คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : mb¹⁹⁵ Ⅰ เปลี่ยนไป CHANGE 2
“แบมแบมมาถึแล้วร้าบบบบบบบบ เบีฮยอ ินยอฮยอ” ผมเ้ามาถึในึ ผม็เปลี่ยนสีหน้าและเสียทันทีเมื่อเอ
พวฮยอ
ผมไม่อยาให้ใรเห็นเวลาผมเศร้านี่นา
“แล้ว ยอแฮยอไปไหน” ผมถามพวฮยอ
“อยู่นี่ ันไปเ้าห้อน้ำ พอีท้อเสียนิหน่อยนะ
ว่าแ่ทำไมนายมานเียวละ”
เสียอยอแฮยอัมาแ่ไล
“มาร์ฮยอับยูยอมำลัามมารับ” ผมพู้วยน้ำเสียธรรมา
หวัว่าพวเาไม่รู้หรอนะว่าผมมีเรื่อไม่สบายใอยู่
(ริๆเราไม่้อสนใ
ไม่้อิแล้วละ ั้ใทำานีว่า) วามิในใผมผุึ้นพร้อมับารมาอ 2
นที่เหลือะเป็นใรไ้ละ
“ทำไมนายไม่รอัน ันะอนแล้วนะ” เสียอออ้อนอยูยอมมาพร้อมับารีเ้าที่ไหล่อผม 1 ป้าบ
“อโ้ แบมแบมนนี้ผิไปแล้ววว” เสียผมอ้อนยิ่ว่า
ผมรู้ฮะว่าุอ่อนอทุน้อพ่ายแพ้ให้ับลูอ้อนอัน์พิมุนนี้
“ให้อภัยเ้าน้า น้า น้า” ผมอ้อนยูยอม ทั้ทำหน้าทะเล้น
ทั้ทำหน้าแบ๋ว็แล้ว
“นายอะ อบทำแบบนี้ลอ แ่ันไม่ืนี่ายๆหรอนะ” เ้าเ็ยัษ์ยัอนผมอย่า่อเนื่อ้อใ้ท่าไม้ายสัแล้วละ
เี๋ยว่อยูเถอะ
“เี๋ยวเลี้ย้อโ้ปั่น็ไ้” ผมพูออไปแล้ว
“็ไ้ นี่เห็นแ่เพื่อนรัและมิรภาพอันและนายเลยนะ” ยูยอมอบโยทันที
เห็นไหมฮะ
้อเอาออบมาล่อถึะยอม ยอมนะน่ะอบ้อโ้ที่สุแล้ว
“ะไปมั้ย ยัมีเวลา่อนอัรายารนะ” ผมบอยูยอมโยไม่หันไปมอหน้าใรอีนที่อยู่้าๆยู...
“มาร์ฮยอไป้วยันปะ แ่วันนี้แบมแบมเลี้ยพวเรานะ” ยูยอมหันไปบอน้าัว
ผมเห็นมาร์ฮยอำลัะพูอะไร ผมึแย่พู่อน
“ย้า เ้าเ็นี่ ันเลี้ยนายนเียวนะ” ผมะโนออไปพร้อมับึเ็ยัษ์ให้ออไปาห้อนี้
ผมไม่อยาเอสายาฮยอ.........
ผมไม่อยารู้ว่าฮยอะทำหน้าเบื่อผมนาไหน.....
ไม่อยารู้อะไรเลย.....
ผมเินผ่านมาร์ฮยอไปโยไม่มอ แล้ว็มีเสียหนึ่ลอเ้ามาในหูผม ถ้าหูผมไม่ไ้ฟาผมไ้ยินฮยอพูว่า
“เ็ี้อน”
“หูฟาแน่ๆัน์พิมุ” ผมบอัวเอ่อนเินผ่านไป
ผมลับเ้าึหลัาไปื้อ้อโ้ปั่นให้ยูยอมแล้วพบว่าแสันฮยอับมาร์ฮยอำลัุยันอยู่ในห้อ้อมที่เราใ้เป็นสถานที่ถ่ายรายาร
ูหน้าแสันฮยอเรียเียวเหนื่อยาารทำานละมั้
ผมวรไปูฮยอ่อนว่าแล้วผม็เินเ้าไปหา
“ฮยอเหนื่อยหรอ มานี่เี๋ยวแบมนวไหล่ให้” นว้ายนววา ผมูแลพวฮยอีนะะบอให้
“เมื่อยรไหน ฮยอบอแบมเลยนะแบมทำไ้ทุอย่าเลย” ผมพูับแสันฮยอ
“ทุอย่าริิ” แสันฮยอพูแล้วหันมามอผม
“’ั้นฮยอให้แบมไปอ้อนมาร์ แบมทำไ้ปะ” ฮยอบอผม
แถมสายา็มอไปที่มาร์ฮยอที่ยืนเล่นมือถือ ๆิ้มๆอยู่นั่นละ เหอะ!
“ไม่”
ผมอบไปแบบรวเร็ว ะให้ไปอ้อนเนี่ยนะ
ไม่มีวัน!
“ปิแบม็ทำามใฮยอทุอย่า ทะเลาะอะไรัน” มีแ่แสันฮยอที่รู้ว่าผมรู้สึยัไ โยที่ผมไม่้อบอเลย
“เปล่านี่ แบม็เป็นอแบมแบบนี้ ฮยอถามไรเนี่ย” ผมแล้ลบเลื่อน
รั้นี้มันไม่สามารถบอฮยอไ้ริๆ
แบมอโทษนะฮยอ
“บอฮยอเี๋ยวนี้ เราไม่เยมีเรื่อที่ไม่บอันนะ
เราสามนน่ะ” แสันฮยอะโนเสียั ทุนในห้อ้อมหันมามอเหมือนที่มาร์ฮยอำลัละามือถือเยหน้าึ้นมามอ
“ฮยอะะโนทำไมเล่า ุุ้้” ผมรีบห้ามแสันฮยอทันที
“เราสัาันว่ายัไ? อเมริาไทย ำไม่ไ้หรือไ” แสันฮยอพูพร้อมับลุึ้นไปหามาร์ฮยอ ลาออมาุย้านอห้อ้อม
เราสามนออมาอยู่หน้าประู้านอห้อ้อม่อนที่ 1 ในเรา 3 นยอมพูในเรื่อที่ยัไม่เ้าใ
“บอมา รู้สึแปลๆั้แ่แบมโพสลไอีแล้ว ทะเลาะอะไรันอี”
แสันฮยอถามเรา 2 น
“ไม่มีอะไรหรอฮยอ พี่มาร์เาไม่ยอมเลี้ยน้ำ
แบม็อนเล่นๆ นี่หายโรธแล้ว เนอะๆ”
ผมไม่อยาเล่าวามริอะ
อยาให้เวลานี้มันผ่านไปริๆเลย
“มาร์ฮยอมีอะไระบอผมมั้ย?” แสันฮยอ็ยัถาม่อไป
“มันไม่มีอะไรริๆฮยอ” ผมพูออไป
หวัว่าฮยอไม่ถามอะไรแล้วนะ
“แบม โหแบบนี้ฮยอไม่อบเลยนะ
มาร์เล่าให้ฮยอฟัหมแล้ว”
แสันฮยอพู
เอ้า เอ้า โลหมุน
สรุปือแสันฮยอไม่ไ้รู้าิสัมผัสหรอ?
สรุปมาร์ฮยอรู้ว่าผมอนแ่ไม่รู้ะทำยัไ
เลยไปเล่าให้แสันฮยอมาเลียร์ให้หรอ
“สรุปืออะไรแบม ไปหมแล้วนะฮยอ” ผมพูออไป
“แล้วฮยอ็เียบเลยนะ ไม่ไ้พปามาาหอหรือไ
ะ้อ็พูไป” แสันฮยอันหลัมาร์ฮยอมารหน้าผม
ระาษ 1 ใบ ถูยื่นมารหน้าผมเป็นระาษสีาวเอสี่ทั่วไปที่พับไว้ ผมหยิบมาามืออพี่มาร์แล้ว็ูรนั้นทันที
“เ็น้อย อโทษนะ”
ำสั้นๆที่เียนใส่ระาษ้วยลายมือไ่เี่ยอมาร์ฮยอ บันี้มันมาอยู่ในมืออผมแล้วผม็อ่านมันแล้ว
ทำไมผมรู้สึอยาะยิ้มให้สุอบปานะ ...
“อะไร ผมอ่านไม่ออหรอนะฮยอ” ผมพูออไปหันไปสบาับฮยอ
“’แสันมานี่หน่อย นาย้อถ่ายเี่ยว่อนมาเร็ว” เสียพี่เมเนัึ้น
“มีไร็ุยัน”
แสันฮยอบอพร้อมเินเ้าห้อ้อมปล่อยให้มาร์ฮยอับผมอยู่ับ 2 นหน้าห้อ
“ถ้าฮยอไม่มีไระพู ผมเ้าห้อ้อมแล้วนะ” ผมพูพร้อมับะเินเ้าห้อ้อมไป
“อโทษ”
เสียทุ้มๆ็พูึ้น
แล้วับเ้าที่้อมืออผมราวับว่าะหยุผมให้ฟัำอโทษอันเผ่วเบาอเา
“อะไรนะ ไม่เห็นไ้ยินเลย ผมะเ้าไปในห้อริๆละนะ” ผมพูวนมาร์ฮยอออไป
“แบมแบม ฮยออโทษ ีันนะ” ฮยอพูึ้นผมับยนิ้ว้อยึ้นมา
เมื่อ่อนอนเป็นเ็ฝึ
เวลาเราอนัน ใรที่ะ้อ้อยนิ้ว้อยึ้นมา ฮยอยัำไ้หรอ? ฮยอไม่เยลืมเรื่อเ่าๆในอีอพวเราใ่มั้ย?
“ฮยอยัำไ้หรอ เรื่อนิ้ว้อย....” ผมถามออไป
“แ่ที่เียนในระาษยัไม่รู้อีหรอ” มาร์ฮยอพู
ผมหยิบระาษึ้นมาูอีรอบ
“เ็น้อย อโทษนะ”
เ็น้อย...
นายน่ะเหมือนเ็เลยนะ...
แถมหน้าเ็้วย เป็นเบบี้
เบบี้อฮยอ....
ำพูอฮยอในอีผุึ้นมาในวามิอผมทันที
นั่นสินะ อนเป็นเ็ฝึฮยออบบอับเราว่า เราน่ะเป็นเ็น้อยสำหรับเาเสมอไม่ว่าเมื่อไหร่็าม
อนนี้
เรา็เป็นแ่เ็น้อยอมาร์ฮยอสินะ ใ่มั้ย?
“ถ้าแบมหายโรธ เี๋ยวฮยอะเลี้ยอะไร็ไ้แล้วแ่แบมเลย” เสียอมาร์ฮยอัึ้น
ทำให้หยุวามนึินั้นแล้วหันหน้ามาอบพี่มาร์
“ ็ไ้ๆ
” ปาผมว่าไปพร้อมับยนิ้ว้อยไปเี่ยวันับอพี่มาร์เพื่อเป็นสัาว่าผมับพี่มาร์ีันแล้ว
“ฮยอบอไ้มั้ยว่าฮยอุยับใร” อยู่ีีผม็ถามึ้น ปาไวว่าวามิริๆเลยเรา
“แ่ถ้าฮยอไม่บอ แบม็ไม่โรธ้ำหรอนะ แบมเ้าใ” พู้ำไปอี ัน์พิมุเอย -..-
“ุยับที่บ้านว่าะลับแอลเออีทีอนไหน” มาร์ฮยอพูบอผม
(ไม่เห็นะน่าเื่อเลย
ถามอีีมั้ย เี๋ยว็ทะเลาะันอี แล้วเราะุิทำไมเนี่ย)
ผมไ้แ่ิในใไม่ไ้พูออไป
“็ไ้ แบมไม่ถามแล้วละ ไปเ้าห้อ้อมเถอะฮยอ” ผมพูพร้อมึมือฮยอเ้าไปทันที
ู่ๆ็มีมือถือยื่นเ้ามาใล้หน้าอผม
มันเป็น SNS ที่พี่มาร์ุยับที่บ้านริๆ
Mark: เี๋ยวผมะลับบ้านไปหาป๋าม้านะ
Dad: มานเียวหรือทั้ 6 แสบเลยละ
Mark: เี๋ยวิู่อนว่าลับวันไหนี?
“ละเื่อไ้ยั” พี่มาร์ถามผมให้แน่ใอีรั้
“รู้แล้วววว ฮยอ็ แบมเื่อแล้ว” ผมพูออไปหน้านิ่ทั้ที่ในใอยาะยิ้มะแย่
นี่เรายัเป็นนสำัอพี่มาร์ใ่มั้ยนะ?....
แล้วเรา 2
น็เินเ้าไปในห้อ้อมเพื่อไปอัรายาร้วยัน 7 นแ่ใระรู้ละว่าใน SNS อมาร์ฮยอนั้นถ้าเลื่อนึ้นไปูอีนิ็ะพบวามริที่ว่า
Mark: ผมวรลับบ้านไปอยู่แอลเอเพื่อถามใัวเอสัพั
Mom: ถามใอะไรละลู?
Dad: มาวันไหนป๋าะไ้เรียมัว
Mark: ถ้าห่าันแล้วไม่รู้สึอะไร
แปลว่าผมไม่ไ้ิเินว่าน้อใ่มั้ย? ป๋า
Mark: ป๋า ผมรู้สึเหมือนผมะรัน้อ
Dad: เป็นพี่น้อัน็บอรัันปิอยู่แล้วนี่
Mark: ผมวระบอเาีมั้ยว่าผมอบเา
Mom: ลูลอไปถามใัวเอูนะ
Mark: ผม้อลับบ้าน ผมะลับบ้านนนนนนนนนนนนน
ความคิดเห็น