คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ILOVEYOURSMILE 8 100 %
ตึก ตึก ตึก ตึก
ผมยืนอยู่ดีๆก็มีมือใครไม่รู้ลากผมวิ่งออกมาจากตรงที่โดนผีผู้หญิงหลอก แต่ผมก็เข้าใจนะว่ามันเป็นคนทั้งนั้น แล้วหมอนี่ลากผมมาที่ไหนเนี่ยทั้งมืด แถมน่ากลัวกว่าตะกี้ซะอีก
"นายพาฉันมาที่ไหนเนี่ย"ผมเอ่ยถามหลังจากอีกคนปล่อยมือผมแล้วเอาแต่ยืนหอบ
"เฮ้ยย นายมาได้ไง แล้วไอ้ยุนไปไหน"
"ก็นายลากฉันมาปะวะ"
"ฉันไม่ได้จะมากับนายสักหน่อย"
"งั้นฉันไปหละ" ผมพูดพลางทำท่าจะเดินไปแต่ดงฮยอกก็คว้าแขนผมไว้
"ดะ..เดี๋ยวดิ นายจะไปไหน"
"ไปหาคนอื่นๆไง"
"นายจะเดินกลับไปทางเดิมเหรอ ถ้าเจอผะ...ผี หลอกอีกอ่ะ"
"นั่นมันคนทั้งนั้นนะเว่ย"
"ออกไปข้างนอกกันเถอะ"
"ไม่ได้ยินที่พี่เขาบอกรึไง ขืนออกไปตัวเปล่าก็ต้องเข้ามาอีกรอบอยู่ดีแหละ" ผมอธิบายให้อีกคนฟัง ดงฮยอกพยักหน้าเบาๆ
"งั้นไปหาพวกพี่จินได้ปะ"
"ไปดิ"
"จุนฮเว ทำไมตรงนี้มันมืดจัง"ดงฮยอกว่าพลางขยับเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น เขาเดินเกาะชายเสื้อผมมาตลอดทางเหมือนเด็กๆเลย น่ารักชะมัด
"ฉันว่าคนอื่นคงอยู่อีกฝั่งหละมั้ง" ผมเพิ่งรู้ว่าไอ้ตึกเนี่ยกว้างชิบหายก็วันนี้แหละครับ ดงฮยอกพาผมวิ่งซะหอบเลย
"ถ้าเราหาเหรียญเจอก็จะออกไปได้ช้ะ"
"อือ"
"งั้นไปหาเหรียญกัน"
"แยกกันหาดิจะได้เร็วๆ"
"ไม่เอา" อีกคนพูดพลางเกาะแขนผมแน่น
"กลัวผีเหรอเตี้ย"
"เออ" ทำไมยอมรับง่ายจัง
"ฮ่าๆๆๆๆ"
"ขำไรฟะ" ดงฮยอกว่า
"ป๊าวววว"
ตอนนี้ผมกับดงฮยอกกำลังหาเหรียญทองที่คาดว่าน่าจะซ่อนไว้แถวๆนี้อยู่ครับ ส่วนมากผมคงเป็นคนหาซะมากกว่าก็หมอนั่นเอาแต่บ่นว่ามืดบ้างตหละ กลัวบ้างหละ เลยเอาแต่เกาะแขนผมเดินตามต้อยๆ ถ้าเป็นแบบนี้ทุกวันก็ดีสินะ
"เตี้ยส่องไฟฉายให้หน่อยดิ"ผมหันไปสั่งคนข้างๆ หมอนั่นเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแอปไฟฉายก่อนจะส่องมาที่กล่องที่ผมเพิ่งเจอ
"เฮ้ยยย!!!"แต่พอเปิดออกมากลับว่างเปล่ามีเพียงรูปผู้หญิงหน้าตาเละเทะอยู่ด้านใน ใครมันเล่นอะไรวะเนี่ย อย่าให้เจอหน้าคนทำกล่องบ้านี่จะต่อยให้ เกือบทำกูจุนฮเวตกใจกรี๊ดแตกซะละ(?)
"แว้กกกกกก" แต่คนด้านข้างผมนี่สติกระเจิงแล้วครับ หมอนั่นกอดผมแน่นเลย
"อะไรเตี้ย มันก็แค่รูป"
"มันหลอนอ่ะ ฮืออ"ดงฮยอกว่าแถมยังเอาหัวซุกที่อกผมไปมา
"ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ฉันอยู่ด้วยทั้งคน"ผมลูบหัวปลอบคนตัวเล็กเบาๆ
"ไปข้างนอกกันเถอะ ไม่ต้องหาแล้ว"
"ไม่ได้ ต้องหาให้เจอดิ"
"งั้นนายส่องไฟฉายเองละกัน"ดงฮยอกยื่นโทรศัพท์ในมือให้ขณะที่เจ้าตัวยังยืนกอดผมอยู่
"แล้ว นะ..นายจะไม่ปล่อยฉันรึไง" ให้ตายสิ กอดนานแบบนี้ผมชักรู้สึกร้อนๆยังไงไม่รู้แฮะ ผมไอ้คนตรงหน้านี่ก็นุ่มเหลือเกิน
"อื้อ" พอรู้ตัวก็รีบผละตัวออกทันทีแต่ก็ยังมายืนใกล้ผมเหมือนเดิม หมอนี่กลัวอะไรเป็นเด็กๆชะมัด
"มันไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกน่า"
"ก็คนมันกลัวนี่หว่า"
พรึบบ~ จู่ๆไฟจากที่สลัวๆก็ดับลงหมดทุกดวงทำเอาคนข้างๆรีบเกาะแขนผมแน่น
"แค่ไฟดับเอง หาต่อเถอะ" ผมหันไปปลอบคนข้างๆพลางส่องไฟฉายหาสิ่งที่พอจะซ่อนเหรียญไว้ได้ต่อ
"ตรงนั้นน่าจะมีนะ"ดงฮยอกว่าพลางนี้ไปที่กล่องลังกล่องใหญ่บนหลังตู้ มืดขนาดนี้หมอนั่นมองเห็นได้ไงนะ
"ไปหยิบมาดูดิ"
"ไม่เอา ไปด้วยกันดิ"อีกคนว่าพร้อมลากผมเดินไปด้วย
"นายหยิบเอาละกัน"แล้วอีกคนก็ยืนเอามือปิดตาทันที
"จะปิดตาเพื่อ?"
"ก็เผื่อเปิดออกมาแล้วมันมีอะไรหลอนๆอีกล่ะ ฉันกลัวนะเว้ย"
"แล้วจะบอกมาหยิบทำไมวะ"
"ก็เผื่อเจอเหรียญไง นายไม่ต้องพูดมากน่า"
......
"เจอยัง"
.........
"จุนฮเว" ร่างเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นก็มองไม่เห็นร่างสูงที่เคยยืนข้างเขาอีก
"จ..จุนฮเว กูจุนฮเว อยู่ไหน" ร่างเล็กตะโกนเรียกอีกคนแต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ
"ก..กูจุนฮเว นายอยู่ไหน?" เสียงเล็กเริ่มสั่น
"จุนฮเว ฉันกลัวจริงๆนะเว้ย ฮรึก"
"เฮ้ยย อย่าเพิ่งร้องดิ" ทันทีที่ได้เสียงของคนตัวเล็กที่ทำท่าจะร้องไห้ ร่างสูงก็รีบเข้ามาหาอีกคนทันที
"ไอ้บ้าจุนฮเว บอกว่ากลัวไง"คนตัวเล็กว่าพลางยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดน้ำตา
"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ" ร่างสูงดึงตัวอีกคนเข้าไปกอดพร้อมลูบหัวเบาๆ
"ฮรึกก ฉันกลัวจริงๆนะเว้ยมืดๆแบบนี้อ่ะ"คนตัวเล็กยังคงเอาหน้าซุกกับอกกว้าง
"ขอโทษ ฉันไม่แกล้งนายแล้ว ไปกันเถอะ"
"นายหาเหรียญเจอแล้วเหรอ?"คนตัวเล็กเงยหน้าถาม
"ต้องขอบคุณนายจริงๆที่เห็นกล่องนั่น"ร่างสูงว่าพลางจูงมืออีกคนเดินออกไปที่ทางออก
"พวกมึงสองคนหายไปไหนมา มึงทำอะไรเพื่อนกูปะเนี่ยทำไมมันหน้าแดงๆวะ" หลังจากออกมาถึงทางออกไอ้ยุนก็เดินเข้ามาพวกผมสองคนทันที มันมองมาที่มือผมที่ยังจับมือดงฮยอกอยู่พลางยิ้มกรุ้มกริ่ม
"ยิ้มอะไรของมึงเนี่ย"ดงฮยอกเริ่มรู้ตัวจึงรีบชักมือออก ก่อนจะหันไปถามไอ้เพื่อนยุนที่ตอนนี้เอาแต่ยืนยิ้ม
"ป๊าวววววว คิคิ"
"แล้วคนอื่นๆล่ะ"ดงฮยอกถามหลังจากมองไปไม่เห็นคนในทีมเลย
"พวกพี่บ็อบกับคนอื่นๆบ่นว่าง่วงก็เลยไปนอนละ ส่วนพี่จินฉันเห็นพี่แกหาวหลายรอบละเลยไล่ให้ไปนอนก่อน"
"งั้นเราก็ไปนอนมั่งดิ" ผมพูดพลางเดินนำไปที่ที่พัก
"หาวววว กี่โมงแล้ววะเนี่ย" บ็อบบี้ลุกขึ้นนั่งขยี้ตาพลางควานหานาฬิกาข้อมือที่วางไว้ข้างๆหมอน
"ไปอาบน้ำได้แล้วมึง"ชายร่างสูงนามฮันบินหันมาบอกเพื่อนก่อนจะหันไปคุยกับรุ่นพี่ตัวเล็กต่อ
"ขอกูนอนต่ออีกแปป"
"ตามใจมึง"
"พี่ว่าปลุกสองคนนี้ดีกว่ามั้ย"
"ไม่ต้องหรอกพี่ ปล่อยมันไว้นี่แหละ"
"จะเอางั้นจริงเหรอ"
"ก็เมื่อคืนพวกนี้กลับมาดึก มันคงเพลียอ่ะ ให้มันนอนอยู่นี่แหละพี่จิน คิกคิก"
"นายหัวเราะอะไรน่ะยุนฮยอง"
"ป่าวครับ พวกเราไปกินข้าวกันเถอะแล้วค่อยเอาข้าวมาฝากพวกมัน"
"อื้อ เอางั้นก็ได้"
ทำไมผมรู้สึกถึงอะไรอุ่นๆวางอยู่บนตัวผม หนักด้วย ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็เห็นแขนของดงฮยอกที่พาดมาบนตัวผม พร้อมขาอีกสองข้าง คือตอนนี้เหมือนเขากำลังกอดผมเลยหละครับ
"เตี้ย" ผมเรียกอีกคนเบาๆ แต่ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ
....
"ดงฮยอก" ผมเรียกอีกคนอีกครั้ง แต่คนตรงหน้าก็ยังหลับตาพริ้มเหมือนเดิม ยิ่งเห็นใบหน้าของคนตัวเล็กใกล้ๆนี่ยิ่งทำให้ใจผมเต้นแรง หวังว่าหมอนี่คงไม่ได้ยินนะครับ
ผมมองไปรอบๆห้องก็พบว่าคนอื่นทยอยกันออกไปหมดแล้ว งั้นผมไม่ปลุกหมอนี่ดีกว่า ได้นอนมองหน้าใกล้ๆแบบนี้ฟินดีครับ >< ผมเอานิ้วเรียวจิ้มแก้มพองๆของอีกคนเบาๆจนเจ้าตัวขมวดคิ้วพร้อมส่งเสียงจิ๊จ๊ะออกมา
"ดงฮยอก ทำไมนายมันน่ารักแบบนี้นะ"
"อื้อ"อีกคนเริ่มขยับตัวแถมยังเอามือกอดเอวผมแน่น ถ้าไม่ติดว่าน่ารักผมถีบตกที่นอนแล้วนะครับขอบอก ระหว่างที่มองหน้าคนตัวเล็กเพลินๆสายตาผมก็เหลือบไปเห็นไหล่ขาวๆเนียนๆของอีกคนที่โผล่พ้นเสื้อยืดคอย้วยๆออกมาพอดี นี่กะจะยั่วกันแต่เช้าใช่มั้ย -..- หลังจากผมพยายามควบคุมสติอารมณ์มือเจ้าปัญหาของอีกคนก็เลื่อนลงมาต่ำจนเกือบจะถึงจุดยุทธศาสตร์ของผม
"ฮะ..เฮ้ยยย ดงฮยอกตื่น!!"
"หืออออ เฮ้ยยย!" เจ้าตัวค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะเบิกตากว้างพร้อมผละตัวออกจากผมอย่างไว "นายทำอะไรฉันห้ะ??" ตื่นขึ้นมาก็โวยวายเลยครับ
"นายต่างหากที่ละเมอแล้วมากอดฉันซะแน่นนเลย"
"ฉันเนี่ยนะ" ดงฮยอกพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ
"ก็เออดิ"
"แค่กอดใช่มั้ย?" ผมควรจะบอกเขามั้ยว่าตะกี้มือเขาเกือบจะโดน เอ่อ ช่างมันเถอะครับ
"เออดิ"
"โทดที นอนดิ้นไปหน่อย ฉันไปอาบน้ำละ"ว่าแล้วก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวออกไปทันที
(จินฮวาน)
"ทำไมป่านนี้ดงดงยังไม่ตื่นอีก" นี่มันก็จะถึงเวลาทำกิจกรรมแล้วนะครับ ทำไมน้องชายที่น่ารักของผมยังไม่ตื่นอีก แถมเมื่อเช้ายังนอนกอดจุนฮเวด้วย ถ้าไม่เห็นว่าเป็นน้องฮันบินผมไม่ยอมหรอกนะ แต่น้องผมชอบนอนละเมอแถมติดหมอนข้างด้วยแหละ หวังว่านายจะไม่ปล้ำน้องฉันนะจุนฮเว
"เดี๋ยวก็ตื่นมั้งครับ"ฮันบินที่นั่งกินไอติมอยู่หันมาตอบ
"งั้นเดี๋ยวพี่ไปตามละกัน จะเข้ากิจกรรมแล้ว"
"ไม่ต้องแล้วมั้งพี่จิน มาโน่นแล้ว" ยุนฮยองว่าพลางชี้ไปที่ดงฮยอกที่กำลังเดินมาพร้อมกับจุนฮเว
"หลับสบายมั้ยวะพวกมึง" พอเดินมาถึงโต๊ะอาหารยุนฮยองก็เปิดประเด็นทันที
"เออก็ดี"จุนฮเวตอบพร้อมจิ้มลูกชิ้นตรงหน้าบ็อบบี้ไปเคี้ยวตุ้ยๆ
"อ่ะนี่ พี่ซื้อข้าวเผื่อเราสองคนไว้" ผมเอาข้าวกล่องที่ซื้อเผื่อดงฮยอกกับจุนฮเวมาวางไว้ตรงหน้าทั้งสองคน
"ขอบคุณครับพี่จิน ^^ กำลังหิวเลย" ดงฮยอกว่าพลางรีบเปิดข้าวกล่องออก "ห๊อมมม หอมมม ><"
"ค่อยๆกินก็ได้" ผมพูดพลางหยิกแก้มน้องชายตัวแสบเบาๆ
"โอ๊ย พี่จินอ่าดงเจ็บนะ" ดงฮยอกเคี้ยวข้าวไปพร้อมลูบแก้มตัวเองไปมา
ผมหัวเราะให้กับความน่ารักของน้องชายก่อนจะเหลือบไปเห็นคนตัวโตตรงหน้าที่กำลังนั่งมองดงฮยอกแถมยังแอบอมยิ้มอีก คิดว่าไม่มีคนเห็นสินะ ผมว่าสองคนนี้ชักจะยังไงยังไงกันอยู่นะ มีอะไรที่ดงฮยอกไม่ได้บอกผมหรือเปล่าเนี่ย
(ดงฮยอก)
หลังจากกินข้าวเช้า(?) เสร็จก็มารวมกันที่โรงยิมเพื่อแข่งบาสประเพณีระหว่างสองคณะ ให้แข่งบาสตอนที่เพิ่งกินข้าวอิ่มเนี่ยนะ ผมขอบายแล้วกันนะ
“เอาหละครับ มาถึงกิจกรรมสุดท้ายแล้วนะครับ นั่นก็คือบาสประเพณีนั่นเอง..”
กรี๊ดดดด..... หน้าม้าหนาแน่นเช่นเคย - -
“เตี้ย มีขนมปะ?” ระหว่างที่นั่งฟังรุ่นพี่อธิบายกิจกรรม ไอ้คนตัวโตข้างๆก็สะกิดเรียก
“ไม่มี - - นายเพิ่งกินข้าวมาไม่ใช่รึไง?”
“ก็หิว “
“อ้วนเอ๊ยย”
“ว่าไงนะ” ผมแกล้งทำเป็นไม่สนใจคนข้างๆแล้วหันไปฟังรุ่นพี่พูดต่อ
“เราจะให้ตัวแทนทั้งหมด 4 ทีมออกมาแข่งกันนะ ทีมที่ได้ที่ 1 จะได้คะแนนกิจกรรม 10 คะแนนเต็ม ส่วนที่สองและที่สามคะแนนจะลดลงมาตามลำดับ ทีมไหนสนใจเป็นตัวแทนก็มาลงชื่อได้เลยนะครับ ขอตัวแทนแค่ 4 ทีมเท่านั้นนะครับ ถ้าเกิดให้ลงทุกทีมพรุ่งนี้ก็ไม่จบนะ 55555 “
“ไอ้บ็อบแม่งไวชิบหาย” สิ้นเสียงของพี่ฮันบินผมก็มองไปเห็นพี่บ็อบบี้ที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะลงชื่อเรียบร้อยแล้ว โถ่พี่ครับ ถามความเห็นสมาชิกในทีมบ้างก็ได้นะ
“จุนฮเว มึงลงกับกูนะ” พี่ฮันบินหันไปบอกน้องชาย ส่วนคนเป็นน้องก็พยักหน้านิ่งๆ
“งั้นพี่ลงด้วย” พี่จินว่าแต่ก็โดนพี่ฮันบินปฏิเสธ
“พี่ตัวเล็ก ไม่ต้องลงหรอก”พี่ฮันบินพูดก่อนจะโน้มหน้ามากระซิบบางอย่างที่ทำให้พี่ชายผมหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเลย ‘ผมเป็นห่วง’
“พี่จิน ทำไมหน้าแดงอ่ะ” ผมแกล้งแซว
“อะไรเล่า ดงดงเนี่ย” พี่จินพูดพลางเอามือทั้งสองข้างปิดหน้าตัวเองไว้
“มีใครเล่นบาสไม่เป็นบ้าง?” พี่ฮันบินถาม ความจริงผมก็เคยเล่นบาสกับไอ้ยุนนะแต่ไม่เก่งเท่าไหร่ เล่นทีไรแพ้มันตลอดเลย
“ผมเล่นไม่เก่งนะครับ” ผมบอกพี่ฮันบินไป
“ชานอู เล่นเป็นใช่มั้ย?”
“ผมนักกีฬาของโรงเรียนเลยนะครับ ^^”
“งั้นฉัน ไอ้บ็อบ ไอ้เน่ จินฮยอง ยุนฮยอง ชานอู จะลงแข่งนะ ส่วนดงฮยอกก็เป็นตัวสำรองละกัน ตกลงตามนี้นะ”
“คร้าบบบบบ”
“ตอนนี้เราก็ได้รายชื่อทีมแต่ละทีมแล้วนะครับ รอบแรกจะเป็นการแข่งขันระหว่าง ‘บ็อบบี้พูห์’ กับ ทีม ‘มังกรไฟ’ นะครับ”
“โอ๊ยย ทีมแรกนี่คนตั้งมันคิดอะไรอยู่วะปัญญาอ่อนชิบหาย” คนตัวโตว่าพลางหัวเราะ
ป้าบบบ
“เฮ้ยพี่บ็อบ ตบหัวผมทำไมวะเนี่ย”
“กูเป็นคนคิดเอง - -“
“มึงคิดอะไรของมึงอยู่ “ พี่ฮันบินส่งสายตาเอือมๆไปให้พี่บ็อบ “เอาซะกูไม่กล้าลงแข่งเลยสัด”
“เอาหน่าๆ ก็กูคิดไม่ออกนี่หว่า” พี่บ็อบบี้พูดพร้อมเดินมาตบไหล่เพื่อนเบาๆ
ระหว่างที่คนอื่นๆลงสนามกันผมกับพี่จินก็ได้แต่มานั่งเฝ้าที่ข้างสนามแทน แต่ก็ดีเหมือนกันเพราะผมขี้เกียจเล่น 55555
ทุกคนในทีมผมเนี่ยเล่นบาสเก่งทุกคนเลยนะ มีแววจะชนะแบบใสๆ โดยเฉพาะจุนฮเว แค่หมอนั่นยืนขวางไว้อีกทีมก็ไม่สามารถส่งบาสข้ามหัวหมอนี่ได้ จุนฮเวเลยทำหน้าที่เป็นตัวกันลูกแทน แต่ใช่ว่าหมอนั่นจะเล่นไม่เก่งนะ เวลาเลี้ยงลูกบาสนี่ดูเท่เชียว เห้ ผมจะมัวแต่มองหมอนั่นทำไมนะ พี่บ็อบกับพี่ฮันบินก็เก่งนะครับ ไอ้ยุนเพื่อนผมก็เล่นได้ดี ส่วนชานอูไม่ต้องพูดถึง เก่งสมกับเป็นนักกีฬามาจริงๆ
“จุนฮเวนี่เท่เนอะ ตอนเล่นบาสเนี่ย” พี่จินพูด
“ก็งั้นๆแหละ”
“พี่นึกว่าคนแถวนี้สนใจซะอีก เห็นมองไม่วางตาเลย คิกคิก”
“อะไรเล่าพี่จิน ดงก็มองทุกคนแหละ”
“อ่าๆ “ พี่จินพยักหน้าพลางทำหน้ามีเลศนัย
“อะไรกัน พี่จินคิดว่าดงคิดอะไรกับหมอนั่นรึไง” ผมคาดคั้นคำตอบจากพี่ชาย
“พี่ยังไม่พูดอะไรเลยนะดงดง” พี่จินตอบทั้งที่ยังยิ้มอยู่อย่างนั้น
“ว่าแต่พี่จินกับพี่ฮันบินเถอะ มีอะไรที่ไม่บอกผมรึเปล่า”
“ก็คุยๆกันอยู่”
“จีบกันอยู่อ่ะดิ ผมเชียร์พี่ฮันบินนะ 55555”
“แต่ถ้าพี่ได้น้องชายฮันบินมาเป็นน้องเขยด้วยก็คงดีเนอะ”
“ดงไม่เอาด้วยหรอก พี่จินเลิกคิดเลย - -“
“อะไรกันสองคนนี้มัวแต่นั่งคุยกัน ไม่คิดจะเชียร์นักกีฬาบ้างเหรอค้าบบบ” พี่บ็อบเดินบ่นมาแต่ไกล ผมเพิ่งนึกได้ว่าถึงช่วงพักแล้ว รอบแรกทีมผมก็ชนะไปแบบชิลๆอ่ะครับ ฮ่าๆ
“พี่ดูอยู่นะ พวกนายเก่งมากเลย” พี่จินว่าพลางยกนิ้วโป้งให้
“เก่งมากเลยคร้าบบ ^^” ผมยกนิ้วโป้งสองข้างเลย
“ขอน้ำหน่อย” เสียงทุ้มๆเดินมาหยุดตรงหน้าผมพลางแบมือออกมาตรงหน้า
“อยากได้ก็ไปหยิ.....” ยังไม่ทันที่จะพูดจบ คนตรงหน้าก็แย่งขวดน้ำจากมือผมไปทันที ผมเงยหน้าจะเถียงแต่ก็ต้องหยุดเมื่อเห็นเหงื่อที่เปียกโชกของอีกคน เอาเป็นว่าผมจะไม่ทะเลาะกับหมอนี่ละกัน ท่าทางจะเหนื่อยมาก
“มีใครจะเปลี่ยนตัวมั้ยครับ” ผมหันไปถามเพราะตอนนี้สภาพทุกคนแทบไม่ต่างกัน
“ไม่ต้องหรอก อีกแค่สิบห้านาทีจิ๊บๆ เล่นกันเป็นชั่วโมงก็เคยมาละ” พี่บ็อบหันมาบอก ลืมบอกไปครับว่าเราใช้เวลาแข่งแค่รอบละสิบห้านาทีครับ ถ้ารอบนี้ทีมเราชนะก็จะได้ไปแข่งต่อ
“งั้นสู้ๆนะครับ ^^”
“ไปเถอะบ็อบฮยอง” คนตัวโตว่าพลางลากพี่บ็อบลงสนาม ตามด้วยเสียงโวยวายของอีกคน
“อะไรเนี่ย ยังไม่หมดเวลาพักเลยไอ้เน่”
“สงสัยมันจะหึงว่ะ 55555 “ พี่ฮันบินว่าก่อนจะเดินตามไป เมื่อตะกี๊พี่ฮันบินพูดว่าอะไรนะ ได้ยินว่าอะไร หึง ใครหึงใครอ่ะ?
“มึงอย่าลืมเชียร์กูด้วยหละ” ยุนฮยองหันมาพูดกับผมก่อนจะเดินออกไป
“เออๆ พวกนายก็สู้ๆนะ”
หลังจากแข่งชนะคู่แรกไป ทีมผมก็ต้องไปแข่งกับอีกทีมนึงซึ่งเก่งไม่แพ้กัน พี่มาร์คที่อยู่อีกทีมนี่เล่นเก่งมากแถมหล่อด้วย ส่วนคนอื่นๆก็เก่งไม่แพ้กันกินกันไม่ลงเลยทีเดียว แต่ด้วยการที่ทีมพวกผมได้เปรียบเรื่องตัวใหญ่กว่าเลยได้ชัยชนะมา แถมได้ถ้วยรางวัลมาเชยชมซะด้วย
หลังจบการแข่งขันก็มีประกาศรายชื่อทีมที่ได้คะแนนรวมจากกิจกรรมที่ทำไปมากที่สุด และได้คูปองเที่ยวสวนสนุกฟรีเป็นรางวัล ส่วนทีมพวกผมน่ะเหรอ นอกจากบาส กิจกรรมอื่นก็ไม่ได้เรื่องครับ 5555 ผมไม่ได้ว่าทีมตัวเองนะ แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆอ่ะ
"ก่อนกลับบ้าน เราไปเดินฮงแดกันดีกว่า ไปหาไรแดกฉลองความสำเร็จ"พี่บ็อบพูดขึ้นขณะที่กำลังนั่งพักกันอยู่ที่โรงยิม
"เออก็ดีเหมือนกัน อยากกินเนื้อย่าง" ตามด้วยเสียงคนตัวโต
"โอเคตกลงตามนั้น"
"ผมคงไม่ได้ไปนะครับ แม่ผมจะมารับแล้ว"ชานอูว่า
"น่าเสียดายเนอะ" ผมหันไปพูดกับชานอู
"วันนี้ผมก็ขอบายนะพี่ วันนี้มีนัดกับแม่ด้วย"
"โอเค ไม่เป็นไร"
"มึงไปมั้ยดง"ยุนฮยองถาม
"ถ้ามึงไปกูก็ต้องไปแหละ"
@ฮงแด 6.30 pm
และแล้วพวกเราทั้งหกคนก็มานั่งอยู่ในร้านเนื้อย่างแถวฮงแด กลิ่นเนื้อย่างอบอวลไปทั่วร้าน ตอนนี้ผมกินจนหนังท้องตึงแล้วครับ อิ่มมากเลย ส่วนคนอื่นๆนี่ยังยัดเอายัดเอา คือกระเพาะผมมันเล็กหรือของคนอื่นมันใหญ่เกินไปครับ
"มึงกินน้อยอีกแล้วนะ"ไอ้ยุนว่าพลางคีบเนื้อเข้าปาก
"ก็กูอิ่มแล้วนี่หว่า"
"ดงดงอิ่มเร็วจัง"พี่บ็อบถามบ้าง
"ปกติไอ้ดงมันกินน้อยจะตายพี่ อย่าไปสนใจมันเลย"
"กินน้อยเดี๋ยวก็ไม่โต" เสียงนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ก็ไอ้ตัวโตที่ชื่อกูจุนฮเวนั่นแหละ ไม่แซะสักวินาทีจะตายมั้ยห้ะ - -
"เกี่ยวไรกับนาย"
"ก็ไม่ แต่ตัวเล็กๆก็น่ารักดี" อีกคนตอบก่อนจะคีบเนื้อเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ แต่ประโยคหลังหมอนั่นพูดว่าอะไรนะ พวกพี่บ็อบมัวแต่คุยกันเสียงดังไม่ได้ยินเลย
"ดงดงจะไปไหนต่อป่าว"พี่จินถามหลังจากออกมาจากร้านเนื้อย่าง
"ดงอยากเดินดูพวกแหวน กำไล อีกสักหน่อยน่ะครับ"
"เอองั้นกูไปด้วย"ยุนฮยองเสริม
"ดงฮยอกจะไปดูเครื่องประดับเหรอ พาไอ้จุนฮเวมันไปด้วยดิ เห็นมันบ่นๆอยากได้ตุ้มหูใหม่"พี่ฮันบินว่าพลางดันหลังคนตัวโตมายืนข้างผม
"งั้นแยกกันเลยละกัน กินเยอะเริ่มง่วงละ 5555"พี่จินว่าพร้อมโบกมือลา
"เจอกันพรุ่งนี้นะเว้ย"พี่ฮันบินว่าก่อนจะเดินตามพี่จินไป
"เฮ้ยย เดี๋ยวกูมานะ"ระหว่างกำลังเดินดูของ ผมว่าไอ้ยุนมันต้องเจอสาวสวยชัวร์ ไม่งั้นมันไม่รีบปลีกตัวออกไปหรอก เพื่อนผมมันเจ้าชู้อย่าบอกใครเลยหละ
"นายเดินดูเลยละกันนะ" ผมบอกจุนฮเวหลังจากเดินเข้ามาในร้านเครื่องประดับเล็กๆข้างทาง
ร่างสูงหันมองสำรวจรอบร้านก่อนจะจับข้อมือของคนตัวเล็กให้เดินตามไปหยุดอยู่หน้าตู้ที่มีตุ้มหูหลายแบบหลายขนาดให้เลือก
"ช่วยเลือกหน่อย"เสียงทุ้มๆหันมาบอกหลังจากที่ลากผมมาที่หน้าตู้กระจกเล็กๆ
"อ่า.."ผมทำท่าครุ่นคิดพลางมองหน้าเขาไปด้วย ผมลองหยิบตุ้มหูสีดำที่เป็นห่วงเล็กๆออกมาให้ดู
"อันนี้เป็นไง"
"ไม่เอา ไม่ชอบแบบนี้"
"แล้วอันนี้ล่ะ"ผมลองชี้ไปอีกอันที่อยู่ข้างกันแต่เขาก็ส่ายหน้า
"แล้วนายชอบแบบไหน"
"เอาแบบที่นายชอบละกัน"
"อืม.. อันนี้ล่ะ" ผมหยิบตุ้มหูทรงลูกบาศก์ที่ดูมีสีระยิบระยับขึ้นมาให้อีกคนดู ผมว่ามันน่าจะดีกว่าสีดำธรรมดานะ
"งั้นฉันเอาอันนี้แหละ"
หลังจากเลือกตุ้มหูให้จุนฮเวเสร็จผมก็มาเดินดูของตัวเองบ้างได้กำไลกับแหวนติดไม้ติดมือกลับหอด้วย หลังจากออกมาจากร้านก็เจอไอ้ยุนยืนหน้ามุ่ยรออยู่หน้าร้าน
"อะไรวะ แห้วเหรอมึง 5555" ผมหละสงสัยจริงๆ มีผู้หญิงที่ไหนกล้าปฏิเสธเพื่อนผม
"ช่างเถอะ เด็กในสต๊อคพี่ยังมีอีกเพียบ" มันก็พูดไปงั้นแหละครับ เห็นแต่คุยๆกัน ผมยังไม่เห็นเพื่อนผมคบกับใครจริงๆจังๆสักที
"เออๆ กลับกันเถอะ"
"เจอกันพรุ่งนี้นะเว้ย"ยุนฮยองหันไปลาเพื่อน
"เป็นไงวะไปเที่ยวกับดงฮยอกมา"ชายร่างสูงถามน้องชาย
"เที่ยวอะไรพี่ก็แค่ไปซื้อตุ้มหูใหม่"
"กูอุส่าช่วยมึงนะเนี่ย เมื่อไหร่มึงจะจีบวะ พี่จินไฟเขียวให้เลยนะเว้ย"
"เฮ้ย พี่ไปบอกพี่จินฮวานแล้วเหรอ?"
"ก็น้องชายกูแม่งไม่ยอมจีบเขาสักที กูก็อึดอัดแทนอ่ะดิ"
"โหยยยยย"
"ตกลงมึงชอบดงฮยอกจริงๆหรือเปล่าเนี่ย ถ้ามึงไม่จีบกูจะไปเชียร์ไอ้บ็อบจีบแทนแล้วนะ สองคนนั้นดูเข้ากันได้ดีซะด้วย"คนเป็นพี่พูดจาแกล้งน้องชาย แต่ก็ได้ผลเมื่อน้องชายตัวโตประกาศเสียงดังฟังชัด
"ผมจะจีบดงฮยอก!! ห้ามเชียร์ไอ้พี่บ็อบดัวย"
"ให้มันได้อย่างนี้สิวะ 555 "
'ฉันควรจะจีบนายได้แล้วใช่มั้ยดงฮยอก?'
100 %
เป็นยังไงบ้างคะ อ่านแล้วอย่าลืมคอมเม้นด้วยนะคะ
ปล.ตอนต่อไปจุนเน่จะเดินหน้าจีบดงดงแล้วน้าา ><
ความคิดเห็น