คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 12
'ขอโทษที่ไปแบบไม่ได้บอก แต่เดี๋ยวกลับมานะ'
"ไปไหนของเขา?"
มือเล็กคว้าโทรศัพท์มาเปิดดูภายในแชท บทสนทนาที่เคยคุยยังคงอยู่ แต่หญิงสาวไม่สามารถส่งข้อความกลับไปได้ รูปโปรไฟล์ที่เคนมีรูปหน้าของจีมิน ตอนนี้กลับกลายเป็นรูปว่างเปล่าที่มีเพียงสีขาวบางๆลากเป็นรูปตัวคนเท่านั้น
"พี่โกรธเดซี่ขนาดนี้เลยหรอ?"
หยาดน้ำตาสีใสเอ่อล้นขึ้นมาที่รอบดวงตา เพียงแค่สะอื้นเล็กน้อย บ่อน้ำเล็กๆนั่นก็พร้อมพังครืนลงมา
เดซี่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนคนไม่มีสติ ในใจว้าวุ่น ความคิดในหัวตีกันวนไปวนมา ในใจเพียงคิดแต่ว่า เมื่อคืนเราจบกันไม่ดีหรือยังไง ทำไมเช้ามาถึงต้องมานั่งเสียใจมากมายขนาดนี้
"เป็นยังไงบ้างคะ? รู้สึกเจ็บที่ข้อเท้าอยู่หรือเปล่า?"
"ไม่เลยยย พี่โฮซอกไม่ไปทำงานจริงๆหรอ?"
เซเชลล์เอ่ยถามคนพี่ที่เดินยกชามขนาดกลางๆเข้ามาในห้องนอน กลิ่นหอมฉุยของอาหารลอยเข้ามาแตะเข้ากับโสตประสาทการรับกลิ่นทันที หญิงสาวเผลอขยับปลายจมูกฟุดฟิดอย่างน่าเอ็นดู โฮซอกนั่งที่ปลายเตียงพลางตักข้าวต้มทรงเครื่องมาเป่าเบาๆ
"พี่โฮซอกทำเองหรือซื้อมา?"
"ทำเองค่ะ"
"หูยยยย แบบนี้ต้องกินให้หมดซะแล้ว"
"แต่พี่กลัวไม่ถูกปากน้องเซลล์จังเลยค่ะ"
"ไหนลอง อ้ามมมม~"
ปากเล็กงับช้อนในมือโฮซอกเข้าปาก พลางลิ้มรสอาหารเช้าที่เจ้าของห้องทำให้ เพียงแค่สัมผัสกับความอร่อยนั้น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มก็ส่องประกาย
"เป็นยังไงคะ?"
"อร่อยม๊ากกก เอามานี่เลยๆๆ"
"ระวังร้อนนะคะ"
"ไม่ปล่อยให้หกแน่นอน เสียดายแย่เลย"
"ขนาดนั้นเชียว"
"ขนาดนั้นเลยแหละ"
"แล้วนี่ไปคุยอะไรกับเดซี่ไว้หรอ จีมินโทรมาว่าจะเอาของมาให้"
"อ๋อ เดซี่บอกว่าจะให้ชุดที่ไม่ค่อยใส่"
"แล้วทำไมไม่บอกพี่คะ จะได้พาไปซื้อ"
"ไม่เอาอะ ไม่อยากรบกวนเลย แค่มาอยู่ห้องก็เกรงใจจะแย่"
"พี่ขอให้อยู่เองนี่คะ"
"ยังไงก็เกรงใจอยู่ดี"
ดิ๊งด่องงงงง~
เสียงกดออดหน้าห้องเบนความสนใจของโฮซอกไปยังข้างนอกแทน ร่างสูงลุกขึ้นไปส่องดูที่ตาแมวว่าใช่เพื่อนร่วมงานที่นัดกันเอาไว้หรือเปล่า ในระหว่างที่เซเชลล์นั่งตักข้าวต้มแสนอร่อยเข้าปากคำแล้วคำเล่า
"ไงมึง"
"ห้องน้ำว่างปะ?"
"ว่าง จะเข้าหรอ?"
"เออ"
"ไปดิ" เขาหลบทางให้กับจีมิน แล้วปิดประตูล็อคเพื่อความปลอดภัย
เพื่อนรุ่นน้องรีบวางถุงกระดาษสองใบใหญ่ๆไว้บนโต๊ะรับรอง ก่อนจะจ้ำอ้าวเข้าห้องน้ำไป
"น่าจะเป็นเสื้อผ้าที่เดซี่เอามาให้"
"จริงหรอ!"
"นั่งกินดีๆค่ะ เดี๋ยวพี่เอาไปวางบนที่นอนให้"
"งืออออ...."
แกรกกก จ๋อม....!!
"เฮ้ยย เชี่ย!!"
เสียงของจีมินร้องโวยวายต่อจากเสียงบางอย่างที่เหมือนจะตกลงไปในน้ำ
"มีอะไรวะจีมิน?"
"พื้นมันลื่นอะพี่ โทรศัพท์ผมตกส้วมเลย ดีนะกดลงไปก่อนแล้ว"
"แล้วมึงเอาโทรศัพท์ออกมาเล่นทำไมวะ ตอนเข้าห้องน้ำ"
"คือเมื่อเช้าไลน์ผมมีปัญหาอะ พอจะแก้มันซะหน่อยสรุปตกส้วมพัง"
"แล้วเอาไงอะ ตกน้ำนี่หนทางกลับมาเหมือนเดิมยากชิบหายเลย"
"คงต้องไปร้านซ่อมก่อนว่ะ ไม่ก็ซื้อใหม่เลย"
"รวยก็งี้"
"รวยก็แย่ละ เบิกเงินเดือนล่วงหน้าสองเดือนหน่อยค้าบพี่ชาย"
"กูว่าแล้ว" โฮซอกส่ายหัวเบาๆ "เดี๋ยวกูโอนไปให้แล้วกัน"
"ขอบคุณครับพี่"
"เออ ขอบใจมากที่อุตส่าห์ถ่อมาถึงนี่เพื่อเอาเสื้อผ้ามาให้เซลล์"
"ไหนน้องเซลล์อะ?"
"นั่งกินข้าวอยู่ในห้องนอน อ่าวเฮ้ย..จะไปไหน!"
โฮซอกรีบเดินตามจีมินไปยังห้องนอน เมื่อไอรุ่นน้องตัวดีเดินเข้าไปหาสาวน้อยขากะเผลก
"สวัสดีค่ะ"
"พี่เอาชุดมาให้นะ ถ้าชุดไหนใส่ไม่ได้ก็บอกเดซี่ รายนั้นเสื้อผ้าเยอะกว่าชุดที่พี่ใส่ทุกวันอีก"
"ขอบคุณพี่จีมินมากๆเลยน้า...มาถึงนี่เลย ลำบากแย่"
"ไม่เลย แต่โทรศัพท์เจ๊งเนี่ย พี่รีบไปซ่อมก่อนดีกว่า"
"โอเคค่า บ๊ายบายยย"
"ไปแล้วพี่"
"อืม กูโอนไปแล้วนะ"
"ครับ"
จีมินเดินออกจากห้องไปแล้ว ตอนนี้โฮซอกกลับมาหาคนตัวเล็กบนที่นอน ในชามเหลือเพียงแต่ความว่างเปล่า สงสัยว่าข้าวต้มฝีมือโฮซอกจะถูกใจเซเชลล์จริงๆอย่างที่เจ้าตัวว่าไว้
"อร่อยมั้ยคะ?"
"อร่อยสิ ไม่งั้นไม่กินเกลี้ยงขนาดนี้หรอก!"
"เก่งจังเลยค่ะ"
"ชมเหมือนเป็นเด็กเลยอะ...งง"
คนถูกชมบ่นอุบอิบ พลางเม้มปากแน่น คนตรงหน้าหยิบกระดาษทิชชู มาซับคราบอาหารที่เลอะอยู่ด้านบนริมฝีปากอย่างเบามือ
''กินเลอะเทอะจังเลยนะ"
''เอ่อ......."
'' แต่ไม่เป็นไรค่ะ....พี่ชอบ"
''เคยมีใครบอกพี่หรือเปล่าคะ ว่าอย่าทำแบบนี้กับคนที่ไม่ได้ชอบ?''
''แล้วพี่เคยบอกหนูไปหรือยังคะว่าพี่ไม่ชอบหนู''
''เอ่อ...ไม่ค่ะ''
''ทีหลังก็คิดเข้าข้างตัวเองบ้างสิคะ''
"พูดจริงหรอ?"
"แล้วทำไมพี่ต้องโกหก?"
"เนี่ย...พี่อะออกไปเลย เซลล์จะลองชุดแล้ว"
"โอเคค่ะๆๆ เสร็จเมื่อไหร่ก็เรียกนะ"
"อื้อ!"
เซเชลล์ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีดันแผ่นหลังกว้างให้ออกไปจากบริเวณที่นอน ใบหน้าสวยร้อนฉ่าจนต้องรีบเอามือมาพัดๆให้คลายความร้อนลงไปบ้าง
"อะไรกันเนี่ย แค่นี้ก็ใจเต้นแล้วหรอ อ่อนด๋อยมากอีเซลล์"
หญิงสาวบ่นกับตัวเองเบาๆ สรรพนามในการเรียกตัวเองครั้งนี้ค่อนข้างรุนแรง เพราะต้องการเตือนสติของตนเอาไว้ดีๆ นั่งคิดอะไรซักพักก็เริ่มทำการรื้อชุดที่เพื่อนคนใหม่พึ่งจะมอบให้อย่างเบิกบาน
จวบจนอาทิตย์ตกดิน ภายในห้องนอนมืดสนิทมีเพียงร่างกายเล็กนอนขดตัวอยู่บนเตียง เสียงสะอื้นไห้ยังคงดังเป็นระยะ ทว่าเจ้าของเสียงนั้นหลับอยู่
จีมินแตะคีย์การ์ดที่หน้าห้องก่อนจะดันประตูเข้ามาปะทะกับความมืด สงสัยเล็กน้อยว่าแฟนสาวของเขาไม่อยู่ที่ห้องหรืออย่างไร ไฟห้องนั่งเล่นสว่างขึ้น เขานั่งบนโซฟาแล้วนำกล่องโทรศัพท์เครื่องใหม่ออกจากถุง พลางใส่ซิมและตั้งค่าโทรศัพท์เครื่องใหม่จนเสร็จสิ้น นิ้วยาวกดโทรหาโฮซอกพี่ชายคนสนิทเพื่อเอ่ยคำขอบคุณ
"ฮัลโหลพี่"
(ไงมึง ซื้อใหม่หมดไปเท่าไหร่ล่ะ?)
"ไม่แพงหรอกพี่ ผมก็ซื้อรุ่นใหม่กว่าตัวเก่าแค่รุ่นเดียว แต่พึ่งรู้ว่าพี่โอนมาเกิน"
(ไม่เกินหรอก เอาไปเหอะ ค่าส่งของ)
"โห ค่าส่งของหมื่นนึงเนี่ยนะ!"
(ไม่เอาก็โอนคืนมา)
"เอาค้าบบบ ขอบคุณมากๆเลยนะพี่"
(ตั้งใจทำงานก็พอ นี่เงินของบ้านใหญ่โอนมาให้กูเฉยๆ)
"สรุปบ้านใหญ่เขายังไงกับพี่กันแน่วะ ผมล่ะเครียด"
(กูก็ไม่รู้ว่ะ แต่เรื่องนี้ก็ไม่ต้องไปบอกใครล่ะ)
"รู้จักกันมากี่ปีแล้วพี่ ขนาดไอไคไอแทนผมยังไม่บอกเลย สบายใจได้"
(เออๆ กูรู้ว่ามึงไว้ใจได้ ไปพักผ่อนซะมึงอะ พรุ่งนี้เข้าคลับด้วยล่ะ)
"บอกตัวเองด้วยดิ"
(เป็นเจ้าของไม่จำเป็นต้องเข้าทุกวันก็ได้เปล่าว๊าา)
"ผมกับคุณก็หุ้นกันคนละ60/40ไงงง ทำไมสิทธิ์คุณเนอะกว่าผมล่ะเนี่ย"
(เพราะผมหล่อ)
"ถุยเถอะ ฮ่าๆๆ งั้นแค่นี้แหละพี่"
(เออๆ)
ปลายสายกดวางไปหลังจากจบบทสนทนายืดยาว ปกติแล้วเขากับโฮซอกมักจะคุยกันนานอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเจอหน้าหรือผ่านโทรศัพท์มือถือ เพราะต่างคนต่างมีเรื่องราวมาเล่าสู่กันฟังเสมอ
เขาเอาโทรศัพท์เครื่องเก่ามาเก็บไว้ในกล่องเครื่องใหม่ แล้วเก็บไว้ที่ลิ้นชักหน้าโต๊ะทีวี ก็ต้องตกใจกับสัมผัสเย็นชืดที่มากอดรอบเอวเขาไว้ ไหนจะเสียงสะอื้นเบาๆอีก
จีมินกลืนน้ำลายอึกหนึ่งพลางหันไปมองว่าใครมากอดเขา ตาคมเข้มสบเข้ากับร่างบางที่ตาบวมช้ำเพราะร้องไห้มาหลายชั่วโมงจนดูน่าสงสาร
"เป็นอะไรเดซี่?"
"พี่ไม่ทิ้งเดนะ"
"ห้ะ?"
"พี่อย่าทิ้งเดซี่ไปนะ เดรู้แล้วว่าเดดื้อมากๆ แต่พี่อย่าทิ้งเดเลย พี่จะเอาอะไรเดยอมทุกอย่างเลย"
"เดี๋ยวๆๆ อะไรกัน ทิ้งอะไรพี่งง"
"ก็พี่อะ แปะโพสอิทไว้นี่ แล้วก็บล็อกไลน์เด เดทำอะไรผิดหรอ"
"ที่ร้องไห้จนหมดสวยเพราะเรื่องนี้หรอ?"
"ใช่ พี่กลับมาหาเดแล้วใช่มั้ย?"
"เปล่า"
"ฮึ..ก..ทำไม?"
"พี่ก็ไม่เคยไปไหนนะ พี่ก็อยู่ตรงนี้กับเดซี่ตลอดอะ ไม่เคยอยากจะทิ้งเลย เราอะเพ้อเจ้ออะไร"
"เอ้า.... ก็.... ก็พี่จีมินอะ"
"เด็กน้อยเอ้ยยย พี่ไม่ได้ไปไหนเลย"
เขาดึงร่างเล็กที่กำลังทำท่าทางเงอะงะตรงหน้ามากอดไว้แน่น พลางจุมพิตเบาๆที่เส้นผมนิ่ม สัมผัสอบอุ่นนั้นโอบล้อมให้เดซี่มุดเข้าไปหาความรักจากตัวของจีมินแน่นขึ้นเช่นกัน
"เมื่อเช้าพี่ไม่อยากปลุกเราเพราะกว่าพี่จะให้เรานอนก็เกือบเช้านี่ เสื้อผ้าที่เดจะให้เซเชลล์พี่เอาไปให้แทนแล้ว แล้วพี่ก็ไม่ได้บล็อกไลน์เราด้วย คือระหว่างที่เอาเสื้อผ้าไปให้เดซี่ พี่ก็แวะเข้าห้องน้ำที่ห้องพี่โฮซอกแหละ แต่พี่จะแก้ไลน์นิดหน่อย สรุปพี่ลื่นพื้นในห้องน้ำจนทำให้โทรศัพท์ที่อยู่ในมือไปว่ายน้ำเล่นในชักโครก ยังดีที่พี่กดล้างไปแล้ว แต่ก็เออมันพังอะ เลยเบิกเงินพี่โฮซอกมาซื้อเครื่องใหม่เลย"
"พูดยาวจัง"
"ก็อธิบายให้เด็กขี้เพ้อฟังอยู่นี่ไง จะได้ไม่ร้องไห้เป็นกระต่ายตื่นตูมอีก"
"อะไรเล่า! "
"เอ้อ..พี่ซื้อเคสมาให้ด้วยนะ"
เขาขยับออกไปหยิบเคสที่ซื้อมาให้แฟนสาวออกจากถุงพลาสติก
"น่ารักจังเลย"
"พี่กะแล้วว่าเดต้องชอบ พี่ซื้อมาใส่คู่กับเดเลยนะ"
ไม่พูดเปล่าเขาหันหลังโทรศัพท์เครื่องใหม่มาให้เดซี่ได้ดู รอยยิ้มเล็กๆถูกประดับขึ้นบนใบหน้าบอบช้ำนั่น จีมินโน้มลงไปฝากรอยจูบลงบนหน้าผากสวย เขาอุ้มเดซี่ขึ้นมานั่งบนโซฟา พลางลุกไปหาอะไรให้คนน้องกิน เพราะดูจากอาการแล้ว เดซี่คงนอนร้องไห้บนเตียงไม่ลุกขึ้นมากินข้าวกินปลาแน่ๆ
ระหว่างที่รอจีมินทำอาหารง่ายๆอยู่ในครัว เคสลวดลายคล้ายๆกันได้มาอยู่ในมือของเดซี่ทั้งสองชิ้น เธอตั้งองศากล้องให้เห็นจีมินที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัวด้วย แล้วก็เคสที่อยู่ในระยะใกล้ เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นเล็กน้อยแต่ไม่ได้ทำให้จีมินละสายตามามอง
เดซี่พิมข้อความเล็กๆบนรูปภาพนั้นก่อนจะกดแชร์ลงสตอรี่พร้อมรอยยิ้ม
'วันนี้สวนเดซี่ฝนตกทั้งวันเลยล่ะ
แต่เพราะเจ้าเคสสองชิ้นนี้
พายุเหล่านั้นถูกสยบให้หายไปแล้ว' '
อย่าลืมมาเล่นแท็กใน Twitter กันนะ #ฟิคต่างรักHM
สามารถติดต่อไรท์ส่วนตัวได้เลยนะคะ มาหวีดมาคุยกันนะ
ช่องทางติดต่อไรท์
Twitter : @Ppentara_twt
ความคิดเห็น