คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
ควันของบุหรี่รอยคลุ้งไปทั่วห้องนอนโทนมืดสนิท ต่อให้จะเปิดหน้าต่างระบายกลุ่มควันสีเทาหม่นนี้ออกไปแล้ว บางส่วนก็ถูกสายลมตีกลับเข้ามาอยู่ดี เครื่องปรับอากาศทำงานหนักเพื่อกรองอากาศที่บริสุทธิ์ให้กับเจ้าของห้อง แต่เธอเองไม่ได้สนใจเสียด้วยซ้ำ แววตาของเธอจับจ้องไปที่ด้านนอกของรั้วบ้านตนเอง ความคิดที่หลากหลายกำลังกลั่นกรองอยู่ในสมองอย่างไม่ได้หยุดพัก
“ทำอะไรน่ะพี่เซล? อื้อหือกลิ่นบุหรี่เหม็นไปทั่วห้องเลย!!”
“ก็สูบบุหรี่ไง” เจ้าของห้องหันไปตอบคนที่เปิดประตูเข้ามาอย่างไม่ยี่หระ
“แล้วปีนขึ้นไปนั่งบนหน้าต่างทำไม ลงมาเลยๆ"
“โอ๊ยยยย มีอะไรเนี่ย เข้ามาก็มาโวยวายเป็นไรของแกวะจีซอง!”
เซเชลล์เอ่ยดุคนเป็นน้องอย่างหัวเสีย ทำให้ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาในห้องของพี่สาวพลางปิดประตูให้อย่างดีแล้วส่งรอยยิ้มแหะๆกลับมาให้
พัคจีซองเป็นน้องชายของพัคเซเชลล์ ทั้งสองเกิดห่างกันแค่คนละปีจึงทำให้จีซองนั้นติดพี่สาวคนนี้มากและมักจะมีนิสัยอ่อนหวานกว่าผู้ชายคนอื่นๆ ดังนั้นเมื่อเห็นว่าพี่สาวของตนกำลังทำอะไรที่ดูไม่ค่อยเป็นผู้หญิงเท่าไหร่ เขาจะคอยเข้ามาห้ามปรามเสมอถึงแม้ว่าจะโดนดุเหมือนอย่างที่เห็นวันนี้ก็ตาม
“วันนี้พี่ไปไหนมาหรอครับ?”
“ไปเรียนเต้น”
“ถึงว่าล่ะ คุณพ่อหัวเสียมากเลยรู้มั้ยตอนที่ให้ลุงชัยไปรับพี่ที่มหาลัยแล้วไม่เจอ วิ่งตามหากันให้วุ่นเลย”
“หรอ?แล้วแกรู้ได้ไง?”
“ก็วันนี้พ่อไปรับจีซองก่อนที่จะไปรับพี่เซลครับ คุณพ่อบอกว่าคุณอาเจตจะมาทานมื้อเย็นด้วยกัน เพราะอยากให้พี่เซลกับพี่เจโน่ทำความรู้จักกันไว้”
“ไม่จำเป็นอะ ทำไมพี่ต้องไปทำความรู้จักบ้าบออะไรกับลูกอาเจตด้วยวะ?”
“ก็คุณพ่ออยากให้พี่เซลกับพี่เจโน่แต่งงานกันนี่ครับ”
“แล้วใครบอกว่าพี่อยากแต่งงานวะ?”
“เอ่อ…..พี่เซลไม่พูดวะสิครับ พี่เป็นผู้หญิงนะ”
“ไม่อะ ไม่อยากเป็นผู้หญิงเป็น” เซเชลล์กล่าวก่อนจะหันมาหาบุหรี่ของตัวเองอีกรอบ
“ไม่สูบแล้วได้มั้ยครับ มันไม่ดีกับตัวพี่เลยนะ”
ได้ยินเสียงขอร้องจากน้องชายข้างๆ เซเชลล์มองที่บุหรี่มวนนั้นซักพักก็เลือกที่จะขยี้มันลงบนที่เขี่ยบุหรี่แล้วหันกลับมาคุยกับจีซอง
“แล้วที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง?”
“ก็ดีครับ บางวันคุณพ่อก็ไม่ได้ไปส่งจีซองแล้ว ตามที่พี่เซลเคยคุยไว้ให้”
“ดีแล้วล่ะ ช่วงนี้พี่อาจจะไม่ค่อยอยู่บ้านนะจีซอง เรียนเยอะมาก มีวันหยุดแค่2วันเอง”
“แล้วพี่ไปลงเรียนเต้นทำไมล่ะครับ?”
“พี่แค่อยากทำตามความฝันของพี่เท่านั้นเอง จีซองรู้มั้ยว่าพี่สนใจเรื่องนี้มาตลอดเลยนะ แต่พ่อไม่ยอม ทำให้พี่ต้องแอบแบ่งเงินเก็บที่พ่อทิ้งไว้ให้ใช้ทุกเดือนมาจ่ายค่าเรียน กว่าจะเก็บครบเกือบปีเลยนะ”
“เสาร์อาทิตย์พี่เซลก็ไม่ค่อยอยู่บ้านด้วยกันอีกอะ”
“ก็….ก็งานอีกแหละ ที่ม.มันก็มีทั้งเรียน ทั้งกิจกรรม ปีหนึ่งพี่ต้องรับน้องไงจะเอาเวลาตรงไหนมาว่างวะ”
“ไม่จริงหรอก จีซองรู้นะว่าพี่เซลน่ะตั้งใจหลบหน้าคุณพ่อ เพราะเรื่องแต่งงานกับพี่เจโน่”
“………” เซเชลล์ไม่ได้ตอบอะไรออกไป เพราะน้องรู้จริงๆ
“ไม่เป็นไรครับ จีซองไม่บอกคุณพ่อหรอก พักนี้คุณพ่อก็ยุ่งแต่เรื่องงานไม่ว่างมาสนใจจีซองแล้ว ถ้าเกิดว่าพ่อถามหาพี่เดี๋ยวจีซองคนนี้จะช่วยเองนะ ไม่ต้องห่วงเลย”
“ขอบใจนะ”
“ครับผม”
“แล้วนี่ที่เข้ามาจะมาคุยแค่นี้ใช่มั้ย?”
“จริงๆก็มีอีก” จีซองตอบคนเป็นพี่สาวก่อนจะเลียปากด้วยความประหม่าเพราะความกลัว
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“พี่เซลน่ะ ไม่ได้ชอบพี่เจโน่ใช่มั้ยครับ?”
“ใช่สิ พี่ไม่ได้รู้จักอะไรเจโน่ขนาดนั้น ถึงจะเจอกันตั้งแต่ประถมแต่เวลาคุยกันนี่นับประโยคได้เลย มีแต่จีซองนั่นแหละที่สนิทกับเจโนตั้งแต่ตอนนั้นแล้วไม่ใช่หรอ”
“มันก็ใช่ คือต่อให้พี่เซลโดนบังคับก็จะไม่แต่งงานกะพี่เจโน่จริงๆใช่มั้ย?”
“จริงสิ ก็คนไม่ได้รักกันนี่”
“ครับ^^”
เมื่อเห็นท่าทางดีใจสุดโต่งของเจ้าน้องชายทำให้เซเชลล์จับไต๋ได้เลยว่าเด็กคนนี้กำลังมีอะไรในใจ
“นี่อย่าบอกนะว่าแกชอบเจโน่!”
“เฮ้ยย!!อะไร!ไม่ๆๆๆๆๆๆ”
“จีซองบอกมาเลยนะ!”
“ผมจะไปชอบเขาได้ไง พี่เซลมั่วมาก ฮ้าวววววว ง่วงอะ ไปนอนแล้วนะ ฝันดีครับบบ”
“เดี๋ยวจีซอง อย่าหนีนะมาคุยให้รู้เรื่องเลย ไอน้องคนนี้!!”
จีซองไม่รอให้พี่สาวตัวดีวิ่งมาจับตัวได้ทัน เขารีบเปิดประตูแล้วออกจากห้องนอนเซเชลล์ไปยังห้องนอนของตัวเอง ทำเอาหญิงสาวได้แต่ยืนสงสัยและตลกตัวเองไปด้วยที่หน้าประตูห้อง
แสงแดดอ่อนๆยามเช้าส่องเข้ามาในห้องนอนน่ารักของหญิงสาวตัวเล็กที่กำลังนอนกลิ้งอยู่บนเตียง เปลือกตาสวยถูกเปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า เดซี่มองไปยังนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะวางของข้างๆเตียงนอนอย่างพอใจ ก่อนจะดีดตัวขึ้นมาหยิบโทรศัพท์ของตนขึ้นมาแล้วลุกขึ้นยืนถ่ายรูปเงาของตัวเองกับแสงแดดที่สะท้อนใส่กำแพงนั้น
กายเล็กค่อยๆพาตัวเองออกจากเตียงนุ่มอย่างอารมณ์ดี แน่นอนว่าเดซี่สดชื่นทุกครั้งที่ลืมตาตื่นขึ้นมาในยามเช้า น้อยคนนักที่จะได้ตื่นมาสัมผัสอากาศที่บริสุทธิ์แบบนี้ นิ้วเรียวกดเปิดเพลงโปรดแล้ววิ่งไปหยิบผ้าเช็ดตัวก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่ลืมโยกย้ายส่ายสะโพกไปมา ใช้เวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมงเดซี่ก็ออกมาจากห้องน้ำและเลือกเสื้อผ้าสำหรับแต่งตัวในวันนี้
“เดซี่” พี่สาวคนสวยเปิดประตูเข้ามาทักทาย
“ว่าไงพี่ดาห์เลีย?”
“วันนี้อารมณ์ดีอะไรแต่เช้า เพลงดังไปถึงข้างนอกเลย”
“เดซี่ก็อารมณ์ดีแบบนี้ทุกวันอยู่แล้วนะ”
“วันนี้มีนัดไปไหนหรอ?”
“ไม่มีแล้ว วันนี้เดซี่ว่างอยู่กับพี่ดาห์เลียทั้งวันเลยยย”
“ขี้โม้เก่งจริงๆน้องสาวใครกันเนี่ย”
“วันนี้พี่เขยไม่มาหรอ?”
“น้องสาวพี่ไง แทฮยองไปช่วยงานพี่นัมจุนน่ะ”
“อ๋าาา ดีจังเลย ได้อยู่กันแค่สองคนพี่น้อง ไม่สิต้องสามคนรวมเจ้าตัวเล็กอีกด้วย”
“หิวหรือยัง?"
“นิดหน่อยค่ะ แล้ววันนี้คุณแม่ดาห์เลียทำอะไรให้กินหรอ”
“ผัดวุ้นเส้นกับน้ำพริกปลาทู”
“มีผักสดมั้ยยยย”
“แน่นอนสิ ใครจะไปลืมล่ะว่าน้องสาวตัวเองเป็นหนอน”
“หึ่ยย ไม่ใช่หนอนนะ!”
“แต่งตัวเสร็จก็ออกมากินนะ"
"จะออกไปกินให้หมดเลย ไม่เหลือให้ใครกินทั้งนั้นแหละ”
“รู้แล้วว่าชอบ งั้นพี่ออกไปละ”
ประตูห้องปิดลงพร้อมกับจังหวะที่เดซี่หันไปเลือกชุดต่อพอดี วันนี้เดซี่ไม่ได้มีนัดไปไหน เพราะนอกจากตารางวันนี้จะไม่มีเรียนแล้ว จีมินเองก็ติดสอนเด็กที่คลับอีก ทำให้เดซี่ได้พักผ่อนอยู่ที่บ้านเต็มวันจริงๆซักที
จังหวะเสียงเพลงดังก้องไปทั่วห้องสอน จีมินกำลังแกะท่าเต้นใหม่ให้กับทีมอยู่ ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายแก่ๆแล้ว วันนี้นอกจากจีมินที่มีสอนในช่วงเช้าตกบ่ายมาก็ไม่มีใครติดสอนอะไรอีก จึงทำให้มีเวลามานั่งแกะท่าสำหรับเพลงที่พึ่งออกเพื่อไปโชว์ในงานแสดงที่กำลังจะมาถึง โฮซอกเองก็ไม่ต่างกัน เมื่อเห็นว่าจีมินเริ่มเหนื่อยเลยมาสลับตำแหน่งแทน
ถ้าถามว่าในวงใครเต้นเก่งที่สุดระหว่างจีมินและโฮซอก คำตอบเรื่องนั้นคงไม่มีใครสรุปได้ ไม่ใช่ว่าเต้นเก่งทั้งคู่หรือเต้นสวยทั้งคู่ แต่ในสไตล์การเต้นของแต่ละคนนั้นไม่เหมือนกันจึงทำให้คำตอบเป็นไปได้ย่กว่าจะไปตกอยู่ที่ใคร โฮซอกเองก็มองว่าจีมินเต้นเก่ง และจีมินเองก็มองว่าโฮซอกเก่งเช่นกัน และสมาขิกทุกคนในทีมรวมไปถึงเด็กๆทุกคนที่เขาสอนเต้นนั้นต่างเต้นเก่งและเป็นสไตล์ของตัวเองทั้งหมด
ไม่มีใครเก่งกว่าใคร มีแค่สไตล์ของแต่ละคนนั้นไม่เหมือนกัน
“วันนี้เราต่อท่าได้จนจบเลยว่ะ พวกมึงเก่งมาก” โฮซอกเอ่ยชมสมาชิกทุกคนทันทีที่เลิกซ้อม
“ถ้าไม่ได้พี่ผมกับแทฮยอนก็คงเต้นไม่ได้หรอกครับ” หนิงไคเอ่ยออกมา
“ก็ต้องขอบใจพวกมึงด้วยนะที่ฟังพี่ ที่สำคัญเพราะพวกมึงมีความตั้งใจต่างหากเลยเสร็จไวขนาดนี้”
“แต่ก็อย่าลืมไปซ้อมด้วยนะ นี่ไม่ใช่แค่เพลงเดียวที่เราต้องโชว์ วันไหนว่างก็ต้องมาฝึกกันอีก” จีมินกล่าวต่อจากโฮซอก
“แล้ววันนี้เดซี่ไม่มาหรอครับพี่จีมิน” แทฮยอนเอ่ยแซวหนุ่มรุ่นพี่
“ไม่มาหรอก น้องเดซี่ทิ้งมันแล้ว”
“อยากตายหรอวะพี่มึง”
“พวกมึงช่วยกูด้วยยยยย”
จีมินวิ่งไล่เตะโฮซอกอย่างรวดเร็วแต่ความไวของคนที่จะโดนกระทำนั้นย่อมเร็วกว่าเสมอ มีบ้างที่โฮซอกแอบไปหลบหลังหนิงไคหรือแทฮยอนเพื่อหวังพึ่ง แต่น้องสองคนนั้นก็ได้แต่ยืนหัวเราะคิกคักกันอย่างสนุกสนาน
“กลับบ้านดีๆนะพวกมึง วันนี้กูปิดคลับเอง”
“พรุ่งนี้เจอกันนะครับพี่ๆ แทฮยอนกูกลับก่อนนะ”
“เออๆ เจอกัน”
ทุกคนต่างพากันเก็บของและแยกย้ายตัวเร็วกว่าทุกวัน ปกติสองทุ่มสี่สิบคลับถึงจะเริ่มเช็คความเรียบร้อยก่อนปิดด้วยซ้ำแต่วันนี้เพียงทุ่มเดียวเท่านั้น ทุกคนก็ได้กลับบ้านไปพักผ่อนกันอย่างเต็มที่ได้แล้ว
ตื๊อดึ่ง
เสียงการแจ้งเตือนดังขึ้นระหว่างที่จีมินกำลังไปที่รถ เขายิ้มออกมาเมื่อดูว่าข้อความนั้นมาจากใคร เดซี่ทำให้เขายิ้มได้เสมอต่อให้จะได้เจอหน้าหรือไม่ก็ตาม มือหนาควานหาหูฟังแบบไร้สายมาต่อบลูทูธกับโทรศัพท์ของตัวเองแล้วกดโทรหาคนตัวเล็กทันทีที่ออกจากสถาที่ทำงานไป
(ไงคะ?)
“วันนี้พี่เหนื่อยมากเลย”
(นักเรียนสอนยากหรอ?)
“เปล่าครับ พี่มีต่อท่ากันน่ะ พอดีวันนี้ทุกคนไม่มีสอนตอนบ่ายเลย”
(งานคอนเสิร์ตที่จะมาถึงเร็วๆนี้ใช่มั้ยล้าา)
“ใช่ครับ รู้ได้ยังไงน่ะ?”
(ก็เดซี่ตามๆวงนี้อยู่ ตอนแรกก็ว่าจะซื้อบัตรไปดูคอนเสิร์ตด้วยแต่กดไม่ทัน แฟนคลับวงนี้มีเยอะมากกกกกก)
“ก็ได้ยินมาว่าบัตรเต็มทั้งสองวันเลยนี่นา”
(ช่ายยย แต่ไม่เป็นไรหรอกไปดูพี่จีมินเต้นข้างหน้าคอนก็ยังดี)
“เอ…ทำไมถึงกดบัตรไม่ทันล่ะครับ พี่จำได้ว่าเขาให้กดก่อนถึงวันคอนตั้งสองเดือนไม่ใช่หรอ?”
(ก็ไม่มีดวงน่ะสิ เฮ้อออ ไม่พูดแล้วๆๆเดี๋ยวร้องไห้)
“ก็ได้ครับ แล้วนี่เราทำอะไรอยู่?”
(เฝ้าพี่ดาห์เลีย พี่ดาห์เลียหลับ)
“ตามประสาคนท้องนั่นแหละครับ อีกไม่กี่เดือนก็คลอดแล้ว”
(เอ้อๆใช่ พี่จีมินรู้ยังว่าหลานเราเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย)
“ยังเลยครับ ก็เรายังไม่ได้บอกพี่นี่”
(น้องเป็นผู้ชาย คุณหมอบอกว่าแข็งแรงมากด้วย เนี่ยๆวันนี้นะน้องดิ้นแรงมากเลยล่ะตอนที่เดซ่่เอามือไปจับ น้องต้องชอบเดซี่มากๆแน่เลย อยากเจอหน้าไวๆแล้วววว)
“รออีกนิดเดียวเอง เดี๋ยวก็ได้เจอหน้าน้องแล้ว”
(เอ๊ะ พี่จีมินถึงบ้านหรือยังน่ะ?)
“พี่ขับรถอยู่ครับ แต่ใกลถึงแล้ว”
(วางเลยๆ ขับรถแล้วโทรแบบนี้ได้ยังไง ไม่ได้ๆๆๆ)
“แต่อีกนิดเดียวก็ถึงแล้วนะ”
(พี่จีมินอย่าดื้อดิ เดซี่บอกให้วางก็วาง ไปตั้งใจขับรถก่อนถึงบ้านค่อยโทรมาหากันก็ได้ไม่ได้รีบนอซมหน่อย)
“โอเคครับ งั้นเราวางให้พี่หน่อยนะ เดี๋ยวถึงแล้วพี่โทรไปหาอีกทีนึง”
(ค้าบบบบบ เป็นห่วงนะ ขับรถดีๆ)
ตู๊ดดด
จีมินยิ้มให้กับความน่ารักของเดซี่ เขาใจเต้นแรงมากหลังจากได้ยินประโยคน่ารักๆนั้นก่อนสายจะถูกตัดไป เดซี่น่ะเป็นห่วงที่สุดเลยคือการขับรถ เธอไม่ต้องการให้จีมินไม่มีสมาธิหรือประมาทเลย ทุกครั้งที่โทรหาน้องจะถามเสมอว่าเขานั้นทำอะไร ขับรถอยู่หรือเปล่า และถ้ารู้ตัวว่าถูกชวนคุยระหว่างที่เขากำลังขับรถนั้น เดซี่จะดุแล้วรีบวางสายทันทีต่อให้ระยะทางจะใกล้แค่ไหนก็ตาม สำหรับน้องความปลอดภัยจะต้องมาก่อนเสมอ ซึ่งนั่นก็คือสิ่งที่ทำให้จีมินตกหลุมรักเด็กน้อยคนนี้มากขึ้นทุกวัน
“น่ารักขนาดนี้ไม่รีบตกลงเป็นแฟนซะทีวะ!”
>>>คอมเม้นท์และให้กำลังใจไรท์กันเยอะๆนะคะ<<<
อย่าลืมมาเล่นแท็กใน Twitter กันนะ #ฟิคต่างรักHM
สามารถติดต่อไรท์ส่วนตัวได้เลยนะคะ มาหวีดมาคุยกันนะ
ช่องทางติดต่อไรท์
IG : ppaiinttt
Twitter : @Ppentara_twt
ความคิดเห็น