คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8
"หือ...อยากได้อะไรหรือเปล่า?"
โฮซอกหยีตาขึ้นจากอาการงัวเงียบนโซฟาพลางลุกขึ้นนั่งขยี้ตาเพื่อมองหน้าคนที่ปลุกเขาตื่นขึ้นมาในกลางดึก
"ในครัวมีอะไรกินมั้ย"?
"มีนะ น้องเซเชลล์หิวหรอคะ?"
"นิดนึง"
"อยากกินอะไรดีล่ะ พี่มีแต่พวกโยเกิร์ต นมเปรี้ยวแล้วก็ผลไม้"
"ขนมปัง?"
"มีแบบโฮลวีท อ้อแล้วก็มีน้ำสลัดด้วย"
"ไข่ล่ะคะ?"
"เดี๋ยวไปดูก่อนนะ...." เขาว่าพลางลุกไปทางห้องครัว "หวา.... เหมือนมันจะหมดพอดีเลยล่ะ"
เซเชลล์มองไปทางโฮซอกที่เปิดตู้เย็นแล้วหยิบแผงไข่พลาสติกที่เหลือแต่ความว่างเปล่าออกมาทิ้ง
"ขอโทษที่พี่ไม่มีบะหมี่กึ่งนะ คือพี่ไม่ค่อยกินดึก"
"ไม่เป็นไรค่ะ... "
"อยากกินอะไรทำได้เลยนะคะ"
"อือ..." เขาเห็นคนน้องตอบรับโดยการพยักหน้าแล้วเลยเดินไปทางห้องนอนเพื่อเข้าห้องน้ำเสียหน่อย
หญิงสาวเดินตรงไปยังห้องครัวเพื่อหยิบผลไม้ออกมาจากตู้เย็น โดยเลือกแอปเปิ้ลเขียวมาหนึ่งลูก แก้วมังกร และมะเขือเทศลูกเล็กๆออกมาประมาณหนึ่ง เมื่อล้างมะเขือเทศจนสะอาดแล้วเซเชลล์ก็พักทิ้งไว้ในชาม มือเล็กบรรจงปอกเปลือกผลแก้วมังกรอย่างประณีตแล้วหย่อนลงไปในภาชนะ ตามด้วยแอปเปิ้ลที่หั่นแบ่งออกมาจนเป็นลูกเต๋าขนาดพอดีคำ ระหว่างนั้นก็เปิดตู้เย็นแล้วหยิบโยเกิร์ตเล็กๆมาหนึ่งกระปุก
"ขนาดโยเกิร์ตยังlow fatเลยนะเนี่ย" ปากเล็กพึมพำอยู่คนเดียวพลางเปิดฝาพลาสติกออกแล้วเทเนื้อครีมสีขาวนั่นลงบนผลไม้ที่เตรียมเอาไว้ ก่อนจะนำช้อนมาคลุกเคล้าส่วนผสมให้เข้ากัน ใบหน้าสวยเปื้อนยิ้มไปด้วยความสุข เซเชลล์มีความสุขกับการได้ทำอารหาร
ในตอนแรกเธอแทบจะไม่กล้าลุกมาหาอะไรลองท้องเลยด้วยซ้ำเพราะกลัวจะเป็นการรบกวนการนอนของโฮซอก แต่ท้องเจ้ากรรมดันส่งเสียร้องโครกครากออกมาไม่หยุดหย่อน ทำให้เธอต้องรวบรวมความกล้าเดินมาปลุกเขาให้ตื่นจากนิทรา
โฮซอกที่เดินออกมาจากห้องนอนเพื่อตรงมายังโซฟาที่ใช้พักผ่อนเขา พลางเหลือบไปมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนหัวเตียง มันบ่งบอกว่าตอนนี้เวลาตีสามกว่าๆ ก่อนจะหันกลับมาพบรอยยิ้มหวานของเซเชลล์แล้วก็เผลอยิ้มตามไปด้วย
ร่างเล็กๆตรงห้องครัวที่กำลังตั้งใจทำอาหารบวกกับเสื้อผ้าที่เป็นของเขาไหนจะรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้า ใจของโฮซอกแอบกระตุกวูบเมื่อเผลอสบสายตากันกับเซเชลล์
"ทำอะไรกินหรอคะ?"
"สลัดผลไม้"
"พี่จำไม่เห็นได้ว่าเคยซื้อน้ำสลัดมา"
"โยเกิร์ตไง"
"นั่งกินได้ตามสบายเลยนะหรือจะเอาไปกินในห้องก็ได้"
"ไม่เอาๆ กินตรงนี้แหละ เดี๋ยวห้องของพี่ก็เหม็น"
"งั้นไปกินที่โซฟาสิ"
"พี่นอนอยู่นี่"
"ไม่เป็นไร เราคงไม่ได้กินนานขนาดนั้นหรอกใช่มั้ย? "
"อื้อ!"
"งั้นมานั่งด้วยกันสิ"
เซเชลล์เดินถือชามที่ใส่สลัดผลไม้เดินไปหาคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว พลางทิ้งตัวลงข้างๆ
ผลไม้สามสี่คำถูกส่งเข้าไปในโพรงปากสวย แถมขณะเคี้ยวโฮซอกยังแอบเห็นว่าหญิงสาวยิ้มอยู่เป็นระยะ
"อร่อยขนาดนั้นเลยหรอ?"
"เปล่าาา มันก็แค่รู้สึกมีความสุขอะที่ได้ทำอาหาร"
"ปกติไม่ได้ทำอาหารหรอ?"
"ไม่อะ ปกติแทบไม่อยากจะกินอะไร"
"ทำไมล่ะคะ?"
"ไม่มีอะไรหรอกพี่ คือหนูไม่ค่อยได้มีโอกาสทำอะไรด้วยตัวเองที่บ้านเท่าไหร่"
"แล้วไม่ทำล่ะ?"
"......."
เซเชลล์มองโฮซอกด้วยสายตาว่างเปล่าเพียงระยะสั้นๆ เขาเองก็หันไปจ้องน้องกลับเช่นกัน และนั่นทำให้เขาเห็นประกายบางอย่างในตาของเธอเหมือนกับว่า ภายในของเซเชลล์กำลังยิ้มอยู่เสียอย่างนั้น
"เซลล์ไม่ได้จะอวดรวยนะ แต่ครอบครัวเซลล์มีฐานะจริงๆ....เซลล์มีน้องชายคนนึงชื่อจีซอง ตั้งแต่เซลล์เกิดมาพ่อไม่เคยสนใจเซลล์เลยด้วยซ้ำ อย่าถามถึงแม่เลยคนนัันมีหน้าที่แค่ให้กำเนิดมากกว่า"
เขานั่งฟังคนตัวเล็กพูดอย่างตั้งใจ และที่ทำให้เขายิ้มเงียบๆคนเดียวคือน้องเรียกตัวเองว่า..... เซลล์
"เซลล์โตมากับแม่นมที่เขาต้างมาดูแล น้องชายของเซลล์เหมือนกัน แต่ที่แตกต่างกันคือพอยิ่งโตเซลล์ไม่เคยทำอะไรถูกใจคนเป็นพ่อหรือแม่เลยซักนิด เซลล์สอบได้ที่หนึ่งมาตลอดตั้งแต่ป.หนึ่งจนถึงป.สามพ่อกับแม่ไม่เคยชมเลยซักครั้ง ต่างกับจีซอง แค่น้องสอบได้ที่หนึ่งในระดับป.สองก็ได้รางวัลเป็นโมเดลที่ชอบ แต่เซลล์ไม่เคยโกรธน้อง จีซองเองก็ดีกับเซลล์มากๆ"
"แล้วโตมาเขาได้บังคับให้เรียนในคณะที่เขาเลือกให้มั้ย?"
"ไม่นะ.....เอาจริงๆ เขาไม่ได้อยากให้เซลล์เรียนต่อแต่เซลล์รู้เลยเก็บเงินไว้ตั้งแต่ม.ต้น ก็เลยสมัครเรียนเอง เซลล์ทะเลาะกับที่บ้าน เขาบอกว่าชีวิตของเซลล์เขาจัดการเอาไว้แล้ว"
" จัดการเอาไว้แล้วหรอ? "
"เจโน่ ลูกชายของเพื่อนพ่อ อายุเท่าๆกันกับเซลล์ มีฐานะ มีหน้ามีตา มีงานธุรกิจที่รอรับจากพ่อของเขาอยู่แล้ว พ่อต้องการให้เซลล์แต่งงานกับเขา วันนี้มีควิซเขายังไม่ถามเซลล์เลย แต่เขานัดกินข้าวไว้ให้แล้วบอกให้เซลล์รีบเทควิซไปกินข้าวกับเจโน่ เขาบอกว่า ทางเดียวที่จะทำให้เซลล์เป็นลูกที่รักได้คือแต่งงาน เซลล์มีประโยชน์แค่นั้น"
"แล้วโอเคหรอคะ? "
"หึ....เซลล์ทำควิซเสร็จก็แอบหนีไปร้านเหล้าไม่รับสายใครทั้งนั้น"
โฮซอกฟังจบก็รู้สึกได้ถึงความเสียใจ น้อยใจ และผิดหวังจากคนตัวเล็ก แขนแกร่งค่อยๆยกขึ้นมาโอบร่างเล็กเข้าสู่อ้อมกอด นั่นไม่ได้ทำให้เซเชลล์ตกใจไปกว่า มือหนาที่ค่อยๆลูบกลุ่มผมนิ่มนั้นอย่างปลอบประโลม
"พี่อยู่ตรงนี้นะ อย่างน้อยก็ขอให้รู้เอาไว้"
"รู้แล้ว...ปล่อยได้แล้วจะกินต่อ"
"ฮะฮ่าๆ เอาสิ พี่ขอชิมได้มั้ย"
เขาพูดพลางจะลุกออกจากโซฟาไปหยิบส้อมอันใหม่แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีชิ้นแอปเปิ้ลมาจ่อตรงหน้า
"กินสิ"
"ครับ" ต้องตอบรับเซเชลล์ด้วยการรับผลไม้ชิ้นนั้นเข้าปากไป
"เออพี่.... คือหนูมีอะไรจะขอรบกวนอะ"
"อะไรหรอ? "
"ตอนนี้หนูกลับบ้านไปมันก็คงไม่โอเคแน่ๆ"
"แล้วจะไปอยู่ที่ไหน?"
"แหะ.... ก็... ขออยู่ด้วยไปซักพักก่อนได้มั้ย เพราะถ้าไม่อยู่กับเพื่อนเขาก็รู้ที่อยู่อะ"
"พี่จะโดนเป่าหัวมั้ยเนี่ยเซเชลล์"
"แค่อาทิตย์เดียวก็ได้ สัญญาว่าจะไม่ดื้อไม่ซนแล้วก็จะช่วยทำความสะอาดบ้านเลย"
"....... " โฮซอกมองเซเชลล์อย่างใช้ความคิด ก่อนจะพยักหน้าตอบตกลง
"จริงนะ! "
"อือ แต่เราต้องไปเรียนตามตารางแล้วก็ไม่ดื้อตามที่พูด"
"ระหว่างนั้นเดี๋ยวเซลล์จะหาเช่าห้องที่อื่นไปพลางๆ"
"ไม่ต้องหรอก"
"หือ... ทำไมอะ? "
"อยู่ด้วยกันนี่แหละ"
"อะไร?"
"มีเงินมากขนากนั้นเลยรึไงล่ะ ก็อยู่นี่แหละ ไม่เป็นไร เป็นผู้หญิงออกไปอยู่คนเดียวอันตราย"
"ก.... ก็ได้ ขอบคุณนะคะ"
"รีบกินข้าวจะได้รีบนอน พรุ่งนี้มีเรียนหรือเปล่า? "
"ไม่มีๆ"
"งั้นพี่นอนก่อนนะ"
"อื้อ!" เซเชลล์ย้ายก้นออกจากโซฟาตัวยาวไปนั่งที่โซฟาเดี่ยว แล้วกินเงียบๆจนเห็นว่าโฮซอกหลับไปแล้ว
"ขอบคุณจริงๆนะ ถ้าพี่ไม่สาวออกขนาดนี้....หนูคงชอบพี่ไปแล้ว"
เธอพูดพลางเดินไปเก็บล้างชามใบนั้นแล้วกลับเข้าไปในห้องนอน ทิ้งให้โฮซอกที่หลับบนโซฟาไม่รู้เรื่องอยู่อย่างนั้น
เสียงในห้องน้ำดังขึ้นทำให้เซเชลล์ตื่นจากการนอน ซึ่งแน่นอนว่าคนที่อยู่ในนั้นคงไม่พ้นเจ้าของห้อง
"ไปไหนอะ?"
"ทำงานค่ะ"
"ไปเช้าทุกวันเลยหรอ?"
"เปล่าหรอก แต่วันนี้มันตื่นเร็วแล้ว พี่เลยอาบน้ำรอเวลาค่ะ"
"ไปด้วยดิ"
"ว่างหรอคะ?"
"ยังไงวันนี้ก็มีเรียนเต้นกะพี่โฮซอกอยู่แล้ว"
"มันน่าเบื่อมากเลยนะคะ นั่งว่างๆน่ะ"
"ไม่เป็นไร ดีกว่าอยู่คนเดียว"
"โอเค งั้นไปอาบน้ำรอก็ได้ค่ะ"
"ยืมชุดอีกได้มั้ย?"
"กางเกงตัวเล็กของพี่ไม่มีแล้ว เอาไปแค่เสื้อยืดก่อนได้มั้ย เซลล์ใส่ตัวเดิมได้หรือเปล่าคะ? "
"เอ้ยยย ได้ดิ ชิลๆอยู่แล้ว"
"อะ...นี่ค่ะ แล้วก็แปรงสีฟันพี่แกะออกมาให้แล้วนะ"
"ไปซื้อมาหรอ? "
"พี่มีสำรองไว้อยู่แล้ว"
"ขอบคุณค่าาา"
เขาหันกลับมาแต่งตัวตามเดิม ไม่นานนักเซเชลล์ก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เนื่องจากเสื้อยืด มีขนาดที่ใหญ่กว่าตัวของหญิงสาวจึงทำให้เขารู้ว่าร่างกายของเธอนั้นบอบบางแบบที่คิดไว้จริงๆด้วย
"ไปกัน! "
"เดี๋ยวก่อน.. "
"ทำไมหรอ? "
"มาทากันแดดหรือแป้งก่อนออกไปดีกว่ามั้ยคะ?"
"ไม่เอาอะ หนักหน้า"
"ตัวนี้ที่พี่ซื้อมาใช้ไม่หนานะ ทาบางๆก็ได้ค่ะ จะได้มีอะไรกันแดดไว้ในระดับนึง"
"ไม่เอาอะ"
"อย่าดื้อสิ" เขาเดินมาจับข้อมือเล็กไปนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้งก่อนจะหยิบที่คาดผมมาสวมไว้บนหัวของเธอ พลางเปิดฝาครีมกันแดดที่ว่าแล้วป้ายเนื้อครีมลงบนใบหน้านั้นเบาๆ
การลูบเนื้อครีมให้เข้ากับใบหน้าถูกกระทำอย่างอ่อนโยนจนเซเชลล์หลับตาลงเพราะรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก หลังจากครีมกันแดดเขาเริ่มลงรองพื้นที่ใบหน้าและนำพัฟฟ์ที่แตะกับเนื้อแป้งสีขาวนวลละเอียดกระทบกับแก้มนิ่มเบาๆ
"อะไรอะ?"
"ทาลิปอีกนิดก็เสร็จแล้วค่ะ"
"หือ... พี่แต่งหน้าให้เซลล์หรอ?"
"ไม่เชิง แค่ให้มันดูมีอะไรมากกว่าทุกวัน"
"ลิปมันสีสดไปมั้ย?"
"ไม่เลย นี่ลิปบาล์มเปลี่ยนสี ซึ่งพี่มองแล้วว่ามันเข้ากะเซลล์นะคะ"
เซเชลล์พยักหน้ารับแล้วเผยอปากให้กับช่างแต่งหน้าจำเป็นให้อย่างไม่อิดออด หลังจากเสร็จสิ้นการแปลงโฉมหน้า หญิงสาวอึ้งกับตัวเองจนรู้สึกแปลกๆเพราะปกติไม่เคยคิดที่จะมานั่งทำอะไรแบบนี้ซักนิด
"อึ้งในความสวยของตัวเองหรอคะ? "
"อือ..พี่ทำได้ไงอะ ไหนจะเครื่องสำอางอีก ไม่หนักหน้าเลย ถ้าเป็นของเพื่อนเซลล์นะ โดนด่าแล้วเนี่ย"
"พี่ชอบใช้แบรนด์นี้น่ะ แล้วแป้งตัวนี้ที่พี่ทาให้เซลล์เขาก็พึ่งผลิตมาใหม่ด้วย"
"พี่มือเบาด้วยอะ รู้สึกตัวอีกทีทาลิปให้ซะแล้ว"
"ชอบเลยล่ะสิ"
"ช่ายยยยย สบายมากกกก ขอบคุณนะคะพี่โฮซอกกี้! "
ฟอดดดดด!!
ร่างเล็กกระโดดขึ้นไปหอมแก้มเขาหนึ่งที ก่อนจะวิ่งไปในห้องครัวเพื่อหาอะไรกินรองท้อง โฮซอกชะงักนิ่งอยู่กับที่ เขายืนจ้องร่างเล็กนั่นด้วยความงุนงงว่าทำไมถึงกระโดดหอมแก้มเขาแบบนั้น
"กินอะไรมั้ย เดี๋ยวทำแซนวิชให้"
"ได้...ได้ค่ะ"
"นั่งรอก่อนเลยนะ แป๊บเดียว"
"โอเคค่ะ"
ไม่นานนักแซนวิชผลไม้รวมก็มาเสิร์ฟที่โต๊ะ แถมยังมีนมคนละขวดเล็กๆวางข้างๆ
"เก่งจังเลย ถ้าเป็นพี่นี่แค่ขนมปังกับนมก็ออกไปละ"
"ไม่ได้นะ อาหารสำคัญมากๆๆๆ เดี๋ยวต่อไปนี้เซลล์จะดูแลเรื่องอาหารให้พี่โฮซอกเอง แลกกับการที่พี่ให้เซลล์อยู่ที่ห้อง"
"ได้สิ งั้นพี่ขอดูแลเรื่องผิวหน้าผิวกายเราด้วยนะ"
"เอาสิ มันสบายมากเลย"
เขานั่งยิ้มให้กับคนตรงข้ามพลางนั่งทานอาหารเช้ากันอย่างสบายใจ และไปยังคลับที่ทำงาน
"พี่พาใครออกมา"
"ทำไมต้องมากระซิบเนี่ยไค"
"ผมสงสัยอะ แต่ก็ดูคุ้นๆนะ"
"ก็นักเรียนคนนั้นไง ที่มาเรียนกะพี่โฮซอกแค่อาทิตย์ละวันสองวันไง"
"อ๋อ เออว่ะ จำได้ด้วยหรอวะไอแทน"
"แล้วนี่พี่มาด้วยกันได้ไง ผมหมายถึงที่มาแต่เช้าอะ"
"มีเรื่องนิดหน่อย แต่กูไม่เล่านะ"
"ได้หมดพี่ มีอะไรให้ผมช่วยก็บอก"
"เซเชลล์ นี่ฮยูหนิงไค ส่วนนี่แทฮยอน"
"หวัดดีค่ะ"
"อายุเท่าไหร่?"
"สิบเก้า"
"เท่าๆกันเลย เป็นเพื่อนกันเถอะ"
"จริงหรอ เรียกเราว่าเซลล์ก็ได้นะ"
"ทำไมถึงมาด้วยกันหรอเซลล์อ่าาา"
"ไอไค!"
"ไม่เป็นไร คือเรามานอนห้องพี่โฮซอกอะ"
"ฮะ!!!!! "
"เมื่อวานเราเมา เพื่อนเลยโทรหาใครก็ได้ที่มารับเราได้อะ"
"แบบนี้นี่เอง เข้าใจละ"
"แถวนี้มีร้านอาหารตรงไหนบ้าง"
"ไปพร้อมเราเลยปะล่ะ เราจะไปพอดี"
"เอาแทฮยอน"
"เรียกแทนก็ได้นะ ชื่อเรามันยาวเข้าใจได้"
"โอเคเคิ้บบบบ"
"เดี๋ยวมานะพี่โฮซอกกี้!"
"ค่าาา"
แทฮยอนเดินออกไปพร้อมกับเซเชลล์ แล้วสวนทางกันกับจีมินเดซี่ที่กำลังจะเข้าไปด้านในของคลับ ผู้หญิงทั้งสองคนจ้องหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะละสายตาไปคนละทาง
"ใครหรอ? "
"พี่จีมินกับแฟนน่ะ ชื่อเดซี่ รุ่นเดียวกับพวกเรานี่แหละ แต่เดซี่เรียนจบไปแล้ว"
"โห ไวมากกกกก"
"ใช่เพราะเดซี่สอบเทียบ ขยันมากเลยล่ะ"
"เก่งจัง แต่เราสงสัยอะ....ทำไมเธอมองพวกเราแบบนั้น"
"คงเพราะเธอมาใหม่แล้วเดินกับเรามั้ง"
"หือ?"
"ไม่มีไรหรอก อันนี้เป็นร้านสะดวกซื้อปกตินะ ร้านขายจะมีอาหารตามสั่งถัดไปอีกสองหลัง"
"งั้นเดี๋ยวเราไปสั่งข้าวก่อน เมื่อเช้าพี่โฮซอกกินแค่ขนมปังมาคู่เดียวเองไม่น่าอิ่ม"
"เน้นผักด้วยนะ พี่เขาชอบกิน"
"อ..อะไรดีอะ นึกว่ากินง่ายๆแบบกะเพราไข่ดาว"
"สุกี้น้ำก็ได้แต่สั่งเขาว่าของคลับ เขาจำได้"
"โอเค ขอบใจนะ"
"ให้เรารอมั้ย?"
"ไม่เป็นไรๆ ไม่ต้องรอก็ได้"
"โอเค เจอกันในคลับนะ"
"อื้อ"
>>>คุยกะไรท์
สองสาวเขาเจอกันแล้วค่ะ เขาจะดีกันมั้ยนะหรือยังไงหว่า?
>>>คอมเม้นท์และให้กำลังใจไรท์กันเยอะๆนะคะ<<
อย่าลืมมาเล่นแท็กใน Twitter กันนะ #ฟิคต่างรักHM
สามารถติดต่อไรท์ส่วนตัวได้เลยนะคะ มาหวีดมาคุยกันนะ
ช่องทางติดต่อไรท์
Twitter : @Ppentara_twt
ความคิดเห็น