คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : การอำลา
“นอนไม่หลับหรือคะ”
เด็กสาวถามเมื่อหันมาเห็นซันนี่เดินมาทางเธอ เด็กสาวขยับที่ให้เขานั่งเคียงข้าง
ชายหนุ่มโอบไหล่กลมกลึงก่อนจะกอดกระชับร่างบางไว้ในวงแขน
“ฉันต้องไปจริงๆใช่ไหมคะ ซันนี่”
เด็กสาวกระซิบถามชายหนุ่ม เขากดปลายคางสากระคายแนบแก้มนุ่มอย่างอัดอั้น
“ผมไม่อยากให้คุณไปไกลจากผมเลย เอริก้า”
“แล้วฉันต้องไปด้วยหรือซันนี่”
“คุณพ่อคุณต้องการให้คุณไปเรียนที่อเมริกา อีกอย่างที่นี่กำลังจะเกิดเรื่องวุ่นๆ
มันอาจจะเป็นอันตรายกับคุณก็ได้”
“ก็คุณดูแลฉันได้นี่ ใช่ไหม”
เอริก้าถามเสียงแข็ง ชายหนุ่มพยักหน้า
“ผมคุ้มครองคุณได้แน่ แต่...”
“คุณเองก็อยากให้ฉันไปเหมือนกัน”
“ผมเกรงว่าผมจะเผลอ แล้วคุณจะเป็นอันตรายไปตอนนั้น ผมจะทนได้ยังไงถ้า
คุณเป็นอะไรไป”
“แต่คุณยอมที่จะให้ฉันไปอยู่คนละซีกโลกกับคุณ”
เอริก้าเสียงขุ่น
“เอริก้า อย่ากดดันผมเลยแค่นี้ผมก็ใจเสียจะแย่อยู่แล้ว”
เขาทำเสียงโอดครวญอย่างน่าเห็นใจ เด็กสาวอยากจะโกรธเขาให้มากกว่านี้ แต่เขา
ก็ดูวุ่นวายใจจนน่าสงสารอยู่เหมือนกัน
“ซันนี่ คิดจะทำอะไรน่ะ”
เด็กสาวถามอย่างตกใจนิดๆเมื่อจมูกปากร้อนๆของเขาเปะปะไปทั่วใบหน้าของเธอ
ลมหายใจของเขาขาดห้วง
“ซันนี่....”
เธออึกอักเล็กน้อยเมื่อปากร้อนผ่าวครอบครองริมฝีปากเธออย่างดุดัน แม้จะไม่
อ่อนโยนเท่าที่ควรแต่เธอก็ยังชอบรสชาติของเขาอยู่ดี เอริก้าเพลิดเพลินไปกับรสจูบของเขา จนเริ่ม
รู้สึกตัวเต็มที่เมื่อสัมผัสถึงสายลมเย็นรื่นที่พัดมาต้องทรวงอก เธอจึงรู้ตัวว่าเขากำลังวุ่นวายอยู่กับ
ทรวงสาวของเธออย่างถือสิทธิและเป็นเจ้าของเต็มที่
“พอเถอะค่ะ ซันนี่ คุณคงไม่คิดที่จะทำอะไรฉันที่นี่ใช่ไหมคะ”
เธอพยายามจับมือของเขาที่สัมผัสแตะต้องทรวงอกเธออย่างเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ
เต็มที่
“ผมแค่อยากแตะต้องสัมผัสคุณ
เก็บความหวานจากคุณไว้ในความรู้สึกของผมให้มากที่สุดเท่านั้น”
เขาพึมพำแต่ก็ยอมปล่อยเธอเป็นอิสระอย่างว่าง่าย เขาเริ่มรู้ตัวว่าเขาเดินหลงเข้า
ไปติดกับดัก การได้แตะต้องสัมผัสเอริก้าอย่างใกล้ชิดเช่นนี้ทำให้เขาทรมานใจมากกว่าเดิมอีก
“คุณผลักไสฉันไปเองนะ ซันนี่” เด็กสาวพึมพัม
.........................................
เสียงเคาะประตูห้องเบาๆทำให้ ชายหนุ่มเงยหน้ามองผู้ที่ก้าวเข้ามาในห้องพร้อม
รอยยิ้มสดใส
“สวัสดีค่ะ ผู้กอง”
“สวัสดีหมวด นั่งสิครับ”
หมวดหวังนั่งลงตรงข้ามชายหนุ่ม เธอทำหน้านิ่วเล็กน้อยขณะที่มองเขาอย่างพินิจ
พิจารณา
“มีอะไรหรือ”
ซันนี่ถามอย่างขบขัน
“เจียงบอกว่าคุณกำลังเศร้าที่คุณเอริก้าไปอเมริกา”
“ผมเศร้าจริงๆนะ หมวดมีข่าวอะไรหรือเปล่านี่”
“มีค่ะ”
หมวดหวังหยิบเอกสารสองสามแผ่นออกมาวางลงบนโต๊ะ
“คิดถึงคุณเอริก้าไหมคะ”
“คิดถึงจนนอนไม่หลับเลยละหมวด”
ซันนี่ตอบขณะที่หยิบเอกสารไปอ่านอย่างรวดเร็ว
“พวกมันจะขนของกันอีกหรือ หมวดได้ข่าวนี้มาจากไหน”
“มีคนของเราแทรกซึมเข้าไปในกลุ่มพวกมันได้แล้วละค่ะ ผู้กองคิดจะทำยังไง
ต่อไปคะ”
ชายหนุ่มพูดอย่างครุ่นคิด
“พวกมันแอบซ่องสุมกำลังจนมีขนาดใหญ่ ผมว่าเรายกกำลังไปจับพวกมันที่ท่าเรือ
เลยดีกว่า ตัดกำลังของมันส่วนหนึ่งด้วย”
“คนของเราเตรียมพร้อมแล้วค่ะ”
“ก็ดี อย่างนั้นให้พวกเขาเตรียมตัวให้พร้อม พรุ่งนี้เราจะถล่มพวกมัน”
“ได้ค่ะ”
“แล้วทางด้านชิวซิ่งหยางเป็นอย่างไรบ้างหมวด”
“ลูกน้องของชิวซิ่งหยางดูกระเหี้ยนกระหือรือมากเลยค่ะ คงคิดถล่มมังกรทอง
เหมือนกัน”
ซันนี่พยักหน้า
“ถ้าอย่างนั้นเราจะให้ชิวซิ่งหยางเข้าถล่มมังกรทองก่อน แล้วเราจะจัดการถล่มทั้ง
สองกลุ่มพร้อมกันเลย หมวดจัดการให้คนส่งข่าวให้ลูกน้องชิวซิ่งหยางรู้เรื่องขนของที่ท่าเรือ
ไห่เอี้ยนพรุ่งนี้ดีกว่า เราจัดคนไปเฝ้าสังเกตการณ์ แล้วก็เตรียมไว้ทำลายของที่มันขนมาสักกลุ่ม
หนึ่งด้วย”
“ได้ค่ะ”
“ผมได้ข่าวมาว่า มือดำเฮยโสว่จะมาถึงสนามบินตอนสามทุ่ม หมวดให้คนไปเชิญ
เขามาพบผมหน่อยนะ”
“ได้ทันทีเลยค่ะผู้กอง”
หมวดหวังรับคำ เธอรู้สึกยินดีที่ซันนี่ไม่ได้ปล่อยให้เวลาทุกนาทีผ่านไปกับความ
เศร้าที่เอริก้าจากไป เขายังมีสมองที่เลิศเลอและทำงานได้อย่างเต็มที่ อย่างน่ายกย่องจริงๆ
.........................................
“หมวด คุณมาทำไมละ”
ชายหนุ่มอุทานเบาๆเมื่อเห็นร่างระหงมาซุ่มอยู่ใกล้ๆเขา
“ ฉันชอบเรื่องตื่นเต้น ดูสิคะ พวกมันขนของกันน่าสนุกนะ มีวี่แววชิวซิ่งหยางบ้าง
ไหมคะ”
“ตอนนี้ยังไม่เห็น พวกมันรู้เรื่องนี้แน่หรือเปล่า”
ชายหนุ่มเพ่งตามองกลุ่มคนที่กำลังแบกของจากเรือใส่รถบรรทุก
“พวกมันรู้แน่ค่ะ เพราะฉันให้คนไปปล่อยข่าวให้คนสนิทของชิวซิ่งหยางรู้เลย
นะคะ”
ซันนี่เอานิ้วแตะริมฝีปากเมื่อเห็นความเคลื่อนไหวผิดปกติของผู้บุกรุกทางด้านหนึ่ง
คนกลุ่มใหญ่ในชุดสีดำพรางตากำลังคืบคลานไปที่คนขนของกลุ่มนั้น
“เจียงเอาคนไปที่รถบรรทุกของพวกมันสามคน ของจะต้องไม่ถึงมือใครทั้งนั้นนะ
พอพวกมันลงมือพวกเราก็เข้าไปทำลายของทันที”
“ครับพี่ซัน”
เจียงรับคำ เขาถอยออกไปอย่างเงียบกริบผิดกับรูปร่างสูงใหญ่ของเขา หมวดหวัง
มองตามเจียงไปอย่างลังเล
“คุณจะตามเจียงไปก็ได้นะหมวด ทางนี้ผมจัดการเอง”
“ค่ะ ผู้กอง”
ผู้หมวดสาวสวยตามเจียงไปอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้เรือ
บรรทุกของด้านหลังของเขามีคนติดตามไปด้วยสามคน เสียงพูดคุยเบาๆของพวกคนงานขนของได้
ยินชัดเจนขึ้น เขาส่งสัญญาณให้ลูกน้องหยุดเคลื่อนไหวเมื่อมีเสียงปืนดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ
บรรดาคนงานขนของเริ่มออกวิ่งพร้อมกับความโกลาหล พวกของแก๊งมังกรทองที่คุมการขนของ
ยิงโต้ตอบอย่างดุเดือด เสียงระเบิดตูมใหญ่ดังขึ้นเมื่อรถบรรทุกเกิดระเบิดขึ้นไฟลุกไหม้อย่างรวด
เร็ว ชายหนุ่มดึงสลักระเบิด เขาขว้างใส่เรือบรรทุกของขณะที่ผู้ติดตามอีกสามคนก็ทำอย่างเดียวกัน
เสียงระเบิดดังตูมใหญ่เรือบรรทุกของไฟลุกโพลงและเริ่มโหมแรง เขาถอยกลับอย่างรวดเร็ว เจียง
และหมวดหวังพร้อมผู้ติดตามวิ่งกลับมาสมทบ ขณะที่อีกฝ่ายหนึ่งวิ่งตามมาติดๆ ซันนี่เริ่มยิงขณะที่
ลูกน้องผู้ติดตามยิงตาม เสียงปืนดังอยู่อีกพักใหญ่เมื่อรถตำรวจเปิดไซเรนวิ่งมาที่ท่าเรือ ชายหนุ่ม
และคนของเขาก็ถอนตัวออกจากพื้นที่อย่างเงียบกริบและรวดเร็ว
“ทุกคนปลอดภัยดีค่ะ มีบ้างที่ถลอกมีแผลเล็กๆน้อยๆ ฉันหายามาให้ใส่แล้ว”
หมวดหวังรายงานเสียงแจ่มใส หลังจากสำรวจสภาพของหน่วยจู่โจมตามคำสั่งของ
ซันนี่ ชายหนุ่มพยักหน้า
“ให้ทุกคนไปพักได้แล้วละ แล้วคุณก็ไปกินข้าวเย็นกับเราด้วยนะครับ หมวด”
“ก็ได้ค่ะ แต่ต้องเรียกฉันว่าอาเม่ยนะคะ”
ซันนี่พยักหน้า
“ตกลง เจียงไปไหนละคุณ”
“เห็นบอกว่าจะออกไปดูรถน่ะค่ะ แน่ะมาแล้ว”
“รถพร้อมแล้วครับพี่ซัน”
เจียงรายงาน เขาถลกแขนเสื้อขึ้นเพื่อดูรอยถลอกรอยใหญ่ที่แขน ซันนี่มองรอยแผล
อย่างสนใจ
“โดนอะไรมาน่ะเจียง”
“วิ่งหนีไอ้พวกนั้นครับพี่ซัน อูย... เบาหน่อยครับหมวด แผลมันใหญ่หนังเปิดออก
มาเกือบหมดแน่ะ โอ๊ย...”
เขาร้องลั่นเมื่อหญิงสาวเริ่มใส่ยาให้
“ต่อไปให้เรียกอาเม่ยนะ ฉันอาสาเป็นน้องผู้กองแล้ว”
หญิงสาวบอกเบาๆ เจียงเหลือบตามองชายหนุ่มซึ่งพยักหน้าช้าๆ
“ฉันจะคอยดูแลผู้กองเอง ยิ่งตอนนี้น่าสงสารออกเพราะแฟนไม่อยู่”
“เอ้อ..ไม่ต้องดูแลมากนักหรอกอาเม่ย ฉันดูแลตัวเองได้”
ชายหนุ่มขัดเบาๆท่าทางไม่มั่นใจนักหญิงสาวหัวเราะ
“ก็พูดให้มันยิ่งใหญ่เท่านั้นเองค่ะ ฉันก็กลัวเหมือนกันว่าบางคนจะเข้าใจผิด
พลอยกินอะไรไม่ลงละแย่เลย”
เจียงหน้าร้อนวูบเมื่อหญิงสาวเหลือบตามองเขาด้วยท่าทางรู้ทัน ซันนี่ถอนหายใจ
ยาว เขารู้สึกยินดีกับเจียงที่ทำท่าว่าจะสมหวังในความรักกับผู้หมวดหวังเม่ยผู้นี้
เจียงพับหนังสือพิมพ์วางกลับลงบนโต๊ะ เขามองชายหนุ่มที่ก้มหน้าก้มตาเซ็นชื่ออย่างตั้งใจ
“พี่ซันครับ หนังสือพิมพ์ลงว่าพบศพเสี่ยเล็กที่อาคารร้างใกล้อ่าว พี่ว่าเป็นฝีมือ
ของใครครับ”
“คนลงมือน่าจะเป็นพวกมังกรทอง มันกำลังระแวงและจัดการกับคนที่มันคิดว่า
จะเป็นคนเผายาของพวกมันที่ท่าเรือไห่เอี้ยน ไม่แน่ว่าเฮยโสว่จะมีสภาพที่ดีนัก”
“แล้วเราจะทำยังไงต่อไปครับพี่”
“รออีกนิด ให้พวกมันสะสางกันก่อน เราค่อยฉวยโอกาสงามทีหลัง”
“ลุงเต๋อส่งข่าวมาว่ายังไงบ้างครับ”
“คุณเจคอบอาการดีขึ้นมากแล้ว เอริก้าเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยที่นั่นแล้ว ส่วน
ลุงเต๋อเองสบายมากคุณแอนดี้ดูแลอย่างดี คุณลุงคงมีความสุขขึ้น เออเจียง เรื่องนิรโทษกรรมคุณ
เจคอบไปถึงไหนแล้วละ”
“อาเม่ยกำลังดำเนินการอยู่ครับพี่”
“อ้อ ถ้าเสร็จเรื่องแล้วเจียงก็ส่งข่าวแจ้งไปทางอเมริกาด้วยก็แล้วกัน ขอฉันเซ็นต์
ชื่ออีกนิดแล้วเราไปออกกำลังกันดีกว่า”
ซันนี่เอ่ยปาก ท่าทางของเขาเป็นปกติจนเจียงเริ่มคิดว่าเขาอาจจะเป็นห่วงซันนี่มาก
เกินไปก็ได้ ที่เห็นชายหนุ่มนั่งซึมอยู่บ่อยๆ เจียงจึงรับคำอย่างสบายใจขึ้น
“ครับพี่ซัน”
เจียงขยับตัวเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์
“ผมรับให้ครับ พี่ซัน”
เขาเอื้อมมือไปรับอย่างรวดเร็ว
“เจียงครับ ได้ครับคุณเม่ย”
เจียงรับคำเขาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ สีหน้าแปลกประหลาดจนซันนี่ต้องเลิกคิ้ว
“มีอะไรหรือเจียง”
“คุณเม่ยโทรมาครับ บอกว่ามือดำเฮยโสว่ถูกยิง ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล ทางการล๊อค
ตัวไว้แล้วแต่อยู่ในอาการโคม่าครับ สอบปากคำยังไม่ได้”
“อย่างนั้นเรื่องจะสาวหาตัวการใหญ่ของมังกรทองคงลำบากไม่น้อย”
ชายหนุ่มนิ่วหน้าท่าทางครุ่นคิดอย่างหนัก
.........................................
ความคิดเห็น