คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 13
"แน่ใจหรอคะ?"
เซเชลล์พนักหน้าให้กับเจ้าของห้องที่ตอนนี้เดินถือหลอดยาแบบครีมสำหรับนวดคลายเส้นมาหา เธอเอ่ยบอกแบบนั้นเพราะความเกรงใจ เนื่องจากไม่อยากให้เขามาก้มต่ำให้ทั้งๆที่ตนเด็กกว่า มือเล็กคว้าหลอดยานั้นไว้ แล้วเปิดฝาบีบเนื้อครีมออกมา พลางถูๆทาๆกดๆนวดๆที่บริเวณข้อเท้าของตัวเอง
หญิงสาวแอบเซ็งเล็กน้อยที่ตัวเองกลายเป็นคนขาเดี้ยงแบบนี้เพราะอยากไปที่คลับบ่อยๆ ยังดีที่โฮซอกเสนอให้ขอใบรับรองแพทย์เอาไว้ สำหรับเอาไปยื่นให้อาจารย์ประจำวิชาที่ขาดไป เพราะมีตัวนึงที่เธอไม่ได้เข้าควิซ
"แล้วค่ารักษานี่ หนูคืนทีหลังได้มั้ย?"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
"ได้ไง โรงพยาบาลเอกชนด้วยนะที่พี่พาไปอะ มันแพง"
"ก็....หนูมีประกันไงคะ นักเรียนที่สมัครชมรมมีประกันอุบัติเหตุ"
"จริงหรอ?"
"ค่ะ นี่หนูไม่ได้อ่านตอนกรอกรายละเอียดล่ะสิ"
"ก็วันนั้นอยู่นานไม่ได้นี่ พี่จีมินมั้งคนรับสมัคร"
"ฮ่าๆ พลาดข้อมูลสำคัญเลย" เขายกยิ้มให้
"แล้วมีใครได้ใช้บ้างเนี่ย"
"ไม่ค่ะ น่าจะหนูคนแรกเลย"
"โหห รู้สึกถึงความขี้ซุ่มซ่ามของตัวเองเลยอะ"
"อย่าไปคิดแบบนั้นสิ"
"พรุ่งนี้พี่โฮซอกต้องไปทำงานนะ ไม่ต้องอยู่เฝ้าหรอก"
"ไม่เห็นต้องเกรงใจเลย พี่เองก็อยากพักผ่อนจากงานบ้างนะ"
"ได้ไง จะเอาเงินที่ไหนมาเลี้ยงหนูอะ"
"คะ?"
"หมายถึง...หนูกินเยอะนะ ต้องอยู่กะพี่อีกระยะนึง พี่ไม่มีเงินเดือนหนูจะเอาที่ไหนกินอะ"
"เงินเดือน... ฮ่าๆ โอเคๆถ้าว่าอย่างนั้นพรุ่งนี้พี่เข้างานก็ได้ แต่คงกลับเร็ว เพราะคลาสรอบบ่ายพี่ไม่มีสอน"
"ทำไมอะ?"
"ก็นักเรียนของพี่ขาเจ็บพี่ก็ต้องรีบกลับมาดูแลสิคะ"
"เออจริงด้วย หนูเรียนกะพี่นี่หว่า..ลืมไปเลยอะ"
"แล้วพรุ่.... "
กริ้งงงงงงงงงงงงงงงงง~
"รับสายก่อนก็ได้ค่ะ"
เขาเอ่ยบอกน้องด้วยน้ำเสียงสบายๆพลางเดินออกไปจากบริเวณที่จะได้ยินเสียงสนทนา เซเชลล์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะเห็นว่าหมายเลขที่ติดต่อมาคือน้องชายของตนเอง ไม่นานก็ตัดสินใจกดรับสายสำคัญสายนั้น
(พี่เซลล์!)
"โวยวายทำไม?"
(พี่หายไปไหนมาครับ? ผมโทรหาพี่อยู่ตั้งนานพี่ก็ไม่รับสายผมเลย)
"รับสายแก พี่ก็โดนพ่อจับได้ดิ"
(แต่รอบนี้พี่รับ)
"งั้นวางก็ได้"
(ใจเย็นๆก่อน คือผมจะโทรมาบอกเรื่องสำคัญ)
"เรื่องอะไร?"
(คุณย่าจะมาที่บ้านของเรา คุณแม่บอกว่าให้ผมติดต่อพี่ให้ได้ เพราะท่านไม่อยากให้คุณย่าดุคุณพ่อที่ทำให้พี่หายไปจากบ้านครับ)
"แล้วพี่จำเป็นต้องกลับมั้ยอะ? เขาทำร้ายจิตใจพี่นะ แกรักพี่จริงๆมั้ยจีซอง"
(อย่าพึ่งโมโหสิ ผมยังพูดไม่จบเลย)
"ว่ามา"
(คือผมไม่ได้จะขอให้พี่กลับมาแต่ผมจะบอกว่า พี่ไปแอบเจอคุณย่าแบบส่วนตัวข้างนอกดีมั้ยครับ?)
"เจอข้างนอก?"
(เดี๋ยวผมจะแอบโทรหาพี่เซลล์ให้คุณย่าได้พูดกับพี่ แล้วเราไปเจอกันที่อื่นนะครับ ที่ที่ไม่ใช่บ้านหลังนี้ พี่เซลล์โอเคใช่มั้ย?)
"ย่ามาเมื่อไหร่?"
(พรุ่งนี้ครับ วันนี้คุณพ่อส่งคนที่บ้านให้ขับรถไปรับอยู่)
"ทำไมเขาไม่ไปเอง?"
(คุณพ่อกับคุณแม่ไปสิงคโปร์ตั้งแต่สองวันก่อนแล้วครับ เห็นว่าจะรีบกลับมาก่อนคุณย่าถึงบ้าน)
"ไปทำงานหรอ?"
(ไม่ครับ แม่บอกว่าคิดถึงเพื่อนสนิทสมัยมัธยมเลยชวนกันไปเที่ยวที่นั่น)
"เหอะ เชื่อเขาเลย แล้วนี่จีซองอยู่กับใคร?"
(เอ่อ...ผมอยู่กับพี่เจโน่)
"ทำไมถึงอยู่กับเจโน่ล่ะ?"
(อาเจตก็ไปครับ เลยบอกว่าให้พี่เจโน่มาอยู่เป็นเพื่อนผม อาเจตบอกว่าเผื่อพี่กลับมาจะได้เจอกัน)
"แพลนแต่งงานยังไม่ล่มอีกหรอ?"
(พี่เซลล์ครับ.....)
"เออๆ ไม่พูดละ ถ้าย่ามาถึงแกก็โทรมาแล้วกัน"
(พี่เซลล์สบายดีมั้ย? กินข้าวอิ่มทุกมื้อหรือเปล่าครับ? อย่าสูบบุหรี่เยอะนะครับ มันไม่ดี ผมมีพี่สาวคนเดียวนะรู้มั้ย?)
"อือ....สบายดี กินดีอยู่ดีไม่ต้องห่วง แกเองก็ดูแลตัวเองดีๆนะจีซอง พี่ขอโทษที่ไม่ได้อยู่ดูแลแกเหมือนที่ควรจะเป็น"
(ไม่เป็นไรเลยครับ จีซองเข้าใจ พี่เซลล์ไม่ต้องรู้สึกผิดนะ อีกอย่างผมดูแลตัวเองได้แล้วหน่า~)
"โอเคๆ ไว้คุยกันอีกทีนะ"
(ครับ คิดถึงพี่เซลล์ม๊ากกกก)
"อือ เหมือนกัน"
ปลายสายรอให้คนเป็นพี่กดวางสายก่อน ใบหน้าของเซเชลล์แอบเศร้าเล็กน้อย จีซองเป็นห่วงเธอเหมือนเดิมเสมอ น้องยังคงอ่อนโยนกับพี่สาวตลอด ต่างจากเธอมาก บางครั้งก็รู้สึกผิดที่เผลอตัวพุฃูดจาไม่ดีใส่คนเป็นน้อง แต่จีซองไม่เคยโกรธเลย หนำซ้ำยังสอนเธอแทนที่เธอจะต้องสอนเขาซะอีก
"นอนได้แล้วนะ"
"เมื่อกี้พี่จะพูดว่าอะไร ก่อนที่จะมีคนโทรมา?"
"อ๋อ จะถามว่าอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยน่ะ"
"ตอนนี้ยังนึกไม่ออกเลย เดี๋ยวบอกอีกที"
"ค่ะ งั้นเดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนนะคะ"
"อื้อ!"
Hoseok Part
ผมเลือกชุดที่จะใส่ในคืนนี้ออกมาจากตู้เสื้อผ้า พร้อมกับหยิบผ้าขนหนูสีเข้มเข้าห้องน้ำไปด้วย ถึงจะออกมาให้ไกลยังไงก็ได้ยินสิ่งที่เซเชลล์พูดถึงอยู่ดี คนน้องคงไม่ได้ระวังทำให้ตอนพูดถากถางบุคคลที่สามในตอนคุยโทรศัพท์นั้นดังมา
ผมแค่รู้สึกสงสารเด็กผู้หญิงคนนี้ เธอยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยด้วยซ้ำแต่ต้องมาตกเป็นเครื่องมือหากินของพ่อแม่ การที่เธอต้องแต่งงานเพื่อรักษาฐานะครอบครัว ผมว่าไม่ใช่เรื่องที่ใครๆน่าจะเห็นด้วยเท่าไหร่ คนเราควรมีสิทธิ์ได้เลือกคนรักด้วยตัวเองสิ ไม่ได้โลกสวยหรืออะไรนะ แต่เราจะทนอยู่กับสิ่งที่เราไม่ได้ชอบไปนานๆได้หรอ? ถามง่ายๆเลย เปรียบเทียบง่ายๆก็เลือกคณะในการเข้ามหาวิทยาลัยก็ได้เผื่อจะนึกภาพให้ออก
ผมไม่อยากให้เซเชลล์ต้องเครียดเลย อยากให้เธอใช้ชีวิตสบายๆและมีความสุขให้เหมาะกับวัยของเธอไปก่อน ถ้าคนที่บ้านไม่สามารถทำให้เธอได้ ผมก็ขอเป็นคนนึงที่จะไม่ใจร้ายใส่เธอ
ผมไม่ได้ทำเพื่อหวังผลอะไรเลยนะ ที่ผมบอกเซลล์อ้อมๆว่าชอบ นั่นก็พูดออกมาจริงๆ แต่พอเห็นว่าน้องดูจะลืมๆไปแล้วเหมือนเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น ผมก็ไม่ได้ถือสาอะไร เพราะขอแค่เซเชลล์มีความสุข อยู่กับผมแล้วน้องมีรอยยิ้ม ผมก็ดีใจแล้ว...........
End Hoseok Part
"หลานสาวฉันไปไหน!"
"คุณแม่ใจเย็นๆก่อนนะคะ พึ่งมาถึงเหนื่อยๆ"
"เธอไม่ต้องมาเอาใจฉัน ฉันถามว่าหลานสาวฉันไปไหน!"
"คุณย่าครับ ใจเย็นๆก่อนนะครับ"
"จีซองมานั่งข้างๆย่าแล้วฟังอยู่เงียบๆนะ"
คุณหญิงน้ำผึ้งเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ด้วยท่าทางเอาเรื่อง หลังจากที่ท่านได้รู้เรื่องราวภายในบ้านก็แทบจะไม่อยากพูดกับลูกชายตัวดีของท่านแม่แต่น้อย และแน่นอนว่าภรรยาของเขาต้องออกมารับหน้าก่อนเสมอ ตามด้วยลูกชายคนเล็กของบ้านที่ทั้งสองผัวเมียจะรู้ดีว่าคุณหญิงน้ำผึ้งจะต้องยอมอ่อนให้เสมอ
"หลานแม่ไม่อยู่"
"แกไปพูดอะไรใส่เซเชลล์"
"ผมจะไปพูดอะไรใส่หลานรักของแม่ได้ล่ะครับ นั่นหลานรักของคุณหญิงน้ำผึ้งเลยนะ"
"อย่ามากวนประสาทแม่นะ ไอโก้คนขับรถของแกนั่น ฉันควักเงินให้มันก็เล่าให้ฉันฟังหมดแล้ว"
คุณผู้ชายของบ้านหันขวับไปยังบุคคลที่ถูกเอ่ยถึง
"ถ้าฉันรู้ว่าแกขู่จะไล่มันออกหรือทำร้ายร่างกายมัน บริษัทที่แกกำลังประคับประคองอยู่ได้ล้มจริงๆแน่" คุณหญิงน้ำผึ้งรู้นิสัยของลูกชายตัวเองดี และคำขู่นี้ใช้ได้ผลเสียด้วย
"ผมจะไปรู้ได้ยังไงว่าหลานแม่ไปไหน"
"จริงค่ะคุณแม่ วันนั้นเราคุยกัน มีปากเสียงนิดหน่อย ลูกเซลล์ก็เลยงอนน่ะค่ะ"
"นิดหน่อยงั้นหรอ?"
"ใช่ค่ะ อีกไม่กี่วันแกก็กลับมาค่ะ"
"งั้นฉันถามอะไรเธอหน่อยรัญญา"
"ถามอะไรหรอคะคุณแม่?"
"ถ้าเธอต้องลาออกจากมหาวิทยาลัย เพื่อมาแต่งงานช่วยธุรกิจที่พ่อเฮงซวยของมันทำให้ล้มไม่เป็นท่า เธอจะอยากกลับมาที่บ้านหลังนี้อยู่อีกมั้ย!"
"แหม....คุณแม่คะ"
"แล้วทำไมมันถึงไม่ดี แม่บอกผมหน่อย มันไม่ใช่ลูกผมหรอ? มันเกิดมาแล้วมีทุกวันนี้ก็เพราะผมทำให้มันเกิดมามั้ย? กะอีแค่แต่งงานกับผู้ชายรวยๆเพื่อช่วยเหลือพ่อแม่ มันถึงขั้นจะเป็นจะตายขนาดนั้นเลยหรือไง? สบายจะตายมีผู้ชายมารอแต่งโดยที่ไม่ต้องไปหาเอง"
"จริงสินะ เธอสองคนเป็นพ่อแม่ของหลานฉันนี่"
"การที่เราให้เซลล์ไปแต่งงานกับเจโน่ ก็เพื่อทดแทนบุญคุณไงคะคุณแม่"
คุณหญิงน้ำผึ้งแย้มยิ้มออกมา ก่อนจะลูบหัวจีซองที่นั่งอยู่ข้างๆท่ามกลางสายตาสงสัยของคนทั้งบ้าน ก่อนจะเริ่มขยับปากพูดอีกครั้ง
"หึ....นี่หรอความคิดพวกเธอ ฉันไม่เคยนึกเลยนะว่าจะได้ยินคำพูดพวกนี้ออกมาจากปาก ลูกชายฉัน ฉันก็เลี้ยงมาดีนะ แต่สงสัยจังว่าทำไมนิสัยชั่วๆแบบนี้ไปได้มาจากที่ไหน ส่วนเธอรัญญาฉันไม่ได้เลี้ยงเธอมา ฉันก็เลยไม่รู้ว่าเธอโตมายังไง แต่ฉันจะบอกพวกเธอทั้งสองคนไว้ตรงนี้เลยนะ จะไม่มีการแต่งงานระหว่างเซเชลล์และเจโน่เกิดขึ้นเด็ดขาด บริษัทของพวกเธอ พวกเธอก็ดูแลเอง"
"แม่/คุณแม่คะ!! "
"จิตใจพวกเธอมันต่ำเกินกว่าจะเป็นคน อรัญญาเธอเองก็ผู้หญิง แต่เธอไม่เข้าใจหัวอกของลูกเลยซักนิด ไม่มีความเป็นแม่แม้แต่น้อย ส่วนแก ถ้าไม่พร้อมที่จะมีลูกฉันจะดูแลหลานๆเอง"
"คุณแม่จะพาจีซองไปไหนคะ รัญญาไม่ให้ลูกไป"
คนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่รีบวิ่งมาจับข้อมือหญิงอาวุโสที่กำลังกุมมือลูกชายคนเล็กของบ้านเดินออกไป
"ปล่อยฉัน แล้วก็อย่าจับจีซอง หลานของฉันเขาบริสุทธิ์เกินกว่าคนในตมแบบพวกแกจะแตะต้อง"
"ไม่ได้นะคะ คุณแม่พาจีซองไปไม่ได้"
"ปล่อยลูกเถอะรัญญา ไม่สงสารจีซองมันหน่อยหรอที่มีพ่อแม่แบบพวกแก คนนึงก็เสเพลดีแต่พูด ส่วนเธอสนใจลูกตอนนี้มันสายไปหรือเปล่า? อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าพวกแกปล่อยให้จีซองอยู่บ้านคนเดียวเพราะพวกแกหนีไปเที่ยวกันสองคน" คำพูดนั้นทำเอารัญญาชะงัก คุณหญิงน้ำผึ้งหันไปบอกคนขับรถข้างๆ "ไอโก้ พาฉันไปจากที่นี่"
"ครับ!"
คนขับรถรีบจ้ำอ้าวไปเปิดประตูรถให้กับคุณหญิงน้ำผึ้งและคุณชายน้อยของบ้าน เขารีบเคลื่อนรถอแกจากสถานที่แห่งนี้ตามบัญชา
"คุณย่า"
"ไม่ต้องร้องลูก ย่ามารับจีซองแล้วนะ"
"ฮือออ"
จีซองที่กลั้นเสียงสะอื้นมาตั้งนานซุกเข้าไปกอดหญิงชราอย่างเสียใจ เขารู้ดีว่ามันจะต้องมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น แต่ต่อให้เตรียมใจยังไงมันก็ไม่เพียงพออยู่ดีเพราะความเจ็บปวดในใจมันมีเยอะยิ่งกว่า
"เดี๋ยวเราไปหาพี่เซลล์กันนะ"
"ครับ... "
"คุณหญิงจะให้ผมไปส่งที่ไหนดีครับ?"
"ไปที่บ้านอนันตาก่อน แกก็คอยอยู่ขับรถให้ฉันนี่แหละ"
"ได้ครับ"
เนื่องจากรู้ดีว่าคนที่ติดต่อเซเชลล์ได้คือจีซอง แต่หลานคนเล็กในตอนนี้กำลังขวัญเสีย คุณหญิงน้ำผึ้งจึงเลือกไปที่บ้านอีกหลังของตนในกรุงเทพ
คุณหญิงน้ำผึ้งเธอเป็นสาวหม้าย สามีทิ้งสมบัติเอาไว้ให้ก่อนตายทำให้ไม่เดือดร้อนเรื่องเงินทอง อาจเป็นเพราะว่าเธอเลือกไปอยู่ต่างจังหวัดทำให้ไม่ต้องใช้จ่ายเยอะเท่าในเมืองนัก
"คุณย่าครับ.."
"ครับ"
"จีซองโทรหาพี่เซลล์ให้นะ"
"สบายใจแล้วใช่มั้ย?"
"โอเคขึ้นแล้วครับ"
"ถ้าจีซองว่าอย่างนั้นก็ตามนั้นเลยครับ"
จีซองกดโทรหาพี่สาว สายเรียกเข้าดังไม่ถึงสองครั้ง เซเชลล์ก็รับสายทันที
(ฮัลโหล)
"เซเชลล์ลูก"
(คุณย่า..มาแล้วหรอคะ?)
"ใช่แล้วลูก ย่ามาแล้ว ตอนนี้หนูอยู่ไหน? "
(พักอยู่กับพี่ที่รู้จักค่ะ คุณย่าล่ะคะ?)
"ย่ากับจีซองกำลังไปบ้านอนันตา"
(งั้นตอนเย็นหนูไปหาย่านะคะ)
"ได้สิ เดี๋ยวย่าจะทำของโปรดเซลล์ไว้ด้วย"
(เจอกันตอนเย็นนะคะ)
"โอเค"
"พี่เซลล์เอาเสื้อผ้ามาเผื่อด้วยนะ คุณย่าอยากนอนกอดพี่ด้วย"
(โอเคๆ พี่วางก่อนนะจีซองตอนเย็นเจอกัน)
"ครับ"
สิ้นสุดบทสนทนา เซเชลล์รีบกดเข้าหน้าแอพสีเขียวแล้วเข้าแชทที่ปักหมุดไว้ด้านบนสุด
[เซลล์ : พี่โฮกกกกก]
[Hoseok: ขา?]
นิ้วสวยสะดุดกึกเมื่อเห็นคนตรงข้ามส่งแชทมาแบบนั้น แต่เธอก็เลือกที่จะปล่อยเบลอและแกล้งไม่สนใจข้อความนั้น
[เซลล์: วันนี้พาเซลล์ไปกินข้าวข้างนอกได้มั้ย?]
[Hoseok: อยากไปที่ไหนคะ?]
[เซลล์ : เดี๋ยวเซลล์บอกทางเอง]
[เซลล์: เลิกงานแล้วก็มารับเซลล์เลยนะ]
[เซลล์: เจอกันง้าบบบบ]
[Hoseok: okค่ะ]
เซเชลส์ยกยิ้มทันทีที่รู้ว่าเย็นนี้จะได้เจอหน้าคุณย่าและน้องชาย คนตัวเล็กนอนยิ้มสบายใจอยู่บนเตียงรอคอยเวลาโฮซอกเลิกงานในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า
>>คุยกะไรท์
ทุกคนว่าคุณย่าจะดุมั้ยคะ?
>>>คอมเม้นท์และให้กำลังใจไรท์กันเยอะๆนะคะ<<<
อย่าลืมมาเล่นแท็กใน Twitter กันนะ #ฟิคต่างรักHMสามารถติดต่อไรท์ส่วนตัวได้เลยนะคะ มาหวีดมาคุยกันนะ
ช่องทางติดต่อไรท์
Twitter : @Ppentara_twt
ความคิดเห็น