เพลิงรวี

เพลิงรวี

โดย ปกเกศ

‘เขา...เป็นคู่หมั้นที่เธอเพียรพยายามสลัดทิ้งมาหลายปี

ส่วนเธอ...เป็นผู้หญิงที่รู้ดีว่าตรงข้ามกับความต้องการของเขา

แต่ ‘เรา’ ก็ยังไม่อาจทำลายพันธะที่มีให้สะบั้นลง...

คำผู้ใหญ่ที่ปลอบว่าอยู่ด้วยกันแล้วจะรักกันเอง...

วันนี้เธอขอเถียงว่าเรื่องของเธอและเขามัน ‘ไม่มีทาง’ เป็นความรัก

ไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรอย่างนั้นหรือ?

เธอขว้างไม้เท้าใส่ยอดหน้าเขาน่าจะมีความเป็นไปได้มากกว่า

การถือไม้เท้ายอดทองครองคู่ไปกับเขาชั่วชีวิต’

แนะนำตัวละคร

‘เพลิง พชรวรากุล’ [เพลิง]

“ชีวิตนี้ไม่เคยคิดจะเอาตัวเองไปผูกมัดกับใครที่ไหน...

การต้องแต่งงานแล้วอยู่ด้วยกันไปชั่วชีวิตไม่เคยอยู่ในสารบบของความคิด

ไม่ใช่เขาไม่เชื่อว่าในโลกนี้ไม่มีความรักแท้และคู่ชีวิต

พ่อแม่ของเขาก็แสดงให้เห็นแล้วว่ารักแท้และคู่ชีวิตที่ดีมีอยู่จริง

เพียงแต่...กับ ‘แม่เด็ก’ หน้าไหว้หลังหลอก

ที่ต่อหน้าผู้ใหญ่เป็นเด็กแสนเรียบร้อย พูดน้อย และเอาแต่ยิ้มซื่อยามเจอหน้า

ดูท่าจะไม่มีทางเป็นคนที่ใช่...

เรียบร้อยดั่งผ้าที่พับไว้อย่างนั้นหรือ?

เด็กนั่นต้องเรียกว่าเป็นผ้ายับแล้วนำมาพับไว้น่าจะเหมาะมากกว่า!”

‘ขวัญรวี วงศ์ภากร’ [รวี]

“ต่อให้โลกเดินหน้าไปไกลมากแค่ไหน

แต่ดูเหมือนว่าความคิดของคุณปู่ของเธอจะถูกหยุดอยู่ในยุคที่ท่านเติบโตมา

มีอย่างที่ไหนคิดอยากดองเป็นทองแผ่นเดียวกันกับตระกูลของเพื่อนรักที่คบหากันมาเกินครึ่งชีวิต

เรือล่มในหนองทองจะไปไหนอย่างนั้นหรือ?

ก็หนองนี้เธอไม่อยากจะพายเรือไปล่มร่วมเป็นร่วมตายด้วยยังไงเล่า!

พี่เพลิง...เขาแสนดีและเอ็นดูเธออย่างนั้นหรือ?

เธออยากจะบอกเหลือเกินว่าชีวิตนี้หากไม่อยากให้ลูกสาวหลานสาวต้องมานั่งช้ำใจ

ก็อยู่ให้ห่างผู้ชายที่ชื่อเพลิง พชรวรากุลเอาไว้จะดีที่สุด!

ไม่ต้องเป็นหมอดูเธอก็สามารถเอาหัวไปประกันได้เลยว่า

เขาไม่มีทางหยุดชีวิตของตัวเองไว้ที่ผู้หญิงคนไหนอย่างแน่นอน!”

‘พันทิวา ทวีโชติ’ [ทิวา]

“เขาเคยเชื่อว่าเธอจะมองเห็นความรักที่เขามอบให้...

ต่อให้ต้องเจ็บแล้วเจ็บอีกแต่ก็ไม่เคยคิดจะถอยออกมา

ความพยายามตลอดหลายปีที่ผ่านมาเธอกลับไม่เคยมองเห็น

น้ำหยดหินทุกวัน...หินบอกรำคาญและไม่มีวันรับรัก

แต่ทำไมตอนที่ก้อนหินอยากจะมีลมหายใจแล้วเดินออกมา

เธอกลับนึกเสียดายขึ้นมา หึ...

ไม่ได้คิดจะรักเขาหรอก...เธอแค่ชอบที่เขารักและเป็นของตายในมือเธอก็เท่านั้น”

‘พราวนภา อมรจินดา’ [พราว]

“เธอไม่เคยคิดเชื่อในรักแท้...

ไม่เคยเชื่อว่าผู้ชายคนหนึ่งจะสามารถรักและถนอมคนรักได้ไปชั่วชีวิต

ความรักของหญิงชายน่ะมันเลือนรางเสียจนไม่อาจสัมผัส

แรกเริ่มอาจจะรักแต่ท้ายที่สุดเมื่อความรักจางหายเหลือไว้เพียงความเกลียดชัง

เหมือนดังคู่พ่อกับแม่ของเธอที่ประกาศเอาไว้ถึงตายก็ไม่ต้องมาเผาผี

ดังนั้นต่อให้เขาพยายามก้าวเข้ามามากเพียงใด...

เธอก็ปิดประตูใส่หน้าเขาเสียร่ำไป

กำแพงที่พ่อกับแม่ของเธอสร้างทิ้งเอาไว้ชาตินี้เธอไม่คิดจะทำลายมันและก้าวออกไปด้วยซ้ำ

แต่ทำไมพอเขาจะจากไป...หัวใจของเธอมันกลับไม่ยินดี”

**********************************

เป้าหมายตอนแรกที่เขียนเรื่องนี้คือคิดเอาไว้ว่าแซ่บพริกหมดสวนแน่นอน

แต่เขียนไปเขียนมามันดันน่ารักน่าเอ็นดูซะอย่างนั้น

พระนางเป็นคู่ที่เหมาะกันมากค่ะ

ในแง่ของฝีปากและความแสบทันกัน

ฮ่าาาาาา

ไม่รู้จะถูกจริตคนอ่านไหม แต่ฝากเรื่องเพลิงรวีไว้ในอ้ออกอ้อมใจของทุกคนด้วยนะคะ

ขอบคุณค่ะ

ปล.ฝากกดหัวใจกดเข้าชั้นเอาไว้น้า มาดูพ่อเสือเขาโดนแม่เด็กเรียบร้อย? ผลักตกหลุมพรางกันค่ะ

:)