คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 15
"มีอะไรจะสารภาพกับพี่มั้ยจีซอง?"
"ครับ?"
"พี่ให้เวลาคิด"
"เอ่อ..."
จีซองตอบรับพลางใช้ความคิดเพียงสองนาที ก็สูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อรวบรวมสมาธิของตัวเอง เซเชลล์มองท่าทางของน้องชายแล้วเฝ้ารอคำตอบอยู่เงียบๆ
"ผมกับพี่เจโน่เรากำลังคบกันอยู่ครับ"
"นานหรือยัง?"
"ไม่นานครับ เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว"
"แล้วเริ่มคุยกันล่ะ? ตั้งแต่ตอนไหน?"
เมื่อเห็นเซเชลล์นิ่งงันไม่ได้มีท่าทางหรืออากัปกิริยาที่บ่งบอกว่าต่อต้านใส่เขา จีซองจึงเล่าความในใจออกมาให้คนเป็นพี่สาวฟัง
"ผมเป็นฝ่ายรู้สึกกับพี่โน่ก่อนครับ มันเริ่มตั้งแต่คุณพ่อให้พี่โน่มาหาพี่เซลล์บ่อยๆ แต่พี่เซลล์ไม่ยอมเจอแล้วพาผมมากันท่าตลอด แล้วยิ่งหลังๆพี่โน่เขาอยู่กับผมบ่อยมากกว่า จนผมตัดสินใจบอกพี่โน่ไป เราก็เลยรู้ตัวว่าคิดตรงกัน"
"สรุปก็คือรักกันใช่มั้ย?"
"ใช่ครับ พี่เซลล์... โกรธจีซองมั้ย?"
"โกรธ? ทำไมพี่ต้องโกรธ?"
"เพราะจีซองชอบผู้ชาย"
"ทำไมพี่ต้องโกรธด้วยล่ะ อะไรคือตัววัดว่าผู้หญิงต้องคบกับผู้ชาย ยุคสมัยไหนกันแล้ว จีซองไม่ต้องคิดมากเลยนะ ถ้ารักกันก็ต้องผ่านมันไปด้วยกันทุกๆเรื่อง"
"ครับ ผมก็บอกพี่โน่แล้วแหละว่าไม่ว่ายังไงผมก็จะอยู่ข้างๆพี่โน่ เราเลยเลือกเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับกันก่อน แต่จีซองคุยกะพี่โน่แล้วว่าจะบอกพี่เซลล์"
"อือ ดีใจด้วยนะน้องชายของพี่"
"แล้วพี่เซลล์กับพี่คนนั้นเป็นอะไรกันหรอครับ? "
"ก็เป็นแค่พี่น้องกัน เขาช่วยเหลือพี่ เป็นครูสอนเต้นพี่ แค่นั้นเลย"
"แต่ผมว่าเขาชอบพี่เซลล์นะ"
"ประสาท โฮซอกกี้เป็น...เอ่อ...เป็นแบบนั้นน่ะ"
"ฮะ..จริงหรอ?"
"อื้อ ที่ห้องนะมีแต่เครื่องสำอาง ของบำรุงผิวเยอะไปหมด"
"พี่เซลล์แล้วมันเป็นเรื่องผิดปกติหรอครับถ้าผู้ชายจะอยากดูแลตัวเองบ้าง? "
"...... "
"ผมมองก็รู้ว่าเขาไม่ได้เป็นแบบที่พี่กล่าวหา แล้วเนี่ยพี่ไปเล่นอะไรให้เขาคิดขึ้นมาหรือเปล่าครับ เพราะผมรู้สึกว่าเขาคิดกับพี่เกินคำว่าพี่น้องจริงๆ"
"..... ไม่รู้ว่ะ"
เซเชลล์นั่งกอดหมอนใบหนาไว้ที่อกพลางเกยคางนั่งคิด แต่ถ้าจีซองพูดออกมาแบบนี้ก็แสดงว่าเขาจะคิดกับเธอในทางชู้สาวจริงๆหรอ แล้วถ้าหากเป็นอย่างนั้นจริง เธอต้องทำยังไงดีล่ะ
"ผมรู้ว่าพี่ก็ชอบเขา"
"พูดอะไร บ้า!"
"พี่ดูเป็นผู้หญิงขึ้น"
"แล้วปกติพี่แกยืนฉี่หรือไง?"
"ไม่ดิพี่เซลล์ แบบ.. ปกติพี่ไม่อุทานว่าบ้าหรือประสาทหรอก พี่ชอบพูด เอ่อขอโทษครับ มึงบ้าหรอ โว้ะ แล้วก็โวยวาย แต่นี่พี่ดูอ่อนหวานขึ้นเยอะเลย"
"ก็ปกติปะวะ ฮ้าววววววว ง่วงและ"
"หนีนอนหรอพี่เซลล์"
"ไปนอนเลยจีซอง ไม่คุยละๆๆ"
"เขินแล้วทำหนีหรอ? "
"ฝันดีจ้าาา"
"โอเคๆ ฝันดีครับพี่เซลล์"
จีซองเดินออกจากห้องไปแล้วปิดประตูสนิทไปกับผนังห้อง เซเชลล์เลื่อนมือของตัวเองไปกุมไว้ที่หัวใจด้านซ้ายที่กำลังเต้นโครมครามเหมือนกับระเบิดเวลา
"นี่ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันนะ"
โฮซอกพลิกตัวไปมาบนที่นอนกว้าง คืนนี้เขาได้นอนบนเตียงตัวเองแล้วหลังจากปล่อยให้คนมาอาศัยอย่างเซเชลล์พักกายาอยู่นาน แต่เหมือนเขาคิดผิดกลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวหญิงสาวติดแน่นกับผ้าห่ม หมอน รวมไปถึงบริเวณรอบๆเตียง โฮซอกใจเต้นแรงกับกลิ่นหอมหวานนั่นไม่น้อย
ต่อให้ข่มตาหลับกี่ครั้งเขาก็ไม่สามารถนอนได้เลย จนสุดท้ายเปลือกตาที่เคยปิดสนิทก็ได้เปิดออก เขาหันไปกดเปิดไฟที่หัวเตียงเพื่ออาศัยแสงจากโคมไฟเล็ก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
นิ้วยาวกดเข้าไอคอนโทรศัพท์แล้วแตะโทรออก
Rrrrrrrrrrrrrrrrr
(ฮัลโหล?)
"หลับอยู่หรือเปล่าคะ?"
(เปล่าค่ะ แล้วพี่โฮซอกล่ะ?)
"พี่นอนไม่หลับค่ะ เลยโทรมาหา"
(เซลล์ก็นอนไม่หลับ)
"พี่นอนไม่ได้เลยค่ะ มันรู้สึกแปลกๆ"
(มานอนในห้องสิ เตียงกว้างๆ)
"อยู่บนเตียงนี่แหละ แต่มันแปลกเพราะเซลล์ไม่อยู่มั้ง"
(พี่โฮซอกกินข้าวเช้าด้วยนะ) เสียงอึกอักของเซเชลล์ทำเอาโฮซอกอมยิ้ม
"ได้ค่ะ ถ้าพี่กินข้าวแล้วจะส่งให้ดูในแชทนะ"
(คุณย่าบอกว่าเลื่อนนะ ให้มารับเซลล์อีกสองวันข้างหน้า)
"โห แบบนี้พี่คงตาเป็นหมีแพนด้าสิ"
(ถ้างั้นเราโทรคุยกันก่อนนอนแบบนี้ พี่โฮซอกจะหลับมั้ย?)
"ก็คงต้องลองดูค่ะ"
(เอาจริงๆเซลล์ก็รู้สึกแปลกๆ พอได้มาอยู่ที่อื่น ที่ไม่ใช่ห้องของพี่ เซลล์ก็นอนไม่ค่อยสบายเหมือนกัน)
"แล้วไม่อยากรียกลับมานอนหรอ?"
(คุณย่าไม่อนุมัติค่ะ จริงๆท่านบอกด้วยซ้ำว่าจะไม่ให้เซลล์กลับ)
"แล้วเซลล์ว่าไงคะ?"
(เซลล์บอกว่ากลับค่ะ เพราะมีเรื่องสำคัญหลายอย่างเลยที่เซลล์ต้องกลับไปทำ)
"รวมถึงคนสำคัญด้วยมั้ยคะ?"
(เซลล์ไม่มีคนสำคัญซะหน่อย)
"พี่ไม่สำคัญกับหนูหรอคะ? "
(อะไร... อะไรกัน)
"ฮะๆๆ ล้อเล่นค่ะ ตกใจแรงมากเลยนะ"
(ไม่เล่นแบบนี้สิ เซลล์ตกใจจริงๆ)
"งั้นพี่ไม่กวนแล้วดีกว่าค่ะ ดึกแล้วหนูจะได้นอนพัก"
(ได้ค่ะ ฝันดีนะคะพี่โฮซอก)
"ฝันดีค่ะ"
(วางแล้วนะ)
"เซลล์"
(หือ?)
"คิดถึงหนูนะคะ"
(อ..)
ตู๊ดดดๆๆๆ
เขาหลุดยิ้มน้อยๆเมื่อปลายสายวางไปทั้งๆที่ยังพูดไม่จบ ไม่สิ คงล่กจนทำอะไรไม่ถูกสินะ
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
"พี่โฮซอกเล่นอะไรเนี่ย! ใจเต้นแรงจนปวดไปหมดแล้ว"
เซเชลล์เองก็บ่นเขาไม่หยุดตั้งแต่ตัดสายไป มือเล็กกอบกุมหัวใจตัวเองพลางสั่งให้มันเลิกเต้นโครมครามเสียที แต่ทว่ายิ่งห้ามกลับยิ่งยุหรือเปล่าก็ไม่รู้ทุกครั้งที่กำลังใจเต้นในจังหวะที่พอดี สมองก็ดันนึกไปถึงคำพูดหวานเลี่ยนนั่นทำให้การทำงานของก้อนเนื้อน้อยๆข้างซ้ายไม่จบสิ้นเสียที
Rrrrrrrrrr
"ครับ?"
(เป็นยังไงบ้างลูกชาย)
"ก็ดีครับ"
(เมื่อไหร่จะกลับมาหาพ่อบ้างล่ะ? ไม่เห็นหน้าเห็นตากันมาจะสองเดือนแล้วนะ)
"ไม่ว่างเท่าไหร่"
(ถามคำตอบคำำ ไม่อยากคุยกะพ่อขนาดนั้นเลยหรอ?)
"ครับ"
(ตอบตรงดีนะเจโฮป)
"เรียกผมว่าโฮซอกเถอะครับ"
(เจโฮปก็ชื่อที่ฉันตั้งให้ ทำไมถึงจะเรียกไม่ได้)
"เพราะผมไม่อยากได้ยินไงครับ"
(ยังไงก็เถอะนะ วันอาทิตย์นี้เข้ามาที่บ้านหน่อยแล้วกัน มีเรื่องสำคัญจะคุย)
"จำเป็นหรอครับ?"
(ก็ฉันบอกว่าเรื่องสำคัญ อย่าเบี้ยวล่ะ)
"จะขู่หักเงินผมหรอ? แต่จริงๆธุรกิจผมไม่ต้องพึ่งพ่อก็ได้"
(คุยกับแกแล้วมีแต่เรื่องปวดหัว มาด้วยล่ะ)
ปลายสายบ่นอย่างฉุนเฉียวก่อนจะกดวางไป โฮซอกนั่งๆนอนๆอยู่เตียงกว้างหลังตากจบบทสนทนา เขาขยับตัวไปที่ตู้เล็กๆข้างเตียงนอน ก่อนจะเปิดลิ้นชักออกมาพลางหยิบสิ่งหนึ่งที่มีค่าทางใจเพื่อมองดูมัน
"คิดถึงมะม๊าจัง"
หญิงสาวในภาพที่กำลังส่งยิ้มสวยให้กับเขา ไม่สิ ถ้าจะให้พูด เธอคนนั้นยิ้มให้กล้องอยู่ แต่ในขณะนี้ เธอไม่อยู่เสียแล้ว แรงใจสำคัญหลักๆของเขาขึ้นอยู่กับเธอคนนี้มาตลอด เธอคือคนที่ทำให้เขาได้รู้จักกับการเต้น เสียงเพลง และจังหวะ เธอคือคนที่ทำให้เขาตั้งใจและแน่วแน่กับอาชีพที่ทำโดยไม่สนใจคนเป็นพ่อที่เจ้ากี้เจ้าการบังคับและออกคำสั่งขัดใจเขาอยู่ร่ำไป
เขายิ้มให้รูปนั้นคืน แล้วเลื่อนมันมาไว้ที่กลางหัวใจ ใบหน้าที่มีความเศร้าอย่างหนักหนาแต่กลับมีรอยยิ้มแห่งความสุขเปื้อนออกมาเล็กน้อย
คิดถึงเหลือเกิน คิดถึงผู้หญิงคนนี้สุดหัวใจ..........
>>>คอมเม้นท์และให้กำลังใจไรท์กันเยอะๆนะคะ<<<
อย่าลืมมาเล่นแท็กใน Twitter กันนะ #ฟิคต่างรักHMสามารถติดต่อไรท์ส่วนตัวได้เลยนะคะ มาหวีดมาคุยกันนะ
ช่องทางติดต่อไรท์
Twitter : @Ppentara_twt
ความคิดเห็น