คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 14
"ร้านอาหารที่เซลล์อยากกินทำไมอยู่ห่างตัวเมืองขนาดนี้คะเนี่ย?"
"เป็นร้านลับเฉพาะ มีแค่เซลล์ที่รู้ทางเลยล่ะ"
"โห พี่ชักอยากจะกินอาหารมื้อนี้ซะแล้ว"
"รับรองพี่ต้องบอกว่าสุดยอดแบบซี๊ดปากเลย"
"แล้วอีกไกลมั้ยคะ?"
"ไม่ไกลค่ะ แยกหน้าเลี้ยวซ้ายเข้าซอยไปขับเข้าไปเกือบๆสองกิโลก็ถึงแล้ว"
"โอเคค่ะ แต่พี่สงสัยค่ะ จู่ๆก็ขนกระเป๋าใบใหญ่มา ดีนะที่เมื่อวานพี่ซักชุดที่เดซี่ฝากมาให้เรียบร้อยหมดแล้ว"
"แหะๆๆ ก็เอามาเผื่อเฉยๆ"
"พี่สงสัยจังแค่มากินข้าวเอง เผื่อชุดทำไม?"
เซเชลล์ไม่ได้ตอบอะไรเขา แต่แสดงกิริยาตื่นเต้นเหมือนเด็กๆ มือเล็กเกาะข้างๆกระจกอย่างจดจ้อง ถึงตอนนี้จะเป็นเวลาเย็นแล้วแต่บอกได้เลยว่าทำเลที่ดินบ้านหลังนี้ของคุณย่าน้ำผึ้งนั้นสวยงามจนไม่เหมือนอยู่กรุงเทพเมืองแห่งรถติด
โฮซอกงุนงงเล็กน้อยเมื่อขับเข้ามายังสถานที่ที่คนน้องบอกเขากับพบว่ามันคือบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง ดูสวยงามมาก เมื่อจอดรถสนิทแล้ว คนตัวเล็กข้างๆเขาก็เปิดประตูรถออกทำท่าจะโดดลงไป
"แหนะ อย่าโดดนะคะ"
"หงึ....." คนโดนดุรีบหันมาทำหน้าสำนึกผิดใส่แทบไม่ทัน
"เดี๋ยวพี่พาลงค่ะ"
"เร็วๆๆๆๆ"
"เร่งทำไมกันเนี่ย"
ถึงจะไม่เข้าใจในการกระทำของเด็กสาวคนนี้ แต่โฮซอกก็ปรี่ลงจากรถเพื่อมาประคองร่างกายเล็กให้ลงมายืนเต็มส่วนสูง ไม่นานนักเขาก็เห็นเด็กผู้ชายวัยมัธยมปลายเดินออกมาพร้อมกับหญิงอาวุโสท่านหนึ่ง
คุณย่ากับน้องชายของเซเชลล์หรือเปล่านะ?
โฮซอกคิดในใจ เพราะเขาจำได้ว่าเมื่อคืนนี้สายที่โทรเข้ามาหาเซเชลล์สนทนากันว่าจะมาเจอกัน แต่ยักรู้ว่าจะพาเขามาด้วย
หญิงสาวเดินกระโดดขาเดียวไปหาคนทั้งสองอย่างลำบาก จนหนุ่มน้อยรีบมาประคอง โฮซอกที่กำลังจะชาร์ทเข้าไปก็มีเสียหลักไปบ้าง
"เป็นอะไรมาล่ะเซลล์ ทำไมหลานเดินเป็นอย่างนั้น"
"ข้อเท้าแพลงน่ะค่ะ แต่อีกไม่กี่วันก็หาย"
"ดูจะเจ็บมากเลยสินะ แล้วนั่น....ใครล่ะ?"
"พี่ที่รู้จักกันค่ะคุณย่า พี่โฮซอกเป็นคนสอนเต้นให้กับหนู ที่เคยบอกย่าไงคะว่าหนูอยากเรียนเต้น"
"อ๋อ....ขอบใจมากนะที่เอ็นดูยัยเซลล์"
"ไม่เป็นไรเลยครับ ผมจองโฮซอกนะครับ"
"จ้ะ ไปๆเข้าบ้านกันเถอะ ย่าทำอาหารไว้รอแล้ว"
"มาครับ ผมประคองพี่เซลล์เอง"
"ขอบใจนะจีซอง อ้อ พี่โฮซอกนี่น้องชายเซลล์เองชื่อจีซอง จีซองนี่พี่โฮซอกนะ"
"สวัสดีครับพี่โฮซอก..เอ๊ะ... "
"ครับ?"
"ม...ไม่มีอะไรครับ เราเข้าบ้านกันดีกว่า"
"พี่ช่วยอีกแรงนะ"
"ขอบคุณครับพี่"
เซเชลล์ถูกร่างกายบึกบึนขนาบข้างช่วยประคองไปยังโต๊ะอาหาร
"ให้จีซองประคองคนเดียวก็พอแล้วล่ะ คุณมานั่งเถอะ"
"เอ่อ....ได้ครับ" โฮซอกเดินไปนั่งเก้าอี้ที่ว่างอยู่
คุณย่าของเซเชลล์มองเขาเล็กน้อยก่อนจะหันไปหาหลานๆของตัวเองพร้อมรอยยิ้ม
"หูววววว แกงส้มชะอมกุ้งของโปรดเซลล์~"
"ที่สำคัญย่าทอดชะอมอีกเยอะเลยนะรู้มั้ย"
"ย่ารู้ใจหนูที่สุดเลย!"
"ก็เซลล์เป็นหลานย่านี่ลูก ส่วนของจีซองก็ไก่ทอดสมุนไพร วันนี้น้องเขามาเป็นลูกมือให้ย่าด้วยนะ"
"จริงอะ?"
"ครับพี่เซลล์"
"เก่งๆๆ แล้วผัดผักนี่ฝีมือใคร? ย่าหรอ?"
"ผิดแล้วล่ะ"
"ฝีมือของจีซองเขาล่ะ ตัวย่าเองยังตกใจเลยนะที่อยู่ๆ น้องชายของเราบอกว่าจะโชว์ฝีมือทำผัดผักรวมมิตร"
"แบบนี้ต้องลองชิมสักหน่อยแล้ว"
"โก้ตักข้าว"
"ครับ คุณหญิง"
คุณหญิงน้ำผึ้งหันไปบอกกับนายโก้ ที่ตอนนี้เป็นทั้งคนขับรถและคนรับใช้ส่วนตัว แน่นอนว่านายก็ยินดีรับใช้นายหญิงอาวุโสคนนี้
ข้าวในโถถูกตัดออกมาวางใส่จานทีละใบ ไม่นานนักอาหารมื้อเย็นก็ดำเนินขึ้น หญิงสาวอายุน้อยเลือกตักดอกกะหล่ำในผัดผักมาใส่จานของตนเองพลางลิ้มรสชาติที่จีซองเป็นคนทำ
"หืมมมมมมม อร่อยอะ!"
"ขอบคุณครับ"
"ไปหัดทำมาจากไหน?"
"พี่เจโน่สอนครับ"
"เจโน่?"
"อ่า....ใช่ครับ พอดีตอนที่พี่เจโน่มาอยู่กับผมตอนพ่อกับแม่ไปสิงคโปร์ พี่เขาทำอาหารให้น่ะ ผมบอกเขาว่าชอบกินไก่ทอดมากๆ แต่โดนดุครับว่าไม่ควรกินของทอดเยอะ เลยผัดผักให้กินซะเลย"
"ก็คือติดใจในรสชาติว่างั้น?"
"ประมาณนั้นครับ เลยขอสูตรจากพี่เจโน่มา"
"ให้ง่ายจัง สูตรนี้หอมอร่อยมาก ผัดกรอบดีด้วย"
"อร่อยก็กินเยอะๆนะครับ ผมตักให้คุณย่าดีกว่า"
"อือๆ ขอบใจลูก"
โฮซอกนั่งมองหลานชายตักอาหารให้กับคุณย่าของเขาอยู่สักพัก ร่างเล็กข้างๆก็หันหน้ามาถามเขาด้วยความสงสัย
"ไม่หิวหรอ?"
"รอให้คุณย่าทานก่อนน่ะ"
"อ่อ... "
"ทานได้เลย กับข้าวกับปลาฉันมีเยอะแยะ กินให้อิ่มนะ"
"ค...ครับ"
"อ้อ! เรียกฉันว่าคุณหญิงเถอะนะ เพราะฉันไม่ใช่ย่าคุณ"
ใบหน้าของชายหนุ่มชาขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ ต่อให้คำพูดนั้นจะออกมาจากปากของหญิงชราที่กำลังส่งยิ้มให้กับเขา แต่ความหมายของมันกลับทำให้เขารู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เขารับรู้ได้ว่าคุณหญิงน้ำผึ้งหรือคุณย่าของเซเชลล์ อาจจะกำลังไม่ปลื้มเขาอยู่แน่ๆ และเขาก็รู้สึกว่ามันสมเหตุสมผล เพราะคงไม่มีใครชอบที่หลานสาวของตัวเองมาสนิทชิดเชื้อกับผู้ชายแปลกหน้าที่พึ่งรู้จักกันได้ไม่นาน
อาหารมื้อเย็นดำเนินไปถึงตอนหัวค่ำ คุณหญิงได้บอกให้เขากลับบ้านไปก่อน อีกสักอาทิตย์นึงค่อยมารับหลานสาวของเขากลับไปเรียน แต่เซเชลล์บอกว่า เธอนั้นมีเรียนที่มหาวิทยาลัยด้วยเหมือนกันเพราะลาหยุดมานานแล้ว ก็เลยทำให้คุณย่าอนุญาตให้กลับเร็วขึ้นโดยเป็นวันพรุ่งนี้เวลาบ่ายของวัน
ทางด้านของพัคจีมิน ตอนนี้กำลังนั่งรออะไรบางอย่างอยู่ที่หน้าห้องคลอด เสียงด้านในไม่ได้ดังออกมาชัดเจนมากนักแต่ก็ได้ยินเล็กน้อยว่าดาห์เลียกำลังกรีดร้องอยู่
เนื่องจากจู่ๆน้ำค่ำของดาห์เลียนั้นไหลออกมาจนเลอะขาเต็มไปหมด โชคยังดีวันนี้จีมินไปส่งเดซี่ที่คอนโดเข้าเมื่อพบภาพตรงหน้าเลยรีบพามาหาหมอทันเวลา แต่ตอนนี้ทั้งดาห์เลียและเดซี่อยู่ในห้องนั้นนานมากเวลาผ่านไปจนเขาอดกังวลไม่ได้
"ดาห์เลียล่ะ!"
"อยู่ข้างใน ตอนนี้กำลังคลอดมั้ง เดซี่เข้าไปแล้ว"
"เชี่ย! กูแม่งพลาดว่ะ"
"ใจเย็น กูถามหมอให้ มึงพักหายใจก่อน"
จีมินบอกเพื่อนของตนด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง แทฮยองมีติดอีเว้นท์สำคัญกับผู้ใหญ่เลยทำให้เขารับรู้เรื่องนี้ช้าและมาถึงไม่ทันเวลาสวมชุดเขียว หน้าที่เลยนั้นเลยมีเดซี่ที่รับเอาไว้แทนเพราะเป็นน้องสาวคนไข้
"คุณพยาบาลครับ...พ่อเด็กมาแล้ว จะให้เข้าไปด้วยได้มั้ยครับ?" จีมินเอ่ยถามพยาบาลคนหนึ่งที่วิ่งออกมาจากห้องนั้นเหมือนจะมาเอาอะไรบางอย่าง
"ต้องขอโทษด้วยค่ะ ตอนนี้คนไข้ปากมดลูกเปิดกว้างแล้วน่าจะเข้าไปไม่ทันค่ะ ยังไงนั่งรอก่อนนะคะ"
"ครับ ขอบคุณครับ"
"แม่ง...."
"ใจเย็นมึง ดาห์เลียกับลูกปลอดภัยอยู่แล้ว"
แทฮยองนั่งเท้าแขนลงที่ขาพลางกัดเล็บเล็กน้อยเนื่องจากความกังวลและประหม่า รวมทั้งรู้สึกผิด เขารู้สึกว่าทุกอย่างมันรวมกันไปหมดจนทำอะไรไม่ถูก
"พี่ดาห์เลียหายใจเข้านะ ฮึบบ"
"นับหนึ่ง....สอง...สาม!"
"กรี๊ดดดดดดดด" ดาห์เลียทำตามหมออย่างว่าง่าย แต่สิ่งที่ปวดหน่วงยังไม่สามารถหลุดออกได้เลย
"ปากมดลูกเปิดกว้างแล้วครับ คาดว่าเบ่งอีกไม่กี่ครั้งเด็กจะออกมา"
"ฮ...ค่ะหมอ"
"สู้ๆพี่ดาห์เลีย เดซี่อยู่ตรงนี้แล้วนะ เรามาเบ่งไปพร้อมกันนะ"
"อือ.. "
"นับนะครับ หนึ่ง.. สอง.. สาม"
"อื๊ออออออ"
ดาห์เลียกัดฟันเบ่งลูกอย่างลำบาก เหงื่อไหลท่วมกายาจนทั่ว ใบหน้าสวยชื้นเล็กน้อย สมองเริ่มไม่ทำการประมวลผลอะไรแล้ว เพราะความเจ็บปวดอย่างหาที่สุดไม่ได้มันวิ่งตีตรวนกัน หูแว่วเสียงหมอให้สัญญาณก็ส่งเสียงกรีดร้องทรมานออกไปอยู่ชั่วครู่
"แออออ....แงงง"
"พี่ดาห์เลีย!"
".....ฮะ...ว่าไง?"
"เด็กเป็นผู้ชายนะครับ คุณแม่จะลองอุ้มมั้ย?"
"ค่ะ..."
เพียงแค่เสียงเด็กร้องแว่วเข้ามาในโสตประสาทการรับรู้ บ่อน้ำตาที่กักเก็บเอาไว้พังครืนลงมา เมื่อนายแพทย์ส่งลูกน้อยให้เข้าสู่อ้อมอกของคนเป็นแม่ ดาห์เลียมองเดซี่ก่อนที่จะหันกลับมาสนใจเจ้าตัวน้อยที่นอนร้องไห้โวยวาย มือเล็กสัมผัสที่ผ้าอ้อมเบาๆบริเวณศีรษะของลูก ปากสวยโน้มลงไปจุมพิตเด็กน้อยคนนี้อย่างเชื่องช้าและใส่ใจทุกการกระทำำ เมื่อได้รับสัมผัสจากคนเป็นแม่เด็กชายเลิกดิ้นเลิกถีบและกลืนเสียงร้องไห้ลงไป ทั้งหมอและพยาบาลต่างภูมิใจที่เห็นเด็กคนนี้ เดซี่เองก็โน้มไปกอดพี่สาวแผ่วเบาเพื่อมอบความรักให้
หลังจากที่พยาบาลจัดการช่วยเช็ดตัวอาบน้ำให้กับเด็กชายตัวน้อยของดาห์เลีย ก็อุ้มเจ้าตัวเล็กไปใส่ไว้ในเปลเด็กพลางเข็นรถนั้นให้ไปอยู่ที่จุดรวมเหมือนเด็กๆแต่ละคน เพื่อที่จะได้ทำการเคลื่อนย้ายดาห์เลียไปที่ห้องพักฟื้นเป็นลำดับต่อไป
"ที่รัก.."
"แทฮยองเราได้ลูกชาย"
"ครับ แทรู้แล้ว ขอ.. ฮึก... ขอโทษที่มาช้า ขอโทษที่ไม่ได้เข้าไปครับ" แทฮยองพูดทั้งน้ำตาเมื่อเห็นหนเาภรรยาสาว
"ไม่เป็นไร แต่เดี๋ยวเราไปคุยที่ห้องพักกันก่อนนะ ให้คุณหมอพาไป"
"ครับ"
แทฮยองผละออกมา พลางเดินตามบุรุษพยาบาลที่เข็นรถเข็นนำไปก่อนแล้ว จีมินและเดซี่เดินตามแทฮยองไปด้วย แรงตบที่บ่าของจีมินที่ส่งให้แทฮยองนั้นสร้างกำลังใจให้เขาอย่างมาก
"อย่าร้องดิมึง เป็นพ่อคนแล้วนะ"
"กูดีใจนี่หว่า แต่กูก็รู้สึกผิด"
"ไม่เป็นไรเลยพี่แท คนนี้มาไม่ได้ งั้นก็เอาไว้มาคนที่สองดิ"
"เดซี่.."
"ก็จริงอะ ลูกสาวต้องมาแล้ว"
"รอสักปีละกันนะ"
"ดีลลล~"
จีมินส่ายหัวให้กับเดซี่อย่างปวดหัว เด็กคนนั้นพาแทฮยองเดินนำไปจนถึงห้องที่ดาห์เลียใช้พักฟื้นแล้ว แต่เขาเลือกเปลี่ยนเส้นทางไปอีกทางแทน
ก๊อก ก๊อก
"คุณแม่คะได้เวลาให้นมแล้วนะคะ"
พยาบาลเข็นรถเด็กชายมาจอดที่ข้างๆเตียง พลางอุ้มกายเล็กขึ้นมา แทฮยองรีบขยับเข้ามาช่วยดาห์เลียประคองลูกชายเข้าอกอย่างระมัดระวง ใบหน้าของแทฮยองตอนนี้กำลังมีความสุขมาก เขายิ้มกว้างจนดาห์เลียเองก็ยิ้มตามไปด้วย สัมผัสอุ่นๆประทับลงที่หน้าผากสวย แทฮยองแสดงความรักและเทิดทูนภรรยาในแบบของเขา ก่อนจะเลื่อนลงมากดจมูกลงบนผ้าอ้อมแผ่วเบาที่ศีรษะของลูกชาย
"อืออ... อึ... อืออ"
เสียงตอบรับจากเด็กเล็กทำให้คนเป็นพ่อถึงกับร้องไห้ แทฮยองทำตัวไม่ถูกเมื่อลูกชายส่งเสียงทักทายเขา
"คุณพ่อใจเย็นๆ"
"เธออออ เค้าอยากเป็นคนให้นมลูก เค้าอยากอุ้มลูกบ้าง"
"จะบ้าหรอ รอให้ลูกกินนมให้เสร็จก่อน"
"เค้ากลัวลูกรักเธอมากกว่าเค้า"
"อย่ามาขี้น้อยใจนะ ลูกพึ่งจะคลอด ลูกหิวเข้าใจลูกหน่อยสิแท"
"ครับ" แทฮยองคอตกไปครู่นึงแต่ก็แหงนกลับมาพูดต่อ "แต่ถ้าลูกอิ่มแล้วต้องให้เค้าอุ้มนะ"
"รู้แล้วหน่าาา"
"พี่แทโวยวายอะไรเข้าไปถึงห้องน้ำเลย"
"โวยวายอยากอุ้มลูกน่ะสิ อ่าว... แล้วจีมินไปไหน? "
"ไม่รู้อะ ก่อนเข้ามาในห้องหันไปก็ไม่เจอใครแล้ว"
"คงไปหาอะไรกินมั้ง" แทฮยองตอบ
"คงงั้นแหละ"
"พี่แทตั้งชื่อลูกหรือยัง? "
"ยังไม่ได้ตั้ง....เอาจริงๆยังไม่ได้คิดเลย"
"ได้ไงเนี่ย!"
"เธออย่าดุ ก็เค้าไม่ค่อยได้นอนคิดนี่"
"เค้าคิดไว้แล้วแหละ"
"จริงหรอ?"
"ชื่ออะไรหรอพี่ดาห์เลีย"
"อลาโน่หรือน้องอลัน นั่นแหละ"
"น่ารัก"
"ชอบชื่อมั้ยครับน้องอลัน?"
"อึ... อือออ.. อึ"
"ลูกชอบด้วยเธอ เธอเก่งที่สุดเลยยย~"
"พี่โอเค ไม่ต้องเป็นห่วง"
(เดกลัวว่าพี่จะเหงานี่)
"ดูแลดาห์เลียเถอะ เดี๋ยวพี่ทำงานเสร็จจะไปหานะครับ"
(ค้าบบบบ)
"รักนะ"
(......)
"เดซี่?"
(ว.. ว่าๆๆ)
"เอ่อ.."
(ร... รักเหมือนกัน แค่ตกใจจู่ๆก็พูดขึ้นมา)
"ครับ ไว้เจอกันนะ"
(อื้อ!)
จีมินวางสายแล้วกลับไปทำงานตามที่บอกกับคนรัก สาเหตุที่เขาเดินไปอีกเส้นทางหนึ่งก็เพราะรู้สึกอยากให้ครอบครัวได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน รวมไปถึงอบากให้เดซี่ดูแลพี่สาวของตัวเองให้เต็มที่ด้วย
ยอมรับว่าระหว่างเขากับเดซี่มันค่อนข้างเปราะบาง ไม่แปลกใจที่คนน้องจะรู้สึกแปลกๆในตอนที่เขาบอกว่ารักผ่านทางโทรศัพท์ เขาเลือกให้ความสัมพันธ์มันถูกเว้นระยะแบบนี้ เพื่อที่มันจะกลับมาดีขึ้นเหมือนเดิม
จีมินหวังว่ามันจะต้องพัฒนาไปในทางที่ดีกว่าเดิมอีกเป็นแน่
>>>คอมเม้นท์และให้กำลังใจไรท์กันเยอะๆนะคะ<<<
อย่าลืมมาเล่นแท็กใน Twitter กันนะ #ฟิคต่างรักHMสามารถติดต่อไรท์ส่วนตัวได้เลยนะคะ มาหวีดมาคุยกันนะ
ช่องทางติดต่อไรท์
Twitter : @Ppentara_twt
ความคิดเห็น