รักเธอสุดใจ ยัยคาสโนวี่

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1

    " ฉันไม่ได้ตั้งใจนะยัยช่า ก็เคนเค้ามาเห็นเองอ่ะ จะให้ฉันทำยังไง " 
   
     " แล้วเธอจะทำยังไงต่อไปล่ะ เนี่ยเคนเค้ากลุ้มใจจะแย่อยู่แล้วนะ เค้าบอกให้ฉันช่วยอีกแล้วอ่ะ เฮ้อ..." ยัยช่าทำเสียงประมาณว่า ตูซวยอีกแล้ว

     " ก็แล้วเธอจะช่วยอะไรเค้าล่ะ ไม่รู้ล่ะ ฉันไม่อยากง้อใครตอนนี้ ถ้าเรื่องมากนัก ฉันก็เลิก

     " เอาอีกแล้วนะเปรียว เธอเนี้ย ไม่เคยเปลี่ยนเลย "

     "ก็ในเมื่อรู้แล้ว จะมาพูดอะไรให้มากล่ะ ( ตื๊ด ๆ )  เออ ช่า ทีมโทรมา งั้นเดี๋ยวค่อยคุยกันต่อนะ บายจ้า "

     "ฮัลโหลทีม ว่ายังไงจ๊ะ อ่อ 11 โมงหรอ ได้ๆ ว่าง  สำหรับทีม เปรียวว่างเสมอแหละ จ้า บายจ้า จุ๊บๆ "

   อิอิ พรุ่งนี้ฉันต้องไปเดทอีกแล้วสินะ ว่าแต่ต้องดูตารางก่อนสิ ว่าจะต้องไปกะใครต่อรึป่าว เดี๋ยวรถไฟชนกันขึ้นมาจะยุ่งหมด 
 
    เอาเป็นว่า แนะนำตัวเองก่อนแล้วกัน  ฉันชื่อ " เปรียว "  เป็นสาวแก่นเซี้ยว ที่แฝงไปด้วยความน่ารักในตัวเอง ( เป็นเอามาก ) มีคนเคยบอกรึยังว่าฉันอ่ะ ไม่เคยคบใครคนเดียวเลยตั้งแต่ขึ้นม.ปลายมา  ฉันได้ชื่อว่าเป็นคาสโนวี่ เลยล่ะ ทำไมฉันไม่เคยคบใครคนเดียวเลยหน่ะเหรอ 

     " นิค วันนี้เราไปกินข้างกันนะ " ฉันเอ่ยปากชวน ทั้งๆที่ยังกลัวคำตอบว่า เค้าจะไปหรือไม่ไป แต่ว่าเราเป็นแฟนกันนะ ชวนไปกินข้าวทำไมต้องกลัวด้วย

     " ได้ แต่ว่าต้องรอเป็นตอนเย็นได้รึป่าว วันนี้ตอนบ่ายเราต้องไปทำธุระให้แม่หน่ะ "
     " ได้สิจ๊ะ" อิอิ ^_^ 

    จากนั้นหลังเลิกเรียนฉันก็เตรียมตัวจัดหาเสื้อผ้าสวยๆ เพื่อที่จะได้ให้นิคประทับใจเวลาที่เจอฉัน เรานัดกันไว้ที่ร้านเอ็ม.ซี. ที่ๆเราไปเดทกันครั้งแรก เมื่อสองปีที่แล้ว
 ฉันไปถึงที่นั่นก่อนเวลานัดประมาณสิบนาที จากนั้นไม่นาน นิคก็มาพร้อมช่อดอกไม้ ว๊ายย อะไรจะโรแมนติกขนาดนั้น แฟนฉันนี่น่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะ  แต่
    นิคโยนช่อดอกไม้นั้นลงถังขยะก่อนที่จะเปิดประตู อะไรกันหน่ะ ต้องถามให้รู้เรื่อง

  " เปรียวรอนานป่ะ " นิคเอ่ยถามฉันด้วยรอยยิ้มที่ทำให้ฉันอยากจะลงไปกองที่พิ้น 

  " ไม่เลย ต่อให้รอเป็น 10 ช.ม. สำหรับนิคแล้วพิมพ์ก็รอได้ " ฉันหยอดคำหวานลงไปในประโยคคำตอบ

   " เหอๆ " แก้มนิคแดงเป้นมะเขือเทศเลยล่ะ อิอิ ฉันชอบผู้ชายขี้อายจัง 

   เราสองคนกินไป คุยไป เหมือนทุกๆที ฉันเลยลืมเรื่องดอกไม้ซะสนิท พอเรากินเสร็จ นิคก็บอกว่าต้องรีบกลับ  เค้าเป็นอย่างนี้เสมอตลอดเวลาสองปี 

   เค้าไม่เคยเดินกับฉันได้เกินสามนาที หรือถ้าต้องเดินด้วยกัน ก็จะเดินไกลจากฉันออกไป ฉันไม่ค่อยเข้าใจหรอกว่าทำไม มันเหมือนนิคต้องการปิดบังอะไรซักอย่าง  
 ฉันก็ไม่เคยอยากจะรู้  เพราะเรามีกันและกันตอนนี้ก็พอแล้ว
  
    หลายครั้งที่นิคทำให้ฉันไม่เชื่อใจ หลายครั้งที่นิคนอกใจ แต่ฉันก็ทนเก็บมันเอาไว้ เพราะถ้าพูดออก ฉันอาจจะต้องเสียเค้าไป
   
   มีคนเคยบอกไว้ว่า "การทนอยู่กับควาเจ็บปวด ก็ยังดีกว่าการสูญเสียคนที่เรารักไป " 
  ฉันถึงต้องทนกับการที่ไม่เข้าใจสถนะของตนเองตอนนี้
 นิคบอกว่าเราเป็นแฟนกัน แต่พอฉันให้เพื่อนแกล้งโทรไปหาเค้า แล้วถามว่าเค้าเป็นอะไรกับฉัน เค้าก็บอกว่า ไม่ได้เป็นอะไรกัน รู้จักกันเฉยๆ แล้วฉันก็ต้องเจ็บปวด 
  ฉันไม่อยากรู้อีกแล้วล่ะ ว่าตอนนี้เราจะเป็นอะไรก็ช่าง แค่มีนิค มีฉัน  แบบนี้ก็พอแล้ว