คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [OS/Vixx] : Wonteak...เพราะคุณคือ คนไข้ของผม
“เราเลิันเถอะ”
ผมยิ้มให้ัวเอนิๆ
เป็นอีรั้ที่ผมรัษาวามรัอัวเอเอาไว้ไม่ไ้
“ถ้าเธอสบายใที่ะเลือแบบนั้น ันเ้าใ”
ผมยิ้มให้เธออีรั้่อนเธอะลุแล้วเินออไปาร้านาแฟที่นัันไว้ั้แ่เมื่อวาน
ผมหยิบสมุเล่มเล็ออมา่อนะอะไรบาอย่าลไป
‘นที่ 5 เหุผลที่เลิัน
ไม่มีเวลาให้’
ผมถอนหายใออมาเบาๆ มันลายเป็นเรื่อธรรมาสำหรับผมไปแล้ว ถึผมะพยายามปรับัวมามายแ่ไหนผล
สุท้าย็ะเป็นแบบเิมทุรั้
เลิัน้วยเหุผลเิมๆ
อาาศ้านอหนาวนานี้
หวัว่าเธอะใส่เสื้อลุมทับมานะ
และนั่นเป็นวามห่วใยรั้สุท้ายที่ผมะมอบให้เธอไ้
แม้เธอะไม่รู้็าม
“เลิทำหน้าเหมือนแมวหายสัทีแทอุน”
“อโทษรับฮัยอนฮยอ”
ผมรู้ัวว่าัวเอเหม่อมาแ่ไหน็อนที่ฮัยอนฮยอเรียนี่แหละ
“เฮ้อ เลิับแฟนอีแล้วสินะ”
“รับ”
ผมอบรับอย่าำนน หลัานมันัเนมาพอาอบาล้ำนเหมือนหมีแพน้าแบบนี้ แถมยัเหม่อบ่อยๆอี่าหา
“อโทษที
ันไม่ไ้ั้ใะพูให้นายเสียใหรอนะ”
“ผมเ้าใรับ”
ผมยิ้มรับนิหน่อยเพื่อให้ฮัยอนฮยอสบายใว่าผมไม่เป็นอะไรริๆ
“ุหมอฮัยอนะ
อนนี้มีนไ้ถูยิอยู่ที่ห้อไอียู่ะ อาารสาหัสมา ระูาวาหัสอท่อน้วย่ะ”
พยาบาลเวรวิ่เ้ามาบอรายละเอียอาารนไ้ให้ฮัยอนฮยอรับรู้
่อนะรีบวิ่ออไปเรียมห้อผ่าัทันที
“ันไป่อนนะ นาย็อย่าิมาล่ะ”
ฮัยอนฮยอบไหล่ผม่อนะรีบวิ่ามพยาบาลไป
“ุหมอแทอุนะ มีนไ้โนมีบาลึรไหล่วา เิุหมอไปูอาาร้วย่ะ เาไม่ยอมทำแผลและไล่พยาบาลออไปหมทุนเลย่ะ”
ผมพยัหน้ารับหลัาที่ฟับ แล้วรีบวิ่ามพยาบาลไปทันที
ีวิผมไม่ไ้เรียบ่ายหรือหรูหรา เพราะผมมีหน้าที่ หน้าที่ที่ะ้อูแลและรัษาีวิน ไม่ไ้มีเวลาว่าสำหรับนัู่หนัหรือ็อปปิ้ไ้เป็นสามสี่ั่วโม ไม่ไ้เที่ยวลาืนหรือลับเ้าอย่าที่้อาร เพราะแ่เวลานอนผม็แทบะหาไม่ไ้อยู่แล้ว เพราะะนั้นลืมเรื่อแบบนั้นไปไ้เลย
“ออไป ออไปให้หม ผมบอให้ออไปไ!”
“ใเย็นๆ่อนนะะ
ถ้าุยับมาว่านี้ปาแผลุะเปิลึว่าเิมนะะ”
“ผมไม่สน เพื่อนผมอยู่ไหน เาเป็นยัไบ้า
พาผมไปหาเพื่อนเี๋ยวนี้”
“ไม่ไ้นะะุ้อทำแผล่อน”
“ไม่! เพื่อนผมเป็นายร้ายียัไบ้า็ไม่รู้ะให้ผมนั่ทำแผลไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวอยู่ไ้ยัไ”
“ปล่อยเาไปเถอะรับ
ถ้าเาไม่อยาทำแผล็ไม่้อทำ”
“ุหมอแทอุนะ”
ผมเินเ้าไปหานไ้ที่ำลัอาละวาใส่พยาบาลทันที
มอูาบาแผลแล้วน่าะลึอยู่พอู
เลือไหลออมาไม่หยุเพราะไม่ไ้รับารห้ามเลือเอาไว้
“แ่นไ้...”
ผมยมือึ้นห้ามสิ่ที่พยาบาลำลัะพู่อ
“ผมะบออะไรุไว้อย่าหนึ่นะ ถ้าุะไปหาเพื่อนุสภาพแบบนีุ้ไปไม่ถึหรอเพราะเลือะไหลออมาไม่หยุและุะเสียเลือมาเินไปถ้าุไม่ยอมทำแผล”
“แผลแ่นี้ทำอะไรผมไม่ไ้หรอ”
“ั้นเหรอรับ”
ผมเินเ้าไปใล้ๆ่อนะใส่ถุมือให้เรียบร้อย
“ะทำอะไร?”
เาถามอย่าระแวเมื่อผมยับเ้าไปใล้มายิ่ึ้น
“โอ๊ย! ทำบ้าอะไรอุ
ผมเ็บนะ”
“อ้าว เ็บเหรอรับ
ผมนึว่าแผลแ่นี้ะทำอะไรุไม่ไ้ะอี”
“แล้วุะเอานิ้วมาแผลผมทำบ้าอะไร”
“็ผมนึว่าุะไม่เ็บนิรับ”
ะบอว่าผมเป็นหมอที่ใร้ายที่สุในโรพยาบาลผม็ไม่ว่าหรอนะรับ
ในเมื่อมันือวามริ
“พวุไปูนไ้นอื่นเถอะรับ
เี๋ยวผมัารเอ”
ผมพูบพยาบาลที่ยืนอยู่็่อยๆ
เินออไปทีละน
“นั่ีๆสิรับผมะทำแผลให้”
เาไม่พูอะไร่อแ่ยอมึ้นไปนั่บนเียแทน
ผมยิ้มรับ่อนะเินเ้าไปเรียมอุปร์ทำแผล
“แผลุลึนะรับ ้อเย็บ”
หลัาผมเ็อาารแล้วเา็พยัหน้ารับ
เานิ่วหน้านิหน่อยเมื่อผมียาาเ้าไปที่แน
“รู้สึาหรือยัรับ?”
ผมไปบริเวรอบแผลนิๆ
เผื่อรวูว่ายาาออฤทธิ์หรือยั
“รีบๆทำแผลสัที”
น้ำเสียไม่สบอารม์ทำให้ผมเริ่มลมือทำแผลทันที
“อ แทอุน”
“รับ เรียหมอเหรอ?”
ผมานรับเมื่อเาเรียื่อผม ่อนะเยหน้าึ้นมามอเาที่้มหน้าลมอผมอยู่่อนแล้ว
“แ่อยารู้ัื่อไว้น่ะ”
ผมมอหน้าเาอย่า ๆ
่อนะ้มหน้าลทำแผล่อ
“เผื่อว่าะไ้เอันอี”
อาะเป็นเพราะผมั้ใทำแผลมาเินไปนไม่ไ้ยินประโยนี้าเา
“เสร็แล้วรับ ห้ามให้แผลโนน้ำเ็านะรับ
แล้ว็เี๋ยวหมอะัยาให้ เิุไปนั่รอที่่อรับยาไ้เลยรับ”
ผมพูบ็ลุึ้นเินมาสั่ยาให้เาทันที
“เี๋ยวสิรับ”
“รับ”
“ผมะไ้เอุอีไหม?”
ผมยิ้มรับนิๆ ่อนะอบลับไป
“็ถ้าุป่วยผม็พร้อมรัษารับ”
ผมพูบ็เินออมาเพื่อไปูนไ้นอื่น่อ
็ะไม่ไ้เอันแล้วแหละมั้ ใรมันะอยาป่วยบ่อยๆ ันล่ะ
‘หลายวันผ่านไป’
“ุหมอแทอุนะ”
“รับ ว่าไ”
“มีนไ้หัวแอยู่ที่ห้อุเิน่ะ”
“็ทำแผลให้เาสิรับ”
“เาบอว่าะไม่ยอมทำแผล่ะ”
“หืม ทำไมล่ะ?”
“เาบอว่าะใหุ้หมอแทอุนทำแผลให้เานเียว่ะ”
“อย่าบอนะว่า...”
ผมรีบวิ่ไปที่ห้อุเินทันที ให้ายเถอะ...
“มาแล้วเหรอรับ”
ผมถอนหายใออมาเบาๆ
เมื่อรู้ว่านไ้นนั้นเป็นใร
“ผมพร้อมทำแผลแล้วแหละรับ”
“ทำไมไม่ยอมให้พยาบาลทำแผลล่ะรับ”
ผมเินเ้าไปหาเา่อนะเ็ูอาาร
“ไปทำอะไรมารับ”
“โนระบอปืนบมา”
เาพู้วยสีหน้าไม่ทุร้อนอะไร
ส่วนผมไ้แ่นิ่อึ้
“ุไ้แ้วามไว้หรือยั”
“ทำไมผม้อแ้?”
“็ุโนทำร้าย
ถ้าุไม่แ้ำรวนร้าย็ลอยนวลน่ะสิ”
“เาายแล้ว”
ผมเผลอทำผ้า๊อหลุมืออย่าอึ้ๆ
“ุ่าเาเหรอ?”
“ผมไม่ไ้่า เพื่อนผม่าหา”
ผมเียบและไม่พูอะไร่อ
“ุลัวเหรอ?”
“ผมไม่ไ้ลัว”
“แ่มือุสั่น”
เายื่นมือมาับมือผมและ้วยวามใผมเลยเผลอสะบัมือออทันที
“ผมทำแผลเสร็แล้ว ผมอัว่อน”
“เี๋ยว่อนสิ”
“ุปล่อยผมเถอะ ผมะไปสั่ยาใหุ้”
“ุำลัลัว ุลัวผมเหรอ?”
“ปล่อยผมเี๋ยวนี้ ผมบอให้ปล่อยไ”
“มีเรื่ออะไรันหรือเปล่ารับผู้อ”
หืม ผู้อ?
ผมมอนที่ถูเรียว่าผู้ออย่าอึ้ๆ
“ไม่มีอะไรหรอ่า
เรื่อเ้าใผิันนิหน่อย”
“ุเป็นำรวั้นเหรอ?”
ผมหันไปถามนที่ับ้อมือผมแน่นไม่ยอมปล่อย
“ใ่รับ ผมเป็นำรว”
หลัาผ่านเรื่อวุ่นวายผม็มานั่อยู่ในร้านาแฟหน้าโรพยาบาล
“ทำไมุไม่บอผมว่าุเป็นำรว”
“็ุไม่ไ้ถาม”
ผมหน้ามุ่ยึ้นมาเมื่อไ้ฟัำอบ
“ผมผิเอที่ไม่ไ้ถามุ”
“ุนี่ไม่มีอารม์ันเลยนะ”
“ผมเป็นหมอไม่ใ่นัแสล”
หลัพูบผม็าแฟึ้นมาื่ม
พยายามวบุมสิเพื่อไม่ให้เผลอหลุ่าหรือว่าอีฝ่ายออไป
“ผมื่อ ิม วอนิ”
ผมมอหน้าเาอย่า ๆ
“ผมรู้อยู่แล้วว่าุื่ออะไร
ผมสั่ยาใหุ้บ่อย”
ผมนึวนลับบ้า
นอะไรเ้าโรพยาบาลเป็นว่าเล่น
“แล้วนี่แผลที่แนุหายแล้วหรือไถึไ้หาแผลเพิ่มเนี่ย”
“ีึ้นแล้วรับ
แ่แผลที่หัวนี่ไม่ไ้ั้ใะให้โนนะรับ”
“ผมว่าุวรูแลัวเอบ้านะ
เ้าออโรพยาบาลเป็นว่าเล่นแบบนี้สนุนัหรือไ”
“ไม่ไ้สนุหรอรับแ่มันเป็นหน้าที่
ถ้าารที่ผมไ้แผลลับมาแล้วัารนร้ายที่ทำลายประเทศไ้ผมยอม”
สายามุ่มั่นริันั่นทำให้ผมเผลอมออย่าไม่ั้ใ
“ุับผมนี่่าันั
ผม่วยีวินส่วนุ็่าน”
ผมเห็นวามแ่าระหว่าผมับเาแล้วมัน่า่าันเหลือเิน
ทั้หน้าที่และวามรับผิอบ
“ผมไม่ไ้่าเพื่อวามสนุสัหน่อย
ถ้าผมไม่่าเา เา็่าผมอยู่ี”
อยู่ีๆ ผม็รู้สึใหายเมื่อเาพูว่าเาะโน่า
รู้สึไม่อบที่เาพูออมาแบบนั้น
“ีวิผมมันึ้นอยู่ับวามเป็นวามาย
ถ้าวันนี้ผมไม่าย วัน่อไป็ไม่ไ้หมายวามว่าผมะยัรอ”
เาพูเหมือนมันเป็นเรื่อธรรมาแ่สำหรับผมมันไม่ใ่
“ทำไมุพูแบบนั้น่อหน้าหมอล่ะรับ ุมีหน้าที่รัษาวามปลอภัยให้ประเทศ หน้าที่ผม็พร้อมะูแลรัษาทุนเหมือนัน”
และนั่นเป็นรั้ล่าสุที่ผมไ้เอับเา หลัานั้นหนึ่เือนผม็ไม่เอเาอีเลย หายไปไหนอเาันนะ
“เหม่ออะไรเนี่ยแทอุน”
“เปล่ารับฮยอ”
“เปล่าอะไร เห็นๆอยู่ว่าเหม่อ ยัไม่เลิเสียใอีเหรอ”
“ไม่ใ่เรื่อนั้นหรอรับ”
“อ้าว แล้วเป็นอะไรล่ะ”
ผม็ไม่รู้เหมือนันว่าผมเป็นอะไร
รู้แ่ว่าเหมือนมีอะไรบาอย่าาหายไป
“ุหมอแทอุนะ มีน อ้าว...ุหมอะ
รอิัน่อน”
ผมแทบไม่รู้ัว้วย้ำว่าทำไมผมถึ้อรีบวิ่มานานี้้วย
“ทำไมรีบวิ่มาที่นี่ล่ะะุหมอ
ิันะบอว่ามีมาหาุหมอ รออยู่ที่ระเบียั้นสาม่ะ”
“มีนมาหาผม ใรเหรอรับ?”
“เาไม่ไ้บอไว้่ะ แ่แ่บอว่าะมาพบุหมอ ถ้าิันำไม่ผิน่าะเป็นนไ้ที่อบอาละวาไม่ยอมให้ทำแผลนะะ”
หลัาพยาบาลพูบผม็ออัววิ่ไปที่ลิฟท์ทันที
หวัว่าะเป็นเานะ...
ผมวิ่หอบมาที่ระเบีย่อนะเห็นผู้ายนหนึ่ยืนอยู่
เาหันมาหาผม่อนะยิ้มให้
“ุวอนิ”
ผมไม่รู้ัว้วย้ำว่าผมวิ่เ้าไปอเาแน่นนานี้
ว่าะรู้ัวอีที็อนที่เาออบผมลับมานแน่นเ่นัน
“ผมนึว่าะไม่ไ้เอุแล้ว”
ผมเยหน้าึ้นมามอเา
รู้สึถึวามร้อนบริเวอบา
วามรู้สึที่บอไม่ถูนี่มันืออะไรผม็ไม่เ้าใเหมือนัน
“ุอยาเอผมเหรอรับ?”
เาถามออมาแล้วยยิ้มว้า
“ะ ็ุหายไปเลย ผม็นึว่าุ...”
ผมไม่ล้าพูำสุท้ายออไป ทั้ๆ
ที่ผม็ินับำๆ นี้แล้ว
“นึว่าผมายไปแล้วสินะ”
ผมเผลอยมือึ้นไปทุบหน้าอเา้วยวามใ ทำไมถึพูไ้หน้าาเยแบบนั้น รู้ไหมว่ามีนเาเป็นห่ว เี๋ยวนะ เป็นห่ว? ผมเนี่ยนะเป็นห่วเา
“โอ๊ยุ ผมเ็บนะรับ”
ผมใเมื่อเห็นเาร้อโอโอยหลัาโนผมทุบหน้าอไป หรือว่าำลัไ้รับบาเ็บอยู่
“ผมอโทษ ุเ็บรไหนหรือเปล่า ผมไม่ไ้ั้ใ”
ผมพยายามสำรวบาแผลบนร่าายอเาไป้วยวามัวล
“ผมไม่ไ้เป็นอะไรหรอรับ หมอใเย็นๆ่อนนะ”
เารวบมือผมเาไปับไว้่อนะยิ้มออมา
“ุแล้ผมั้นเหรอ
รู้ไหมว่าผมใมาแ่ไหน ผมนึว่าุบาเ็บรไหนะอี”
ผมพยายามสะบัมือผมให้ออามืออเาที่ับอยู่
“ปล่อยมือผมไ้แล้ว”
“อย่าทำหน้ามุ่ยแบบนั้นสิรับ”
“็ปล่อยมือผมสิ ะับไว้ทำไม”
“ผมิถึุ”
ผมมอหน้าเาอย่าอึ้ๆ
เพราะำพูที่รเป็นไม้บรรทัอเาทำให้ผมทำอะไรไม่ถู
“ุพูอะไรอุ”
“ผม็พูามวามรู้สึอผมไ”
“แล้วุะมาิถึผมทำไม?”
ผมอยาะบปาัวเอะมั
ทำไมถึถามออไปแบบนั้นัน
“ผมว่าุน่าะรู้นะว่าผมิถึุทำไม?”
ผมไม่รู้ะื่นมารพูรเป็นไม้บรรทัอเาแบบนี้ีไหม
รู้แ่ว่าอนนี้ผมยัอึ้อยู่
“ะ้อให้ผมพูไหมว่าทำไม”
“มะ ไม่้อ ผม้อรีบลับไปทำานแล้ว
อัว่อน”
ผมพูบ็พยายามึมือออมาแล้วเินลับไปที่ลิฟท์อย่ารวเร็ว ทำไมวันนี้โรพยาบาลไม่เปิแอร์ รู้ไหมว่าหน้าผมร้อนนาไหน ให้ายเถอะ...
‘หนึ่อาทิย์่อมา’
“พันี้นายทำัวแปลๆนะแทอุน”
“ผมเหรอรับฮยอ”
ฮัยอนฮยอพนัหน้ารับ
“ผมแปลยัไเหรอรับ ็ปินิ”
“นายเลิเหม่อแ่นายยิ้มบ่อยึ้น
แถมยัอบนั่ยิ้มอยู่นเียว้วย ยิ้มแล้ว็หน้าแ เป็นอะไรอนาย”
“ผมไม่ไ้เป็นอะไรรับ ผมสบายี”
“นายแน่ในะว่าไม่ไ้เป็นอะไร”
“แน่ใรับ”
ว่าไม่ไ้เป็นอะไร หรอมั้...
“ุหมอแทอุนะ”
“ว่ายัไรับพยาบาลิม”
ผมหันหน้าไปหาพยาบาลที่เินเามาหาผม
“นไ้อุหมอมาอีแล้ว่ะ”
“นไ้อผม?”
ผมมอหน้าพยาบาลอย่า ๆ
“็ุผู้อนนั้นไะ”
พยาบาลพูบ็อมยิ้มนิๆ ส่วนผม็พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปิมาที่สุ
“อ้อ ันรู้แล้วว่านายเป็นอะไร”
ฮัยอนฮยอยิ้มล้อๆ ส่มาให้ผม
“ไม่ใ่แบบนั้นนะรับฮยอ ือผม...”
“เอาน่า รีบไปูเาเถอะ
เผื่อเาะรอนายรัษาอยู่”
ผมไม่พูอะไร่อแ่เินออมาแทน
แ่เห็นสายาแวๆ าฮัยอนฮยอ ผม็ทำัวไม่ถูแล้ว
“พี่วอนิะ ุหมอมาแล้ว”
ผู้หิที่ยืนับมือเาือใร? น้อสาวหรือว่าแฟน!
“มาแล้วเหรอรับ”
เาหันมายิ้มให้ผม่อนะยื่นมือไปลูบหัวผู้หิที่มาับเา้วย
“เี๋ยวพี่อทำแผล่อนนะรับ
เยอึนออไปรอพี่้านอ่อนนะ”
ผู้หินนั้นพยัหน้ารับ่อนะเินออไปาห้อ
“เป็นอะไรมาเหรอรับ?”
ผมถามเสียเรียบ ่อนะหันไปมอหน้าเานิ่ๆ
“ผมมาทำแผลรับ นี่ไ”
เาี้ไปที่แผลบนหัวให้ผมู แล้วยิ้มว้า
ผมัารทำแผลให้เานเสร็เรียบร้อยแล้วำลัะเินออาห้อ
“เี๋ยว่อนสิรับ”
“รับ!”
ผมรู้ัวว่าเสียัวเอห้วนมาแ่ไหน
เพราะอนนี้เหมือนมีระเบิเวลาอยู่ในัวผมเลย พร้อมระเบิไ้ทุเมื่อ
“ุเป็นอะไรหรือเปล่า?”
เาเินเ้ามาหาผม
แ่ผมถอยหลัหนีและำลัะเินออาห้อ
“พี่วอนิะ ทำแผลเสร็แล้วเหรอะ”
ผู้หินนั้นเินเ้าไปหาเา่อนะถาม้วยวามเป็นห่ว
“เสร็แล้วรับ”
“เ็บไหมะพี่วอนิ”
เธอยื่นมือไปแะที่ผ้าพันแผล่อนะลูบเบาๆ
“ไม่เ็บรับ ุหมอเามือเบา”
ผมน่าะเ็แผลลไปแรๆ น่าหมั่นไส้ะมั
“เยอึนไปรอพี่ที่รถ่อนนะ
พี่อุยับุหมอแปปนึ”
“่ะ พี่วอนิรีบามมานะะ”
“อบุมานะะุหมอที่ทำแผลให้พี่วอนิ”
เธอพูบ็เินออไปเหลือแ่ผมับเาสอน
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะรับ”
“ผมทำหน้ายัไ?”
“ทำหน้าเหมือนไปโรธใรมาสัสิบปี”
“มันเรื่ออผม”
ผมพูบ็เินออาห้อไป หุหิะมั
“ผมว่าเรา้อุยันนะ”
“ผมไม่มีอะไระุยับุ”
เาเินามมานับแนผมเอาไว้แน่น
“ปล่อยผมนะ ะพาผมไปไหน ปล่อยผมสิ”
ผมออแริ้นไปมาพยายามึมือเาออแ่็ไม่ไ้ผล
นอะไรแรเยอะะมั
ระเบียั้นสาม! ให้าย
ทำไมเา้อพาผมมาที่นี่้วย
“ปล่อยผมไ้แล้ว”
ผมพูบเา็ยอมปล่อยแนผมให้เป็นอิสระ
“ุเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ผมไม่ไ้เป็นอะไร”
“แ่ผมว่าเป็น มีอะไร็บอผมไ้นะ”
“ผมมีอะไระถาม”
“อะไรรับ ถามมาไ้เลย”
“ุมีแฟนอยู่แล้วะมายุ่ับผมทำไม!”
ผมัสินใถามออไป เามอหน้าผมอึ้ๆ
่อนะหัวเราะออมาเบาๆ
“หัวเราะอะไรอุ ผมถามุอยู่นะ”
ผมยิ่โมโหมาึ้นเมื่อเห็นเายืนหัวเราะแบบนั้น
“ุหึผมเหรอ?”
“ใรหึุัน อย่ามามั่ว”
“็ุำลัหึผมับเยอึนอยู่นี่ไ”
“ผมไม่ไ้หึ”
“่อนอื่นผมออบำถามุ่อนนะ
ผมไม่มีแฟนรับ แล้ว็เยอึนน่ะ น้อสาวผมเอ”
เพล้! รู้สึเหมือนะไ้ยินมีนหน้าแ
“ระ เหรอ”
“ุนี่มันน่ารัริๆ หึไ้น่าแล้ะมั”
“ผมบอว่าผมไม่ไ้หึไ”
แ่นี้็หน้าแนเย็บลับไม่ไ้แล้ว ะบ้าาย
“ถ้าผมยัไม่ไ้ทำให้หมอแน่ใในัวผมล่ะ็
ผม็อยาะบอหมอว่า...”
ผมลืนน้ำลายลออย่าลุ้นๆ
อยารู้ว่าเาะพูอะไร่อ
“ผมอบุนะรับ ุหมอแทอุน”
เหมือนโลำลัหยุหมุนเลยรับ ทุๆ
อย่าที่อยู่รอบๆ ัว เหมือนมันำลัะหยุนิ่
“แล้วุล่ะรับ ิยัไับผม”
วามเียบปลุมพื้นที่นทำให้ผมเริ่มอึอั
“เอาเป็นว่าถ้าพรุ่นี้อนบ่ายโมผมะรอุอยู่ที่ร้านาแฟหน้าโรพยาบาล
ถ้าุไปแสว่าุ็อบผม แ่ถ้าุไม่ไป
ผม็ะไม่มายุ่วุ่นวายับุหมออีเลยรับ ผมสัา”
ผมใหายวูบเมื่อเาบอว่าะไม่มาให้ผมเออี
ผมว่าผมไ้ำอบแล้วแหละ
“พรุ่นี้เอันอนบ่ายโมนะรับ ุหมอ”
เาพูบ็เินออไป
ทิ้ให้ผมยืนบ่นเรื่อแอร์ในโรพยาบาลอีามเย
‘12:50’
“มีอะไรหรือเปล่าแทอุน เห็นนั่มอนาฬิามานานแล้วนะ”
“ไม่มีอะไรรับ”
ผมำลัภาวนาให้ารประุมรั้นี้ผ่านไปไวๆ
เพราะลัวว่าอีนะรอนาน
‘13:10’
ผมวิ่ออาโรพยาบาลเพื่อไปที่ร้านาแฟ้วยวามรีบร้อน
เพราะรู้ว่าอนนี้มันเลยเวลานัมาแล้ว
และเมื่อไปถึร้านาแฟแล้ววาสายามอไปรอบๆ ร้าน ็ไม่เห็นนที่บอว่าะรอผมแล้ว ผมัริมฝีปาแน่นอบาผมเริ่มร้อนผ่าว ไม่ทันริๆ สินะ ไม่ทันแล้วริๆ
“มอหาใรอยู่เหรอรับุหมอ”
ผมหันลับไปามเสียพู่อนะยิ้มว้าออมา้วยวามีใ
“ุวอนิ!”
ผมึเาเ้ามาอเ็มแร รู้สึีในบอไม่ถู
“ุยัอยู่ ผมนึว่าุะไม่รอผมแล้ว”
“รอสิรับ ุหมอไม่รู้เหรอรับว่าผมรอเ่
รอหมอแ่นี้ผมรอไ้อยู่แล้วรับ”
ผมยิ้มให้ับำพูอเา่อนะเินเ้าไปนั่ที่โ๊ะ
ถึนในร้านะไม่เยอะมา แ่็ทำให้ผมเินไ้เหมือนันที่เผลอไปอเาเมื่อี้นี้
“อบุนะรับที่มา”
“อบุเหมือนันที่ยัรอ”
เาึมือผมไปับเอาไว้่อนะยิ้มออมา ผมยิ้มว้าอบลับไป อย่าน้อยอนนี้ผม็มีวามสุที่ไ้เห็นเา ไุ้ยับเราและไ้อยู่้วยัน อนาะเป็นยัไผม็ะไม่ลัวและยอมรับมันให้ไ้ หวัว่าวามรัอผมรั้นี้มันะยาวนานว่ารั้ไหนๆ ็พอ...
.
.
.
แถม
“ทำไมุถึอบผมล่ะ?”
ผมถามึ้นหลัาไ้าแฟรสาิโปรมาเสิร์ฟอยู่้าหน้า
“ุเป็นนแรที่ล้าทำให้ผมเ็บ”
เาอบเสร็็ยาแฟึ้นื่ม
“ผมเหรอ?”
ผมี้มาที่ัวเออย่า ๆ
“ุแผลผม ุำไ้ไหม?”
อ้อ เรื่อนั้นเอสินะ
“ำไ้สิ ็ุอยาื้อ่อนทำไมล่ะ”
“แล้วถ้าผมไม่ื้อ
ผมะเอหมอเหรอรับ”
ะว่าไปในร้านาแฟ็ะไม่ไ้เปิแอร์เหมือนันสินะ
ร้อนีริๆ
“แล้วุล่ะ เพราะอะไรถึอบผม?”
ผมยิ้มรับหลัาฟัถามบ
“เพราะุือนไ้นแรที่ทำให้หมออย่าผมใสั่นเวลาที่ไ้อยู่้วยัน”
ผมไม่ยอมหน้าแนเียวหรอนะ บอเลย...
1 ำเม้น = 1ำลัใ นะะ
ปล. เอำผิรไหนบอไ้นะะ
ฝาิาม้วยน้าา อบุ่ะ ^^
ความคิดเห็น