✗Born Hater✗ jundong ft.bjin

ลำดับตอนที่ #5 : Born Hater 3

"ดงฮยอกๆๆ ฝากของไปให้จุนฮเวหน่อย" ระหว่างที่ร่างบางกำลังเก็บของกลับบ้านก็มีเพื่อนต่างห้องเดินเข้ามาหาพร้อมยื่นหนังสือให้เล่มนึง

"เอ่อ..คือ.." ไม่อยากจะเสียน้ำใจเพื่อนหรอกนะ แต่คนคนนั้นคงไม่อยากเจอเขาสักเท่าไหร่

"เอาไปให้มันที เดี๋ยวพวกนายก็ต้องเจอกันอยู่แล้วนิ"

"คงไม่ได้เจอหรอก"ร่างบางตอบพลางยกกระเป๋าขึ้นสะพาย

"แล้วทำไงอ่ะ โทรหาก็ไม่รับ นี่ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้คืนหนังสือมันแล้วสอบย่อยพรุ่งนี้มีหวังมันมาด่าฉันแหงๆ"ชายหนุ่มอีกคนพูดพลางถอนหายใจ

"พรุ่งนี้มีสอบเหรอ?"

"ใช่ๆ ฉันยืมมันมาลอกแบบฝึกหัดอ่ะ ว่าจะคืนหลังเลิกเรียนมันก็หายหัวไปแล้ว"

"งั้น เดี๋ยวฉันเอาไปให้ก็ได้" ร่างบางว่าพลางรับหนังสือมาจากคนตรงหน้า ที่ที่จุนฮเวชอบไปหลังเลิกเรียนน่ะเหรอ เขามีสถานที่ในใจแล้วหละ

ขาเรียวก้าวขึ้นบันไดไปเรื่อยๆ ในหัวก็คิดไปด้วยว่าคนตัวโตจะอยู่บนนั้นมั้ย ที่ดาดฟ้าของตึกเรียนร้างแห่งนี้เป็นที่เงียบสงบเหมาะสำหรับคนที่ต้องการความเป็นส่วนตัว จุนฮเวมักจะชอบโดดเรียนมาอยู่บนนี้เสมอ

มือเรียวกำลังจะผลักประตูดาดฟ้าออกไปแต่ก็ต้องชะงักกับเสียงที่เร็ดลอดออกมาจากด้านนอก

"อื้ออ..จุนฮเวอ่า"

มันต้องไม่เป็นแบบที่เขาคิดสิ

มือเรียวผลักประตูออกไปเต็มแรงก่อนจะเห็นคนสองคนตรงหน้าที่กำลังพลอดรักกันอย่างสนุกสนาน คนตัวโตที่หันหลังให้เขากำลังไซร้คอของหญิงสาวคนนั้นอยู่

ทำไมมึงทำแบบนี้?

ตุ้บ!!

หนังสือเล่มหนาในมือร่างบางหล่นลงกระทบพื้นเสียงดังจนร่างของสองคนตรงหน้าหยุดการกระทำลงแล้วหันมามองทางต้นเสียง

"นั่นดงฮยอกนี่"หญิงสาวเอ่ยบอกร่างสูงตรงหน้าก่อนจะจัดเครื่องแต่งกายของตนให้เป็นระเบียบ

"ไม่เห็นต้องสนใจเลย"ร่างสูงว่าพลางขบเม้มริมฝีปากบางตรงหน้าต่อ

"จุน..อื้อ..."

"แจ็คสันฝากหนังสือมาให้มึง"ร่างบางพยายามรวบรวมสติและอดกลั้นน้ำตาไว้ตะโกนบอกอีกคนเสียงดัง

 คนที่โดนเรียกทำสีหน้าไม่พอใจก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าร่างบาง

"ร้องไห้?" ร่างสูงเอ่ยถามหลังสังเกตเห็นนัยตาอีกคนเริ่มมีน้ำใสๆคลอ

"ป..เปล่า"คนตัวเล็กกว่าก้มลงหยิบหนังสือบนพื้นขึ้นมาแล้วส่งให้อีกคน "ก..กู..ฮึก..ไปนะ" พูดจบก็รีบหันหลังเดินออกมาทันที ทั้งที่พยายามข่มอารมณ์ไว้แต่สุดท้ายก็อ่อนแอต่อหน้าเขาอีกจนได้

"ไว้ต่อวันหลังแล้วกัน วันนี้หมดอารมณ์แล้ว"ร่างสูงหันไปบอกอีกคนที่ยืนอยู่ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนพื้นดาดฟ้า ในหัวก็มีแต่ภาพไอ้คนตัวเล็กนั่นกำลังร้องไห้ฉายซ้ำไปมา มันน่าหงุดหงิดนัก

(ดงฮยอก)

ผ่านมานานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่ผมปล่อยให้น้ำใสๆไหลลงมาอาบแก้มอย่างไม่ขาดสาย ทำไมมันถึงเจ็บปวดขนาดนี้  รู้สึกเหมือนว่าตัวเองนอนร้องไห้อยู่บนเตียงมาหลายชั่วโมงได้ ตอนนี้ผมไร้เรี่ยวแรง ในหัวว่างเปล่าพลันคิดไปถึงแต่เรื่องเมื่อตอนเย็นทั้งๆที่ยิ่งคิดมันกลับยิ่งทำให้เจ็บ ใครจะว่าผมบ้าก็คงจะใช่

"ขออีกแก้ว"ร่างบางเอ่ยปากบอกบาร์เทนเดอร์หลังจากดื่มน้ำสีเข้มในแก้วจนหมด

เขาเองก็ไม่คิดจะมาที่แบบนี้อีกแล้วแต่ในเมื่อหัวเอาแต่คิดฟุ้งซ่านก็ต้องหาอะไรลงคอบ้าง เผื่อเขาจะลืมมันได้ง่ายๆเหมือนกับใครคนนั้น คนที่มีคนอื่นได้อย่างง่ายดายราวกับว่าที่ผ่านมานั้นไม่มีความหมายอะไรเลย

"นายดื่มเยอะไปแล้วนะ พอได้แล้วมั้ง"ร่างสูงของบาร์เทนเดอร์หนุ่มเอ่ยท้วงเพราะเห็นสภาพคนตรงหน้าเริ่มไม่ไหวแล้วหลังจากนั่งดื่มมาหลายชั่วโมง

"แค่นี้ไม่ตายหรอกน่า"ว่าพลางยกแอลกอฮอล์ในแก้วขึ้นดื่มต่อ

"พอเลยๆ ฉันไม่ชงให้แล้ว ถ้าปล่อยให้นายเมาขนาดนี้จินฮยองด่าฉันตาย" คนที่เขาเอ่ยถึงก็ไม่ใช่ใครที่ไหน จองจินฮยอง เพื่อนของพวกเขาทั้งสองคนที่พ่วงตำแหน่งลูกชายเจ้าของคลับแห่งนี้นั่นเอง

"ถ้านายไม่ชง ฉันจะไปนั่งร้านอื่น"คนตัวเล็กเริ่มพูดจาตัดพ้อพลางทำท่าจะลุกออกไปจนอีกคนต้องรีบคว้าข้อมือไว้

"เฮ้ย เดี๋ยวๆ นั่งลงก่อน" ในใจก็ไม่อยากให้คนตรงหน้าดื่มต่อแต่ถ้าปล่อยให้ไปที่อื่นสภาพแบบนี้มีหวังไม่รอดแน่ ร่างสูงจึงจำใจชงแอลกอฮอล์ให้อีกคนต่อไป

ว่าแต่แฟนของหมอนี่ทำไมไม่เห็นมารับ ปกติไม่เกินสี่ทุ่มก็มารับแล้วนี่นา

"กูจุนฮเว...ทำไมมึงลืมเรื่องของเราได้ง่ายจังวะ" ปากเล็กเริ่มบ่นหลังจากแอลกอฮอล์ออกฤทธิ์

"ทำไมกูทำแบบมึงไม่ได้บ้าง.....ฮึก" น้ำใสๆเริ่มไหลออกมาอีกครั้งเรียกให้บาร์เทนเดอร์หนุ่มตกใจไม่น้อยก่อนที่ร่างบางจะฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะ

(จินฮยอง)

เมื่อคืนชานอูโทรมาบอกว่าดงฮยอกเมาหนักหมดสภาพผมเลยต้องขับรถไปส่งมันที่บ้าน พอเห็นคราบน้ำตาที่เลอะเปรอะเปื้อนเต็มสองแก้มผมว่ามันแปลกๆนะ ทำไมจุนฮเวไม่มารับ แล้วทำไมดงฮยอกร้องไห้ นึกแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ผมกับดงฮยอกน่ะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆเพราะเมื่อก่อนบ้านเราอยู่ติดกันเลยไปเล่นด้วยกันบ่อยๆแต่พอขึ้นม.ปลายผมต้องย้ายบ้านย้ายโรงเรียนก็เลยไม่ค่อยได้เจอกันสักเท่าไหร่ จะเจอก็ตอนดงฮยอกมาที่ร้านนั่นแหละ ดงฮยอกอยู่บ้านคนเดียวมาได้หลายปีแล้วเพราะพ่อแม่ไปทำงานต่างประเทศกันหมด แต่ก็ไม่น่าห่วงเท่าไหร่เพราะมีไอ้จุนฮเวคอยมาดูแล มานอนเป็นเพื่อนบ้าง ตอนที่พวกมันคบกันเพื่อนผมก็มีความสุขดีนะ ผมไม่เคยเห็นมันร้องไห้ มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างสองคนนี้แน่ๆ

และคนที่จะตอบข้อสงสัยของผมได้ก็คงมีแต่ซงยุนฮยอง เพื่อนสนิทที่โรงเรียนของดงฮยอกที่ผมเคยเจอมันบ่อยๆตอนไปหาดงฮยอก

"โทษทีว่ะ กูตื่นสายนิดหน่อย ว่าแต่มึงนัดกูมามีไร?"ร่างสูงโปร่งของคนมาใหม่นั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามก่อนจะยกโกโก้ปั่นของผมขึ้นดื่มหน้าตาเฉย

"กูมีเรื่องจะถาม"ผมว่าพลางดึงแก้วในมือมันกลับมา

"ว่า?"

"เรื่องไอ้ดงกับจุนฮเว เกิดอะไรขึ้นวะ"

"มึงรู้ได้ไง"

"เมื่อคืนดงฮยอกมันเมาหนักมาก ชานอูบอกมันเอาแต่พูดชื่อจุนฮเวแถมร้องไห้ด้วย"

"เฮ้อ กูหละสงสารมัน ไอ้จุนฮเวแม่งใจร้าย"

"ทำไมพวกมันเป็นงี้กันวะ"

"เพราะไอ้มินโฮคนเดียวเลย"

"มินโฮ? เพื่อนกูอ่ะนะ ทำไมวะ" ผมก็พอจะรู้อยู่ว่ามินโฮกับจุนฮเวไม่ถูกกันแต่ไม่คิดว่ามันจะเกิดเรื่องขนาดนี้

"เออดิ"

"มันไม่ถูกกันขนาดนั้นเลยเหรอ"

"เดี๋ยวกูเล่าให้มึงฟัง....

เมื่อก่อนไอ้จุนฮเวกับมินโฮเป็นเพื่อนรักกันเว่ย รักขนาดไปไหนไปด้วยอ่ะ พอขึ้นม.ปลายไอ้มินโฮก็เริ่มพาไอ้เน่เกเร มันเริ่มพากันไปสูบบุหรี่หลังโรงเรียน เริ่มกินเหล้า แล้วก็เที่ยวผู้หญิง

ตอนนั้นพวกมันสองคนควงหญิงไม่เคยซ้ำหน้าด้วยซ้ำ..." ยุนฮยองหยุดจิบน้ำก่อนจะเล่าต่อ

"มีวันหนึ่งพวกมันสองคนดันไปปิ๊งสาวคนเดียวกัน แล้วไอ้จุนไม่รู้ว่ามินโฮกำลังจีบอยู่ พอมินโฮรู้ว่าเพื่อนรักจะมาแย่งจีบผู้หญิงคนเดียวกันมันก็ตัดขาดความเป็นเพื่อนกันไปเลย

หลังจากนั้นไม่นานจุนฮเวมันก็ดันไปนอนกับผู้หญิงคนนึงซึ่งมันไม่รู้เลยว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่มินโฮทะนุถนอมและหวงที่สุด มันทำให้ผู้หญิงคนนั้นต้องเข้าโรงพยาบาล พอมินโฮรู้เรื่องเข้าก็ต่อยกันอยู่ยกใหญ่จนต้องขึ้นโรงขึ้นศาล พอไอ้จุนฮเวรู้ความจริงเข้าก็พยายามขอโทษมินโฮแต่ก็ไม่มีคำให้อภัยออกมาจากปากหมอนั่น ตั้งแต่นั้นมามินโฮก็ย้ายไปอยู่โรงเรียนมึงอ่ะ.. ก่อนที่ดงฮยอกจะย้ายเข้ามาไม่นาน"

"ที่มันทำให้สองคนนั้นเลิกกันเพราะอยากจะแก้แค้นงั้นเหรอ"

"มึงรู้มั้ยก่อนมันสองคนจะแยกกันมินโฮมันพูดอะไรไว้ มันบอกว่าจะแย่งของรักทุกอย่างมาจากจุนฮเว"

"กูไม่เคยคิดว่ามันจะเลวได้ขนาดนี้"ว่าพลางตบโต๊ะเพื่อระบายอารมณ์

"ที่มันเข้ามาตอนนี้คงเพราะมันรู้ว่าจุนฮเวจริงจังกับดงฮยอกแค่ไหน เพราะตั้งแต่ไอ้ดงย้ายเข้ามาจุนฮเวมันก็เปลี่ยนไปเยอะเลย แต่ตอนนี้มันกลับเอาแต่ทำตัวประชดจนไอ้ดงเสียใจ กูก็ไม่รู้จะทำยังไงกับมันแล้ว"

"เดี๋ยวกูคุยกับไอ้มินโฮเองไหนๆมันก็เพื่อนกู"

"เออดีเหมือนกันมึง ทางที่ดีบอกมันเลิกยุ่งกับดงฮยอกเถอะ แค่นี้มันก็เครียดพอแล้ว"

"มินโฮ มึง" ร่างสูงปรี่เข้าไปกระชากคอเสื้อคนตรงหน้าทันทีที่อีกคนเปิดประตูออกมา

"เฮ้ยๆ ไรของมึง"

"กูมีเรื่องต้องคุยกับมึง"

"ดงฮยอกกับจุนฮเวอ่ะ เลิกยุ่งกับพวกมันเถอะ"

"เหอะ พูดง่ายนี่"ร่างสูงของอีกคนหัวเราะในลำคอ

"กูไม่รู้ว่ามึงจะแค้นไอ้จุนฮเวมากแค่ไหน แต่กับไอ้ดงมันไม่เกี่ยว"

"ถ้าไม่ใช้ดงฮยอกแล้วมันจะเจ็บแบบกูได้ไง"

"มึงนี่"ทำท่าจะกระชากคอเสื้ออีกคนแต่เจ้าตัวก็หลบได้ก่อน

"เสียใจด้วยนะ กูคงทำตามที่มึงบอกไม่ได้ว่ะ"ว่าพลางยกน้ำขึ้นจิบอย่างสบายใจ

"กูเตือนมึงเลยแล้วกัน ถ้ามึงทำเพื่อนกูเสียใจนะ มึงกับกูเห็นดีกันแน่"

"ถ้างั้นคงได้เห็นดีกันหลายรอบเลยหละ"ว่าพลางยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินเข้าห้องนอนตัวเองไป

(ดงฮยอก)

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมไม่ได้ไปโรงเรียน ผมยังไม่พร้อมจะเจอหน้าใครบางคนจริงๆ ถึงจะอยู่คนละห้องก็เถอะแต่ตอนกลางวันก็ต้องเจอกันอยู่ดีเพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพื่อนผมก็เป็นเพื่อนเขาเหมือนกันนี่ และสิ่งที่ผมไม่อยากเจอคือคนที่เขาควงมาด้วยที่ไม่ค่อยจะซ้ำหน้าสักเท่าไหร่ เห็นแล้วมันเจ็บครับ

เสียงเพลงสนุกๆในผับที่เปิดดังก้องไม่ได้ทำให้จิตใจผมดีขึ้นเลยสักนิด ทำไมผมมานั่งที่นี่น่ะเหรอ ผมกำลังหาวิธีที่ทำให้เลิกฟุ้งซ่าน ผมอยากเลิกรักเขาให้ได้บ้าง แต่การจะเลิกรักใครสักคนที่เป็นรักแรกนี่มันยากนะครับ

"มานั่งซึมอีกแล้วนะ"หลังจากนั่งได้สักพักบาร์เทนเดอร์ที่แสนคุ้นเคยก็ทักขึ้นพลางยื่นแก้วแอลกอฮอล์ที่ผมเพิ่งสั่งมาให้

"ไม่ต้องสนใจหรอกน่า"ว่าพลางยกแอลกอฮอล์ในแก้วขึ้นดื่ม

"ไม่สนใจได้ไงก็นายมานั่งหน้าซึมตรงหน้าฉันเนี่ย"

"ขอโทษแล้วกัน. เออขออะไรแรงๆมาขวดดิ"

"อืม แต่ฉันให้นายกินได้แค่ขวดเดียวนะ"

"อือ เอามาเหอะ"

ตอนนี้ผมรู้สึกมึนๆหัวอย่างหนัก ผมว่าผมควรกลับบ้านได้แล้วนะ ผมลุกขึ้นบอกลาจองชานอูพยายามทำตัวให้ปกติ เดินให้ตรงที่สุดเพราะไม่อยากให้จินฮยองลำบากมารับผมอีก

ก่อนจะเดินถึงประตูไหล่ผมก็ไปชนเข้ากับใครคนนึงจนตัวเซไปอีกทางโดยมีมือมือหนึ่งมาคว้าเอวผมเอาไว้

"อ๊ะ ขอโทษครับ" ผมพยายามโค้งหัวขอโทษคนๆนั้นแล้วก็ต้องชะงักกับเสียงที่ตอบกลับมา

"บังเอิญจังนะคิมดงฮยอก"

"ซงมินโฮ?"

นั่นเป็นภาพสุดท้ายที่จำได้ก่อนที่สติทั้งหมดจะดับวูบลง

ไรต์ขอโทษที่หายไปนานน้าา ความจริงแต่งเสร็จนานแล้วแต่ทำไฟล์หายอ่าเลยต้องมานั่งแต่งใหม่ TT

ขอบคุณทุกคนที่ยังรออ่านอยู่น้าา

สุดท้ายแล้วไรต์อยากจะให้ทุกคนช่วยคิดชื่อแท็กกันหน่อยนะคะ

แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ ^^