คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : 13...สาวแสนสวย
“ดูเหมือนคุณไม่ค่อยดีใจเท่าไหร่ที่เห็นฉัน ไม่อยากให้ฉันกลับมาหรือไง”
หญิงสาวตวัดเสียงถาม ชายหนุ่มวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะ เขาพูดเรียบๆ
“ผมรู้ว่าคุณไม่อยากกลับมานักหรอก คุณมีความสุขดีกับคุณแอนดี้ที่อเมริกา จำไม่
ได้แล้วหรือ”
เอริก้านิ่งอึ้ง เธอพูดช้าๆ
“ฉันอยู่ที่นั่นก็มีความสุขดี รอบตัวมันมีแต่ความแปลกใหม่ มีความสุขกับเพื่อนฝูง
มากมาย แต่พี่แอนดี้เป็นแค่เพื่อนเท่านั้น”
“แต่คุณก็ทำให้คุณแอนดี้ยอมกลับมากับพ่อเขาได้”
“ก็บอกแล้วไงละว่ามันไม่เกี่ยวกัน”
หญิงสาวสะบัดเสียงอย่างขุ่นใจ
“โอเค ไม่เกี่ยวก็ได้ไม่เห็นต้องโกรธเลย ขออาบน้ำให้หายมึนก่อนนะ เดี๋ยวผม
จะไปส่ง”
“ไล่อยู่นั่นแหละ รังเกียจฉันมากเลยหรือไง”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก หรือคุณคิดจะค้างที่นี่”
“ใช่ ฉันจะค้างที่นี่”
หญิงสาวพูดเสียงเฉียบขาด
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวจะเอาแปรงสีฟันกับผ้าเช็ดตัวให้”
เขาพูดเบาๆกับตัวเองพยายามค้นหาข้าวของให้หญิงสาวจนได้ทั้งที่ยังมึนๆอยู่บ้าง
................................
เงาดำที่วาบเข้ามาในดวงตาทำให้ชายหนุ่มดึงตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว ท่าทางของ
เขาทำให้โดมินิคชงัก
“ยังนอนไวเหมือนเดิมนะแก แล้วสาวสวยเมื่อวานละ”
“นอนอยู่ในห้อง”
ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนบิดตัวเล็กน้อย โดมินิคหัวเราะ
“แล้วแกหลับได้ยังไงหือ”
“ก็ไม่ได้หื่นขนาดทนไม่ได้หรอกน่า”
ชายหนุ่มเก็บหมอนให้เข้าที่
“ไปวิ่งกันดีกว่า ซันนี่”
“ไม่ได้ เกิดเขาตื่นมาไม่เห็นฉันอาจจะโมโหขึ้นมาอีกก็ได้”
“วิ่งแค่นี้เองไม่ถึงครึ่งชั่วโมงหรอกน่า”
“ก็ได้”
เขายอมออกไปวิ่งกับโดมินิค และเมื่อกลับมาถึงบ้านพัก เขาก็ไม่เห็นรถของเธอแล้ว
“กลับไปแล้วมั๊ง ซันนี่”
“คงอย่างนั้นละ เดี๋ยวไปหาของเช้ากินที่สโมสรดีกว่า”
“โอเค เดี๋ยวเจอกันนะ”
ซันนี่ถอนใจเมื่อเห็นชุดนอนพับวางอยู่บนเก้าอี้อย่างเรียบร้อย บนหมอนมีโทรศัพท์
มือถือวางทิ้งไว้ มันกรีดเสียงลั่นห้อง เขารับทันที
“ฉันเองค่ะ เอาโทรศัพท์ไว้ใช้นะ แล้วฉันก็ต้องการให้คุณรับทุกครั้งด้วย”
“โอเคครับ”
“ดีค่ะ”
ชายหนุ่มอมยิ้มมองโทรศัพท์เครื่องเล็กอย่างแจ่มใสขึ้น
“ร้านนี้กาแฟอร่อย สวัสดีลุงจาง ขออาหารเช้าสองที่นะ”
“ครับผู้พัน”
“นั่นใครน่ะ ซันนี่”
โดมินิคสะกิดถามเมื่อเห็นเด็กสาวสวยคนหนึ่งเดินไปเดินมาเสิร์ฟอาหารและกาแฟ
“หลานสาวลุงจาง”
“หน้าตาดีนะ ดูท่าทางจะสนใจแกไม่น้อย ทำไมไม่ลองดูละ”
“ไม่หรอก ไม่นิยมเด็ก”
ซันนี่ตอบยิ้มๆลงมือกินอย่างหิวๆ
“สาวสวยเมื่อวาน สวยก็จริงนะแต่น่าจะดุไม่ใช่น้อยเลย”
ซันนี่หัวเราะ ยอมรับอย่างขำๆ
“ก็ดุเอาการอยู่หรอกนะ”
“แล้วไม่คิดจะเล่าเรื่องสาวสวยของแกให้ฉันฟังบ้างหรือ”
โดมินิคถามเย้าๆ ชายหนุ่มเช็ดปาก หยิบกาแฟไปจิบเล็กน้อย
“คุณเอริก้าเป็นลูกสาวมาเฟียเก่า คุณเจคอบ”
“แล้วยังไง”
“ก็ไม่ยังไง ตอนอยู่ที่นี่เธอคงหลงคิดไปว่าชอบฉัน แต่พอไปอยู่ที่อเมริกาก็เลยคิด
ได้ว่าความจริงชีวิตมันเป็นยังไง ก็เท่านั้น”
โดมินิคจุดบุหรี่สูบพ่นควันอย่างสบายใจ
“แต่ตอนนี้เขากลับมาหาแกแล้วนี่”
“ไม่รู้สิ ท่าทางเขาเหมือนจะมาหาฉันอย่างนั้นหรือ เขาอาจจะแค่กลับมาช่วยงาน
พ่อเขา ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น ช่างมันเถอะมิคซ์”
เขาวางผ้าเช็ดปากก่อนจะลุกขึ้นยืน พูดขรึมๆ
“ฉันมีสอนตอนเช้าเหมือนกัน ขอเวลาเตรียมตัวหน่อยนะ”
“โอเค แล้วพบกันนะ”
โดมินิคโบกมือให้ชายหนุ่ม เสียงโทรศัพท์ของเอริก้าดังเตือนขึ้นมา ซันนี่รับอย่าง
รวดเร็ว
“ครับผม”
“ซันนี่ คุณพ่อต้องการพบคุณด่วน มาได้ไหมคะ เย็นนี้นะ กินข้าวเย็นกับคุณพ่อ
ด้วย”
“เอ้อ ก็ได้ครับ”
ซันนี่ใจหายเมื่อเห็นเจคอบชัดเจน จากการโดนทำร้ายครั้งนั้นเปลี่ยนเขาจากเจ้าพ่อ
ที่รูปร่างสูงใหญ่สง่างามกลายเป็นชายชราที่ต้องใช้ไม้เท้าค้ำยันร่างกาย การเคลื่อนไหวก็ช้าลงมาก
มาย
“ท่านยังดูแข็งแรงนะครับ”
เขาทักอย่างยิ้มแย้ม เจคอบยิ้มตอบอย่างยินดี
“อย่ามาแกล้งยอหน่อยเลย เธอสบายดีไหมซันนี่”
“สบายดีครับท่าน”
“ฉันต้องขอบใจเธอนะที่ช่วยดูแลตอนที่เกิดเรื่องคราวนั้น”
ซันนี่ประคองชายชราให้นั่งลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนโยน
“ริคกี้เขาโทรมาว่าตอนนี้ยังติดงานอยู่เลย เธอหิวหรือยังละ”
“ยังครับ”
“ดีแล้ว รอสักครู่เดี๋ยวจะมีคนมากินข้าวเย็นกับเราด้วย ริคกี้เขาคงกินกับ
แอนดี้แล้ว”
“ครับผม”
ชายหนุ่มรับคำอย่างขมๆ เขานั่งคุยอยู่กับเจคอบพักใหญ่ก็มีรถแล่นเข้ามาจอด
เป็นรถสปอร์ตสีแดงสดใส
“เป็นไงละ รถสีสดดีไหม ยายไอรีนเขาก็เป็นอย่างนี้ละ เปรี้ยวเข็ดฟัน”
เจคอบพูดยิ้มๆ ซันนี่กระพริบตาเล็กน้อยเมื่อร่างระเหิดระหงลงมาจากรถ กระโปรง
สีม่วงอ่อนเนื้อนุ่มทิ้งตัวลงอวดรูปร่างที่สมส่วนงดงาม นอกเหนือจากความสวยชนิดที่ทำให้คนมอง
แทบจะลืมหายใจ ด้านหลังของเธอเป็นชายวัยกลางคนท่าทางภูมิฐาน ใบหน้าของเขาละม้าย
คล้ายคลึงกับเจคอบมาก
“ซันนี่รู้จักกันไว้นะ นี่เจอรี่เป็นญาติผู้น้องของฉันเอง แล้วนี่ก็ไอรีนลูกสาวคนสวย
ของเจอรี่เขา นี่ซันนี่นะเจอรี่ ซันนี่ช่วยชีวิตฉันไว้”
ซันนี่จับมือกับเจอรี่และหญิงสาวแสนสวย เจอรี่เป็นคนที่ร่าเริง เขาเล่าให้ซันนี่ฟัง
ถึงดาวน์ตัน โรงแรมและคาสิโนของเขาที่ตั้งอยู่ที่เกาะส่วนตัวของเขา ซึ่งอยู่ใกล้ชายแดนประเทศ
ไทย
“หิวกันหรือยัง เราลงมือกันเลยก็แล้วกันนะ”
เจคอบส่งสัญญาณให้ตั้งโต๊ะอาหารได้
“ริคกี้ละคะคุณลุง”
ไอรีนถามเสียงใส
“เขาติดงานน่ะ คงไม่มากินหรอก”
“อย่างนั้นเขาก็คงจะกินกับพี่แอนดี้ ซันนี่ชอบทานนี่หรือเปล่าคะ”
หญิงสาวถามเสียงใส ซันนี่รู้สึกเพลินกับการคุยกับหญิงสาวเพราะเธอแจ่มใส
และช่างหยอกล้อ
“เออซันนี่ พรุ่งนี้ถ้าว่างก็ไปเซ็นต์เอกสารที่บริษัทด้วยนะ เป็นเอกสารเกี่ยวกับ
เรื่องหุ้นของเธอ” เจคอบบอก
“ได้ครับท่าน” ซันนี่รับคำ
“คุณดูขรึมจังนะคะ ซันนี่”
ร่างระหงหอมกรุ่นเดินมาใกล้ เขาขยับตัวให้เธอนั่งเคียงข้าง
“แต่คุณคุยสนุกดีนะ”
ซันนี่พูดยิ้มๆ ไอรีนหัวเราะสดใส เสียงหัวเราะของเธอทำให้คนฟังสบายใจขึ้นมาก
“กาแฟหน่อยนะคะ”
ไอรีนหยิบกาแฟจากถาดที่เด็กยกมาเสิร์ฟ เธอส่งให้เขาก่อนจะหยิบถ้วยของตนเอง
มาถือ
“คุณลุงเล่าว่าคุณเองก็เคยเป็นมาเฟียก่อนที่จะมาเป็นทหาร จริงหรือเปล่าคะ”
“ก็ไม่เชิงหรอกครับ ผมเป็นผู้คุ้มกันให้คุณลุงซุนเต๋อเพื่อนคุณเจคอบ ไม่ได้เป็น
มาเฟีย”
“คุณรู้จักริคกี้หรือเปล่าคะ”
“รู้จักครับ”
ซันนี่ตอบอย่างระมัดระวังอยู่บ้าง เขาลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นผู้อาวุโสทั้งสองเดินออกมา
สมทบ
“กลับกันเถอะ ไอรีน พ่อมีประชุมทางไกลที่กรุงเทพตอนสามทุ่ม”
“ค่ะแด๊ด”
หญิงสาววางถ้วยกาแฟส่งมือให้ซันนี่อย่างน่ารัก
“แล้วพบกันใหม่นะคะ ซันนี่”
“สวัสดีครับ”
ซันนี่บอกลาสองพ่อลูกก่อนจะบอกลาเจคอบอย่างสุภาพ เขาออกรถอย่างรวดเร็ว
โดยที่ไม่ทันเห็นรถที่ขับสวนเข้าไปในบ้านแม้แต่น้อย
..........................................
เสียงโทรศัพท์ดังกังวานทำให้ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มาแนบหู
“ครับผม”
“ทำไมคุณไม่รอพบฉันก่อน”
เสียงใสที่ขุ่นเขียวทำให้ชายหนุ่มขยับตัว เขาพูดอย่างระมัดระวัง
“ผมคิดว่าคุณอาจจะกลับดึก ก็เลยไม่ได้รอ”
“ทำไมฉันต้องกลับดึกด้วย”
เสียงถามขุ่นจัด
“ก็...คุณเจคอบบอกว่าคุณกินข้าวเย็นกับแอนดี้ไง อีกอย่าง พรุ่งนี้ผมต้องตื่นแต่เช้า
เพราะต้องออกเดินทางไปราชการ”
“ไปไหนคะ”
“ไปประเทศไทยครับ”
“งั้นกลับมาค่อยคุยกัน”
เอริก้าตัดการติดต่ออย่างฉุนเฉียว ซันนี่มองโทรศัพท์อย่างแปลกใจ เขาจอดรถ
หน้าบ้านพัก เห็นอาเม่ยโผล่หน้าออกมามอง
“สวัสดี อาเม่ย เจียงละ”
“อยู่นี่ครับพี่ซัน อาเม่ยจัดเสื้อผ้าให้พี่เสร็จแล้วครับ”
“ขอบใจนะ เอาเบียร์มากินกันดีกว่าเจียง”
“ผู้พันไปราชการกี่วันคะ ฉันจัดเสื้อผ้าให้สามวันนะคะ”
“พอแล้วละอาเม่ย ฉันไปสองวันเท่านั้น มีประชุมสรุปงานด่วน”
“หมายความว่ายังไงคะ ผู้พัน”
“หมายความว่าเป็นงานความร่วมมือ หน่วยเหนือส่งฉันไปทำงานนี้น่ะสิ”
ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ
..........................................
เครื่องบินทหารรันเวย์มาจอดอย่างช้าๆ ก่อนจะจอดสนิทหน้าโรงจอดเครื่องบิน
ชายหนุ่มลงจากเครื่องอย่างไม่เร่งรีบนัก เขาเลิกคิ้วเมื่อเห็นเจียงยืนรออยู่ข้างรถจี๊ปทหาร ที่จอดรอ
อยู่ไม่ไกลนัก
“มีอะไรหรือเปล่า เจียง”
ซันนี่ถาม เขาเหวี่ยงเป้สนามไว้หลังรถ เจียงปีนขึ้นไปนั่งด้านคนขับ
“ลุงเต๋ออยากพบพี่ครับ”
“เรื่องอะไรรู้ไหม”
ชายหนุ่มปีนขึ้นไปนั่งข้างเจียงซึ่งออกรถอย่างนุ่มนวล
“ไม่ทราบครับ”
เจียงจอดรถหน้าบ้านพักเคียงข้างรถคันสวยของเอริก้าซึ่งจอดสงบอยู่ก่อนแล้ว
“มาแล้วหรือคะ”
เสียงถามเข้มดุทำให้ชายหนุ่มวางหมวกลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง เขาเหลือบตา
มองหญิงสาว
“สวัสดีครับ”
“พ่อกับคุณลุงต้องการพบคุณ ตอนนี้เลย คุณไปกับฉัน”
“ขอผมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”
“อย่าเพิ่งเข้าไปในห้องนะ รอให้ยายเม่ยออกมาก่อน”
เสียงของเธอเย็นชา ซันนี่นั่งเหยียดขาด้วยท่าทางสบายๆ เอริก้ากระแทกตัวลงนั่ง
ข้างเขาด้วยท่าทางไม่พอใจนัก
“ฉันขัดตากับเมียเจียงเต็มทีแล้วนะ”
“เขาอยากจะดูแลผมเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรหรอกคุณ”
“จำเป็นด้วยหรือไง”
หญิงสาวเสียงขุ่นหนักกว่าเก่าอีก
“ก็ไม่จำเป็นหรอก แต่เขาเห็นว่าผมไม่มีใครก็เลยอยากจะช่วยเท่านั้น”
เขาพยายามอธิบายอย่างใจเย็น
“อย่างนั้นฉันจะมาอยู่ที่นี่ จะมาดูแลคุณเอง”
“พูดจริงหรือเปล่า แล้วคุณแอนดี้จะยอมหรือ”
เขาถามราวกับไม่เชื่อถือ เอริก้าตาเขียวใส่เขา
“ไม่เกี่ยวกับพี่แอนดี้”
“ถ้าคุณต้องการอย่างนั้นก็ตามใจคุณเถอะ”
เขาลุกขึ้นยืนเมื่ออาเม่ยออกมาจากห้อง ชายหนุ่มเข้าไปใช้เวลาไม่นานก็แจ่มใส
ออกมา เขาเห็นโดมินิคนั่งคุยอยู่กับเอริก้าด้วยท่าทางสนุกสนาน เอริก้าขอตัวจากโดมินิคเดินไป
รอที่รถ ซันนี่รีบถาม
“มิคซ์ มานานหรือยัง”
“จะมาชวนไปฟังเพลง แต่คุณริคกี้บอกว่าแกต้องไปพบลุงเต๋อ”
“ฮื่อ แกไปกับสองคนนั้นก่อนนะ เสร็จธุระจากลุงเต๋อแล้วฉันจะไปสมทบ”
“พร้อมแม่เสือด้วยหรือเปล่า”
โดมินิคถามยิ้มๆ
“เขาทำท่าไม่พอใจเลยแฮะที่เห็นฉัน”
“เขากำลังโกรธฉันอยู่ ขอไปพบลุงเต๋อก่อน”
“แล้วจะโทรบอกว่าอยู่กันที่ไหนนะ”
“โอเค”
..........................................
ความคิดเห็น