คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 11
มือหนาค่อยๆจับข้อเท้าเล็กนั้นออกมาวางบนหมอนอิงสีเข้มที่หยิบลงมาจากโซฟาเพื่อรองรับเท้าของหญิงสาว
"หึ๊ยย ทำอะไรอะ!"
"อย่าขยับแรงสิคะ เดี๋ยวเจ็บอีกหรอก"
"ก็ตกใจนี่ จู่ๆพี่มาคุกเข่าแบบนี้"
"ปวดมากมั้ยคะ?" เขาเมินที่เซเชลล์บ่นพลางถามกลับด้วยความเป็นห่วง
"นิดหน่อย แต่พอเดินได้แหละ"
"อย่าขัดคำสั่งหมอสิ"
"ก็เดินได้จริงๆนี่หน่า เขย่งๆเอาก็อยู่ได้แล้ว"
"ให้มันระบมกว่าเดิมหรือยังไง? อยากได้อะไรก็บอกเลยค่ะ เดี๋ยวพี่ทำให้"
"ไม่เอาอะ เกรงใจ"
"ไม่เป็นไร เราเจ็บตัวอยู่นี่"
"พี่โฮซอกอาาา...พรุ่งนี้พี่ไปทำงานเซลล์ก็ต้องดูแลตัวเองมั้ย?"
"ไม่ค่ะ"
"เอ้า??!!"
"พี่ส่งข้อความไปบอกในกลุ่มแล้วค่ะ ว่าจะหยุดสองวัน"
"บ้า....ไม่เห็นจำเป็นต้องหยุดงานเลย"
"แล้วใครจะดูแลเซลล์?"
"ก็..... "
เถียงไม่ได้......เซเชลล์ที่อ้าปากจะเถียงใช้ฟันคมๆขบที่ริมฝีปากล่างแล้วเบือนหน้าหนีคนตรงหน้าด้วยท่าทางแสนงอน โฮซอกที่เห็นกิริยาดังกล่าวส่งยิ้มให้เบาๆพลางเอื้อมไปลูบหัวของหญิงสาวแผ่วเบาก่อนจะลุกไปที่ห้องครัว
"หิวมั้ยคะ?"
"....... "
"พี่ถามทำไมไม่ตอบพี่ล่ะคะ?"
"พี่ทำอาหารเป็นหรือไง?"
"ก็พอได้บ้าง ถ้าไม่อยากกินฝีมือพี่เราจะสั่งอาหารมากินก็ได้นะ"
"งั้นสั่งอาหารกันเถอะ!"
"น้อยใจนะคะ"
"โอ๋ๆๆๆ แต่วันนี้เซลล์อยากกินอะไรที่มันมาทดแทนพลังงานที่เสียไปอะสิ"
"เต้นจนหมดแรงเลยหรอ"
"อื้อ เรา.....เรากินชาบูกันได้มั้ยคะ?"
"......."
โฮซอกเงียบไปเมื่อได้ยินฟังคำถามนั้น ไม่ใช่ว่าเขารักสุขภาพจนไม่ยอมแตะอาหารพวกนี้ แต่ที่เขาเงียบเป็นเพราะใบหน้าหวานๆนั่น ทำตาเป็นประกายพร้อมกันกับรอยยิ้มเจื่อนๆที่ส่งให้แก่เขาเป็นเชิงขอนุญาต พูดได้ยากเหลือเกิน เขาไม่อาจละสายตาจากเด็กคนนี้ไปได้ เซเชลล์น่ารักมาก น่ารักจนเขาอยากจดจ้องเธอไปนานๆ
"ถ้าพี่ไม่อยากกินเราสั่งอย่างอื่นก็ได้ค่ะ"
".... ไม่ๆ" เขาได้สติเมื่อคนน้องแอบเบะเล็กน้อย
"คะ?"
"เมื่อกี้พี่กำลังคิดน่ะว่าจะสั่งชาบูที่ร้านไหนดี"
"จริงหรอ!"
"ค่ะ เดี๋ยวพี่เปิดแอพก่อนแล้วกัน ละเรามาเลือกกันเนอะ"
"เย่ๆๆ พี่โฮซอกใจดีที่หนึ่งเลยยย~"
เขาขยับไปนั่งใกล้ๆเซเชลล์อย่างไม่คิดอะไร พลางเลื่อนแอพสั่งอาหารสีเขียวไปมา เมื่อหน้าร้านที่ต้องการเด้งขึ้นมาแล้วเขาจึงมอบหน้าที่สั่งให้กับคนตัวเล็กข้างๆไป
"ไม่เลือกหรอคะ?"
"จัดการเลยค่ะ พี่เตรียมของให้ตอนมาส่งจะได้ไม่รอนาน"
"โอเคค่ะ"
"น้ำซุปน้องเซลล์เลือกเลยนะคะ"
"ได้เลยยยยย"
เซเชลล์เพลิดเพลินกับการจิ้มๆเลือกอาหารจนเกือบครบทุกรายการ นิ้วเรียวเลือกน้ำซุปสุกี้ยากี้หรือน้ำดำที่เรามักพูดกันจนติดปากลงไปในตะกร้า เมื่อสั่งจนพอใจแล้วเธอก็กดสั่งทันที
"หึ๊ยย!"
"เป็นอะไรไปคะ?"
"หนูกดสั่งไปแล้ว มันตัดเงินในบัตรพี่แล้วด้วย"
"อ๋อ แล้ว...?"
"ก็หนูเป็นคนอยากกิน"
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไม่ซีเรียส"
"ไม่ได้นะ...พี่ให้เซลล์อยู่ฟรี ค่าหมอพี่ก็จ่าย ค่ากินพี่ก็จะจ่ายอีกหรอ?"
"ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยค่ะ"
"รวยมากหรือไง"
"......"เขาเงียบไปอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบออกมาพร้อมรอยยิ้ม"มั้งคะ..."
นั่งรอไม่ถึงครึ่งชั่วโมงอาหารที่สั่งก็มาส่ง โฮซอกลงไปรับของข้างล่างเอง และเขาเอ่ยห้ามไม่ให้เซเชลล์ขยับตัวสักแอะ จนเซเชลล์ยอมนั่งสนใจสิ่งของที่เดือดอยู่ในหม้อแทนเสียแล้ว
โฮซอกมองคนตรงหน้าที่ตั้งใจตักอาหารใส่ปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย เขามองดูว่าน้องหยิบตักอะไรบ่อยที่สุดและเมื่อมันเริ่มลดลงจากในจานแล้ว เขาก็ค่อยๆคีบหรือหย่อนลงไปใส่เอาไว้ให้
"หืมมมมมมม อร่อยม๊ากกกกก"
"เลือกร้านได้ดีเลยนะคะ"
"พี่ไม่หิวหรอ? ดูไม่ค่อยกิน"
"มันกินยากจัง"
"ไม่เคยกินมาก่อนหรอ?"
"ก็.... ใช่ค่ะ"
"เอ๋...แทฮยอนกับหนิงไคไม่ชวนไปกินอะไรแบบนี้เลยหรอ?"
"ชวน แต่พี่ไม่ไป"
"เพราะกินไม่เป็นงี้หรอ?"
"ก็ส่วนนึงค่ะ"
"มานี่ นั่งกินถูกคนแล้วล่ะน้อง เดี๋ยวพี่คนนี้จะสอนเอง"
เซเชลล์แกล้งตบไปที่บ่าแกร่งเบาๆก่อนจะทำท่าคีบตะเกียบโดยให้คนตัวโตทำตาม เขาปฏิบัติตามแย่างว่าง่าย ทุกอิริยาบถของเซเชลล์โฮซอกจดจ้องและทำตามอย่างเคร่ดครัดเหมือนเด็กเล็กที่กำลังเลียนท่าทางของพ่อแม่
ตุบ...
"หึ๊ยย เสียดายยยย~" เซเชลล์งอแง เมื่อหมูในตะเกียบของคนตรงข้ามหล่นระหว่างที่เขากำลังจะนำมันเข้าไปในปาก
"...."
"พี่โฮซอก"
"คะ?"
"อ้ามมมมมม~"
เขานิ่งค้างเมื่อคนน้องคีบเนื้อมาจ่ออยู่ตรงหน้าเขา ใบหน้าน่ารักอ้าปากค้างพร้อมเสียงประกอบให้เขารับอาหารตรงหน้าเข้าไปกิน ใช้เวลาซักพักปากหยักก็อ้าออกและงับอาหารชิ้นนั้นเข้าไปเคี้ยวบ้าง
"อร่อยมั้ย~"
"ขอบคุณครับ"
ตลอดระยะทางคนทั้งคู่เงียบกันมาตลอดจนถึงห้องนอน เดซี่หลบไปอาบน้ำแล้วนั่งทาครีมบำรุงผิวของตัวเองอยู่เงียบๆ จีมินเองก็เดินไปชำระร่างกายตามหลัง
กลิ่นครีมบำรุงผิวหอมคละคลุ้งไปทั่วห้องนอน เมื่อจีมินออกมาก็เห็นร่างเล็กของแฟนสาวลุกๆนั่งๆอยู่แถวตู้เสื้อผ้า บนเตียงมีชุดที่เดซี่ซื้อมาแต่ไม่ได้ใส่อยู่ประมาณหนึ่ง
"จะเอาไปไหน?"
"ให้เซลล์"
"อ๋อ...."
เขาไม่ได้ยินเดซี่ตอบอะไรกลับมา คนตัวเล็กทำเพียงแค่เดินมาพับชุดเหล่านั้นให้เป็นระเบียบก่อนจะนำใส่ถุงกระดาษใบใหญ่เอาไว้ ก่อนจะไปตั้งบนโต๊ะรับรองแขกที่ห้องนั่งเล่น
ความเงียบปกคลุมไปทั่วทั้งห้องนอนต่อให้เสียงตัวละครที่ฉายอยู่บนจอจะพูดคุยกันก็ตาม ไม่มีทีท่าว่าคนทั้งสองคนบนเตียงกว้างจะสนใจกันและกันซักนิด
"พี่จีมิน"
"หืม..."
"พี่ยังชอบพี่ดาห์เลียอยู่ใช่มั้ย?"
"อะไรนะ?"
''ให้ตายยังไง คนในใจพี่ก็ไม่เคยเป็นหนูเลย''
''ก่อนหน้านี้อาจจะใช่ แต่ตอนนี้....พี่ก็มีแค่เรานะ''
"หนูจะเชื่อพี่ได้ยังไง?"
"พี่ขอโทษที่ทำให้คิดแบบนั้น งั้นพี่ถามเดซี่หน่อยได้มั้ย?"
"ถามอะไร?"
"เดซี่คิดยังไงกับแทฮยอนหรอ?"
"เพื่อน"
"แต่ทุกครั้งเวลาที่เกิดปัญหาอะไร หรือแทฮยอนมีอะไร เดซี่มักจะกังวลใจมากกว่าใครเลยนะ ขนาดหนิงไคที่เป็นเพื่อนกับแทฮยอนมาตั้งนานยังไม่เป็นเหมือนเราเลย"
"พี่กำลังไม่เชื่อใจหนูหรอ?"
"แล้วหนูล่ะ....เคยเชื่อใจพี่บ้างมั้ย?"
ทั้งสองคนเงียบใส่กันและเลือกที่จะหลบเลี่ยงการประจันหน้ากันตรงๆ เดซี่กำมือผ้าห่มในมือแน่นปากเล็กขบเม้มกันอย่างแรงเพื่อระบายความเครียดที่กำลังก่อตัวขึ้นมา จีมินเองก็เลือกที่จะลุกออกจากเตียงแล้วหยิบอุปกรณ์แท่งเล็กๆที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งไปยังระเบียงด้านนอก เขากดที่ตัวเครื่องเล็กน้อยพลางสูดมันเข้าปอดไปเฮือกใหญ่ กลิ่นหอมของเบียร์อ่อนๆลอยเข้าสู่โสตประสาทของเขา
เดซี่ลอบมองการกระทำของแฟนหนุ่ม เธออยากลุกไปห้ามแทบขาดใจ แต่สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือนั่งกลั้นเสียสะอื้นเอาไว้ เพื่อไม่ให้จีมินได้ยิน หญิงสาวไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่จีมินเริ่มระแคะระคายเรื่องระหว่างเธอกับแทฮยอน แต่ถ้าให้ตอบตามตรง มันก็มีบ้างครั้งที่เดซี่แอบรู้สึกกับแทฮยอนเกินคำว่าเพื่อน เนื่องจากทั้งสองคนเคยรู้สึกดีต่อกัน แต่ไม่เคยเกินเลยคำว่าเพื่อนซักนิดเพราะความรู้สึกที่มีต่อจีมินนั้นมากกว่าที่รู้สึกกับแทฮยอนหลายเท่า และเดซี่เองก็แอบยอมรับเหมือนกันว่ารู้สึกไม่ดีตอนเห็นเซเชลล์เดินคู่กับแทฮยอนในวันนี้
จีมินสูดเอาสารเคมีพวกนั้นเข้าสู่ร่างกายหลายต่อหลายครั้ง จนสบายใจแล้วเขาถึงเลือกกลับเข้ามา
"ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เดซี่คิดแบบนั้น"
"ก็ตั้งแต่เราเจอกันตอนนั้น..."
"พี่ก็เหมือนกัน"
"?"
"พี่ก็รู้สึกว่าเดซี่กับแทฮยอนมีอะไรปิดบังพี่อยู่ ตั้งแต่ตอนนั้นเหมือนกัน"
"แต่ระหว่างเดกับแทนเราเป็นแค่เพื่อนกัน...ใช่ เดยอมรับว่าแอบหวงแทนที่วันนี้เห็นเซเชลล์ แต่...เดก็ไม่ได้คิดกับแทนแบบนั้นเลย แค่หวงในฐานะเพื่อน"
"เพื่อนเขาหวงกันด้วยหรอเดซี่?"
"แล้วเพื่อนที่ไหนเขาปฏิบัติกันเหมือนแฟนล่ะ แบบที่พี่ทำกับพี่ดาห์เลีย"
"ดาห์เลียท้องอยู่ เดซี่ไม่ห่วงพี่สาวตัวเองหรือยังไง?"
"แต่เวลาพี่คุยกับพี่ดาห์เลีย เดเห็นสายตาของพี่...พี่ดูเหมือนยังรู้สึกกับพี่ดาห์เลียอยู่ตลอด มันเหมือนกับตอนนั้นเลย ตอนที่พี่สารภาพรักพี่ดาห์เลียต่อหน้าเด"
"พี่ไม่รู้ว่าสายตาพี่มันสื่อไปแบบนั้น ไม่รู้ว่ามันทำให้เดซี่คิดมากถึงขั้นนี้ แต่พี่ก็เหมือนกันกับเดซี่ พี่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับดาห์เลียแล้วจริงๆ เราเป็นเพื่อนกันแล้วดาห์เลียเองก็เป็นภรรยาของแทฮยอง พี่คิดแบบนั้นกับเมียเพื่อนไม่ได้หรอกเด"
"แล้วทำไม...เราสองคนถึงไม่เชื่อใจกันล่ะ"
"นั่นสิ เราสองคนสงสัยในความรู้สึกของกันและกัน โดยที่ไม่มีใครถามใคร"
"พี่จีมิน..."
"ครับ?"
"ถ้าเดงี่เง่า พี่ไม่ต้องทนก็ได้"
"พี่ก็อยากบอกเดว่า ถ้าพี่พิสูจน์ตัวเองให้เดเชื่อใจพี่ไม่ได้ พี่ก็อยากให้เดได้เจอกับคนที่ดีกว่าพี่"
"หมายความว่ายังไง?"
"เดยังอยากให้โอกาสพี่ ให้พี่ได้พิสูจน์ตัวเองมั้ยครับ?"
"แล้วพี่ล่ะ ยังอยากให้โอกาสเดหรือเปล่า? ยังอยากอยู่กับเดใช่มั้ย?"
"พี่ยอมอยู่แล้วครับ พี่รักเดซี่"
"เดก็ยอมเหมือนกัน" ทั้งสองขยับเข้าไปสวมกอดกัน
"ต่อไปนี้ มีอะไรต้องพูดออกมานะ"
"พี่ก็เหมือนกันนั่นแหละ ถ้าพี่ไม่พูดเดก็จะบังคับให้พี่พูด แต่ถ้าเดไม่พูดพี่ก็ต้องง้างปากเดให้ได้นะ"
"ครับ"
ความอบอุ่นของจีมินแผ่ไปทั่วลำตัวเล็กของเดซี่ หญิงสาวอมยิ้มเล็กน้อยพลางผละออกมาชี้นิ้วใส่หน้าแฟนหนุ่ม
"สูบบุหรี่ไฟฟ้าเยอะเกินไปแล้วนะวันนี้น่ะ"
"เพราะใครล่ะ"
"ไม่ใช่เลย อย่ามาอ้าง"
"พี่เครียดนี่ ไม่งั้นเดจะให้พี่ทำยังไงล่ะ?"
"ทำแบบนี้..... "
กายเล็กขยับขึ้นไปประทับจูบที่ริมฝีปากของจีมิน รสชาติของสารเคมีที่ติดอยู่บนปากของเขาทำให้เดซี่ถูกมอมเมาไปด้วย มือหนาประคองร่างเล็กที่กำลังคลานขึ้นมานั่งคร่อมบนตัวของเขาไว้พลางโอบกอดเอวของหญิงสาวไว้ในอ้อมแขน เสียงน้ำลายหนืดถูกแลกเปลี่ยนกันดังจุ๊บไปทั่วห้อง
"ไถ่โทษนะคะ"
พูดจบก็ยิ้มหวานพลางถอดชุดนอนสีขาวบนตัวออกแล้ว โน้มไปหาคนรักอย่างรวดเร็ว
"เด็กดื้อ...."
>>>คอมเม้นท์และให้กำลังใจไรท์กันเยอะๆนะคะ<<<
อย่าลืมมาเล่นแท็กใน Twitter กันนะ #ฟิคต่างรักHM
สามารถติดต่อไรท์ส่วนตัวได้เลยนะคะ มาหวีดมาคุยกันนะ
ช่องทางติดต่อไรท์
Twitter : @Ppentara_twt
ความคิดเห็น