[BTS X YOU]​ Different Love

ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7

[Hoseok : ควิซวันนี้ เป็นยังไงบ้างคะ?]

การแจ้งเตือนของโทรศัพท์ดังขึ้นพร้อมกับข้อความหน้าจอที่ปรากฏ​ให้เห็นว่าใครคือเจ้าของข้อความนั้น เซเชลล์เหลือบตาไปอ่านมันแต่ไม่ได้หยิบมาตอบในทันที

เธอมักจะอยู่กับโทรศัพ​ท์ตลอดเวลาเห็นหมดทุกข้อความว่าใครบ้างที่ทักมาหาเธอในวันนี้ เพียงแค่ว่าอยากตอบหรือไม่แค่นั้นเอง 

หญิงสาวยกแก้วทรงสูงที่เต็มไปด้วยของเหลวสีเข้มแกว่งไปมาในมือ เสียงเพลงขับกล่อมให้คล้อยตามอย่างสุนทรี ไม่นานนักแอลกอฮอล์พวกนั้นก็เข้าสู่ร่างกาย 

วันนี้เซเชลล์มีควิซ... ใช่เรื่องนั้นไม่ว่าใครก็รู้ แต่สิ่งที่ทำให้เธอมาปรากฏ​ตัวในร้านเหล้านั้นค่อนข้างน่าแปลกใจ เพราะเธอมาคนเดียวและไม่ยอมรับการติดต่อจากใครก็ตามที่ส่งข้อความหรือโทรมาหาเลยสักคน

'เย็นนี้แกต้องไปกินข้าวกับเจโน่ พ่อนัดเอาไว้แล้ว'​ เสียงของคนเป็นพ่อเอ่ยบอก ตอนที่ทุกคนทานข้าวเช้าที่โต๊ะอาหาร

'ไม่ไป'​

'ทำไมแกดื้อกับพ่อเขาแบบนี้ล่ะยัยเซเชลล์'

'แม่ไม่ต้องพูดหรอก ทีเวลาแบบนี้ล่ะถึงมาสนใจหนู'​

'พี่เซลล์ครับ.. ใจเย็นๆก่อนนะ'​ จีซองรีบเอ่ยปากบอกพี่สาวพบางขนับมานั่งใกล้ๆ

'แกจะเรื่องมากไปถึงไหน? ยังไงบ้านเรากับตระกูลของเจตเพื่อนพ่ออยู่แล้ว'​

'แล้วพ่อเคยถามหนูมั้ยว่าหนูต้องการผู้ชายที่พ่อหามาให้หรือเปล่า? '

'​แกพูดแบบนี้ได้ยังไงยัยเซลล์ สมัยนี้ผู้ชายดีๆหายากจะตาย ยิ่งแบบตาเจโน่เนี่ย อย่างมากก็เป็นตุ๊ดเป็นเกย์ไปหมดแล้ว'

คำพูดนั้นของคนเป็นแม่ทำเอาจีซองขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ต้องคอยห้ามไม่ให้พี่สาวของตัวเองโดนดุไปมากกว่านี้

'​แล้วทำไมไม่ไปแต่งกันเองล่ะ?'

'​เอ๊ะ! ยัยลูกคนนี้ ครอบครัวเราก็มีแค่แกกะจีซอง จะให้เอาใครไปแต่งกับเจโน่ล่ะ'

'​ก็จีซองไง'

'​มันจะไปกันใหญ่แล้ว แกอย่าเรื่องมากไปกว่านี้เลยเซลล์ พรุ่งนี้พ่อนัดเจโน่เอาไว้แล้วสี่โมงเย็น'​

'แต่หนูมีควิซ!'​

'ก็รีบสอบรีบออกมาไง!'

'​ใจคอ พ่อหวังให้หนูเอาใจผู้ชายไม่ต้องเรียนหรือไง? '

'​พี่เซลล์.... '

'​ใช่! '

'​ยังไงแต่งงานไปแกก็สบายอยู่แล้ว ไม่ต้องเรียนก็ได้จริงๆแล้ว'

'​แม่ครับ..พูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะครับ'

'ช่างเถอะจีซอง พี่แม่งไม่มีประโยชน์​ห่าอะไรเลยในสายตาพ่อกับแม่ นอกจากว่าพี่ยอมแต่งงานกับครอบครัวอาเจต'

'​พี่เซลล์ไม่จริงเลยนะครับ'

'​เขาก็พูดออกมาขนาดนี้แล้วนี่ งั้นไม่มีลูกสาวคนโตซัดคนหนึ่งก็คงไม่เป็นอะไรหรอก'

เซเชลล์ลุกขึ้นแล้ววิ่งออกจากบ้านหลังใหญ่นี้ไป  เป้าหมายหลัก​คือการไปนั่งเรียนคาบเช้าและหามุมอยู่คนเดียวเงียบๆในห้องสมุดของมหาวิทยาลัย

หลังจากทำควิซเสร็จเป็นไปตามคาด พ่อสั่งให้เจโน่มารอรับที่หน้าคณะจริงๆ แต่เซเชลล์เลือกที่จะออกมากับเพื่อนสนิทอย่างฮยอนมีโดยอาศัยจังหวะคนเดินชุลมุนเอา

หลังจากนั้นเธอเลยพาตัวเองมาจบที่ร้านเหล้าที่ตอนนี้คนเริ่มแน่นจนหาทางเดินไม่ได้

"ผับก็ไม่ใช่ ทำไมมากันเยอะจังวะ" 

เซเชลล์เริ่มมีอาการงุนงงเล็กน้อยแต่ยังพอประคองตัวเองได้ เธอเลื่อนหน้าจอ​โทรศัพท์​ออกมาเพื่อดูว่ามีใครโทรมาหาบ้างและแน่นอน ทั้งพ่อและแม่ต่างโทรหาและส่งข้อความมาต่อว่าเธอในแชทส่วนตัว รวมไปถึงจีซองที่แสดงความเป็นห่วงผ่านแชทมาให้ พร้อมกับบอกว่า ตัวของน้องชายตอนนี้กำลังกลับจากการไปทานข้าวกับเจโน่

"ไงพี่ วันนี้นักเรียนโดดซ้อมหรอ?" 

"ไม่เว่ย น้องเขามีสอบเลยขอลาวันนึง" 

"ม.ไหนแล้วอะ ยังไม่ปิดเทอมอีกหรอ?" 

"ปีหนึ่ง" 

"หน้าเด็กมาก ผมนึกว่าเรียนอยู่ม.5เองอะ" 

"ใครจะหน้าแก่แบบมึงอะแทฮยอน" 

"พูดจาหน้าเตะมากครับเพื่อน" 

"งั้นเดี๋ยวผมอยู่ปิดคลับเอง วันนี้พี่โฮซอกกลับก่อนก็ได้"

"เฮ้ย ไม่เป็นไร"

"เอาหน่าพี่ อาทิตย์ที่แล้วพี่ปิดอยู่คนเดียวทุกคืนเลย กลับไปพักผ่อนบ้างเหอะ"

"เออๆ งั้นฝากด้วยแล้วกัน" โฮซอกเอ่ยกับสองหนุ่มเพื่อนซี้อย่างแทฮยอนและหนิงไคพลางส่งกุญแจคลับให้กับทั้งสองคน

มือหนาหมุนพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้าไปจอดในปั๊มน้ำมันเพื่อเติมเต็ม​ให้กับถังในส่วนที่ลดลงไป เขาเปิดโทรศัพ​ท์เพื่อส่งข้อความหานักเรียนคนเก่งที่หายไปหลายวันและรีบปิดหน้าจอลงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรหยิบโทรศัพท์​ขึ้นมาตอนนี้เพราะอาจจะเกิดอันตรายได้ รอไม่นานเงินสดในกระเป๋าก็ถูกส่งไปให้พนักงานแล้วขับออกจากที่แห่งนี้ไป

ภายในห้องนอนของเขากลิ่นอบอวลไปด้วยก้านหอมระเหยกลิ่นธรรมชาติที่ซื้อมา ร่างหนาชำระร่างกายเสร็จออกมาด้วยชุดนอนกางเกงขายาวสีเทาลายจุดสีขาวเล็กๆและเสื้อเชิ้ตแขนสั้นรูปแบบเดียวกับกางเกง ขั้นตอนการบำรุงตัวเองได้เริ่มทำการประทินผิวทั้งหน้าและผิวกายทีละขั้น

แผ่นมาร์กหน้าถูกแกะออกจากซองอย่างระมัดระวัง​แล้ววางลงบนใบหน้าให้เข้ากันตามรูปแผ่นที่มีให้ โฮซอกเดินไปยังเตียงนุ่มแล้วเอนหลังเล็กน้อนเพื่อให้แผ่นมาร์กไม่หลุดออกมา เขาเอื้อมไปคว้าโทรศัพท์​มาสำรวจว่าวันนี้มีข่าวอะไรบ้างที่น่าสนใจหรือมีเทรนอะไรบ้างที่เขาควรตามให้ทัน

กริ้งงงงงงงงง

"ฮัลโหล?" เขารับสายนั้นทันทีแล้วกดเปิดลำโพง เสียงเพลงค่อนข้างดังทำให้เขาตกใจเล็กน้อย

"ฮัลโหลครับ?"

"เอ่อ...พี่ช่วยมารับเจ้าของโทรศัพท์กลับบ้านหน่อยได้มั้ยคะ?"

"ไม่ทราบว่าที่นั่นคือที่ไหนหรอครับ?"

"ร้านAlcohol-Funค่ะ" 

"ฝากดูเธอสักครู่นะครับ 15นาทีผมจะไปถึง"

"ได้ค่ะ"

โฮซอกรีบดึงแผ่นมาร์กออกจากใบหน้าแล้วคว้ากระเป๋าสตางค์​และกุญแจห้องที่พ่วงกับกุญแจรถวิ่งออกจากห้องไปด้วยความรวดเร็ว

"ทำอะไรของมึง? "

"พูดมากจริง กูเรียกผู้ชายมาหิ้วมึงกลับ"

"ฮยอนมีกูไม่อยากกลับบ้านน!" 

"กูไม่ได้ให้เขาพามึงกลับบ้านมั้ยล่ะ!" 

" มึงขายกูหรอ?!" 

"ไม่ใช่โว้ย..." 

"แล้วทำไมมึงไม่ให้กูไปนอนห้องมึง?" 

"คือวันนี้กูดีลผู้ได้ มึง...กูเสียใจจริงๆนะ"

"ไม่ต้องพูด ที่แท้เพื่อนก็ได้ผู้นี่เอง ห้องเลยไม่มีที่ว่างให้กู ไม่น่าให้มึงตามมาเลยจริงๆ"

" อย่าโกรธเลยแม่ มึงก็มีผู้หน่าาา"

"แล้วมึงโทรหาใครให้กู จีซองหรอ?"

"ไม่ใช่อะ" 

"ใคร? เจโน่? "

"ชื่อแชทว่าโฮซอกๆอะไรเนี่ยแหละ"

"อีนี่! นั่นครูสอนเต้นกู!"

"ก็ไม่รู้นี่หว่า ครูสอนเต้นห่าไรรูปโปรไฟล์ที่ตั้งโคตรแซบ! ไหนจะข้อความล่าสุดที่ทักหาคะๆขาๆกับมึงอีก นึกว่าแอบซุกผู้"

"กู... โอ๊ยยย"

"เซเชลล์!" โฮซอกรีบเข้ามาหาเจ้าของชื่อที่กำลังนั่งเอามือกุมหัวตัวเองอยู่

"โห มาไวมากเลยนะคะ ตอนแรกเห็นบอก15นาที"

"พอดีรถไม่ติดน่ะครับ แล้วนี่เมามากเลยหรอคะน้องเซเชลล์?"

ฮยอนมีเห็นท่าทางของคนที่ตอบคำถามของตนเสร็จก็ปรี่ไปนั่งย่อตัวลงข้างหน้าเพื่อนสนิทก็แทบอุดปากกรี๊ด

ด้านเซเชลล์ได้แต่ก้มหน้าหนีด้วยความอายที่เพื่อนรักแกล้งอะไรไม่เข้าท่า แต่นั่นกลับทำให้โฮซอกมองว่าเธอเมาแทบไม่ไหวแล้ว 

"ไม่ได้เมา..." 

เธอตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมามองเขาจังๆ ใบหน้าหล่อคมคายได้รูปกำลังต้องเธอด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองเลยว่าเขาเป็นห่วง แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นที่เธอจะสนใจ เธอตกใจที่เขามาหาเธอในที่แบบนี้ด้วยสภาพชุดนอนเรียบร้อยจนคนในร้านพากันมองไม่หยุด

ต่อให้ใส่ชุดนอนมาแต่คนที่เป็นไม้แขวนเสื้อของชุดหน้าตาดี ยังไงมันก็ไม่ได้ดูแย่เลยสักนิด

"กลับกันค่ะ พี่ไปส่งนะ" 

"ไม่กลับบ้าน" 

"แล้วจะไปไหน?" 

"ไปกับพี่" 

"คะ?" 

"ไปกับพี่....รีบออกจากตรงนี้ได้มั้ยไม่ชอบ"

.......ไม่ชอบให้ใครมองพี่เลย...... 

"โอเคค่ะ เดินไหวนะ" 

"อือ" 

"อย่าลืมกระเป๋า!" ฮยอนมียื่นไปให้เหมือนรู้งาน แกล้งเนียนไม่รู้จักกับเพื่อนซี้จนโฮซอกไม่ได้สนใจ หรือให้พูดง่ายๆเขาดูสนใจแค่เซเชลล์เท่านั้น

เขาพาเซเชลล์มาพักที่คอนโดของตัวเองเพราะเจอเซเชลล์งอแงไม่อยากกลับบ้านเพราะทะเลาะกับคนที่นั่น แน่นอนว่าเขาเสียสละให้เธอได้นอนในห้องของตัวเองแทนและพาตัวเองมานอนยังห้องรับแขกเขาไม่อยากให้คนเมานั้นมานอนลำบากข้างนอก 

"อาบน้ำก่อนก็ได้นะคะ มีอะไรก็บอกนะพี่นอนอยู่ตรงนี้แหละ" 

เซเชลล์พยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนของโฮซอก รู้สึกตื่นเต้น​ตั้งแต่เข้ามาภายในห้องแล้ว ผู้ชายคนนี้สะอาดและดูดีมากจริงๆ การจัดแต่งห้องของเขาดูสงบและเป็นระเบียบมากกว่าผู้หญิบแบบเธอเสียอีก ไหนจะห้องน้ำที่มีเครื่องใช้ครบถ้วนไปหมด ผลิตภัณฑ์​ทำความสะอาดผิวหน้าผิวกายหรือแม้กระทั่งแชมพู ทุกอย่างมีแต่ของดีๆทั้งนั้น โต๊ะเครื่องแป้งเต็มไปด้วยครีมบำรุงผิวพรรณถูกวางอย่างเข้าที่เข้าทางตามลำดับขั้นตอนในการใช้ 

"อันนี้น้องเซเชลล์พอจะใส่ได้มั้ยคะ?" เธอกลับมารู้สึกตัวอีกทีตอนที่โฮซอกยื่นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นตัวเล็กของเขามาให้

"เดี๋ยวลองใส่ก็ได้ ขอบคุณนะ" 

"ค่ะ" 

เธอเดินหายไปในห้องน้ำนานมากจนออกมาแล้วก็พบว่าโฮซอกหลับอยู่ที่โซฟาตรงห้องรับแขกไปเรียบร้อยแล้ว

"ขอบคุณนะคะ"

นั่นคือการแสดงออก​ครั้งแรกของเธอที่มาจากใจจริงๆ เธอรู้สึกขอบคุณที่เขาทั้งช่วยเหลือและเสียสละที่ของตัวเองให้กับคนมาขออาศัย​แบบเธอ เซเชลล์กลับมานอนบนเตียงของเขาแล้วเพลียหลับไปในที่สุด

>>>คอมเม้นท์​และให้กำลังใจไรท์กันเยอะๆนะคะ<<<

อย่าลืมมาเล่นแท็กใน Twitter กันนะ #ฟิคต่างรักHM

สามารถติดต่อไรท์ส่วนตัวได้เลยนะคะ มาหวีดมาคุยกันนะ

ช่องทางติดต่อไรท์
Twitter : @Ppentara_twt