Fic Tsubasa 'Let it be'

ข้อมูลเบื้องต้น

เมื่อเวลานั้นใกล้มาถึง
อะไรๆก็ต่างถูกกำหนดไว้แล้ว 

พวกเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป 

ปล.เป็นช็อตฟิคนะคะ ช็อตจริงๆ 

เนื้อเรื่อง

[SF Yaoi] Let it be (The chronicle of Tsubasa)

Pairing : Kurogane x Fay

                หลังจากเหตุการณ์นั้น หลังจากที่องค์หญิงข้ามมิติไปเพียงองค์เดียว เฟย์ก็หมกตัวเงียบอยู่แต่ในห้อง ไม่พูดไม่จากับใคร ยังดีที่ร่างบางยอมออกมาร่วมโต๊ะอาหารบ้างเป็นครั้งคราว เรายังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะไปต่อหรือจะกลับไปแต่เท่าที่ฟังจากแม่มดยูโกะแล้วเราไม่มีสิทธิ์เลือกที่จะย้อนกลับไปยังจุดเริ่มต้น “เมื่อเริ่มแล้ว จะไม่สามารถทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ ชะตาของพวกเจ้านั้นถูกลิขิตให้มาเจอกัน จงเชื่อในพรหมลิขิตนั้น” นั่นคือสิ่งที่แม่มดพูดไว้ จากที่ตีความได้ สิ่งที่เราสามารถกำหนดได้ตอนนี้คือ เมื่อไหร่เท่านั้น โมโคน่าเจ้าตัวกลมสีขาวยังคงร่าเริงแต่นั่นก็เพื่อให้คนที่เหลือสบายใจ แล้วใครกันล่ะคนที่เหลือ ข้ากับเชารันแค่นั้น เจ้าหนูจากที่เงียบอยู่แล้วตอนนี้ก็เหมือนคนไม่ได้พกวิญญาณมาด้วย แต่เหมือนเขาจะไม่ได้โกรธที่วันนั้นเฟย์หันดาบเข้าใส่องค์หญิงแต่อย่างใด

“คุโรตั้น” เจ้าตัวกลมร้องเรียกผม

“บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกข้าด้วยชื่อแปลกๆ”

“โมโคน่าเป็นห่วงเฟย์ คุโรตั้นช่วยเข้าไปดูให้หน่อยได้มั้ย” ไม่ใช่ว่าข้าไม่สนใจ แต่อยากให้อีกคนได้คิดอะไรด้วยตัวเองก่อน เมื่อถึงเวลาเจ้าตัวคงอยากพูดเอง

“ได้ อีกสักพักข้าจะเข้าไปดูให้”

“ขอบใจนะคุโรปิก้า”

“คุโรงาเนะเฟ้ย !” ผมนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นอีกสักพักเจ้าตัวกลมกับเจ้าหนูก็ออกไปซื้อของมาไว้ทำอาหารสำหรับเย็นนี้ แต่วันนี้อีกคนที่เป็นห่วงไม่ออกมาร่วมโต๊ะด้วย หลังอาหารเย็นชายหนุ่มตัดสินใจยกอาหารอีกชุดใส่ถาดตรงไปยังหน้าประตูที่ไม่ได้ถูกเปิดมาตั้งแต่เมื่อวาน คุโรงาเนะเคาะประตูสองสามที ไม่มีเสียงตอบรับอย่างที่คาดไว้ ร่างสูงค่อยประคองถาดด้วยมือเดียวก่อนจะเปิดเข้าไปโดยไม่รออนุญาตอีกต่อไป

“นาย ทำไมไม่ออกไปกินข้าวเย็น” ใบหน้าหวานตรงหน้าดูหม่นไปกว่าเดิมมาก ความทะเล้นสดใสหายไปจากแววตาเหมือนกับว่ามันไม่เคยมีอยู่เลยดวงตาคู่สวยไร้ความรู้สึกอย่างสิ้นเชิง ร่างกายที่ซูบผอมลงไปกว่าเดิมมาก ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่อยู่ในห้อง

“รู้มั้ยว่าคนอื่นเป็นห่วง” ร่างสูงค่อยนั่งลองข้างๆอีกคนที่นั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียงเขาคว้ามือเรียวมากุมไว้หลวมๆบนตักตน

“โมโคน่าไม่กล้าเข้ามาในห้องนี้ อาจจะมีเหตุผลอะไรสักอย่างเกี่ยวกับแม่มดแต่จริงๆแล้วเจ้าตัวกลมนั่นเป็นห่วงนายมาก ส่วนเจ้าหนูก็ไม่ได้โกรธนายที่หันดาบใส่องค์หญิงในวันนั้น เพราะคงรู้ว่านายคงมีเหตุผลอะไรสักอย่าง”

“แล้วนายล่ะ” ดวงตาไร้ความรู้สึกคู่นั้นหันมาถามคุโรงาเนะแบบไม่ทันตั้งตัว

“เรื่องนี้ยังต้องถามกันอีกรึ” น้ำใสๆค่อยเอ่อล้นขึ้นมาจากดวงตาที่บัดนี้ไม่ไร้ความรู้สึกอีกต่อไปแล้วมือเรียวกระชับมือที่ร่างสูงกุมไว้ให้แน่นกว่าเดิม

“นายไม่โกรธใช่มั้ยที่ผมทำอย่างนั้น” คุโรงาเนะไม่ได้ตอบอะไรออกไปเพียงแต่ดึงอีกคนเข้ามากอดไว้ สักพักไม่นานเขาก็รู้สึกถึงความเย็นตรงหัวไหล่ที่คาดว่าน่าจะเกิดจากน้ำตาของคนในอ้อมกอด

“ไม่” แค่คำหนึ่งคำสั้นๆง่ายๆ ใช้พูดกันอยู่ทุกวันแต่วันนี้มันทำให้เขารู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด “คุโรปี้” การที่เขาถูกเรียกอย่างนี้อย่างนี้แสดงว่าสภาพจิตใจของเฟย์ดีขึ้นมาในระดับหนึ่งแล้ว แต่ไม่เท่าไหร่เจ้าตัวดีก็ปีนขึ้นมานั่งบนตักโดยหันหน้าเข้าหากัน

“รักนายนะ คุโรปี้” ร่างบางเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้ม   
               
เขารักอ้อมแขนนี้ รักคนตัวสูงตรงหน้านี้ ไม่อยากจากไปไหน ไม่อยากให้เวลานั้นมาถึงเลย และก่อนที่มันจะมาถึงเขาอยากจะเก็บเกี่ยวความสุขเอาไว้ให้มากที่สุดและปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามทางของมัน ฉันรักนาย คุโรงาเนะ