงกัน คิดดูว่าถ้าชั้นทำเนื้อเรื่องเพี้ยน แล้วเจอบอสใหญ่อย่าง--ตื้ด--หรือ--ตื้ด--(สัญญาญดูดเสียง)ตอนนี้เลยจะทำไงมีแต่ตายกับตายเท่านั้น ชั้นไม่ได้เกิดใหม่มาเพื่อนเป็นผู้ช่วยพระเอก หรือเพื่อทำตัวเป็นตัวเอกเอง แต่ชั้นเกิดมาเพื่อใช้ชีวิตให้คุ้มค่า เพราะฉะนั้น! สิ่งสำคัญลำดับแรกของการเอาตัวรอดเพื่อใช้ชีวิตให้คุ้มค่าคือ พยายามอย่าให้อะไรๆ เปลี่ยนแปลงจนเกินควบคุม
คลาดสายตาไปครู่เดียวบทสนทนาของคุณบรันเนอร์กับเพอร์ซีย์ก็จบลงเสียแล้ว (ยัยไก่นรกด็อดส์!ฝากไว้ก่อนเถอะหล่อนทำชั้นพลาดช็อตเด็ด)
ตอนนี้ทั้งคณะค่อยๆเดินออกไปเพื่อรับประทานอาการกลางวัน ยังดีโชคของชั้นพอเหลืออยู่บ้าง จึงทำให้บังเอิญได้ยิน สิ่งที่คุณบรันเนอร์พูดกับเพอร์ซี่ย์
ชั้นคาดว่าเพอร์ซี่ย์น่าจะหัวเสียไม่น้อยทีเดียว หลังจากเดินออกมา อันที่จริงไม่ต้องคาดว่าหรอกเพราะชั้นรู้อยู่แล้วว่าเค้าจะต้องหัวเสียแน่ๆ
การเป็นทั้งโรคดิสเลกเซียและสมาธิสั้นแต่กำเนิดมันเป็นปมในใจเพอร์ซีย์มาตลอด
กับชั้นมันไม่ใช่เพราะถึงตอนนี้จะเป็นแต่ก่อนหน้าชั้นเป็นคนปกติ ชั้นเลยยังพออ่านเขียนได้บ้างเพราะความคุ้นเคยจากเมื่อก่อน นั่นยิ่งทำให้เพอร์ซีย์รู้สึกกดดันและอึดอัดขึ้นอีก
"ไปกินข้าวกันเพิร์ซ หิวจนกินช้างได้ทั้งตัวแล้ว(´-﹏-`；)" ชั้นจูงมือเพอร์ซีย์ไปหาโกรเวอร์
พวกเราสามคนนั่งตรงขอบน้ำพุห่าวไกลจากพวกเด็กเวรทั้งหลาย แต่ก็ยังมิวายมาเจอกันอยู่ดี
"โอ๊ะ" ยัยขี้ขโมยเจ้าเดิมส่งเสียงเล็กที่มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าเสแสร้งขณะโยนอาหารกลางวันที่เหลือลงบนตักโกรเวอร์ เธอยิ้มกว้างจนเห็นฟันเก ขอโทษทีเถอะ ตั้งแต่เกิดมาพ่อแม่เคยพาไปหาหมอฟันบ้างรึเปล่า ให้ตาย...นั่นควรจะเรียกว่าฟันหรือเศษซากอารยธรรมโบราณกันแน่
ชั้นเห็นเพอร์ซี่ย์ที่ทำหน้าเหมือนระเบิดเต็มทน ชั้นรู้ว่าจะเพอร์ซี่ย์กำลังจะทำอะไร และรู้ด้วยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ แต่ชั้นไม่ควรยุ่งเพราะหากไม่เกิดเหตุการณ์นี้ชั้นกับเพอร์ซี่ย์จะไม่ได้ไปที่นั่น ชั้นจึงนั่งงับแซนวิซในมือพลางนับหนึ่งถึงสิบในใจ
1
2
3
ยิ่งหล่อนเห็นพวกเรานั่งนิ่งหล่อนยิ่งได้ใจ"นี่ เป็นอะไรกันหมดละ ไม่พูดกันสักหน่อยหรอ เอ๊⁓หรือว่าจะติดเชื้อง่อยมาจากไอ้พิการ-"
ตูม..ซ่า
อ่า นั่นยังไม่ถึงสิบเลยแฮะ
"เพอร์ซี่ผลักหนู!"
อย่า...
อย่าลองดีกับแจ็คสันจ้ะนังหนู:)
-------------------------------------------------------------------------------------------
อย่าลองดีกับนู๋เพนนะ! 555
ติชมได้นะค้าบบ
ดีจ้า ไรท์เองงง(๑´ڡ`๑)
หายไปแป๊ปนึง555 ตอนนี้เลยแต่งยาวกว่าเดิมจิ้ดนึง(นิดเดียวจริงๆ)เพื่อเอาใจรีดที่น่ารัก
ถ้าเอ็นดูหนูเพนคนแกร่งอย่าลืมให้กำลังใจ กดไลก์ กดคอมเม้น กดสับตระไคร้ ถุ้ยผิดๆ
5555 เอาเป็นว่าอาจจะมีหายไปบ้างแต่ไม่เทฟิคนี้แน่นอน
ความคิดเห็น