คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 곰 세 마리 VII
Wednesday brother bear
“คุณคิดอะไรของคุณอยู่!”
พรึ่บ!!
ร่างสูงตะโกนใสชายทีค่อนข้างมีอายุและหนุ่มวัยทำงานใหม่ๆทีก้มหัวให้ร่าสูงทั้งสองคน มือใหญ่หยิบแฟ้มงานข้นมาแล้วปาลงพ้นอย่างแรง พร้อมกระดาษที่วางเกลื่อนบนโต๊ะถูกมือใหญ่ขยำ ก้อนกระดาษกลมถูกปาเฉียดหน้าชายทั้งสองแบบฉิวเฉียด ทำให้ชายทั้งสองสะดุ้ง
การกระทำป่าเถื่อนของร่างสูงผู้เป็นนายมีให้เห็นไม่บ่อยนัก จะเกิดขึ้นต่อเมื่อมีคนทำงานผิดพลาด ซึ่งพนักงานที่เห็นและได้ยินการกระทำนั้นก็ไม่มีใครคัดค้านใดๆ พวกเขาเคารพการกระทำนั้น คนเป็นนายจะไม่แสดงอาการต่อคนที่ทำงานดี แต่คนที่ทำงานผิดแล้วผิดเล่า ถึงแม้ครั้งองครั้งจะหยวนๆแต่หากเกิดขึ้นครั้งที่สามเมื่อไหร่ ขึ้นอยู่กับอารมณ์คนเป็นนาย
“ถ้าคิดทำงนชุ่ยแบบนี้ ลาออกเลยดีกว่า”
“. .ค คือ พวกผมไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์นี้”
“หึ ไม่คิดงั้นเหรอ? แล้วคิดบ้างหรือเปล่าละว่าจะโดนไล่ออก”
“. . .”
“ตอนเซ่! คุณคิดว่าผมจะให้มันผ่านไปแบบครั้งที่แล้วเหรอ?! คุณทำงานมานาน คุณน่าจะรู้นี่ว่าผมไม่ชอบคนไม่รับผิดชอบงานตัวเอง. .”
ชายมีอายุก้มหน้ามากกว่าเดิม แม้จะอยู่ในระดับสูงแต่ใช่ว่าชานยอลจะไม่ตักเตือน ถึงจะสร้างรายได้มากขนาดไหน หากทำงานชุ่ยและไม่รอบคอบ ก็ไม่สมควรที่จะทำ งานที่ไม่มีคุณภาพ มันจะสร้างความเสียหายในภายหลัง ซึ่งร่างสูงต้องการให้งานทุกอย่างดีที่สุด
“ส่วนคุณ ผมไม่สนหรอกนะว่าพ่อคุณจะเป็นใคร คุณเข้ามาทำงานในบริษัทผม คุณไม่มีสิทธิโยนงานให้คนอื่นทำ”
“. . ค ครับ”
“ผมไม่มีนโยบายให้คนที่ทำงานผิดพลาดหลายครั้งทำงานต่อหรอกนะ”
“ท ท่านประธาน! ผมขอโอกาสอีกครั้งนะครับ ขอร้องละครับ! . . .ก้มหัวสิ!”คนมีอายุก้มหัวให้ชานยอลแทบจะเก้าสิบองศา พร้อมบอกให้ลูกทีมอีกคนก้มด้วย
“โอกาสไม่มีสำหรับพวกคุณอีกแล้ว ออกไป”
“ท. .ท่านครับ ลองคิดดูดีๆสิครับ ผมทำยอดขายดะ. . ”
“ออกไป อย่าลืมเก็บของให้หมดละครับ”
“ท ท่าน ขอร้องละครับ”
“อย่าให้ผมอารมณ์เสีย รีบไสหัวออกไปได้แล้ว!”ชายทั้งสองรับกุลีกุจอออกไปจากห้องทันที ไม่ใช่ว่ากลัวอะไรขนาดนั้น แต่หากทำให้ชานยอลอารมณ์เสียละก็ พวกเขาจะไม่มีสิทธิทำงานอีกเลย โอกาสทั้งหมดที่จะทำงานจะหายไปถ้าชานยอลให้ฝ่ายบุคคลแบนทั้งสอง จะไม่บริษัทไหนกล้ารับอีกเลย
แอ๊ดดด. .ดด
“ข. .ขออนุญาตครับ”
“อะไร รีบพูดสิ ฉันมีงานต้องทำ”ชานยอลก้มหน้าก้มตำงานจนไม่ได้ดูว่าใครเข้ามา เพราะความที่ว่าห้องน้มีเลขาเดินเข้าออกประจำจึงคิดว่าเป็นลูกน้องตน
“ผมเอาข้าวมาให้ครับ”
“หืม แบคฮยอน ทำไมมาเร็ว”
“คือผมต้องเอาไปให้คุณคริสกับคุณจงอินด้วย กลัวไม่ทันเลยออกมาก่อนนะครับ”มือบางวางกล่องทัพเพอร์แวร์ลาริลัคคุมะลงบนโต๊ะทำงาน ตารีเล็กมองไปรอบๆห้องของชานยอลด้วยความสนใจ ห้องชานยอลอยูบนตึกที่สูงกว่าสิบสองชั้น และห้องของชานยอลอยู่บนชั้นที่สิบสองพอดี ชั้นนี้มีแค่สองห้อง อีกห้องเป็นห้องประชุม หากคนที่ขึ้นๆลงๆชั้นนี้ได้มีแต่ระดับผู้บริหาร
“วางไว้ตรงนั้นแหละ ไปได้แล้ว”
“คุณต้องทานข้าวนะครับ ผมอุตส่าห์ตั้งใจทำมาให้”
“เออ รู้แล้วน่า”
แบคฮยอนมองไปที่ชานยอลที่ตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างเอาเป็นเอาตาย คำพูดของชานยอลทำให้แบคฮยอนไม่มั่นใจ มันก็แค่คำพูดปัดๆ เขาคิดว่าร่างสูงไม่คิดทานมันหรอก แต่ที่คะยั้นคะยอบอกให้เขาทำก็เพราะจะแกล้งเหมือนว่าตัวเองจะทานข้าวแล้วให้เขาไปบอกคุณนาย แผนสูงจริงๆ
“อ๊ะ ผมว่าทานก่อนดีกว่านะ แล้วคุณค่อยทำงาน”
แบคฮยอนดึงงานที่ชานยอลกำลังเซ็นออก เปิดฝากล่องข้าว แล้วยื่นไปตรงหน้าชานยอล กำลังทำหน้าไม่สบอารมณ์
“เดี๋ยวฉันกินน่า”
“แม่คุณเป็นห่วงคุณนะ ทานก่อนเถอะครับ”
“อย่ามาทำเป็นรู้ดี ออกไปได้แล้ว เดี๋ยวฉันค่อยกิน”
ร่างสูงดึงงานกลับมาทำต่อ ไม่คิดจะสนใจคนตรงหน้าอีกเลย แบคฮยอนขบปากเบาๆ อยางที่คุณนายบอกนั้นเลย ที่ว่าไม่ฟังใคร แต่ไม่คิดว่าจะหนักขนาดนี้ แบคฮยอนก็ไม่ใช่คนที่จะเอาใจใส่คนที่เพิ่งรูจักกันไม่ถึงวันสองวันหรอกนะ เพราะคุณนายขอร้องมาเขาถึงยอมทำ
“ผมไป คุณก็ไม่ทานหรอก! ถ้าแม่คุณไม่ขอร้องผมก็ไม่ทำตามคำสั่งคุณหรอก”
“อย่ามาขึ้นเสียงกับฉัน แม่ฉันจ้างนายเท่าไหร่บอกมา ฉันจะจ่ายให้เป็นสองเท่า แล้วก็หุบปาก ไม่ต้องไปบอกแม่ฉัน”แบคฮยอนเบิกตากว้าง นึกโกรธร่างสูง เขาไม่เคยโดนใครเอาเงินฟาดหัวแบบนี้ คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วง กลับต้องโดนดูถูกแบบนี้หรอกเหรอ
“เหอะ ไม่น่าละ ทำไมไม่ค่อยมีเพื่อน เพราะปากคุณเป็นแบบนี้นี่เอง”
พลั่ก พรึบ!
ใบหน้าจิ้มลิ้มหยุดชะงัก เมื่อร่างสูงปัดกล่องข้าวที่เขาตั้งใจทำให้ลงกับพื้น ร่างทั้งร่างชาวาบเหมือนมีคนพลักลงหน้าผา ไม่คิดว่าร่างสูงจะทำลายความตั้งใจเขาขนาดนี้ ถ้าโกรธไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย
แม้ว่าแบคฮยอนคิดว่าส่วนหนึ่งมันก็เป็นความผิดของเขาที่ไปต่อว่าและด่าทอร่างสูง แต่การกระทำร่างสูงทำให้แบคฮยอนคิดไม่ออกจริงๆ ว่าเขาทำผิดมากขนาดนั้นและหรือ
“ทำไม ก็เธอทำให้ฉัน ฉันจะกินจะทิ้งมันก็ได้อยู่แล้วนี่ ออกไปได้แล้ว”ไม่มีแม้แต่ความสำนึกผิด ทำให้แบคฮยอนยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่
“ค. .คุณนี่มัน”
“อะไรกัน แค่นี้จะร้องไห้ โกรธเหรอ . .สำออย”
“อึก!. .”
แบคฮยอนก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่งที่โดนด่าทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด แน่นอนคนทั่วไปก็ต้องโกรธเป็นธรรมดา ไม่ได้สำออยหรือเสแสร้ง น้ำตาที่ไหลริบออกมาด้วยความโกรธใครๆก็เป็น แล้วแต่คนที่จะกักเก็บอารมณ์ได้ขนาดไหน แต่ใครจะทนได้กับการที่โต้กลับไม่ได้ละ
“ออกไปได้แล้ว ฉันไม่ได้ต้องมานั่งดูนายร้องไห้ทั้งวันหรอกนะ”
“ฮ. . ฮึก ผ. .ผมเกลียดคุณ!”
ปัง!
“เฮ้อออ. .”
เสียงปิดประตูตามด้วยเสียงถอนหายใจ ร่างสูงมองประตูที่เพิ่งมีร่างเล็กๆวิ่งออกไป การมองหน้าจิ้มลิ้มที่กลายเป็นสีแดงเพราะความโกรธ และน้ำตาที่ไหลออกมาเมือนก๊อกแตกแบบนั้นทำให้ชานยอลรู้สึกแปลกๆในอกชะมัด ไม่ใช่ว่ารู้สึกดีที่ทำอะไรไม่ดีลงไป
เพิ่งรู้จักกันก็เกลียดกันซะละ
แอ๊ดดดด
“ขอโทษค่ะ”
เลขาสาวเดินเข้าพร้อมกับแก้วน้ำผลปั่น เดินตรงมาที่ชานยอลทีทำหน้าเครียด ชานยอลมองแก้วนั้นแล้วมองหน้าเลขาด้วยความสงสัย เพราะชานยอลก็ไม่ได้สั่งน้ำอะไร
“.เอามาทำไม”
“คุณแบคฮยอนให้ลงซื้อแล้วเอามาให้ท่านประธานนะค่ะ”
“ทำไม. .”
“คุณแบคฮยอนเธอบอกว่าเห็นท่าประธานเครียดนะค่ะ เลยสั่งให้ฉันลงไปซื้อให้ ดื่มน้ำสตอเบอร์รี่จะทำให้สดชื่นขึ้นนะคะ”เลขาสาววางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ ก้นหัวให้คนเป็นนายนิดหน่อยแล้วเดินจากไป
ชานยอลส่ายหัวเรียกสติตัวเองที่เอาแต่มองแก้วน้ำสตอเบอร์รี่ เขาไม่รู้หรอกนะที่แบคฮยอนมาทำดีด้วยเพราะอะไร ตอนแรกก็ว่าจะไม่อะไรหรอก เพราะคิดว่าแค่มาดูแลเฉยๆ แต่ตอนนี้กลับรู้เรื่องของเขาจะเรียกว่าค่อนข้างก้าวกายเรื่องของเขาก็ได้ ไม่รู้เจ้าตัวไปรู้จักใครมา ซึ่งชานยอลไม่ค่อยจะรู้สึกดี
และ
เขาไม่คิดจะไปขอโทษแบคฮยอนหรอกนะ มายุ่งเรื่องของเขาก่อนทำไมละ
TBC
-ทอล์ค คึ-
ฮิ Wednesday child/son/brother
= ลูชายคนกลางนะคะ
*เลากำลังเปิดกแล่ว เตรียมตัวๆอีกไม่กีวัน
คงลงวันเว้นวันไม่ไหวแล่ว
แต่จะพยายามลงบ่อยๆนะคร้ะ
ความคิดเห็น