คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
โฮซอกนั่งถ่ายรูปเล่นพร้อมแก้วชามะนาวที่ถืออยู่ในมือใบหน้ายิ้มแย้มใส่กระจกนั้นสะท้อนกล้องโทรศัพท์ เขานั่งถ่ายรูปอยู่สักพักเสียงกระดิ่งของร้านก็ดังขึ้น ทำให้เขาละสายตาจากกระจกตรงหน้าแล้วหันไปทางประตูทางเข้าของคลับ
หญิงสาวผมสั้นที่คุ้นเคยเดินเข้ามาวันนี้โฮซอกแปลกตาเล็กน้อยเพราะการแต่งตัวของเซเชลล์วันนี้ค่อนข้างต่างไปจากครั้งก่อนที่เคยเจอกัน รอบนี้เธอเลือกที่จะหยิบเสื้อยืดขนาดโอเวอร์ไซซ์มาใส่และกางเกงขายาว นั่นทำให้รูปร่างเล็กดูพองขึ้นมาจนน่าเอ็นดู
“อ้าว สวัสดีครับคนสวย”
“………..”
“วันนี้เราอยากเรียนกี่ชั่วโมงดี?”
“เลือกได้ด้วยหรอ?”
“ครับ เลือกได้สิ”
“ส่วนใหญ่ถ้าจะเต้นได้เลยอยู่ที่กี่ชั่วโมงหรอ?”
“อยู่ที่ความยากง่ายของเพลงที่น้องเซเชลล์เลือกมาเลยครับ ถ้าง่ายหน่อยก็4-6ชั่วโมงครับ แต่ถ้าระดับยากเลยก็อาจจะต้องหลายวันหน่อย”
“งั้นเอาเพลงง่ายๆก่อนก็ได้”
“พี่ก็คิดแบบนั้นเพราะหนูยังไม่เคยเรียนเต้นมาก่อนถูกต้องมั้ย?”
“อ่าค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวเราเริ่มที่วงที่หนูอยากจะโคฟเวอร์เลยนะ แล้วก็เพลง”
“หนูเลือกวง---มาค่ะ เป็นเพลง--”
“อยากจะโคฟใครเป็นพิเศษมั้ย?”
“เอ่อ ไม่มีค่ะ”
“โอเคงั้นเดี๋ยวพี่จะพาเราเปิดดูท่าเต้นก่อนนะ สักพัก15นาที หลังจากนั้นพอเวลาครบแล้วเรามาวอร์มร่างกายกัน”
“ค่ะ วันนี้พี่โฮซอกมีสอนเต้นต่ออีกมั้ยคะ?”
“ไม่มีแล้วครับ ทำไมหรอ?”
“คือที่นี่ปิดกี่โมงอะ?”
“ประมาณสามทุ่มก็ตรวจความเรียบร้อยแล้วล่ะครับ”
“ถ้าอย่างนั้น สอนถึงปิดคลับเลยได้มั้ยคะ?”
“น้องเซเชลล์จะไหวหรอครับ?”
“อยากเต้นเพลงนี้ให้ได้”
“อ่าๆโอเคครับ แต่สัญญากับพี่โฮซอกก่อนนะ”
“สัญญาอะไรคะ?”
“ถ้าน้องเซเชลล์เต้นไม่ไหวหรือรู้สึกเจ็บเท้าต้องบอกพี่ แล้วเราหยุดซ้อมกันเลยนะ”
“ทำไมล่ะ?”
“พี่ไม่อยากให้เซเชลล์เจ็บตัวครับ ถ้าเราหักโหมก็จะได้หยุดเต้นไปอีกยาวเลยนะ”
“โอเค ถ้าเกิดว่าไม่ไหว จะบอกแล้วกัน”
“ครับ งั้นพี่จับเวลา15นาทีแล้วนะ”
ไม่มีการตอบรับจากหญิงสาว หลังจากเขาให้สัญญากับน้อง เสียงเพลงที่น้องเลือกก็ดังเข้าโสตประสาทของเขาทันที รอยยิ้มประดับขึ้น โฮซอกเดินออกไปข้างนอกห้องที่เขาใช้สอนน้องเพื่อตรงไปยังห้องครัว
“โผล่หัวมาแล้วหรอไอตัวดี”
“อะไรกัน ทักทายซะเหมือนกับผมหายไปไหนนานอย่างนั้นแหละ”
“ก็เออไง แล้วเป็นไงบ้าง?”
“คบกันแล้ว”
“จริงจัง?”
“ไม่จริง”
“ทำไมวะ น้องมีแฟนใหม่หรอ?”
“ตบปากตามความหล่อตัวเองเลยนะ!”
“ปากกูคงบวมก่อนว่ะ”
“เหอะๆๆ”
“แล้วสรุปทำไมอะ น้องไม่พร้อมหรอ?”
“ประมาณนั้น เดซี่บอกว่าอยากดูกันไปเรื่อยๆก่อน ตอนนี้น้องก็รู้สึกดีกับผมแหละ แต่เรื่องก่อนหน้านั้นมันก็หนักหน่วงเหมือนกันนะพี่ ถ้าผมเป็นน้องก็คงไม่รีบตกลงแบบที่น้องทำเหมือนกัน”
“เออ กูเข้าใจ เป็นใครก็กลัวหรือเปล่าวะ คนที่ชอบมากๆมาชอบพี่สาวตัวเอง หลอกใช้เราเพื่อเข้าหาคนของเรา แล้วดันมาเจอช็อตเด็ด คนที่เราชอบเขาไปบอกรักคนคนนั้นต่อหน้าเราอีก พอมาตอนนี้พี่สาวเรามีคนดูแลแล้วจู่ๆเขาก็กลับมาหา ทั้งๆที่ความสัมพันธ์ก่อนหน้านั้นเราไม่เคยรู้อะไรลึกซึ้งเท่าทั้งสองคนเลย เป็นใครแม่งก็ขอดูให้แน่ใจก่อนอยู่ดีว่ะ มันไม่ใช่ว่าไม่รัก แต่แค่อยากแน่ใจว่า เราจะไม่เป็นเครื่องมือของเขาเป็นครั้งที่สอง”
“โห พี่มึงพูดซะกูดูเหี้ยเลย”
“ก็มึงเหี้ยอะ”
“เออ เหี้ยจริงๆแหละ”
“ถ้าไม่ติดว่าของมึงกูจีบแล้ว”
“เดี๋ยวนะพี่ มึงพูดใหม่สิ”
“พูดใหม่ให้โง่สิ เหวออ!!!” เขารีบหยิบขวดน้ำในตู้ออกมาจำนวนสองขวดแล้วรีบเบี่ยงออกจากจีมินที่กำลังจะไล่เตะเขา
“จะไปไหน พี่แม่งมานี่เลยนะ!”
ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“โทษทีน้า มีสอนจ้าาาา” ต้องขอบคุณเสียงหมดเวลา15นาทีที่ดังขึ้น เขารีบวิ่งกลับไปยังห้องสอนประจำของตัวเองทันที
“เสร็จรึยังยังค้าบ?”
“อือ เสร็จแล้ว”
“เดี๋ยวเรามาเริ่มเลยนะ เดี๋ยวเรามาเริ่มวอร์มกันแล้วก็ระหว่างที่วอร์มก็จับจังหวะของดนตรีไปด้วย เดี๋ยวเราจะโคฟคนเสื้อแขนยาวสีขาวนะ”
“โอเค”
เขาพาน้องมาที่หน้ากระจกพลางวอร์มร่างกายให้ตื่นตัวกับการขยับไหนอีกไม่กี่นาทีที่กำลังจะมาถึง ทันทีที่เริ่มวอร์มโฮซอกเห็นแววตาที่ดูตั้งใจของเซเชลล์แล้วก็แอบยิ้มอยู่ในใจ น้องต้องชอบเต้นมากแน่ๆแต่ไม่เคยได้เรียนเลยสักครั้ง และใช้เวลาไม่นานเขาจึงเริ่มที่จะเปิดเพลงที่เซเชลล์เลือกพร้อมกับจับจังหวะไปทีละท่อน
ตื๊อดึ่ง
เสียงของการแจ้งเตือนเด้งขึ้นมา เจ้าของการแจ้งเตือนนั้นส่งข้อความที่ทำให้จีมินถึงกับใจสั่น เขารีบกดเข้าไปอ่านข้อความนั้นทันทีทว่า ไวแต่ไหนน้องก็ยกเลิกไปก่อนที่เขาจะแคปหน้าจอทุกครั้ง คิ้วเข้มถึงกับกระตุกเล็กน้อย เขายอมรับเลยว่าข้อความแบบนั้นที่เดซี่ส่งมาให้มันน่ารักขนาดไหน
[J: เห็นนะครับ]
[DaIsY: แล้วยังไงต่อ?]
[DaIsY: ก็แคปไม่ทันอยู่ดีหรือเปล่า?]
[J: ทำไมซนแบบนี้ล่ะ]
[J: ตีทีได้มั้ย?]
[DaIsY: ฟ้องพี่ดาห์เลียนะ!]
[DaIsY: แค่แคปไม่ทันแค่นี้ ถึงกับใช้กำลังเลยหรอ!?]
[DaIsY: ที่บอกว่าจะดูแลกันคือโกหกงั้นหรอ]
[DaIsY: คนใจร้าย!!]
[J: เดซใจเย็นสิ]
[j: พี่ไม่ได้หมายความแบบนั้น]
[J: พี่หมายถึงจะตีแก้มเราด้วยปากพี่เอง]
[J: เราจะรีบพิมพ์ไปไหนครับ]
[DaIsY: ก็ไม่รู้นี่]
[DaIsY: อยากแก่แล้วพิมพ์ช้าทำไม]
[J: เหมือนอยากโดนอย่างอื่นมากกว่าโดนตีเลย]
[DaIsY: อะไร๊!!]
[J: เปล่าครับ]
[J: แล้วทำอะไรอยู่?]
[DaIsY: กินข้าวอยู่]
[J: กินที่ไหน?]
[DaIsY: โรงอาหาร]
[J: กินเสร็จแล้วจะไปไหนต่อ?]
[J: มาหาพี่มั้ย?]
[DaIsY: ไม่ไปอะ]
[DaIsY: หนูขก]
[J: ขก?]
[DaIsY: ขี้เกียจอ่าา]
[DaIsY: มันขี้เกียจพิมเต็มเลยกลายเป็น ขก]
[J: อ๋อ แต่ไม่มาหากันจริงๆหรอ?]
[J: พี่ก็คิดถึงเรานะ]
[DaIsY: อ้อนอยู่หรอ?]
[J: ครับ]
[J: วันนี้พี่เหนื่อยมากเลย ถ้าได้เจอเดซี่คงดีขึ้น]
[DaIsY: ฮ่าๆๆๆๆๆๆ]
[DaIsY: ไม่ไป]
[J: ใจร้าย]
[DaIsY: เดซพาพี่ดาห์เลียมาอัลตราซาวด์นะ!!]
[DaIsY: เดซก็อยากพาพี่สาวกับหลานของเดซกลับบ้านไปพักให้เร็วที่สุดสิ]
[J: ให้พี่ไปรับมั้ย? กลับกันยังไง?]
[DaIsY: ไม่ต้องๆ พี่นัมจุนพามาแล้วก็กำลังกลับแล้ว]
[J: งั้นถึงแล้วบอกพี่ด้วยนะ]
[J: เดี๋ยวพี่ถึงบ้านแล้วจะโทรหาเหมือนเดิม]
[DaIsY: อื้อ]
[DaIsY: ตั้งใจทำงานนะ]
[J: ครับผม]
เขากดออกจากหน้าการสนทนาของเดซี่แล้วเดินดูห้องสอนทุกห้อง ตอนนี้เขารู้สึกตลกกับท่าทางของเด็กวัยอนุบาลคนหนึ่งที่กำลังยืนเต้นท่าทางแปลกๆ เมื่อเด็กคนนั้นหันมาเจอเขาเข้าก็ตกใจและวิ่งรอบห้องเต้นนั้นด้วยความเขินอาย ถัดจากห้องที่เขาพึ่งหัวเราะผ่านไป เขาก็พบกับรุ่นพี่คนสนิท โฮซอกกำลังสอนเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง
ถ้าจำไม่ผิด เขาจำได้ว่าเซเชลล์ที่เขาเคยบอกโฮซอกนั้นคือเด็กตัวเล็กที่คุณแม่จะพามาสมัครเรียนกลับกลายเป็นหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มที่ดูน่ามองไปซะได้ ก็คงจะต้องโทษความเลินเล่อของตัวเอง แต่ทว่าเขากลับเห็นอะไรบางอย่างภายในห้องนี้ หญิงสาวคนนั้นมีสไตล์การแต่งตัวที่มิดชิดมากเสียจนเขากลัวว่าจะเป็นอุปสรรคต่อการเรียน แต่ไม่เลย….หลังจากที่ยืนดูอยู่นานนับสิบนาที จีมินได้เห็นว่าเด็กนักเรียนของโฮซอกคนนี้ตั้งใจมาก ไม่นานก็เต้นเพลงจบท่อนฮุคแรกไปได้ และดูว่าจะไม่มีท่าทางเหนื่อยแสดงออกมาให้เห็นเลยสักนิด นั่นทำให้เขาหันไปยังครูฝึกข้างกายของเด็กสาวคนนั้น โฮซอกเองก็เป็นคนแบบนั้น เวลาที่เขาตั้งใจทำอะำรแล้วไม่มีทางที่อะไรจะมาหยุดเขาได้ และแน่นอนว่าในทุกๆครั้งผลตอบรับที่ได้มันออกมาดีเสมอ
เขาเดินออกจากบริเวณนั้นแล้วตรงไปยังหน้าคลับเหมือนเดิม ตอนนี้ใกล้ถึงเวลาที่จีมินต้องสอนเต้นนักเรียนของเขาเช่นกัน
“เก่งเหมือนกันนะเซเชลล์ แค่สองชั่วโมงครึ่งก็ได้ครึ่งแรกแล้วเนี่ย”
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ อันนี้ดื่มได้มั้ยคะ?”
“เอาเลยๆ พี่หยิบมาเผื่อเรานั่นแหละอีกขวดน่ะ”
“ขอบคุณค่ะ” เซเชลล์หยิบขวดน้ำมาเปิดฝาออกแล้วกระดกของเหลวนั่นลงคอด้วยความกระหาย
“แล้วนี่อยากจะต่อท่าให้จบเลยมั้ย?”
“ก็อยากค่ะ”
“งั้นอย่าพึ่งดื่มหมดนะ ระวังจุก”
“อ่าา….ค่ะ”
กริ้งงงงงงงงงง
“ขอตัวซักครู่นะคะ”
โฮซอกเพียงพยักหน้ารับเท่านั้น เซเชลล์จึงเดินออกไปรับสายสำคัญนั้นที่ห้องน้ำ ระหว่างที่รอเซเชลล์เขาก็เดินไปมารอบๆห้องเพื่อไม่ให้ร่างกายนั้นคลายตัวเพราะตอนนี้เขายังมีสอนต่ออีกน่อย
ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับร่างพองๆของเซเชลล์ที่เดินเข้ามา เธอมีสีหน้าหนักใจเล็กน้อยแต่ก็เลือกที่จะเอ่ยกับโฮซอกออกไป
“คงไม่ได้ต่อแล้วล่ะค่ะ ที่บ้านโทรตาม เขาบอกว่ามันดึกแล้ว”
“อ่าวหรอ งั้นไม่เป็นไรหรอก แต่อย่าลืมกลับไปซ้อมเท่าที่เรียนไปวันนี้ด้วยนะ ไม่อย่างนั้นกลับมาเรียนอีกทีวันศุกร์น้องเซเชลล์อาจจะลืมได้เลยล่ะ”
“ได้ค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ”
“แล้วนี้จะไปอาบน้ำล้างตัวก่อนเลยมั้ย หรือจะกลับไปอาบน้ำที่บ้าน?”
“เอ่อ เดี๋ยวที่บ้านก็ได้ค่ะ เพราะเดี๋ยวก็น่าจะมีคนมารับแล้ว”
“โอเค ถ้าอย่างนั้นเจอกันวันศุกร์นะ แต่ถ้ามีอะไรไม่สะดวกแชทมาได้เลย”
“ค่ะ ไปแล้วนะคะ”
“ครับ”
โฮซอกส่งนักเรียนคนสวยกลับบ้านด้วยรอยยิ้มและเช่นเคย คนน้องปิดประตูไปเลยทันทีที่เดินออก เขานึกตลกตัวเองที่มีคนเมินรอยยิ้มสดใสของตัวเองแต่ก็เดินสำรวจรอบห้องที่ใช้สอนแล้วปิดไฟเรียบร้อยก่อนจะออกไปอาบน้ำชำระร่างกาย
มือหนาหมุนก๊อกน้ำเพื่อเปิดฝักบัวเขาค่อยๆปรับให้น้ำอุ่นขึ้นเพราะปกติแล้วโฮซอกมักจะปรับสภาพผิวของตัวเองแบบนี้ทุกครั้งที่อาบน้ำ และเขาไม่ได้ใช้น้ำที่ร้อนมากชำระร่างกายเขาใช้น้ำที่อุ่นในระดับหนึ่ง โฟมล้างหน้าหลอดสีเทาถูกบีบออกมาจากบรรจุภัณฑ์จากนั้นเขาก็ถูเรื่อยๆที่มือจนเกิดฟองสีเทา ใบหน้าหล่อคมคายชะโลมไปด้วยน้ำจากฝักบัว มือที่กอบกุมฟองนุ่มต่างๆค่อยๆกระจายไปทั่วหน้าตามแนวทางที่เขาทำเป็นปกติ มือหนานวดใบหน้าเป็นวงกลมตามจุดสัมผัสบนใบหน้า ใช้เวลาไม่นานเมื่อรู้สึกว่าสะอาดแล้วเขาก็เลื่อนตัวเองให้ขยับไปที่ฝักบัวเพื่อรับน้ำสะอาดล้างหน้าล้างตาจนสะอาดเกลี้ยง
เส้นผมทำสีถูกแทนที่ด้วยฟองขาวๆจากแชมพู เขาเลือกใช้แบบที่มีความเย็นเพื่อสร้างความสดชื่นให้แก่หนังศีรษะ ครีมอาบน้ำกลิ่นสดชื่นเดียวกันกับแชมพูถูกละเลงไปทั่วร่างกาย ทั้งซอกคอแขนแกร่งรวมไปถึงหน้าท้องแข็ง เขาชะโลมจนทั่วร่างกายจนเกิดฟองสีขาวเล็กๆตามตัว แล้วล้างออกด้วยน้ำสะอาด พร้อมกับทำแบบเดิมซ้ำอีกครั้ง เพราะโฮซอกมีความเชื่อที่ว่าการทำงานของเขาทำให้เกิดกลิ่นไม่พึงประสงค์เยอะมาก ต้องชำระล้างร่างกายให้สะอาดหมดจนเพื่อไม่ให้มีกลิ่นตามตัว เขาปิดก๊อกน้ำจนสนิท
ผ้าขนหนูสีเทาถูกหยิบมาซับตามร่างกายของโฮซอกแล้วพันไว้เมื่อรู้สึกแห้งหมาดๆที่ตัว ผ้าสีเดียวกันแต่ต่างขนาดถูกหยิบใช้มาเช็ดที่เส้นผมของเขาระหว่างเดินไปที่ล็อคเกอร์เพื่อหาเสื้อผ้าชุดใหม่ โฮซอกไม่ลืมที่จะหยิบหลอดเจลว่านหางจระเข้ที่พกไว้มาทาหน้าเพื่อรักษาความชุ่มชื่นของตน และจัดการแต่งตัวทันทีที่บำรุงผิวหน้าจนเสร็จ
“ไงมึง อาบน้ำหรอ?" เขาเอ่ยทักจีมินระหว่างทาโลชั่นตามแขนไปด้วย
“เออ นักเรียนพี่กลับแล้วหรอ?”
“กลับแล้ว เห็นบอกที่บ้านตาม เดี๋ยววันนี้มึงปิดคลับนะ กูหิวข้าว”
“โอเคๆ เจอกันพี่”
เขาแบกกระเป๋าสะพายมายังด้านหลังของคลับเพราะจอดรถเอาไว้ที่นั่น แต่จมูกโด่งได้รูปนั้นเกิดได้กลิ่นที่ไม่พึงประสงค์ขึ้นมา ควันสีเทาหม่นๆถูกพ่นออกมาอย่างสบายใจข้างๆกำแพงของคลับ นั้นทำให้เขามองไปยังต้นเหตุของควันบุหรี่พวกนี้
!!!!!!!!!
นี่มันเซเชลล์ไม่ใช่หรอวะ?
ระหว่างที่ตกใจและยืนมองหญิงสาวคนนั้น ไฟรถคันหนึ่งก็สว่างวาบเข้ามาบริเวณด้านหลังนี้ เซเชลล์หันมาทางโฮซอกเล็กน้อยก่อนจะทิ้งบุหรี่ลงกับพื้นพลางเหยียบขยี้มันจนดับแล้วเดินขึ้นรถคันนั้นไป
“โห…อะไรวะน่ะ”
เขามีอาการช็อคเล็กน้อยแต่เลือกไม่ได้ว่าจะช็อคกับเรื่องไหนก่อน ระหว่าง เซเชลล์สูบบุหรี่ กับ รถที่มารับเซเชลล์คันใหญ่มากแถมมีบอดิการ์ดอีกด้วย แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาควรรู้หรอก เขาเลยเดินไปยังรถยนต์ของตัวเองก่อนจะพาตัวเองออกจากสถานที่ทำงานแห่งนี้
>>>คุยกะไรท์
วันนี้ก็จัดไปจุกๆกับพี่โฮซอกนะคะ แล้วดูสิยัยน้องเขาห้าวได้ใจอะไรอย่างนี้ ส่วนอีกคู่ก็มดขึ้นจอ เป็นเอ็นดูไปหมดเลยเนอะ เรื่องนี้ไรท์ต้องการให้ออกมาในรูปแบบการรู้จักกันไปเริื่อยๆไม่หวือหวานะคะ และใช่ค่ะ ไรท์ก็เขียนแบบนี้มาตลอด555555 หวังว่าทุกคนจะชอบและเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ รักทุกคนที่เข้ามาอ่านและติดตามที่สุดเล้ยยยยยยย
>>>คอมเม้นท์และให้กำลังใจไรท์กันเยอะๆนะคะ<<<
อย่าลืมมาเล่นแท็กใน Twitter กันนะ #ฟิคต่างรักHM
สามารถติดต่อไรท์ส่วนตัวได้เลยนะคะ มาหวีดมาคุยกันนะ
ช่องทางติดต่อไรท์
IG : ppaiinttt
Twitter : @Ppentara_twt
ความคิดเห็น