คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 16
ผมกลับมาเหยียบที่นี่นับเป็นครั้งแรกในรอบสองเดือนที่ผ่านมา สภาพบ้านก็เหมือนเดิมไม่ได้เก่าทรุดโทรมเพราะมีแม่บ้านคอยทำความสะอาดอยู่เสมอ ส่วนตัวของเจ้าของบ้านน่ะหรอ? ก็คงจะอยู่ที่ไหนซักแห่งภายในบ้านหลังนี้นั่นแหละ
"คุณเจโฮป สบายดีมั้ยคะ? ไม่กลับมาตั้งนาน ป้าคิดถึงคุณเจโฮปมากเลยนะคะ" เสียงแหบแก่ของหญิงชราที่วิ่งปรี่เข้ามาหาผมเอ่ยขึ้น
เธอคือแม่นมของผมเองครับ นมทิพย์เลี้ยงผมมาตั้งแต่เกิด เพราะหลังผมเกิดได้ประมาณสี่เดือนแม่ของผมก็ได้รับการผ่าตัด ทำให้ผมต้องหย่านมแม่เร็วกว่าเกณฑ์ แต่ก็ได้นมทิพย์นี่แหละครับที่เข้ามาเลี้ยงดูจนโตเป็นผมได้อย่างทุกวันนี้
"สวัสดีครับนมทิพย์ ไม่ต้องวิ่งครับผมพึ่งมาเอง เดี๋ยวล้มเอานะ"
"ไม่เอาค่ะ คุณเจโฮปอย่าจับป้าค่ะ ตัวป้ามีแต่ฝุ่นสกปรกทั้งนั้น"
"ไม่ได้ครับ ถ้าไม่จับแล้วนมบาดเจ็บก็เป็นความผิดผมสิครับ นมก็รู้นี่ครับว่าผมไม่ได้มองนมว่าเป็นแม่บ้านเหมือนที่เขามอง"
"แล้วคุณเจโฮปไปยังไงมายังไงคะถึงมาที่บ้านใหญ่ได้? เดือดร้อนเรื่องอะไรหรือเปล่า? "
"เปล่าครับ เขาโทรตามผมให้กลับมา บอกมีเรื่องสำคัญ"
"เอ... ป้าก็ไม่เห็นว่าช่วงนี้จะมีปัญหาอะไรนี่คะ เรื่องอะไรกันนะที่สำคัญ"
"ช่างเถอะครับนม แล้วนี่นมได้ไปหาหมอตามนัดบ้างหรือเปล่าครับ? "
"ก็ต้องไปสิคะ ป้าไม่เคยเบี้ยวนัดหมอเลย แล้วเนี่ยหมอชะอมถามหาคุณเจโฮปด้วยนะคะ"
"หรอครับ? "
"ใช่ค่ะ แต่ป้าดีใจจังเลยค่ะที่ได้เจอคุณเจโฮป อยู่ทานมื้อเย็นหรือเปล่าคะ?"
"ก็อาจจะอยู่นะครับ นมจะทำอาหารอะไรให้ผมวันนี้ครับ?"
"ของโปรดคุณเจโฮปป้าจำได้หมดเลย ถ้าป้าทำคุณเจโฮปต้องอยู่ทานด้วยนะคะ"
"ครับผม เดี๋ยวผมขอตัวไปคุยกับเขาก่อนนะครับ"
"คุยกันดีๆนะคะ ป้าหวั่นใจจริงๆ"
"ไม่มีอะไรให้นมต้องเป็นห่วงเลยครับ"
ผมส่งยิ้มให้กับนมทิพย์แล้วโค้งศีรษะเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านหญิงสูงอายุตรงหน้าไปยังชั้นสองของตัวบ้าน
บ้านหลังนี้ต่อให้ผมไม่กลับมาเพียงแค่สองเดือนหรือสองปี มันก็ไม่เปลี่ยนแปลงไปหรอกเพราะเจ้าของบ้านหลังนี้ มักจะสั่งให้สาวใช้ทำความสะอาดอยู่เสมอ ผมก้าวเท้าขึ้นชั้นบนอย่างเป็นปกติ ชั้นสองของบ้านมีขนาดกว้างพอๆกับฐานของบ้านหลังนี้ ทำให้ผมใช้เวลานิดหน่อยในการเดินไปยังห้องทำงานของคนที่นัดให้ผมมาหาเขาในวันนี้
ก๊อก ก๊อก
จริงๆ ผมสามารถเคาะรัวๆเลยก็ได้ แต่ทำไมผมต้องเจ็บมือล่ะ?
"เข้ามา" เสียงตอบรับจากด้านในดังขึ้น
ผมเปิดประตูเข้าไปแล้วพบร่างชายคนที่ผมรู้จักกำลังนั่งอ่านเอกสารหลายอย่าง ปรายตาไปทางด้านขวามือของชายสูงวัยนั้นมีคนนั่งอยู่ข้างๆก่อนหน้านี้อยู่แล้ว
"มาแล้วหรอเจโฮป นั่งสิ"
"พี่เจโฮปสวัสดีครับ" เขาลุกขึ้นมาเอ่ยทักทายผม
"สวัสดี" ผมหันไปพนักหน้าให้กับคนเด็กกว่าพลางหันกลับมายังพ่อของตัวเอง "มีเรื่องอะไรหรอครับ?"
"บ๊ะ!! ไอลูกคนนี้ นั่งรอก่อนสิวะ เห็นมั้ยว่าฉันกำลังอ่านเอกสารสำคัญบริษัทอยู่ อีกเล่มเดียวก็เสร็จแล้ว นั่งคุยกับน้องรอก่อนไม่ได้หรือยังไง?"
"ผมไม่รู้ว่าต้องคุยเรื่องอะไร"
"สบายดีมั้ย? เรียนคณะอะไร? ทำงานกะพ่อเป็นยังไง? มีแฟนรึยัง? คำถามง่ายๆเอง เจโน่มันก็เป็นน้องชายแกนะ"
"น้องต่างแม่ครับ"
"ไอเจโฮป!! "
"ไม่เป็นไรครับคุณพ่อ"
ผมนั่งเงียบมองคนเป็นพ่อที่กำลังหัวเสีย ส่วนเจโน่เองก็ได้แต่ปรามเขาเอาไว้ การที่ผมพูดความจริงมันผิดตรงไหน เอาจริงๆผมไม่ได้เกลียดเจโน่หรอก แต่ผมเกลียดจังหวะเวลาตอนที่พ่อพาแม่ของเจโน่เข้ามา หลังจากวันที่แม่ตายไม่กี่อาทิตย์
"แล้วมีแฟนหรือยังล่ะเจโน่?"
"เอ่อ....ยังไม่มีหรอกครับ เรากำลังคุยๆกันอยู่"
"คุยๆอะไรกัน บอกพี่แกไปสิว่ากำลังจะแต่งงานกัน"
"พ่อครับ ผมกับเซเชลล์ไม่ได้รักกัน"
"อะไรนะ?"
ผมแอบคิดอยู่แหละ ในตอนแรกว่าคงไม่มีทางที่โลกจะกลมได้มากจนถึงขั้นที่ว่า คนที่ต้องแต่งงานกับเซเชลล์คือน้องชายต่างมารดา แต่สรุปโลกมันกลมดิ๊กขนาดนี้เลยหรอ?
"รักหรือไม่รัก แต่พ่อก็บอกทางบ้านของทางนั้นไปแล้ว ถ้ายังไม่แต่งก็หมั้นกันเอาไว้ก่อน"
"ผมมีคนที่ต้องการจะจริงจังด้วยแล้วครับ"
"ไปบอกเลิกซะ"
"เห็นแก่ผลประโยชน์ส่วนตนกันไปหรือเปล่า? เด็กมันไม่ได้รักกันจะไปคลุมถุงชนพวกเขาทำไม?"
"คนไม่กลับบ้านอย่างแกจะไปรู้อะไร"
"ผมว่า ผมรู้เยอะกว่าที่พ่อรู้นะ"
"แกไปรู้อะไร?"
"ผมรู้จักคุณหญิงน้ำผึ้ง ถ้าจำไม่ผิดเขาเป็นแม่ของเพื่อนพ่อหนิ"
ผมพูดออกไปแบบนั้น และใช่ทั้งพ่อและเจโน่ต่างตาค้างไปตามๆกัน มีเพียงเจโน่ที่ก้มหน้านิ่งเพราะพ่อของผมกำลังกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ผมเองก็คงไม่มีทางรู้หรอกว่าชื่อนี้น่าเกรงขามขนาดไหน ถ้าไม่ได้สัมผัสกับตัวเองมาก่อนหน้านี้ไม่กี่วัน
"แกไปเจอกับคุณหญิงน้ำผึ้งได้ยังไง?"
"ผมว่าพ่อไปคิดดูให้ดีเถอะ จะจับลูกชายแต่งงานผมก็ไม่ได้จะขัดหรอกนะ แต่นี่ตัวเจ้าสาวต้องหนีออกจากบ้านเพราะไม่อยากแต่งงาน ก็ยังไม่ล้มเลิกแผนกันอีก ตอนนี้คุณหญิงน้ำผึ้งอยู่ที่นี่แล้ว เขาจะปล่อยให้หลานสาวเขาต้องไม่สบายใจหรอ?"
"แกรู้จักหนูเซเชลล์หรอ? "
"ไม่จำเป็นที่ผมจะต้องบอกนี่ครับ? หมดธุระแล้วใช่มั้ย? ขอตัวครับ" ผมลุกขึ้นยืนเพื่อหมุนตัวเดินออกไปจากห้องทำงานนี้
"กิจการของแก ไปถึงไหนแล้ว? "
"ไปได้สวยครับ"
"แกจะเอารายชื่อคลับมาลงหุ้นมั้ย?"
"ไม่ล่ะครับ"
"แกจะกลับมาที่บ้านหลังนี้อีกมั้ย? "
"ผมคิดว่าไม่มีเหตุผลให้ผมต้องกลับมาเท่าไหร่"
"ถ้าอย่างนั้น ฉันขอแล้วกันนะ กลับมาบ้านบ้างอย่างน้อยให้นมทิพย์ได้เจอบ้างก็ดี เห็นคนใช้มันพูดๆกันว่านมทิพย์อาการหนักแต่ไม่ยอมบอกใครตรงๆ"
"..... ครับ"
" ออกไปเถอะ พักผ่อนรอมื้อเย็นแล้วค่อยกลับบ้านของแก"
ผมเดินออกจากห้องทำงานด้วยความรู้สึกลังเลเล็กน้อย ในหัวก็คิดว่าทำไมนมทิพย์ไม่บอกผม แต่ก็เข้าใจได้เพราะนมทิพย์เองไม่อยากให้ใครเป็นห่วงแกมากนัก ลูกบิดประตูห้องถูกเปิดออก ผมเลื่อนมือไปเปิดไฟห้องนอนของตัวเองที่อยู่ภายในบ้านหลังนี้ก่อนจะสอดตัวเองเข้ามาด้านใน
"พี่เจโฮปครับ" เจโน่เรียกผมด้วยน้ำเสียงเรียบแต่มีความสุภาพอยู่กลายๆ
"มีอะไร?"
"ผมขอคุยอะไรด้วยได้มั้ยครับ?"
"อืม เข้ามาสิ"
ผมปิดเดินเข้ามานั่งบนเตียงพลางมองน้องชายต่างมารดาที่กำลังเดินมาทางผมหลังจากปิดประตูล็อคเรียบร้อย
"ล็อคเลยหรอ?"
"ครับ ผมไม่อยากให้ใครเข้ามาได้ยิน"
"มีอะไรล่ะ?"
"ขอโทษนะครับที่เข้ามาวุ่นวายกับพี่เจโฮป"
"ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะ นายก็รู้ว่าพี่แค่ไม่ถูกกับพ่อเฉยๆ"
"ผมเข้าใจครับพี่ คือว่าเรื่องที่ผมต้องแต่งงานกับเซเชลล์ ผมไม่ได้รู้เรื่องเลยครับ"
"ก็พอจะรู้อยู่"
"ส่วนเรื่องที่ผมบอกว่ามีคนที่กำลังคุยๆกันอยู่ ก็เป็นเรื่องจริงครับ ผมกับเขาเราคุยกันมาสักพักแล้ว"
"จริงหรอ? ไปเจอกันได้ยังไงล่ะ?"
"ผมไม่รู้ว่าพี่รู้จักเซเชลล์ได้ยังไง แต่คนที่ผมกำลังคุยอยู่ตอนนี้คือน้องชายของเซเชลล์ครับ"
ผมพยักหน้ารับ เจโน่ก้มหน้าก้มตาอย่างหนักใจเมื่อพูดถึงเรื่องภายในใจออกมา การที่ผู้ชายกับผู้ชายจะคบกัน ผมเข้าใจได้นะ แต่ที่น้องชายของผมเป็นแบบนี้ก็คงเป็นเพราะพ่อ
"ไม่ต้องเครียดหรอก พี่เข้าใจนายนะเว่ย! "
"ครับพี่ ขอบคุณที่ไม่รังเกียจผม"
"จะรังเกียจได้ไงล่ะ นายชอบผู้ชายแล้วมันทำให้นายแปลกหรอ? ก็ไม่นี่....อยากทำอะไรก็ทำได้เลยเป็นตัวของตัวเองไปเถอะนะ ชีวิตนี้เกิดมาครั้งเดียว จะมากั๊กอะไรไว้ครึ่งๆกลางๆ ให้เสียดายโอกาสของชีวิตทำไม"
"พี่เจโฮป..... "
"เรื่องที่พี่กับเซเชลล์รู้จักกันน่ะ เพราะน้องเขามาเป็นนักเรียนในคลาสของพี่ หลังจากวันที่ทะเลาะกับทางบ้านก็ไม่ยอมกลับบ้านอีกเลย เลยมาขออยู่กับพี่ก่อน"
"อ๋าา ผมเคยไปรับเซลล์พร้อมจีซองที่หน้าคลับพี่ ว่าแต่ทำไมเซลล์ถึงเลือกพี่ล่ะ? "
"อ๋อ น้องไปดื่ม แล้วเพื่อนน้องโทรมาให้พี่ไปรับ พี่ก็ไปรับไม่ได้คิดอะไร"
"โห พี่ใจดีจังเลยครับ"
"เด็กผู้หญิงตัวคนเดียว พี่ไม่ใจร้ายหรอกเจโน่ กลับกันต่อให้เป็นเด็กผู้ชายพี่ก็ให้ความช่วยเหลือเหมือนกัน"
"อย่างน้อยผมจะได้สบายใจครับว่าเซเชลล์ไม่เป็นอะไร จะได้ไปบอกจีซองได้"
"ไม่ต้องหรอก"
"ครับ? "
"วันที่พี่พาเซลล์ไปส่งคุณหญิงน้ำผึ้ง พี่ได้เจอจีซองแล้วล่ะ"
"เขาเป็นยังไงครับ?"
"เด็กน้อย"
"ครับ?"
"จีซองเป็นเด็กม.ปลาย ที่ตอนนี้ต้องดูแลทั้งย่าและพี่สาว พี่รู้ว่าเด็กคนนี้จิตใจอ่อนโยนมากกับผู้หญิงทั้งสองคนที่ต้องดูแล จีซองน่ะเด็กแค่ช่วงอายุ แต่ความรับผิดชอบของเขาสูงมากๆ พี่ดีใจนะที่นายเลือกคนนี้น่ะเจโน่"
"ขอบคุณครับ"
"พี่ไม่ค่อยได้คุยกับจีซองเท่าไหร่เพราะคุณย่าค่อนข้างดุเลย แต่ก็ถือว่าได้เห็นจีซองแบบตรงๆเลยว่ามีบุคลิกแบบไหน"
"พี่ครับผมถามได้มั้ย?"
"ว่า? "
"พี่อยู่กับเซเชลล์ไม่หวั่นไหวบ้างหรอครับ?
"......"
"ข... ขอโทษครับ"
"หวั่นไหวสิ เซเชลล์เป็นคนน่ารักมากๆคนนึงเลย แต่ถ้าไม่เจอพี่ก็คงเสียสุขภาพไปเยอะ"
"ครับ ผมเคยฟังจากจีซองว่าเซลล์สูบบุหรี่ด้วย"
"ตอนนี้เลิกแล้วล่ะ"
"ดีจังเลยครับ ผมไม่เคยคิดกับเซลล์เกินคำว่าเพื่อนเลยสักครั้ง เพราะตั้งแต่เล่นด้วยกันมาผมก็มองเซลล์เป็นเพื่อนที่ผมสนิท จนเซลล์เจอทางบ้านกดดันและบังคับให้แต่งงานกับผม เซลล์ก็ออกห่างผมไปเลย ผมอยากบอกกับเซลล์ว่าผมไม่ได้คิดเหมือนผู้ใหญ่พวกนั้น แต่เซลล์ไม่มาเจอหน้าผมเท่าไหร่เลยครับ"
"พี่ว่าพี่น้องบ้านนั้นก็อาจจะกำลังนั่งคุยอยู่เหมือนบ้านเรานะ"
"จริงสิครับ"
"เสียดายที่ไม่ได้เจอเซเชลล์ตอนเด็กๆ คงจะหน้าตาน่ารักเหมือนตอนนี้"
"ช่วงนั้นพี่เตรียมสอบเข้ามหาลัยนี่ครับ"
"ใช่ๆ โห....จะว่าไปพี่กับเซลล์อายุห่างกันเยอะเลยอะ"
"เครียดหรอครับ?"
"อะไรกัน? ไม่มีอะไรหรอกหน่า"
"เวลาพี่พูดถึงเซลล์พี่ยิ้มเยอะมากๆเลยนะ"
"งั้นหรอ? "
"ผมว่าพี่น่าจะลองบอกกับเซลล์นะ"
"เขาอยู่กับย่าไปแล้ว จะกลับมาหาพี่หรือเปล่ายังไม่รู้เลย"
"คิดถึงหรอครับ? ถ้าคิดถึงคืนนี้ก็โทรไปหาสิ"
"รู้มาก"
"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ เจอกันที่โต๊ะอาหารนะครับพี่เจโฮป"
"เจอกันเจโน่"
ผมลุกขึ้นส่งน้องออกจากห้องก่อนจะเดินเก็บของในห้องนี้บางส่วนออกไปด้วย กรอบรูปของแม่ที่นมทิพย์เอามาตั้งบนหัวนอนตั้งแต่เด็ก พร้อมพร่ำบอกทุกวันคืนว่านี่คือมารดาของผม
มื้ออาหารเริ่มต้นขึ้นอย่างสงบเงียบและจบลง เจโน่ดูสบายใจมากหลังที่ได้คุยกับผมไปเมื่อช่วงเย็น ส่วนคนเป็นพ่อออกไปทานมื้อเย็นกับทางบ้านฝั่งเซเชลล์ ตกใจไม่น้อยที่จู่ๆก็เทนัดผมแล้วพรวดพราดออกไป ผมร่ำลากับเจโน่และแยกย้ายกลับมาที่คอนโดของตัวเอง แอบคิดถึงคนที่มาอาศัยอยู่ด้วยก่อนหน้านี้เหมือนกันแฮะ......
มานั่งคิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ อายุของผมมันห่างกับเซเชลล์เกือบสิบปีได้ แถมตอนนี้เด็กคนนั้นก็ยังไม่พ้นวัยบรรลุนิติภาวะเลยด้วยซ้ำ หากคิดจะรักหรือสารภาพผมว่าสิ่งที่ควรทำตอนนี้คือเก็บเอาไว้ก่อน เพราะเราเองก็ไม่รู้ว่าเด็กมันคิดเหมือนกันกับผมหรือเปล่า
"หรือจะบอกความในใจกับเซเชลล์วันที่น้องอายุ20ไปเลยดีนะ"
>>>คอมเม้นท์และให้กำลังใจไรท์กันเยอะๆนะคะ<<<
อย่าลืมมาเล่นแท็กใน Twitter กันนะ #ฟิคต่างรักHMสามารถติดต่อไรท์ส่วนตัวได้เลยนะคะ มาหวีดมาคุยกันนะ
ช่องทางติดต่อไรท์
Twitter : @Ppentara_twt
ความคิดเห็น