คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ดับเจ้าพ่อ
ชายหนุ่มมองคนที่จะเป็นผู้บังคับบัญชาของเขา นายทหารที่มีใบหน้าเคร่งขรึม
ทั้งใบหน้าและแววตาแสดงถึงการคร่ำโลกมาอย่างโชกโชน ท่านนายพลปิดเอกสารเงยหน้ามอง
ชายหนุ่มสายตาของเขาเข้มแข็งและเอาจริงเอาจัง
“คุณรู้จักหมวดหวังแล้วใช่ไหม ผู้กอง”
“ครับผม”
“ต่อไปเวลาจะติดต่ออะไรผมจะให้หมวดหวังเป็นคนติดต่อไปจะได้สะดวก
หน่อยนะ ผมต้องการอย่างเดียวว่าพวกอิทธิพลต้องหมดไป อย่างน้อยในช่วงที่ผมรับผิดชอบอยู่
ที่นี่”
“ครับท่าน”
“ดี คุณต้องการคนเท่าไหร่ เมื่อไหร่ก็ได้ เรามีคนที่มีประสิทธิภาพให้กับคุณอย่าง
เต็มที่ มีให้คุณเรียกได้ยี่สิบสี่ชั่วโมง เอาละ หวังว่าจะได้ข่าวดีจากคุณนะผู้กอง”
ท่านนายพลลุกขึ้นยืนเพื่อจบการสนทนา ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนตาม
“โชคดีนะผู้กอง”
“ขอบคุณครับ”
เสียงโทรศัพท์ที่ดังกังวาน ทำให้ชายหนุ่มดึงโทรศัพท์มารับอย่างรวดเร็ว
“พี่ซัน ผมเจียงครับ”
“เจียง มีอะไรหรือเปล่า”
“คุณเจคอบถูกลอบยิงครับ”
“แล้วคุณเอริก้าละ”
ซันนี่เสียงดังอย่างลืมตัว
“ปลอดภัยครับ ตอนนี้ลุงเต๋อไปอยู่เป็นเพื่อนคุณเอริก้ากับคุณนายเฉินที่โรงพยาบาล
ด้วย”
“งั้นฉันจะไปเดี๋ยวนี้ละ เจียงรออยู่ที่นั่นก่อน มีคนคุ้มกันลุงเต๋อ คุณนายเฉินกับ
คุณเอริก้าที่โรงพยาบาลหรือยัง ”
“มีแล้วครับพี่ซัน ผมให้เจ้าเกินพาพวกไปคอยระวังที่โรงพยาบาลแล้ว”
...............................
“พี่ซัน”
ชายฉกรรจ์สองคนทักทายชายหนุ่มซึ่งลงจากรถ เขาพยักหน้าให้คนทั้งสอง
และกวักมือเรียกเจียงที่ยืนอยู่ใกล้รถ
“ลูกน้องที่นี่ของคุณเจคอบเป็นยังไงบ้าง”
“อยู่ในความสงบครับ”
“พี่หงอยู่ไหนละเจียง”
“ผมอยู่นี่ครับคุณซันนี่”
ชายฉกรรจ์ใบหน้าเคร่งขรึมตอบแทนเจียง ซันนี่พยักหน้า
“พี่หง พี่จัดคนเฝ้าที่นี่ทุกด้าน อย่าให้ใครเข้ามาได้ ผมจะไปรับคุณนายกับเอริก้า
ที่โรงพยาบาลเอง แล้วจะพาไปพักที่บ้านลุงเต๋อเลย”
“ครับคุณซัน”
“ พี่ซันมาดูอะไรหน่อยครับ”
เจียงเรียกชายหนุ่มเบาๆ เขาเดินนำไปยังโซฟาร์ในห้องนั่งเล่น ซึ่งยังมีรอยเลือด
ของเจคอบนองอยู่หย่อมใหญ่ มีปลอกกระสุนตกอยู่เกลื่อน
“พวกมันกะถล่มลุงเต๋อไปพร้อมกันแน่ๆครับ”
เจียงออกความเห็น ชายหนุ่มพยักหน้า
“มันของแน่อยู่แล้ว ระดมยิงจนขนาดนี้ นายว่ามันจะใช่พวกมังกรทองไหม”
“ใช่แน่ครับ พวกมังกรทองต้องการครองวงการ มันคงคิดกำจัดทุกคนที่ขวาง
ทางมัน”
“ซันนี่”
เสียงเด็กสาวร้องเรียกเขาขณะที่โผเข้ากอดเขาอย่างรวดเร็ว น้ำตาของเธอนองหน้า
“อย่าร้องไห้ผมอยู่นี่แล้ว”
“คุณพ่ออาการสาหัส ยังไม่ออกจากห้องผ่าตัดเลย”
“ไม่ต้องตกใจ ถึงมือหมอแล้ว หมอเดี๋ยวนี้เก่งนะคุณ คุณลุง คุณป้า เป็นยังไง
บ้างครับ”
เขาถามซุนเต๋อที่นั่งหน้าเครียดอยู่หน้าห้องผ่าตัด
“ลุงไม่เป็นไร”
ซุนเต๋อตอบเบาๆ คุณนายเฉินตอบพึมพำฟังแทบไม่ได้ยิน ท่าทางเป็นกังวล
“พวกเขาเอาเจคอบเข้าห้องผ่าตัดเกือบสองชั่วโมงแล้วนะ อาซัน”
ซุนเต๋อกล่าวอย่างเป็นกังวล
“ลุงควรกลับไปพักก่อนนะครับ”
“ไม่ละ รอให้เจคอบออกมาก่อนเถอะ”
คนทั้งสามนั่งรออย่างกระวนกระวายอีกเกือบครึ่งชั่วโมง นายแพทย์ก็ผลักประตู
ออกมาด้วยหน้าตายิ้มแย้ม เอริก้าถอนหายใจยาวเธอมีอาการเข่าอ่อน ซันนี่ประคองเธอไว้ คนทั้งสี่
ได้รับอนุญาตให้เข้าไปดูอาการของคนเจ็บได้ครู่เดียวเท่านั้นก็ถูกไล่ให้กลับบ้าน
..........................................
“พี่ซันครับ จากหมวดหวัง”
เจียงส่งโทรศัพท์ให้ชายหนุ่ม
“ผู้กองคะ เรื่องที่เจคอบถูกยิงเป็นพวกมังกรทองที่ลงมือ”
“ผมทราบแล้วละ ผมอยากทราบว่าพวกมันมีที่กบดานอยู่ที่ไหนมากกว่า”
“มันมีหลายแห่งค่ะ ที่สำคัญหัวหน้าพวกมันลึกลับมากจริงๆ อีกอย่างฉันคิดว่า
เฮยโสว่น่าจะไม่มีชะตากรรมที่ดีนักตอนนี้”
“ผมก็คิดอย่างนั้น หมวดช่วยให้คนสืบหาที่กบดานของพวกมันให้ผมหน่อยนะ”
“ได้ค่ะ”
“ติดต่อกับเจียงก็ได้นะครับ หมวด”
“ค่ะ”
ซันนี่ส่งโทรศัพท์คืนให้เจียง
“นั่งคุยกันก่อน เจียง”
“ครับพี่ซัน”
เจียงนั่งข้างชายหนุ่ม ทำท่าตั้งใจฟังเต็มที่
“พรุ่งนี้นายไปรายงานตัวที่กรมกับพวกเราอีกสองสามคน ฉันส่งชื่อพวกเรา
ไปแล้ว”
“ครับ” เจียงรับคำ
“นายจัดคนเฝ้ารอบบ้านให้ดี ใครเข้ามาใกล้รั้วใกล้เกินสามเมตรให้จัดการได้
ทันที”
“ครับพี่ซัน”
ชายหนุ่มปิดประตูห้องตามหลัง ท่าทางของเขาอ่อนแรงขณะที่ทิ้งตัวลงนั่งบน
โซฟาร์ตัวยาวที่มุมห้อง เขาเปิดทีวีฟังเสียงไปพลาง ความปลอดภัยของเอริก้าทำให้เขาเป็นกังวล
มากกว่าสิ่งอื่นใด เสียงเคาะประตูทำให้ชายหนุ่มเดินไปเปิด
“หลับหรือยังอาซัน”
ซุนเต๋อยืนอยู่หน้าประตู ท่าทางของเขาดูแก่ลงไปอีกหลายปี เรื่องราวที่เกิดกับเพื่อน
รักของเขาทำให้เขาต้องคิดหนักไม่น้อย
“น้ำชาหน่อยนะครับ คุณลุง”
ชายหนุ่มรินน้ำชาควันขึ้นกรุ่นส่งให้ชายชราที่รับไปจิบอย่างพึงพอใจ
“แกดูอะไรอยู่น่ะ”
ซุนเต๋อเหลือบมองทีวีที่ส่งเสียงไม่หยุด
“ผมเปิดไปอย่างนั้นเองครับไม่ได้คิดจะดูอะไรจริงจัง คุณลุงท่าทางไม่สบายใจ”
“ฮื่อ คงเป็นเพราะลุงแก่แล้ว เรื่องที่เกิดกับเจคอบมันต่อหน้าต่อตามาก สะเทือน
ขวัญอยู่เหมือนกัน”
ซุนเต๋อยอมรับ
“ผมว่าคุณลุงน่าจะไปอยู่กับคุณแอนดี้ที่อเมริกาสักพักดีไหมครับ ผมอยู่ทางนี้ได้
จัดการเรื่องต่างๆให้ลงตัวเสียเลย พาคุณเจคอบย้ายครอบครัวเฉินไปที่อเมริกาด้วย”
“ห่วงริคกี้ใช่ไหม”
“ครับ”
ซันนี่ยอมรับ ซุนเต๋อถอนหายใจยาว
“ที่แกพูดมาก็ไม่เลวอาซัน ตอนนี้เจคอบยังเคลื่อนย้ายไม่ได้ ถ้ายังไงลุงจะคิดดูอีก
ทีนะ ไปละ แกก็พักผ่อนเสียบ้าง”
“ครับ คุณลุง”
..........................................
“พ่อฉันจะย้ายไปยุโรป ตอนนี้หาโรงเรียนให้ฉันได้แล้วด้วย”
เมย์ก้มลงดูดน้ำอัดลมด้วยท่าทางสบายใจ เอริก้าพยักหน้านิดๆ
“นี่ซันนี่ก็พยายามจังที่จะให้ฉันไปอเมริกา”
“อ้าว เธอไม่อยากไปหรือริคกี้”
เมย์ทำหน้านิ่วมองเพื่อนอย่างแปลกใจ
“ไม่อยากไป แต่เรื่องพ่อที่โดนยิงมันร้ายแรงมากในความคิดของซันนี่ เขาเร่ง
คุณลุงเต๋อทุกวันให้ย้ายพ่อไปเข้าโรงพยาบาลที่อเมริกา สงสัยอยากให้ฉันไปให้พ้นๆ”
น้ำเสียงตอนท้ายฟังดูไม่พอใจเล็กน้อย เมย์ถอนหายใจยาว
“ฉันว่าเขาเป็นห่วงเธอจริงๆนะ ริคกี้ เขาก็ไปพบพ่อเมื่อวาน พ่อบอกว่าเขาก็อยาก
ให้พ่อไปยุโรปเร็วที่สุดเหมือนกัน เพราะว่าเขากำลังจะเริ่มงานแล้ว ไม่อยากมีเรื่องปะทะกับพ่อ
แน่ะเขามารับเธอแล้ว”
สองสาวมองรถเก๋งสีดำเงาวับที่วิ่งเข้ามาจอดไม่ไกลนัก ร่างสูงลงจากรถอย่างคล่อง
แคล่ว ใบหน้าของเขาเคร่งขรึม เมื่อทักทายเมย์ก่อนที่จะพูดอย่างเคร่งเครียด
“คุณหนูไปกับผมเถอะครับ คุณพ่อคุณขอให้ผมมารับคุณไปสนามบิน”
“มีอะไรคะ เกิดอะไรขึ้น”
เมย์ใบหน้าเผือดซีด ดวงตาแดงก่ำ
“ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกครับ คุณโจวสบายดี เชิญครับ เอริก้าไปกันเถอะ”
ชายหนุ่มจับข้อศอกเด็กสาวหลังจากรวบหนังสือเรียนของเธอไปถือไว้มือหนึ่ง
“เกิดอะไรขึ้นกับคุณลุงคะซันนี่”
เอริก้าถามหลังจากซันนี่สตาร์ทรถ
“พวกแก๊งมังกรทองส่งคนไปสองสามคน ดีที่คนของคุณโจวรู้ตัวและเตรียมตัว
ต้อนรับอยู่ก่อนแล้ว ก็เลยไม่มีอะไรเกิดขึ้น คุณโจวเลยตัดสินใจที่จะไปยุโรป”
“แล้วทำไมต้องด่วนขนาดนี้เลยหรือคะ พี่ซัน”
เมย์ถามมาจากทางด้านหลัง
“คุณโจวคงจะตัดสินใจนานแล้วละครับ พอเกิดเรื่องนี้ก็เลยคิดว่าไปตอนนี้
เลยดีกว่า”
เมย์ถอนหายใจยาว ความจริงเรื่องนี้บิดาของเธอคิดมานานแล้ว คงได้โอกาสใน
วันนี้ ซันนี่ถอนใจยืนมองเด็กสาวที่ล่ำลากันอย่างอาลัยอาวรณ์อยู่ห่างๆ
“แล้วฉันจะเขียนมาบอกที่อยู่นะ”
เมย์กระซิบขณะที่กอดเพื่อนรักอีกครั้ง
“ฉันจะรอนะ”
เอริก้าน้ำตาคลอมองตามครอบครัวโจวที่เดินลับไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
วงแขนแข็งแรงโอบกอดร่างเธอไว้อย่างอ่อนโยน เอริก้าอดสะอื้นนิดๆไม่ได้
“ฉันต้องไปเมื่อไหร่ซันนี่”
ชายหนุ่มอึ้งไปเล็กน้อย เอริก้าเป็นเด็กสาวที่ฉลาดและเข้าใจเรื่องอย่างรวดเร็ว
ครอบครัวโจวที่ย้ายไปยุโรปวันนี่คงทำให้เธอรู้ตัวแล้วว่า แม้เธอจะไม่อยากไปอเมริกาเพียงใด
แต่เธอก็จะขัดขืนไม่ได้
“ไปหาอะไรกินกับผมก่อนเข้าบ้านนะ”
เขาถามเสียงแห้ง เอริก้าพยักหน้าอย่างเต็มใจ
“ถ้าฉันไปอเมริกาแล้ว คุณจะคิดถึงฉันไหมคะ”
เอริก้าถามด้วยแววตาสุกใส ซันนี่ยิ้มเล็กน้อย
"บอกตรงๆก็ได้ผมไม่อยากให้คุณไปไหนทั้งนั้น”
“แต่มันจำเป็น คุณก็คุ้มครองฉันสิซันนี่ ไม่เห็นต้องให้ฉันไปห่างคุณเลย คุณไม่คิด
หรือไงว่าฉันอาจจะไปเจอคนอื่นที่ดีกว่าคุณก็ได้ ถึงเวลานั้นคุณจะเสียใจไม่ได้นะ เพราะคุณ
เสือกไสฉันให้ห่างจากคุณเอง”
ชายหนุ่มนิ่งอึ้งก่อนจะพูดห้วนๆ
“ตอนนี้ผมก็เสียใจอยู่แล้วละ”
ซันนี่วางแก้วน้ำส่งสัญญาณให้บริกรมาคิดเงินอย่างหงุดหงิด เขาไม่ทันสังเกตเห็น
ชายในเสื้อแจ๊คเก็ตดำที่เดินเลียบเคียงเข้ามาใกล้จนกระทั่งชายผู้นั้นล้วงมือลงไปในกระเป๋าเสื้อ
แจ๊คเก็ต ชายหนุ่มคว้าจึงแก้วน้ำขว้างใส่ใบหน้าชายผู้นั้นเสียงแก้วกระทบใบหน้าก่อนจะแตก
ดังเพล้ง ใบหน้าชายคนนั้นมีเลือดไหลโทรมดูน่ากลัว
“เอริก้าหลบไปข้างหลังผม อย่าไปไกล”
เขาพูดเสียงต่ำ ก่อนจะเตะฉาดใส่ใบหน้าที่มีเลือดไหลโทรม ชายผู้นั้นล้มโครม
ปืนในมือกระเด็นไปตามพื้น ชายหนุ่มจับแขนเด็กสาวไว้แน่น พูดห้วนๆ
“ไปกันเถอะ”
เขาเกือบจะลากเอริก้าให้เดินตามเขาไปอย่างรวดเร็ว
“มันเป็นใครน่ะ ซันนี่”
เอริก้าถามอย่างอยากรู้
“ถ้าไม่มาฆ่าผมก็อาจจะมาฆ่าคุณ ผมไม่รู้หรอก รีบไปจากที่นี่ดีกว่าไม่อยาก
เสียเวลากับตำรวจ”
ชายหนุ่มออกรถอย่างรวดเร็ว เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ
เอริก้าเหลือบมองใบหน้าเคร่งขรึมของเขาก่อนจะหยิบโทรศัพท์ไปรับเสียงเบา
“ฮัลโหล”
“คุณเอริก้าช่วยบอกพี่ซันให้รีบไปที่โรงพยาบาลด้วยครับ”
“มีอะไรหรือเจียง”
เอริก้ามีน้ำเสียงร้อนรนขึ้น
“คุณเจคอบฟื้นแล้วครับ”
เสียงเจียงตอบมาอย่างชัดเจน เอริก้ายิ้มทั้งน้ำตา
“ขอบคุณมากค่ะเจียง”
ซันนี่เหลือบตามองเด็กสาวอย่างสนใจ
“คุณพ่อฟื้นแล้วค่ะซันนี่ ไปโรงพยาบาลกันเถอะ”
ชายหนุ่มเร่งเครื่องให้เร็วขึ้นอีก
“พวกเขามากันแล้ว เจคอบ”
ซุนเต๋อพยักหน้า เขาหลีกทางให้เอริก้าเข้าไปพบบิดา
“อาซัน ให้คนไปจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินสำหรับครอบครัวเฉินกับลุงด้วย”
“ได้ครับลุง”
“ให้จัดการพรุ่งนี้เลยนะอาซัน”
“ครับลุง”
ชายหนุ่มรับคำพยายามซ่อนความไม่เต็มใจไว้อย่างสุดความสามารถ
.........................................
ความคิดเห็น