แม่มดสาวหัวใจกุ๊กกิ๊ก ภาค2

ลำดับตอนที่ #7 : โซนาริ เรนนี่

วันจันทร์

ที่ร.ร. ตอนบ่าย

คอฟฟี่ " นี่ คาราเมล จะว่าไปแล้ว เรา2คนลองหาเพื่อนในโลกมนุษย์ซักคนนึงจะดีไหม เผื่อว่า เราทั้ง4คนอาจจะได้ความรู้เยอะขึ้น และเผื่อได้คำแนะนำอะไรดีๆบ้าง "

คาราเมล " ว้าว ไอเดียเจ๋งมากเลยล่ะ ว่าแต่ ในห้อง2/3เนี่ย จะมีใครที่หัวดีมีแววพอจะคบหาสนิทๆกันมั่งมั้ยล่ะจ๊ะ "

โดนัท " เจ้าค่า ดิฉันคิดว่า ถ้าเป็นนักเรียนหญิงคนนั้นล่ะเหมียว "

คอฟฟี่ " เอ๊ะ โซนาริจังนี่ อ๊ะ เข้าท่าดีแฮะ "

คาราเมล " อืม นั่นสิ เธอพูดได้หลายภาษาด้วยนะ ไม่ว่าจะเป็น ภาษาอังกฤษ ภาษาจีน ภาษาเกาหลีด้วย และที่สำคัญเท่สุดๆไปเลย ภาษาสเปน โอ้ แม่จ้าว มนุษย์นี่ก็เก่งมิใช่น้อย "

คอฟฟี่ " นี่ คาราเมล แต่มันก็จริงล่ะเนอะ แค่คาราเมลจังยังพูดได้แต่  อังกฤษ เองนี่ จะว่าไป เจ้าเหมียวตัวนี้ก็มีประโยชน์เหมือนกันนะเนี่ย ตอนแรกฉันกะจะฆ่าเธอ แล้วเอาเลือดมานั่งดื่มกินเองซะแล้ว ฮา ฮา "

โดนัท " เมี้ยววววววววว องค์หญิง โปรดไว้ชีวิตข้าพเจ้าด้วยเถิด ข้าขอร้องพระองค์ "

คอฟฟี่ " ไม่เอานา  ฉันหรอ จะกล้ากินแมวน่ารักน่ารักอย่างเจ้าน่ะ "

โดนัท " พูดคำนี้ถูกใจจังเลยเหมียว "

คาราเมล " เอาล่ะ ตอนนี้ เราเรียนกันต่อชั่วโมงสุดท้ายเถอะ จะ3โมงแล้วนะ "

คอฟฟี่ " อื้ม "

หลังเลิกเรียน

คาราเมล " อ๊ะ คอฟฟี่ ดูด้านหลังสิ "

คอฟฟี่ " นี่มัน โซนาริจังนี่ คาราเมล จะว่าไปแล้ว เราจะเข้าไปทักเธอวันนี้เลยมั้ย "

คาราเมล " ฉันว่าพรุ่งนี้ดีกว่ามั้ง "

ผลสรุป

เรนนี่ " อ้าว คุณ คาโตะ คุณ ไอสึ จะรีบไปธุระรึเปล่า "

คาราเมล " เปล่าหรอกจ้า เรา2คนไม่รีบจ้า ว่าแต่ เธอเรียกฉันว่า คาราเมลก็ได้นะ "

คอฟฟี่ " เรียกฉันว่าคอฟฟี่ก็ได้นะ โซนาริ "

เรนนี่ " งั้นหรอ ใจนะ ว่าแต่เธอ2คนเรียกฉันว่าเรนนี่ก็ได้นะ ว่าแต่ คาราเมล ฉันน่ะ ของเรียกเธอว่าคาร่าจังได้มั้ยจ๊ะ "

คาราเมล " เอ๊ะ ชื่อนี้มันไม่คุ้นหูฉันเลยนะ แง้ จะเรียกฉันอย่างงั้นจริงๆเหรอ "

เรนนี่ " อื้ม คาร่าจัง ชื่อนี้เรียกง่ายดีออก เนอะ คอฟฟี่จัง "

คอฟฟี่ " งั้นมั้ง "

เรนนี่ " ถ้าไม่รังเกียจ ฉันขอไปเยี่ยมบ้านของเธอหน่อยได้มั้ยจ๊ะ "

คอฟฟี่ " อื้ม เอาสิ เชิญตามมาได้เลย "

เรนนี่ " ขอบใจจ้า "

ที่บ้าน

ทั้ง2คน " กลับมาแล้วค่า "

เรนนี่ " ขอโทษด้วยนะค๊า ที่มารบกวน "

มาม่อน " วันนี้พวกเธอกลับมาช้าจังเลยนะ "

คอฟฟี่ " แฮ่ โทษที โทษที "

บราวนี่ " นี่ พวกเธอ2คนพาใครมาเหรอ "

เรนนี่ " ฉันชื่อ โซนาริ เรนนี่ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก ไม่ทราบว่า คุณ2คนเป็นพี่น้องของคอฟฟี่และคาร่าจังเหรอคะ "


มาม่อน " คาร่าจังนี่หมายถึงคาราเมลเหรอครับ อ้อ ผมชื่อ ไอสึ มาม่อนครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ "


บราวนี่ " ฉันชื่อ คาโตะ บราวนี่ นะ "


เรนนี่ " ค่ะ นี่ คอฟฟี่ วันนี้ดีจังเลยเนอะ ไม่มีการบ้านน่ะ "


คาราเมล " อื้ม นั่นสิเนอะ ว่าแต่เรนนี่ ทำไมเธอถึงพูดได้หลายภาษาจังเลยล่ะ "


เรนนี่ " ฉันหรอ พอดีว่าตอนเด็กๆฉันมีเพื่อนอยู่ต่างประเทศเยอะน่ะ ก็เลยพูดได้เยอะ ได้หลายภาษา "


มาม่อน " พูดภาษาจีน หนี่เย้าเฮอ ช๋า " (เธอต้องการดื่มน้ำชาไหม)


เรนนี่ " หว่อเย้าเฮอ ช๋า " (ฉันต้องการดื่มน้ำชา) 

คอฟฟี่ " เธอ2คนพูดอะไรน่ะ ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่องเลยซักกะนิด "


คาราเมล " พี่คะ หนูต้องการดื่มน้ำชาด้วยคน ขอหน่อยนะคะ "


บราวนี่ " อ๊ะ คาราเมลนี่ก็ฟังรู้เรื่องด้วยนะเนี่ย "


คอฟฟี่ " พี่พี่ ว่าแต่พูดจีนเป็นกับเขาด้วยหรอ "


บราวนี่ " เปล่าหรอกนา พี่ก็แค่เดาไปงั้นๆ "


คอฟฟี่ " แหม ทำอย่างกะตัวเองพูดเป็น "

มาม่อน " อ๊ะ น้ำชาได้แล้วครับ "


เรนนี่ " พูดภาษาจีน เซียะ เซียะ " (ขอบคุณ)


คาราเมล " เซียะ เซียะ เกอ เกอะ " (ขอบคุณค่ะพี่ชาย)


มาม่อน " ปู๋เค้อฉิ " (ไม่เป็นไรครับ)

เรนนี่ " คุณมาม่อน ว่าแต่ คุณพูดภาษาอะไรเป็ฯบ้างหรอคะ "

มาม่อน " ผมหรอฮะ ก็ อังกฤษ กับจีนล่ะฮะ นอกนั้นก็ไม่ได้ "

คอฟฟี่ " ฉันเองอยากพูดภาษาเก่งเหมือนเรนนี่จังบ้างน่ะ ทำยังไงหรอ "

เรนนี " ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันล่ะ แต่ว่า ด้วยความพยายามของฉัน มันจึงทำได้สำเร็จน่ะ "

คาราเมล " เธอเก่งภาษาซะขนาดนี้ ทำไมเธอถึงไม่เข้าชมรมที่เกี่ยวกับภาษาล่ะ "

เรนนี่ " ก็เพราะว่าฉันน่ะ ไม่เก่งคณิตศาสตร์ ก็เลยอยากเปลี่ยนรูปแบบการเรียนรู้ให้มากขึ้นน่ะ "

บราวนี่ " อะไรกัน พรุ่งนี้วันอังคารอีกแล้วหรอเนี่ย ฉันต้องเหนื่อยอีกแล้ว "

ทั้ง4คน " บ่นอะไรของเขาเนี่ย "

6โมงเย็น

คาราเมล " นี่ก็เย็นมากแล้วนะจ๊ะ เธอควรรีบกลับบ้านได้แล้วนะ "

เรนนี่ " หา  ไม่จริง น่ากลัวจังเลย ฉันไม่กล้ากลับน่ะ "

บราวนี่ " ให้ตายสิ ปากกาหมึกหมด เอางี้สิ เดี๋ยวฉันไปส่งเธอที่บ้านเป็นเพื่อนก็แล้วกัน "

เรนนี่ " จริงเหรอ ขอบใจนะ "

คอฟฟี่ " อื้ม พรุ่งนี้เจอกัน บายนะ "

คาราเมล " จา บายนะจ๊ะ "

มาม่อน " เดินกลับบ้านดีๆนะครับ "

เรนนี่ " จ้า บายน๊า "

เดินไประหว่างทาง

เรนนี่ " พี่บราวนี่ ว่าแต่ พี่เรียนไม่ค่อยเก่งงั้นเหรอคะ "

บราวนี่ " ผมไม่เก่งเหมือนใครบางคนหรอกนะ "

เรนนี่ " เอางี้สิ ฉันเป็นหนี้บุญคุณพี่ครั้งนึง งั้น ฉันจะเป็นคนสอนการบ้านให้พี่เองนะ "

บราวนี่ " ก็ได้ แต่ น่าอายชะมัด "

เมื่อถึงที่บ้านของเรนนี่

เรนนี่ " ขอบคุณพี่มากเลยค่ะ เอาเป็นว่า ถ้าไม่รบกวน ว่างๆจะไปหาใหม่นะคะ "

บราวนี่ " อื้ม ไม่เป็นไรหรอก บ้านอยู่ใกล้แค่นี้ พี่เดินมาเป็นเพื่อนได้ ไปล่ะนะ "

บราวนี่หันหลังไปมองเรนนี่

ว่าแล้วก็ปรากฏหัวใจสีส้มมา1ดวง

บราวนี่ : ชูการ์ ชูการ์รูน บราวนี่รูน คฑาวิเศษ หัวใจของเธอ ฉันขอนะ

บราวนี่ " ยะฮู้ ในที่สุด เราก็ได้หัวใจสีส้มซักที เป็น 320 เอคูล เอ๊ะ แต่แค่300กว่าๆนิดๆเนี่ยนะ
ยังไงซะ ก็ยังตามไม่ทันอยู่ดี ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ได้เป็นดวงแรก "

ดุ๊ค " ดีใจด้วยนะ เคโระ "

บราวนี่ " นายตามฉันมาตั้งแต่ตอนไหนล่ะเนี่ย เจ้ากบบ๊อง "

ว่าแล้ว ในคืนนี้ บราวนี่ ก็นอนฝันหวานตลอดคืนเลย ที่เก็บใจสีส้มได้